Can Yayýnlarý: 1364 Türk Edebiyatý: 384

Transkript

1 1

2 2

3 Yiðit Okur PÝYANO 3

4 Can Yayýnlarý: 1364 Türk Edebiyatý: 384 Yiðit Okur, 2003 Can Sanat Yayýnlarý Ltd. Þti., basým: Mayýs basým: Haziran basým: Mart basým: Kasým 2007 Kapak Tasarýmý: Erkal Yavi Kapak Düzeni: Semih Özcan Dizgi: Serap Bertay Düzelti: Özge Soylu Montaj: Mine Sarýkaya Kapak Baský: Çetin Ofset Ýç Baský ve Cilt: Þefik Matbaasý ISBN CAN SANAT YAYINLARI YAPIM, DAÐITIM, TÝCARET VE SANAYÝ LTD. ÞTÝ. Hayriye Caddesi No. 2, Galatasaray, Ýstanbul Telefon: (0212) Fax: e-posta: yayinevi@canyayinlari.com

5 Yiðit Okur PÝYANO ROMAN CAN YAYINLARI 5

6 YÝÐÝT OKUR UN CAN YAYINLARI NDAKÝ ÖTEKÝ KÝTAPLARI HULKÝ BEY VE ARKADAÞLARI / roman GÜVERCÝNLER / roman TOPAL VÝKTOR UN ANILARI / roman O ZAMAN KÝM SÖYLEYECEK ÞARKILARI / 2003 Haldun Taner Öykü Ödülü DENÝZ TAÞLARI / 2006 Yunus Nadi Roman Ödülü 6

7 Yiðit Okur, orta ve lise öðrenimini Galatasaray Lisesi nde ta mamladý. 50 li yýllarda, Varlýk, Yenilik, Mavi dergilerinde þiirleri ya yýnlandý; ayný dönemde, Ugo Betti, Jean Cocteau, Her man Wook, André Maurois dan roman, oyun çevirileri yaptý; Yeni Sabah, Vatan gazetelerinde tiyatro eleþtirileri yayýnlan dý. Cep Tiyatrosu nun kurucularýndan olan Okur, bir süre sah neye çýktý. Hukuk öðrenimini sürdürmek için 1958 yýlýnda Cenevre ye giden Okur un, birincilikle bitirdiði fakültede tamamladýðý dok tora tezi, Cenevre Üniversitesi Hukuk Ödü lü ne lâyýk gö rüldü te yurda dönen Okur, aile geleneðini sürdürerek avukatlýða baþladý. Bu süreçte çeþitli gazete ve dergi ler de, söyleþi ve mesleki makalelerle yetindi. Yakla þýk kýrk yýl sü ren sessizlikten sonra, Yiðit Okur, Hulki Bey ve Arkadaþlarý adlý romanýyla yeniden yazýn dünyasýna döndü. O Zaman Kim Söyleyecek Þarkýlarý adlý öykü kitabýyla 2003 Haldun Taner Öykü Ödülü nü ve Deniz Taþlarý romanýyla 2006 Yunus Nadi Ro man Ödülü nü aldý. 7

8 8

9 B Ö L Ü M L E R BÝRÝNCÝ BÖLÜM - ANDANTE BÝR GECE ANSIZIN MARIA CALLAS...11 MATMAZEL PALYOVFSKÝ NÝN BEKÂRETÝ...16 VAHAN EFENDÝ NÝN MÂSUM DEDÝÐÝ OYUN...24 ÝKÝNCÝ BÖLÜM - ELVÝRA GALATA RIHTIMI NDA AKÞAM SAATLERÝ...47 ANKARA DA AKÞAMLAR, GECELER, GÜNDÜZLER...81 KARIN ALTINDAKÝ GECENÝN ÝÇÝNDEKÝ DÝLENCÝ MENEKÞE GÖZLÜ KIZ MANOLYANIN ALTINDA SULHÝ BEY ÝN KÜSKÜNLÜKLERÝ SUZÝ NEYÝN NESÝYDÝ? SARI SAÇLI BÝR KIZ ÇOCUÐU, BÝR MANDOLÝN, BÝR ÇÝFT NÜFUS KÂÐIDI YANLARI PATLAMIÞ BÝR ÇÝFT ASKER POSTALI

10 FRAKSÝYONU OLMAYAN SOLCU ESRA NIN CEHENNEMLERÝ ÜÇÜNCÜ BÖLÜM - SONRASI BACH IN FA MÝNÖR FLÜT SONATI HER MAYISIN SON GECESÝ MÜZÝK ÞÖLENÝ ZÜRÝH TE KAR YUKÝ BEY ÝN MARÝFETLERÝ MAYIS

11 BÝRÝNCÝ BÖLÜM Andante 11

12 12

13 Bir Gece Ansızın Ma ria Callas Ar kam Sa ki ne Haným a dönük. Ba na þaþkýnlýkla, bi raz da acýmayla baktýðýný hissediyorum. O sýrada telefon çaldý. Fýrladý yandaki odaya, kitaplýða seðirtti. Her akþam bu saatte, kýzý Gülpembe Ankara dan telefon eder. Yapýþtý telefona. Yak laþýk otuz yýldýr Sa ki ne Haným la bir lik te yim. Benim evimi o çekip çevirir. Yaþýný hiçbir zaman bilemedim. O da bilmez. Nüfusa, doðumundan yýllar sonra serüvenli bir þe kil de yazýldýðý için, ka fakâðýdýnda genç gözükür; oy sa altmýþýný çoktan geçmiþ olmalý, benim gibi. Geldiðinde aðýr iþitirdi. Þimdilerde iyiden iyiye saðýr. Kendi iyi duymadýðý için, karþýsýnda ki nin de duy ma dý ðýný sandýðýndan mýdýr bilmem, ko nu þur ken avazý çýktýðý ka dar baðýrýr ol du. Ge ne bas bas baðýrýyor telefonda: Çýldýrdý, çýldýrdý. Ka fasýnda za ten bir çi vi nok san dý, þim di iyi ce üþüttü... Ni ye si var mý; öpüyor ha öpüyor... Ne yi olacak kýz, piyanoyu... Tabii ya piyanoyu... Elinde bir yün bez, hoh, hoh, hoh... Par latýyor, par latýyor, son ra eði lip öpüyor. Son ra ge ne hoh, hoh, öptüðü yer le ri si lip par latýyor; son ra uzanýp pi ya no nun üstüne, yüzünü gözünü sürtüyor. Artýk týrla ta caðým. Yet ti ga ri. Be ni yanýna aldýrt... Nee? Duyulmuyor. Baðýrsana kýz!.. Ah, o senin kocanýn boynu altýnda kalsýn!.. Peki, peki, anladýk, dýrlanma... Seni çok göresim geldi. Torunumu öp. Yarýn gene ara. Telefonu kapattý. 13

14 Ben ger çek ten iyi den iyi ye üþüttüm mü? Sa ki ne Haným ýn sözlerine bakarsanýz öyle. Bana sorarsanýz, pek öyle hissetmiyorum, ama arada bir kuþku duymuyor da deðilim. Ya ni bu nok ta da ke sin bir kaným yok. Örne ðin bir pi yanoyu öpmek, oynatma belirtisi sayýlýr mý? Pek sanmýyorum, ama telefonda kýzýna baðýran Sakine ye nasýl anlatabilirdim ki, öptüðüm pi ya no de ðil di; ben bir aný lar yu maðýný öpüyordum. Piyanoyu deðil, kendimi öpüyordum. Gerçi, insanýn ken di ni öpme si ya da böyle san masý da pek saðlýklý bir davranýþ sayýlmayabilir, ama benim öptüðüm gerçekte piyano deðildi; ben, gençlik yýllarýmýn bir dönemini öpüyordum. Bun dan tam yir mi do kuz gün önce, mayýs baþý, sý kýn týdan elim de ku man da, zap ping ya pa ya pa, gö rün tü den görüntüye sýçrarken, birden New York Met ropolitan Operasý çýkmaz mý karþýma!.. Te le viz yon þem pan ze li ði mi býrakýp kulak kesildim. Carmen!.. Maria Callas!.. Ýþte bu rastlantý olmasaydý, o geceyi izleyen olaylarýn hiçbiri baþýma gelmeyecekti. Gerçi o gece kumandanýn düðmesine bir kez daha basýp baþka bir görüntüye umursamadan geçebilirdim. Niye mi? Çünkü ben bir ba rok tut ku nu yum. Be nim için müzik 18. yüzyýlda biter. Bir Bach, bir Vivaldi derinliðini, rengini, boyutlarýný, izleyen yüzyýllarýn müziðinde tadabilmek olasý mý? El bet te hayýr! Böyle bakýlýrsa, tut saðý ol du ðum müzi ði, Bizet nin melodilerine yeðlememin anlamý olamazdý. Olamazdý da, o an, benim sorunum müziðin niteliði deðildi. Geç miþ yýllar için de, üst üste bi rik miþ o ka dar çok aný zihni me yýðýlmýþtý ki... Bi ri Pros père Mérimé; Car men in ya zarý. Öðrenimimi sürdürdüðüm lisede edebiyat hocam, bir Kapüçin Rahibiydi ödev olarak bana Mérimé yi vermiþti. Car men in tadýna ilk kez öyle varmýþtým. Bi zet nin müzi ði ni ise, yýllar sonra ilk kez Ankara Operasý nda dinleyecektim. Tutsaðý olduðum barok deðildi; ama, erkek bir müzikti. Baþýmý asýl der de so kan, yýllarýn ardýnda kalmýþ bu aný kýrýntýlarý deðildi. Maria Callas tý. 14

15 Uvertürün bitmesiyle Metropolitan ýn perdesi açýldý. Renkler, ýþýklar, sesler panayýrý, gamsýz bir yaþam sevincini toparlayýp savuruyor; çýplak omuzlar, kalça figürleri, kastanyetler topuk vuruþlarý, coþkuyu ateþleyip köpürtüyordu. Ôle!.. Ama, so nun da uður suz lu ðun han çe ri ni yi ye cek bu gamsýz se vinç har manýnda, so nun baþ langýcý olan kup le filiz verdi: Yasa tanýmaz, Asî bir kuþ tur aþk... Ne yapsan evcilleþtiremez sin. Sesinin renkli asabiyeti son perdedeki felâketin habercisiydi. Býrak beni Seversem seni Kolla kendini... Kolla kendini... Kolla kendini... Sonra kara saplý býçak... Görkem li bor do ka di fe per de düþtüðünde, önden üçbeþ ki þi, der ken, dört bin ki þi lik sa lon da her kes bir an da ayak tay dý. Alkýþ tu fan gi bi... Per de nazlý edâsýyla tek rar açýldý. Carmen in yüz kiþiyi aþkýn kadrosu, uvertürün eþliðinde, kümeler halinde selâma çýkýyor. Kademeli bir mizansen düzeninde, sýra Don José ye gelince Bravo sesleri havaî fiþekler gibi patladý. Sonunda Maria Callas!.. Önce kuliste belirdi, sonra aðýr adýmlarla sahnenin ortasýna geldi. Bir reverans. Bu re ve rans, ba le, dans, figür, re sim, yon tu, plas tik sanatlarýn handiyse her dalýný birden içerip yansýtýyordu. Eðildi. Alçakgönüllülükle eðilirken, baþýný önüne eðerken, üstünlük duygusu, sahneden salona taþýyordu. Sekiz bin kilometre uzaktan, bana da egemen oluyor, tanrýlaþýyordu. Yarým adým arkasýndaki Don José ye elini uzattý. Birlikte bir kez daha eðildiler. Bravo ses le ri on beþ lik obüsler gi bi art ar da sa lo nun ta vanýnda pat layýp ora dan her yöne, yýldýz yaðmuruna dönüþüp yaðýyordu. 15

16 Aya ða fýrladým. Kapýldýðým coþ ku se lin de, ben de alkýþlamaya baþladým. Artýk, ben de o sa lon daydým. Bravo!.. Bravo!.. Bravo!.. Kapýnýn çer çe ve sin de Sa ki ne Haným. Ge ne þaþkýn bakýþlar... Bakýþlarýný görmüyor mu yum, il let olu yo rum. Alkýþý dur dur dum. Ama, bu ka dar da ol maz. Bu kadýn, benim hizmetçim. Benim davranýþlarýma burnunu sokamaz. Çocuðunu ben okuttum, torununu ben okutuyorum. Minnet bir yana, vefa duygusu bile yok. Hiç olmazsa biraz yu mu þak baþlý ol sa. Ne ge zer; ömrümün otuz yýlýna hükmetti. Yetti artýk!.. Sinirimden patlayýp yeniden alkýþlamaya baþladým. Bravo!.. Bravo!.. Oysa televizyon, opera görüntüsünü çoktan karartmýþ, reklamlara baþlamýþtý. Ama ben, Sakine ye inat alkýþlarýmý sürdürdüm. Bravooo!.. Ya taðýnýzý açtým. Yatýn artýk, geç ol du. Aman, ne þefkat, ne þefkat. Be ni yatýra cak ki ken di de gidip uyusun. Yatmayacaðým. Duymadýðý için, duymuþ taklidi yapýp homurdandý. Ok gibi kapýya atýldým. Çekilip kenara sindi. Odadan sofaya çýktým. Tamkuyruk Petrof marka piyanom orada. Açtým kapaðýný, kuyruðunu kaldýrdým. Çektim tabureyi. Ýçimde sýzý, piþ manlýk, kýzgýnlýk... Eli min ter siy le bas tan ti ze, hýþým dolu bir glisando çektim; tokatlar gibi. Bütün sesler, saniyeler içinde fýþkýrdý. Dirseklerimi dayadým klavyeye, baþým avuçlarýmda, kulaklarýmda Maria Callas ýn üst üste biriken arpejleri, sesindeki yorum ateþi; yüreðimde piþmanlýk... Pi ya no nun ka paðýný ka pattým; baþým ka paðýn üs tüne yýðýldý. Ni ye yaptým?.. Ni ye yaptým bu nu? Ne ah maklýk, ne budalalýk!.. 16 Daha dün sabah bu piyanonun yerinde bir Steinway

17 duruyordu. O piyano Maria Callas ýn piyanosuydu. Onun piyanosu olduðu, yýllarýn içinde önemini mi yitirmiþti? Onun piyanosu olduðunu zamanýn akýþý içinde unutmuþ muydum?.. Ama eskimiþti. Kardella Usta yý çaðýrttým. Geldi; baktý; çaldý; elledi. Memnuniyetle alýrým. Adam larý gel di. Askýlarý taktýlar, götürdüler. Ben de yaptýðýmdan mutluydum. Yenisi gelmiþti. Kardella Usta, üste bir miktar para da verdi. Sevindim. Eski piyanoyu pahalýya satýp yenisini ucuza almýþtým. Markasý Petrof. Olsun, napayým. Benim için önemli olan piyanosuz kalmamak. Yýllardýr aksatmadan sürdürdüðüm, her yýl evimde düzenlediðim müzik þölenine, ay sonunda, 31 Mayýs ta gene konservatuvar hocalarý, gene müziksever dostlarým gelecekti. Gene, gecenin sabaha dönüþtüðü saatlere kadar herkes kendi enstrümanýný çalacak, marifetini gösterecek, bir müzik havuzunda yüzecektik. Kumandanýn düðmesine basýnca Metropolitan görüntüye gelmeseydi, Maria Callas ý dinlemeseydim, þu anda duyduðum piþmanlýðý, kýzgýnlýðý yaþamayacaktým. Öyle bir halt etmiþtim ki... Karar verdim: Petrof marka piyano, yarýn sabah buradan gidecek, eski piyanom gelecek, hata onarýlacak, ben de huzura kavuþacaktým. Sakine gene arkamda duruyor. Görmüyorum, ama biliyo rum, þaþkýn bakýþlarý üstümde. Sen yatabilirsin. Ne yi atayým? Kendini. Bi raz baðýrsanýz... Sonra homurdandý, aklý sýra benimle alay ediyor: Mýymýymýy... Kalktým, doð ru ya tak oda ma. Kapýyý da bütün hýr sým la vurdum. Duysun, diye. 17

18 Mat ma zel Pal yovf ski nin Bekâre ti Altmýþýmý geçeli birkaç yýl oldu. Kökenlerimi bilmiyorum. Bil di ðim þu ki, ben tüccar ço cu ðu yum. Büyükba bam da tüccarmýþ. Onu hiç tanýmadým. Büyütülmüþ bir fo toð rafý var, çalýþma odam da, du var da. Hep si bu. Ve ne dik te San Mar co Mey daný nda çe kil miþ. Yüksek si yah fötr þap ka, kostüm de siyah... Yelek, köstek... Parmaklarýný yelek ceplerine sok muþ; mað rur bir edâ; býyýklar da öyle... Bu fo toð raf es kiden, babamýn Bankalar Caddesi ndeki yazýhanesinde, çalýþma masasýnýn arkasýndaki duvara asýlýydý. Bildiðim kadarýyla, büyükbabam, Cumhuriyet ten önce Ýtalya nýn güney þehirlerinden birinden gelip Ýstanbul a yerleþmiþ. Din deðiþtirmiþ ne gerek duyduysa Müslüman ol muþ. Ona iliþ kin bütün bil di ðim bu. Ba bam, ba basýndan ba na hiç söz et me miþ ti. Ya da çok az et miþ ol malý ki, aklýmda bir þey kal madý. Ba bamý da pek tanýya madým. O da yüksek fötr gi yer, yaz-kýþ si yah takým el bi se, ye lek, köstek, býyýklar... Tütün 18

19 kokardý. Hareli kahverengi gözleri vardý. Babasýndan kalan iþi yürütüyor du; Ýtha lat, mümes sil lik. Bana böyle söylenmiþti, ben de öyle sanmýþtým. Pek öyle olmadýðýný sonralarý öðrenecektim. Cihangir de denize bakan konak yavrusu üç katlý ahþap bir ev de otu rur duk. Ben bu ev de doð dum. Altmýþ yýldan fazla oldu buradayým. Burada öleceðim. Gerçi böyle þeyler bel li ol maz ama, bu düþüncem, doð du ðum yer de ölme is teðim den ge li yor ola bi lir. Baðlýlýk ya da alýþ kanlýk içgüdüsü... Ömrümün ilk altý yýlýný bu ev de yo ðun ya þadým. Cad deye ba kan ta raf ta, gi riþ te ufak bir bah çe si vardýr. Ýki ko ca çý nar, iki me þe. Hâlâ du ru yor lar. Bir çeþ me. O da du ru yor, ama artýk su yu akmýyor. Mer mer ya laðýyla, oy malý ay nasý kaldý. Baharda, açelyalar, mimozalar açardý. Onlara özen göstermeyi sürdürüyorum. Bahçe, çatýdaki gizemli, ürperti veren sandýk odasý, puslu olmayan havalarda Adalar ý da kucaklayan, evin arka yüzüne düþen ikinci kattaki, tabaný mozaik taraça... Benim oyun alan larýmdý. Bir de ta vaný iþ le me li, görkem li büyük so fa. Ora da da atçýlýk oy nardým. Altý yaþýma basýnca ba bam be ni me zun ol du ðu, anlý þan lý li se nin, ilk bölümüne yazdýrdý. Yatýlý. Cu mar te si günleri öðleden sonra gelip pazar akþamlarý okula dönerdim. Ýlkokul, ortaokul, lise, yetiþtirici sýnýflar... Böyle bakýlýrsa on iki yýl ev den uzak kalmýþtým. Ýki yýl da as ker lik. Ben annemi de pek tanýyamadým. Benimle ilgilenmez miydi? Böyle bir duygu var içimde. Hafta sonu tatillerinden birinde okul dönüþü, evi çekip çeviren Eftelya: Haným yolculuða çýktý, dedi. Nereye gitti, diye sormadým. Yüre ði me bir acý düþtü. Sus tum. Ne Eftelya, ne babam, ne baþka biri bu beklenmedik yolculuktan bana söz etmedi. Babamla ayný odada yatmaz- Piyano 19/2

20 lardý. Son ra larý be nim ki taplýk yaptýðým oda da ya tardý annem. Sürüp giden yýllar içinde babama geldiðini fark ettiðim tek tük mektuptan annemin hayatta olduðunu anlamýþtým, içim rahat etmiþti. Okul arkadaþlarým, annem hakkýnda benden daha çok bilgiye sahipti: Ce vat ýn anasý kaçmýþ. Nereye? Viyana ya. Yok oðlum Milano ya... Ben Pa ris, di ye duy dum... Annemin kaçmýþ olduðunda birleþiyorlardý; ama kaçtýðý kenti saptamakta oybirliði ede miyorlardý. Ne öksüzdüm, ne ye tim. Anam da, ba bam da saðdý. Ama ben, anasýz ba basýz büyüyor dum. Gördüðüm tek þefkat Eftalya nýn þefkatiydi; Yee! Ta baðýný ek me ðin le sýyýr. Lok ma býrak ma, günahtýr. Allah ýn gücüne gider... Kendimi okula, derslere vermiþtim. Bir de müziðe. Ýlk okulda mandolinle baþlamýþtým. Sonra keman dersleri aldým. Her cumartesi okuldan fýrlayýnca doðru Karl Berger e, keman hocama koþuyordum. Yanlýþ hatýrlamýyorsam, orta sondaydým. Keman kutum, notalarým koltuðumda, soluðu Karl Berger in stüdyosunda alýyordum. Ýstiklâl Caddesi nin Tünel e yakýn bir ye rin de, mer di ven le ri kir li, ka ranlýk; mimarisi neoklasik bir yapýnýn en üst katýnda otururdu. Çýk çýk, bitmezdi basamaklar. Arka pencerelerinden Haliç görünürdü. Bu çer çe ve ye bir de, bir te pe sýðýþýrdý. Pi er re Lo ti nin, kendini Constantinople serüvenine kaptýrdýðý dönemde, akþamlarý nargile içtiði tepe. Keman hocam ünlü olmalýydý ki, bekleme salonu, çoðu yaþýtým kýzlý oðlanlý öðrenciyle dolar taþardý. Dolgun bacaklarýndan bakýþlarýmý ayýra madýðým akort çu Bay Pal yovf ski nin kýzý da öðren ci ler arasýndaydý. Ben den bir-iki yaþ büyük olmalýydý. 20

21 Karl Berger e Bay Berger denilirse, sinirlenir, düzeltirdi; Profesör! Onun du yarlý ol du ðu bu nok ta ya ben de özen li, say gýlýydým. Profesör, Macar kökenliydi. Bella Kuhn devriminden pa çayý sýyýrýp Ýstan bul a sýðýnmýþtý. Kulaðým iyiydi. Hýzlý ilerliyordum. Düzgün yay çekmeyi, uzun notalarda vibratonun nasýl saðlanacaðýný çabuk öðrendim. Geçiþlerdeki sekizlik, onaltýlýk notalarda bir süre bocaladým, ama sonunda bunun da üstesinden geldim. Seni kutlarým. Sende kumaþ var. Haftaya Mozart ýn, si be mol majör so natý... Al par tis yon larý. Hay di þim di okula... Yatýlý kaldýðým okul da en uzun te neffüs, son ders le akþam etüdü arasýndaki boþluktu. Ýki saat. Okul yönetimi elinden geldiðince, öðrencilerin boþ kalmayýp bir þeyle ilgilenmesini saðlamaya çalýþýrdý. Bu te neffüste sýnýflar arasý maç lar yapýlýr. Grand-Cour diye bilinen tarihî futbol sahasýnda, takýma girememiþ olanlarýn bir kýsmý saha kenarýna dizilir; öbürleri sýnýf pencerelerinden sarkýp kendilerini oyuna kaptýrýr; arada bir hakemi boyadýklarý için, onlarýn da boþ kalmadýklarý kabul edilebilirdi. Grand-Cour da maçý olmayanlar, okulun çeþitli yerlerindeki, zemini beton sahalarda, tenis topuyla futbol oynardý. Hem zor, hem çok be ce ri is te yen bir fut bol türüydü. Eltopu, basketbol, voleybol, barfiks derken, spor etkinlikleri, uzuneþek, birdirbir düzeyine kadar inerdi. Satranç Kolunun üyeleri, elleri þakaklarýnda, arpacý kumrusu gibi düþünür; resim atölyesinin üyeleri, þövalelerindeki tuvalle yetinemez, boyuna atölyenin duvarlarýný bo yardý. Der gi Ko lu nun Yazýn Ku ru lu top lantýlarý, her nedense, hep kavgayla biterdi. 21

22 En soylu kol üyelerinin gözünde Tiyatro Koluydu. Ýki sa at lik te neffüs bun la ra bir türlü yet mez, uzayýp gi den provalar nedeniyle, aktörlerimizin akþam etüdünü de sýyýrttýðý çok olurdu. Hepsinde bir afra tafra. Hele oyunlara bir hafta kala bunlar, kampa girmiþ futbol takýmý gibi, tiyatro salonuna çekilir, derslere de girmezlerdi. Ben Müzik Kolundaydým. Bizlere özel bir özen gösterilir, her birimize, bazý sýnýflarýn anahtarlarý verilirdi. Teneffüste öðrencilerin sýnýfta oturmasý yasak olduðu için, her birimize ayrý ayrý verilen anahtarlarla kapýlarý kilitler, çalýþmalarýmýzý bu sýnýflarda sürdürürdük. Bana verilen sýnýf, okulun alt katýndaydý, ucunda, yaklaþýk bin öðrenciye yemek çýkaran büyük mutfaðýn bulunduðu karanlýk uzun koridorda. Bu koridor, akþam saatlerinde kay natýlmýþ ku ru fa sul ye ko kar, ba zen de ortalýða bu laþýk kokusu yayýlýrdý. Sýnýfa gi rer, kapýyý ki lit ler, güller açan ar ka bah çe ye bakan pencerelerden birinin önüne sehpamý yerleþtirir, baþlardým yayý çekmeye. O haftaki ödevim Mozart ýn si bemol majör piyano-keman sonatýydý. Hýzla ilerlediðimi hissediyordum. Ama, melodinin armonik yapýsýna piyano eþlik etmeyince, zorlanýyordum. Kafama bir piyanist yerleþtirmiþtim. Ben yayý çekince, kafamdaki piyanist parmaklarýný tuþlarda dolaþtýrýyor, bana eþlik ediyordu. Piyano fikri o hafta böylece saplandý kafama. Saplanmakla kalmadý, saplantýya dönüþtü. Her cumartesi gibi, o cumartesi de koþar adým, Karl Berger in stüdyosuna vardým. Altý kat merdiveni soluk soluða çýkýp salona girdim. Bekleme salonu boþtu. Mat mazel Palyovfski, Profesör ün odasýndan çýkmak üzereydi. Dolgun bacaklarýnda gözlerimi doyuracak kadar zaman ayýramadan, Pro fesör ün odasýna daldým. 22

23 23

24 24