AVRUPA İNSAN HAKLARI MAHKEMESİ

Transkript

1 AVRUPA İNSAN HAKLARI MAHKEMESİ ERGİN - TÜRKİYE DA VASİ (NO:5) (Başvuru no:63925/00) KARARIN ÖZET ÇEVİRİSİ S T R A Z B U R G 16 HAZİRAN 2005 İşbu karar AİHS nin 44 2 maddesinde belirtilen koşullar çerçevesinde kesinleşecektir. Şekli bazı düzeltmelere tabi olabilir. T.C. Dışişleri Bakanlığı, Bu gayriresmi çeviri, Dışişleri Bakanlığı, Avrupa Konseyi ve İnsan Hakları Genel Müdür Yardımcılığı (AKGY) tarafından yapılmış olup, Mahkeme yi bağlamamaktadır. Bu çeviri, davanın adının tam olarak belirtilmiş olması ve yukarıdaki telif hakkı bilgisiyle beraber olması koşulu ile Dışişleri Bakanlığı, AKGY na atıfta bulunmak suretiyle ticari olmayan amaçlarla alıntılanabilir.

2 İŞLEMLER Türkiye Cumhuriyeti Devleti aleyhine açılan 63925/00 başvuru no'lu davanın nedeni, Türk vatandaşı Ahmet Ergin'in (Başvuran) Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'ne (AİHM) 25 Ağustos 1999 tarihinde, Avrupa İnsan Haklan ve Temel Özgürlükleri Sözleşmesi'nin (AİHS) 34. maddesi uyarınca yapmış olduğu başvurudur. Başvuran, İstanbul Barosu avukatlarından K.T. Sürek tarafından temsil edilmektedir. OLAYLAR DAVA KOŞULLARI 1973 doğumlu başvuran, İstanbul'da ikamet etmektedir. Başvuran, olayların geçtiği dönemde, Günlük Emek gazetesinin Yazı İşleri Müdürü ve Editörü idi. Başvuran, 26 Mart 1998 tarihinde, bu gazetenin 503. sayısında "Babasının yolunda bir halk düşmanı" başlıklı bir makale yayınlamıştır. Hasan Kızıltaş imzalı makalede, ünlü bir milliyetçinin oğlu olan yazar Yağmur Atsız, yazdığı bir makaleden dolayı eleştirilmektedir. Eleştiri, Atsız'ın, kürtlerin "Nevruz" kutlamaları sırasında gelişen olaylara ve bu bayramın tarihsel ve politik anlamına ilişkin yaptığı yorum üzerinedir. İstanbul Devlet Güvenlik Mahkemesi (DGM) Cumhuriyet Başsavcısı, 30 Mart 1998 tarihli iddianameyle, Türk Ceza Kanunu'nun (TCK) maddesi gereğince, bahsigeçen makaleyi yayınladığından dolayı, başvuranı halkı ırk ve bölge ayrımcılığına dayanan kin ve nefrete teşvik etmekle suçlamıştır. Başvuran, DGM önünde, yapılan suçlamaları reddederek, AİHS'nin 6 ve 10. maddelerini ileri sürmüştür. DGM, 14 Ekim 1998 tarihli kararla başvuranı, bir altı ay hapis ve TL para cezasına çarptırmıştır. DGM, başvuran aidiyet belgesini sunduğundan dolayı, hapis cezasını para cezasına çevirmiştir. Sonuçta başvuran, TL para cezasına çarptırılmıştır. DGM ayrıca, yedi gün gazetenin çıkarılmasının durdurulması emri vermiştir. Başvuran, verilen bu kararın temyizine gitmiştir. Temyiz gerekçelerinde, başvuran yeniden AİHS'nin 6 ve 10. maddelerini ileri sürmüştür. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı'nın tebliğnamesi başvurana tebliğ edilmemiştir. Yargıtay, 11 Şubat 1999 tarihli kararla ilk derece mahkemesinde verilen kararı onamış ve ödeme emri başvurana 13 Nisan 1999 tarihinde tebliğ edilmiştir. Başvuran para cezasını ödemiştir. DGM, 13 Kasım 2003 tarihli ek kararla, yayın yoluyla işlenen suçlara yönelik kararların ve cezaların infazının ertelenmesine ilişkin 6 Mart 2003 tarihli ve 4454 sayılı Kanun gereğince, 14 Ekim 1998 tarihinde verilen kararı bütün sonuçları ile beraber hükümsüz olduğunu bildirmiştir. HUKUK AÇISINDAN I. AİHS'NİN 10. MADDESİNİN İHLAL EDİLDİĞİ İDDİASI Başvuran, hakkında verilen cezai mahkumiyet kararının, AİHS'nin 10. maddesinde öngörüldüğü gibi ifade özgürlüğünü ihlal etmesinden şikayet etmektedir. A. Kabul edilebilirlik hakkında AİHM, şikayetin AİHS'nin 35 3 maddesi bakımından açıkça dayanaktan yoksun olmadığını saptamakta ve ayrıca, hiçbir kabuledilemezlik gerekçesiyle ters düşmediğini ortaya koymaktadır. Dolayısıyla şikayeti kabuledilebilir ilan etmek uygun olacaktır. B. Esas hakkında

3 AİHM, dava konusu mahkumiyet kararının, 10 1 maddesinin güvence altına aldığı başvuranın ifade özgürlüğü hakkına müdahale oluşturmasının taraflar arasında ihtilaf konusu olmadığını kaydetmiştir. Üstelik müdahalenin kanun tarafından öngörüldüğüne ve 10 2 maddesi bakımından toprak bütünlüğünün korunması gibi yasal amaç güttüğüne itiraz edilmemektedir (Bkz. 4 Haziran 2002 tarihli Yağmurdereli-Türkiye karan, no: 29590/96, 40). AİHM, bu değerlendirmeyi benimsemiştir. Buna karşın uyuşmazlık, bu müdahalenin "demokratik bir toplumda gerekli" olup olmadığı sorusuna dayanmaktadır. Hükümet, makale, PKK faaliyetlerini ulusal kurtuluş faaliyetleri olarak tanımladığı sürece ve Türk toplumunda farklı gruplar arasında şiddet ve kine kaçınılmaz olarak teşvik eden bölücü propaganda sözkonusu olduğundan dolayı, başvuran hakkında verilen mahkumiyet kararının demokratik toplumda gerekli olduğunda ısrar etmektedir. AİHM, geçmişte mevcut davada olduğu gibi bir çok davada ortaya çıkan buna benzer sorunları irdelemiş ve AİHS'nin 10. maddesinin ihlal edildiği kanaatine varmıştır (Bkz. Özellikle Ceylan-Türkiye, no: 23556/94, 38, 1999-IV, Öztürk-Türkiye, no: 22479/93, 74, 1999-VI, İbrahim Aksoy, 80, Kavkın, 39, 23 Eylül 2003 ve Kızılyaprak-Türkiye, no: 27528/95, 43, 2 Ekim 2003). AİHM, içtihat kararları ışığında mevcut davayı incelemiş ve Hükümet'in, sözkonusu durumu farklı bir sonuca ulaştırabilecek ne bir olay ne de bir delil sunduğuna kanaat getirmiştir. AİHM, suç unsuru makalelerde kullanılan ifadelere ve makalelerin yayımlandığı duruma önem vermiştir. Bu bağlamda, göreceği davanın bulunduğu koşullan ve özellikle terörle mücadeleye bağlı zorlukları gözönünde bulundurmuştur (Bkz. İbrahim Aksoy, 60 ve 9 Haziran 1998 tarihli Incal-Türkiye kararı, 1998-IV, s. 1568, 58). Dava konusu makale, kürt bayramının kökeni ve bazı Türk aydınlarının bunu kendilerine mal etmesi konusunda yapılan tartışma etrafında, basında çıkan diğer bir makalenin ve yazarın kişiliğinin eleştirisini yapmaktadır. AİHM, DGM'nin dava konusu makalenin halkı kin ve düşmanlığa teşvik edici ifadeler içerdiğine kanaat getirdiğini belirtmektedir. AİHM, başvuranın ifade özgürlüğüne yapılan müdahaleyi haklı gösterecek kendi içinde yeterli olmayan yerel mahkemelerin aldığı kararlarda bulunan gerekçeleri incelemiştir. (Bkz. Mutatis mutandis, Sürek-Türkiye (no:4), no: 24762/94, 58, 1999-IV). AİHM, dava konusu makalede bazı ifadelerin Türk Devleti hakkında negatif bir tablo çizerek, metne düşmanlık uyandıran bir anlam yüklese de, ne şiddet kullanmaya, ne silahlı mücadeleye, ne de ayaklanmaya teşvik etmiş ve AİHM'nin gözünde, gözönünde bulundurulması gereken başlıca unsur olan konuşmanın kin güden bir konuşma olmadığını gözlemlemiştir (Bkz. a contrario, Sürek-Türkiye (no:l), no: 26682/95, 62, 1999-IV ve Gerger-Türkiye, no:24919/94, 50, 8 Temmuz 1999). AİHM, müdahalenin oranını belirlemek sözkonusu olduğunda, verilen cezaların niteliği ve ağırlığının da gözönünde bulundurulması gereken unsurlar olduğunu belirtmektedir. AİHM, bu bakımdan, başvuranın TL para cezasına çarptırıldığını not etmektedir. Bun ek olarak, Günlük Emek gazetesinin bir hafta boyunca yayınlanması yasaklanmıştır. İşbu başvurunun AİHM önüne getirildikten sonra verilen ek kararda, DGM, kararın hükümsüz olduğunu bildirmiş ve buna bağlı bütün sonuçları ortadan kaldırmıştır. AİHM, başvuran lehine verilen bir kararın, ulusal merciler AİHS'nin ihlalini açıkça veya özü itibariyle kabul ettiği ve de ihlali tazmin ettiği sürece başvuranın "mağdur" statüsünü ortadan kaldırmaya yeteceğini not etmektedir {Amour-Fransa, 25 Haziran 1996 tarihli karar, 1996-III, s. 846, 36). Oysa bu davada, başvuran para cezasını ödemekle kalmayıp yaklaşık beş yıl sonra ek kararın alınmasına kadar mahkumiyet kararından doğan kısıtlamalara maruz kalmıştır. AİHM, bu koşullarda, başvuran hakkında verilen ilk mahkumiyet kararı, demokratik toplumda gereklilik prensibiyle bağdaşmadığına kanaat getirmektedir. Dolayısıyla AİHS'nin 10. maddesi ihlal edilmiştir. II. AİHS'NİN 6. MADDESİNİN İHLAL EDİLDİĞİ İDDİASI Başvuran, kendisini mahkum eden DGM'nin, bünyesinde bir askeri hakim bulundurması nedeniyle, kendisine hakkaniyete uygun yargılamayı garanti eden "tarafsız ve bağımsız bir mahkeme"

4 olamayacağını iddia etmektedir. Ayrıca başvuran, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı'nın tebliğnamesinin kendisine tebliğ edilmemesinden şikayetçi olarak, AİHS'nin 6 1 ve 3 b) maddesinin ihlal edildiğini öne sürmektedir. A. Kabul edilebilirlik hakkında AİHM, şikayetlerin AİHS'nin 35 3 maddesi bakımından açıkça dayanaktan yoksun olmadıklarını saptamakta ve ayrıca, şikayetlerin hiçbirinin kabul edilemezlik gerekçesiyle ters düşmediğini ortaya koymaktadır. Dolayısıyla şikayetleri kabul edilebilir ilan etmek uygun olacaktır. B. Esas hakkında 1. DGM'nin tarafsız ve bağımsız olması hakkında AİHM, geçmişte de birçok defa benzer olayların meydana geldiği sözüedilen durumlarla ilgili sorunlara benzer sorunları birçok kez incelemiş ve AİHS'nin 6 1 maddesinin ihlal edildiğini tespit etmiştir (Bkz. 7 Kasım 2002 tarihli Özel-Türkiye kararı, no: 42739/98, ve 10 Temmuz 2001 tarihli Özdemir-Türkiye kararı, no: 59659/00, 35-36). AİHM, mevcut davayı incelemiş ve Hükümet'in, sözkonusu durumu farklı bir sonuca ulaştırabilecek ne bir olay ne de bir delil sunduğuna kanaat getirmektedir. AİHM, TCK'nın öngördüğü ve cezalandırdığı suçlardan DGM önüne çıkarılan başvuranın, aralarında askeri hakimin de bulunduğu mahkeme heyeti önüne çıkmaktan çekinmesinin anlayışla karşılanacağını saptamaktadır. Bu nedenden dolayı, başvuran, DGM'nin bu türden davalara ters düşen değerlendirmelerle haksız yere yönlendirilmelerine izin vermesinden haklı olarak çekinmektedir. Böylece, bu mahkemenin tarafsızlığı ve bağımsızlığı hakkında başvuran tarafından duyulan şüphelerin objektif olarak kanıtlandığı düşünülebilir (sözüedilen Incal kararı, 72 in fine). AİHM, başvuranı yargılayıp mahkum ettiği sırada, DGM'nin, 6 1 maddesi uyarınca tarafsız ve bağımsız bir mahkeme olmadığı sonucuna varmaktadır. 2. Savcı görüşünün tebliğ edilmemesi hakkında AİHM, benzer davalarda, tarafsızlıktan ve bağımsızlıktan yoksun olduğu ortaya konulan bir mahkemenin, her olasılıkta, kendi yargısına tabi kişilere hakkaniyetli bir yargı sağlayamayacağı hükmüne vanidığmı hatırlatmıştır. AİHM, başvuranın tarafsız ve bağımsız bir mahkeme tarafından dinlenme hakkının ihlal edilmesi sonucu gözönünde bulundurulursa, AİHS'nin 6. maddesine göre yapılan diğer şikayeti incelemeye gerek olmadığı kanaatine varmıştır (Bkz. diğerleri arasında, 28 Ekim 1998 tarihli Çıraklar-Türkiye kararı, 1998-VII, 44-45). III. AİHS'NİN 41. MADDESİNİN UYGULANMASI HAKKINDA AİHS'nin 41. maddesi gereğince, A. Tazminat Başvuran, ödenen para cezası ve gazetenin yayımlanmasının ertelenmesinin sebep olduğu kazanç kaybı için maddi tazminat olarak Euro istemektedir. Başvuran, uğradığı manevi zarar için Euro istemektedir. Hükümet bu iddialar konusunda görüş bildirmemektedir. AİHM, iddia edilen parasal kayıp konusunda, başvuranın TL'lik borcunu ödediğini saptamaktadır. Derginin yayımlanmasının ertelenmesi iddiaları konusunda, başvuran AİHS'nin 10. maddesinin ihlal edilmesinden doğan zararın miktarının tespit edilmesini sağlayan hiçbir delil unsurunu sunmadığı sürece, AİHM bu talebi reddetmektedir. Manevi tazminat için AİHM, ilgilinin dava

5 koşullarında bir takım sıkıntılar duyabileceğine kanaat getirmektedir. AİHM, başvurana uğranılan maddi ve manevi zararlar için Euro verilmesinin uygun olacağı kanaatindedir. AİHM, başvuran hakkındaki mahkumiyet kararının, 6 1 maddesi bağlamında tarafsız ve bağımsız olmayan bir mahkeme tarafından verildiği sonucuna vardığında prensip olarak en uygun tazminin, başvuranı zamanında tarafsız ve bağımsız bir mahkeme tarafından yeniden yargılamak olacağı kanaatindedir (sözü edilen Gencel kararı, 27). B. Masraf vc Harcamalar Başvuran ayrıca, ulusal mahkemeler ve AİHM'de yapılan masraf ve harcamalar için Euro talep etmektedir. Hükümet bu miktarı aşırı bulmaktadır. AİHM'nin içtihadına göre, başvuran, yaptığı masraf ve harcamaların gerçekliği, gerekliliği ve oranlarının makul olduğu ortaya konulduğu sürece geri ödemelerini elde edebilir. Davada, elinde bulunan unsurlar ve yukarıda belirtilen kriterleri gözönünde bulundurarak, AİHM, yapılan bütün masraflar için Euro'nun makul olduğuna kanaat getirerek, bu miktarın başvurana ödenmesine hükmetmektedir. C. Temerrüt faizi AİHM, Avrupa Merkez Bankası'nın marjinal kredi kolaylıklarına uyguladığı basit faize dayalı olarak %3 'lük bir faiz oranı uygulanacağını belirtmektedir. BU GEREKÇELERE DAYALI OLARAK MAHKEME, OYBİRLİĞİYLE, 1. Başvurunun kabul edilebilir olduğuna; 2. AİHS'nin 10. maddesinin ihlal edildiğine; 3. DGM'nin tarafsızlıktan ve bağımsızlıktan yoksun olması nedeniyle AİHS'nin 6 1 maddesinin ihlal edildiğine; 4. AİHS'nin 6 3 b) maddesine göre yapılan diğer şikayetlerin incelenmesine gerek olmadığına; 5. a) Bu kararın, AİHS'nin 44 2 maddesine göre kesinleştiği tarihten itibaren üç ay içinde ödeme tarihindeki döviz kuru üzerinden TL'ye çevrilmek üzere Savunmacı Hükümet'in başvurana: i. maddi ve manevi tazminat için Euro (iki bin euro) ii. masraf ve harcamalar için Euro (bin beş yüz euro) iii. miktara yansıtılabilecek KDV ve pul, harç ve masraflarla birlikte ödemesine; b) Belirtilen süre bitiminden ödemenin yapıldığı tarihe kadar geçen süre için, yukarıda belirtilen tutara, Avrupa Merkez Bankası'nın kredi faiz oranına yüzde üç puan eklenmek suretiyle gecikme faizi uygulanmasına; 6. Hakkaniyete uygun tazminata ilişkin diğer taleplerin reddine karar vermiştir. İşbu karar Fransızca olarak hazırlanmış ve 16 Haziran 2005 tarihinde, İçtüzüğün 77. maddesinin 2 ve 3. fıkraları uyarınca yazılı olarak tebliğ edilmiştir.