Beynin Taşıyamadıkları. ekleniyor hatıralarımıza. Günün yoğunluğundan neler yaptığımızı pek düşünmeden o günün

Ebat: px

Şu sayfadan göstermeyi başlat:

Download "Beynin Taşıyamadıkları. ekleniyor hatıralarımıza. Günün yoğunluğundan neler yaptığımızı pek düşünmeden o günün"

Su Usta
7 yıl önce
İzleme sayısı:

1 Dilek 1 Nur Ecem DİLEK Beynin Taşıyamadıkları Zamanın nasıl aktığını fark edemiyoruz bazen. Olaylar, anılar, yaşanmışlıklar bir bir ekleniyor hatıralarımıza. Günün yoğunluğundan neler yaptığımızı pek düşünmeden o günün defterini kapatıyoruz. Sonra bir gün, hiç ama hiç beklemediğimiz bir anda bir hatıramız canlanıyor gözümüzün önünde. Fikren, o an gerçek dünyadan uzaklaşıyoruz ve hatıramızdaki yer ve zamana gidiyoruz. Fark etmediğimiz o an, aslında bizi biz yapmış olan bir parçamız oluyor. Kendimce geçmişe dönüşü çok yaşadığım bu dönemde Oya Baydar ın Yetim Kalacak Küçük Şeyler adlı eseriyle karşılaştım. İki buçuk sayfayla anlattığı küçücük bir anı otobüste gözlerimi yaşartacak kadar güçlü olduğu için burada değinmek istedim. Zihin insanın her şeyidir ve aslında sahip olduğu tek şeydir. Gördüğümüz, duyduğumuz, hissettiğimiz şeyleri beynimiz, yani zihnimiz, işlemden geçirmezse hareket eden bir bitkiden farkımız kalmaz. Bir insan olabilmek için, sevebilmek için, mutlu olabilmek veya yaşamdan tat alabilmek için bunlara ihtiyacımız vardır. Hatta bu da yetmez, karşımızdakinin de bunları yapabilmesini isteriz, buna ihtiyaç duyarız. Fakat zaman geçtikçe ve beyin yılların yorgunluğunu taşıyamadığında insanın bu yetenekleri körelebilir (Baydar 51). Bunun gittikçe yaygınlaşan adı ise alzaymırdır. Adının, çocuklarının, eşinin, tüm dünyanın, hatıralarının zihin defterinden usulca silinmesi Bu yüzden en çok alzaymır hastalarına ve onların yakınlarına üzülürüm. Çok ama çok yakının olan birinin zamanla senden ve uzaklaşması, kendine yabancılaşması ne kadar da zordur, kim bilir. Onun pabuçlarını giyip onun yürüdüğü yoldan yürümeden onu anlayamazsın derler hep. Evet, anlayamam ama biraz olsun hissedebilirim. Önce bir yakınımızda gördüm, sonra hakkında filmler izledim, kitaplar okudum. Beynim, bir

2 Dilek 2 beynin kendine neler yapabileceğini kabullenmek istemedi ama gerçek ortadaydı. Beyin kendi kendini kemirirken çürüğünü çevresindekilere de bulaştırıyordu; etrafındaki herkes zarar görüyor, içten içe bitiyordu. Cehennemi birlikte yaşıyoruz, birlikte tükeniyoruz. ikinizden birini bakımevine göndermem gerek, dedi doktor. Ben gitsem daha iyi olacak, dedim. Şaka yapmıyordum. Peki ona kim bakacak? doktorumuz da şaka yapmıyordu, kendime geldim (Baydar 51). Bir şekilde kendini yiyip bitiren insan bir şeyler düşünmeye başlar. Kendimizi korumaya programlanmış olduğumuzdan olsa gerek, sorunlu şeylerden kaçmaya çalışırız hep, hastalardan uzak durmaya çalıştığımız gibi. Hasta en yakınımız olduğunda ise işler sarpa sarar çünkü kaçacak bir yer yoktur, ne onu bırakabiliriz ne ondan kaçabiliriz. Tam bu sırada sahneye bakımevi, huzurevi ya da adı nasıl güzel bir şekle sokulduysa onlar girer. Tam adı bırakmak olmayan bir bırakma yöntemi çıkarıp bırakıverir ortaya. Mantıken her şey mükemmeldir: mükemmel bakım, mükemmel olanaklar, mükemmel doktorlar, mükemmel yemekler, mükem-mel Oysa gerçekte her şey mükemmel değildir çünkü terk edilmişliğin mükemmel hiçbir tarafı yoktur. Çünkü hastane gibi huzursuz, insanın içini acıtan bir ortamda hayatının az veya çok fark etmez-kalanını yalnız geçirmek aklı başında ister olsun ister olmasın hiç kimsenin yaşmaması gereken bir şeydir. Belki bu söylediğim sözler şu an için çok idealist gelebilir kulağa. Ne var ki gördüğüm örnekler bana bunu söyledi hep. Ronald Dahl ın kitabı Charlie nin Çikolata Fabrikası nda kendi küçük ailelerine bile bakacak imkânı olmayan o güzel aile dört ihtiyara biri alzaymır hastasıbakıyordu, çünkü aile bunun için vardı. 13 yıl boyunca alzaymır olan Z. Teyze son anlarına kadar evdeydi, her ne kadar hiçbirimizi hatırlamasa da bizden korksa da. Oya Baydar'ın annesini bakımevine göndermemesi çok olasıydı çünkü size bu kadar yakın olan birini bakımevine terk etmek duygularımızın asla izin vermeyeceği bir şey. O göğsünü tırmalayan kedi

3 Dilek 3 haklıydı, kendi kurtuluşu için bunu yapıyordu annesinin iyiliği için değil (Baydar 52). Annesi kendini otelde hissededursun, kedi tırmık atsın, lavanta kokusu ortalığı doldursun, benim gözlerim dolsun O an aklıma İclal Aydın ın Adam Kadın ve Çocuk şiirini okurken çalınan notalar 1 geldi, bu sefer anne ve kızı bir ayrılığın üç kahramanıydılar. Tam Hayır, yapma bunu! diyecekken kızı annesinin küçücük bedenine sarıldı, bu kızın içine sinmemiş bir kararın sonucuydu. Bir kez daha mırıldandım kendimce, sevdiklerinin ne durumda olduğu değil yanında olmasıydı önemli olan. Belki elini tutmak, belki sesini duymak, belki kokusunu hissetmek ihtiyaç duyduğumuz şey, bilemiyorum. Ama şu var ki, son ana kadar onu yanında hissedip elinden geleni yaptığını bilmek bizi rahatlatabilecek tek ama tek şey. Bir karar sürecinin yaşattığı ağır duyguların iki buçuk sayfaya yansımasıydı okuduklarım. Ben yapar mıydım, diye sordum. Hayır, yapmazdım, yapamazdım. Her ne kadar anılarımızı hatırlamadan benliğimizden bir şeyler kaybetsek de deftere yazılacaklar tam olarak bitmemişken hepsini aniden bitirmek asla bana göre bir hareket değildi Kelime sayısı: Videoya bu adresten ( ulaşılabilir, sözleri ektedir.

4 Dilek 4 Kaynakça Baydar, Oya. Yetim Kalacak Şeyler. İstanbul: Can Sanat Yayınları, 2014.

5 Dilek 5 Ek 1. Adam, Kadın Ve Çocuk Adam önce kitapları topladı. Kadın, kapısı kapalı, ağlıyordu. Çocuk merdivenlerde oturmuş, Zaman dursun istiyordu. Bir ayrılığın üç dalıydılar... Birikmiş ne varsa atma zamanıydı şimdi. Çocuk merdivenlerin basamaklarını saydı. Saçlarını çözdü, bir daha ördü. Kadın kapı kolunu tutmak, kapıyı açmak, Adamın yanına gitmek istedi... Adam resimleri ayırdı, Bir ayakkabı kutusuna koydu. Çocuk kapı ziline baktı, Kadın duvardaki saate... Adam, açık olan pencereye... Bir ayrılığın üç kahramanıydılar... Zaman durmuyor, Adam kalmıyor, Kadın engel olmuyordu... Zaman duramıyor... Adam kalamıyor... Kadın engel olamıyordu... Çocuk boynundaki ipli anahtarla kapıyı açtı. Çizgili defterinin arasından, kuruttuğu gelincik çiçeğini aldı.

6 Dilek 6 Kadın balkon kapısını açtı, Rüzgar perdeleri uçurdu... Adam, açık pencereyi kapattı, Masanın örtüsünü düzeltti... Bir ayrılığın üç adımıydılar... Adam gitti... Kadın kaldı... Çocuk b ü yüdü... Şimdi gelincik bir ayakkabı kutusunda, Siyah beyaz resimlerle birlikte... Ayakkabı kutusunun anısı çocuğun kilitli kalbinde Bir ayrılığın üç resmiydiler... Adam... Kadın ve çocuk... Perdeler, kapı kolu ve merdiven... Bir ayrılığın üç şahidiydiler... İclal Aydın

Benzer belgeler

Gülmüştü çocuk: Beni de yaz öyleyse. Yaz ki, kaybolmayayım! Ben babamı yazmamıştım, kayboldu!

Gülmüştü çocuk: Beni de yaz öyleyse. Yaz ki, kaybolmayayım! Ben babamı yazmamıştım, kayboldu! Kaybolmasınlar Diye Mesleğini sorduklarında ne diyeceğini bilemezdi, gülümserdi mahçup; utanırdı ben şairim, yazarım, demeye. Bir şeyler mırıldanırdı, yalan söylememeye çalışarak, bu kez de yüzü kızarırdı,