DUR ÝSMAÝL DUR ÇOCUK ROMANI. Ahmet YOZGAT

Transkript

1 DUR ÝSMAÝL DUR ÇOCUK ROMANI Ahmet YOZGAT

2 DUR ÝSMAÝL DUR! ÝSMAÝL EVDE BULUNAMIYOR Yahya, acýlý bir yüz ifadesiyle dýþarý fýrladý. Mutfaða kadar koþtu. Kapýda durup ellerini dizlerine vurdu: -Ýsmail yine yok anne, diye baðýrdý. Kadýn, böyle bir haberle baþlamak istemiyordu sabaha. Yüzü bir anda bulandý. Dudaklarý titredi. Elindeki çaydanlýðý mutfak tezgâhýnýn üstüne býraktý. Tok bir ses çýktý. Ardýndan kýsa bir sessizlik oldu. Bir süre sonra saçlarýna ak düþmüþ olan orta yaþlý kadýn acýyla baðýrdý: -Ne? Yok mu, diye sordu. Yahya, çaresiz bir hareketle ellerini iki yana açarak: -Yok, dedi tekrar. Annenin adý Hatice ydi. Hatice verilen haberle þaþkýna dönmüþtü. Yüzündeki ifade gitgide kötüleþirken: -Yok mu? Ýyice baktýn mý çevreye? Belki -Baktým anne. Hatice böyle bir sonuca razý olmak istemiyordu: -Dur bir de ben bakayým, dedi. Yahya, ellerini iki yana açtý çaresizlik belirtisi olarak. Kaþlarýnýn içe dönük uçlarý birer çöp gibi alnýna doðru kalkmýþtý. Gözleri küçülmüþtü. Hatice, ellerindeki ýslaklýðý önlüðüne silerek mutfaktan çýktý. Evin uzun koridorunu geçti. Yahya da arkasýndaydý. Ýkisi birlikte girdiler yatak odasýna. Ýsmail in döþeði boþtu. Kýrmýzý yorgan saða kaymýþ, ucu yere yayýlmýþtý. Yastýk ters duruyordu. Yahya boþ yataðý iþaret ederek: -Yastýðý yorganýn altýna uzatmýþtý. Adam yatar gibi Kendisini yatýyor sanmamýzý istemiþti herhâlde, diye durumu açýklamaya çalýþtý. Hatice nin bu açýklamalarý duyacak durumu yoktu. O, irileþmiþ gözleriyle boþ yataða bakýyor; küçük oðlunu düþünüyordu. Ýsmail, daha önce de evden kaçmýþtý. Bu ikincisiydi. Ýlk kaçýþýnda baþýna bir hâl gelmeden yakalanmýþtý. Kayboluþunun üçüncü gününde de yanýnda bir polis ile geri dönmüþtü. Babacan polis, orta yaþlý anneye: -Haným, çocuðunuza sahip olun. Bu sefer çabuk fark etmiþ teþkilattaki arkadaþlar onu. Ama bir baþka kez bu kadar þanslý olmayabilirsiniz. Gazetelerde okuyor, televizyonlarda dinliyorsunuz. Her gün bir baþka olay, demiþti amir bir sesle. Hatice baþýný önüne eðerek: -Haklýsýnýz memur bey, diye tasdik etmiþti onu. Memur bey açýklamalarýný sürdürerek: -Sokak çocuklarý, çeteler kurarak þehirleri ele geçiriyor. Kendi hâlindeki insanlarý tedirgin ediyorlar. Kapkaç olaylarý, yaralamalar hatta cinayetler Aman ha, diye uyarmýþtý. Hatice, yaþlý gözlerini süzerek polise teþekkür etmiþti. Aradan iki hafta geçmemiþti ya iþte yine yoktu Ýsmail. Ya baþýna bir þey gelirse? Çetelerin eline düþüp kapkaç iþine baþlatýlýrsa? -Çete baþlarý Anadolu dan çocuklarý kaçýrýp suç iþletiyorlarmýþ, dedi Yahya. Zaten bir düþtün mü kurtuluþ yok! -Aman aðzýndan yel alsýn! O ne biçim söz? YAHYA, ÜVEY BABASI ÝLE ÇATIÞIYOR

3 O sýrada yan kapý açýldý. Üzerindeki çizgili pijamasýyla Ülfet dýþarý çýktý. Belli ki yeni uyanmýþtý. Gözlerini oluþturarak: -Ne oldu yine, diye sordu. Yahya nýn kaþlarý çatýldý. Üvey babasýna dönüp: -Senin yüzünden oldu, diye baðýrdý. Hatice geri döndü, oðlunu tersledi: -Sus terbiyesiz, nasýl konuþuyorsun sen, diye siniri bir eda ile baþladý oðlunu yanýtlamaya. Hatice tümcesinin burasýnda durdu. Sonra: - babanla, diye tamamladý sözünü. Yahya nýn sarýþýn saçlarý kirpi gibi kabardý. Elini döndürüp iþaret parmaðýyla Ülfet i iþaret ederek: -O benim babam deðil! Ýsmail in de deðil. O çocuk, üvey baba ile birlikte yaþamamak için kaçtý bu evden. Ýyi de etti, dedi. Annesi ani bir hareketle döndü ve elinin tersiyle çarptý oðlunun aðzýna. Ýnce bir kan sýzdý Yahya nýn çenesine doðru. Ülfet koþup araya girdi: -Dur haným! Ne yapýyorsun? Çocuk haklý. Üvey babayý kabullenmek kolay deðil, dedi. Yahya daha da sinirlenmiþti. Dudaðýndan sýzan kaný silerken: -Sen karýþma, diye baðýrdý üvey babasýna. Ülfet endiþeli bir yüzle: -Olur mu evlâdým, diye söylendi. Yahya sesini iyice yükselterek: -Olur! O benim anam. Döver de sever de. Ama sen kimsin? Çýk git hayatýmýzdan. Ýstenmiyorsun bu evde, dedi. Sözünü bitiren Yahya, herhangi bir karþýlýk beklemedi, dýþ kapýya doðru koþtu. Tam çýkmak üzereyken durdu ve geri döndü: -Yoksa ben de kaçýp gideceðim buradan. Týpký Ýsmail gibi, dedi. Geride Hatice ile Ülfet kalakaldýlar. ÝSMAÝL EVDEN KAÇIYOR Güneþin ilk ýþýklarý karþý tepelere vuruyordu. Zirveler sarýþýn kadýn baþlarýna dönmüþtü. Kent henüz canlanmamýþtý. Apartmanlarýn perdeleri kapalýydý. Sokaklarda da bir canlýlýk oluþmamýþtý henüz. Sadece belediyenin çöp kamyonlarý tek baþlarýna dolaþýyor ve akþamdan dýþarý býrakýlan atýk poþetlerini topluyordu. Çevrede aç kediler ve köpekler geziniyordu. Ýsmail in elleri cebindeydi. Belli ki üþüyordu. Ýki saate yakýn bir zaman olmuþtu evden çýkalý. Tenha sokaklarda dolaþarak sabahý etmiþti. Ýsmail in yolunun üzerinde otobüs terminali vardý. Genç adam az sonra oradaydý. Birkaç otobüs bahçeye dizilmiþti. Motorlar hâlsiz öksürüklerle çalýþýyordu. En öndeki otobüsün þoför yardýmcýsý, yolcularýn bagajlarýný yerleþtiriyordu. Çevre valiz, çanta ve torbalarla doluydu. Yolcular eþyalarýnýn baþýndaydýlar. Yükü bagaja yerleþen yolcu içeri geçiyor ve yerine oturuyordu. Ýsmail bir süre bahçe kapýsýnda ayak sürükledi. Saða sola bakýndý. Sonra yavaþ yavaþ ilerledi ve tam bagaj kapýsýnýn yanýnda durdu. Bakýþlarýný yere dikip beklemeye baþladý. Þoför yardýmcýsýnýn iþini bitirmesi uzun sürmedi. Esmer muavin ellerini çýrpa çýrpa temizledi. Üstünü baþýný düzeltti. Arkasý Ýsmail e dönüktü. Bagajý yerleþtirilen son yolcu saatine baktý. Muavine dönerek: -Çok sürer mi kalkmamýz delikanlý, diye sordu. Esmer yüzlü sürücü yardýmcýsý da saatine baktý: -On beþ dakika sonra hareket ederiz aðabey, dedi. Yolcu olumlu anlamýnda baþýný salladý. Sonra karþý kaldýrýmdaki seyyar satýcýyý iþaret ederek:

4 -Poðaça alacaðým da, dedi. Þoför yardýmcýsý gülümsedi: -Tabiî. Þu ileride temiz bir pastane var. Oradan da alabilirsiniz, diye açýklama yaptý. Yardýmcý ile yolcu birlikte yürüdüler. Mavi gömlekli yardýmcý yazýhaneye girerken yolcu da pastaneye yöneldi. Ýsmail, tedirgin bakýþlarla onlarý izliyordu. Yolcu ile yardýmcý gözden kaybolunca atik bir hareketle atladý ve otobüsün bagajýna girdi. Onun bu hareketini gören olmamýþtý. Bavullarýn arkasýna doðru süründü. Gizleneceði uygun bir yer buldu ve oraya yan üstü uzandý. Dýþarýdan bakýnca burasýnýn görünmesi olanaksýzdý. Birkaç dakika sonra son bavullarýn konduðu bagaj kapaðý gürültüyle kapandý. Ýçeri karanlýk oldu. Ýsmail hiç bu kadar sevmemiþti bu ýþýksýzlýðý. Ama yine de gözlerini kapatýp beklemeye baþladý. Çok sürmedi, otobüs metalik bir inlemeyle çalýþtý. Önce bagaja egzoz dumaný doldu sonra otobüs harekete geçerek is kokusunu geride býraktý. Ýsmail, derin bir oh çekti. Sýrt üstü dönüp bakýþlarýný karanlýða dikti. Öylece kalakaldý. Ne kadar zaman yol aldýlar, nerelerden geçtiler, nerede mola verdiler hiçbir þeyin farkýna varamadý Ýsmail. Birkaç kez uyudu, uyandý. Sýk sýk saða, sola döndü. Aðrýyan kaslarýný dinlendirmeye çalýþtý. Kaçak yolcu bir süre sonra üþümeye baþladý. Ellerini bacaklarýnýn arasýna soktu. Ancak ýsýnmak için bu hareketi yetmedi. Çevresindeki torbalarý üzerine doðru eðdirdi. Bavullarý sýkýþtýrdý. Soðuðu biraz olsun kesmeye çalýþtý. Galiba gece olmuþtu. Bagajdaki soðukluk gide gide daha da artýyordu. Ýsmail üþüyen yerlerini ovalayarak ýsýnmaya çalýþtý ama olmadý. Yeterince ýsýnamadý. Soðuk daha da yoðunlaþýyor ayaz hâlini alýyordu. Ýsmail, buz kesen elleriyle saðý solu yokladý. Yumuþak bir çuvala, sonra kumaþ bir valize dokundu parmaklarý. Allah tan valiz kilitli deðildi. Genç kaçak buna çok sevindi. Ýsmail uzandýðý yerden doðruldu. Hay aksi! Karanlýkta pek dikkat etmemiþ ve kafasýný tavana çarpmýþtý. Yüzünü acý ile buruþturdu. Bir süre çarpan yerini ovuþturarak acýsýný geçirmeye çalýþtý. Bir süre sonra önündeki valizin fermuarýný çekti Ýsmail. Açýlan aralýktan elini içeri soktu. Önce bir iki kavanozu elledi sonra yandaki kumaþlara uzandý. Tuttuðu þeyi çekip çýkardý. Bu bir ceketti. Ýsmail, bulduðu ceketi alelacele sýrtýna geçirdi. Ardýndan eline geçen bir kazaðý omzuna attý. Kazaðýn kollarýný boynuna doladý. Bulduðu bir, iki þeyi daha çýkartýp bunlarý da bacaklarýna sardý. Çok geçmeden ýsýnmaya baþlamýþtý Ýsmail. Hatta terlemiþti bile. YAHYA NEREYE GÝDÝYOR? Yahya o hýzla fýrlamýþtý evden. Arkasýndan annesi baðýrarak dýþarý çýktý ama oðlunu engelleme isteðinde baþarýlý olamadý. Kýzgýn oðul, evin bahçesini koþa koþa geçti. Bahçe kapýsýný açmak için uðraþmadý, latalarýn üzerinden atladý. Yola çýktý. Adýmlarýný kocaman kocaman atarak yokuþ aþaðý koþmaya baþladý. Birkaç sokaða girdi, çýktý. Çok geçmeden izini tamamen kaybettirdi. Kentin çarþýsýný baþtan sona kat edip otobüs terminaline ulaþtý Yahya. Tam o esnada bir otobüs sefere çýkmak üzereydi. Yahya ivedi el kol iþaretleriyle otobüsü durdurdu. Þoför, kýrçýl saçlý baþýný camdan dýþarý çýkartýp: -Hayrola evlât? Nereye gideceksin, diye sordu. Yahya umursamaz bir ifadeyle: -Nereye olursa, diye yanýtladý soruyu. Þoför babacan bir yüz hareketiyle baþýný iki yana salladý: -Haydi atla bakalým, dedi. Yahya, otobüsün açýlan arka kapýsýna doðru koþtu. Þoför yardýmcýsý dýþarý sarkmýþ kendisini bekliyordu. Yahya çevik bir hareketle içeri atladý. Ýlk basamakta durup biraz soluklandý.

5 O sýrada þoför yardýmcýsý: -Devam et, diye baðýrdý. Yahya, þoför yardýmcýsýnýn yüzüne baktý. Göz göze geldiler. Genç yardýmcý alýþkýn bir ifadeyle: -Þöyle geç aðabey. Arkadaki boþ koltuklardan birine otur, dedi. Yahya içinden: - Ýsmail in küçüklüðüne ne kadar da benziyor? diye geçirdi yerine otururken. Yahya nýn siniri henüz geçmemiþti. Sol gözü arada bir seðiriyordu. Çok geçmeden düþünceleri eve kaydý. Olanlarý yeniden yaþýyor gibiydi. Burnundan uzun bir soluk verip: -Yeter artýk, dedi. Ýsmail haklý. Kimse annesini üvey babasýyla paylaþamaz. Sonunda evden kaçar iþte, diye mýrýldandý. Yahya, alnýnda biriken terleri elinin tersiyle sildi. Baþýný arkaya yasladý. Gözlerini kapayarak derin düþünceler içinde yuvarlandý: - Ah baba, diye hüzünlü bir þikayet cümlesi geçirdi içinden. Durdu, anýmsamaya çalýþtý. I- ýh! Baþaramadý. Babasý aklýna gelmiyordu bir türlü. Daha o küçükken olup bitmiþti her þey. Babasý þofördü. Daha doðrusu þoförmüþ. Annesi öyle söylemiþti Yahya ya. Her kamyon þoförü gibi evinden çýkýyor ve haftalarca görünmüyordu. Daha Hatice ile evleneli üç yýl olmuþtu. Ýlk yýl Yahya, ikinci yýl Ýsmail dünyaya gelmiþti. Taze çift bir araya gelip sevinçlerini doya doya yaþayamýyorlardý. Baba koca kamyonuyla yollarda yük ararken, anne de iki bebeðiyle eþini bekliyordu evde. Ve bir gün olan oldu. Hatice, radyodan eþinin adýný duydu. Uzak bir ilde trafik kazasý olmuþ ve birkaç kiþi ölmüþtü. Ölenlerin isimleri arasýnda evin babasý da vardý. ÝSMAÝL OTOBÜSÜN BAGAJINDA Ýsmail gözlerini açtýðýnda kurt gibi acýkmýþtý. Genç adam yattýðý yerden doðruldu. Daha önce kapaðýný açtýðý valizi önüne çekti. Ýçini el yordamýyla yokladý. Dokunduðu kavanozu kavrayýp dýþarý çýkardý. Þiþenin kapaðýný açmasý pek zor olmadý. Bu bir þeftali reçeliydi. Ýsmail, reçeli bitirinceye kadar içti. Sonra içi boþalan kavanozun kapaðýný kapayýp yan taraftaki boþluða yuvarladý. Artýk karný doymuþtu. Ýsmail tekrar uzandý bulunduðu yere. Gözlerini kapayýp düþünmeye baþladý: - Ýyi mi ettim acaba? diye geçirdi içinden. Annesini, aðabeyi Yahya yý anýmsadý. Daha þimdiden özlemiþti onlarý. Üçü bir arada olsa ne iyi olurdu: - Ah o Ülfet denen þiþko adam olmasa Bu düþüncesini birkaç kez annesine de açmýþtý Ýsmail. Ama annesi bunun olanaksýz olduðunu söylemiþti oðluna: -Hem Ülfet Bey her gün burada deðil ki. Haftada bir gün geliyor, demiþti. Ýsmail yalvarýr gibi: -Hiç gelmese olmaz mý anne, diye sormuþtu. Hatice çaresizliðini belirten bir ifadeyle: -Olmaz. Çünkü bu evin yükünü o çekiyor. Kiramýzý ödüyor, mutfak masraflarýmýzý karþýlýyor, demiþti. Ýsmail büyük adam edasý ile: -Bunun için ona baðlý olmamýz çok saçma! Biz iki kardeþ çalýþýr, bu dediðin iþleri karþýlayacak parayý kazanabiliriz, diye karþýlýk vermiþti. Hatice, oðlunun saçlarýný okþayarak: -Siz daha küçüksünüz. Aðabeyin ortaokulda, sen ise ilk Bu durumda nasýl çalýþýrsýnýz? Ne yaparsýnýz, diye sormuþtu. Ýsmail diklenip: -Aðabeyim ayakkabý boyar, ben de simit satarým. Yapacak þeyler bulunur elbet, diye çözümler bile üretmiþti.

6 Sonunda Hatice sýkýlmýþtý. Yüzünü baþka yöne çevirip: -Olmaz dedim ya... Eðitiminizi yarým býraktýrmam size. Hele biraz daha sýkýn diþinizi, deyip bitirmiþti diyalogu. OTOBÜS KAZA GEÇÝRÝYOR Ýsmail ince, uzun bir fren sesiyle uyandý. Sonra yana doðru yuvarlandýðýný duyumsadý. Ýstenç dýþý bir hareketle yanýndaki valizi tutmaya çalýþtý ama beceremedi. Ondan önce valiz havaya fýrlamýþ ve gürültüyle Ýsmail in üzerine düþmüþtü. O arada valizdeki þiþeler þangýrdayarak yere saçýlmýþ ve içlerindeki reçel, turþu, yoðurt ve benzeri yiyecekler dökülmüþtü. Sonra Ýsmail bütün bu sývý yiyeceklerin yüzüne, boynuna ve göðsüne aktýðýný hissetti. Dýþarýdan camlarýn kýrýlýrken çýkardýðý sesler duyuluyordu. Metal gýcýrtýlarý kulaklarý saðýr edecek þekilde yeri göðü doldurmuþtu. Yolcular çaðlýk çýðlýðaydý. Ýnceli kalýnlý sesler birbirine karýþmýþtý. Kimi aðlýyor, kimi haykýrýyor, kimi de dualar okuyordu. Ýsmail habire dönüp duruyordu. Kafasý bir tavana, bir döþemeye çarpýyordu. Yüzünün ve boynunun bazý yerlerine cam kýrýklarý batmýþtý. Ellerinde ve bacaklarýnda acýlar oluþmuþtu. Ýlk þaþkýnlýðýný atlatan Ýsmail: - Kaza oluyor galiba? diye geçirdi içinden. Koca otobüs birkaç takla daha attýktan sonra yan üstü devrildi ve durdu. Önce camlarýn kýrýlma sesi sustu, sonra madenî parçalarýn çýkardýðý gýcýrtýlar kesildi. Ýnsanlar, bir süre daha çýðlýk atmaya devam ettiler. Sonra onlar da susup daha alt perdeden inlemeye koyuldular. Ýsmail yüreðini ezen bir korku ile: -Öldüm mü acep, diye geçirdi içinden. Saðýný, solunu yokladý. Hayýr, ölmemiþti ama bütün vücudu aðrýyordu. Bulunduðu yerden sürüne sürüne çýkmaya çalýþtý. Bunu baþarmasý zor olmadý. Çünkü otobüsün bagaj kapaklarý menteþelerinden kopup saða, sola savrulmuþtu. Yan yatmýþ olan otobüsün her yerinden bir þeyler sarkýyordu. Kýrýlan camlar, yýrtýk perdeler, cam kenarý lastikleri, tavan ve taban döþemeleri Delinen akaryakýt deposundan þýrýl þýrýl mazot akýyordu topraða. Havayý petrol kokusu kaplamýþtý. Çevre yaralýlarla doluydu. Düzensiz bir þekilde savrulan vücutlarýn kimisi kýpýrdamadan yatýyordu. Kimisi de hâlâ canlýydý. Çimenlerin üzerine bulaþmýþ kan gölcüklerinde ay ýþýðý þavklanýyordu. BEKLENMEDÝK SÜRPRÝZ Ýsmail bagajdan çýkýp sersemlemiþ bir þekilde ilerledi. Otobüsten birkaç adým uzaklaþtý. Þimdi çevresini daha iyi görebiliyordu. Ayakta olan yalnýz Ýsmail di. Çaresiz yaralýlar, bu on altý yaþýndaki çocuktan medet umuyor: -Yardým edin, diye inliyorlardý. Ýsmail ne yapabilirdi ki? Zaten þu anda hiçbir þey düþünemiyordu. Beyni durmuþtu sanki. Rast gele yürümesini sürdürdü. Yaklaþýk yirmi metre yukarýdan geçen asfalt yol tenhaydý. Þarampole yuvarlanan otobüsten henüz haberdar olan yoktu. Arada bir geçen otomobil ve kamyonlar hiç hýz kesmiyor, ýslýk ýslýða uzaklaþýyordu. Keskin bir dönemeçte meydana gelen kazayý teþhis etmek zaten zordu. Ýsmail þarampolün kenarýna kadar gidip elini kaldýrdý, asfalttan akan otolara baðýrmak istedi. Ama sesi çýkmýyordu. Kendini zorladý: -Ýmdaat! Yardým edin, diyebildi kýsýk bir sesle. Ýsmail in sesi o kadar yavaþ çýkmýþtý ki deðil otoyoldan geçenler, çevredekiler bile zor duydular onu. Ama duydular ki arkasýndan cýlýz bir ses: -Ýsmail, diye seslendi kendisine. Ýsmail afalladý. Olduðu yerde çakýldý kaldý. Birisi adýný söylemiþti. Ama bu olanaksýzdý.

7 Onun adýný kim bilebilirdi ki burada? Galiba hayalinde oluþmuþtu bu ses. Ama hayýr: -Ýsmail! Kulaðýna gelen bu ses gerçekti. Arkadaki yaralýlardan biri onu tanýyordu. Hýzla geri döndü Ýsmail. Üç adým kadar gerisinde solda, bir çalýnýn dibindeydi sesin sahibi. Elini kaldýrmýþ, Ýsmail! diye inliyordu. Ýsmail hemen oraya koþtu. Yaralýnýn yanýna çöktü. Kafasýný kucaðýna alýp yüzünü ay ýþýðýna çevirdi. Þimdi o da yaralýyý tanýmýþtý. Bu aðabeyi Yahya idi: -Burada ne yapýyorsun aðabey? Sen de mi otobüsteydin, diye sordu. Yahya acýlý bir ifadeyle: -Evet, ben de senin ardýndan evden ayrýldým. Bu otobüse binmiþtim, diye yanýtladý soruyu. Ýsmail merakla: -Yaran nasýl, diye sordu. Yahya cýlýz bir sesle devam etti: -Aðrýlarým var. Bacaðým da kýrýk galiba, dedi. Ýsmail, ne yapmasý gerektiðini düþündü bir süre. Sonra Yahya yý yavaþça sýrtlandý: -Yola çýkartayým seni. Geçenlerden birini durdurup, hastaneye yetiþtiririm, dedi. Otobüs enkazý ile yol arasýndaki rampa uzadýkça uzadý. Ýsmail, aðabeyini zar zor yukarý çýkarýp asfaltýn kýyýsýna uzattý. Ardýndan yolun ortasýna doðru koþtu. Kollarýný iki yana açýp salamaya ve gelen ilk arabayý durdurmaya çalýþtý. Bunda da baþarýlý oldu. Çok geçmeden virajý dönen bir otomobil ince bir fren sesiyle az ötede durdu. Þoför baþýný camdan çýkartýp: -Ne oldu kardeþ, diye sordu. Ýsmail heyecanla ona doðru koþtu: -Kaza oldu aðabey, dedi. Þoför yüzünü endiþeyle buruþturdu: -Büyük mü yoksa, diye sordu. Ýsmail soluk soluða olayý özetleyerek: -Otobüs þarampole yuvarlandý. Kaza çok büyük, diye yanýtladý soruyu. Þurada yatan benim kardeþim. Henüz yaþýyor. Ne olur onu hastaneye ulaþtýralým, diye ekledi. Ýsmail, otomobilin sürücüsü ile konuþurken arkada birkaç araç daha durmuþtu. Ýnsanlar merakla arabalarýndan indiler. Bir kýsmý Ýsmail i dinlerken bazýlarý da Yahya nýn baþýna toplanmýþtý. Her kafadan bir ses çýkýyordu: -Ne olmuþ burada? -Ölmüþ mü yoksa? -Kaza büyük müymüþ? -Aþaðýda bir otobüs var. Kazayý yapan otobüs -Bakalým baþka yaralýlar var mý? Yolculardan bir kýsmý þarampolden inip otobüsün yanýna ulaþmýþtý. Çok geçmeden onlarýn sesleri duyuldu: -Polis Ýmdadý arayýn. -Ambulans çaðýralým arkadaþlar. -Burada birkaç yaralý daha var. -Onlarý da yukarý çýkaralým. O sýrada kaza yerine bir minibüs daha ulaþmýþtý. Araçtan endiþeli bakýþlarla önce bir kadýn indi. Ardýndan bir erkek Kadýnla erkek önlerinde park etmiþ olan araçlarýn yanýndan acele acele geçtiler. Kalabalýðýn yanýna vardýlar. Kadýn endiþe içinde: -Ne olmuþ kardeþler? Kaza mý, diye sordu. O sýrada kalabalýk açýldý. Yeni gelenlere sýrada yer vermek için iki yana bölündü. O zaman Yahya ve onun baþýnda aðlayan Ýsmail ortaya çýkmýþtý. Oraya yeni ulaþmýþ olan kadýn bir an donmuþ gibi durdu. Sonra iki yana açtýðý ellerini birer tokaç gibi dizlerine vurup:

8 -Ýsmail, diye tiz bir çýðlýk attý. Ýsmail, bu gece ikinci kez tekrarlanan ismini duyunca irkildi. Oturduðu yerden kalktý. Þaþkýn þaþkýn çevresine bakýnmaya baþladý. Kadýn, üç adýmda Ýsmail in yanýna ulaþtý. Onun reçele bulanmýþ baþýný iki yandan tutarak kendine doðru çekti. Ýsmail þaþkýnlýk içinde ama sevinçli bir þekildi: -Anne sen?! Ülfet baba nerede, diyebildi. Belki de yaþamýnda ilk kez Ülfet baba diyordu Ülfet, Hatice nin hemen ardýndaydý: -Buradayým oðlum, dedi sevinç içinde. Ýsmail hemen yere eðildi. Yatan yaralýyý iþaret ederek: -Yahya, dedi. Hatice nin yüzü allak bullak oldu: -Ne? Yahya mý? O da mý seninleydi, diye sordu. Ardýndan zavallý Hatice, þimþek hýzýyla eðildi ve diðer oðlunun yanýna çöktü. Onun baþýný kucaðýna alýp: -Oðlum yaralý mýsýn sen, diye sordu. Sonra sorusunun yanýtýný beklemeden kocasýna seslenerek: -Ülfet minibüsü getir. Hastaneye yetiþtirmeliyiz çocuðu, dedi. Otobüsün yanýna inmiþ olan yolcular oluþturduklarý sedye ile yaralýlarý taþýyordu. Çok geçmeden kýr saçlý bir adam ile çocuk yaþta biri daha yukarý ulaþtýrýldý. Sedyeyi taþýyanlardan önde olaný üzüntülü bir ses tonuyla: -Maalesef, dedi. Diðerleri gitmiþ. Ancak bu ikisi canlý kurtulmuþ. Onlarý da hemen hastaneye yetiþtirmeliyiz. Yoksa... Ülfet, minibüsünü seri hareketlerle yaralýlarýn olduðu bölüme ulaþtýrmýþtý. Kalabalýk hemen açýldý. Aþaðýdan taþýnan yaralýlar minibüsün arkasýna uzatýldý. Ülfet araçtan aþaðýya atladý. Ýki adýmda arkaya dolandý. Yahya nýn yanýna çöküp onu kucaðýna aldý. Üvey baba ile oðul o anda göz göze geldiler. Ay ýþýðý Yahya nýn gözbebeklerinde þavklandý. Genç adam gülümsüyordu: -Sað ol baba, dedi belli belirsiz bir tonda. Ülfet onu duymuþtu: -Bir þey deðil oðlum, diye yanýtladý. Ülfet, Yahya yý minibüsün ara koltuðuna yatýrýp saðýný solunu çeþitli eþyalarla besledi. Hatice ile Ýsmail ön koltuða oturdular. Baba seri hareketlerle direksiyona geçti. Az sonra minibüs en yakýndaki þehre ulaþmak için yola çýkmýþtý. HASTANEDE OLANLAR Þehrin hastanesinin acil servisinin önü ana baba günüydü. Hemþireler ve hastabakýcýlar endiþeli bakýþlarla gelen minibüse bakýyorlardý. Ardýndan sedyeleri alýp gürültüyle koridorlarda koþuþturdular. Ülfet, minibüsün arkasýný, hastanenin giriþ kapýsýna kadar dayamýþtý. Sonra inip bagaj kapýsýný iki yana açtý. Yaralýlarý indirmeye davrandý. Oraya ulaþan sarýþýn ve eriþkin bir hemþire: -Kaza mý, diye sordu. Ülfet titreyen sesiyle: -Otobüs kazasý hemþire haným... Dört yaralý var. Durumlarý ciddi, diye yanýtladý soruyu. Sedyeleri taþýyan hastabakýcýlar çevik hareketlerle minibüsün içine atladýlar. Önce kýr saçlý adamý iki yanýndan tutup sedyenin üzerine aldýlar. Dolan sedye çekilince ikincisi ileri sürüldü. Genç olan diðer yaralý da itina ile yerinden kaldýrýldý ve sedyeye yatýrýldý. Bu sýrada annesi ile Ýsmail, Yahya yý indiriyorlardý aracýn yan kapýsýndan. Eriþkin hemþire onlarý görünce: -Buraya da bir sedye yetiþtirin, diye uyardý ilgilileri.

9 Çok geçmeden Yahya için de gereken yapýlmýþtý. Acil servisin koridorlarýndan gýcýrtýlarla geçen sedyeler, doktor odalarýna alýndý. Kapýlar aceleyle kapandý. Hatice ile Ülfet dýþarýda kalakaldýlar. Bir süre endiþeli bakýþlarla çevreyi süzdüler. Oturacak bir yer arar gibiydiler. Ýkisi de çok yorgundu. Ülfet ileriyi iþaret ederek: -Þuraya oturalým haným, dedi köþede duran banka doðru ilerledi. Önce Hatice, ardýndan Ülfet birer külçe gibi yýðýldýlar bankýn serin tahtasýna. Orta yaþlý kadýnýn yüzünde yoðun bir acý okunuyordu. Gözlerinden sürekli yaþlar akýyor, çenesine kadar iniyordu. Acýlý annenin elindeki mendil ýpýslak olmuþtu. Ülfet aðlamýyordu ama o da aðlamaklýydý. Çok üzülmüþtü çünkü. ÇOCUKLARIN ARDINDAN OLANLAR Hatice, bu sabahtan itibaren yaþadýklarýný anýmsadý. Erkenden kalkmýþ, mutfaða geçmiþti. Amacý, kocasý ile iki oðluna kahvaltý hazýrlamaktý. Tam çay suyunu ocaða koyacakken büyük oðlu Yahya acý haberi vermiþti. Küçük oðlu Ýsmail yine terk etmiþti evi. Bu durumu konuþurken kocasý Ülfet de konuya katýlmýþ ve Yahya ile tartýþmýþlardý. Yahya, Ülfet e karþý saygýsýzlýk sayýlabilecek sözler sarf etmiþti. Oysa Ülfet bunu hak etmiyordu. Ülfet iyi ve yardýmsever bir insandý. Çevredeki mahallelerde birkaç marketin sahibiydi. Yani varlýðý yerindeydi üstelik. Yýllar önce Hatice, kamyon þoförü olan kocasý Tecer in ölüm haberini alýnca ortalýk yerde kimsesiz ve çaresiz kalakalmýþtý. Ýki bebesine ve kendisine sahip çýkacak bir Allah ýn kulu yoktu çevresinde. Tecer in ailesi kalabalýk deðildi. Kimi, kimsesi yoktu. Hatice nin ailesi de reddetmiþti genç kadýný. Çünkü Hatice ile Tecer, evliliklerini kaçarak kurmuþlardý. Bu yüzden Hatice nin ailesiyle de arasý bozuktu zaten. Tecer in ölümüyle ortada kalan bu küçük aileye mahallede market iþleten Ülfet sahip çýkmýþtý. Birkaç yýl karþýlýksýz olarak gereksinimlerini karþýlamýþ, ev kiralarýný vermiþti. Sonunda Hatice nin, çevredeki serseriler tarafýndan rahatsýz edilmesi iliþkiyi farklý bir yola iletmiþti. Bir gün Hatice, Ülfet in ofisine gidip çaresizliðini anlatmýþ, ardýndan onunla evlenmek istemiþti. Ama Ülfet evliydi. Hatice, bu evliliðin göstermelik olmasýna bile razýydý: -Ülfet bey bizi koru yeter, demiþti. Sonunda anlaþma saðlandý ve Hatice ile Ülfet evlendi. Böylece Hatice, kendini ve çocuklarýný güvence altýna almýþ oldu. Küçük aile yýllarca ciddi bir sýkýntý ile karþýlaþmadan yaþadý. Hatice ile Ülfet in evliliklerinin gizli yanýný kimse bilmedi. Buna çocuklar da dahildi. Bu yüzden onlar, Ülfet i bir üvey baba gibi görüyorlardý. Bu nedenle onu bir türlü sevemediler. Onlara göre sanki Ülfet, babalarýný öldürmüþ ve annelerini ele geçirmiþti. Bu yüzden aralarýnda hiçbir zaman çatýþma eksik olmadý. Bu sabah da evde ayný hava hakimdi. Üvey babayý kabullenemeyen Ýsmail evden kaçmýþ, Yahya da Ülfet ile tartýþmýþtý. Hatice böyle olsun istemiyordu. Olanlardan dolayý oðlunu azarlamýþ, hatta küçük bir tokat bile atmýþtý. Bunu hazmedemeyen Yahya da evi terk etmiþti. Hatice nin siniri yatýþýnca: -Ülfet Bey çocuklarýmý bul, diye yalvarmýþtý kocasýna. Ülfet, marketin minibüsüne Hatice yi bindirip kentin sokaklarýnda Yahya ile Ýsmail i aramýþtý uzun süre. Ama bunda baþarýlý olamamýþlardý. Çocuklar, kent dýþýna çýkmýþ olabilirlerdi. Bu düþünceyle, karý koca otogara yönelmiþlerdi. Gar yazýhanesinde görevli olanlardan birisi, tarife uygun bir genci gördüðünü söylüyordu. Ona göre, büyük þehre giden bir otobüse son anda binmiþ ve gitmiþti delikanlý. Bu Yahya olabilirdi. Artýk durmanýn sýrasý deðildi. Ülfet, minibüsün yönünü kent dýþýna çevirmiþti. Ýþte þimdi hastanedeydiler.

10 KIRÇIL SAÇLI ADAMIN SIRRI Ülfet kolundaki saate baktý: -Gecenin üçü, dedi. Ne yapacaðýz? Hatice yanýt vermedi. Yüzü ellerinin arasýndaydý. Yaþamýndaki her kare tek tek ve sýra ile geçiyordu gözlerinin önünden. Acýlý kadýn sessizce aðlýyordu. Bir süre sonra kapý açýldý. Doktorlardan biri koridora çýktý. Onun dýþarý çýktýðýný gören Hatice ile Ülfet ayaklandýlar. Merak içinde, doktorun yüzüne bakmaya baþladýlar. Doktor, karý kocaya: -Hastalarýn hepsi sizin mi, diye sordu. Ülfet heyecanlý bir ifade ile: -Hayýr, iki delikanlý bizim çocuklarýmýz. Diðerlerini tanýmayýz, dedi. Doktor hafifçe gülümsedi: -Delikanlýlardan birinde hiçbir þey yok. Bir iki cam kesiðiyle atlatmýþ kazayý. Diðerinin bacaðýnda kýrýk var. Onu da alçýya aldýk. Öteki çocuk da iyi sayýlýr birkaç kýrýðý var, o da alçýlandý. Yaþlý adama gelince kafadan darbe almýþ. Ama þuuru yerinde. Hayatî tehlikesi yok, diye açýkladý. Doktorun peþinden hastalar, sedyeler üzerinde çýkmaya baþladýlar. Ýlk çýkanýn kafasý sargýlýydý. Sargýlarýn kenarýndan kýrçýl saçlarý görünüyordu. Ülfet üzüntülü bir ifadeyle: -Geçmiþ olsun, dileðinde bulundu kýr saçlý adama. Hatice, önünden geçmekte olan kýrçýl saçlý adama biraz da þaþýrarak baktý. Sonra kýsa bir zaman göz göze geldiler. Hatice, kýr saçlý adamýn ardýndan þaþkýn þaþkýn: - Yok, diye geçirdi içinden. Benzettim herhâlde. Hatice, sargýlar içinde uzaklaþan adama doðru döndü tekrar. Bir daha bakmak istedi. Bunu istem dýþý yapmýþtý. O sýrada kýr saçlý adam da dönmüþ, ona bakýyordu. Hatice sendeledi. Düþmemek için kocasýnýn koluna tutundu. O sýrada Yahya ile Ýsmail in sedyeleri de çýkýyordu. Ülfet gülen gözlerle çocuklarýn üzerine doðru eðildi. Delikanlýlarýn yüzünde de arý duru bir tebessüm vardý: Ýsmail heyecan içinde: -Durumumuz iyi Ülfet baba, dedi. Yahya daha sevinçliydi: -Hiç üzülmeyin anne! Ýyiyiz, diye mýrýldandý. Hatice, oðullarýný duymadý sanki. Kafasý bir baþka yere takýlýp kalmýþtý. Ülfet, sedyeyi süren görevlilere, kazazedelerin nereye gittiklerini sordu. Hasta bakýcýlardan biri: -Servise çýkarýyoruz beyefendi. Sizinkiler bu gece burada konuðumuz olacak. Vakit çok geç oldu zaten. Siz de çýkýp kendinize kalacak bir yer bulun. Otel filan... Yarýn gelir iþlemleri baþlatýrsýnýz, diye açýklama yaptý. HATÝCE DÜÞÜNCELER ÝÇÝNDE BOCALIYOR Ülfet ile Hatice hastaneden çýkýnca serin bir hava çarptý yüzlerine. Ülfet kendine geldi. Bir süre sonra baþýndaki aðrý geçmiþti. Ama Hatice derin ve bulanýk düþünceler arasýnda bocalýyordu. O gece karý koca minibüslerinin koltuklarýný devirip yattýlar. Ülfet hafif bir uykuya daldý. Hatice ise sabaha kadar gözlerini kýrpmadý. Öylece bekledi. Sabahleyin karý koca erkenden kalktýlar. Birer çorba içtiler yakýndaki lokantada. Sonra hastaneye yollandýlar.

11 Yahya, Ýsmail, kýrçýl saçlý adam ve genç hasta bir odaya yatýrýlmýþlardý. Baþuçlarýna serum þiþeleri aþýlmýþ, komodinlerinin üstüne ilâçlarý konmuþtu. Ülfet önden, Hatice arkadan girdiler odaya. Kapýnýn yanýnda kýr saçlý adam yatýyordu. Baþýndaki sargý hafifçe kanlanmþtý. Ülfet kýr saçlý adama: -Geçmiþ olsun kardeþim, dedi içtenlikle. Ýsmail in yataðýna yöneldi. Hatice nin gözleri yere dikilmiþti. Öylece yürüyordu: - Baksam mý, bakmasam mý? diye geçiriyordu içinden. Sonra, Bakmamalýyým! dedi kendi kendine. Ancak odaya adýmýný atýnca bu kararý bozuldu. Giriþin hemen yanýndaki kýr saçlý adamla göz göze geldi Hatice. Yüreði hýzlý hýzlý çarpmaya baþladý. Heyecanla ayaðý halýya takýldý ve sendeledi. Düþmemek için yataðýn demirine tutundu. Baþý sargýlý adam, istem dýþý bir atýlganlýkla: -Dikkat et Hatice, deyiverdi. O anda odadaki her þey dondu. Bir süreliðine yaþam durdu sanki. Sonra herkes olduðu yerde döndü, þaþkýnlýk içinde kýr saçlý adama bakmaya baþladýlar. Hatice, eðik bir durumda kalakalmýþtý. Yüzü kýpkýrmýzýydý. Alnýnda ter taneleri birikmiþti. Ne ileri, ne geri gidebiliyordu. Yüzü yerde, öylece sonucu bekliyordu. Nice sonra Ýsmail þaþkýnlýk ve kýzgýnlýkla: -Ne dedin sen, diye sordu. Baþý sargýlý kýr saçlý adam telâþ içinde elini salladý. Aðzýndan anlaþýlmaz kelimeler döküldü. Sözler boðazýna düðümlenmiþti sanki. Bir türlü yanýt veremiyordu Ýsmail in sorusuna. Hatice telâþla araya girdi: -Hiç, hiçbir þey demedi. Ne diyebilir ki? O beni tanýmaz, ben onu tanýmam, diye mýrýldandý. O arada kýr saçlý adam da biraz toparlamýþtý kendisini: -Doðru tanýþmayýz biz, dedi. Yahya kýzarmýþ bir yüzle araya girdi: -Hayýr, Hatice dedin sen. Annemin adýný söyledin. Kimsin sen, diye sordu. Ülfet ise odanýn ortasýna gelmiþ ve orada kalakalmýþtý. Nice sonra geri döndü, kýr saçlý adamýn yataðýnýn yanýna kadar geldi. Hafifçe eðildi. Biraz da tehditkâr bir ifadeyle: -Evet sen kimsin, diye sordu. Kýr saçlý adam, artýk saklayamayacaðýný anlamýþtý sýrrýný. Bir süre sustu, sonra: -Ben Tecer. Hatice nin kocasý, dedi. Ülfet in gözleri kýrpýþtý. Alnýnda iki damla ter belirdi. Böyle bir þeyi beklemiyordu. Kafasýný toparlamak için bir zaman öylece bekledi. Sonra Hatice den yana döndü. Kadýncaðýz ise periþan bir hâldeydi. Mahcup bakýþlarý hâlâ yerde bekliyordu. Ülfet yumuþak bir sesle: -Hatice, dedi soran gözlerle. Uzun bir suskunluktan sonra Hatice de baþýnýn kaldýrdý: -Evet o Tecer, dedi. Ülfet, hiçbir þey söylemedi; hatta nefes bile almadý. Nice sonra kapýya yöneldi. Kýsa adýmlarla çýktý, gitti. Ayak sesleri koridorda yankýlandý bir süre. Hatice ürkek bir sesle: -Radyodan kaza haberini aldým. Öldüðünü söyledi, dedi. Tecer, duyulur duyulmaz bir sesle: -Büyük bir kaza idi. Her yaným kýrýklarla doluydu. Baþýmý direksiyona çarpmýþtým. Þuurum yerinde deðildi. Aylarca hastanede kim olduðumu bilemeden yattým. Bana bakan hemþire haným çok iyi bir insandý. Bana karþý çok nazik ve sevecendi. Belki de onun yoðun ilgisiydi beni baðlayan. Aylar süren tedavi ve serî ameliyatlardan sonra iyileþtim, diye açýkladý. Tecer kýsa bir ara verdi konuþmasýna. Sonra yanýndaki yatakta yatmakta olan çocuðu iþaret ederek: -Ýsmail, dedi. Oðlum

12 Hatice kendi Ýsmail ine baktý. Çok sinirliydi. Gözleri kýzarmýþtý. Yahya da ondan aþaðý deðildi. Küçük Ýsmail ise þaþkýn þaþkýn saða sola bakýyordu. Uzunca bir sessizlik daha oldu. Kimse konuþmadý ama herkes yoðun yoðun düþündü. Sonunda sessizliði Yahya bozdu: -Acaba babam gitmiþ midir anne, diye sordu. Ýsmail de kardeþini destekler bir eda ile: -Ülfet babamýz dýþarýda bizi bekliyor mu dersin anne, diye sordu ardýndan. Hatice, gözlerinde beliren yaþlarý saklamaya çalýþarak: -Evet, bekliyordur. O bizi burada býrakýp gitmez çocuklar. Þu anda minibüsünü çalýþtýrmýþ, ailesinin gelmesini bekliyordur, diye açýkladý. Ýsmail neþe içinde: -Öyleyse biz ne bekliyoruz, diye sordu. -Haydi gidelim. -Koluma girin. Ben tek baþýma yürüyemem. Hatice koþtu. Yahya yý yataðýndan doðrulttu. Ýsmail de öte yandan destek verdi. Yahya, kollarýný annesi ile küçük kardeþinin omzundan aþýrdý: -Haydi gidelim, dedi tekrar. Anne ile iki oðul, hastane odasýndan dýþarý çýktýlar. Ülfet koridorun öteki baþýnda durmuþ, ailesini bekliyordu