Sayelerinde bugünlere geldiğim, aileme, Chela, Elias ve Cacho ya

Transkript

1 Sayelerinde bugünlere geldiğim, aileme, Chela, Elias ve Cacho ya 5

2 6

3 İÇİNDEKİLER Önsöz Araba Benzetmesi...13 Kendine Giden yol Bölüm: Durum Bölüm: Köken Bölüm: Anlam Bölüm: Koşul Bölüm: Donanım Kazanmak Bölüm: Karar Sonsöz

4 8

5 ÖNSÖZ Kesinlikle bir yol var, Muhtemelen ya da çoğu durumda şahsi ve tek bir yol... Muhtemelen bir yol, Kesinlikle, çoğu durumda Herkes için aynı olan bir yol Kesinlikle bir yol var. Ve birçok ihtimal Bu yolu keşfetmemiz ve bu yolda ilerlememiz gerek. Muhtemelen yürümeye yalnız başlayacaksınız. İleride, 9

6 aynı yolda yürüyen başkaları tarafından fark edildiğinizde şaşkınlığa uğrayacaksınız. Bu yol, başkalarıyla aramızdaki köprü, onlarla ve dünyayla bizi birleştiren bağlantı noktası. Bizi gideceğimiz son durağa götürecek. Bu son durağı dilediğimiz gibi adlandırabiliriz: Mutluluk, kendini geliştirme, refah, aydınlanma, farkındalık, başarı, zirve ya da basitçe son Hepimiz, mücadelemizin oraya varmak için olduğunu biliyoruz. Bu yolda, boşlukta kaybolup kaybetmeye mahkûm olanları, kestirme bir ara yol keşfedenleri, diğerlerine rehberlik edecek kadar ustalaşanları göreceğiz. Yol boyunca, ya da geçtiğimiz ara yollarda taşla, toprakla, engebelerle karşılaşabiliriz. Ancak bunlardan kaçamayacağımız su götürmez bir gerçek. Kararlı olmak zorundayız. Son durağa varmak istiyorsak, vazgeçemeyeceğimizi bilmeliyiz. Ben de bu yolda, daha öncekilerden öğrendiklerimle ilerledim ve bir yandan da kendi yol haritamı çizdim. Kayboldum, sonra yolumu tekrar buldum. Bu yolda hepimiz hatalarımızı düzelterek ilerlemeliyiz. Zirveye ancak böyle ulaşabiliriz. 10

7 Umarım orada buluşuruz. Size oraya vardığınızı söylemeyi çok istiyorum. Böylece benim de başardığımı görmek istiyorum 11

8 12

9 1. ARABA BENZETMESİ Ekim ayında bir gün, tanıdık bir ses telefonda bana, Hemen dışarı çık, sokakta senin için bir armağan var, diyor. Heyecanla çıkıyorum ve armağanı görüyorum. Tam evimin önüne park edilmiş, çok güzel bir at arabası. Parlak ceviz ağacından yapılmış, bronz süsleri ve beyaz seramik lambaları var. Hepsi çok güzel, çok zarif, çok şık. Kapısını açıp arabaya biniyorum. Lüks kadifeden yapılmış, yarım daire şeklinde koltuk ile beyaz dantel perdelerin uyumu çok hoş. Oturuyorum ve her şeyin tam bana göre tasarlandığını fark ediyorum; bacaklarımın uzunluğu, koltuğun genişliği, tavanın yüksekliği doğru hesaplanmış. Başka kimseye yer yok, tamamen benim rahatlığım düşünülmüş. Sonra camdan dışarı bakıyorum ve bir yanda evimin önünü, diğer yanda komşumun evinin önünü görüyorum. Ne harika bir armağan! Ne kadar hoş, ne kadar güzel! diyorum. Bir süre orada oturup bu duygunun keyfini yaşıyorum. 13

10 Bir süre sonra sıkılmaya başlıyorum, camdan görünenler hep aynı. Kendi kendime soruyorum: Bir insan aynı şeyleri görmeye ne kadar tahammül edebilir? Verilen armağanın pek de bir işe yaramadığını düşünmeye başlıyorum. Yüksek sesle şikâyet ediyorum. O sırada komşum geliyor ve sanki zihnimi okumuş gibi, Arabada bir şey eksik, fark etmedin mi? diyor. Halıları ve döşemeleri incelerken, neyin eksik olduğunu düşünüyorum. Benim sormama fırsat bırakmadan, Bu arabanın atları yok, diyor komşum. Bu yüzden aynı şeyleri görüyorum, diye düşünüyorum, bu yüzden sıkılıyorum. Evet, doğru, diyorum. Sonra ahıra gidiyor ve arabaya iki at bağlıyorum. Yeniden arabaya biniyorum ve içeriden, Deh! diye bağırıyorum. Manzara birden mükemmelleşip sıra dışı bir hal alıyor, sürekli değişiyor ve ben de doğal olarak şaşırıyorum. Ancak bir süre sonra güçlü bir titreşim hissetmeye başlıyorum ve arabanın yan tarafında çatlaklar oluşmaya başladığını görüyorum. Atlar beni çok kötü yollardan götürüyorlar; yoldaki tüm çu- 14

11 kurlara giriyor, kaldırımlara çıkıyor ve tehlikeli semtlerden geçiyorlar. Kontrolün benden çıktığını fark ediyorum, atlar istedikleri yere sürüklüyorlar beni. Başta yol çok güzeldi ama şimdi çok tehlikeli görünüyor. Korkmaya başlıyorum ama bunun da bir faydasının olmadığını fark ediyorum. O sırada at arabasıyla yanımdan geçen komşumu görüyorum. Ona öfkeyle bağırıyorum. Bana şu yaptığına bak! O da bağırarak karşılık veriyor. Sana arabacı lazım! Tabii ya! diyorum. Büyük bir zorlukla ve tabii komşumun yardımıyla atları dizginliyor ve bir arabacı ile anlaşmaya karar veriyorum. Birkaç gün içinde işe başlıyor arabacım. Resmi ve ciddi biri, espriden anlamıyor ama çok bilgili. Artık verilen hediyenin keyfini yaşamak için her şey tam olarak hazır diye düşünüyorum. Tekrar arabaya biniyor, rahatça oturuyor, kafamı kaldırıp arabacıma nereye gitmek istediğimi söylüyorum. Arabayı süren, durumu kontrol altına alan, hızı ayarlayan ve istikameti belirleyen o. Ben... Bense yolculuğun keyfini çıkarıyorum. Bu küçük hikâye, bizim holistik benlik kavramını anlamamıza yardımcı olur. 15

12 Doğduk, evimizden ayrıldık ve bir armağan bulduk: bedenimiz. Hepimiz için özel olarak tasarlanmış bir at arabası. Zaman geçtikçe meydana gelen değişikliklere uyum sağlayabilen, ancak yolculuk boyunca aynı kalacak olan bir taşıt. Doğumumuzdan kısa bir süre sonra, bedenimiz bir arzu, gereklilik, içgüdüsel bir talep geliştirmiş ve harekete geçme ihtiyacı duymuştur. Bu at arabası bedenimizeğer atlar olmasaydı işe yaramazdı; burada atlar; arzular, ihtiyaçlar, dürtüler ve duygulardır. Belirli bir süre her şey yolunda gider; fakat bir noktada bu istek ve ihtiyaçların bizi riskli ve bazen tehlikeli yollara sürüklediğinin farkına varırız, o zaman bu atların gemini sıkmak gerektiğini anlarız. İşte bu noktada arabacı figürü karşımıza çıkar: aklımız, zekâmız ve mantıklı düşünebilme yeteneğimiz. Yolculuğumuzu en iyi şekilde idare edecek olan, işte bu arabacıdır. Şunu bilmek gerekir: Her birimiz burada anlatılan en az üç ana karakterizdir. Yol boyunca at arabası olursunuz, atlar olursunuz ve arabacı olursunuz. Bu yol, sizin hayatınızdır. 16

13 Bu üç karakterin her birini sizin kontrol ettiğinizden emin olarak, bütün bu unsurlar arasında uyum sağlamanız gerekir. Bedeninizin dürtüleriniz, duygularınız ya da tutkularınız tarafından sürüklenmesine izin vermek son derece tehlikeli olabilir ve öyledir de. Bu, hayatınızda belirli bir düzeni sağlamak için kafanıza ihtiyaç duyduğunuz anlamına gelir. Arabacı yolu, rotayı belirlemek konusunda işe yarar. Ancak arabayı çeken atlarınızdır. Arabacının onları ihmal etmesine sakın izin vermeyin. Atların beslenmeleri ve korunmaları gerekir; çünkü Atlar olmasaydı ne yapardınız? Eğer sadece bir beden ve beyinden ibaret olsaydınız, ne halde olurdunuz? Hiç arzunuz olmasaydı, hayatınız nasıl olurdu? Bütün yaşamlarını duygularının etkisi olmadan geçiren, sadece akıllarının arabayı çekmesine izin veren o insanlara benzerdiniz. Elbette arabayı da yok sayamazsınız çünkü arabanın yolculuk boyunca sizi çekmesi gerekir. Bu, arabayı onarmayı, bakımını ihmal etmemeyi, iyi durumda kalması için ne gerekiyorsa yapmayı gerektirir. Eğer kimse onunla ilgilenmezse, araba bozulur ve arabanın bozulması, yolculuğunuzun sona ermesi demektir. 17

14 Bunu kavrar kavramaz; bedenim, baş ağrım, iştah hissim, özlemlerim, arzularım ve içgüdülerimle bir bütün olduğumu anladığımda, aynı zamanda yansımalarımın, düşünen zihnimin ve deneyimlerimin de beni ben yaptığını kabul ettiğimde, işte o zaman bugün, kendim için seçtiğim bu yolda donanımlı bir şekilde ilerlemeye hazırım demektir. 18

15 KENDİNE GİDEN YOL 19