Sarah Lotz - Üç.

Transkript

1 Sarah Lotz - Üç Amcam Chippy ye ( ) BÖYLE BAŞLAR Hadi ama, hadi, hadi... Pam, bir an evvel sönmesi umuduyla gözünü emniyet kemeri ikaz ışığına dikti. Artık daha fazla tutamayacağının bilincindeydi; bu işi uçağa binmeden önce yapmadığı için kendisini azarlayan Jim'in sözleri kulaklarında çınlıyordu adeta: Tuvaletini tutmakta zorlanıyorsun Pam. Bunu bile bile neden böyle bir şey yaparsın ki? İşin doğrusu, havaalanmdaki tuvaletlerden hiçbirini kullanmaya cesaret edememiş olmasıydı. Ya kendini turistler için hazırlanmış rehberde okuduğu o fütüristik tuvaletlerden birinde bulsaydı ve sonra sifonu nasıl çekeceğini bir türlü çözemesey-di? Ya kendini kazara kabine kilitleseydi ve uçağını kaçırsaydı? Joanie'nin Osaka aktarmalı uçağa binmeden önce şehri gezmek üzere birkaç gün ayırma önerisiniyse düşünmek bile istemiyordu! Tokyo'nun kendisine tamamen yabancı sokaklarında yolunu bulma düşüncesi bile Pam'in daha şimdiden yapış yapış olmuş ellerinin terlemesine neden oluyordu; oysa havaalanı yeterince başını döndürmüştü zaten. Forth YVorth'ten yaptığı yolculuğun ardından hala sallanarak yapış yapış halde aktarma yapacağı uçuş için 2 numaralı terminale doğru ağır ağır yürürken, kendini miskin bir dev gibi hissediyordu. Diğer yandan, çevresindeki herkes enerjik ve güven doluydu sanki; ellerindeki valizleri sallanan, gözleri gözlüklerin ardına gizlenmiş kısa, sıska bedenler sağından solundan hızla koşuşturuyordu. Tıkış tıkış

2 otobüse sığışmaya çalışırken taşıdığı fazla kiloların farkındaydı; ne zaman biri bulunduğu tarafa doğru baksa yüzü al al oluyordu. Neyse ki, daha önceki Tokyo uçağında çok sayıda Amerikalı vardı (yanında oturan efendi çocuk videoyu nasıl kullanacağını sabırla göstermişti ona) ama maalesef bu uçuştaki tek... Şu dedektif dizilerinde kullandıkları, Jim'in bayıldığı o kelime neydi? Kaf-kasyalı.(1) Tamam... Evet, bu uçuştaki tek KafkasyalI kendisiydi. Koltuklar da çok daha ufak görünüyordu; bir tanesine konserve jambon gibi sıkışıverdi. Ancak onunla koridor tarafındaki koltukta oturan işadamına benzer adam arasında hala boşluk vardı ve onu yanlışlıkla dürterim diye dert etmesine gerek kalmayacaktı. Ama, tuvaleti kullanmak için itiş kakış yanından geçerken adamı rahatsız etmek zorunda kalacaktı, değil mi? Dahası, adam uyukluyordu da; bu onu uyandırmak mecburiyetinde olduğu anlamına da geliyordu. Uçak yükselmeye devam ediyor, emniyet kemeri ikaz ışığı hala yanıyordu. Pam gözünü pencereden karanlığa dikti. Bulutun içinden kanadın sürekli yanıp sönen ışığını görünce koltuğunun kollarına sıkıca yapıştı ve uçağın, kendi içinde tangırdayan iç organlarını hissetti. Jim haklıydı. Daha gideceği yere varmamıştı bile, ama şimdiden tüm bu girişimin kendisi için fazla olduğunu düşünüyordu. Jim onu uzun mesafeli yolculuklara uygun olmadığı yönünde uyarmış, tüm bunların kötü bir fikir olduğunu anlatmaya çalışmıştı. Joanie istediği her an uçağa atlayıp eve gelebilir Pam. Onu görmek için dünyanın çevresinde yarım tur atmanın ne alemi var? Zaten onun Asyalılara öğretmenlik yapmayı neden istediğini hiç anlamış değilim. Amerikalı çocuklar neyine yetmedi? Pam, her şey bir kenara, sen Çin yemeklerinden de hiç hoşlanmazsm, çiğ yunus eti mi, her ne karın ağrısıysa, o acayip şeyleri yemeye nasıl dayanacaksın? Ama o ayak diremiş ve Jim'in itirazlarını savuşturup geri adım atmayarak onu şaşırtmıştı. Joanie iki yıldır evden uzaktaydı ve Pam'in burnunda tütüyordu. Pam onu görmek zorundaydı, ayrıca internetteki fotoğraflara bakılırsa, Osaka'nm ışık saçan gökdelenleri, sıradan bir (1) Avrupa kökenli, beyaz anlamında da kullanılır, (ç.n.) Amerikan şehrindeki gökdelenlerden hiç de farklı değildi. Joanie başlarda, kültür konusunda biraz kafasının karışacağı yönünde uyarmıştı onu; Japonya kiraz çiçeği ağaçları ve yelpazelerinin arkasından cilveli bir tavırla gülümseyen geyşalardan ibaret değildi, ama Pam bu durumun altından kalkabileceğini, bunun, yıllar geçtikten sonra Reba'ya anlatıp övünebileceği türden eğlenceli bir macera olacağını düşünmüştü aptalca... Uçak seyir irtifasına çıkınca emniyet kemeri ikaz ışıkları nihayet söndü. Birkaç yolcunun yerinden kalkıp başlarının üstlerindeki bölmeleri açmaları ve içlerini karıştırmaya başlamalarıyla birlikte uçağın içinde bir hareketlilik yaşanmaya başlandı. Pam tuvaletin önünde kuyruk olmaması için dua ederek kemerini çözdü, koridor tarafındaki koltukta oturan adamın yanından mümkün olduğunca rahatsızlık vermeden geçmek için kendini hazırlıyordu ki, uçağın içinden gelen korkunç bir gümbürtüyle irkildi. Akima hemen motoru geri tepen arabalar geldi, ama uçaklarda böyle bir şey olmazdı, değil mi? Ciyakladı; bu, kendisini biraz aptal gibi hissetmesine neden olan gecikmiş bir tepkiydi. Duyduğu ses önemli bir şey değildi muhtemelen; belki gök gürlemesiydi. Evet, tabii ya, gök gürlemesi... Okuduğu rehberde fırtınalı havalarda bu tip şeylerin yaşanmasının hiç de anormal... Bir gümbürtü daha oldu; bu seferki daha çok silah sesini andırıyordu. Uçağın ön tarafından tiz çığlıklar korosu duyuldu. Emniyet kemeri ikaz ışıkları bir kez daha yanarken, Pam el yordamıyla kemerini bağlamaya çalıştı; parmakları uyuşmuştu, kemeri nasıl bağlayacağını hatırlayamıyordu. Uçak irtifa kaybederken devasa ellerin omuzlarına bastırdığını, midesinin gırtlağına doğru itildiğini hissetti. Hayır... Bu gerçek olamazdı. Onun başına böyle bir şey gelemezdi. Bu tip şeyler onun gibi sıradan, iyi insanların başına gelmezdi. Bir sarsıntı oldu; üst taraftaki bölmeler takırdadı, sonra şükür ki uçak normal haline döner gibi oldu. Ardından Japonca bir vızıltı duyuldu: Lütfen kemerlerinizi bağlayın ve yerlerinizden kalkmayın. Pam tekrar nefes aldı; ses endişeden uzak, sakin bir sesti. Ortada çok ciddi bir şey olamazdı, paniğe kapılmasını gerektirecek bir neden yoktu. Diğer yolcu-

3 ların nasıl tepki verdiklerini görmek için başını arkaya çevirdi, ama öne doğru eğilmiş başlar dışında başka bir şey seçemedi. Koltuğunun kollarına sıkıca yapıştı yine; sarsıntı şiddetlenmişti, elleri tam anlamıyla titriyor, ayaklarından tüm vücuduna uğursuz bir çınlama yayılıyordu. Önündeki koltukların arasındaki boşluktan, kapkara saçların kenarına yarı gizlenmiş bir göz gördü; bu, uçak havalanmadan hemen önce dudakları rujlu, sert tavırları olan kadın tarafından koridor boyunca sürüklenen küçük çocuk olmalıydı. Büyülenmiş gibi görünen çocuk gözlerini ona dikmişti (Pam, AsyalIların nesini severler ki diye düşündü, ama çocuklarının son derece sevimli oldukları da kesindi). Çocuğa el sallayıp gülümsedi, ama ufaklıktan bir tepki alamadı; sonra annesi bağırarak bir şeyler söyleyince, çocuk uysalca yerine oturdu ve görünmez oldu. Pam gülümsemeye çalıştı, ama ağzı kurumuştu, dili dişine yapışırken titremesinin de şiddetlendiğini hissetti. Koridor boyunca süzülüp gelen beyaz bir sis etrafını sarmaya başladığında, Pam abes bir çabayla önündeki ekrana vurmaya, el yordamıyla kulaklıklarını kavramaya çalışıyordu. Böyle bir şey olmuyordu; böyle bir şey olamazdı. Hayır, hayır, hayır... Şu ekranı bir çalıştırabilse, buraya gelirken izlediğine benzer, Ryan bilmem kimin oynadığı o romantik komediye benzer bir film izler, yatışırdı. Uçak bir kez daha şiddetle yan yattı; sanki bir sağa bir sola yalpalıyor ve aşağı yukarı inip çıkıyordu. Pam midesinin kalktığını hissetti ve katılarak yutkundu; şimdi kusamazdı; hayır... İşadamı ayağa kalktı, uçak alçalıp yükselirken kollarını havaya savurdu; sanki başının üstündeki kilidi açmaya çalışıyor, ama bir türlü dengesini bulamıyordu. Ne yapmaya çalışıyorsun? Pam çığlık atmak istedi; adam yerine oturmadığı takdirde durum daha da kötüleşecekmiş gibi bir hisse kapıldı. Uçağın sarsıntısı o kadar kötüleşmişti ki, çamaşır makinesinin dengeleyici parçasının kırıldığı ve lanet şeyin yere düştüğü o an geldi akima. O sırada sisin içinden bir hostes belirdi. Kadın işadamına işaret edince adam uysalca söyleneni yaparak koltuğuna oturdu. Sonra elini ceketinin içcebine attı, telefonunu çıkarıp konuşmaya başladı. O da aynı şeyi yapmalıydı. Jim'i arayıp ona Snookie'den söz etmeli ve hayvanı ucuz mamalarla beslememesi gerektiğini hatırlatmalıydı. Joanie'yi de aramalıydı; iyi de ne diyecekti ona? Ner-deyse gülecekti; ben biraz gecikeceğim mi diyecekti yani? Hayır, ona, onunla gurur duyduğunu söyleyecekti, ama buradan sinyal almak mümkün müydü? Cep telefonuyla konuşmak, uçağın na-vigasyon sistemine zarar vermez miydi? Koltuğun arkasındaki telefondan konuşabilmek için kredi kartı mı gerekiyordu? Kendi telefonu nerdeydi peki? Para, pasaport ve haplarının durduğu bel çantasında mıydı, yoksa el çantasına mı koymuştu? Neden yerini bir türlü hatırlayamıyordu? Elini el çantasına atarken midesi omurgasına bastırılıyormuş gibi geldi. Kusacaktı, biliyordu bunu, ama sonra parmakları çantasının askısına değdi; Joanie iki yıl evvel, evden ayrılmadan önceki Noel'de hediye etmişti bu çantayı... O Noel, harika bir Noel'di, o gün Jim'in bile keyfi yerindeydi. Uçak bir kez daha şiddetle sarsılınca çantanın askısı ellerinden kayıverdi. Bu şekilde ölmek istemiyordu; bu şekilde değil... Yabancıların arasında, saçları yapış yapış olmuş -yeni perma kesinlikle bir hataydı- bilekleri şişmiş halde değil. Hayır. Olamazdı. Hadi, çabucak bir şeyler, iyi bir şeyler düşün dedi kendi kendine. Evet, bu bir rüyaydı, aslında elinde mayonezli ve tavuk-lu sandviçi, kucağında Snookie, kanepede oturuyor, Jim de La-Z-Boy koltuğunda uyukluyordu. Dua etmesi gerektiğini biliyordu; Rahip Len ona böyle yapmasını söylerdi - dua etse, tüm bunlar sona erer miydi? Ama hayatında ilk kez olsun kelimeleri hatırlayamadı. Tanrım, bana yardım et, diyebildi, ama aklına sürekli başka düşünceler girip duruyordu. Ona bir şey olursa Snookie'ye kim bakardı? Snookie yaşlanmıştı, nerdeyse on yaşındaydı. Neden onu bırakıp gitmişti? Köpekler anlamazdı ki. Ah, Tanrım, iç çamaşırlarının durduğu çekmecede, atmaya karar verdiği, ama bir türlü kıyamadığı yırtık külotlu çoraplar vardı; o çorapları bulurlarsa, hakkında ne düşüneceklerdi? Sis iyice kesifleşmişti, ağzına safra doluyor, görüşü bulanıklaşıyordu. Keskin bir çatırtı duyuldu ve göz hizasında sarı bir plastik kap sallanmaya başladı. Yine Japonca konuşmalar duydu; kulakları patlayacak gibi oldu, yutkunduğunda son uçuşunda yediği baharatlı şehriye bulamacının tadını aldığını fark etti. Artık tuvalete gitme ihtiyacı duymayacaktı; bunun verdiği rahatlama duygusunu

4 hissedecek zamanı buldu. Şimdi de İngilizce konuşmalar çalındı kulağına: bir şeyler... diğer yolcular yardım edin... bir şeyler, bir şeyler... İşadamı telefonuna bir şeyler gevelemeye devam ediyordu, uçak bir kez daha sanki sıçramasına sarsılırken telefon elinden düştü, ama dudakları hareket etmeye devam ediyordu; adam telefonun elinde olmadığının farkında değilmiş gibiydi. Ciğerlerine yeterli hava dolduramıyordu, ağzındaki tenekemsi, suni, kumlu tat yüzünden bir daha öğürdü. Yanıp sönen parlak ışıklar yüzünden bir an göremez olunca maskesine uzandı, ama maske, erişebileceği noktanın dışında sallanıp duruyordu. Sonra burnuna yanık kokusu geldi; ocağın üstünde unutulmuş plastik parçası gibi... Daha önce böyle bir şey yapmış, ocağın üstünde ıspatula unutmuş ve Jim haftalar boyu başının etini yemiş, evi yakıp kül edecektin be kadın, deyip durmuştu. Bir başka mesaj... sıkı tutunun, sıkı tutunun, çarpıyoruz. Zihnini boş bir iskemlenin görüntüsü doldurdu; o an kendine o kadar acıdı ki, canının yandığını hissetti; bu onun her çarşamba İncil çalışma grubuyla beraber olduğunda oturduğu iskemleydi. Oturağı aşınmış ve çukurlaşmış, vücudunun ağırlığı yüzünden hiç şikayet etmeyen sağlam, güvenilir, dost canlısı iskemle... Kendra'ya iskemleleri dışarıya çıkarmasında yardım etmek için o toplantılara hep erken giderdi. Ve herkes onun Rahip Len'in sağında, kahve makinesinin hemen yanında oturduğunu bilirdi. Evden ayrılmadan bir gün önce onun için dua etmişler, Reba bile iyi dileklerini sunmuştu. O gün göğsü gurur ve minnettarlıkla dolmuş, yanakları herkesin dikkatinin üstünde olduğu o an, kıpkırmızı kesilmişti. Sevgili İsa, hemşire ve sevgili dostumuz Pamela ya göz kulak ol... Uçak sarsıldı; gürültüye bu kez başlarının üstündeki bölmeden aşağıya düşen çantalar, laptoplar ve diğer eşyaların sesleri de eşlik etti. Ama Pam o boş iskemleye konsantre olmaya devam ederse her şey yoluna girecekti. Tıpkı marketten geri dönerken yolda oynadığı o oyun gibi: Üç beyaz araba gördüğü takdirde Rahip Len çiçeklerle ilgilenmesini ondan isteyecekti, Reba'dan değil. Zemin, devasa metal tırnakların karatahtayı çizmesine benzer, iç parçalayan bir ses eşliğinde şiddetle sarsıldı; başı bir ağırlıkla kucağına doğru itildiği an dişlerinin takırdadığını hissetti Pam. Ellerini hızla ve acımasızca başının üstüne doğru çeken her kimse ona durması için bağırmak istedi. Yıllar önce, Joanie'yi okuldan almış eve dönerken arabasının önüne bir kamyonet çıkmıştı. O an her şey yavaşlamıştı, Pam en ufak detayları bile hatırlıyordu; ön camdaki çatlağı, diğer aracın kaputundan pul pul dökülen pası, kamyonetin beyzbol şapkalı sürücüsünün gölgemsi vücut hatlarını... Ama bu, bu inanılmaz bir hızla olup bitiyordu! Durdurun şunu, yeterince uzadı... Kamçılanıyor, yumruklanıyor, dövülüyordu. Başı... başını kaldıramıyordu; sonra önündeki koltuk yüzüne yapıştı, beyaz ışıklar patladı ve onu kör etti. Artık... Açıkta yakılan ateşin çıtırtısını duyuyor, sağa sola saçılmış ateş parçalarını görebiliyordu, ama yanakları soğuktu, aslına bakılırsa buz kesmişti, hava gerçekten ısırıyordu. Dışarıda mıydı? Tabii ya! Aptal... Ateş kapalı mekanda yakılmazdı, değil mi? İyi de nerdeydi? Her Noel arifesinde Rahip Len'in çiftliğinde toplanırlardı, herhalde bahçeye çıkmış, havai fişekleri izliyordu. O toplantılara o meşhur peynir sosunu getirirdi hep. Kendini bu kadar kaybolmuş hissetmesine şaşmamak gerekirdi! Şimdi sosu getirmeyi unutmuştu; mutfak tezgahının üstünde bırakmış olmalıydı. Rahip Len de hayal kırıklığına uğrayacak ve... Birisi çığlık atıyordu: Noel'de çığlık atılmaz, Noel'de neden çığlık atıyorsunuz ki? Bu kutlu bir zaman... Yüzünü silmek için sol elini kaldırdı, ama göründüğü kadarıyla... hayır, bu doğru değildi, arkasında bükülmüş halde duran kolunun üstünde yatıyordu. Neden peki? Uyuya mı kalmıştı? Noel'de, yapacak bir sürü işin olduğu böyle bir zamanda mı; hayır! Ayağa kalkmalı, bu kadar kaba davrandığı için özür dilemeliydi. Jim hep fikirlerini desteklemesi gerektiğini, gayret gösterip, biraz daha... Dilini dişlerinde gezdirdi. Pek de normalmiş gibi gelmedi; ön dişlerinden biri ufalanmış, kenarı dilini kesmişti. Ağzındaki kumları çiğnedi, yutkundu. Tanrım, boğazı sanki jilet yutuyor-muş gibi acıyordu, yoksa... Ve sonra başına neler geldiğini anladı birden; duyduğu şokla ani bir nefes aldı; hava ciğerlerine, sağ bacağından filizlenip midesine doğru hızla yayılan beyaz bir acı dalgasıyla birlikte doldu. Ayağa kalk, ayağa kalk. Başını kaldırmaya çalıştı, ama bu esnada boynuna sıcak iğneler batmaya başladı.

5 Bir başka çığlık daha duydu; bu kez ses oldukça yakınından gelmişti. Daha önce hiç böyle bir şey duymamıştı; kuru, ham, insandan geldi demek için bin şahit isteyen bir sesti bu. Sesin kesilmesi gerekiyordu; çığlık midesindeki acıyı daha da şiddetlendiriyor, sanki doğrudan iç organlarıyla bağlantılıymış da, her feryatla birlikte onları çekiştiriyormuş gibi hissetmesine neden oluyordu. Oh, şükürler olsun Tanrım; sağ kolunu oynatabiliyordu. Parmaklarıyla karnını şöyle bir yoklayınca yumuşak ve ıslak bir şeye dokundu. Kesinlikle olacak şey değildi. Şu an bunu düşünmeyecekti. Ah, Tanrım, yardıma ihtiyacı vardı, birinin gelip ona yardım etmesi gerekiyordu. Jim'in sözünü dinleyip evde Snookie'yle birlikte kalsa ve Reba hakkında onca kötü şeyi düşünmemiş olsa... Yeter. Panikleyemezdi. Böyle durumlarda hep bunu söylemezler miydi? Sakın panikleme. Hayattaydı; bunun için müteşekkir olması gerekiyordu. Ayağa kalkmalı, nerde olduğunu anlamalıydı. Uçaktaki koltuğunda değildi artık, buna emindi; bir tür yosunlu, yumuşak bir zeminde yatıyordu. İçinden üçe kadar sayarak sağlam koluyla yan tarafından destek almaya ve doğrulmaya çalıştı, ama tüm bedeni elektrik şokuna benzer keskin ve ürkütücü bir ıstırap aleviyle sarmalanınca mecburen durdu. Bu öylesine yoğun bir acıydı ki, kendi bedenine ait olduğuna bir türlü inanamadı. Hiç kımıldamadan durdu; neyse ki acı biraz insafa gelmiş, ardında endişe verici bir uyuşukluk bırakıp hafiflemeye başlamıştı (ama o, bunu da düşünmeyecekti: hayır). Gözlerini sıkıca kapatıp açtı. Görüşünü netleştirmek için gözlerini kırpıştırdı. Deneme kabilinden başını sağa döndürmeye çalıştı ve bu kez o korkunç, sırnaşık acıyı duymadan bunu yapmayı başardı. Güzel. Arka planda turuncu bir ışık lekesi her şeyi gölgeler altında bıraksa da, ne olduklarını tanımlayamadığı çarpık çurpuk sık ağaçlardan oluşan bir bölgeyi seçebiliyor, orada, ağaçların hemen önünde bükülmüş metali görebiliyordu. Ah, yüce Tanrım; bu uçak mıydı? Uçak... Yumurta şeklindeki pencereyi fark edebildi. Bir anda duyulan cazırtı, tıslamaya benzer bir ses ve hafif bir gümbürtüyle birlikte etraf gün gibi aydınlandı. Gözleri sulandı, ama bakışlarını kaçırmayacaktı. Hayır, kaçırmayacaktı. Uçak gövdesinin, iskeletin geri kalanından zalim bir biçimde kesilip atılmış sivri kenarını görebiliyordu; peki gövdenin geri kalanı nerdeydi? Yoksa uçuş esnasında o bölümde mi oturuyordu? Mümkün değildi. Öyle bir durumdan sağ çıkması olanaksızdı. Görüntü devasa bir kırık oyuncağa benziyordu, aklına eskiden Jim'in annesinin yaşadığı karavanın etrafındaki bahçeler geldi. O bahçeler yıkıntılar, eski araba parçaları, kırık üç tekerlekli bisikletlerle dolu olur; Jim'in annesi her ne kadar ona iyi davranıyor olsa da, oraya gitmekten hiç hoşlanmazdı... Şimdi görüş alanının bulunduğu pozisyon itibariyle kısıtlı olduğunu fark etti, yanağını omzunun üstüne koymak için başını güçlükle kaldırmaya çalışırken, kulağına ürkütücü çatırtılar geliyordu. Çığlıklar aniden kesildi, daha çok ulumaya benzer bir hal aldı. Güzel. Bu kez başkasının acısı ve feryadıyla sarmalanmak istemiyordu. Dur... Ağaçlıklı bölgenin sınırında bir şeyler hareket ediyordu. Karanlık bir şekil -bir insan- küçük bir insan, bir çocuk muydu bu yoksa? Uçakta önündeki koltukta oturan çocuk muydu bu? Büyük bir utanç dalgası kapladı içini; uçak düşerken ne çocuğu ne de annesini düşünmüştü. Aklı sadece kendindeydi. Dua edememesine şaşmamak gerekirdi; ne biçim bir Hıristiyan'dı ki? Şekil gözünün önünden hızla geçti, ama o boynunu bir santim daha döndüremedi. Bağırmak için ağzını açmaya çalıştı; bu kez çenesini oynata-mıyordu anlaşılan. Lütfen. Buradayım. Hastaneye haber verin. Yardım getirin. Başının arkasından yumuşak, tok bir ses duyuldu. Ah! diyebildi. Ah! Bir şey saçlarına dokundu; yanaklarından aşağıya gözyaşlarının süzüldüğünü hissetti. Güvendeydi. Onu kurtarmaya gelmişlerdi. Ayak sesleri duyulmaz oldu. Gitmeyin. Beni bırakmayın. Birden gözlerinin önünde çıplak ayaklar belirdi. Küçük, pis ayaklar; öylesine koyuydu ki... Siyah, akışkan bir maddeyle sıvanmış gibiydi; çamur olabilir miydi, yoksa kan mıydı? Yardım edin bana, yardım edin, yardım edin. Tamam, işte şimdi konuşuyordu. Aferin kızıma. Konuşuyorsa, iyi olacak demekti. Sadece şoktaydı. Hepsi bu... Yardım edin bana.

6 Önünde hayal gibi bir yüz belirdi; o kadar yakındaydı ki, çocuğun nefesini yanaklarında hissedebiliyordu. Çocuğun gözlerine odaklanmaya çalıştı. Bunlar... hayır. Işık zayıftı, o yüzden... Gözler beyazdı, bembeyazdı. Hiç gözbebeği yoktu. Ah Tanrım bana yardım et. Göğsünde bir çığlık kabardı, boğazında düğümlenince bir türlü dışarıya atamadı; çığlık onu boğuyordu. Yüz ani bir hareketle yok oldu. Ciğerlerinin sıvıyla dolduğunu, ağırlaştığını hissetti. Artık nefes alırken canı acıyordu. Görüş alanının sağ uzak tarafında bir şey titreşti. Aynı çocuk muydu yoksa? Bir anda ta oraya kadar böylesine çabuk nasıl gidebilmişti? Çocuk bir şeyi işaret ediyordu... Çevrelerindeki ağaçlardan daha da koyu birtakım şekilleri, insanlar. Kesinlikle insanlar. Turuncu parlaklık gittikçe kayboluyor, ama onların dış hatlarını net bir biçimde seçebiliyordu. Göründüğü kadarıyla yüzlercesi oradaydı ve yamru yumru, kabarcıklı, çarpık o garip ağaçların içinden çıkıp ona doğru yaklaşıyorlardı. Peki, ayakları neredeydi? Ayakları yoktu. Bu hiç de mantıklı değildi. Hayır. Bunlar gerçek değildi. Gerçek olamazdı. Arkalarındaki ışık yanıp sönerken, gözlerini, yamyassı ve hareketsiz kalan kapkara, küçük yuvarlak yüzlerini göremiyordu. Biliyordu; onun için geliyorlardı... Korku tükenip giderken yerini, fazla uzun sürmeyen bir kesinlik hali aldı. Sanki Pam'in hep olmayı arzuladığı o soğuk, güvenli Pam devreye girmiş ve paralanmış, ölmekte olan bedeninin kontrolünü devralmıştı. Bir zamanlar midesinin olduğu yerdeki feci durumu görmezden gelerek elini bel çantasına attı. Çanta yan tarafa doğru kaymış olsa da, hala oradaydı. Gözlerini kapatıp fermuarı açmaya odaklandı. Parmakları ıslak, kaygandı, ama şimdi pes edecek değildi. Kamçıya benzer ses kulaklarını bu kez daha çok doldururken, yukarıdan bir ışık süzülüp üstünde ve çevresinde dans etmeye başladı. O an gövdeden ayrılmış sıra sıra koltukları, ışığa yakalanan metal payandaları, yepyeni görünen yüksek topuklu bir ayakkabıyı seçebildi. Işığın, kalabalığın yaklaşmasını durdurup durdurmayacağını anlamak için bekledi. Hayır, sürünürcesi-ne ilerlemeye devam ediyorlar ve o hala yüz hatlarını seçemiyor-du. Peki, çocuk nerdeydi? Ona bu kalabalığın yanma yaklaşmamasını bir söyleyebilse... Çünkü onların ne istediğini biliyordu, ah, evet, ne istediklerini kesinlikle biliyordu. Ama şu anda bunu düşünemezdi, bu kadar yakınken, hayır... Çantasını karıştırmaya başladı, parmakları telefonunun pürüzsüz yüzeyini sıyırıp geçince büyük bir rahatlama duygusuyla ve acıyla viyakladı. Düşürmemeye dikkat ederek, telefonu çantadan zar zor çıkardı. Biraz önce onu nereye koyduğunu hatırlayamadığında yaşadığı paniğe hayret etti ve zorlukla telefonu yüzüne yaklaştırmaya çalıştı. Peki ya çalışmazsa ne olacaktı? Ya kırılmışsa? Kırılmış olamazdı, kırılmış olmasına izin veremezdi; telefonun açılırken çıkardığı o melodiyi duyduğu anda zafer kazanmışçasına karga gibi bir ses çıkardı. Nerdeyse halletmek üzereydi... Tüh! Öfkeden deliye döndü; öylesine pasaklı bir kadındı ki; ekranın her yerine kan bulaşmıştı. Gücünün son demlerini odaklanmaya harcayarak uygulamalar kutucuğunu bulup ses kaydı özelliğinin üstüne geldi. Kamçılamayı andıran ses şimdi kulakları sağır edici bir düzeydeydi, ama Pam tıpkı gözlerinin artık görmediği gerçeğini inkar ettiği gibi, sese de kulaklarını tıkadı. Telefonu ağzına yaklaştırıp konuşmaya başladı. KARA PERŞEMBE KAZADAN KOMPLOYA Üç fenomeninin içyüzü ELSPETH MARTINS YAZARIN NOTU Okuyucularım arasında Kara Perşembe lafı telaffuz edildiğinde dehşet duygusuyla ürpermeyecek olanların sayısı çok azdır sanırım. O gün, 12 Ocak 2012 tarihinde, farklı havayollarına ait dört uçak birer saat arayla düştü. Binden fazla insanın ölümüyle sonuçlanan bu olaylar, dünyaya bakış açımızı değiştiren tarihteki yıkıcı felaketler arasındaki yerini aldı.

7 Tahmin edilebileceği gibi, kazaların gerçekleşmesinin sonrasındaki birkaç hafta içinde etraf, hepsi de kamuoyunun olaylara ve tabii uçak kazalarından kurtulan ve Üçler olarak bilinen çocuklara karşı duyduğu marazi cazibeyi paraya tahvil eden kurgu olmayan açıklamalar, bloglar, biyografiler ve fikirlerle doldu. Ancak kimse, yaşananların sonrasında gerçekleşecek ve son derece hızlı biçimde yayılacak korkunç olaylar dizisini tahmin edememişti. Çatırtı adlı kitabımda, ABD'de on altı yaşından küçük çocuklar tarafından işlenen silahlı suçlara dair yaptığım araştırmada olduğu gibi, bu kitaba da kendi sesimi katacaksam, yol almanın tek yönteminin tarafsız açıklamaları harmanlamak, olayları, bizzat olaylara karışanların ağzından dinlemek olduğuna karar verdim. Bu amaçla aralarında Paul Craddock'm tamamlanmamış biyografisi, Chiyoko Kamamoto'nun toplanmış mesajları ve söz konusu olayların yaşandığı esnada ve hemen sonrasında bizzat tarafımdan yapılmış röportajlara kadar çok çeşitli kaynaklardan yararlandım. Trajedilerin yaşanmasının hemen ardından olay yerine ilk varanların yaptıkları açıklamalar, eski ve halihazırdaki Pamelist'lerin söyledikleri sözler, Sun Havayolları 678'in kaza yaptığı yerde bulunan isho ve Paul Craddock tarafından tutulan şeytan kovucuyla daha önce hiç yayımlanmamış röportaj gibi, bazılarının üzücü bulabileceği, olaylara dair eklemelerle ilgili olarak kimseden özür dilemek zorunda değilim. Kitabın kaynağı (ve bir yere kadar, öykünün bir parçası) olarak gazete ve dergi makalelerinden yapılmış alıntıları kullandığımı açıkça itiraf ediyor olsam da, esas güdüm, Çatırtı kitabımda olduğu gibi, Ocak 2012 tarihinden, Temmuz 2012 tarihine kadar vuku bulan olaylarda rol oynayan başlıca insanlara en yakın kişilerin bakış açılarıyla alakalı tarafsız bir platform yaratmaktı. Okuyucuların, bunu akıllarından hiç çıkarmadan kitapta yer alan açıklamaların sübjektif olduğunu hatırlamalarını ve sonuçta kendi kararlarını kendilerinin vermeleri gerektiğini ısrarla ifade etmek istiyorum. Elspeth Martins New York 30 Ağustos 2012 Buradalar. Ben... Snookie'nin çikolata yemesine sakın izin verme, köpekler için zehirden farksız... Çocuk sana yalvaracak... Çocuk, çocuğa dikkat edin, ölü insanlara dikkat edin, ah Tanrım o kadar çok sayıda ki... Şimdi benim için geliyorlar. Yakında hepimiz gideceğiz. Hepimiz. Hoşça kal Joanie, çantaya bayıldım Joanie. Rahip Len, insanları uyarın, o çocuk bildiğiniz gibi... değil, o çocuk... Pamela May Donald'm ( ) son sözleri BİRİNCİ BÖLÜM KAZA Paul Craddock ın (Mandi Solomon la birlikte) yazdığı, JESS i Korumak: Üçler den Biriyle Olan Hayatim in birinci bölümünden. Havaalanlarını oldum olası sevmişimdir. Dilerseniz bana eski kafalı romantik deyin, ama birbirlerine kavuşan aileleri ve sevgilileri izlemekten çok zevk alırdım. İnsanların kayarak açılan kapılardan bronzlaşmış tenleriyle yorgun argın dışarı çıktıkları ve yakınlarını gördükleri anda gözlerinde saniyenin binde biri bir zaman süresince beliren o parıltıyı görmek... O yüzden Step-hen kendisini ve kızları Gatvvick'ten almamı istediğinde seve seve kabul ettim. Bir saatten fazla zamanım vardı. Erken gelmek ve bir kahve alıp biraz insanları izlemek istemiştim. Şimdi düşününce tuhaf geliyor, ama o öğle sonrası keyfim yerindeydi. Cavendish Hail'un üçüncü bölümünde homoseksüel uşak rolü için aranmıştım (insanın gerçek hayattaki tipine uygun olarak yapılmış bir oyuncu seçimiydi, ama menajerim Gerry bu rol sayesinde nihayet büyük patlamayı yapabileceğimi düşünüyordu) ve gelen yolcular bölümünün girişine ışık yılı uzaklıkta olmayan bir yerde boş bir park yeri bulmuştum. Kendimi şımartma iznimin olduğu o günlerden biriydi, o yüzden aldığım ilave kremalı, köpüklü sütlü kahvemle, bavullarını almakta olan yolcuları bekleyen kalabalığa katılmak üzere oraya doğru yürüdüm. Cup'n' Chow mağazasının yanında iş tecrübesi kazanmaya çalışan ve kendi aralarında didişip duran bir grup çocuk çoktan kaldırılması gereken rezil bir Noel vitrinini sökmeye çalışıyor ve çok kötü bir iş

8 çıkarıyordu. Bir süre onların mini dramatik oyununu izlerken, benim dramımın başlamakta olduğundan habersizdim. Uçağın zamanında gelip gelmeyeceğini öğrenmek için uçuş bilgi panosunu kontrol etmeyi düşünmemiştim, o yüzden dahili anonsun genizden gelen monoton sesini duyduğumda boş bulundum: Go!Go! Havayollarının 277 sayılı Tenerife uçağını bekleyen sayın misafirlerimizin danışma masasına gelmeleri rica olunur, teşekkür ederiz. BlackBerry'mden uçuş detaylarını bir kez daha kontrol ederken, bu Stephen'ırı uçağı değil mi, diye geçirdim içimden. Çok fazla endişelenmedim. Uçağın rötar yapacağını düşündüm herhalde. O an Stephen'm arayıp geç kalacağını bana neden haber vermediğini merak etmek de gelmedi aklıma. Bunun başınıza gelebileceğini asla düşünmüyorsunuz, değilmi? Başlarda danışma masasının önünde, benim gibi erken gelenlerden oluşan küçük bir grup vardı. Saçlarını kızıla boyamış, bir sopaya bağlı kalp şeklinde bir balon tutan sevimli bir kız, bir güreşçiyi andıran yapısıyla rasta saçlı bir adam ve pembemsi renkte, birbirlerine çok benzer eşofman takımından giymiş, sigara tiryakilerinin ciltlerine benzer ciltleri olan orta yaşlı bir çift... Kısacası, genellikle arkadaşlık ettiğim tipte insanlardan olmadıklarını söyleyebilirim. İnsanın ilk izleniminin bu denli yanlış olması ne garip, değil mi? Şimdi tüm bu insanları en yakın arkadaşlarım arasında sayıyorum. Eh, bu tip şeyler insanları bir araya getiriyor, değil mi? Danışma masasındaki sorumlu, sivilceli genç çocuğun yüzündeki savaştan kaynaklanan ruhsal çöküntüye benzer yüz ifadesinden ve korkunç bir şeyler olmak üzereymiş gibi onun etrafında dolanıp duran beti benzi atmış güvenlik görevlisi kadından anlamalıydım aslında, ama o aşamada hissettiğim tek şey öfkeydi. En havalı Cavendish Hail aksanımla, Neler oluyor? diye sordum. Delikanlı bizlere daha ayrıntılı bilginin aktarılacağı yere kadar kendisini takip etmemiz gerektiğine dair bir şeyler kekelemeyi başardı. İtiraf etmeliyim ki eşofman takımı giymiş çiftin etrafa pis kokular yaymıyor olması beni şaşırtmıştı, ama başkasından emir alacak tiplere de benzemiyorlardı. Yine de hepimiz söyleneni yaptık. Ancak birkaç hafta sonraki 277 Birlikteliği toplantılarından birinde bana o aşamada acı dolu gerçeği kabullenmemek gibi bir ruh hali içinde olduklarını söylediler. Bilmek istememişlerdi; uçağın başına uğursuz bir şey gelmişse de bunu ergenlik yaşını henüz geride bırakmış bir çocuktan duymak istememişlerdi. Delikanlı, büyük ihtimalle öncesinde onu sorgulama fırsatı bulmayalım diye önümüzden koşturdu ve bizi gümrük bürolarının yanındaki, dıştan hiçbir özelliği olmayan bir kapıdan içeriye soktu. Dökülen boyalarından ve çizik dolu zemininden anladığım kadarıyla burası, havaalanının halkın gözünün önünde olan bölümlerinden biri değildi. Bir yerlerden burnuma, sigara yasağına aldırmayan pervasız birinin yaktığı sigaradan yayılan hafif kokunun geldiğini hatırlıyorum. Sonunda şarap rengi, bekleme odasına özgü koltuklarla döşeli penceresiz ve sevimsiz bir salona geldik. Gözüme plastik bir ortanca demetinin arkasına yarı gizlenmiş yetmişli yıllara özgü o boru biçimindeki kül tablası ilişti. İnsan neler hatırlıyor, ne tuhaf değil mi? Elinde bir klasör taşıyan vinileks takım elbiseli bir adam sallanarak yanımıza geldi; ademelması Tourette hastasıymış gibi aşağı yukarı inip kalkıyordu. Yüzü bir kadavra gibi solgun görünse de, yanakları tıraştan dolayı isilik olmuştu ve kıpkırmızıydı. Sağı solu tarayan gözleri gözlerimle kısa bir süreliğine kesişti, sonra uzaklarda bir yere sabidendi. Sanırım o an dank etti kafama... Hayatımı sonsuza dek değiştirecek bir şeyi duymak üzere olduğumun o korkunç farkmdalı-ğıyla sarmalandım. Kelvin -rasta saçlı adam- Hadi bakalım, sizi dinliyoruz, dedi sonunda. Takım elbiseli sarsıcı bir biçimde yutkundu. Bunu size iletmekten son derece üzgünüm, ama 277 sefer sayılı uçak, yaklaşık bir saat önce radar ekranından kayboldu. Dünyam sallandı ve panik atağın ilk dalgasını hissettim. Parmaklarım karıncalanıyordu ve göğsüm sıkışmaya başlamıştı. Sonra Kelvin hepimizin sormaya korktuğu o soruyu sordu: Uçak düştü mü?