7 Nisan/April - 22 Mayıs/May 2015

Transkript

1 7 Nisan/April - 22 Mayıs/May 2015

2 7 Nisan/April - 22 Mayıs/May 2015 Editör / Editor Erdal Duman Küratörlük / Curating YAYGARA GÜNCEL SANAT İNİSİYATİFİ YAYGARA CONTEMPORARY ART INITIATIVE Erdal Duman Mustafa Duymaz Serkan Demir Sinem Yıldırım Şevket Arık Veysel Şaylı Proje Asistanı / Project Assistant Gözde Konakcı Engin Duygu Aydın Grafik Tasarım / Graphic Design Veysel Şaylı Baskı / Print Hisar Ofset T: (0312) Bu kitapta yer alan tüm görsellerin ve yazıların sorumluluğu, eser sahiplerine ve yazarlarına aittir. Yayımlanan yazılardan alıntı yapmak, kaynak göstermek koşulu ile serbesttir. Mutlukent Mah Cad. No:59 Çayyolu - Ankara T: (312)

3 ARTE HAKKINDA Arte İnşaat, 2001 yılındaki kuruluşundan bu yana vizyonlarından ödün vermeden, sektörde hızla gelişerek ilerleyen güvenilir ve başarılı bir isim haline gelmiştir. Konut, turizm, eğitim ve sağlık sektörü yapılarında marka haline gelen ve pek çok proje üreten Arte İnşaat, müşteri beklentilerinin ötesine geçmeyi ve her zaman daha fazlasını sunmayı ilke edinmiştir. Arte Construction, since its foundation in 2001, has become a reliable and successful figure in its sector by rapid development without compromising its visions. Arte, produced various projects and became a brand in housing, tourism and health sector constructions, adopted accessing beyond costumers expectations and offering more always as a principle. ABOUT ARTE Arte, şehrin mimarisinin bir parçası haline gelen yapılarında kaliteyi ön planda tutarken, deneyimli ekibiyle Ufukta Genişlik, Hedefte Büyüklük prensibine sadık kalmakta; sınırlarını her geçen gün genişleterek yaratıcı, yenilikçi ve güvenilir işlere imza atmaya devam etmektedir. Arte, prioritizing quality in its constructions, those have become a part of architecture of the city, is always true to its principle of Wideness in Horizons, Greatness in Objectives, is always extending its limits day by day, and breaking grounds with innovative and reliable works. ARTE Yönetim Kurulu Başkanı İrfan GÜRLER in öncülüğünde kurulan ARTE Sanat, Ankara da yeni bir Güncel Sanat Mekanı olma iddiasındadır. ARTE Art, that has been established under leadership of İrfan GÜRLER, Chairman of the Board of ARTE, purports to be a new Modern Art Center in Ankara. Arte Sanat Danışma Kurulu Ayşe Sibel Kedik Davut Kanmaz Erdal Duman Şevket Arık Arte Art Advisory Board Ayşe Sibel Kedik Davut Kanmaz Erdal Duman Şevket Arık 4 5

4 ARTE SANAT MANİFESTO Sanat; Direnen bir şeydir, nitekim direniş de bugün sanatın meselesidir. Direnen bir şey, bir tür istikrara, sağlamlığa sahiptir. Mantıksal tutarlılığı ve bütünlüğü olan, mantıksal bir denklem gibi. Yeni bir olanağın yaratılması, her zaman şaşırtıcı bir şeydir. Bir yıldız kadar yükseltilmiş, çünkü yeni bir olanak yeni bir yıldız, yeni bir gezegen, yeni bir dünyadır. Dünyayla kurulan yeni bir duyumsal ilişki gibi. Siz bu mümkün olmayan şeyin olanağını yaratmak zorundasınız. Sanatsal yaratımın en önemli meselesi budur. Dolaşım, iletişim, piyasa vs. faaliyetlerinde hep olanaklar gerçekleştiriliyor, olanakların sonsuzca gerçekleştirilmesi söz konusu. Ama olanaklar yaratılmıyor. Dolayısıyla bu aynı zamanda siyasî bir mesele, çünkü siyaset yeni bir olanağın yaratılması demektir. Burada bir olanağı hayata geçirmekten bahsetmiyoruz, yeni bir olanak yaratmaktan bahsediyoruz.* Art is something resisting, thus, resistance is also a question in today s art. Resisting things has some sort of stability and robustness. Such as a logical equation with logical consistency and integrity. Creating a new possibility is always surprising. Raised as much as a star, because a new possibility is a new star, a new planet an new world. A new sensorial relationship, built with the world. You have to create possibility of the impossible. This is the biggest question of artistic creativity. Always possible are created in circulation, communication, market etc. only eternal creation of possibles is in question. However, possibilities are not created. Therefore, it is a political question at the same time, because policy means creation of a new possibility. Here, we are not talking about putting a new possibility into practice, but we are talking about creating a new possibility*. ARTE ART MANIFEST Şevket ARIK *Alain Badiou, Fifteen Theses on Modern Art (quotation) ARTE SANAT ; sanatın varoluş hakikatini sahiplenen bir duyarlıkla, yeni bir kimlik inşa etmek ve yeni olanaklar yaratmak düşüncesiyle, kurumsal yapısı temelinde kolektif işbirliğine dayalı bir oluşum hedeflemiştir. Sanatın öznel alanını genişletmek, var olan sürecin bir parçası olmak, kendi temelinde bir sorumluluk ve direnç noktası belirlemek arzusuyla, öncelikli bir konum ve çekim alanı olmak iddiasındadır. Evrensel ve güncel olana algıları açık, geleneksel ve modern arası geçişleri kabullenen, deneysel ve değişken üretilerin sunumunu önemseyen, mekânı fonksiyonel olarak değerlendirilebilen bir yaklaşımı önemser. Mizacını var olan diğer dinamiklerle kuracağı bağlarla geliştirmek, sürecini eylemsel ve dinamik kılmak ve yeni olanaklar yaratmak için süreklik ilkesini benimser. Etkinlik sürecinde, güncel sanat ortamının dinamik yapısını deneyimlemiş bir danışma kurulunun belirlediği bir faaliyet yöntemi esas alınmıştır. Sürekli iletişim ve paylaşım ilkesine açık olan bu yapı, her türlü işbirliğini önemseyen bir anlayış içinde, kolektif veya bireysel proje esaslı çalışmaları değerlendirecek ve gerçekleşmesine katkı sağlayacaktır. ARTE ART; with a sensibility owning the existential reality of art, and with an opinion of constructing a new identity and creating new possibilities, has aimed a composition based on collective cooperation on basis of institutional structure. It purports to be priority position and area of attraction with its desire to enlarge its subjective area, to be a part of existing process and to determine a point of responsibility and resistance on its own foundations. It gives importance to an approach, which has open perceptions to universal and actual, accepts passages between traditional and modern, minds presentation of empirical and variable productions and evaluates the space functionally. It adopts principle of continuity to improve its nature with relations to be established with other dynamics, to make its process imperative and dynamic and to created new possibilies. In process of activity, a method of conduct, which is determined by an advisory committee that experienced dynamic nature of actual environment of art, is taken as foundation. This structure, that is open to principle of continuous communication and sharing, will value collective or individual project based works and contribute to actualize them with an understanding of caring all kinds of cooperations. Şevket ARIK *Alain Badiou, Fifteen Theses on Modern Art (quotation) 6 7

5 Bugünün öznesi tüm iradesiyle, inisiyatifiyle, tercihleriyle kendisini, coğrafyasında ve tarihinde ekonomik, siyasal, sosyo-kültürel, inançsal koşullara rağmen ortaya koyabilmekte midir? Hiç kuşkusuz özne, dışındaki dünyayı kendi bakışının sağladığı perspektifle algılayacaktır. Durumları, olayları, ilişkileri, inancını tanımlarken bu bakış açısından faydalanacaktır. Peki alanlarda tezahür eden bu özne tipi tek başına bir şeyleri kavramada yeterli olabilir mi yoksa özne, içinde bir başka özneye ihtiyaç duyar mı? Bu noktada iki bilme eylemi, ikircikli bir yaklaşım oluşturur. Bu noktada iki bilme eylemli, ikircikli bir yaklaşım oluşur. Özne bu sayede nesnesine yöneldiğinde, oluşan anlamın çeşitliliğini sağlar. Aynı nesne üzerinde farklı anlamlar, bilmeler doğurur. Öznenin hareketini esas alan bu tepkimede paralaks oluşmuştur. Tüm bu koşullar altında, öznenin hareketini sağlayan yöntemlerden biri olan sanat, düşünceyle varlık arasında açılan bu derin yarık arasına köprü kurması işlevi açısından ihtiyaca dönüşür. Dolayısıyla Paralaks özne-nesne ilişkisinde oluşacak diyaloglar açısından, ihtiyaçtan çok zorunlu bir gerekçedir. Is today s subject (the modern individual) able to exert himself with all his willingness, initiation, preferences in his present space and time in spite of economic, political, sociocultural and religious conditions? Undoubtedly, an individual perceive the world around him in his own subjective perspective, which means he uses this viewpoint to define occasions, events, relations and faith. However, is this individual showing himself in the streets able to perceive the things that are happening around on his own? Or does he need someone else to know? Therefore, these two acts (the subject s and the hidden other s) of knowing causes a contradicting attitude. This is closer to doubtfulness rather than indecisiveness. Accordingly, there arise different meanings and perceptions, which brings about parallax that is based on the acts of the subject. Under these circumstances, art which is one of the acts of the modern individual (subject) has to become a need to bridge the gap between thought and human being. Hence, in the face of dialogs which take place during subject-object relations, art is a compulsory act rather than a necessary one. 8 9

6 Yazarlar / Authors Adem Yıldırım Ali Rıza Taşkale Erdal Duman Ersin Vedat Elgür Mahsum Çiçek Seval Şener Şevket Arık Sanatçılar / Artists Burcu Sultan Demir Dejan Kaludjerovic Deniz C. Koşar Eda Gecikmez Emre Zeytinoğlu Erdal Duman Esma Meydan Fatih Tan Ferhat Özgür Khaled Hafez Hüseyin Arıcı Mehmet Ali Boran Mustafa Duymaz Serkan Demir Servet Cihangiroğlu Şevket Arık Fotoğraf > Erdal Duman 10 11

7 Adem Yıldırım Ankara, Turkey Dile Gelen Özne Bir rüyanın ardından uyanıldığında ne görüldüğünün ayırdına tam anlamıyla varılamaz. Varılsa da bunun dile gelmesi temsili görüntünün oluşmasına neden olur. Ancak gördüğü rüyadan emin olduğunu sanan kişi, bunu başkalarına anlatmaya kalkıştığı zaman görüntüye geleni dille birleştirir. Burada iki işlemden bahsedilebilir. İlki göründüğü iddia edilen rüya; diğeriyse onun anlatılmasıdır. Yani görünenin dile gelmesi her ikisi için de eksiltili bir işlemdir. Böylece görünüme gelen ile onun anlatılması arasında birbiriyle örtüşmeyen bir mesafeden söz edilebilir. Bu yalnızca alacalı bulacalı bir işlemle değil aynı zamanda bir öyküyü anlatmaya çalışan birinin de kotaramadığı bir durumdur. Pekiştirmek üzere Woody Allen ın Paris te Gece Yarısı filmi örnek olarak verilebilir. Amerikalı bir çiftten, senaryo yazarlığı yapan erkeğin gece yarısı sokakta yolunu kaybederek en az elli yıl geriye gitmesi; o dönemde Paris te yaşayan yazar, ressam, yönetmenlerle tanışmasının hikayesi anlatılır. Amerikalı senaryo yazarımız kaleme aldığı son senaryoyu gece karşılaştığı sanatçılardan aldığı olumlu eleştirilerle güçlendirerek Paris ile olan sanatın kökensel bağını izlenim yumağı olarak yakalar. Bu serüven üç gece sürer. Ancak gündüzleyin bunun anakronik bir karşılaşma olduğunun farkına varır. Tabiri caizse gece Roma da gündüz komadadır. Sevgilisinin Paris ile kurduğu ilişkiyse salt mekânlarda bulunmayı bir deneyim olarak kabullenen; her yerde bulunmak isteyip aslında hiçbir yerde bulunmayan ortalama tüketici bir dünyalı tablosu çizer. Senaryo yazarının almış olduğu tavsiyelere paralel olarak ilişkilerinin rotasını belirlemesi; gece karşılaştığı kişilerin hayal ürünü olduğunun ve bunun da deli saçması olduğu için sağlıklı! bir dünyalının kabullenemeyeceği bir raddeye varmasına neden olur ki buna mahsuben nişanlısı onu terk eder. Burada görünen şeylerin dile gelirken yaşadığı kayıptan bahsedilebilir. Tıpkı Don Kişot un dile getirdikleriyle gördükleri arasındaki açıklık gibi görüntüye gelenin duygularla bağlantısının varsayımsal olarak kopartılması; dilin yalnızca betimleme rolünü öne çıkarır. Bu durumda görünüme yansıyanın dil ile olan ilişkisi, bir yarık biçiminde oluşur. Buna doğayı, duyguları, heyecan duyulan karşılaşmaları da dahil edebiliriz. Dilin yarattığı söylem ve onun birlikleri, her şeyi kendi alanına katıp onun içinden bir dünya inşâ eder. Bir anlamda bu dünya gramerin kategorileştirdiği, ayırdığı, düzenlediği ve yürüttüğü bir süreçtir. Zihne, hayale, rüyaya çarpan ilhamları da kendine göre biçimlendirerek düşünceyi kendinden sayar. Bir anlamda dil, çeşitli karşılaşmaları sabote eder ya da hânesine yazar. Örneğin gece görüntüye geleni gündüz kurduğu düzenekle tanımlar. Çünkü anlaşmanın sağlanması için anlam ve olay birliğinin olma zorunluluğunu; kronolojiyi, bağlamı ve yakınlığı şart koşar. Bu da ancak ortak bir düzleme yayılmış biçimde olabilir. Kendi (dil) bilinemediği gibi bilinemez olana da tahammül etmez. Bilinemez olanı epistemolojik taksinomilere göre biçimlendirir. Bundan en çok özne zarar görmüştür. Çünkü modern öznenin içini boşalttığı gibi tarihsel öznenin de canına okur. Onu büyük fotoğrafa eklemlenen bir biçim olarak görür. Kendini göstermesine izin vermez. Sürekli ihlal eder ancak özneden de vazgeçemez. Bu da dilin kültür içerisinde durduğunu gösterir. Çünkü dil, kültüre aittir. Kültürse çoğu zaman doğayı kendi hizmetine göre biçimlendirir. Özne de bunun içerisindedir ancak modern özne artık yetersizdir. Bunun yerine öznemsilik, özne-oluş, öznellik gibi tamamlanmamışlığı belirten kavram ve onun bağlamları türetilir. Yani dilin kurduğu özne bir anlamda ona eklemlenerek sembiyotik bir uzlaşmaya zorlanır. Bu durumda acı, sevinç, keder ve haz gibi duygulanımlarımızın dille ifadesi ne düzeyde karşılık bulabileceği şüphelidir. Sofist ike bir yönelimle asla örtüşmeyeceğinin garantisini yine de dil verecektir. Çünkü dil, gramatik olanı öne çıkarırken arkada kalansa hikayenin bütünüdür. Bu durumda özne dilin kurduğu, bozduğu, yıktığı ve yeniden inşa ettiği bir frekanstır; parıltı gibi görüntüye gelip bütüne yayılamayandır. Bir ara uzama müsaade etmez çünkü bütüncül olarak kapatır. Halbuki ne öznenin kuruculuğu ne de içinin oyulması işe yarar. Bunun yerine yeni bir konum ya da uzam üzerine düşünmeli. Bu da başkalık uzamı olarak paralakstır. Sanat, matematik, mimari, psikanaliz, felsefe ve politikanın birlikte ancak indirgenemeyen biçimde bir bakışa kavuşmasıdır. Bu bakış yanılsamayı gerçek anlamda sıfıra (0) indirmelidir. Alt ve üstün belirlendiği bir yer olarak sıfır. Böylelikle görüntüye gel(mey)en rüyanın, bir düzlemi olan metinle ilişkisi dilin birleştiremeyeceği iki uzam olur: Görüntüye gel(mey)en mekân, metinsel uzam ve bunlara temas eden dil. Başa dönersek, kısaca Amerikalı çiftin ve filmi seyredenlerin hayal ürünü olduklarını düşündükleri Paris geceleri, yanılsamalı bakışı ve iyi bir hikayenin tespitini ıskalamıştır. Bu da dile dolanan ve ondan bir türlü kurtulamayan öznenin trajedisidir. Halbuki o özne sayesinde bugünlere gelinmişti. Bugünse özne artık ne ilke koyup değer üretebiliyor ne de yazar (author) olabiliyor. Hayaletimsi bir ruhla senaryo devşirebiliyor ancak. O senaryonun içinde bir yere konumlanma, dilin belirlemesiyle olanaklıdır

8 Adem Yıldırım Ankara, Turkey Subject, That Finds Its Tongue It is not completely recognized what is seen, when you are woke up right after a dream. Even if it is recognized, speaking of this causes generation of representative image. However, a person who is sure of his dream, combines the image with language, when he tries to tell it to others. Here, two processes can be mentioned. First, alleged dream, and second is telling of it. In short, telling the dreamt is a process of diminishing. Therefore, a distance can be mentioned between the dreamed and telling of it, those do not match with each other. This is the case, not only achieved in a colorful process, but also by an individual, who tries to tell a story. Woody Allen s movie Midnight in Paris can be given as an example to strengthen. The story of a man, who is one of the American couple, writing scenarios, is told, who lost his way in the midnight and went back to at least 50 years ago, and meeting with writers, painters and directors, living in the Paris at that time. Our American scenario writer catches the original relation of art with Paris as a clew of impression, by strengthening his latest scenario with positive criticisms from artists, who he met at night. This adventure lasts for 3 nights. However in day time, he recognizes that, this is an anachronic encounter. As the phrase goes, he is in Rome at night, in Coma at day. His girlfriend s relation with Paris on the other hand, paints the picture of an average consumer earthling, who accepts just being in places as experiences and has desire to be everywhere but in fact is in nowhere. Determination of the course of their relation by scenario writer, according to advices those he took, reaches to an extend that it is understood that the people he meet at night are imaginations and this is totally crazy and a healthy earthling cannot accept that, so his fiancé breaks away with him. Here, loss, that is experienced when something seen is tried to be told. Just like the gap between Don Quixote s telling and seeing, theoretical de-liking between viewed and the feelings; puts the descriptive role of the language. In this case, the relation between the viewed and the language; occurs in form of splitting. We can add nature, feelings and exciting encounter to this concept. Discourse, that is created by language and its components, puts everything inside and creates a new world from inside. In one sense, this world is a process in which grammar is categorized, separated, arranged and run. It form the inspirations, those hits the mind, imagination and dreams, on its own will and counts upon thought. In one sense, language sabotages various encounters and takes into its own credit. For instance, it completes the dreamed at night with a mechanism it establishes at day. Because, the obligation of unity of meaning and case to establish an agreement, requires the chronology, the context and intimacy. This can only be in a way expanded in a common basis. As it (language) is unknowable, it also cannot stand the unknowable. It formats the unknowable according to epistemological taxonomies. Mostly subject is hurt by this. Because, as it empties the modern subject, it also destroys the historical subject. It sees it as a form that is added to big picture. It does not let it show itself. It always violates but at the same time it cannot drop off the subject. This shows that, language stays inside culture. Because language belongs to culture. Culture on the other hand, formats the nature according to its services. Subject is also inside it, but modern subject is insufficient now. Instead, concepts and its contexts to indicate incompleteness are derived such as subject-likeness, being subject, or subjectivity. In short, subject created by language, is added to it and is obliged into a symbiotic agreement. In this case, it is suspected that to what extend our verbal expressions of feelings such as pain, happiness, sadness, can find their responses. Again, language will guarantee the is never corresponds to a sophisticated tendency. Because, as language exposes the grammatical one, what is left is the whole of the story. In this case, subject is a frequency that is established, destroyed, and re-established by language, it is like a glow, that cannot be seen and extend to whole. It does not let an intermediate space, because it closes completely. However, neither construction nor being carved of the subject is any use. Instead, it should be thought on a new position or space. This is parallax, as a space of alterity. It is convergence of art, mathematics, architecture, psychoanalysis, philosophy and policy, in to a view, together but not reducible. This view should reduce illusion to zero (0), in real terms. Zero, as a place where superior and inferior are identified. Therefore, the relation between (un)visualized dream and text, as a plane of the dream, becomes two spaces, those cannot be unified by language: (un)visualized space, textual space and the language, contacting them. We is return to beginning, Parisian nights, those are thought to be imaginary by American couple and the audience, misses an illusional view and determination of a good story. This is the tragedy of the subject, wrapped around by language and cannot get rid of it no way. However, these days are made real by means of the subject. Today, subject cannot put principles or creates value, nor be an author. It can only gathers scenarios with a ghost-like spirit. Being positioned in that scenario, is only possible with determination by language

9 Ali Rıza Taşkale Ankara, Turkey Paralaks Olarak Radikal Eleştiri, Radikal Eleştiri Olarak Paralaks Radical Critique as Parallax, Parallax as Radical Critique Paralaks ne sentezin ne de dolayımın mümkün olduğu, perspektifteki sürekli bir değişimi ifade eder. Çatışmadan ve antagonizmadan muaf bir toplum yaratmak isteyen, antagonizmalar arasında sürekli bir denge peşinde koşan uzlaşımcı bir anti-politika biçimi olan neoliberal kapitalizmin aksine, paralaks doğal bir gerilim, bir antinomi içerir ve dolayısıyla pozisyonlar arasında indirgenemez bir boşluk, bir belirlenemezlik olduğunu beyan eder. Dolayısıyla paralaks gerçekliğin örtüşmezliğini ifade eder; paralaks var olan koşulların dengesini bozar. Radikal eleştiri böylesi bir paralaks konuma sahiptir. Günümüzde neoliberal kapitalizmin arzuladığı eleştiri radikal eleştiri değildir; daha ziyade uyuşmazlığı uzlaşı üreten bir aygıta indirgeyen revizyonist eleştiridir. Başka bir deyişle, neoliberal kapitalizm radikal eleştirinin merkezinde bulunan uyuşmazlığın revize edilmesine işaret eder; karşı-devrimci veçheleri uyuşmazlık içeren fikir ve hare- ketlerin sahiplenilmesi ve asimile edilmesi etrafında döner. Ancak, bütün bu revizyon çabalarına rağmen radikal eleştiri tümüyle asimile edilemez, çünkü neoliberal kapitalizme ait değildir. Neoliberal kapitalizmle özdeşleşmenin reddi, dünyayla olan dönüşümcü bir ilişkinin, devrimci oluşun hayati bir öncülüdür. Radikal eleştiri verili düzenle özdeşleşmeyi reddeder, çünkü bu reddediş yeni alternatiflere kapı aralayandır. Bu anlamda paralaks olarak radikal eleştiri bir belirlenemezliktir, asla asimile edilemeyen sapkın bir reddediş eylemidir. O halde devrim umudu taşıyanların yapması gereken, böylesi bir sapkın reddedişin çağdaş toplumda nasıl edimselleşebileceği üzerine düşünmektir. Parallax is a constant shift in perspective in which no synthesis or mediation is possible. In contrast to neoliberal capitalism aiming to create a society without conflict and antagonism, that is to say, a consensual anti-politics yearning to find a balance between antagonisms, parallax involves an inherent tension, an antinomy, and thereby maintains that there is an irreducible gap, an indeterminacy between the positions. Parallax, therefore, refers to a non-coincidence of reality itself; it disturbs the balance of the existing state of affairs. Radical critique refers to a parallax status. Today, what is desired by neoliberal capitalism is not so much radical critique, but rather the revisionist critique which reduces dissensus to an apparatus that generates consensus. In other words, neoliberal capitalism signifies the revision of dissensus that is at the heart of radical critique; its counterrevolutionary aspects revolve around accommodating dissensual ideas and thoughts. Despite revisions, however, radical critique cannot be fully assimilated because it does not belong to neoliberal capitalism. This refusal to identify with neoliberal capitalism is a vital precursor to a transformed relationship with the world, a revolutionary becoming. Radical critique refuses to be identified with the present order because only the refusal opens up space for new possibilities. In this sense, radical critique as parallax is an indeterminacy, a perverse action of refusal that is never assimilated. Then the true task of those who hope for revolution is to imagine what such perverse refusal can become actual in contemporary society

10 Burcu Sultan Demir Ankara, Turkey Sanatla belleğin ortak yanı seçme becerisi ve ayrıntıdan tat almaktır. Bu gözlem sanat açısından övgü dolu olsa da bellek tarafından aşağılanma olarak görülebilir. Aslında bu aşağılanma pekâlâ yerindedir. Bellek resmin bütünü yerine ayrıntılarına odaklanır, gösterinin tamamını aydınlatmaz. Her şeyi tamamen anımsadığımız inancı, ve böylelikle türlerin yaşamlarını sürdürme olanağı buldukları görüşü temelsizdir. Her şeyden önce bellek alfabetik sıraya konmamış ve kimsenin toplu eserlerinin yer almadığı bir kütüphaneye benzer. Joseph Brodsky What memory has in common with art is the knack for selection, the taste for detail. Complimentary though this observation may seem to art (that of prose in particular), to memory it should appear insulting. The insult, however, is well deserved. Memory contains precisely details, not the whole picture; highlights, if you will, not the entire show. The conviction that we are somehow remembering the whole thing in a blanket fashion, the very conviction that allows the species to go on with its life, is groundless. More than anything, memory resembles a library in alphabetical disorder, and with no collected works by anyone. Joseph Brodsky Sen ve Ben / You and Me, ahşap, kağıt, tutkal, / wood, paper, glue, 29x20 cm Sen ve Ben / You and Me, Dijital Baskı / Digital Print, 50x70 cm 18 19

11 Dejan Kaludjerovic Austria 20 21

12 Deniz C. Koşar Ankara, Turkey Aslında izleyicinin kimliğini sorguluyorum ya da izleyicinin izleyiciliğini vurguluyorum desem daha doğru olur sanırım; içerisine almıyor ürettiğim nesneler, içinde ve etrafında gezinemiyor, doğrudan dokunamıyorsunuz. Gerek de yok zaten. Çarpık bir ilişki biçimi olarak gözetlemeyi ya da diğer bir deyişle röntgenlemeyi öneriyorum hatta zorunlu kılıyorum. Bir anlamda nesnelerin bizleri nasıl biçimlendirdiğine, üzerimizdeki gizli iktidarlarına dikkati çekmeye çalışıyorum. Ne İçinde Ne Dışında (Panoptikon), Sanal gerçeklik gözlüğü, 3B modelleme, 2015 Neither Inside nor Outside (Panopticon), Virtual Reality Goggles, 3D modeling, 2015 (detail) Ne İçinde Ne Dışında (Panoptikon), Sanal gerçeklik gözlüğü, 3B Neither Inside nor Outside (Panopticon), Virtual Reality Goggles, 3D modeling, 2015 Actually, I think it might be a bit more correct if I say that I question the identity of the viewer or that I underline the viewer s spectatorship itself. The objects, I produce do not allow you to get into it. You can t walk around or inside them; you can t touch them. You just don t have to. I recommend, or even require watching, or rather, peeping, as a perverted way of interaction. In a way, I m trying to draw attention how objects shape us, and their secret competence over us all

13 Eda Gecikmez İstanbul, Turkey Hayalatler I / Ghosts-I, 2015, TÜYB / Oil on Canvas, 91,5x73 cm Hayalatler II / Ghosts-II, 2015, TÜYB / Oil on Canvas, 91,5x73 cm 24 25

14 Emre Zeytinoğlu İstanbul, Turkey Bir Ütopya Çalışması: Resimli Türkiye Kitabı A study of an Utopia: Illustrated Book of Turkey Resimli Türkiye Kitabı üzerine çalışmalar, ilk kez 1998 yılında başladı ve bu tarihte, İstanbul Galeri Urart ta açılan Cumhuriyet Tasavvuru adlı sergide 8 sayfa sergilendi. Söz konusu sergiden bu yana çalışmalara devam edildi. Resimli Türkiye Kitabı, tam anlamıyla bir ütopya kitabıdır. Bu kitapta resimleri bulunan kişilerin bir arada bulunuşları, zaman ve mekân olarak tamamen hayal ürünüdür; olaylar tümüyle kurmacalar üzerine gelişmekte ve yalnızca zihinde yaratılan romantik bir ülkenin karşılığı olarak ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmalar, kültür alanlarının karşısına yerleştirilen yok edici siyasetlerden arınmanın ütopyasını içermektedir. Daha doğru bir söyleyişle, yok edici siyasetlerin (çoktan beri) üstesinden gelindiğinin tasavvurudur bu... Studies on Illustrated Book of Turkey were started in 1998 for the first time and 8 pages were exhibited on exhibition called Envision of the Republic in the same year. Studies have been continued since said exhibition. Illustrated Book of Turkey is exactly a book of utopia. Being together of the people, whose pictures take place in the book, is completely figment of the imagination in terms of both time and place, stories are developed on fictions and come up as reflections of a dreamed country. These kinds of studies include utopias of purifications from exterminating policies placed against culture areas. To state more precisely, it is an envisage of overcoming exterminating policies (for long time) Resimli Türkiye Kitabı / illustrated Book of Turkey, 1998 (devam ediyor / ongoing), Paint program, A

15 Erdal Duman Ankara, Turkey Düşünce ve varlık arasında oluşan kaymalar bugün ekranlarda gördüğümüz imajları tanımlamamızı güçleştirir. Sadece gözün gördüğü bu sahnelerde, bir savaş fotoğrafı ödül alan bir kareyi, gökyüzünde bir roket ise gece karanlığı çizen yeşil ışığı ifade eder. Öznenin konumu değiştirilmiş nesnesinin de anlamı boşaltılmıştır. Kemik ilk başta sadece estetik bir form iken, nesnenin tarihine indiğimde işlevi olan bir araca ve bu aracın getirdiği olanaklardan hareketle inanılmaz boyutta teknolojiye dönüşür. Stanley Kubrick in 2001 Uzay Macerası isimli filminde bir maymunun elindeki kemikle diğer grubun liderini öldürmesiyle sonuçlanan sahnede kemiğe yüklenen anlam, kendisini iktidara taşıyacak olan güçle eşdeğerdir. Bu aşamada şunu söyleyebilirim, kemiği bağlarından koparıp düşündüğümde estetik Humerus, 2014, Polyester üzeri krom boya / Chrome on polyester bir objeye ulaşabilirim. Fakat özne olarak, nesnemle kurduğum ilişkide edilgen olduğunu düşündüğüm nesnenin bir anda özneye evrilmesi diyalektik bir süreci doğurdu. ilk başta bileşenlerinden muaf tuttuğum kemik bir yerde kendisini hatırlatır ve bir paralaks oluşur. Asıl büyük oyun dönüştürdüğümü sandığım nesne tarafından kurulur. Burada femur ve humerus isimli heykeller bir önceki seri olan mühimmat işlerinin primitif modelleri olarak karşıma çıkıyor. Şiddetin ve baskının örtük bir biçimde uygulanmasının temsili olan bu nesneler, şiddetin iktidar tarafından manipüle edilerek şeklinin dönüştürüldüğü araçlardır. Bu şekliyle baskı nasıl gizli yaşanıyorsa aracı olan silahlarda gizli ve ilkeldir. Ortada silah yoktur dolayısıyla suçta yoktur. The shifts between ideas and existences, makes it difficult for us to recognize images, those we see on screens. In these scenes, only seen by eyes, a war photograph represents an award winning frame a well as a rocket represents a green light, scratching the darkness at night. Location of subject was altered and meaning of object was emptied. While bone is just an aesthetic form at the beginning, when I go deeper into history of object, it turns out to be a functional tool, and based on possibilities brought by that tool, to a technology with incredible dimensions. On the scene in Stanley Kubrick s movie 2001 A Space Odyssey, that ends with a monkey s killing the leader of the other group with a bone in his hand, the meaning attributed to bone equals to power to carry itself to power. At this stage, I can say that, I can reach to and aesthetic object when I think of the bone out of its ties. However, as a subject, revolution of object, that I thought to be passive in my relation with my object, into subject in a while, bore a dialectic process. The bone, that I thought to be free from its components, reminds itself at one phase and a parallax is created. Real big game is set by object, that I thought to be transformed by me. Here, the sculptures named femur and humerus appear before me as primitive models of ammunition job, which was previous series. These objects, representations of implicit applications of violence and oppression, are transformed tools of violence, those were manipulated by the ones in power. As it stands, how the oppression is secretly experienced, also its tools, weapons are secret and primitive as well. There is no weapon around; therefore there is no sin either