İstəmədən Getmək. (Hekayə 1)

Transkript

1

2 Ön söz Bu kitab üç dənə hekayədən ibarətdir. Hekayələri insanlara bir nümunə kimi göstərmişəm. Kitabın adı isə gördüyüvüz kimi Ağ-Qara dır. Ağ rəngi sevinc, qara rəngi isə kədər kimi nümayiş etdirirəm. Bizlər hər zaman sevinərkən, xoşbəxtliyi dadırıq. Məsələn: Əlində oyuncağı olan qıvrım saçlı bir uşağı sevindirərək, sevdiyimiz qadının saçlarını qoxlayaraq, anamızın əllərini öpərək, insanlara yaxşılıq edərək. Biz bu kimi və başqa vasitələrə əl ataraq özümüzü xoşbəxt edə bilirik. Xoşbəxtlik hər yerdədir. Sadəcə biz özümüz bəzən xoşbəxtliyi tapa bilmirik. Amma xoşbəxtlik hər zaman var. Bunu unutmayın. Həyatı çətin edən bizlərik. Həyat özü çətin deyil. Sadəcə insan varlığı həyatı çətinləşdirir. Sevinc kimi, kədərdə həyatımıza bir rəng qatır. Mən bunu qara rəng kimi sizlərə bildirirəm. Hər kəs ağ rəngə bürünmür. Qara rəngi də göstərənlər var. Baxın o həmin qara rəng kədərdir. Mənim fikrimcə həyatda hər ikisi normasında olmalıdır. Xoşbəxtlik ilə kədərin dadları ayrıdır. Hər ikisi eyni dadda deyil. Kədərdə xoşbəxtlik kimi hər yerdədir. İnsan hər ikisini özü tapıb çıxardır. Hər şey normasında olmalıdır. Əgər normallıq pozulsa, insan həyatının sonu heç yaxşı olmaya bilər. Üç dənə müxtəlif heakəyə sizə təqdim edirəm. Hər üçünü də sona qədər oxuyun və nəticə çıxardın. Xoş mütaliələr...

3 AĞ-QARA

4 İstəmədən Getmək (Hekayə 1)

5 -Dostum nə vaxta kimi içəcəksən, dur get evə. Heç dərsədə getmirsən. 19 yaşın var, indidən gör necə içirsən. -Eh... Yenə başladın. Mən axı sənə dedim. Əgər şans mələyim gəlməsə, mənim uğur qazanmağım mümkün olmayacaq. -Bəsdidə uğursuzluqdan danışdın. Ona görədə bu gündəsən. Nə qədər içirsən-iç mən getdim, sabah dərsim var... Mənim adım Mikayıldır. Hər səhər dərsə gedən 19 yaşlı tələbəyəm. Metro və avtobuslara nifrət edən, hətta özümə də nifrət edən bir gəncəm. Mən uğursuz bir varlığam. Mənim uğursuz hekayəm anamın və atamın ölümündən sonra başlayır. Onlar mənim hər şeyim idi. Hər şey həyatımda yaxşı gedirdi. İstədiyim ali məktəbi qazanmışdım. Amma sentyabrın 15-i mənim üçün haram bir gün kimi tarixə keçdi. İlk dərs günümdə, məzarlığa gedərək günorta saatlarında anamı və atamı torpağa tapşırdım. Onları avtomobil qəzasında itirmişdim. Əslində məndə yaşamırdım. Nəfəs almağımı saymasaq, məndə ölü idim. Elə bundan sonra həyatımda uğursuzluqlar başladı. Birinci kursun birinci semestrində, beş kəsr ilə başa vurdum. Hələ gəl indi bunun pulunu ödə. Təqaüddə artıq almayacaqdım. Beləliklə qərara gəlmişdim ki, gedim özümü öldürüm... İntihar etmək üçün hər şeyi hazırladım. Tavandakı lüsturdan özümü asmağı düşünürdüm. İpi səliqə ilə lüstura keçirtdim. Elə ki, boynuma keçirtməyə hazırlaşırdım, ev telefonu zəng çaldı. Zəng edən xalam idi. Düz 30 dəqiqə onunla danışdım. Telefon ilə danışan zaman qorxurdum ki, intihar etməkdən fikrim daşınar. Amma telefonun dəstəyini yerə qoyan kimi, yenidən stula çıxdım. Boynuma ipi keçirtdim. Ayağım ilə stulu itəliyirdim ki, birdə gördüm qapı döyülür. Məndə gic kimi maraqdan gedib qapıya baxdım. Gələn qonşu idi. Nəyəsə ehtiyacın var deyə soruşurdu. İstədim deyim ki, gəl mənə intahar etməkdə kömək elə. Ürəyimdə bunu düşənərək, üzümün gülümsədiyini hiss etdim. Nə

6 isə qonşunuda bir təhər yola saldım. Stula çıxmamışdan qabaq, ev telefonunu söndürdüm. Qapını möhkəmcə bağladım. Rahatlaşıb, yenidən intihar edəcəyim lüsturun yanına gəldim. Stula çıxıb, ipi boynuma keçirtdim. Lənət olsun ki, bu dəfə mobil telefonum zəng çaldı. Cavab vermədən, mobil telefonumu söndürdüm. Artıq mənə mane olacaq heç bir şeyin qalmadığına əmin olduqdan sonra. Ayağım ilə stulu itələdim. Bu zaman lüsturun necə başıma düşdüyünü hiss etdikdən sonra, anladım ki, mən heç intiharda edə bilmirəm... İntihar cəhdim alınmamışdı. Kefsiz halda oturub düşünməyə başladım. Ağlıma bu zaman ideya gəldi. Ancaq kaş gəlməzdi. İdeyam bundan ibarət idi... Küçədə soyuq bir hava var idi. Əynimi qalın geyinib, cibimədə bir bıçaq qoyaraq, milli banka doğru irəlliləməyə başladım. Milli banka daxil olarkən, gördüyüm mənzərə məni lap heyrətə saldı. Başlarına üç dənə corab geyinən, naməlum şəxslər məndən qabaq bankı yarmağa gəlmişdilər. İstədim onlara qoşulum, ancaq mənə girovların əhatisini göstərdilər. Nə isə bankı yarmaq planımda suya düşmüşdü. Bir saatdan sonra bu axmaq soyğuncuları polis yaxaladı. Hər kəs azad olduğu üçün sevinirdi, amma mən az qala göz yaşı axıdacaqdım... Artıq əlimdən bir şey gəlmiyəcək düşüncəsinə qapılmışdım. Universitedə gedib, heç olmasa ikinci semestrin keçirilən yeni dərslərinə və birinci semestrdə köçürərək keçdiyim bir fənnin dərsinə daxil olum deyə düşünürdüm. Amma çox yorğun olduğum üçün növbəti gün dərsə gedə bilmədim. Artıq neçə gün idi ki, yatıb qalırdım. Həyatdan bir şey gözləmirdim. Çünki, tamamilə öz dünyama qapanıb ölməyi düşünürdüm. Ancaq həmin gün həyatım yenidən dəyişdi. Günorta saatları idi. İçərişəhər metrosundan çıxırdım. Bu zaman bir qız ilə toqquşdum və üzr istəyərək yerə düşən dəftərləri toplamağa başladım. Eybi yoxdur deyib, metroya doğru irəllilədi. Məndə iri-iri addımlarla, necə intihar etməliyəm deyə düşünürdüm. Bu zaman

7 telefonuma zəng gəldi. Öncə cavab vermək istəmədim, ancaq vacib bir şey olar deyə telefona cavab verdim. Amma cavab verməyimədə peşman oldum. Çünki dostlar məni arxada gözləyirdi. Metronun yanında dayanıb mənə baxırdılar. Yaxınlaşmağa məcbur oldum. Salam verən kimi, bu nə saqqaldır, bu nə üst başdır deyə irad bildirməyə başladılar. Nə isə, bunlar məni qolumdan tutub metronun içini saldılar. Gedə biləcəyimiz bir yer var idi. Oda tarqovi. Çünki bunlarla hər zaman görüşəndə məni ora aparırdılar. Guya sevgili tapacaqdılar mənə. Amma mən qatarın içində həyatımı dəyişəcək bir qadın tapmışdım artıq. Az öncə dəftələrini topladığım qız, mənə baxıb gülümsəyirdi. Ancaq mən ona gülümsəmək həvəsində deyildim. Gülümsəmədən mal-mal ona baxırdım. Bəlkə mənə intihar etməkdə kömək edər deyə, düşünməyə başladım. Dostlarım Sahil metrosunda düşdülər. Bilə-bilə məni çağırmadılar, çünki qız ilə baxışırdım. Halbuki qıza baxaraq intihar etmək barəsində düşünürdüm. Bu zamanda hansı stansiya olduğuna fikir verə bilmədim. Qızın yanındakı yer boşalmışdı. Üzünə heç baxmadan, yanında əyləşdim. Oxuduğu kitaba fasilə verib, çantasından iki konfet çıxardaraq, birini mənə təklif etdi. Yox demədim, təəccüblənərək konfeti götürdüm. İlk dəfə idi ki, bir qız mənə nə isə verirdi. Özümdə bilmədim necə oldu. Hansı kitabı oxuyursuz deyə sual verdim. Verdiyim sualdan sonra qızğın bir söhbətə başladıq. Hətta biranlıq intihar barəsində düşünməməyə başlamışdım. Nə isə hətta o axşam onu evinə gedər ötürdüm. Sabah yenidən görüşərik deyə sağollaşdı. Heç bilmədim necə oldu. Evinə ötürməyim, telefon nömrəsini götürməyim, yaxşı sabah görüşərik deyə deməyim bunları necə etmişəm deyə bütün axşamı düşünməyə başladım. Düzdür özümü çox gözəl hiss edirdim. Hə, deyəsən aşiq olmuşdum. Hətta intihar etməyi belə artıq düşünmürdüm. Amma bu hisslərlə üç gün yaşadım. Üçüncü gündən etibarən yenidən saqqal buraxmağa başladım. Təbii ki, intihar etmək barəsində olan fikirlərimədə qayıtmışdım. Bunun səbəbi sadə idi. Mən yenədə özümə doğma hiss elədiyim adamı itirmişdim. Sən demə qız beyin xərçənginə tutulmuşdu. Bunu o öldükdən sonra anası

8 mənə danışdı. İki gün məndə saçlarını qoxluyuram deyə sevinirdim. Halbuki başındaki parik idi. Üçüncü gün axşam əməliyyat zamanı ölmüşdü. Kaş xərçəng xəstəliyinə mən tutulardım və onun kimi ölərdim deyə gecə və gündüz arzulamağa başladım. Amma duadan sonra belə bir bəxtim olmayacaq deyə də mızıldanırdım... 3 il sonra... Cırılmış ayaqqabı, rəngi qaçmış şalvar və köynək ilə kafələrdə gecələyirdim. Üniversiteddən atıldım, boş-bekar gəzməyə başladım. Hər gün içirəm, saqqalım artıq göbəyimə çatır. Telefonumü 2il bundan qabaq, dənizə atmışdım. O, vaxtdan etibarən heç kim məni axtarmır. Axırıncı dəfə elə telefonu dənizə atan vaxtı, dostlarım evimə gəlib məni ziyarət etmişdi. Amma o ziyarətdə sonuncu ziyarət kimi yekunlaşmışdı. Bir söznən bircə dənə dostum var idi. Oda mənim heykəldən düzəldilmiş iki qanadlı mələk idi. Dünən axşam zibilxanadan tapmışdım. Balaca olduğu üçün şalvarımın cibində gəzdirirdim. Əslində bir işədə yaramırdı. Bəlkə kiməsə pulnan sırayaram deyə özüm ilə hər dəfə götürürdüm. Bir gün yenədə həmişəki kimi kafedə oturmuşdum. Axırıncı pullarımıda ofisianta uzadıb, içki gətirməsini istəmişdim. Bir həftə idi ki, işləmirdim. Bu gündə bir həftəlik olan pulu bitirmişdim. İntihar etməyi belə artıq düşünə bilmirdim. Çünki ölməyidə bacarmırdım. Nə isə, həmin gecə bir qoca kişi yanıma yaxınlaşıb suallar verməyə başlamışdı. Hətta indiyə qədər onun verdiyi sual yadımdadır. Həmin gecə... -Bala Salam-Tanımadığım bir dədə mənə yaxınlaşdı. -Salam Dədə-Salamına qarşılıq verdim. -Görürəm saqqalın çox uzundur. Nə istəyirsən özündən?-gözləmədiyim bir anda sual verdi.

9 -Nə?. Mən heçnə istəmirəm özümdən-nə cavab verəcəyimi bilmirdim. Ona görədə bu cümləni işlətdim. -Neçə ildir bu gündəsən?-dədə məni rəsmən sorğu-suala çəkmişdi. -Üç ildir-cavab verdikdən sonra, ofisiantı çağırdım. -Normaldır. Elə insanlar var ki, bir günə, elə insanlarda var ki, 10 ilə özlərindən nə istəyirlər deyə tapmış olurlar-dədənində mənim kimi saqqalı var idi. Saqqalını qaşıyaraq cümləsini bitirdi. -Dədə, dedim axı mən özümdən heçnə istəmirəm. Bir dəqiqə. Yox istəyirəm. Üç ildir ki, ölməyi istəyirəm-sözümü bitirdikdən sonra, yenədə ofisiantı çağırmağa başladım. -Bəs niyə hələ ölməmisən?-gözləmidiyim bir sualla yenədə toqquşdum. -Bacarmadım-Tez bir şəkildə cavabını verdim. -Düzdür. Sən istəməyi bacarmadın-ciddi baxışlarla gözünü mənə zilləmişdi. -Necə yəni?-içimdən çıxan bir sualı verdim. -Bax oğlum. Sən ölməyi istəməmisən. Sən sadəcə söz yığını ilə günüvü keçirtmisən. İstəmək ayrı, sözlər ilə cümlə düzültmək isə ayrı bir xüsusiyyət daşıyır. Əgər sən həqiqətən özündən nə istəyirsən bunu tapa bilsən, onda həyatıvı düzəltmiş olacaqsan. Birdə ki, ölməyi istəsəydin, qorxardın. Amma sən ölmək istəyirəm deyəndə gülürdün. Deməli sən ölmək istəmirdin-dədə bir fəlsəfəci kimi danışırdı. -Bəs mən necə edim. Özümdən nə istəyirəm bunu hardan bilim?-artıq ofisiantı unutmuşdum. -Bu barədə heç kim sənə kömək edə bilməyəcək. Sadəcə düşüncəvi işlət. Bunu niyə istəyirəm deyə sual ver. Əgər istədiyivin cavabını tapsan, verməyə hər hansısa bir sual qalmasa onda sən istədiyivi tapmış

10 olacaqsan-sözünü bitirib, ayağa durdu. Getmək istəyəndə əlindən tutub saxladım. -Məsələn niyə ölmək istəyirəm, bunun cavabını tapa bilmirəm-tələsik şəkildə danışmağa başladım. -Çünki sən ölməyi istəmirsən. Başqa bir şey düşün. Uşaqlığıva qayıt. Ordan yavaş-yavaş gəlməyə çalış-dədə yenidən stuluna əyləşərək danışmağa başladı. -Mənim anam və atam öldükdən sonra, mən bu günə düşdüm-cümləmi bitirən kimi, dədə söz demək istədi. -Bəs niyə bu günə düşdün? Anan və atan istəmədən gedib?-qəribə bir sual verdi. -Başa düşmədim?-saqqalımı düzəldərək məndə dədəyə sual verdim. -Oğlum... İstəyərək getmək ilə istəmədən getmək arasında fərq var. Məsələn ölmək istəmədən getməkdir. Ölüm istəmədən getməyi sevir. Ancaq intihar isə istisnadır. Yəni intihar etmək istəyərək getməkdir. Ona görədə ölüm intiharı sevmir. -Anam və atam istəmədən gediblər. -Buna görədə özüvü düzəltməlisən. Əgər anan və atan səni görə bilsəydi, səncə necə bir hala düşərdilər? -Pis olardılar. -Bəlkə bu axşamdan etibarən, anan və atan üçün dəyişəsən?-sual içimi fərəhləmişdi. -Axı onları geri qaytara bilməyəcəm-içim yenidən sıxılmışdı. Ancaq yeni bir yol görməyə başlayırdım. -Bəs ölməyi istəməklə, sən onları geri qaytara biləcəksən? Onlar cismən ölüblər, amma ruhən sənin qəlbindədirlər. Niyə qəlbivi çirkləndirirsən?- Nə cavab verəcəyimi bilmirdim.

11 -Düz deyirsən dədə. Onlar cismən olmasalarda, ruhən qəlbimdədirlər. Və mən onlara görə qəlbimi təmiz saxlamalıyam ki, onlar qəlbimdə rahat yaşaya bilsinlər-bu sözümdən sonra ayağa qalxaraq evə getdim. Evim çox dağınıq idi. Səliqə-səhmana saldım, üzümü qırxdım. Yatmağa uzanan zaman isə qəlbimdə anam və atamla danışaraq yuxuya getdim. Səhər olan kimi, ilk işim qəzet almaq oldu. Sonrada qəzətin içindən, özümə iş seçməyə başladım. Birdən dədənin suallarından biri yadıma düşdü. Özündən nə istəyirsən? Əslində cavabı tapmışdım. Anamın və atamın yerini təmizləmək. Əgər qəlbimi xoşbəxtlik ilə doldurmasam, o çirkli yerdə anam və atam yaşaya bilməz. İş axtarmağa başladım. Əslində tapdım. Amma birinci işin gedişini öyrənməli idim. Ofis işi idi. İki ay işləyəcəyim ofisdə, mənə dərs dedilər. İki aydan sonra ilk işimə başladım. Ofisdən bir qız ilə tanış oldum. Üç ay sevgili olduq. Oda yetim idi. Üç aydan sonra evləndik. Deyəsən xoşbəxtliyi tapmışdım. Mənə elə gəlirdi ki, anam və atam qəlbimdə rahatlıqla artıq yaşayır. Dədə ilə söhbətimdən sonra, yatmamışdan qabaq qəlbimə tərəfə dönüb, anam və atam ilə danışırdım. Evləndikdən bir il sonra iki əkiz qızım oldu. Çox şirin idilər. Yaşadığımız ev balaca idi. Amma əsas odur ki, qəlbim artıq çirk ilə dolu deyildi. Dədəni yanıma almışdım. Çünki bir dəfə məhləmizin qabağında yerdə yatdığını görmüşdüm. Evim yoxdur, küçələrdə yatıram dediyi andan etibarən, yanıma alıb ona baxmağa başlamışdım. Həyat çox gözəl gedirdi. Amma bir gün bədbəxtlikdə var deyə, həyat sərt üzünü göstərdi. Hal-hazırda mən, xəstəxana divarlarına baxaraq, yazılarım ilə gündəliyimi tamamlamağa çalışırdım. Artıq deyəsən hekayəmin sonuna yaxınlaşıram. Öskürəklər məni boğurdu. Gündəliyimində səhifələri qanlı idi. Çünki öskürərkən ağzımdan çıxan qan, vərəqlərin rəngini dəyişirdi. Son saatlarımı yaşayırdım. Həkim bir ay yaşayacağımı bildirmişdi. Məndə bir aydır ki, xəstəxanada qalırdım. Çünki ciddi nəzarət altında olmalı idi. Gündə 15 dəqiqəlik həyat yoldaşımla, övladlarım və birdə dədə ilə görüşməyimə icazə verirdilər. Məndə 26 illik həyatımı bir ay içində, balaca bir dəftərə sığışdırmağa çalışdım. Bilirsiz yaşamaq bəzən çətin olur. Amma balaca bir dəftərçə

12 tutub, içini doldurmaq isə çox asantdır. Unutmayın hər kəsin dəftəri bir gün qapanacaq. Heç üzülmürəm. Bilirsiz niyə? Çünki mən hiss edirəm ki, anam və atam üçün qəlbimi təmiz edə bildim. Ona görəd heç üzülmürəm. Doğurdanda istəmədən getmək daha yaxşıdır. Çünki qorxmursan. Çox sevinirəm ki, məndə anam və atam kimi istəmədən gedirəm. Qoy ölüm özü mənim dalımca qaçsın. Həyata gözüvü açmısansa, mütləq şəkildə də baxlamağa məcbursan...

13 Sonuncu zərbə (Hekayə 2)

14 -Vur...Vur... Sən qalib olmalısan-məşqçinin səsi hələdə gəlirdi. Nakout-Hakim əlini havaya qaldırdı və məni qalib elan etdi... Saat 19:00 və biz Bakının küçələri ilə əl-ələ gəzirik. Üç il bundan əvvəl universitedin həyətində tanış oldum bu gözəl qadınla. O, vaxtdan sonra həyatımın dəyişdiyini hiss etdim. -Çox gözəl gülürsən-bu sözü dedikdən sonra qızarmış yanaqlarını gördüm. -Səndə ki, üç ildir gülməyimə söz atırsan-zarafatyana cavab verdi. -Nigar sənə bir sual verəcəm-cümləni bitirən kimi öskürdüm. -Urfan, hər bir sualıva cavab verməyə hazıram-nigaran bağışlarla sual verməyimi gözləyirdi. -Əgər məni boks yarışmasından Türkiyəyə aparsalar, onda səndə mənimlə gələrsən?-alnımdan tərin axdığını hiss etdim. -Sən bilirsən ki, mən sənin boks ilə məşğul olmağıvı istəmirəm. Türkiyəyə səyahət etməyin isə mənim lap qanımı qaraltdı-cavabıvı aldın deyərək, üzünü Qız qalasına tərəf çevirdi.

15 -Off... Sən heç mənə boks barəsində dəstək vermirsən-fikirli halda alnımdakı təri sildim. Hiss etdim ki, küsüb məndən. Keçən il onsuzda Gürcüstana gedə bilmədim, indi də Türkiyəyə getmək problemi yarandı. Əgər bu qıza bağlanmasaydım, çoxdan Amerikaya getmişdim. -Gəl səni evə buraxım-əlindən tutaraq söylədim. İri bir addımlarla irəliləyyirdik. Artıq hava çoxdan qaralmışdı. Qızın üşüdüyünü, əllərindən hiss etdim. Arabir yağan yağış, üzümüzə çillənirdi. Bu havada yalnız qadınımın saçlarında yatmaq istəyirdim. Amma üç ildir ki, sevgili kategoriyasında gəzirdik. Düzdür hələ ki, nişanlanıb, evlənmək fikrim yox idi. Bloklarına qədər ötürdüm, istədim deyim anava salam de, sonrada xatırladım ki, nə gic-gic danışıram heç anası məni tanımır. -Sağol canım-yanağından öpərək sağollaşdım. -Sağol-Həvəssiz bir şəkildə, heç üzümədə baxmadan dedi. Arxamı çöndüm və yolun kənarına çıxaraq qulağıma qulaqcıqları taxıb, ayağımdakı Nikeları asfaltın üzərinə qoyaraq musiqi sədaları altında irəlliləməyə başladım. Qolumdakı saatın əqrəbləri artıq 20:30-u göstərirdi. Evə çatmağıma isə hardasa 30 dəqiqə var idi. Metroya çatarçatmaz, pul qabından metro kartını götürdüm. Metroda adamların çoxluğundan bezmişəm deyə öz-özümə deyinməyə başladım. Birdən yeni vaqona minmək istəyi ürəyimdən keçdi. Bəxtimə bax ki, arzum yerinə yetirildi. Vaqona minərək həmdə deyinirdim, bu vaqonlardan niyə azdır. Evə çatan kimi çantamı yerə tulladım, özümü isə yatağa atdım. Amma yatağımda sağa-sola dönürdüm, heç cürə yata bilmirdim. İstanbula qızın xəbəri olmadan necə gedə bilərəm bu barədə düşünürdüm, ancaq ağlıma heçnə gəlmirdi. Telefonu əlimə götürüb Nigara zəng etdim. -Alo-Soyuq bir səslə cavab verdi. -Nə edirdin?-ağlıma gələn ilk sualı verdim. -Yatmağa çalışıram-sözünü bitərən kimi əlaqə kəsildi.

16 -Lənət olsun, konturun bitməsi heç yaxşı olmadı. Nə isə indi yatım, sabaha bir şey fikirləşərəm-gözlərimi yumaraq ağlımda istanbulu xəyal etdim... ZrZrZrZrZrZr...Off indi niyə durmalı idim. Axı universitedi çoxdan bitirmişdim. Zəhrimara qalmış söndə. Sakit bir şəkildə əynimi geyinməyə başladım. Mətbəxə keçib, yemək hazırdır deyə anamdan soruşdum. Amma soruşmaz olaydım. -Yenə dünən axşam hansı cəhənnəmdə idin?-anamın əsəbi baxışları gözümə zillənmişdi. -Sualını cavabsız qoymağa məcbur oldum-zala gedirəm deyərək sağollaşdım. Babbab barab bab... Babbab barab bab... Babbara barab bab... Qulağımdakı qulaqcıqla yenə asfaltın üzərində, əlim cibimdə və ən əsasda başımda kapişon irəlliləyirdim. Birdən gülmək tutdu məni. Yadıma qızı qorumağım düşdü. Gecə idi, evə yola salırdım onu və bu zaman üç dənə sərxoş insan əllərində bıçaqla qarşımıza çıxmışdı. Nigarın qolları bədənimi sıxırdı qorxudan. Məndə bundan zövq aldım. Ancaq sərxoş insanları döyərək keyfimi pozmuş oldum. Yazıqların zarıması hələdə yadımdan çıxmır. Həmin gecədə Nigar məndən incidi. Çünki vəhşicəsinə onları döymüşdüm. Zalın qapısından içəri keçib məşqçi ilə görüşdüm. Sonra soyunma otağına keçib, Mayk Taysının şəkilinə baxaraq, boksa həvəsimi canlandırmış oldum. Nigarla söhbətdən sonra həmişə boksa həvəsimin azaldığını hiss edirdim. Ona görədə soyunma otağına Mayk Taysının şəklini vurmuşdum. Əynimi dəyişib məşqçinin yanına qayıtdım. -Hazırsan İstanbula getməyə?-gözləmədiyim anda bir sual ünvanlandı mənə. -Bu gün gedirik?-təəccüblü şəkildə sualımı verdim

17 -Yox sabah getməliyik-məşqçi, gözünü ringdəki döyüşçülərdən ayırmadan danışırdı. -Onda sabah danışarıq-sözümü deyərək, ringə doğru irəllilədim. Bu gün özümə çox məşq edəcəyəm deyə söz vermişdim. Həmişəki kimi qulaqcıqları qulağıma taxıb, məşqə start verdim. Nigar qızım, get mağazaya bir kilo un al. Yaxşı anacan gedirəm. Aşağı mağazaya düşərək Urfana zəng etdim. Amma zəngimə cavab vermədi. Hirsli bir şəkildə mağazaya girərək, satıcının üzərinə əsəbimi boşaltmış oldum. Tər su içində soyunma otağına daxil oldum. Duş alıb, əynimi dəyişdim. Kapişonu başıma taxıb, əlimə telefonu götürərək zaldan çıxdım. Artıq hava qaralmışdı. Telefonumda 7 cavabsız zəngin olduğunu gördüm. Yəqin ki, zənglərinə cavab vermədiyim üçün dəli olmuşdu. Mağazaya daxil olub telefona kontur yüklədim. Sonrada tez bir şəkildə qıza zəng etdim. -Alo, canım necəsən?-sakit bir səslə danışırdım. -Sənə nə var necəyəm. Niyə zəngimə cavab vermirdin? Yoxsa artıq İstanbuldasan?-Hirsli bir şəkildə danışmağa başladı. -Hələ getməmişəm-nə cavab verəcəyini səbrsizliklə gözlədim. -Utanmadan hələ getməmişəm deyirsən. Deməli mənim sözlərim sənin üçün dəyərli deyil. Hara istəyirsən, rədd ol get-bu sözlərdən sonra telefonu üzümə adboy verdi. Yenidən zəng etmədim. Çünki artıq bilirdim ki, götürməyəcək zəngimi. Evə sürətli attımlarla getməyə başladım. Evə çatan kimi otağıma qalxdım. Bu dəfə yatağıma uzanmadım. Qələm və kağız götürüb anama və atama məktub yazıb masanın üzərinə

18 qoydum. Qız üçün heç bir məktub yazmadım. Çünki dəfələrcə dalaşıb sonrada barışmışıq. Bu dəfə də barışacağımıza əmin idim. Ancaq İstanbuldakı yarışdan qayıtdıqdan sonra, ona zəng edib barışmağa cəht edəcəkdim. Ağlımda bir planım var idi. Şam yeməyinə dəvət edib ona mənimlə evlənməyi təklif edəcəkdim. Çünki artıq evlənməyi özümdə nədənsə istəmiş oldum. Beynimdə Nigarla bağlı planlarımı qurub bitirdikdən sonra məşqçimə zəng etdim. -Alo, axşamınız xeyir-narahatçılığa görə üzr istəyib, sözümə davam etdim. -Sabaha bileti hazırlayın, kuboku götürməyə gedəcəyik-özümdən razı halda dilləndim. -Sən narahat olma. Sabah saat 10:00-da hava limanına gələrsən-məşqçi sözünü deyib bitirdikdən sonra, xudahafizləşib telefona adboy verdi... Günəşin şəfəqləri pəncərimin üzərinə yenicə düşürdü. Əynimi qalın geyinib, çantanı çiynimə taxdım. Evdəkilər hələ oyanmamışdı. Otağımdakı yastığın üzərinə məktubu qoyub, çöldəki qapıya doğru irəlliləməyə başladım. Çölə çıxan kimi başıma kapişonu, qulağıma isə qulaqcığı taxaraq avtobus dayanacağına doğru addımlamağa başladım. Ayaqlarımı sanki musiqi ritminə uyğun atırdım. Başımı isə əvvəlki kimi aşağı salıb, boş səkilərlə gedirdim. Avtobus dayanacağında çox gözləmədim. Əslində mən indi hava limanına getmirdim. Mənim gedəcəyim ünvan, dənizin kənarı idi. Təyyarəmin qalxmasına isə hələ vaxt var idi. Saat 10:00-da hava limanında məşqçi ilə görüşüb biletləri götürməliyəm, ondan sonra qeydiyyat bölməsinə doğru getməliyəm və ən sonda isə təyyarənin salonuna daxil olmalı idim. Göründüyü kimi hələ dəniz kənarı üçün ayıracağım zaman boldur. Dalğalar... Dalğalar... Tənha dəniz... Görəsən neçə insan mənim kimi dərdini dənizə danışır. Məncə dənizin susmağı elə yaxşıdır. Kaş bəzi

19 insanlarda susa bilərdilər. Ətrafımda o qədər boş-boş danışan insanlar var, bilmirəm onlar üçün nə edim. Hərdən düşünürəm ki, saysam bitməz. Bilirsən Türkiyədən qayıtdıqdan sonra evlənəcəm. Tanıyırsanda Nigarı? Hə dəniz? Gözəl qızdır bilirəm. Mənim üçün həyat yoldaşı, övladlarıma isə gözəl bir ana olacaq. Əlimə bir daş götürüb dənizin üzəri ilə uzağa fırlatdım. Yerə tulladığım çantanı isə çiynimə taxaraq, yavaş addımlarla irəlliləməyə başladım. -Vaxtında gəlmisən-məşqçi məni görən kimi üzündə təbəssüm yarandı. -Salam. Xoş gördük. Mən tək yarışmaya gedirəm?-təəccüblü halda soruşdum. -Əlbəttə ki-uzatmadan sualıma cavab verdi. İstanbula gedən təyyarəyə doğru koridor boyunca addımlamağa başladım. Pəncərənin kənarında əyləşib, Nigarı düşünməyə başladım. Zəngdə etmədim. Ancaq qayıdım döyüşdən, ondan sonra sürpriz hazırlayacam onun üçün. Təyyarə qalxar-qalxmaz yenidən, qulaqcıqları qulağıma yeritdim. Hər zaman göylər mənim üçün maraqlı olub. Hətta bir anlıq fikirləşdim ki, kaş təyyarənin üstü olmazdı. Azərbaycandan artıq uzaqdayıq. Amma Nigar üçün artıq darıxmışam. Üç gün İstanbulda qalacaqdıq. Məşqçi əgər günü uzatsa, biletləri özüm alıb tək geri qayıdacam. Üç gündən artıq Nigarsız qala bilmərəm. Hələ üç saat tamam olmayıb, mən artıq Nigar üçün nəfəsim çəkilir. Bir anlıq içimdə sıxıntı yarandı. Düşündüm ki, əgər Nigar üçün bu qədər darıxıramsa, onda niyə İstanbula gedirəm. Nigarımı çox sevirəm, amma Nigarda məni sevirsə, zənnimcə sevir, onda məni başa düşməlidir. Off... Ürəyim dəhşət sıxılır. Deyəsən Nigardan ayrı düşməyimə görə peşman oluram. Gərək heç olmasa yarışmadan uduzmadan qayıdım. İstanbula çatan kimi bir anlıq Nigara zəng etməyə çalışdım. Amma halbuki bakcell şəbəkəsinin burda işləməsi qeyri-mümkün idi. Məşqçi ilə birgə otelə gəldik.

20 -Səndə dincəl, mən indi gəlirəm-sözünü deyib çölə çıxdı. -Əslində məşqçimdən heç xoşum gəlmirdi. Sadəcə uşaqlıqdan onun yanına boksa qoymuşdular məni. Atamın ən yaxın dostudur. Ona görədə yanından ayrıla bilmirəm. Artıq yatmağa hazırlaşırdım ki, məşqçi qapıdan içəriyə daxil oldu. -Yatırsan?-Deyə soruşdu? -Hə yatıram. Siz hələ yatmırsız?-soyuq baxışlarla soruşdum. -Məndə yatacam. Gecən xeyirə. Sabah çalış tez durma, çünki yarışma axşam olacaq-sözünü bitirib öz otağına doğru addımladı... Məşqçinin sözünə çox baxmırdım. Ona görədə yuxudan tez oyandım. Ancaq onu öz yatağında görə bilmədim. Əynimə kurtkanı keçirdib, çölə çıxdım. Otelin yan dövrəsində fırlanmağı düşündüm, çünki istanbulu yaxşı tanırmırdım itmək ehtimalım var idi. Həmişəki kimi, qulağımda qulaqcıq gəzişirdim. Amma bu dəfə eyni yollardan keçirdim. Sıxılıb otağıma qayıtmağı istəyirdim ki, birdə gördüm məşqçi məni araxadan səsləyir. -Nə tez durmusan?-iri addımlarla yaxınlaşaraq soruşdu -Yuxum yox idi. Biz saat neçədə gedəcəyik yarışmaya?-ciddi baxışlarla sual verdim. -Hardasa saat 19:00-da. İstanbulun vaxtı ilə deyirəm sənə-gözlərini ətrafına zilləyək danışırdı. -Niyə belə gec?-tələsik şəkildə sual verdim. -Nə bilim yarışmanın vaxtını elə təyin ediblər-sözünü bitərən kimi, otelin qapısından içəriyə daxil olduq. Otağa keçəndə isə mən sonuncu sualımı verdim. Bəs mən məşq etmiyəcəm?

21 -Edəcəksən. Amma axşam məşq etmiş olacaqsan-sualımın cavabını əslində tam almamışdım. Amma nə isə deyib səhər yeməyi üçün masanın qabağında əyləşdik. Saatdakı əqrəblər indi mənə qarşı çıxırdı. Nigara qovuşmaq sabah yox o birisi gün mümkün olacaqdır. Saatın əqrəbləri isə yavaş taqqıldayırdı. Çox darıxmışam onun üçün, heyf ki, zəng edə bilmirəm. İndi yalnız zamanın tez keçməsi üçün yatmalı idim... Yuxudan gec oyandım. Amma yola düşməyimizin tam zamanı idi. Ən azından durub boş-boşuna oturmuş olmayacaqdım. Oteldən çıxan kimi bir taksiyə əyləşdik. Gedəcəyimiz yer mənə nə isə qəribə gəldi. Ünvana çatdıqda isə tam şəkildə məşqçinin üzünə tüpürdüm. -Get rədd ol burdan, sən məni əla salmısan?-hirsimi boğa bilmirdim. -Sən bunu etməyə məcbursan. Küçə döyüşünə gətirmişəmdə səni burda nə var ki-sifətindən saxtakarlıq yağırdı. -Dəli olmusan. Mən heç vaxt küçə döyüşü ilə əlaqəli yarışmalarda iştirak etməmişəm-hirsimin hələdə soyumadığını hiss edirdim. -Nə olar ki, indi iştirak edərsən. Həmdə bura bax. Sevgilivə görə döyüşməyə məcbursan-sonuncu cümləsindən sonra üzərinə atlayıb onu boğmağa başladım. Amma başıma dəyən zərbədən sonra, özümü qəfəslərdən düzəldilmiş ringin daxilində tapdım. Bax indi mənim çıxış yolum qalmamışdı. Qarşı tərəfdəki yekəpər mənim ayağa durmağımı gözləyirdi. Ağlımdan bircə bunu keçirtdim. Sağ qalıb, o saxtakarı gəbərtmək. Ayağa qalxıb rəqibimin üzərinə mən hücum etdim. Ancaq qarşı tərəfdən gələn zərbənin dadını hiss etmiş oldum. İkinci dəfə endirələn zərbəni dəf edə bildim. Amma qarnıma dəyən təpik məni yerə uzandırmağa bəs etdi. İlk dəfə idi ki, üzərimdə bir yekəpər oturmuşdu. Ağzıma dəyən yumruq zərbələrindən sonra dişimin sındığını hiss etdim. Rəqib qətiyyən üzrimdən durmaq istəmirdi.

22 -Müəllim səncə o uduzacaq?-küçə döyüşlərinin sahibi məşqçiyə sual verdi. -Bilirsiz ser. Mən hal-hazırda dua edirəm ki, yekəpər onu öldürməsin. Amma heyf ki, şikəst qalacaq-gözlərini döyüşdən ayırmadan danışırdı. Dodağım partlamış, bir dişim isə artıq sınmışdı, yox deyəsən iki dişim sınmış vəziyyətdə idi. Yekəpərin üzərindən qalxmaq cəhdlərimin boşuna getdiyini görəndə, özümü ölülüyə vurmaqdan başqa çarə görmədim. Üç zərbədən sonra hiss etdim ki, yekəpər artıq üzərimdən durmağa hazırlaşır. Yenicə sevinmişdim, birdə hiss etdim ki, qarnıma möhkəm bir təpik dəydi. Döyüşdən sonra özümü zibilxananın küncündə tapdım. Huşum yenicə özünə gəlirdi. Bu əclafların heç meyitlərədə yazığı gəlmirdi. Əgər bicliyə əl atmasaydım, həqiqətən indiyə qədər mən sağ qalmayacaqdım. Hər yerim sızıldayırdı. Gücnən yolun kənarına kimi gəldim. Maşınlardan biri saxladı və naməlum bir adamın mənə kömək etdiyini gördüm. Huşumu yenə itirib yerə sərildim. Amma bu huşumun itməsi koma ilə nəticələndi. Başımdan ağır bir dərəcədə zərbə almışdım. Ancaq kaş bu komadan ayılmazdım. Yeddi ayın necə sürətlə keçdiyi mənə qəribə gəlirdi. 9 ay sonra... Günəşin şəfəqləri düz mənim üzərimə işıq saçırdı. Daxmam foto şəkillərlə dolu idi. Yeddi ay komadan qaldıqdan sonra, iki ayda depressiya vəziyyətinə düşdüm. -Siz komadan sonra Azərbaycana qayıdan kimi Nigarın evinə bir dəfəlik getdiz?-jurnalistin sualları artıq mənə daha çox əzab verirdi. -Yox... Öz evimə getdim... Ancaq anamı və atamı tapa bilmədim. Qonşulardan soruşdum dedilər ki, üç ay bundan qabaq Amerikaya köçüblər-saqqalımı qaşıyaraq cavab verdim. -Bəs ailəviz sizi axtarmırdı?-növbəti sual ünvanlandı.

23 -Birinci dəfə deyildi icazəsiz xaricə getməyim. Həmişə məktub buraxıb gedirdim. Onsuzda mənimlə əlaqə saxlıya bilməyəcəkdilər. Çünki telefonum və şəxsiyyət vəsiqəmi oğurlamışdılar. Bir söznən yeddi ay komada qaldığım zamanda da heç kim məni tapa bilməmişdi-göz yaşlarına boğulduğumu hiss edirdim. -Məşqçivizə nə oldu?-komadan ayılan kimi, polislər məni sorğu sual etdilər. Ondan sonra saxtakarı axtardılar. Tapa bildilər. Amma cəsədini tapmış oldular. -Bayaqkı sualıma tam cavab vermədiz. Onu bildim ki, Nigarın evinə getmədiz, bəs sevgilivizi tapa bildiz? -Əlbəttə tapdım. Hətta indi durub onun yanına gedərik. Ancaq indi o gülləri çox sevir-gözlərimi yerə dikərək cavab verdim. -Anlamadım?-Təəccüblü baxışlarla soruşdu. - Mən küçə döyüşündə olan günü o maşın qəzasına düşüb, torpağa tapşırıldı-hönkür-hönkür ağlayaraq şəkillərini qucaqladım. -Başınız sağ olsun-jurnalistdə göz yaşlarını saxlıya bilmədi. -Məni bağışlayın getməliyəm.susuyub o, ona su verməliyəm. Həmdə onun üçün çox darıxmışam-cırıq paltarım ilə göz yaşlarımı silib, daxmanın qapısından çölə çıxdım. Komadan çıxan gənc boksçu dəli oldu-jurnalist qeyd dəftərçəsində məqalənin başlığını qeyd etdi...

24 Susmaq (Hekayə 3)

25 -Dədə həyatın mənası nədər ibarətdir? -Mənim gözəl nəvəm. Hər kəs üçün bir məna var. Fərdi mənalar mövcuddur. Ümumi mənada ola bilər. Amma olsa bilmirəm harada olacaq. Bəlkə də hardasa uzaqlarda, nə bilim doqquz mərtəbəli binalarda, bir uşağın əlindəki dondurmada nə bilim, bəlkədə heç ümumi məna yoxdur. Bala sən öz mənavı axtar. Heç kimə baxma. Mən öz mənamı iyirmi il sonra tapdım. Dədəmin dedikləri qulağa məntiqli gəlirdi. Doqquz yaşımda o sualları dədəmə ünvanlamışdım. O, gündən sonra mənamı axtarmağa başlamışdım. 11 il sonra axtardığımı tapdım. Mənim həyatımın mənası susmaqdır. Başımdan düşməyən kapişon, əlimdən düşməyən kitablar və hər gün daxilimdəki hissləri yazacağım qeyd dəftərcəm. Bunlar hamısı həyatımın bir parçasıdır. Boşluğu sevən insanlara, etdiyim hərəkətlər mənasız gəlir. Tək yeganə bir dostum var. Oda mənim kitablarımdır. Çünki o danışmır, o insanı incitmir. Səssiz şəkildə yalnız sözləri göstərir. Bəzən səssizliyim, insanlarda şübhə oyadır. Təsəvvür edin ki, lal olduğumu düşünənlər olur. Ancaq bir kəlmə danışdıqdan sonra, şoka düşünlərin sayını bilmək olur. Susmaq dedimsə, o demək deyil ki, heç danışmıram. Sadəcə lazım gələndən-gələnə sözlərim ilə cümlə düzəldib danışmış oluram. Bəzən mənə sual verirlər ki, bu qədər niyə susursan. Həmin zaman cavabım qısa olur. İnsanlara görə. Bəli, insanlara görə. Yersiz danışıqları və hərəkətləri gördükcə, susmaq sistemimin inkişafını hiss edirəm. Danışmaq gözəldir, amma normasında. Fikrimcə susmaqla, danışmaq normamı qorumuş oluram... -Kamran hara gedirsən?-bu bizim qonşumuz xədicə xalanın səsidir. -Parka-Həmişəki kimi qısa cavablarla sualı yekunlaşdırıram. Qonşuların çoxusu məni tanıyır. niyə az danışırsan deyə, sorğu-suala çəkirlər. Qısa cavablarla suallarını yekunlaşdırıram. Küçədən çıxan kimi, yolun kənarı ilə addımlamağa başladım. Demək olar ki, hər gün parka gedirəm.

26 Üniversiteddə dərsim bitən kimi, evə gedib çörəyi yeyib, kitab oxumaq üçün parka yollanıram. Bədii, elmi və fəlsəfi kitabları çox sevirəm. Parka çatan kimi, oturmaq üçün yer axtardım. Bir dənədə boş yer yox idi. Məcbur olub, qızın yanında əyləşdim. Ən azından bu oturacaqda bir nəfər əyləşmişdi. Səs-küyə fikir vermirəm. Qulağıma qulaqcığı taxıb, piano musiqisinin sədaları altında gözlərimi kitabdakı sözlərə zillədim. Təxminən otuz dəqiqə keçmişdi ki, yanımda ki, qız məni dürtmələməyə başladı. -Bağışlayın, hansı kitabı oxuyursuz deyə maraqlanırdım-qulağımdakı qulaqcığı çıxardaraq, sualını dinləmiş oldum. Bu zaman heç bir söz demədən, kitabı ona göstərdim. Kitabı ona göstərdikdən sonra, düz 15 dəqiqə müəllif haqqında danışmağa başladı. Məndə bu zaman qulaqcığı qulağıma taxaraq, kitabı oxumağa davam etdim. Danışdıqlarının heç birini eşitmirdim. Vaxtımı ona sərf edə bilməzdim. Çünki müəllif haqqında yetərincə məlumatım var idi. Beş dəqiqə sonra, qız çıxıb getdi. Ürəyimdə bir sevinc parıldadı. Kimsə mənə mane olanda, həmin zaman mənə mane olanın getməsini arzulayırdım. Biraz kitab oxuduqdan sonra evə yollandım. Çünki hava qaralmağa başlayırdı. Gecələri çox sevirəm. Ən əsasda şimşək çaxarkən ya da şırıl-şırıl yağan yağışı hiss edərkən. Yaş asfaltın üzərində irəlliləyərək, öz-özümlə danışmağı bəzən sevirəm. Əslində özümə qarşı çox susmuram. Daha çox insanlara qarşı susuram. Səbəb isə yenədə bəzi insanların boş-boş danışmalarına görə olur. Çünki vaxtı ilə kiməsə verdiyim öyüd və nəsihətlər həyata keçirilməyib. Bilmirəm mən düzgün nəsihət verməmişəm yoxsa nəsihətimi reallaşdırmaq istəməyiblər. Bəzən nə isə təyin etməkdə çətinlik çəkirəm. Yaxşı ki, bu yatmaq deyilən sistem var bizdə. Çünki mən yatarkən rahatlıq tapıram. Yatmaq ilə susmaq mənə görə bərabər səviyyədə olan bir xüsusiyyətlərdir. Bu günü də belə başa vurdum. İndi isə xəyallara dalaraq yatmaq vaxtı idi.

27 Səhərlər durmağım bəzən çətin olur. Çünki eyni şeylər etməkdən bezirəm. Bu gün şənbə günüdür. Səhər yeməyimi yedikdən sonra parka gedib kitab oxumağı planlaşdırırdım. Küçəyə çıxarkən, qonşumun məni sorğu-sual etməsini bəzən gözləyirdim. Bu dəfədə pəncərəsinə baxdım, ancaq deyəsən hələ yuxudan oyanmamışdı. Öz-özümə nə isə deyib parka doğru istiqamətləndim. Səhər-səhər parkda oturanlardan yalnız qocalar olardı. Hərdən özümü qocalar kategoriyasında hiss edirdim. Bir qocanın yanında gəlib əyləşdim. Kitabı açmamışdan qabaq bir mövzu barəsində öz-özümə danışmağa başladım. Danışdığım mövzuya o qədər cəzb olmuşdum ki, artıq əl-qol hərəkətlərinə keçmişdim. Yanımda oturan baba bu zaman dilləndi: -Bala, kitab belə maraqlıdır? -..-Dədənin nə dediyinə fikir vermədən, ayağa qalxıb getməyi hazırlaşırdım ki, bir qışqırıq səsi eşitdim. Qışqırığın olduğu tərəfə qaçmağa başladım. Qarşılaşdığım mənzərə doğurdanda məni şoka saldı. Dünən gördüyüm gənc qız yerdə qana bulanmış şəkildə uzanmışdı. Əli ilə də bıçağı bərk-bərk saxlamışdı. Ətrafda isə mən və birdə qoca kişi var idi. Heç bir şey düşünmədən, qızı qucağıma alıb yol boyunca şütüyən maşınlara tərəf getməyə başladım. Yol kənarında dayanan kimi, bir maşın bizə tərəf yaxınlaşıb dayandı. Köməyə ehtiyacızımı görüb, heç bir sual vermədən xəstəxanaya doğru irəlliləməyə başladı. Yolda maşın böyük sürətlə gedirdi. Gənc qız isə nə sayıqladığını bilmirdim. Sanki hekayəsini danışırmış kimi mızıldanırdı. Xəstəxanaya çatan kimi, tək başıma qızı qucağımda daşıdım. Sonra isə ağ-xələtli həkimlər qızı məndən alaraq, burdan heç yerə tərpənməməyi bildirdilər. Bir sual məni maraqlandırırdı, həmin sualıda mənə otuz dəqiqədən sonra polislər verməyə başlamışdı. Görəsən bu gənc qızı səhər tezdən kim yaralamışdı?. Amma cavab gözləmədiyimdən fərqli oldu. Xəstəxanalara nifrət edirdim. Bəzən düşünürdüm niyə axı bizlər xəstəxanalara düşməliyik. Hətta bəzi ev heyvanları belə xəstəxanalara

28 gətirilirdi. Bu dəfədə öz-özümə danışaraq, nə isə sözü ilə hərəkətimi və danışığımı başa vurdum. Bu zaman ağ-xələtli həkim dedi: -Səndə özüvü psixologa göstər Niyə?-Deyə soruşdum. -Çünki sənin gətirdiyin gənc qız şizofrenik imiş. Oda sənin kimi səhərdən nə isə danışır. Psixolog indicə onun otağından çıxaraq, onda şizofreniya xəstəliyinin olduğunu dedi. Özü ilədə danışdıq. Heç kim onu yaralamayıb, xəyal dünyasındaki insan yaralayıb onu. Yəni bıçaq zərbəsi ilə öz-özünü vurub. Gəl gedək səni psixologun yanına aparım. -Siz nə danışırsız. Mən şizofren deyiləm-sözümü dedikdən sonra, qaçmağı düşündüm. -Bunu psixologun yanında biləcəyik-həkim qolumdan yapışaraq məni psixologun otağına apardı. Psixolog ilə etdiyim söhbətdən sonra hər şey aydın oldu. Doğurdan da bəzi insanlar öz üzərlərində olan xəstəlikləri qəbul etmirlər. Onlardan da biri mənəm. Şizofren olduğum ortaya çıxdı. Əslində xəyali dostlarım var idi. Ancaq son vaxtlar onları görürmüşəm kimi danışırdım. İndi nə olacaq deyə düşünməyə başladım. Qızın otağına girən zaman onun əl hərəkətləri ilə nəsə danışdığını hiss etdim. Birdən uzanan yerdə, əlləri donub qaldı. Sonra isə susaraq yerindən qalxıb, səssiz şəkildə pəncərəyə doğru irəllilədi. Bu zaman bir sual yarandı beynimdə. Görəsən bütün şizofrenlər, başqalarına qarşı susqun olurlar? Həyatımı şizofren olaraq keçirməyə qərara gəldim. Ən azından ağ xələtli həkimləri görmüş olmayacaqdım. Amma bir neçə gün xəstəxanaya gedib gəlirdim. Özümə görə getmirdim. Aşiq olduğum qadın üçün gedirdim. Heç özümdə bilmədən ruh əkizimi tapmışdım. İkimizində şizofren olması lap yerinə düşmüşdü. Heç vaxt sevgili axtarmamışdım. Çünki bilirdim ki, sevgini axtarmaqla tapmaq mümkün deyil. Təsadüfən, bilmədiyin bir anda qarşıva çıxır. Bu gözəl qadında

29 mənim qarşıma elə təsadüfən çıxdı. Xəstəxanada son gününü keçirdəcəkdi. Təbii ki, şizofreniya xəstəliyi ilə bağlı müayinə almağı düşünmürdük. Həyatımızın qalan günlərini bir-birimizə həsr etməyi düşünürdük. Nifrət etdiyim xəstəxanaya gəlib çatdım. Sevdiyim qadın paltarlarını hazırlayırdı bu zaman. Sakitçə arxadan ona yaxınlaşıb yanağından öpdüm. -Salam xoş gördük-səsi üçün darıxdığımı hiss etdim. -Salam Jalə. Hazırsan getməyə?-hansısa bir evi olmadığı, küçələrdə yatdığını bilirdim. Anasını və atasını beş ildiki itirmişdi. Dörd ilini xalası gildə keçirtdi. Amma sonda xalası onunla yola getmədi və çölə atmalı oldu. Düz bir ildir ki, çöldə, daxmaların birində yatırdı. Qışda isə onu acıyanlar evlərinə götürüb aparırdı. Amma istilər düşən kimi yenidən çöllərə düşürdü yazıq qızcığaz. -Hə hazıram-yorğun bir səslə dilləndi. Gedəcəyimiz yer mənim evim idi. Daha doğrusu anamın və atamın evi idi. Necə qarşılayacaqlar onu bilmirdim. Evə çatmağımıza iyirmi dəqiqə qalmışdı. Ürəyimdəki döyüntülər sürətini artırırdı. Yol boyunca heç danışmadıq. Çünki şizofrenlər öz dünyalarını daha çox sevirdilər. Özlərinə hər an qapanma ehtimalları olurdu. Sən demə susmağı öz dünyama görə sevirdim. Xəyali dostlarımla çox danışırdım. Ona görədə real həyatdaki insanlardan uzaq düşürdüm. Bu zaman gözləmədiyim bir anda üzümə şillə zərbəsi dəydi. Əslində heç əsəbləşmədim. Çünki Jalə də şizofren idi. Yəqin ki, xəyali dostu ilə dalaşırdı. Təbii ki, xəyali dostunu vurmaq istəyəndə, zərbəsi mənə dəydi. -Kamran üzr istəyirəm. Özün daha bilirsəndə niyə belə oldu. -Narahat olma bilirəm. Ona görə də üzr istəməyə ehtiyac yoxdur- Sözümü bitirən anda da taksi evə gəlib çatdı. Jalənin əşyalarını özüm götürdüm. Evin qapısını döyməyim biraz uzun çəkdi. Anam qapını açan kimi dediyi ilk cümlə bu oldu:

30 -Kamran bu qız kimdir? -Anacan qoy keçək içəri. Ondan sonra hər şeyi başa salacam-evə keçəndən sonra, anama və atama hər şeyi izah etdim. İzah etməyim bittikdən sonra Jalə ilə birgə otağıma qalxdım. Artıq hava qaralmışdı. Jalədə mənim kimi gecəni çox sevirdi. Beynimdə bir sual yarandı. Görəsən bütün şizofrenlər gecəni sevir? Jalə yenədə özü ilə danışırdı. Mənim xəyali dostum isə deyəsən yatmışdı. Birdən Jaləni qucaqlamaq istədim. Ancaq qorxdum. Çünki istəmiyə bilərdi. Ən azından xəyali dostunu narahat etmiş ola bilərəm. Üzümü divara tərəf çevirib, Jalənin pıçıltısı altında yatmağa çalışdım. Yenicə yuxuya gedirdim ki, bu zaman Jalə özü məni qucaqladı. Bu dəfədə pıçıldadı. Ancaq pıçıltısı real həyat üçün idi. Səni sevirəm deyə qulağıma yenədə pıçıldadı. Sonra isə susaraq yuxuya daldığını hiss etdim. Bu səhəri heç sevmədim. Qışqırıq səsləri ətrafı bürümüşdü. Gözlərimi açmaqda biraz çətinlik çəkdim. Bu qışqırıq səsi hardansa mənə tanış gəlirdi. Jalə deyə qışqıraraq zala doğru qaçdım. Gördüyüm mənzərə isə məni dizlər üstə yerə sərdi. Zaldakı stolun qabağı qanla dolu idi. Jalə isə əlindəki bıçağı yerə qoymadan qışqırırdı. Hər şey aydın idi. Şizofrenlər deyəsən həm özləri üçün, həmdə ətrafdakılar üçün təhlükəli idi. Jaləni qınaya bilməzdim. Ancaq Jalənidə belə yaşada bilməzdim. Əlindəki bıçağı götürərək, onun ürək hissəsinə zərbə endirdim. İndi isə anamın və Jalənin qanı bir-birinə zalda qarışmışdı. Atamı qucaqlayaraq hönkürhönkür ağlamağa başladım. Atam isə anamın saçlarını oynadırdı. Ancaq mən heç Jaləyə toxuna bilmirdim. Anamı və Jaləni dəfn etdikdən sonra polisə getib özümü şikayət edəcəkdim. Əslində Jaləni öldürməyədə bilərdim. Amma ətrafına çox ziyan verə bilərdi. Hərdən düşünürdüm ki, görəsən bütün şizofrenlər başqalarını öldürməyə qadirdilər. Amma bircə buna əminəm ki, özlərini çox rahatlıqla öldürə bilərlər.

31 Anamın və Jalənin dəfnindən sonra, polisə gedib hər şeyi danışdım. Şizofren olduğu bildikləri anda ağ xələtli həkimləri çağırdılar. Əslində dəlixana da bir zindan idi. Jaləni ölürdüyüm üçün iki müxtəlif zindan da qalacaqdım. Birinci dəlixanada müayinə alacaqdım. Dəlixanadakı müayinəm bittikdən sonra, həbsxanaya yollanacaqdım. Ancaq mən çıxış yolu tapmışdım. Çox sadə idi. Bundan qabaq əbədi susmağı seçməmişdim. Amma indi əbədi olaraq susacaqdım. Stolun üstündəki silahı götürərək, beynimə dayadım. Müstəntiqə son sözüm bu oldu: -Hər kəs əbədi olaraq susacaq. Amma mən indi əbədi olaraq susmaq istəyirəm-bu cümləm həyatımda sonuncu cümləm oldu... Hekayələrimi oxuduğuvuz üçün sizə təşəkkürümü bildirirəm...