MEZARLIK. Ey mezâristan, ne âlemsin, ne ulvî fıtratin! Sende pinhân en güzîn evlâdı insâniyyetin;

Transkript

1 MEZARLIK Bakma kabristânın ancak sâha-i medhûşuna, Dur da bir müddet kulak ver nâle-i hâmûşuna! Kalbi hiç benzer mi bak sîmâ yı heybet pûşuna! Kim kapılmışdır hayâtın seyl-i cûşâ-cûşuna, Can atar, birgün gelir, yorgun düşüp âgûşuna! Ey mezâristan, ne âlemsin, ne ulvî fıtratin! Sende pinhân en güzîn evlâdı insâniyyetin;

2 56 Senden istimdâd eder feryâdı ye'sin, haybetin. Bir yığın göz nûrusun, yâhud muhammer tıynetin, Rûh-i pâkinden coşan gözyaşlarından milletin! Şanlı bir târîhsin: Mâzî-i millet sendedir. Varsa ibret sendedir, hikmet de elbet sendedir; Devr-i istîlâ durur yâdında, devlet sendedir! Çünkü hürriyyet, hamâset sende, gayret sendedir, Zindegî zillettir artık, bence izzet sendedir! Ey ademle varlığın ser-haddi, iklîm-i salâh! Başlarında sermedî bir sâye, bir müşfık cenâh Olmasan, bî-vâyeler nerden bulurlar inşirâh? Zıll-i memdûdunda var âsûde bir reng-i felâh. Leyl-i dûrâ-dûruna olsun fedâ yüz bin sabâh! Cevherin toprak değil, pek başka bir ma'den senin. Âh bilmezler ki üstünden geçerlerken senin, Bin dimağın lübbüdür her zerre hâkinden senin.

3 57 Öyle feyyâz, ey zemîn-i ma'rifet, mâyen senin: Sâye-gâhından çıkarken rûh olur her ten senin! Ey mezâristan, nihan ka'rında yüz binlerce mâh, Fışkıran hâk-i remîminden bütün nûr-i nigâh! Nâzeninler yâl ü bâlinden nişandır her kiyâh... Serviler Mevlâ'ya yükselmiş birer berceste "âh", Hufreler Mevlâ'dan inmiş en emin bir hâb-gâh. Ey şebistân, ey adem, ey perde perde kibriyâ. Sendedir ümmîdler: Senden doğar fecr-i bekâ. Her hacer pâren okur bin şi'r-i lâhûtî-edâ; Her neşîden rûhu eyler sennediyyet-âşinâ. Benden ey hâk-i semâvî, bin selâm olsun sana. Sıkınca rûhumu gâhi metâlibiyle hayât, Olur yegâne mesîrem mahalle-i emvât. Muhît-i velvele-dârında zindegânînin, Ferâğ-ı dâimi yoktur hayât-ı sânînin. Ne levs-i hırs ü mezellet zemîn-i pâkinde,

4 58 Ne hây ü hûy-i maîşet harîm-i hâkinde, Bu kâinât-ı huzûrun fezâ yı sâmitini Görünce, ömr-i perîşânımın merâretini, Velev bir ân için olsun atıp hayâlimden, Uzaklaşır giderim mâsivâya artık ben. Şu mâsivâ denilen kayd-ı ukde ber-ukde Kırılmadan olamaz ruh bir dem âsûde. Fakat kırılmak için böyle bir zemîn ister.. Zemîn değil yalınız, kalb-i âhenin ister! Geçen sabâh idi Eyyûb'a doğru çıkmışdım. Aşıp da sûrunu şehrin atınca birkaç adım, Ufuk değişti, önümden çekildi eski cihan; Göründü karşıda füshat-serâ yı kabristan. Fakat o bir koca deryâ-yı sermediyyet idi, Ki her haziyre-i sengîni mevc-i müncemidi! Kenarda durmıyarak girdim en derin yerine, Oturdum arkamı verdim de taşların birine. Ridâ-yı samte bürünmüş bütün yesâr ü yemîn,

5 59 Huzûr içinde ağaçlar, sükûn içinde zemîn. Bütün o yükselen emvâc, o bî-nihâye deniz, Derin bir uykuya dalmıştı, her taraf sessiz. Yavaş yavaş açılıp perde-i likâ yı muhit; Harîm-i rûhumu doldurdu kibriyâ-yı muhit. Fakat bu beste-i lâhût nerden aksediyor, Ki "Ellezî halâka'l-mevte ve'l-hayâte... " diyor? Nedir samîm-i sükûnette böyle bir feryâd? Neşîde Hâlik'ın, ammâ kim eyliyor inşâd? Zaman zaman ederek yükselen terâne hurûş, Enîne başladı nâgâh kâinât-ı hamûş! O serviler müteheyyic cemâ'at-i kübrâ Kesildi... Her birisinden duyuldu aynı sadâ. Mekâbir inledi, taşlar birer lisân oldu; Kitâbeler de o taşlarla hem-zebân oldu. Görünce zinde bütün mahşer-i heyûlâyı, Mezâra rûh veren nefh-i pâk-i Mevlâyı, Hayâle daldım; o füshat-serâ yı dûrâ-dûr Göründü dîde-i medhûşa bir cihân-ı nüşûr!

6 60 Kefen be-dûş-i bekâ bî-nihâye ecsâdın, O, dehri hîçe sayan, kârbân-ı ecdâdın, Akın akın geçerek pîşgâh-ı izzetde, -Muhît-i havf ü recâdan makâm-ı hayrette- Kıyâm-ı aczini seyreyledim... Ne dehşetmiş Sücûd-i hilkati görmek huzûr-i kudretde! Bu herc ü merc-i kıyâmet-nümûna hâkim olan Hatîb-i âlem-i ulvî nihâyet oldu iyan: Gözüm, uzaktaki bir medfenin ayak ucuna Çöküp ziyâret eden, bir çocukla bir kadına Đlişti. Sonra biraz yaklaşınca, iyiden iyi Tezâhür eyledi: Baktım, çocuk "Tebâreke "yi Kemâl-i vecd ile ezber tilâvet eylemede; Yanında annesi gözyaşlarıyle dinlemede. Zemîne ra'şe verirken neşâid-i melekût, Ne manzaraydı Đlâhî o makber-i mebhût? Çocuk hayâta, o makber de mevte bir levha. Tezâd-ı kudreti gör.bak şu levh-i zirûha!

7 61 Biraz geçince o sesler bütün hamûş oldu, Deminki mahşer-i pür-cûş sâye pûş oldu. Çocuk kadınla beraber çekildi âlemine, Gömüldü gitti mezarlık sükûn-i dâimine.