Degerli ILKYAR Dostlari, Sevgili Kiymetli Ogretmenlerimiz,

Transkript

1 Degerli ILKYAR Dostlari, Sevgili Kiymetli Ogretmenlerimiz, Gonullumuz sevgili Osman'in cok hos izlenimini ogretmenler gunu nedeniyle ogretmenlerimize, ama ozellikle uzaklarda gorev yapan ogretmenlerimize, zor kosullarda fedakarca gorev yapan YBO ogretmenlerimize armagan ediyoruz... Bir ogretmenimiz soyle yazmisti, "Biz buradayiz ve sikayet etmeye zamanimiz yok, pek hakkimiz da yok, burada yuzlerce dunyayi guzellestirmek bizim elimizde, cabamiz surekli bu dogrultuda..." Osman kendisinin "ne yaptigini" sorguluyor... Her zaman soyluyoruz eger toplumda duzgun bireyler varsa onlarin arkasinda guzel ogretmenlerimiz oldugu icindir... Belki bu ozel gune has olarak onemsenip unutuluyor olabilirsiniz, ama sizin katkilarinizin onemi baskalarinin gozunde farkli seyretse de, biz sizlerin bas tacimiz oldugunu biliyoruz... Ve surekli siz fedakar ogretmenlerimiz icin birseyler yapma cabasindayiz... Selam sevgi ve saygilarimizla, ILKYAR -- Cocuklarimiz, ilk goz agrilarimiz, ilk yarimiz; hele ki uzaklardaki, YIBO lardaki cocuklarimiz, kardeslerimiz site: e-posta: Vural Beyimiz> Kas Gucuyle Devri Alem Erden>

2 N E Y A P I Y O R U M B E N B U R A D A? Ne yapıyorum ben burada? diye sordum kendime, ne okulda ne bahçede deney şişesine doldurmak için su bulamadığımda. Nefes nefese kalmışım, etrafa baktım; 6 üniversite öğrencisiyiz, Ardahan ın kim bilir hangi köyü, kerpiçten evler, saman yığınları, çamurlu patikalar, ahırların kapısından deneyleri izlemeye çalışan çocuklar, büyük baş hayvanların otladığı bi okul bahçesi... Sonra arkamda bıraktığım kalabalığa doğru ilerliyorum, en önde toprağa çömelmiş saçı başı dağınık ama dünyanın en güzel gözleri gülümsüyor, şişeleri bırakıp yanına oturuyorum, alıyorum kucağıma. Farkında olmadan sımsıkı sarılmışım, o ise deneyleri izliyor şaşkınlıkla. Önde oturanları izlemeye koyuluyorum, yüzlerinden bir çok şeyi anlamak mümkün. Ama en bariz olanı, sadece projelerde gördüğümüz o eşsiz saflık, size duyduğu sonsuz güven, öz kardeş gülümsemesi, yüzüne vuran güneşten kıstığı gözleri, parlayan saçları, sihirbazı izliyormuş gibi meraklı ve heyecanlı bakışları... Kendime diyorum: doğru yerdeyim. 2ye giden kardeşler Seda ve Sude yenisiyle değiştirmek için eski ders kitaplarını kucaklamışlar, taşımaya çalışıyorlar. Kitaplar boylarının yarısı kadar. Çömeliyorum hemen karşılıyorum, ufacık bi dokunuşla okşayınca başlarını hemen gülümsemeye başlıyorlar. Onları sunuma gönderip bu kez hemen okulun önünde kurulan pazar yerine gidiyorum. Tezgahlardaki çocukları okula gönderip anne babalarından bu günlük izin alıyorum. Etkinliğimin de olmamasını fırsat bilip köydeki teyzelerle amcalarla konuşuyorum. Zaten hepsi okul bahçesine kadar gelmişler, kocaman otobüsün ne işi var burada diye soruyorlar. Biraz konuştuktan sonra çözülmeye başlıyorlar, teyzenin biri 20 metre ilerdeki evine doğru dönüp seslendikten az sonra 2

3 oğlu koşarak yanımıza geliyorlar, hemen sınıflarına yerleştiriyorum. Her boş vakitte öğretmenlerle, görevlilerle, köy ahalisiyle konuşmak lazım. Öğretmenlerin ya da köy halkının ODTÜ otobüsünü görünce telaşlanmaları, rapor mu tutacaksınız? diye sormaları, çocuklarımıza ne anlatıyosunuz diye korkmaları... Kısıtlı zamanımızda, bir de ODTÜ önyargısını kırmak gerekiyor. Şu olay bu kişi diye hiç bi yoruma girişmeden etkinliklerimize davet ediyoruz onları da. Cafer hoca anlatıyor, doğduğu köye öğretmen olmuş, Okula epey emek verdik, bakımlı mı sizce? Yeni atananları da teşvik etmeye çalışıyoruz. Ama velilerin zihniyeti değişmesi lazım. Ailelerin genel olarak maddi durumları iyi, ama bu çocuklarına yansımıyor, çocuğunun ayakkabısı yok ama baba yeni traktör, inek peşinde. Öğretmenliği sadece okulda sananlardan dolayı bu durumdayız. Buralarda geçti ömrümüz. Gayrı ihtiyari babam yaşındaki hocayla sarılıyoruz, sen bi gün dayanamıyorsun bak, 33 senedir öğretmenim ben Sonuna kadar haklıydı, biz 1 günde çok az şeye şahit oluyoruz. Ancak o köyde doğan birisi olduğumuzu hayal etmeliyiz ki, sorumluluklarımızın farkına varalım, sahip çıkmalıyız bu çocuklara diyelim, hep gitmeliyiz köylere diye iple çekelim proje tarihini. Merkezi nüfuslu Ardahan ın 15 köyüne gitti ekibimiz 3 günde. Yüzlerce köy çocuğuna dokunduk, sarıldık sımsıkı, onların bir gülümsemesi için düştük yola, ama aklımızda kesinlikle şunları bunları yaptık diye bi övünç tablosu değil, gözden kaçırdığımız çocuklar yer etti. Daha özverili davranabilir miydik?

4 Okulun ilk günü 2ye bölünüyoruz, ben Halitpaşa OO ndaki ekipteydim. YBO kapanmış, artık gündüzlüler. Yemekhaneye gittiğimde kenarda duran 2 kıza takılıyor gözüm. Niye sıraya girmiyosunuz diyerek tanışıyorum önce. Meğer yemek sadece köylerden gelenlereymiş, artarsa siz de yersiniz dediler. Ebru da, Berivan da 5er kardeşin 2.si. Küçük kardeşleri hemen ön bahçedeki ilkokulda, büyükler ise yandaki ticaret meslek lisesinde. Birinin evi uzak, öğle arası yetişemiyor, diğerinin annesi evde olmuyor. 10 çocuk öğle araları okul bahçesinde takılıyorlar. Nadiren evden bişeyler hazırlıyorlar ya da marketten bisküvi ile geçiştiriyorlar. Bugün şanslısınız diye takılıyorum, öğle yemeği var. Ama Berivan yemiyor, acıkmış ama yemiyor. Ebru yetişti imdadına, abi senden utandığı için yiyemiyor Yemek boğazıma düğümlendi, zoraki gülümseyip uzaklaşıyorum hemen. O masumiyete başka nerde denk gelinir, mahcup bakışlarıyla nasıl böylesine edepli olunur, farkında olmadan çok şey farkettiriyor öğretiyor, her şeyin en güzelini hak eden Berivan. Cuma günü Doğubeyazıtʹtayız, sadece 4 yatılı çocuk karşılıyor bizi. Resmi olarak okul açılalı belki 5 gün oluyordu ama, bu yörede çocuklar kasımda gelir nisanda giderlermiş uzuuun yıllarını vermiş öğretmenlerin dediğine göre. Tarlaların, hayvanların işi bittiğinde gönderilirmiş çocuklar okula. Artık devamsızlıktan sınıfta bırakma olayı da olmayınca, öğretmenlerin de eli kolu bağlanır olmuş. Bizim de elimiz kolumuz bağlandı, ama hiç birimiz o 4 çocuğu unutmayacağız. Gökhan, Abdullah, Fesih ve Fatma. Bir 8.sınıf öğrencisinden çok çok daha olgundu Fatma, ne mi onu olgun yapan? Koca yatakhanede tek başına kaldığı zamanlar belki, ya da ameliyat için İstanbulʹa bile tek gidip gelmesi, uygunsuz davranan arkadaşlarını uyarması, 8 senedir yatılı olması... Dediğine göre, köylerindeki tek aile onlarmış, okul konusunda hassas olan, 11 kardeş olmalarına rağmen. Hepimiz hayran

5 kalıyoruz Fatmaʹnın bu kocaman yüreğine. Eminiz ki diğer 10 kardeşiyle birlikte ailesine de köyüne de ışık olacak Fatma. Pazar günü, nihayet, Ercişʹe geçiyoruz. Van Gölü kıyısında ilerleyerek giriyoruz şehre. TOKİ binaları karşılıyor bizi. Neredeyse gördüğümüz tüm binalar, evler, okullar, hastaneler yeni yapılmış, neredeyse 2 sene geçmiş depremin üzerinden. Salihiye mahallesine gittiğimizde ise, birbirinden uzakta kurulmuş hep tek katlı evler çarpıyor gözümüze, belki de her şeyi özetliyodu bu manzara. Mahalledeki tek yükselti, Salihiye Kız YBO. Tüm yatılıları kız olan YBOʹda da çok az öğrenci varmış ilk hafta. Yarın gelirler diyor öğretmenlerimiz ve onların tesellisiyle pansiyon binasına çıkıyoruz hızlı adımlarla. El salladığımızda camdan kaçışan çocuklar aşağı iniyorlar, sayıları bizden az. Tüm akşam birlikteyiz, bir tanesi diyor ki; ailemizin ya da öğretmenlerimizin söyledikleri hep nasihat olarak geliyo bize, bir kulağımızdan girip diğerinden çıkıyor. Ama siz de benzer şeyleri söylemenize rağmen bu lafları daha çok önemsiyoruz, daha bir azim ve umut ışığı oluyor bize. Burada kesinlikle bir üstünlük algılanmasın, biz sadece 1 gün onlarla beraberiz, aileleri veya hocaları yıllar boyunca yanlarındalar, bir kıyas söz konusu bile olamaz. Ama insan kendine sorduğunda farkediyor, dışardan uzaktan birinin söylediklerini gerçekten daha çok önemsiyoruz, dikkate alıyoruz ve kendimizi düzeltiyoruz. Belki de bunun için düşmüşüzdür yola diyorum ve gözlerindeki parıltıyla veriyor karşılığı. Ercişʹte tanıdık yüzler de görüyoruz, ODTÜʹdeki kampımıza katılan çocuklar, öğretmenlerle hasret gideriyoruz. Bi daha nasıl görüşeceğiz ki? diye sitem eden çok çocuk olur projelerde, işte bu karşılaşmalar hepimize umut kaynağı oluyor. Tüm gün bunu örnek veriyoruz diğer çocuklara, yeter ki biz irtibatımızı koparmayalım diyerek mektuba teşvik ediyoruz. Ertesi gün Patnos Dedeli YBOʹda sabah sırasında çocuklara şarkı söyletelim diyoruz, var mı söylemek isteyen? Yarışmada 2.liği olan Özcan çok hevesli. Bugün belki ülkemizdeki bi çok insanın söyleyemediği doğruları megafona söylüyor Özcan;

6 Arkadaşlar, unutmayın ki Türk Kürt kardeştir! Şimdi kardeşliğimizin simgesi olarak bi şarkı söyleyeceğim, az önce Türkçesini söyledim, şimdi Kürtçesini söyleyeceğim Çıt çıkarmadan, gözleri dolu, tüyleri diken diken dinliyor yüzlerce insan Çavreşamınʹı. Hafızamdan silinmesini istemeyeceğim anlardan biri. Bu kez Süphan Dağıʹnın eteklerindeyiz, Mustafa hemen ihtişamlı dağın türküsünü okuyor el kol hareketleriyle Barış Mançoʹyu andırıyor. Nuran şarkı defterini kapıp geliyor, başlıyor söylemeye: İki dağın arasında kalmışam... Kulağım Nuranʹda belki ama gözümde Şubat 2012 Ş.Urfa Hilvanʹdaki Süreyya Hocanın aynı türküyü okuyuşu canlanıyor. Beraber söylüyoruz, şaşırıyorlar Aaa abi nereden biliyorsun sen bu türküyü? Yoksa Küçük Gelinʹi mi izliyorsun? Meğer öyle bir dizi varmış ve giriş müziğiymiş. Yok diyorum, anlatmaya başlıyorlar diziyi. Eee peki buralarda oluyor mu böyle şeyler diye sormadan edemiyorum. Neyseki buradaki çocuklar daha umutlular, daha farkındalar bişeylerin ve olumlu gelişmelerden bahsediyorlar. Son günler ise, içten içe hüzünlenerek geçiyor bizim açımızdan. Bitmesin istiyoruz, güzel bi rüyadan uyanmak istememek gibi. Ya da ne kadar uzun olursa olsun sıkılmayacağın doyamayacağın bi film gibi. Gönülsüz gönülsüz düşüyoruz dönüş yoluna, bi pencere kenarına çekilme zamanı. Nereye baksan 18 gündür dokunduğun çocukların yüzleri, hepsi el sallıyorlar; kulaklarında çınlayan sesleri, hepsi söz veriyorlar; ellerinde onların izleri, hepsi sıcacıklar; diline dolanmış bi türkü, Çavreşamın; ve damağında tarifi zor bi tat, hiç geçmesini istemediğin. Ankaraʹya döndüğümüzde dersler başlamış, yoğun bi koşuşturmaca, kalabalık, garip uğraşlar içindeki, yapmacık sebeplerden yüzleri asılmış sopsoğuk insanları izliyorum kütüphanenin önünde oturmuş. Boşluğa dalıyor gözlerim: Ne yapıyorum ben burada? güzel çocuklarımızın ilk yarlarımızın geleceğine güzellikler katmak için belki bir kitap için, belki bir çanta dolu hediye, belki bir kitaplık, belki de daha fazlası için : İş Bankası ODTÜ Şubesi (4229) TL TR ; 7 Lütfen bağışınızın açıklama kısmına isminizi mutlaka, eğer özel bir amaçla bağış yapıyorsanız o konuda da açıklama lütfen belirtin F.Osman Seçmen ODTÜ Bilgisayar Mühʹ4 ilkyar.yonetim@gmail.com