Gürsel Dönmez SAF SİYAHA YOLCULUK. ŞİİRLER Viyana

Transkript

1 Gürsel Dönmez SAF SİYAHA YOLCULUK ŞİİRLER Viyana

2 SAF SİYAHA YOLCULUK İkinci Perde: Serüven Sürgün Kurşun Menzilinde Gayet Suskun Bilemezsin Yâsemen Parmak İzleri Kûn Hû Saf Siyaha Yolculuk Yiğitler Mezarlığı Mahşerin Çocukları

3 SERÜVEN Hayat, yani şu yalancı aynalarda Ertelenmiş mutluluklar serüveni Memât, zamansız kırılan aynalarda Yitip gitmenin alevden merdiveni. Hasret, esmer bir kadının gözlerinden Göğsüme dökülen sonsuz bir feryâdın Bedenimi harab eden sözlerinden Yaşamak için sebep yok dedirteni. Hayat, yani şu yalancı aynalarda Ertelenmiş mutluluklar serüveni...

4 SÜRGÜN Evet..., zor bir başlıktır bu, mürekkeple yaşayanlar bilirsiniz Gelin tumturaklı ifâdeler, gelin süsleyelim bu başlığı Allı pullu bir başlık takıp, gelin edelim onu isterseniz Gelin, bir gülümseme yerleştirelim sürgünün tam ortasına. "Merhaba sevgili dostum, sağ omuzundan öperim bir direnişin öyküsünü dokuduk seninle nice zaman mezar taşlarımıza varıncaya kadar herşeyi tasarlayıp çağı yeniden yazacak kahramanlar biziz dedik ve bizdik güvercinsiz özgürlüklerden konuşan mâdem ki uçan kuşa ve kurşuna göğsümüz açıktır varsın koca bir kavga patlasın ve ölelim dedik gülümseyerek ama yumuşak bakışların ardındaki şiddeti tattığımda aynı toprağın çocukları sebepsiz çatışırken birden, bu şehirde, birden yalnız olduğumu gördüm." Tutun ellerimden diyemem, ola ki şâir artistliği olur Âh diyemem, birden âh sesleri yükselir gelenek icâbı âh Gözyaşını denesem, önce utanacaktır çoğu biliyorum Sonra belki de acıyacaklar, acınacak gizli bir sevinçle. "Bazen Kafka'dan konuşulan cafe'lere giderdim belki de hiç kimse Kafka'dan konuşmazdı ya bir işçi kahvesinde dahi, niçin olmasın insanların Kafka'yı konuştuğunu düşünebilirim sonra meşhûr filozofların adını sayabilirim garsona dinlemesin ne çıkar, hemen öderim hesabımı ve -dinlemesini bilen kaç kişi vardır ki zâtensorgulayan gözlerin baskısından korunabilmek için silahsız ve bıçaksız, fakat biraz aceleyle büyük tapınakların sessizliğine sığınabilirim."

5 Merhaba ey sürgün vakitleri, merhaba yalnızlaşma sancısı Mâdem öyle düşündünüz, öyledir efendim artistim bendeniz İdamına hükmedilmiş babasını oynayan meşhûr talihsiz Fakat siz yine de alkışlıyorsunuz, sağolun çok iyisiniz. "Neyi arıyordum ve sen ne bulmuştun o havasız şehirde bu sorunun türlü türlü cevapları vardı eski sayfalarda fakat, atalarımın yaptığı açıklamalar bir yerde yetmedi bir yerde Roma'ya çıkmayan yollar başlıyordu kader sırrına saygısız romancılar gibi söylersek bir bahar akşamı ölüm hemen arkamızdaydı belki böyle ama, sır benim avuçlarımı yakarken göğsümden cennet kuşları ve kartallar havalanıyor aygıtlar şiir diline programlanamadığı için hava alanlarında polisler bunu hiç farkedemiyorlardı." Ciddileşiyorsunuz, ancak gözünüzde şüpheler kırpışıyor Böylece samimiyet denilen o çiğnenmiş gariban soyluya Bir ihtiyat payıyla geliyorsunuz hep, hep ihtiyatlısınız Ben merhaba diyorum, yüreğim hiç olmadığı kadar açık ve; "Ve dostum, Londra borsası allak bullak oldu annesiz kalmış çocukların yüreği allak bullak çün uzmanlar anlayamaz rakamlara inmeyen ifâdeleri oysa, hayata gerekçeler pazarlamak ne kârlı bir iş kabzımallar ideolojilerin habire fiyatını indiriyor herşeyin fiyatı ucuzluyor, sadece çerez fiyatları onlar kurtarıyorlar dengeyi ve barışı, ancak benim dengem yitiyor arada, gürültüye gidiyorum birisini bulmalıyım tez elden, birisini bulmalıyım incilere ve zincirlere sahip olmayan birisini."

6 Korktuğum başıma geliyor, deterjan döküyorsunuz üstüme Yani limon keskinliğinde sorular, siz bu işi biliyorsunuz Yazık ki cevabım yok, yine merhaba diyorum, gelsin sorular Ama o gizli yorumlarınız acımasız olmasın ne olur. "Sonra dostum, insanlar geldi, yani o sevimli barbarlar ellerinde çiçekler vardı, ellerinde silahlar ve yasak yayınlar bulanık gözlerle baktım hepsine, elbiseleri ütülüydü hayatı da ütülemeyi ihmal etmemişlerdi uyumadan önce uzak ihtimâlleri ümitle suluyor ve saksılarda bir çiçek medeniyeti büyütüyorlardı çok okumuşlardı, daha kötüsü psikanalizi de biliyorlardı kötü oldu dostum, çok kötü, eşkiya şehirdeydi buna rağmen kimsenin sevincini hor görmeden sadece kayıtsız bir ilgiyle gülümsedim, gülümsedim." Ân geliyor, dosta haber uçurmalı diyorum, belki yetişir Herşey gündüze kalıyor, güneş kurutuyor kanayan yarayı Yıkanmış bir gülümsemeyle selâm veriyorum, nasılsın diyor Hamdolsun yaşayıp gidiyoruz işte, bir de geceler olmasa. "Çok zaman kuşlardan önce karşıladım ilk ışıkları dizlerimde dermân yoktu ve korkunç yorgundum sabah her zaman zorluydu dostum, her zaman ıslak hayat uyandı, ben uyudum ve rüyâlar biriktirdim karanlık basınca mısrâlar tasarladım yeni baştan işte o zaman Viyana'da saatler daha çabuk akıyordu mâdem ki yalnızdım ve bunu iyice anlamıştım geceye, yani sıfırüç vakitlerine sığınarak kendimden kaçtım hep, kaçan kim sorusuyla terleyerek ama dostum, gece ve sorular acımasızdı."

7 Birisi katılıyor serüvenime uçurumlardan habersiz Böylece, kurşun menzilinde bir oyuna giriyorum çâresiz İnce sızılara âşina ve bu yüzden aldırmaz görünen dost Yanık türkülerle oyunu kolaylaştıracak sözler söylüyor. "Bir oyun daha denemeli belki dermân olur diyerek varsın acı bir oyun olsun zararı yok hâtıralar mezarlığını ziyarete açtım isteyerek yüzlerce cevabın ağırlığı altında ezilip yüzlerce soruyla boğuşmaktansa kaosu rüyâya çevirelim ve kır çiçekleri toplayıp uzun seyahâtlerden, afrikadan ve sanattan nihâyet cinsellikten konuşulan bir oyun olsun da kıyısında durduğum uçurumları unutayım diyerek işte böylece bütün mumları yeniden yaktım." Oysa, oysa biz biliyoruz, tâ baştan biliyoruz âh ne kötü Türkü söylemek kolay değildir kurşun menzilinde, yâ tahammül Yaşamayı denemek zor değil, yaşamaya sabretmek, yâ sabır Yazık ki kırabilecek sazım yok, zâten çalmasını da bilmem. "Evet dostum biliyorum ve bu, benim üstünlüğüm tahammülü zor açıklamalar yapabilirim öfkelenirsem oysa biz büyük direnişlerin provasını yapardık sükûnetle demli çaylarla uyandırırdık gafil insanlığı bir uçtan bir uca meydan okurduk işte bütün sorular bizde, işte bütün cevaplar işte halep, işte arşın derdik, fakat defalarca okuduğum bir kitabın tanıdık sayfalarında zann ettiğim her şeyi yeniden keşfetmek ve keşfedileni yeni baştan yaşamak gerekti."

8 İşte, şiirin başlığı gelin başlığı olmuyor, ne yapalım Âniden yakalıyoruz o gülümsemeyi ve el çırpıyoruz Haydi siz de el çırpın, türkü bilen varsa söylesin dinleyelim Tâ ki farkedilmesin, nasıl gülümsenir acının ortasında. "Nereden devam etmeli, daha nasıl anlatmalı şiirlerden gün görmemiş deliller getirebilirim ne yâr anladı beni ne de yâran diyen ihtiyar yoksa haklı mıydı derin bir suskunluğu yaşamakta bu yüzden gülümsüyorum işte kendime ve insanlara gözlerim kapalı, görüyorum, gözleri beni süzüyor sonra bir şarkıya izin veriyorum tuşlara dokunarak öyle ya, hâlimiz kara sevdâya yorumlandı ve kara değil kapkara bir sevdâyı anlatamayınca anlaşılmaz tuhaf insanlar listesine dâhil olduk." Merhaba bunalım merhaba, fakat nerede tanıştık seninle Hangi soruların ödülü oldun bana, bir yanlışlık olmasın Şimdi daracık bir meydandayız mâdem, ya sen düşersin ya da ben Bilirim ne yiğitler geçti buradan, yiğitlik yerde kalmasın Bu yolda düşenlere selâm olsun, düşersem sakın ağlanmasın. "Evet dostum, sol omuzundan da öperim benim için korkmamalısın başka çâresi yok atalarımın vasiyeti bana böyle ulaştırıldı -yalnızsın ve yalnız başına meydan okumalısıneğer daha güçlü semboller bulabilirsem kendime suskunluğumla hâlden anlamazı affedebilir suskunluğu bir nehir sabrı ile yaşayıp dayanılmaz olan herşeyi mısrâlara dökerek yüreğime silah doğrultanı tâ alnından tanımlayıp kelâmın son damlasına kadar dayanabilirim merak etme dostum gözlerinden öperim..."

9 KURŞUN MENZİLİNDE GAYET SUSKUN Göklerin haberini ışıldatabilmek için, soylu bir kartal kanadını Homurdanan bulutların püskürttüğü pembe dumanların şeffaf gölgesinde Âh demiyeceğime dâir yeminlerimi gizli bir utançla unutarak Kabaran yüreğime bir ölüm sessizliğiyle bandırıyorum ağır ağır... Sonra ismin beliriyor atalarımın yüzünü resmettiğim kağıtlarda Kan mürekkepten aleve dönüşüp, alevden bir ışık oluyor gözlerimde Bir ürpertinin ardından, yayılıyorsun yeryüzünün bütün sayfalarına Tereddütler içinde karanlığa sığınıyorum, öksürerek yapayalnız. Sorumsuzca kahretmekle, bulutlar arasında belirsiz bir çıkmaz yokuşta Bir savaş alanıdır göğsüm ve kelimeler yetmiyor, kelimeler çok fazla Çün, bedeli ağır olan bir sevdâ gibi yüreğimde asırlar zaptetmişim Ve şimdi dilimde prangalar, zorlu ihtimâller altında konuşamıyorum. Konuşamıyorum beni duymalısın, kelimeler güm güm infilâk ediyor Hiçbir şey sığmıyor açtığım parantezlere, kopup gidiyorum insanlardan Atlar bir bir çatlıyor yorgunluktan, nihâyet alana kendimi sürüyorum Buzlar çatırdıyor yaralı göğsümde ve bir şiir düşüyor hâtıralardan. Onu unutmuşum, nice zamandır tuhaf bir sarhoşluk içinde unutmuşum Ve beni aldanış ismini verdiğim tanıdık bir mevsime çağırıyorsun Hancı sarhoş, yolcu sarhoş, konuşuyorlar, sadece ben anlıyorum onları Ama onlar, onlar anlıyorlar mı kendi sözlerini şüpheler içindeyim. Okşanmaya acıkmış bir bebek gibi hüzünlü şarkılara tutunuyorum Fakat şarkılar, saçlarıma düşen beyazlığın sebebine yaklaşamıyor İşte yine birşey söylenebilmiş değil hâlâ o sihirli kelimelerden Zâten kelebekler dayanamaz acıya, yanarlar benim serin ellerimde.

10 Liseli bir roman kahramanı, seni seviyorum diyor kız arkadaşına Ve sonra, dolgun bir güzellikten kırıntılar düşüyor ihanet sayfasına İhanet sayfalarında masûm kırlangıçlar vardır yolunmuş kanatlarıyla Çocuk büyüyor, elinde hesap cetvelleri ve ihanet anlamsızlaşıyor. Biraz daha basit ifâdelere yaklaştım şimdi, ama sevinemiyorum Gül ve nergis hoşlanmıyorlar çünkü basit ifâdelerle güzel şişelerden İşte bu yüzden, bir davetiye bırakıyorum gözlerinden tâ yüreğine Artık yağmur başlamıştır ve gökgürültüsü şâirlere geri dön emridir. Neler söylüyor bu yabancı diyor santral memûreleri, merak içindeler Hoşçakal diyorum sana, anlayamadıkları için buna üzülüyorlar Gönlün sessiz çağrısı sığmıyor çünkü telefon tellerine ve sayfalara Nedir bunlar diyerek gülümsüyorum, elime meşhûr bir roman veriyorlar. Tolstoy da yalan söylüyor, bu adamlar politikacılar kadar tehlikeli Zarif ambalajlı kahramanları bir bir kovuyorum içimdeki dünyadan Kartal kanatlarımı takınıp tekrar çıkıyorum yakıcı mâviliklere Belki bir hıçkırık yükseliyor yeryüzünden, kayan bir yıldızın ardısıra. O ceylan gözlerin için gazeller düşünürken kan ve kül terliyor geceler Yıldızlar anlaşılmamış sözler gibi âhenk içinde ışıldıyorlar yine Her hıçkıran genç kız için bir yıldız, usulca yer değiştiriyor üzüntüyle Hıçkırıklar birikiyor, hıçkırıklar şiirdir, hıçkırıklar koca bir tarih. Ve şimdi bütün şarkılardan âzâde olup, bütün romanların uzağında Kurşun menzilinde gayet suskun, son mısrâların habercisini bekliyorum... (Sahne kararır ve zaman akarken saf siyahın aydınlık ihtilâli başlar.)

11 BİLEMEZSİN Sana, atlas urbalar biçmiştim gökyüzü kumaşından Gökyüzünün o keskin mâvisi göğsümden boşalırdı Yüreğimin her vuruşu yeni bir yıldız tutuşturur Her iç çekişimde yüzlerce yıldız kaybolur giderdi. Sönen yıldızlarla çizerdim gecenin ıslak yüzünü Neler fısıldardım kendime bilemezsin, bilemezsin Geceye yayılırdım usulca, saçlarım tutuşurdu Nasıl unutulur, mısrâlarda adın vardı, silemezsin. Sana, atlas urbalar biçmiştim gökyüzü kumaşından Gökyüzünün o keskin mâvisi göğsümden boşalırdı Sen giymedin, böylece kara bir kış çöktü yüreğime Üşüdüm ve sıcak şiirler yazdım sonra bilemezsin. Bilemezsin, tuhaf bir savaş veriyordum mısrâlarla Barışı bozan da bendim, barışı yazan ve düşünen Şimdi allı morlu basmalar getirdim kahkahalarla Hint işiymiş, fakat ben mihrâce değilim ki ha ha hayy... Sana atlas urbalar biçmiştim Giymedin... İnciler senin olsun Zincirler benim...

12 YÂSEMEN Vazo, kurumuş menekşeler, yâsemen ve ahû gözler Bir tuzaktan bir tuzağa, bir tuzaktan binbir tuzağa Yeni bir sevgili, yeni bir heyecan ve cam bilyeler Cam bilyeler elimi kesti, cam bilyeler canevimi Yara bere içinde kanat vurdum yeni tuzaklara. Göğsümde antik bir çin vazosu saklıydı, bilinmezdi Parasız pulsuzdum dostum, milyar verseler satamazdım Belki sevgilim gelir, yâsemenler yerleştirir diye Korku ve ümid sağanakları altında ıslanarak Utanmadan ölebilmek için satamaz, satamazdım. Sularla oynaşan hayat coşkusunu görmeyen câhil Kana karışmış dev âşkları mikroskopla nasıl görsün Nasıl görsün şiddeti, eşsiz yumuşaklığı da dâhil Ve nasıl dayansın ona, o ki öldürmeyen bir oktur Sonra nasıl bilsin ki, haddizâtında âşk dahi yoktur. Biz âşkı, erdiren seslerle bir âyin yorgunluğunda Akşamın sınırında engin bir deniz kıyısında gördük Köpürerek savrulan ve iç geçiren mâvi sularda İşte orda, sarp kayalarda onun çılgın ölümünü Ve onun ebedî bir dinginliğe dönüşünü gördük. Biz âşkı, pahalı bir hayâlmiş gibi yorumlayarak Gül'ün hayâlini dokunulmaz bir âşk gibi yaşayıp Yiğitçe ölümü hayat kadehinden yudumlayarak Gâmdan âzâde zaman derdik, vakit derdik, ân derdik ân Böylece, bir aldanış içinde yudumlanırdı zaman. Vazoda taze menekşeler, yâsemen ve ahû gözler Bir tuzaktan bir tuzağa, bir tuzaktan binbir tuzağa Yeni bir sevgili, yeni bir heyecan ve cam bilyeler Cam bilyeler elimi keser, cam bilyeler canevimi Yara bere içinde kanat vurdum yeni tuzaklara uzaklara âh çok uzaklara...

13 PARMAK İZLERİ Gidenler gitti, gelenler geldi, değişen bir devrândır kuruldu Ân..., ân içinde doğup, zaman ırmağında yıkadı yüzlerini Bir âlem-i berzâh, saf siyaha acıkmış bir 'adem'dir yoğruldu. Mağrûr kartalların edâsıyla, zirveye çevirip gözlerini Yıkılırcasına yola girdi, her düşüşte yeniden doğruldu Mermer yolların ötesinde bulmalıydı varlığın gizlerini. Ayakları çamur içinde, elleri simsiyah utanıyordu Varamazdı, ne yüzle öpecekti Mübeşşir'in pâk ellerini Gürleyen ciğerinden çiseleyen yağmurlar içinde kayboldu. Yeni yolculuklar için avuturken yaralanmış dizlerini Buldu..., bir raksın ortasında alevler içinde erirken buldu Bir kadının suskun dudaklarında, Maşûk'un parmak izlerini...

14 KÛN Leylâ ile Mecnûn Bitmeyen öyküsü Ebedî Sonsuz'un. Leylâ ile Mecnûn Şâirin ülküsü O kadîm susuzun. Leylâ ile Mecnûn Dinmeyen türküsü Yatışmaz rûhumun. Leylâ ile Mecnûn Varlığın örgüsü Kaf dağındaki Nûn. Âh Kaf dağındaki Nûn....

15 HÛ Nice zamandır kutlu bir ayak izine Atlas perdeler ülkesine nice zamandır Âniden kabarıveren bir nehir sabrı ile Soyunmuşum bir garip, kendimi yola vurmuşum. Çün bir mecnûn sadâkâti tütmeden canevinden Bu ihtilâl ülkesi ne işe yarar bilinemez Yıldızlara doğru sıçratarak avuturlar insanı Toprağın hikmeti, nedendir bir türlü görülemez. Ve cehennem yemişleri önüne gelinceye dek İnsan kendini daha ne kadar aldatabilir Bulaşıp yalana ateş resimleri seyrederek Varmadan, neyi, hangi kelimeyle konuşabilir. Oysa öperdim toprağı, yorulmazdım öpüşmekten Çün rûhum henüz yorulabilecek yaşa gelmemişti Satırları geçmek gerekti öyleyse ve geçildi Âşk, ve âşk paslanmış ağızlarda ne kadar iğreti. Böylece vâde tamam olur, yeni bir sayfadır açılır Bir saray tutuşur sonra buruk bir âşk azâbıyla Göğsünden albenili yalanlar da buharlaştırılır Yanaklarından süzülecek o sıcak şerbet kezzâbıyla. Âh dahi diyemem artık, başka bir serâptır belki Belki, kırık bir ümid, iltifât kapıları açılır Islanan seccâdeme bile inanmamalıyım belki Belki yorgun rûhlar bazen böyle aldatılır. Şimdi içimde kitaplardan öğrenilmiş bir inci İnemem derinlere ki, varıp nasıl bulsam o Rûh'u Korkağın biriyim, bedenimde korkuların sevinci Sessiz bir çığlıkla direniyorum: medet yâ Hû...

16 SAF SİYAHA YOLCULUK Evet..., bir serâptı gri tülleri yaz gecelerinin içinde zarif güller tomurcuklanan saf siyahın ve geceyi utandıran o tarifsiz gözlerinin sükûtuna çarpılmadan çok önceleri, ey kadın. Önce kavuran kor tufanıyla varılmıştı âşka sessiz bir ışık yağmuruydu toprağı unutturan kimin olduğu hatırlanmayan o gözlerden başka hiçbir kıvrım ve şehvet hatırlanmıyor işte şu ân. O duygunun kaynadığı süveydâ bulunmadıkça ellerinden, yani o sefil, o hantal safralardan kurtarılmış bir kesikbaş, yine kurtarılmadıkça çıldırma nöbetiyle inleyecek anlayamadan. Ne bir hiddet, ne de köpüren çığlıklar olmaksızın kendisini de saklayan saf siyahla dost olunca uzayan ve dağılan saçlarından yorulmaksızın boşluğu farketmeyecek belki, asırlar boyunca. Işığın erişmediği bir sükût aralığından tozlu ışıklar neredeydi bunu da unuturak uzaklaşacak ân be ân aşınmış hâtıralardan gittikçe kıvrılan ince saçlarıyla savrularak.

17 Hû çekecek alevli bir nefes dahi alamadan derin infilâklar içinde kendine gömülerek saçlarından örülmüş tuzaklara yakalanmadan böyle nereye gidecek, nereye âh süzülerek. Tat, koku ve sesler kesilip, geçip gitmiştir zaman artık emin değil gözlerinin dahi varlığından bir dökülen saçları bir de durmaksızın kabaran saf bir hasret kaldı geriye, ona hız kazandıran. Bir infilâk daha..., âh saf siyah denilen bu muydu söndü böylece son işâret, son hâtıra yok oldu saçları zâten yok, saçları döküleli çok oldu savrulan saçları incelirken sahiden var mıydı. İşte en son şüphen bu olacak yoldaşım kesikbaş son hâtırana ait eriyip giden bu şüphe ile bir tükeniş merasimi son bulacak yavaş yavaş unutacaksın sonra, hattâ unuttuğunu bile. Ve ben, sararmış mahzûn sayfalardan ödünç alınmış cins çöl atlarını yorgun düşüren güçsüzlüğümle dönüyorum, vuslat çok uzakta, vuslat çok yakınmış hoşçakal kesikbaş, işte son söz ve işte son cümle: Hüsn-ü kuruntu... Ne seninle olur ne de benimle...

18 YİĞİTLER MEZARLIĞI Dudaklarında nem, mâvi bir tül altında rengârenk büyüleyen teniyle Deve dikenlerini çıldırtıp, etimi uğuldatan nal sesleriyle Endülüsle can bulan, Endülüsün ölüm sebebi dilbere merhaba... Bütün ipek zırhlarımdan soyunup, soyunup mahcûb bakışlarımdan Bir imparator edâsıyla, bir imparator ki kargılardan yorulmuş Göğsündeki sırrı çözmeye ant içerek iniyorum sarp yamaçlardan... Bedenim ki senden süzülmedir, karanlık devreleri bir bir geçerek Şimdi gel bütün çamurunla, kara bulutları da unutmadan işveyle Gel artık, gel ki sütbeyaz gölgem düşsün pudralanmış yüzüne neşveyle... Şam, Kudüs, Bağdat, Gırnata ve İstanbul; o unutulmaz mezar taşları Zamanın yalgın yüzünü öperek geçip giden kader arkadaşları Divitimi size bandırarak kuşanıyorum saf hasret sancısını... Bir yağmuru çağırmak için gökyüzünü ürperterek vuruyor kösler Dostlarıma da ulaşmıştır haberim, ki şâhit olsunlar, ki şâhit ol Ey mâvi tüllerle oynaşarak, nice yiğitler mahveden mahzûn dilber... Aç tüllerini, takın tüm câzibeni, ölümü göze alabilirim Şimdi..., işte şimdi, gizli denizleri alevine doğru kışkırtarak Yiğitler mezarlığı göğsüne bir kurşun gibi sevdâlanabilirim...

19 MAHŞERİN ÇOCUKLARI "Bu türkünün güzel insanları biz nice kahreden sorular biliriz..." Karanlık sözlerle vurmuşlar işâretleri ben uzun yollardaydım dost, buradaydım vuran hâinlerin hepsini tanıyorum ve kin ile kirletmedim yüreğimi vuranların hepsini tanıyorum. Yüreğimde itirâzın alevli çarpıntısı atardamarlarımda yağmurun tarihçesi çığlıklarla ürperen Afrika'lı tenimde ölümsüzlük müjdeleri dolaşırken can kelimeler hâince vurulmuşsa, sancılı göğsüme bir kıyâmet haberi bir kıyâm haberi düşmüşse sancılı göğsüme Kafkaslar kırlangıç sesleriyle yıkanır ve dağlar da köpürmeye başlamışsa mısrâlardan bir müfrezedir boşanır. Ve köpüren kan mürekkebe dönüşende güneşin her doğuşunda güneşin Ortadoğu'nun sancıları yeniden depreşir acılar hep bizimdir bu zamanda bu zaman tüm boyutlarıyla bizimdir. Yeşeren satırlar boyunca hikâyemiz Boşnak kadınların gözyaşlarında özetlenir âh o sonsuzluk nehirlerinden âh deliduman patlayan bir Arnavut direnişi ve yepyeni bir dünya çiçeklenir.

20 Bir bir çizilir altı satırların satırların farkına varıp geçmemiş zamana satır vuranların gelecek zamana pusu kuranların ve rakamların, düzmece rakamların. Muhteris denklemler muhteris Asya'nın gümrâh ülkeleri üzerine haydi savur öfkeni bir mızrak gibi haydi, kaldır başını gökyüzüne görünmez zincirleri kırar gibi. Biriken asırlık hesapların altında kabaran acı hâtıraların arasında biz ne zincirler kaybettik dost aradık, aradık, adına isyân dedik bir bulsaydık var ya, kıracaktık. Biz ne zincirler kaybettik boyun eğiş ve isyân açmazında tanımadığımız mahzenlere indirildik sesin ardında gittik, gittik, gittik âh biz ne zincirler kaybettik. Nokta koyalım artık nokta hiçliğe savurup heykel tozlarını ben yokum artık bu senaryoda iğdiş edilmiş kutsal anlamlara can vermek için yeniden militanca. Delikanlı göğsümdeki yağmur bulutlarına hâinin iğvâsına ve sinsi teorilere dikkat mahzenlerden yeni çıktım, zincirler yeni henüz öykülenmiş değilim fakat hemen taltif ediyorlar isteyeni.

21 Cazgır gibi borsaları konuşuyor efendiler köleler, senetler, makinalar hep tetikte ben susuyorum, susmak ki darb-ı meseldir kuşların bile sükût ettiği vakitte kadîm sayfalar boyu sırrolmak güzeldir. Gökyüzü korsanları haber çalalım derken akanyıldızlar aydınlatır efsûnlu ellerimi samanyolunda bağbozumu vaktidir mütevâzi fakat yürekli bir adam kararlı adımlarla yürümektedir. Zehir kusan uygarlık kentlerinin kelimeler kuşanmış yiğit delikanlılarıyla doğmamış öksüzlerin dahi hakkı için bir muştu yankısını bulsun duâsıyla ben hep açmazların üstüne yürürüm. Ben, yani o fanatik denilen adam bilgi harmanından saf siyahla silkinerek ırmak oldum öfkenin çılgın alevlerine ölüme çağıran buyrukla bilenerek hazır kılındım artık mahşer vakitlerine. Şimdi bir başka yoldan geliyorum postal giymiyorum cakam yok yani sloganlar halk içindi biliyorum ama söylenecek söz var biraz tehlikeli sonra kurşunlanırmışım, ne olur yani. Sadece, o beyaz sessizliğinde ölümün bir kuş kanat çırpar ıslak gökyüzüne ki hüzün bizim adımız değildir adımız âşk ateşinde harlanmış canla ve yüreğimizdeki yangınla bellidir.

22 İşlenmedik günâhın bile kıyısında bu yangını hiç saklamazdık aslında tevbe ile kırardık yalancı aynaları belki harflerin vurdumduymazlığında hayret nöbetlerine tutulurdu bâzıları. Sevgilim, ben ve kardeşlerim yani mahşerin mazlûm çocukları saf siyahın ön habercileri müjde havarileriydik çün bir şerbet gibi sunuldu bize ölüm. İçtik, içtik, kanmadık içtik ölüm şerbetinden sonsuzluğu içtik çağların sınır taşı ahdimizle anadan geçtik, ocaktan geçtik yaralı yüreğimizle yârdan geçtik. Ey acıların onardığı cesûr yoldaş haydi bana ölümsüz cümleler getir ey acılar onaran sakıncalı vatandaş acılarla sar yüreğimi, acıları dindir ve bana ölümsüz cümleler getir. Yepyeni bir senfoni bestelensin de bilinsin böylece nelere inanmadığın hep biliyoruz o meşhûr belgeleri hani şu lânetlenmiş mantığın zâlim kayıtları, iğrenç formülleri. Bu zamanın garip çocukları biz fazlasını, daha fazlasını da biliriz bu türkünün pervâsız çocukları biz haziran bulutları gibi kükreyip ağlayarak ağlatmasını da biliriz.

23 Dem artık bu dem, gün bu gün kimbilir belki serseri bir kurşun yakar bitirir bütün hâtıraları kurşun gibi olsun duâlarınız kurşun babalar, şehitleri bekletmeden gömün. Çün, o eşsiz bestesiyle ölümün seslerin ürperttiği yeşil bulutlardan biz, peygamber çocukları herbirimiz gül yağmuru serin yangınlardan tutuşturup yürekleri ânsızın geliriz. Çocuk, bu yangından doğarsa çocuk bilirse herşeyden önce bilineni ey gözü yaşlı canım anneler neler olur bu mahşerde neler kûn deminde ölüme doğarsa çocuk. Artık göç vakti herhâl, yürek çatlıyor eski bir nehir eski bir türkü söylüyor devrim diyorlar şimdilerde bunun adına belli ki sıcacık bir yağmur yağacak yeryüzünün kirletilmiş suratına. Yağmur yağıyor yağmur, yağmur sensin yıllardır beklenensin hoş gelensin yağmur...