and conceptions of stories that are gathered in clusters woven into the fabric itself.

Transkript

1 >Self_passage< Italyan Avlusu is a project by the Swedish designer and artist Otto von Busch a.k.a. Wronsov together with the artist group Oda Projesi in Istanbul, based on a process of recycling garments and their stories. The recycling process is an action on reclaiming the creative opportunity to re-fashion the attires marginalized by the fashion myth system of common consumption narratives. The workshop acts in the field of tension between theory and practice in knowledge production, hands-on exploration and social reorganization. In an act of defying the general consumption system built on my- ths of expectations, the workshop tries to reverse the look on fashion as the arrowhead of the now breaking the time barrier into the future. Instead the workshop points at the history of the garments, but still keeps the production as mirror acting inside the fashion system. Skin close activism. As the struggle for communication of personal identity gets tougher in the urban field there is a need to create more efficient strategies of resistance, defying the market control of expressive identity. By reclaiming the history of the garments and thus switch the focus from expectation driven identity to historic and unique personal expression the aim is to regroup and form stronger experimental methodology on recycling. As a method the project tries to base the expression on extensive use of personal experiences and conceptions of stories that are gathered in clusters woven into the fabric itself. Not a battle for authenticity. It s a political activity, addressing recycling in a political context suggesting new coordinates, reversing the flow of stories and expectations and thus finding the unique possibilities of every garment and its history. By reversing commercial sublimination and expectations the technical garment will have the opportunity to speak on its own terms and not the tongue of Fashion TV. Instead we try to build an alternative structure of consumption, based on interior and personal stories and not judging experience by the standards of mass cultures paradigms and their general production of collective memories. The struggle is on a personal level, reclaiming the right to create and experience identity through your own measurement systems - your own stories. It may not be more authentic but it surely is closer to your experiences. New skin for the old ceremony. By creating a larger framework around an old way of alteration and recycling the projects >Self_passage< İtalyan Avlusu, İsveçli moda tasarımcısı ve sanatçı Otto von Busch a.k.a Wronsow un Oda Projesi ile gerçekleştirdiği, giysilerin ve hikayelerinin geri dönüşüm süreci üzerine temellenen bir projedir. Geri dönüşüm, dönüştürme süreci, tüketimin ortak anlatılarına dayalı moda mit sistemi tarafından marjinalize edilen giysilerin yeniden modalaştırılması için yaratıcı olanakların ıslah edilmesi eylemidir. Atölye, bilgi üretiminin teorisi, pratiği ve devşirilmiş bulgulama biçimiyle, yeni sosyal düzen arasındaki gerilim alanı içinde harekete geçer; beklenti mitleri üzerine kurulu genel tüketime karşı koymaya dayalı eylemin içinde, modayı, gelecekteki zamansal engelleri şimdiden yıkıp geçecek olan bir unsur olarak gören anlayışı tersine döndürmeye çalışır; üretimin moda sistemi içindeki yansıtıcı bir ayna olduğunu unutmadan, giysilerin tarihine işaret eder. Tene yaklaşan eylem. Farklı kimliklerin birbirleriyle iletişim çabası, kentsel alan-da şiddetle arttığından, pazarın, kimliğin dışavurumu üzerindeki denetimine karşı koyabilmek için daha etkili direnme stratejilerine gereksinim duyulmaktadır. Amaç, ilgi odağını, beklentiler tarafından yönlendirilen kimlikten, tarihsel, kişisel ve tekil ifadeye kaydırmak adına giysilerin tarihini ıslah ede-rek, dönüşüm üzerine deneysel bir metodolojiyi yeniden sınıflandırarak oluşturmaktır. Bir metot olarak proje, ifade biçimini, kişisel deneyimlerin ve kumaşın ta içine dokunmuş olan kümelerde toplanmış hikayelerin sunduğu kavramların geniş kullanımı üzerine temellendirmeye çalışır. Otantiklik için bir mücadele değil. Dönüşümü, yeni koordinatlar öneren politik bağlam içinde sunmak, hikayelerin ve beklentilerin akış yönünü tersine çevirmek ve böylelikle her giysinin ve hikayesinin sunduğu tekil olanakları bulmak, politik bir eylemdir. Ticari yüceltmenin ve beklentilerin tersine çevrilmesiyle giysi, FashionTV diliyle değil ama kendi terimleriyle konuşma olanağını yakalayacaktır. Deneyimi kitle kültürlerinin paradigmaları ve genel ortak bellek üretimleri üzerinden değerlendirmeksizin, içeriye bakan ve kişisel hikayeler üzerine temellenen alternatif bir tüketim yapısı kurmaya çalışıyoruz. Bu çaba, kişisel düzlemde, yaratım hakkını ıslah etme ve kimliği kişinin kendi beden ölçüsü ve hikayeleri üzerinden deneyimlemekle ilgilidir. Daha otantik olmayabilir ama kişiye özgü deneyimlere daha yakın olduğu kesindir. Eski merasime yeni post. Proje, eski değiştirme ve dönüştürme biçimleri etrafında daha geniş bir karkas inşa ederek, giysileri 1

2 tries to put a new ideological light onto the process of changing clothes and patterns. In a wider political context and by putting it into system of emancipation the methodology resemble the partisan acting as a force of resistance by subverting the practical and ideological impact of the occupying power. It is in the organization of the resistance that makes it visible as a movement of hope for the subconsciously oppressed. An organization of sewing machine activism on a level effecting us deeper than we might think. Sophisticated narration. The aim is not to subvert the fashion system and kill the dreams they feed us with. Instead we hope to create a complementary scene and possibility of longer life for our own dreams that cannot keep up with the pace of fashion. The idea is not to make pronounced or sensational garments, but still try to have a visible thread open to the catwalk fashion, to act in a semi-parasitic way and use connotations from the dominant discourse of fashion. We try to find a method of sophisticated narration within the field of fashionable aesthetics. But to encounter the belief of visual immortality that we put in the hands of fashion we must instead create other ways of perceiving appearance and self-esteem beyond the classical archetypes of beauty. Practical idealism. By exploring new ways out of the narrow minded single-line production the project opposes the product based idea of well being proposed by the commercial system and raises questions of hope through action. In constructing ways for materializing different ways of politically concerned processes in design the hope is to step beyond the products limited lifecycle and instead use their history as added value by excavations and documentations of their past. At ODA-projesi. Italyan Avlusu - named after the yard - is the new brand of the people living at the Oda-projesi block and they are the pilots of the project. In a process of gathering their old marginalized garments and the stories from these the local participants start the creation of an alternative movement in fashion production. When gathering the garments the participants fill in forms about the stories of the garments, the experience of them, why they bought it, why they don t wear it anymore, what it means to them, but also some inner stories of the old wearer. These data are collected through fill-in-forms and also a picture will be taken of the garment and wearer. All this information is a part of every finished garment as a small added label or booklet. Unique stories. In collecting the stories together with the garments there is a path where it is possible to create another kind of awareness concerning the garments we wear. This is a counterweight to fashion media s constant reminder to us of the need for change so that we don t die of social transparency together with our outdated clothes. The old garments unique stories work instead as applications of fantasies to the garments through the recycling of living stories. Attachments. On the recycled parts of the garments stories are attached on the inside, like descriptive signs at ruins, leaving traces to the beholder to decipher (inner and outer). These stories are anchors of additive memories but also leave the garment open for continuation. The garment promises nothing, but offers its whole history to the new wearer. In a situation of reversed expectations the garment becomes its own narrator and does not leave the storytelling to the stylized trendsetters and common advertised narratives. Workshop activism. In facilitating a workshop of recycling the projects tries to show parallel ways of activism by alteration of the close environment - the clothes. In revealing the construction of clothes and the system of fashion the project not only acts as a tool of inspiration and experimental education but also creative emancipation and border breaking. By lowering the threshold to self-creation and self-(re)production new ways of reorganization appears under a different angle and widens the possibilities of systemized alternative (re)production. New production. The production of garments is in an ecclesiastic style, a mixtum compositum of expressions, styles and stories. Not in a style of aesthetic narcissism but in a spirit of reclaiming the rights of wearable memory production. The focus here is to produce garments that are interesting ideologically, aesthetically and also practically wearable and nice looking. In the small booklet of the gathered stories there is data of the old wearers and the parts recycled, a mixed narrative of the reused parts but also room for more stories to be collected. Constructing methods. During the project the production is documented stepve şablonları değiştirme sürecine yeni bir ideolojik ışık tutmaya çalışır. Söz konusu metodoloji, daha geniş bir politik bağlamda ve bu bağlamı özgürleştirici sistem içine oturtarak, egemen iktidarın ideolojik ve pratik etkisine duyulan güveni sarsarak onu çökerten bir direniş gücü olan partizanın eylem biçimini andırır. Bu, bilinçsizce zulüm gören gövde için bir umut hareketi olarak direnişi görünür kılan düzenlemenin kendi içinde vardır. Organize dikiş makinesi aktivizmi bizi sandığımızdan daha derin etkileyebilir. Sofistike anlatı. Amaç moda sistemini alaşağı etmek ve moda sisteminin bizi beslediği düşleri yıkmak değildir. Bunu yapmak yerine, daha tamamlayıcı bir alan ve modanın gidişatıyla uyuşmayan kendi düşlerimizin daha uzun ömürlü olabilmesi için olasılıklar yaratmayı umut ediyoruz. Belirgin hatları olan ya da duyguları ayağa kaldıran giysiler yapmak gibi bir düşüncemiz yok, ama moda gösterisine açık, görünür bir bağlantı kurmaya, yarı parazitik bir biçimde davranmaya ve modanın egemen söyleminin yan anlamlarını kullanıyoruz. Modaya uygun estetiğin içinden sofistike bir anlatı metodu bulmaya çabalıyoruz. Fakat modaya teslim ettiğimiz görsel ölümsüzlük inancıyla çatışmak yerine, duruşu ve özsaygıyı güzelliğin klasik arketip-lerinin ötesinde özümseyebilmek için farklı yollar yaratmamız gerekiyor. Uygulamalı idealizm. Proje, tek hatlı, dar görüşlü üretim biçimi dışında yeni yollar bulgulayarak ticari sistem tarafından sunulan rahatlığın ürün odaklı görüşüne karşı koyar ve eylem yoluyla umuda işaret eden sorular ortaya çıkarır. Umut, tasarımdaki farklı politik süreçlere dair yöntemleri vücuda getirmek için farklı yolların inşasında, ürünlerle sınırlı yaşam döngüsünün ötesine adım atmaktır ve kazılar yaparak ya da geçmişlerini belgeleyerek bu ürünlerin tarihini bir ek değer olarak kullanmaktır. Oda Projesi nde. Oda Projesi mekanının önündeki avludan ismini alan İtalyan Avlusu Oda Projesi nin bulunduğu mahallenin sakinlerinin yeni markasıdır ve projenin kılavuzu komşuların kendisidir. Eski, kenara atılmış giysilerini ve onların hikayelerini bir araya getirme süreciyle birlikte mahalle sakinleri moda üretiminde alternatif bir hareket yaratmaya başlarlar. Giysiler toplanırken katılımcılar giysilerin hikayeleri, giysiyi nasıl deneyimledikleri, neden satın aldıkları, artık neden giymedikleri, bu giysilerin onlara ne ifade ettiğiyle ilgili ve ayrıca eski sahibin daha içsel hikayelerini de içeren bir form doldururlar. Bu bilgiler doldurulan formlar şeklinde biriktirilir ve eski giysinin ve sahibinin bir de fotoğrafı çekilir. Tüm bu bilgiler, bir etiket ya da küçük bir kitapçık olarak tamamlanmış olan giysinin üzerine tutturulur. Tekil hikayeler. Giysilerle birlikte hikayeleri toplarken, giydiklerimize dair başka bir farkındalık yaratabileceğimiz bir yol açılır. Bu, modası geçmiş giysilerimizle, sosyal şeffaflıktan ölmememiz için moda medyasının bize değişim zorunluluğunu sürekli anımsatıyor oluşuna karşı bir denge oluşturur. Canlı hikayelerin dönüşümü üzerinden, eski giysilerin tekil hikayeleri, giysilerin üzerine birer fantezi olarak uygulanır. Ekler. Hikayeler, giysilerin dönüştürülen kısımlarına, ziyaretçiye çözümleyebileceği (iç ya da dış) izler bırakarak harabeleri tanımlayan tabelalar gibi giysinin içine iliştirilir. Bu hikayeler, yeni eklenen anılar için birer çapa görevi görürler ama aynı zamanda giysiyi sürekli kılarlar. Giysi hiçbir vaat vermez ama tüm hikayesini yeni kullanıcısına sunar. Beklentilerin tersine çevrildiği bir durumda giysi, kendi hikayesinin anlatıcısı haline gelir ve öykü anlatıcılığını üslupçu akım yaratıcılarına ve reklam dilinin ortak anlatısına kaptırmaz. Workshop aktivizmi. Dönüşüm üzerine bir workshop olarak tanımlanan proje, yakın çevrenin -giysilerin- değişimi ile aktivizme paralel yöntemler göstermeye çalışır. Proje, giysilerin inşasının ve moda sisteminin sırrını açarken, sadece deneysel bir biçimde, eğitme ve esinleme aracı olarak değil aynı zamanda yaratıcılıkla özgürleştiren ve sınırları yıkan bir araç olarak da işler. Yeni düzenleme biçimleri, öz-yaratım ve öz-yeniden-üretim alanına müdahaleyi azaltarak, farklı bir açıdan belirirler ve sisteme oturtulmuş alternatif (yeniden) üretimin olasılıklarını çoğaltırlar. Yeni üretim. Giysilerin üretimi, dine özgü bir biçimde, estetik narsisizm biçemine göre değil ama giyilebilir anı üretimi haklarını ıslah etme anlayışı çerçevesinde, ifadelerden, biçemlerden ve hikayelerden oluşan bir karışımdır. Buradaki ana odak ideolojik, estetik ve pratikte giyilebilir, hoş görünen giysilerin üretimidir. Hikayelerin toplandığı küçük kitapçıkta, eski kullanıcı ve dönüşüme uğratılan bölümler hakkında, yeniden kullanılan kısımların bir tür anlatısı olan bilgiler vardır ve daha fazla hikayenin birikebileceği bir alan açılmıştır. 2

3 by-step to create methods of the exploration, deconstruction and reassembly of the garments. These methods are questioning our passivity and fright of claiming the possibility for unique personal expression. By putting up examples in easy readable instructions the outcome of the re-sewing becomes inspiration and threshold lowering for more radical steps in the future. Methods like these are always paradoxal since they tell us to be personal and unique, but at the same time counterproductively streamline our thinking as the emancipatory spirits turn into rigid instructions. Therefore it has once again to be emphasized that the methods are acting as tools for inspirations and not a cookbook for creative enslavement. A shop for resistance clothing. In the end of the project the Oda-projesi room is turned into a fashion store named after the new label. A shop with mirrors, attendants and dressing room, the sewing machine is still there for customizing the garments to the specific customer (length, width etc). The narrative garments are adjusted to the wearer, desirable for everyday use so they become an intimate part of their own life experience, open to add more stories. During the opening and the succeeding days the shop is turned into a workshop of allparticipating change with visitors bringing personal garments to be changed by them or in collaboration into new personal fashion. This creates a situation of self-creation by self-reference by putting the emphasis on the existing stories they brought by themselves. An economy of exchange. The recycled clothes in the shop are not sold in traditional ways but are instead traded for other garments. But these garments must be worn by the customer when she enters the store - she must sacrifice something she liked this morning for something she likes in the store. A skin of her immediate self must be traded for a future (and paradoxically historical) one. And this garment she trades in must also be added with a fill-in-form telling its story. In this way the store will be refilled with stories and garments and a complementary economy of stories is created in a hope of strengthening the role and value of the garments as narrative carriers. Oda Projesi is an artist collective based in Istanbul Turkey. The core group consists of Özge Açıkkol, Güneş Savaş and Seçil Yersel. The project is intiated in 2000 in an apartment located in a neighbourhood called Galata. At first an apartment was rented as a shared studio in 1997 in the same neighbourhood and during that time the studio started to become a meeting place for children, for women in the neighbourhood and for the artists as well, so throughout this period, the idea of Oda Projesi originated from the art practices in Istanbul and from the energic dynamics of the neighbourhood. The project takes the concept of the room (oda) as the basic space to start with and extends its area of interest to the courtyard, the street, the neighborhood and finally the city itself. Starting with the room Oda Projesi organizes and makes possible various projects in and around the project space in collaboration with the neighbors and artists. İnşa yöntemleri. Proje süresince üretim, bulgulama, giysilerin sökülmesi ve yeniden birleştirilmesiyle ilgili yöntemler geliştirmek için her adımda belgelenir. Bu yöntemler, tekil, kişisel deneyimin ifade edilmesi olasılığını açığa çıkarmakla ilgili pasifliğimizi ve korkumuzu sorgularlar. Okunaklı bir kullanım kılavuzunda gösterilen örneklerle yenidendikimin bize kazandıracağı şey, verdiği esindir ve gelecekte atılacak olan daha kökten adımlar için eşiğin alçaltılmasıdır. Bu türden yöntemler her zaman bir kısırdöngüyü içlerinde barındırırlar, çünkü bize kişisel ve tekil olmayı öğütlerler ama aynı zamanda da özgürleştirici fikirler, katı yönergelere dönüştüğünden, düşünme biçimimizin akış yönünü üretime karşı bir biçimde değişime uğratırlar. Bu yüzden bir kez daha yöntemlerin, yaratıcı köleleştirme için yemek tarifleri olarak değil de esin verici araçlar olarak kullanıma açıldığı vurgulanmalıdır. Direnişçi giyim için bir dükkan. Projenin sonunda Oda Projesi nin odası, ismi yeni marka ile anılan bir moda mağazasına dönüşür. Bu, aynaları, tezgahtarları ve soyunma odasıyla gerçek bir mağazadır ve dikiş makinesi, giysilerin müşteriye özel olarak (en-boy) dikilebilmesi için orada hazır bulunmaktadır. Anlatı, giysileri giyecek olan kişiye uyarlanır. Giysilerin günlük kullanıma uygun olmalarına özen gösterilir, böylelikle müşterinin kendi yaşam deneyiminin içten bir parçası haline gelirler ve daha fazla hikayenin eklenebileceği biçimde açık uçludurlar. Açılış boyunca ve ilerleyen günlerde mağaza, kendileri tarafından ya da elbirliğiyle yeni bir kişisel modaya dönüşecek kendi giysilerini getiren ziyaretçilerle katılımın farklılaştığı bir workshop a dönüşür. Bu eylem, müşterinin kendiliğinden getirdiği gerçek hikayeleri vurgulayarak, öz-başvurudan doğan bir özyaratım durumunu doğurur. Mübadele ekonomisi. Mağazadaki dönüştürülmüş giysiler, geleneksel satış yöntemleriyle değil ama başka bir giysi karşılığında sunulurlar. Ama bu giysiler, mağazaya geldiğinde müşteri tarafından giyilmelidirler. Bu dükkanda beğendiği bir mal için, sabah hoşuna gitmiş olan başka bir giysiden fedakarlık etmelidir. Şu anda üzerinde taşıdığını, gelecekteki (ve paradoksal bir biçimde tarihsel olan) başka bir deriyle değiş tokuş etmelidir. Değiştiği bu giysinin hikayesi, onu anlatmak için dolduracağı form ile giysiye eklenir. Böylelikle mağaza hikayeler ve giysilerle yeniden dolar ve anlatı taşıyıcısı giysilerin değerini ve rolünü genişletme umudundan hikayelerin tamamlayıcı ekonomisi doğar. Oda Projesi İstanbul,Türkiye de çalışmalarını sürdüren bir sanatçı kolektifidir. Proje ekibi Özge Açıkkol, Güneş Savaş ve Seçil Yersel den oluşmaktadır. Proje, Galata da bir mahallede 2000 yılında başlamıştır. Mahalleyle ilk tanışma, 1997 yılında, beş kişinin paylaştığı bir apartman dairesinin atölye olarak kiralanmasıyla gerçekleşti. Mekan, komşu çocuklar, kadınlar ve aynı zamanda dışarıdan katılım gösteren sanatçılar tarafından kullanılan bir buluşma noktası olarak işlemeye başladı. Bu dönemde, İstanbul daki sanat pratiği ve mahallenin dinamiklerinden Oda Projesi doğdu. Mekan tasavvurunu yansıtan oda kavramı temel alınarak Oda Projesi fikri geliştirildi ve proje, alanını mahallede yer alan avludan, sokağa, mahalleye ve oradan da kente doğru genişletti. Oda dan başlayarak, komşularla ve sanatçılarla işbirliği içinde, proje mekanında ve çevresinde çeşitli projeler gerçekleştirildi. 3

4 1. get an old jacket. 2. unstitch right pocket - gently. 3. cut up arm, almost up to shoulder. 4. put a zipper all along the edge, from lower opening of sleeve up to the end of the cut. 5. attach - looking like this. 6. attach a 3 meter long strap where the old upper front button was. 7. and a 50cm long on opposite side, under the arm-pit. 8. try out this new piece of fashion. 1. eski bir ceket al 2. sağ cebi yavaşça sök 3. kolunu neredeyse omuza kadar kes 4. kesik boyunca, manşonun en alt bölümünden başlayarak bir fermuar koy 5. şekilde görüldüğü gibi bağla 6. en üstte ön tarafta önceden düğmenin bulunduğu bölüme 3 m uzunluğunda bir kayış bağla 7. ve diğer kola, koltuk altına 50 cm uzunluğunda bir kayış bağla 8. bu yeni moda yapıtını üzerinde dene. 4

5 1. get a pair of pants, cut off legs below knee. 2. take arms from a sweater, cut off just above elbow. 3. put these pieces together. like this. 4. turn inside-out and sew together. 5. attach a small woolen pocket in the front (avoid closing the pocket underneath when sewing). 6. maybe also a label, to make the operation obvious. 7. make some decorative or rebellious embroidery - finished. 1. bir pantolon al, bacakların dizden aşağısını kes 2. uzun kollu bir bluzun kollarını dirseğe kadar kes 3. şekilde görüldüğü gibi bu iki parçayı birbirine ekle 4. tersine çevir ve birlikte dik 5. ön tarafına yünden küçük bir cep dik (alttan dikerken cebi kapatarak dikmekten kaçın) 6. işlemi daha da belirginleştirmek için belki de bir etiket eklenebilir 7. süslü ya da asi bir işleme yap - bitti. 5

6 COMMENTS: The Italyan Avlusu project was discussed in a meeting at Oda-projesi in February 2003, trying to put together a workshop in the space working with clothes and fashion as the theme, mixing the previous experiences from Oda-projesi s and Otto s projects. During the project a lot of on-thefly experimenting was done with the recycling process trying to connect the outcome to the fashion system in general, both through channels of inspiration and and representation. In the end a shop opened, offering the clothes to the market through a currency of practical, but emotional, exchange. Otto: Already from the start we encountered problems with the collection of clothes and their stories. A simple paradox of the emotional attachment to personal items: when people started thinking about the stories that their garments carried, they suddenly realized another mnemonic and precious value in their soon-to-be-discarded clothes that over shadowed their unfashioned appearance. Another side is also how some garments live a total anonymous life in our presence, not leaving a single trace into our memories and stay as blank emotional as when we first encountered them. So collecting stories from clothes showed up to be a little more complicated than what first was conceived. Also to start up the project as soon as possible because of the short time-span we had to go to Eminönü to buy some second hand clothes to have as surplus material in the beginning. These garments were added to the pot of clothes to be recycled - but without stories. In the act of recycling old clothes into new fashion there has to be a big amount of courage in the handling of the expression of the garments, daring to reconstruct the whole garment more than just make small repairs. In my view this is where the project faced the biggest threshold to cross, but first came over in the last week of the project. In the first weeks the recycling most had the spirit of small mending and slight changing of the garments, neither unstitching and converting larger pieces nor substantial re-sewing. In the end as more people showed up in the workshop and the printing also started a wider spectrum of ideas emerged and inspired to more bold and fragmented creations. In the end where we opened a shop for exchange of clothes there was hardly anyone who wanted to actually exchange one garment they wore for one in the shop - even though they were interested in buying the garment (if it had a price in monetary currency). Of course on a Saturday vernissage day people might spent just some extra second in the morning when choosing their outfit for the day, but still it showed how much value we put in the clothes we wear, but also the possibilities to exchange high personal and emotional values if this method can be put in system. Ayşe Orhon Why was this garment YOU? It became old by years. It became very thin and old. My favourite bathing suit. Where/when did you get the garment? I bought it when I was 15 years old when my other bathing suit also got very thin. I bought it from Beşiktaş. Why did you buy it? (was it beautiful?) Because of need. But its touch, fabric, pattern and color was really so nice so special. Why don t you like it anymore? (why isn t it beautiful anymore?) I still like it but I can t use it anymore. I mean it s not functioning as a covering garment as ti ought to be. Where/when have you worn it? (how long has it been used?) Couple of years then it got old because of pool water (chlorine water) I used it at my swimming trainings. When it became thinner I used it together with another bathing suit and I used like that as double for a long time. What kind of activities has it been used in? (work/leisure/celebrations) When training. But it even made the training beautiful. What is this garments memorable story? When I first tried before buying it, I liked the way it looked on my hip bones very much. I wore it in the times when I want to swim in the best way. Like luck. Like nazarlik. DÜŞÜNCELER: İtalyan Avlusu Projesi, 2003 Şubat ında, Oda Projesi nin ve Otto nun diğer projelerinden edinilen deneyimleri birleştirerek, giyim ve moda çerçevesinde yapılacak olan bir workshop u şekillendirmek üzere Oda Projesi mekanındaki bir toplantıda tartışılmıştı. Proje boyunca, elde edilen sonuçların, genel moda sistemiyle ilişkilendirilmeye çalışıldığı dönüşüm sürecinde, hem esinlenme, hem de son ürünün temsili kanalıyla birçok anlık deneyim yaşandı. Sonunda, pratik ama heyecanlı bir değiştokuştan gelen nakit yoluyla, giysilerin pazara ulaştığı bir mağaza açıldı. 6

7 The future of Italyan Avlusu: The Itayan Avlusu projects was hoped to be a long term project with succeeding collections and fashion weekends, at least in the shape of a sequence of yearly spring and autumn events. Perhaps this can be done in the shape of a continuous exploration of different shapes of alternative fashion production, engaging art and fashion students to investigate the border areas of idealistic fashion production. It is my hope that we will continue pushing and breaking the barriers surrounding fashion and widen our perception on the mechanisms of fashion and how we relate to it. Songül Ergin Why was this garment YOU? Because it looked good on me. Where/when did you get the garment? Five years ago from Kasımpaşa. Why did you buy it? (why was it beautiful?) I was going to (my) village, and I liked this (garment). Why don t you like it anymore? (why isn t it beautiful anymore?) I don t like it becaue I ve put on weight. I ll enlarge one of these and shorten the other one. Where/when have you worn it? (how long has it been used?) I was using when goign to the market place and/or going to visit friends. What kind of activities has it been used in? (work/leisure/celebrations) I was wearing it daily. What is this garments memorable story? (My) kid puked on it when we were going to our village/town. Otto: Daha en baştan itibaren giysilerin ve hikayelerinin biriktirilmesiyle ilgili sorunlarla karşılaştık. Kişisel eşyalara duyulan duygusal bağımlılıktan doğan paradoks: insanlar giysilerinin taşıdığı hikayeyi düşünmeye başladıklarında birdenbire modası geçmiş oluşlarını gölgeleyen ve yakında ıskartaya çıkacak olan giysilerindeki hatıralara özgü kıymetli değerin farkına vardılar. Diğer taraftan da bazı giysilerin, belleğimizde tek bir anı bırakmadan ve duygusal yönden, onlarla ilk karşılaştığımızdaki kadar boş görünerek, varoluşumuz boyunca nasıl kendi içinde bütün ve anonim bir yaşam sürdüklerinin de farkına vardılar. Böylelikle giysilerden hikaye biriktirmek, ilk tasarlanan biçiminden biraz daha karmaşık bir hale geldi. Ayrıca zamanın az olmasından dolayı projeye bir an önce başlayabilmek için Eminönü ne gidip, başlangıçta biraz artık malzeme edinebilmek için ikinci el giysiler satın almamız gerekti. Bunlar dönüştürülmesi öngörülen giysilere eklendi - ama hikayeleri yoktu. Eski giysilerin yeni moda giysilere dönüştürülmesi eyleminde küçük onarımlardan öte tüm giysiyi yeniden kurma cüretini edinerek, giysilerin ifade biçiminin işlenişinde fazlaca cesaret göstermek gerekir. Bu, projede aşılacak en büyük eşikti ama ancak son haftada gerçekleşti. Dönüşüm, ilk haftalarda, en çok onarım ve giysilere küçük müdahaleler düzeyindeydi, ne söküm ve büyük parçaların dönüştürülmesi ne de gerçek bir yeniden dikim söz konusuydu. Projenin sonuna doğru workshop a katılanların sayısı arttıkça ve baskı işlemi başlayınca fikirler daha geniş bir yelpazeye yayıldı, birbirinden daha farklı ve daha cesur yaratılar meydana geldi. Giysi alışverişi için bir mağaza açtığımız son aşamada, (eğer para karşılığı olsaydı) satın almak isteyenler olmasına rağmen başka bir giysi karşılığında alışveriş yapmak isteyen tek bir kimse bile olmadı. Elbette bir Cumartesi, açılış gününde, insanlar gün içindeki görünümleri için sabah fazladan birkaç saniye harcamışlardır ama bu yine de, giydiklerimize ne kadar değer verdiğimizin ama aynı zamanda da yüksek kişisel değerlerle duygusal değerlerin mübadelesi olasılığının da bir göstergesiydi. İtalyan Avlusu nun geleceği: İtalyan Avlusu projelerinin, birbirini izleyen koleksiyonlar ve moda haftalarıyla ya da en azından bir dizi yıllık ilkbahar ve sonbahar etkinliği biçiminde uzun soluklu bir proje olması öngörülüyordu. Belki de bu, ideal moda üretiminin sınırlarını sorgulamaları için sanat ve moda tasarımı okuyan öğrencilerin katılımını sağlayarak, alternatif moda üretiminin büründüğü farklı biçimlerin sürekli keşfi biçiminde uygulanabilir. Modayı çevreleyen engelleri kırmaya ve püskürtmeye devam etmeyi; moda mekanizması ve onunla olan ilişkimiz hakkındaki vizyonumuzu genişletmeyi umut ediyorum. 7

8 Oda&Otto: Do you have any clothes that you keep? Nevin Yanmaz: No, I don t have. Oda&Otto: What do you care most when deciding on clothing? Nevin Yanmaz: I don t wear tight. I don t wear large. It would be good if it really fits on me. It should be well-fitting. Orange, blue and also black, I like. Oda&Otto: Do you have any clothes that you want to make a change(s)? Nevin Yanmaz: No nothing like that. Sometimes I make changes on knitting. Oda&Otto: If you were to sew yourself a cloth, what kind of a cloth will you do? Nevin Yanmaz: I would have made a daily clothing and a hacı (pilgrim) dress. Oda&Otto: When do you stop wearing a dress? Nevin Yanmaz: If it gets bleached somehow, I don t wear anymore. Oda&Otto: Do you think there is a outfit special for you? Nevin Yanmaz: Local (villager) outfit. Oda&Otto: Which dress of yours do you like the most? And why? Nurcan İlban: I have a white sweater; I like to wear it a lot. Because I think it fits me well. It goes well with my white skin. Oda&Otto: Do you have an outfit that you have a special memory? Nurcan İlban: My white sweater. I have a good and a bad memory. I had a talk with one of my friends. For him it was bad, for me good. Oda&Otto: Ok then, what is it that makes this sweater special? Nurcan İlban: It is me that I bought it and preferred it, and it is unique. Oda&Otto: Is there a dress from the past that you are not wearing any more? Nurcan İlban: A grey shirt. I think I bought it in It is directly fitting on me, and it has pockets by the sides. Then it was very nice. Oda&Otto: Why don t you wear it anymore? Nurcan İlban: It is not beautiful anymore, not trendy. New colors are trendy now. There was Galata Festival when I wore it. Oda&Otto: If you are to sew a cloth for yourself, what kind of a cloth would it be? Nurcan İlban: I would have used all the colors of nature. I would have used vibrant colors, bit by bit. It could have been a dress, over the knee. There could be a wide belt. Many orange, red and white I would use. I would like it to be vivacious. Oda&Otto: What do you care about when you buy clothes? Nurcan İlban: I would look if it has a flaw or not. I would buy what I have dreamed of before. I prefer orange and white in summer. I sometimes, wear blue or black. Oda&Otto: Would you like to make a change on one of your cloths you have? Nurcan İlban: I have a skirt, I bought it in summer. I would like it to be like the ones with strings that you pull. But there was not any left of this model. Then I bought one that has a slit on one side. If I have a possibility I would have sewed the slit and put a string at the end, I would have made smockings. Then I d add a pocket and a wide belt. Oda&Otto: Which dress of yours do you like the most? And why? Gülcan İlban: But I like all my clothes. I can not select I like to wear all of them. Oda&Otto: Is there a dress from the past that you are not wearing any more? Gülcan İlban: I have a jeans skirt, I don t wear it. I have split bleach on. I really liked it when I bought it. Oda&Otto: Is there a cloth that you want to make a change on? Gülcan İlban: I d like to do something to the same jeans skirt. I want to cut the edge of the skirts and want to make a pocket in the back with the unbleached parts. Then maybe I can add some things on the edge of the skirt Oda&Otto: Do you have an outfit that you have a special memory with? Gülcan İlban: I have a pant/skirt in nice fabric. It was on me when I first met my fiancé. Oda&Otto: What do you care about when buying clothes? Gülcan İlban: First of all I care if it looks beautiful. It should have some extraordinary things, shouldn t be plain. I like skirts with slits and chains and also having pockets on both front and back. It should be tight and fit me perfectly. Also with the same in sweaters, they should fit well. I like blue very much. Oda&Otto: What makes your clothes yours? What makes your current outfit yours? Gülcan İlban: It s mine because it fits me very well. Oda&Otto: If you were to sew a cloth for yourself, what kind of a cloth would it be? Gülcan İlban: I d sew something in Spanish style, an outfit for nightwear. Oda&Otto: Do you have an outfit that you have a special memory? Emine Üçtaş: There is this first skirt that Aytekin bought for me. He bought it from Beyoglu. Because he bought for me for the first time it s special for me. When we got married it was during a festivity/bayram. It s the first thing he bought, but now it doesn t fit on me anymore. Oda&Otto: Which is your favorite outfit? Emine Üçtaş: I like this jeans skirt on me. It s nice because it s sporty looking and very light. Also it has pockets. Oda&Otto: When you buy an outfit what do you care about? Oda&Otto: Hiç sakladığın bir kıyafet var mı? Nevin Yanmaz: Hiç sakladığım kıyafet yok. Oda&Otto: Bir kıyafet seçerken nelere dikkat edersin? Nevin Yanmaz: Dar giymem. Geniş giymem. Vücuduma oturursa iyi olur. Rahat olsun. Turuncu, mavi bir de siyah severim. Oda&Otto: Bir yerinde (yerlerinde) değişiklik yapmak istediğin bir kıyafetin var mı? Nevin Yanmaz: Yok öyle olmadı. Bazen el örgüsünde değişiklik yaparım. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet dikecek olsan nasıl bir şey dikersin? Nevin Yanmaz: Günlük bir kıyafet dikerdim. Bir de hacı kıyafeti dikerdim. Oda&Otto: Bir kıyafeti giymeyi ne zaman bırakırsın? Nevin Yanmaz: Çamaşırsuyu değerse giymem. Oda&Otto: Özel olduğunu düşündüğün bir kıyafet var mı? Nevin Yanmaz: Köylü kıyafeti. Oda&Otto: En sevdiğin kıyafetin hangisi? Neden? Nurcan İlban: Beyaz bir kazağım var onu çok beğenerek giyiyorum. Çünkü bana yakışıyor. Beyaz tenime yakışıyor. Oda&Otto: Özel bir anısı olan bir kıyafetin var mı? Nurcan İlban: Beyaz kazağım yine. Hem iyi bir anı hem kötü. Bir arkadaşımla bazı konuşmalar oldu. Onun için kötü, benim için iyi. Oda&Otto: Peki bu beyaz kazağı özel yapan şey ne? Nurcan İlban: Ben aldığım ve beğendiğim için. Ayrıca tek. Oda&Otto: Eskiden kalma, giymediğin bir kıyafetin var mı? Nurcan İlban: Gri bir gömlek yılında falan almıştım. Üzerime oturmalı bir modeli var, yandan cepli. O zaman çok güzeldi. Oda&Otto: Şimdi neden giymiyorsun? Nurcan İlban: Artık güzel değil, modası geçti. Yeni renkler moda artık. Onu giydiğimde Galata Şenliği vardı. Oda&Otto:Kendine bir kıyafet dikecek olsan, nasıl bir şey dikerdin? Nurcan İlban: Doğanın tüm renklerini kullanırdım. Canlı renkler kullanırdım parça parça. Elbise dikerdim. Boyu diz üstü olurdu. Kalın kemer yapardım. Bol bol turuncu, kırmızı, beyaz koyardım. Cıvıl cıvıl isterdim. Oda&Otto: Bir kıyafet alırken nelere dikkat edersin? Nurcan İlban: Defolu mu, değil mi ona bakarım. Almadan önce kafamda ne tasarladıysam onu almak isterim. Özellikle yazın turuncu beyaz renkleri tercih ederim. Mavi ve bazen de siyah giyerim. Oda&Otto: Sende olan bir kıyafetin üzereinde bir değişiklik yapmak ister misin? Nurcan İlban: Bir eteğim var, yazın aldım. Ben onun ipliği çekilenlerden olsun istiyordum. Ama o model kalmamıştı. Bende yandan yırtmaçlı bir etek aldım. Şimdi yapabilsem yırtmaçlarını diker eteğin ucuna ip geçirip büzgülü model yapardım. Bir de cep eklerdim. Beline de kalın kemer. Oda&Otto: En sevdiğin kıyafetin hangisi? Neden? Gülcan İlban: Tüm kıyafetlerimi seviyorum ben ama. Ayıramam onları hepsini beğenerek giyiyorum. Oda&Otto: Eskiden kalma, giymediğin bir kıyafetin var mı? Neden? Gülcan İlban: Bir kot eteğim var eskiden kalma, ama giymiyorum. Çamaşırsuyu döktüm üzerine. Aldığımda çok seviyordum. Oda&Otto: Üzerinde değişiklik yapmak istediğin bir kıyafetin var mı? Gülcan İlban: Aynı kot eteğime modelli bir şey yapmak isterim. Eteğin ucunu kesip çamaşırsuyu değmemiş yeriyle arkaya cep yaparım Ucunada bir şeyler ekleyebilirim sonra. Oda&Otto: Özel bir anısı olan, bir kıyafetin var mı? Gülcan İlban: Kumaş bir pantolon eteğim var. Nişanlımla tanıştığımda üzerimdeydi. Oda&Otto: Bir kıyafet alırken nelere dikkar edersin? Gülcan İlban: İlk önce güzel olmasına dikkat ederim. İllaki üzerinde süs olacak. Zincirli, arkasında ve önünde çepleri olan yırtmaçlı model etekleri beğeniyorum. Dar olacak, üzerime oturacak. Kazaklarda üzerime oturacak. Maviyi çok seviyorum. Oda&Otto: Senin kıyafetlerini senin yapan şey ne, üzerindeki kıyafeti senin yapan ne? Gülcan İlban: Bana uyduğu için benim kıyafetim. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet dikecek olsan, nasıl bir şey dikerdin? Gülcan İlban: İspanyol tipi, gece kıyafeti gibi bir şeyler dikerdim. Oda&Otto: Özel bir anısı olan bir kıyafetin var mı? Emine Üçtaş: Aytekin in bana aldığı ilk etek var. Beyoğlundan almıştı. Bana en ilk aldığı için güzel. Evlendiğimiz zaman bayramdı. İlk aldığı şey. Artık dar geliyor. Oda&Otto: En sevdiğin kıyafetin hangisi? Emine Üçtaş: Bu üzerimdeki kot eteğimi çok seviyorum. Spor olması, hafif olması güzel. Bir de cepleri var. Oda&Otto: Bir kıyafeti satın alırken, nelere 8

9 Emine Üçtaş: When buying outfit my ideas are more important then any other. I look at myself at the mirror when shopping in a shop, if it fits and if I like I buy it. Oda&Otto: Do you have an outfit that you have a special memory with? Emine Üçtaş: I have a jacket-skirt. In special days I usually wear that. Every time I wear that I remember the weddings engagement ceremonies I ve attended wearing that outfit. And there is a scarf Aytekin bought at one of our marriage anniversaries, that one is very important for me. Oda&Otto: If you were to sew a cloth for yourself, what kind of a cloth would it be? Emine Üçtaş: I d sewed myself a dress fitting at the top and becoming BOL when coming to skirts, with a fabric with small small flowers. There should be a belt too. For example it can be green and blue small flower patterns on black. It can have short sleeves. And I d sewn a şalvar [traditional village outfit, very loose pants that are having low crotch. Baggy trousers] Very loose and comfortable. Oda&Otto: When do you stop wearing an outfit? Emine Üçtaş: If it became very tight I stop. Otherwise, I continue to wear it till it falls apart. Oda&Otto: Do you have any outfit that you want to make a change? Emine Üçtaş: Yes I have a skirt vest pair. I don t wear the vest anyways. It s very old-fashioned. Skirt was longer but it s folded now, I d unstitch it and make it longer. I d make a belt on the belly from the side. Oda&Otto: When you buy an outfit what do you care about? Birsen İlban: I care that it should look beautiful/good on me. It shouldn t be too loose or too tight. I care for my budget. Everytime I end up buying something else then what I was thinking in the first place. Everytime I go with something in my mind. But I never make it, every time in the end of the day I come with some other thing I like. I care very much what I wear. Dress I go to a wedding, outfit I wear at home, outfit I have for going to market, they re all different. I like my outfits very much. I can t throw them away when they get old. I have some outfits that are 10 years old. And I hardly wear my favorite outfit Oda&Otto: Do you have any outfit that you don t wear anymore but still keep? Birsen İlban: I have a plain skirt with a slit by the side, It s very tight now. I can t get in it. But I keep it. Oda&Otto: Which is one of your outfits is that you have pleasure to wear? Birsen İlban: I like them all. I wear all of them with pleasure. But especially in summers I like to wear more. Winter it s usually black skirt. But I have one favorite shirt. It s lilac. I have a long dark blue skirt under that. I like them very much. When the first time I wore that shirt I liked the color very much. I bought it for a Kina night [special night for the engaged girl/to be wedded bride, that is done some days before the wedding, kina is a natural paint, all the guests and the bride paint their (hand) palms with kina] It s resting in the wardrobe. I wore it twice. Oda&Otto: What make your outfits, yours? Birsen İlban: Because it s mine. It belongs to me. We have been fighting with Nurcan for a week now. She wants my skirt. But I said it s mine. Oda&Otto: Do you have an outfit that you want to make a change? Birsen İlban: I have a thick winter skirt. I d wear it more comfortable if it had a slit. Oda&Otto: If you were to sew a cloth for yourself, what kind of a cloth would it be? Birsen İlban: I d sewn/sewed a nice shirt that should fit on me. I d be lilac. But it could have pattern too. It should fit in my belly. Arm would be normal and the sleeves would be wide. Oda&Otto: Why do you quit wearing an outfit? Birsen İlban: If it becomes old and falls apart I stop wearing it. Oda&Otto: When you buy an outfit what do you care about? Nursen İlban: I care about its quality and brand. I like brown and dark blue most. I care about its seams. Some shirts have double seams. I care very very much. Oda&Otto: Do you have an outfit that you keep? Nursen İlban: I send the old ones to the village. Oda&Otto: What is your favorite outfit? Nursen İlban: I have a dark red shirt and a skirt under that. They look very good on me. I bought from Sultanhamam. I keep them for wearing somewhere. I feel more comfortable in old clothes. I feel discomfort in new clothes. I feel suffocated and bored. I take them off as soon as I come (home) Oda&Otto: o you have an outfit that you have a special memory with? Nursen İlban: Outfit that I have a memory... When looking at the outfits in the pictures I feel a burnt in me. You feel kind of sorrowful. Oda&Otto: Do you have any outfit that you d wear with more pleasure if you could make a change you want? Nursen İlban: I have a skirt; I d feel more comfortable if it was a little bit shorter. Oda&Otto: Why do you stop wearing an outfit? Nursen İlban: When I got bored of it. I stop wearing when it becomes old a little. Oda&Otto: If you were to sew a cloth for yourself, what kind of a cloth would it be? Nursen İlban: I d sewn a jean shirt. It should be military green. And I d sewn a salvar under that. I got bored of what I m wearing right now. dikkat edersin? Emine Üçtaş: Kıyafet seçerken başkasının fikrinden çok, benim fikrim önemli. Mağazada aynanın karşısında bakarım, üzerime oturursa, hoşuma giderse alırım. Oda&Otto: Hatırası olan bir kıyafetin var mı? Emine Üçtaş: Bir takım elbisem var. Özel günlerde hep onu giyerim. Giydikçede, onu giydiğim düğünleri, nişanları hatırlarım. Birde evlilik yıldönümümüzde Aytekin bana bir başörtüsü almıştı o çok önemli. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet dikecek olsan nasıl bir şey dikerdin? Emine Üçtaş: Şöyle ufak ufak çiçekli, üst tarafı oturan, alta doğru bollaşan, bol düğmeli bir elbise dikerdim. Beli kemerli olacak. Mesela siyah üzerine yeşilli, mavili küçük çiçekli olabilir. Kısa kollu olur. Birde şalvar dikerdim. Şöyle bol, rahat. Oda&Otto: Bir kıyafeti ne zaman giymemeye başlarsın? Emine Üçtaş: Eğer daralmışsa. Yoksa parçalarına ayrılana kadar giyerim. Oda&Otto: Üzerinde değişiklik yapmak isteyeceğin bir kıyafetin var mı? Emine Üçtaş: Evet bir etek, yelek takımım var. Yeleği zaten giymiyorum. Çok eski moda. Eteğinin alt katı var, içe kıvrılmış. Onu söküp uzatırdım. Beline de yandan kemer yapardım. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet alırken nelere dikkat ediyorsun? Birsen İlban: Üstümde güzel durmasına dikkat ediyorum. Dar ya da bol olmasın. Bütçeye dikkat ediyorum. Kafamdakini değil hep başka bir şey alıyorum. Hep aklımda bir şeyle gidiyorum. Ama hiç tutturamıyorum, bakıyorum başka bir şey beğenip alıp gelmişim. Kıyafetlerime çok dikkat ederim. Düğüne gittiğim elbise, ev elbisesi, markete gittiğim elbise farklıdır. Ben elbiselerim çok seviyorum. Kıyamıyorum eskiyince. 10 senelik çamaşırlarım duruyor. Çok sevdiğim elbisemi giyemem. Oda&Otto: Giymediğin ama sakladığın bir kıyafetin var mı? Birsen İlban: Düz, yandan yırtmaçlı bir eteğim var, daraldı. İçine giremiyorum. Saklıyorum. Oda&Otto: Giymekten en çok zevk aldığın kıyafetin hangisi? Birsen İlban: Hepsini çok seviyorum. Hepsini de zevkle giyiyorum. Ama yazın giyinmeyi, daha çok seviyorum. Kışın hep siyah etek. Ama bir tane en sevdiğim gömleğim var. Lila rengi. Altına uzun lacivert eteğim var. Onları çok seviyorum. O gömleği ilk giydiğimde rengi çok hoşuma gidiyordu. Kına gecesi için aldım. Dolapta dinleniyor. İki defa giydim. Oda&Otto: Senin kıyafetlerini, senin yapan şey ne? Birsen İlban: Benim olduğu için. Bana ait. Nurcan la bir haftadır kavga ediyoruz.benim eteğimi istiyor. Ama o benim dedim. Oda&Otto: Üzerinde değişiklik yapmak istediğin bir kıyafetin var mı? Birsen İlban: Kışlık eteğim var bir tane. Yırtmacı olsa daha rahat giyerim. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet dikecek olsan, bu nasıl bir kıyafet olurdu? Birsen İlban: Üstüme oturmalı, güzel bir gümlek dikerdim. Lila olurdu. Ama desenli de olabilir. Belden oturmalı. Kolları normal olurdu. Yakası da geniş. Oda&Otto: Bir kıyafeti neden giymeyi bırakırsın? Birsen İlban: Eskirse, yırtılırsa giymem. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet satın alırken, nelere dikkat edersin? Nursen İlban: Kalitesine ve markasına dikkat ederim. Kahverengi ve lacivert severim. Dikişine dikkat ederim. Bazı gömlekler çift dikişlidir. Çok dikkat ederim çok. Oda&Otto: Sakladığın bir kıyafetin var mı? Nursen İlban: Eskileri köye yollarım. Oda&Otto: Giymekten en çok zevk aldığın kıyafetin hangisi? Nursen İlban: Bir bordo gömleğim var, altınında siyah eteği. Üstüme çok yakışıyorlar diye. Sultanhamam dan aldım. Bir yere giderken giymek için saklıyorum. Ben eski kıyafetlerimin içinde daha rahat ediyorum. Yeni kıyafetlerimin içinde rahat edemiyorum. Sıkılıyorum, bunalıyorum. Gelir gelmez çıkarıyorum. Oda&Otto: Anısı olan bir kıyafetin var mı? Nursen İlban: Anısı olan kıyafet. Fotoğraflara bakarken içim yanıyor o elbiselere. İnsanın içinde bir burukluk oluyor. Oda&Otto: İstediğin gibi bir değişiklik yapsan daha severek giyeceğin bir kıyafet var mı? Nursen İlban: Bir eteğim var az daha kısa olsa daha rahat ederim. Oda&Otto: Bir kıyafeti giymekten ne zaman vaz geçersin? Nursen İlban: Bıktığımda. Biraz eskidiğinde giymem. Oda&Otto: Kendine bir kıyafet dikecek olsan bu nasıl bir şey olurdu? Nursen İlban: Bir kot gömlek dikerdim. Askeri yeşil olsun. Birde altının şalvarı. Üstümdekileri giymekten sıkıldım. 9

10 1. print on back, and sew to channels on side. 2. take off both front pockets. 3. sew labels over the lining holes where the pockets once where attached. 4. take off buttons in front and attach velcro on the inside of the same side of the opening. 5. make diagonal velcro applications on the button-hole side. 6. looking something like this. 7. yes, try it out. 8. be proud, be cool, be a self_passage pilot. 1. sırta kumaş baskı yap ve kenarlarda birer kanal açıp, dik 2. öndeki iki cebi çıkar 3. önceden durdukları yerde izleri olan cep çerçeveleri boyunca etiketler dik 4. öndeki düğmeleri çıkar ve aynı bölümün açılan iç kısmına cırtcırtı tuttur 5. düğme deliklerinin bulunduğu tarafa cırtcırtları verevine yerleştir. 6. şekilde görüldüğü gibi 7. ve evet, üzerinde dene 8. övün, soğukkanlı ol, sen de bir self_ passage pilotu ol. 10

11 1. take bottom part of legs from pants under knee. 2. cut off about 5cm from jacket arms, attach leg parts. 3. turn inside out to sew. legs are probably bigger - feel free to make adjustments. 4. make channels to fix back size, pull shoulders together to fit your size. 5. make three sets of straps for the front. 6. place far out on sides, attach - be careful not to sew through and close the inside pockets. 7. take some surplus fabric to attach on lower part of sleeves. 8. into something like this. 1. diz altı bir pantolonun kalçaya yakın bölümdeki bacaklarını al 2. bir ceketin kollarından yaklaşık 5 cm ini çıkar, bacakları çıkardığın yere ekle 3. dikmek için tersine çevir, bacaklar büyük olasılıkla daha büyük olacaktır - ayar yapmakta serbestsin. 4. arka tarafın ölçüsünü sabitlemek için kanallar aç, kendi ölçüne uydurmak için omuzları birbirine yaklaştır. 5. ön tarafa üç adet kayış geçir 6. kenarlardan uzak yerleştir, tuttur - iç ceplerin üzerinden geçip ağızlarını kapamamaya özen göster 7. kolların alt kısmına ek yapmak için bir artık kumaş al 8. şekilde görüldüğü gibi 11

12 appendix: notes on resistance clothing When bringing clothing and fashion into a more critical field the political questions concerning the dressed body immediately appears. By making new ways of production and consumption visible there can be active participation when prototyping the tools that might save us from our future. Marginalization. Within the system of modernity lives an impetus of enlightment based on rationality and drive for efficiency, often taking shape of cold technocracy and/or pure capitalism. In the case of inner optimization of the system more and more people are falling outside of the calculations of profit and become unnecessary for the functionality of society. Often in a trail of unemployment they become non-consumers and thus non-target groups and finally a non-voice in a society where the citizen is seen as a customer. In a state of virtual nonexistence their place in the political structure is not guaranteed. By addressing the production of the identity skin to these marginalized people and using their own materials (clothes) selfmotivation can produce a sense of hope for a new and more humane modernity. Acting in the margins of fashion. This brings a possibility for a parallel critique acting from within the system of consumption. There is no chance for these clothes to come up on the catwalk in a glamorous way like in Paris or Milan but what can be stressed is a field opening in the myth transformation of fashion. The action opens up for performance and resistance, using the same weapons as the high fashion, but transcending it politically. Like in anarchistic squatting of space wearing clothes of resistance is a spatial/visible performance, a performance of freedom. Because freedom is visibility and these clothes are proof of the reorganization that has taken part and the social awareness that has been born. From within the system of representation there has been opened a wound of reversed representation objecting and defying the myths of expectation and bringing the struggle onto the marginalized peoples side of the field, where they have the opportunity to start controlling their expression. Practical counter culture. On a doit-yourself basis there can be produced and organized a tactical system of counter-fashion, acting in ways that subcultures usually do, but with a concrete political aim of ideological social change. As in interrogative design this proposes a small injection of hope into the cynical system showing a new direction and path for more idealistic visions of society. Not a revolutionary fight. It is a stepby-step struggle, not intended to shake the dominant global economy. The aim is to create a complementary and parallel path of life, where the marginalized social groups themselves control and create their lives. And this control also covers representation. No surrender in the face of fire. It is a war bereft of every trace of violence. A war where scissors works as hard as the sewing machine, deconstruction as much as reassembly, visions as much as practical pragmatism. All these small actions become one in the strategic warfare of reclaiming our clothed identity as fighting continues for a better life for the world and its garments. >Self_Passage< Italyan Avlusu project was active in February - March 2004 at Oda projesi in Istanbul. For more information, methods and the continuation of the project see The Italyan Avlusu project is a Swedish-Turkish art and design project made possible by the generous support from Swedish General Consulate in Istanbul. Otto von Busch a.k.a Wronsov wronsov@gmail.com Oda Projesi odaprojesi@gmail.com copyleft 2004 by >Wronsov< and Oda projesi. ek: direnç giyimi üzerine notlar Giyim ve modayı eleştirel bir alana çektiğimiz anda giyinmiş beden hakkında politik sorularla karşılaşırız. Yeni üretim ve tüketim yollarını görünür kılmak, bizi kendi geleceğimizden koruyabilecek araçların ilk örneklerini ortaya koyma aşamasında etkin katılım sağlayabilir. Marjinalleştirme. Modernite sistemi içinde, soğuk teknokrasi ve/veya katıksız kapitalizm görünümü altında, ussallık ve verimli çalışma dürtüsü üzerine kurulmuş bir aydınlanma güdüsü söz konusudur. Sistemin iç işleyişini en uygun duruma getirme aşamasında gitgide daha fazla sayıda insan kâr hesaplarının içinde yok oluyor ve toplumun işlevselliği için yararsız hale geliyor. İşsizlikten sürünerek, tüketici-olmayanlara ve dolayısıyla hedef olmayan kitlelere ve sonuç olarak yurttaşın tüketici olarak görüldüğü toplumun içinde olmayan bir sese dönüşüyorlar. Sanal bir varoluş durumu içinde politik yapıları güvence altında değil. Öz-güdülenme, kimlik postunun üretimini bu kişilere yöneltme ve kendi malzemelerini (giysilerini) kullanma yoluyla, yeni ve daha insancıl bir modernite için umut duygusu uyandırılabilir. Modanın sınırları içinde hareket etmek. Bu, tüketim sisteminin içinden paralel bir eleştirel eyleme biçimi için olanak sağlar. Bu giysilerin Paris ya da Milano da olduğu gibi gösterişli bir biçimde defileye çıkma şansları yok ama modanın mitsel dönüşümünde açılacak yeni bir alan oldukları vurgulanabilir. Eylem, modayı politik olarak aşar ama onunla aynı silahları kullanarak performans ve direnç adına açığa çıkar. Mekanın anarşik olarak ele geçirilme eyleminde olduğu gibi direnç giysilerine bürünmek de mekansal ve görünür bir performans, bir özgürlük performansıdır. Çünkü özgürlük görünürlük demektir ve bu giysiler, özgürlüğe yol açan yeni düzenin ve neden oldukları sosyal farkındalığın birer kanıtıdırlar. Temsil sistemi içinde, beklenti mitlerine karşı çıkarak ve meydan okuyarak kişilerin, ifadelerini denetim altında tutma olanağını buldukları alanın marjinalize edilmişler cephesinde mücadeleyi yoğunlaştırarak, tersine çevrilmiş bir temsil deliği açılmıştır. Kültürün karşısında pratik. Kendin yap eylemi temelinde, altkültürlerin sıklıkla davrandıkları gibi ama ideolojik sosyal değişimin somut politik hedefini edinerek karşıt-modanın taktiksel bir sistemini üretmek ve düzenlemek olası kılınabilir. Sorgulayıcı tasarımda olduğu gibi bu, toplumun daha ideal bakış açıları için yeni bir yön ve yol gösteren sinik sistemin içine biraz umut enjekte edilmesi için bir öneridir. Devrimci bir kavga değil. Bu mücadelede, küresel ekonomiyi sarsma niyeti olmaksızın adım adım ilerlenir. Amaç, marjinalize edilmiş sosyal grupların yaşamlarını inşa edebilecekleri ve özdenetim sağlayabilecekleri bütünsel ve paralel bir yaşam çizgisi yaratmaktır. Bu denetime temsil de dahildir. Ateşin boyalı yüzüne teslim olmak yok. Bu, her tür şiddet kalıntısından yoksun olan bir savaştır. Makasın dikiş makinası kadar ağır çalıştığı, yapıbozumun, bir araya getirmek kadar, vizyonun pratik pragmatizm kadar işlediği bir savaş. Tüm bu küçük eylemler, daha iyi bir dünya ve içindeki giysiler için kavga devam ettiği sürece, giyinik kimliğimizin geri kazanımındaki stratejik mücadelede tek bir bütün olurlar. >Self_Passage< İtalyan Avlusu, Oda Projesi nde Şubat-Mart 2004 tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. Daha fazla bilgi, metotlar ve projenin devamı için adresine bakabilirsiniz. İtalyan Avlusu, İsveç-Türk ortak sanat ve tasarım projesidir ve İstanbul daki İsveç Konsolosluğunun cömert destekleri ile gerçekleştirilmiştir. Otto von Busch a.k.a Wronsov wronsov@gmail.com Oda Projesi odaprojesi@gmail.com copyleft 2004 >Wronsov< ve Oda projesi. 12