ÖYKÜ-DENEME EDEBİYAT YAYINLARI

Transkript

1 ÖYKÜ-DENEME EDEBİYAT YAYINLARI 1

2 2

3 GÜNAHSIZ DOĞMUŞTULAR ÖYKÜ-DENEME TİMUR FİDAN 3

4 Basım Yeri: Ronahi Matbaası Basım Tarihi:

5 İÇİNDEKİLER: PEDAGOJİK PORTRE. Annem-Kadın, Oğul ve trajedimiz Oyunlar ve hayaller Çocuk insan, çocuk dünya ve trajedimiz Ters merak-ters doğum ve trajedimiz Başım dik-başım eğik yürüyüşüm Ve trajedimiz Babam-erkek, ekmek-kadın dünyası Ve trajedimiz Arayış-tarih-kan ve trajedimiz Çelişki-tepki ve bizi çeken istemler SAPLANTILI HAYATLAR. Sende mi kıskançsın Kandırma kendini Uzaklık yada ayrılık, sevgiyi unutma Yeniden başlasana

6 6

7 PEDAGOJİK PORTRE (Trajik yaşamların analizi) 7

8 8

9 ..bu çağın dilinde bütün kelimeler bir tuzağa dönüştürülmüştür. Kelimeler ve onlarca örülü düşünceler sanki temel insan doğasının, zihniyet ve ruhsallığını aldatmak için dizilmişlerdir. Haince ve alçakça bir diziliş.. bu kelimelerin bazı gerçekleri sağlam temsil etmesi nedeniyle tehlike büyümüştür... bu çağın insanı bencilliği için her şeyi kurban etmeye elverişli hale getirilmiştir... ideolojik zamanların en yoz ve bunalımlı bir döneminin yaşandığı kesindir. Dogmatik çağların bile kendilerine göre bir mantık dünyaları vardır. Kendi içinde tutarlı bir yaşam töreleri geçerlidir... uygarlığın genel bunalım çağında ise kendinin her şeyin merkezine koyan bireycilik, bütün çıkarcı mantığına rağmen, ne tarihsel değerlere nede geleceğin ütopik hayallerine saygılıdır. Günübirlik ve yalnız kendini yaşama gibi en sığ, ufuksuz, tarihten kopuk, güdüleri özgürlük yerine koyan çılgınca bir bireyciliğe kaçış vardır... * *A.ÖCALAN. Sümer Rahip Devletinden 9

10 10

11 ANNEM-KADIN, OĞUL VE TRAJEDİMİZ Annemin doğum sancılarıyla birlikte tiz bir çığlıkla hiçbir şeyinden haberimin olmadığı dünyaya gelmişim. Annemle babamı görmemiştim. Neye gülünür, neye ağlanır bilemezdim. Adımı koymuşlardı. Ne duydum nede anladım. Bir ebe doğurtmuş beni. Ebe doğumu kolaylaştırandı. Zor mu oldu, kolay mı bilemem. Dünyanın en acı ve zor olayı doğumdur derler. Ve annelere aittir. Ben bilmem, bilemeyeceğimde. Annem sevinmiş, oğlu oldu! diye. Tabi en çokta babam. Erkek adamın erkek çocuğu olurmuş!. Gözlerim açıldı. Önce annemi yalnızca benim sandım. Başka kardeşlerim olunca annem artık, Annemiz olmuştu. Kadın nedir bilmezdim, anne anneydi başka da düşünemezdim. Biraz büyüdüm. Anne anneydi, baba da babaydı. Öğrendim. Annem biz çocuklarına daha yakındı, biz de annemize. Annem bize ve eve hakimdi, babamsa hepimize, çünkü Evin hakimi erkekmiş, evin hanımı da anneymiş öyle dediler. Ninniler hikayeler dinledim hep böyle. Anne şefkatli, anne doğuran, anne bakıp büyüten, her türlü tehlikeden koruyandı. Evimizin direği ise babammış. 11

12 Erkek adam. Erkeği olan evin ocağı şenmiş, erkeği olmayan evin ocağı körmüş Eh o zaman ben şanslıyım. Çünkü erkeğim. Ve ben de direğim, ocağımız da şen... Dedemle ninemi de gördüm. Demek ki onlarda anne ve baba. Dahasını sordum söylediler; Peki ben ne olacağım? diyemedim. Hikayeler sohbetler dinledim. Onlar dedi ki çocuk doğdu büyüdü, bir kız gördü ve aşık oldu. İstediler verdiler evlendiler çocukları oldu, sonra torunları. Dede nine oldular, sonra göçtüler. Göçmek!? Kafamda bir hayal bile bırakmadı. Neydi göçmek? Dediler; Ölmek -Peki ölüm nedir? -O Allah ın emridir kimse karışamaz. Hikayeler sohbetler de anlatılmıştı. Nasıl ölünür merak ettim. Kimse ölümü beğenmezdi. Ölüm kötüydü. Bir kere annem ölen yaşlı bir komşumuz için; İyi ki öldü, kurtuldu dedi. Şaşırmıştım. Kimi ölümler içinse yazık oldu dendi. İyi ki öldü ile yazık oldu arasındaki farkı anlayamadım. Ölümü hiç bilmemi istemediler. Ölüyü ise hiç göstermediler. Çocuklar ölüyü görmemeliymiş. Ölüm Alladın emriymiş. Ölüm insanın elinden de oluyormuş. Ölümlü konuşmalar çocuklardan uzak yapılırmış. Bir de ölüm korkusu varmış. Ölümden korkmak Allatan korkmakmış. Ölümlü dünya. Öldüren dünya. Öldürenler. Ölenler. Ölümsüzlük sözünü ise çok sonradan duymuştum. Demek ölümsüzlerde varmış. Melekler ölümsüzmüş. Huriler de. Peki ben ne zaman 12

13 öleceğim diye sormadım. Korkmuştum. Çocuklarda ölürmüş. Ama bunu hep gizlediler. Ölüm hep bir sır gibi kalmıştı. Ölümün anlamını sadece Allahın işi olarak bellemiştim. Ölümden daha çok evlenmek konuşuluyordu. Her şey evlenmeye göre ayarlanıyordu. Evlenme öncesi hazırlıklar. Kurulan hayalleri. Ondan sonra da evliliğin dertleri dillerdeydi. Sordum; evlenmek nedir? Birbirine bakıp güldüler; -Büyüyünce öğrenirsin, şimdi ayıptır. -Peki ayıp nedir? Kızmadılar ama biraz kaşlarını çatıp dediler ki; Boyundan büyük sorma. Boyundan büyük işlere karışma Boyum kadar olmayan soruları bilemezdim. -Peki kız nedir? Ağızlarında gizli bir gülümsemeyi gördüm önce, ardından yine kaşlar çatıldı; -Sus, kim sana söyledi. Kız, kardeşindir. -Peki kadın nedir? Bir La havle çekilip, dendi ki; annendir. Yani anne, hem anne hem de kadın peki nasıl olur? Yine gülüşmeler kaş çatmalar, Tövbe tövbe sözleri. Demek ki yine yanlış şeyler söylemişim. Susuyorum ama her gün konuşuluyor ve duyuyorum. Kendi hikayelerimi hayalimde kurmaya başladım. Acaba nasıl büyüyeceğim. Ayıp denilen bir kızı bulup anne baba olunacak mı? Ben nasıl bir baba olacağım? Peki o anne nasıl biri olacak? Kim? Anneler hep çocuklarla evlerde, işlerde çalışanı da var. Onlar da 13

14 anne. Demek ki dünya böyle. Ninem hep derdi; Oğlum dünya böyle gelmiş böyle gider... hepimiz böyle doğduk böyle gideceğiz Annem de söylerdi. Ve tanıdığım kadınlar, annemle-ninem bana böyle dediler, böyle büyüttüler. Onlar göçtü ben devam edecektim. Evet dünya böyle. Filmler gördüm, kitaplar okudum, gezdim. Hep böyle. Tarih böyle, gelecekte böyle olacak. Artık ben de böyle düşünüyordum. Böyle anlıyor, yaşamımı tasarlayıp, örgütlüyordum. Dünya böyle bir çark kurmuş. Bir dişlisi de bendim ve benim gibiler... Bu değişmez değiştirilemez. Çünkü kim tersini düşünse dünya yıkılır. Dünyayı yıkmak, değiştirmek ne haddime. Böyle büyüyordum. Dünyayı annemin ve çevremin penceresinden tanıyordum. Ayıplar çoktu, günahlar çoktu. Ve kadın namustu. -Namus nedir? -Namus ayıptır. Namus namustur. -Tamam da nedir. Annem mi? -Evet sayılır. -Kız kardeşim? -Doğru namustur. -Başka? -Büyüdün evladın karın olursa namusundur. Demek babamın namusu annem. Namusta kadın. -Peki babam, o da namus mudur? Darıldılar. 14

15 -Ne kadar soru soruyorsun. Sonra namusu öğrenirsin. -Peki namusa neden yemin edilir? -Yalnızca ona değil, Allah a ve ekmeğe de yemin edilir. -Kadın ve namusa, Allah gibi yemin ediliyor. Öfkelenip; -Tövbe. Bu nereden çıktı. Sen deli misin kimden öğrendin. -Kaşlar fena çatıldı. Demek ki yanlış yapıyorum. Ne yanlış, ne doğru fazla anlayamadım. Neyse fazla kafa yormayayım, ileride öğrenirim demeliyim ama duramıyorum. -Peki bazıları bu ayıpları yapıyor, namusu bilmiyorlar mı? -Sen onları boş ver. -Ama günah da yapıyorlar. -Üf sen yapma, onlar pistirler, şeytana uyuyorlar. Şeytan ha! Demek ayıp şeytan, günah şeytan. -Peki namusları yok mu? Başlarını sağa sola bir iki sallayıp; -Yok, olsaydı yapmazlardı. -Ama anneleri, kızları da var. Ha bir de Kadın şeytandır diyorlar. Erkeğin kemiğinden yaratılmış hangisi doğru? Cevap verilmedi... Boş ver oğlum kafanı böyle şeylere yorma diye tembihlendim. -Komşumuz karısını boşamış. Bu ne demek? 15

16 -Kötü adamdı karısını terk etmiş. -Peki kadın niye terk etmiyor? -Kadın terk etmez. -Neden? -Çocukları var, kocası var, namusludur. Demek koca kötüdür. Bir kız kaçmış. -O da ne? -Bir genç istemiş vermemişler, kaçırmış. -Peki kaçırıp ne yapacak? -Ne bileyim. Evlenirler. Gençte kötü biri. Demek erkekler kötü oluyor!? Bir kız evden kaçmış nereye? -Evli bir erkeğe. -Ne diye kaçmış? -Akılsızın teki. Delidir herhalde. Hiç evliye gidilir mi? Öyküler sohbetler daha neler neler duydum. Yaşamın her yerinde kadın öyküleri... Şu mahallede kötü bir kadın var dediler. Sordum; Niye kötü? Usulca söylenerek; Erkekleri evine alıyor para karşılığında. Dondum kaldım. -Kocası yok mu? -Var. -Nasıl olur? -Kocasının haberi yok. Bu kötü işte, demek bu da oluyormuş. Dediler ki; Karşı evin erkeği bir kadın bulmuş, -Peki karısı ne oluyor? 16

17 -Kötü adam gözü dışarıda... Vay dünya, kim iyi kim kötü anlayamadım. Dedemle ninem derdi; Bu dünyada namuslu olmak çok zor Neden zor? Dünya bozuk, dünya bozuluyor, nerede o günler -O günlerde böyle şeyler yok muydu? Biraz suskunluktan sonra; -Vardı ama bu kadarı değil. Hani dedem gençken ninemi görmüş, iyi çalışırmış. Amca kızları aracılık yapmış demiştiniz? -Onların ki başka. Neyse, demek dünya bozuluyormuş. İnsanlar bozuluyor. Vay dünya kötü bir zamana geldik. Keşke önce doğsaydım!! Bir genç kız intihar etmiş. -Neden? -Kimse bilmiyor. -Nasıl olmuş? -Hap içmiş... İntihar dendiğinde hep üzgün simalar, kırgın, solgun... -Neden? İntihar neden? -Tam bilmiyorum ama babası mı, yoksa abisi mi dövmüş... sevdiği biri varmış. -Ayıp bir şey mi yapmış? Böyle soruları soranlar var. Birde bu soruya soruyla karşılık verenler... Bense anlayamadım. İçimde öyle merak kaldı. İntihar niye? Değer mi? bilemedim öyle kaldı. En çok da kadınlar ediyor. Niye anlayamadım. 17

18 Çocuklu bir kadın kendini asmış, cenazesini gizlice kaldırmışlar. Herkes bir şeyler anlattı, yüreğim karardı. Kimisi öfkelendirdi, kimisi düşündürdü, çözemedim. -Sevmek nedir? -Sen bilmiyor musun? Aşık olmaktır. Aralarında gülüştüler. Bir gözlerini kırpıp, dirsekleriyle böğrümü dürtükleyerek usulca sordular; Hiçbir kız sevmedin mi? -Ayıp böyle demeyin. -Kafasızın tekisin sen. Bak ne güzel kızlar var. Bak şu karşıdaki var ya, işte o benimki. -Ha demek seninki! Peki severek ne yaptın? Nasıl sevdin? -Ohoo bak dinle, bir göz kırptım, oda bana baktı. Her gün arkasından gittim, sokakta bekledim, okulda bekledim, bilmem tarlada bekledim... Türlü cevaplar. Bekleyen bekleyene. Arkasından giden gidene. Aklıma takıldı, -Bende sevebilir miyim? -Niye olmasın. Birini beğen eğer bir sevdiği yoksa tamamdır. -Demek öyle... Bak ben kaçıncı sevgili buldum biliyor musun? Demek sevgili çok sayıda oluyor! Evet mahallede ayrı, okulda ayrı ayrı... -Ama ben utanıyorum. -Niye utanıyorsun? Ayıp değil ki. 18

19 -Yüzüm tutmaz göz kırpmaya Ayıptır diyenler var. -Bırak onları, onlar eski şeyler. Sen yaşamana bak. -Nasıl yaşayayım? Arkalarından dolaşamam, işim var, çalışıyorum. -Bak bu işler ayrı olur. Bazen işen kaytar, okuldan kaç, evden kaç. -Nereye kaçayım? -Kızın arkasından git. -Demek hep kaçmam gerek. -Tabi, kaçmazsan olmaz. -Peki iş, okul, ev ne olacak? -Bırak onları. Bak ben sana söyleyeyim, iyi dinle; bende senin gibi düşünüyordum, böylesi ahmaklıktır. Bu işin yolu böyle; biraz ev, biraz iş, biraz okul, biraz da aşk. Yoksa başka türlü yürümez. -Ev mi, kız mı? İş mi, aşk mı? Okul mu, sevgimi? -Öyle deme her ikisi de lazım. Kız gerekli evde gerekli, iş de gerekli. Ah keşke şu kız benim sevdiğim olsa. Ya bir sevdiği varsa? Benim olacak mı? *** -Kavga çıkmış, duydun mu? Kız için birbirlerini vurmuşlar. -Nasıl? -İki erkekte benimdir demişler. -Peki kız kiminmiş?! 19

20 -Kız ağlamış, yapmayın demiş... Kız ikisini de sevmiş. -Yaa bu nasıl olur? İşte böyle kavga çıkar. Neden bir kişinin olmuyor? Kötü kız demek...öyküler, sohbetler sürdü... -Kız istediğini sever, erkek de öyle. -Bu nasıl oluyor? -Sen geri kalmışsın. İsteyen istediği ile olur. İstemezse bırakır. Herkes özgürdür. -Ne dedin sen? Özgür nedir? -Geri kafalı kalmışsın. Herkes dilediği ile gezer. Dilediğini sever veya sevmez, terk eder. -Haa demek bu özgürlüktür. -Tabi...Kız özgür, erkek özgür. -Peki istedikleri oluyor mu? -İnsanın her istediği olmayabilir. -Bu ne demek? Niye seviyor? Niye bırakıyor? Bu nasıl sevgi? Al-bırak, önce sev sonra terk et?! -Boş ver çok kolaydır, herkes keyfine göredir. -Olur mu ya? -Bak dünya değişiyor, böyle birine bağlanmak olmaz. -Ama öyle terk etmekte olur mu? Başladı sorular art arda gelmeye. Her geçen gün yeni duyup öğrendiklerimle önceden bildiklerim, birbirlerini alıp bir yerlere çekiyordu. Bu nasıl sevgi? Bu nasıl aşk? Bu nasıl dünya? Bu nasıl kadın? Bu nasıl 20

21 erkek? Ben nasıl olmalıyım? Nasıl yaşamalıyım? Hemen cevabı geldi; Herkes nasıl yaşıyorsa sen de öyle... Dedim; Herkes kendine göre yaşıyor... Tabi dünya böyle... Başlarını bir sağa, bir sola sallayıp, biraz da iç çekerek; Kimsenin kimseye hayrı yok, kim ölmüş, kim kalmış kime ne? Öyküler sohbetler devam etti. Beynime yeni sözcükler girmişti; bunalım, stres, çelişki, sorun, yoksulluk, enflasyon, ölüm, işkence, işsizlik, açlık, özenti, korku, metropol, kaçış, gelecek kaygısı, sınav, hırsızlık, gasp, fuhuş, serserilik, diskotek, içki, hap, kumar vs. vs... Seç beğen. Bir o uç, Bir bu uç İstersen ortası fark etmez. Dünya budur, istediğin gibi yaşa... İstediğini seçmekte özgürsün, Hür dünya diyorlardı. Bu dünyada benim için kadın buydu. Böyleydi. İşte buydu benim dünyam. Öyküler, sohbetler, filmler, duyduğum, gördüğüm ve seyrettiklerimle devam etti. Huzursuzdum, herkes de öyle, tartışmalar da... Herkes kendini düşünür Gemisini kurtaran kaptandır dediler. -Gemim olacak mı? Olsa bile kaptan mı? Yoksa tayfamı olacağım? Herkes birlikte söyledi; Çek bir çizgi gitsin, nereden incelirse oradan kopsun, kendi işine bak, kendini yaşa... 21

22 Evet ipler koptu kopuyor. Moloz taşı olmak bile iyi. Kötü bir sel kalkmış. Çizgiler çekiliyor, bu yaşama çizgi çeken çekene. Peki ben nasıl çekeyim? Dayanamıyorum. Delirme bu olsa gerek. Herkes deli gibi koşturuyor. Nereye? Ne için? Saf adama bak, nereye olacak, kendini kurtarmaya Kadın öyle, erkek öyle. Kimi saçını kesiyor, kimi uzatıyor, kimi süpürge yapıyor. Bir de göremediklerim ve duyamadıklarım ayrı. Sordum; -Anne dünya niye böyle? -Oğlum ben nereden bileyim. -Peki sonu ne olacak? -Allah bilir, kader neyse odur... Kadın çaresiz, erkek de... Annemi sevmiştim, iyi insandı. Bu dünyayı anlayamamıştı, ben de onun gibiydim... Ne annemin kadınlığından, nede babamın erkekliğinden bir şey anlayamamıştım. Tiz bir çığlık sesiyle dünyaya geldim. Gözlerim kapalı. Dünyadan habersiz. Annem sevinmişti bir oğlu oldu diye, babam da. Büyüdüm, bıyıklarım terledi. Kızları gördüm, gelinleri de. Bir de damatları. Fotoğraflara güldüler ama yaşama gülemediler. Delirme dünyası o fotoğraflardaki gülümsemeleri yaktı. Annemin saf dünyası fotoğrafta duvara asılı kaldı. Ya benim fotoğrafım? 22

23 OYUNLAR VE HAYALLER Hayal diye bir şeyi ancak doğduktan çok sonraları öğrenecektim. Yaşamda anlamını öğrendiğim her şey; hayal dünyamın kıvılcımları olmaktaydı. Her kavram, beynimde anlamını bilemediğim yansımasını üretip duruyordu. Hayal dünyamla baş başa anlarımda çevremden kopmuş oluyordum. Ne zaman ki, bana dair bir sözcük, bir duyum veya bir davranış dıştan dikkatimi çekiyor, o zaman algılarım ona dönüyordu. Dikkatimi dağıtan ve üstünde toplayan çok şey olurdu. Ve beni ilgilendirdiği kadar, ilgilendirdiği süre içinde ben o şeyle beraberdim. Ondan sonrası ne olmuş, ne olur bilmezdim. Annemle babamın aralarında, bana bakıp bakıp konuştuğunu, adım geçerken fark ederdim. Ama yine aklım başka yerde. Komşumuzun çocuğu misketlerimin çoğunu oyunda kazanmıştı. Yarın için oyun hayalleri kuruyorum. Eğer bir oynarsam, benden aldıklarını ve onunkileri mutlaka alacağım. Yarın sabahın hayal kurgularını yaşıyorum. Bir ara annemin sesi kulağıma çarpıyor; -Oğlum büyüdüğünde mühendis olacak... Babam birden araya giriyor; -Babasının oğludur... O büyük adam olacak... Zengin olacak... Bu sözleri çokça duyardım. Ne var ki, pek ilgimi çekmezdi. Aklım misketlerde... Mutlaka kazanmalıyım... 23

24 Hayaller kurarken, annemle babam tartışmasına beni de kattı. Annem dayanamayıp sordu: -Oğlum büyüdüğünde ne olacaksın? Hiç beklememiştim. Zaten ne anlama geldiğini ve önemini de bilmiyordum. Fazla umursamadan sessizce omuz silktim. Babam yine aceleyle araya girip; -Dur ben sorayım. Oğlum büyüdüğünde ne olacaksın? Dedi. Tekrar soruyla karşılaşmıştım. Demek omuz silkmem yetmedi veya olmadı. Hiç düşünmeden cevap verdim: -Bana ne? İkisi birden hayretler içinde kalıp, aniden başları ve gövdeleri geriye doğru hafifçe sıçradı. Bir an beni süzüp, gülüştüler. Her ikisi de bir ağızdan; -Olur mu oğlum, dedi. Annem; -Oğlum büyüyecek... Adam olacak... Annesine bakacak... Mühendis, doktor, öğretmen olacak, dedi. Annemin kucağında olduğum zamanlarda ben uykuya dalmadan önce, mırıldandığı bu sözleri yine söylemişti. Tanıdık ve bildikti bu sözler. O arada bir an nasıl olduysa dönüp babama; -Baba şoför olmak istiyorum, dedim. Bunu duyunca ikisi de hafifçe yüzlerini asıp duraksadılar ve süzdüler. Ben ise durmayıp konuşmamı tamamladım. -Bana bir araba alır mısınız? 24

25 İstemiş olduğum bir oyuncak arabaydı. Bu kez hemen başladım araba hayallerini kurgulamaya. Onlar ise, oradaki varlığımı unutmuş ama yine aralarında beni konuşuyorlardı. Bir ara dalgınlığım geçerken, onların her zamanki gibi borçlar üzerine konuşmakta olduğunu duydum. Bu kez beni sohbetlerinden çıkarmışlardı. Yarın ki oyun hayallerimi ne zaman kurmak istemişsem, evdekilerin tartışmaları hayallerimi yerinden sarsıyordu. "Oğlum okula gidecek... Büyüyünce çalışıp bizi besleyecek..." Hiçbir zaman oyun hayallerimi konuşmuyorlardı. Çok ısrar ettiğimde ise biraz dinledikten ve oyun kazanma kurgularımı onayladıktan sonra tekrar "oğlum sen büyük adam olacaksın..." sözlerine başlarlardı. Tabii ardından beni unutup, yine ev, borç, ihtiyaç sorunlarını tartışmaya koyulurlardı. Ben ise, hayallerime dalardım. Kazandığım oyunların sevincini, kaybedişlerimin üzüntüsünü ya da yarına dair kurgularımı en çok annem dinlerdi... O dinledikçe ben anlatırdım... En çok sevdiğim şey; dinlenilmekti... Rahatlardım. Çünkü hayallerim paylaşılırdı... Bir keresinde anneme gelip sokakta oynamasını söylemiştim. Kahkahayla gülmüş, yanaklarımdan öperek, "işlerim var gelemem" demişti. Ardından " ben gelirsem sana kim yemek hazırlayacak?" diye sormuştu. Bazen baş başa kaldığımızda oynardık. Sonradan anladım ki, canı sıkıldığında yaparmış. Ve onunla oynadığımda hiç kaybettiğimi anımsamıyorum. 25

26 Kimi zaman beni dinlemek istemediği de olurdu. Önceleri anlayamadım. Sonraları anladım ki, dalgın, durgun ya da üzgün anlarında dinlemek istemiyordu. Durup durup yüzüne bakar, ondan sonra ya konuşur ya da susup sessizce bir köşeye çekilirdim. Böyle olunca, kendisi yanıma gelir, sorular sorar beni konuştururdu. İşte o zaman canlanır, kıpırdanırdım yerimden. En çok sevindiğim ve annemi en çok sevdiğim zamanlarım bu anlarımdı. Hüzünlü de olsa gülümseyip kucağına alırdı. Boynuna sarılırdım. Ağzımı kulağına yakın tutup, isteklerimi hızla sıralardım. Oysa boynuna sarılıp kucağında uyumayı kaç yıldır terk etmiştim. Böyle bir süre boynuna sarılı durdurduktan sonra; -Artık büyüyorsun... Yakında okula gideceksin... Öğretmenin olacak, çalışkan, uslu olacaksın... Kimseyle kavga etmeyeceksin, diyerek öğütlerini sıralardı. Bu kez okul hayallerini kurardım ve artık oyun ile okul hayallerim birbirine karışırdı. Evimizde okul hayallerini ateşleyen konuşmalar giderek artıyordu. Okul hayallerim belli-belirsiz ve silikti. Oyun kurgularım uyumazdan hep gözlerimde canlanırdı. Öyle ki, sabahın hemen gelmesini bile isterdim. Bu yüzden sabahın erken olacağı umuduyla erkenden uyur erkenden uyanırdım. Sokaktaki oyunlarla kavgalar rüyalarıma da giriyordu. Evde olduğum tüm zamanlarım hayaller kurmakla geçiyordu. Böyle düşünceler içindeyken, annemin beni izlediğini fark etmezdim bile. İçimdeki sevinçleri, kaygıları, üzüntüleri henüz gizlemeyi 26

27 bilmediğimden, meğer davranışlarıma yansıyormuş. Erkenden bir oyuna yetişmek isteyişimin telaşı, yemek yiyişimden belli oluyormuş. Meraklı, bilmeyen gözlerle; -Neden yemeğini yemiyorsun, diye sorarlardı. Canımın çekmediğini söyleyerek, atlatacağımı sanırken, değişik sorularla karşılaşırdım. Bu da yemek üzerinde oyalanmama neden oluyordu. Bense verdiğim cevaplarla inandırdığıma inanırken, halen meraklı gözlerle bana bakıldığını görürdüm. Onlarsa bana inanmadıklarını hissettirmeden, sanki anlamamışçasına hep sebatla dinleyecekleri izlenimi verirlerdi. Sonra nasıl olduğunu anlayamadan gizlemeye çalıştığım hayalkurgu dünyama girip, telaşlı heyecanımın kaynağına ulaşırlardı. Dolaylıca konuşarak, nasıl yapmam gerektiğini öğütlerlerdi. -Oğlum aç karınla oyun oynamaya gitme... Üstünü-başını kirletme... Kimseyle kavga etme, diyerek kurgularıma, istemlerime onay verdiklerini belli etmiş oluyorlardı. Tüm bunların nasıl olduğunu sezemezdim. Ve ilk oynamaya annemle başlamıştım. Henüz adının oyun olduğunu bile bilmediğim zamanda. Ev içinden sokağa daha sonra taşımıştı. Hayallerim öğrendikten sonra oluyordu. Bilemediğim, göremediğim bir şeyin hayalini kurdum mu, hatırlamıyorum. ilk kazanmayı, ilk kaybetmeyi evdeki oyunlarımdan öğrendim. Kazanırken sevinmenin, kaybederken üzülmenin nasıl olduğunu evdeki oyunlardan öğrendim... Ama kavgayı evde öğrenmedim... Kavgayı hiç 27

28 bilmezdim... Annem onu bana öğretmedi... Annem hep oynamayı, gülmeyi, sevinmeyi, uslu ve akıllı olmayı öğretti... Bundandır ki, sokağa gidişimi pek istemezdi. -Sokak çocuğu olma... Evden kopma, derdi. Evdeki öğütlerle sokağın kuralları ayrıydı. Böyledir ki, ev dışında sokakta gördüğüm ve duyduğum bir çok şey yeni hayaller ve heyecanlar yaratıyordu. Her sokak dönüşümde annem beni tepeden tırnağa sorgularcasına süzerdi. O sorgulayıcı bakışlar beni biraz ürkütürdü ve bana; -Ne yaptın sokakta? Kiminle oynadın, diye bir kaç soruyu sıradan ve önemsiz şeylermişçesine sorar, kısa ve geçiştirici cevaplarımı dikkatle dinlerdi. -Bak, sokakta kötü şeyler öğrenme... Başka yerlere gitme... Kapı önünden ayrılma... Herkesle oynama... Tamam mı... diyerek, eve dönüşümün adeta işlemini tamamlamış oluyordu. Üzülmenin, sevinmenin biçimini çevremden öğrenmiştim ve hep birbirine benzerdi. Ama hayallerimin herkesle aynı olup olmadığını bilemedim. Acaba annem de kurduğum hayalleri kurmuş muydu? Ya da onun hayalleri nasıldı? Soramadım. Ve büyüdükçe hayallerim de değişti. Onların, o zamanlar kurdukları hayalleri neydi, öğrenemedim. Ama hep derdi; -Senin bugünlerini görmek için neler çektiğimi bilemezsin... Büyüdüğünde anlarsın... Peki ya şimdiki hayallerim? Çakışıyor mu? 28

29 Çocuklara karşı zalim ve duyarsız bir dünya dayatılmıştır. Erkek egemen sistem onların psikolojisini ve dünyasını hesaba katmadan en hoyrat, eşitlik ve özgürlük değerlerinden uzak, yüce hayalleri hep ihanet eden, kendi bitmiş kişiliklerini ve dünyalarını olduğu gibi çocuk zihnine ve beynine programlamaktan korkmaz, endişe etmez ve acı duymaz. Çocuklara yaklaşımı sanıldığından daha fazla yanlışlık ve tehlikelerle doludur. Bu gerçeklik aileden okula, sokaktan oyun yerlerine kadar hakim ve kurumsallaşmıştır. Çocuk dünyasına kabuslar hakim kılınmıştır * *A.ÖCALAN. Bir Halkı Savunmak. 29

30 ÇOCUK İNSAN, ÇOCUK DÜNYA VE TRAJEDİMİZ Ve bir çığlıkla dünyaya gelmişim. Tabi gözlerim kapalı ve dünyadan olup bitenlerden habersiz. Annemle babam sevinmişti çocukları oldu diye. Büyümüştüm. Gençliğime de sevinmişlerdi. Ama ya geleceğime? Sordum, Geleceğim nasıl olacak? diye. Çok şey denildi. Cazip bir edayla devlet kapısını gösterdiler. Çünkü geleceği sağlammış! Köy yolunu tarlaları, hayvanları önüme sürdüler. Meslek altın bileziktir diyen oldu. Kimi de, Boş ver bunları, sen yabancı ülkelere kapağı atmaya bak dedi. Ard arda sıraladılar bilgiççe. Çocuklar çığlıkla doğarmış. Ve dünyadan habersiz olan ben tek değilmişim meğer. Çığlıksız doğan var mı? Varsa ölü doğanmış. Çığlıksız doğmak ardından toprağa gömülmek. -Peki erken doğan var mı? -Var... -Yaşar mı? -Yaşar. -Peki erken doğduğundan haberdar mı? 30

31 -Yok kesin hüküm zor. Belki anlıyordur nereden bilelim... -Peki nasıl çocukmuş? -Ne yapacaksın? Ne diye ardına düşersin? -Doğru ne diye? Sonra düşünürüz. -Ölüyü boş verdik. Dirisi niye doğdu? -Kadın ile erkek evlendi ondan... -Tamam biliyorum. Hayvanlar da çiftleşir, doğrudur. Neden çocuk doğuruldu, diyorum? -Soy sürsün diye -Hayvanlar da soy sürsün diye çiftleşir? -Hayvan ayrı, insen ayrıdır. -Peki soy nasıl sürecek? -Çiftleşerek... -Anlaşıldı ama soy sürdürmek için çiftleş ilmez, doğrulmaz deniyor. -Ne demek istiyorsun? -Nüfus planlaması diyorlar. -Desinler ne olmuş -Azgelişmiş ülkelerde yapılmak isteniyormuş. Çünkü besleyip büyütme sorunu varmış. Gelişmiş ülkelerde çok sayıda çocuk yapılmazmış. Çocukları besleyememekten mi veya sevmediklerinden mi? -Hayır. -Peki soyları nasıl sürecek? -Boş ver onların sorunu -Bir veya iki yaparlar. Oysa zenginler. Geri ülkeler ise yoksul ve çok çocuklu. Acaba çocuk gerekli mi-gereksiz mi? 31

32 -Ne diye çocuklara taktın kafayı? İçimden şu soruyu sorana bak dedim. Başkası derse neyse... -Sen demez misin doğduğuma pişmanım! -Tamam derim hala...bak şu yaşama... çalış çalış olmuyor. Bir türlü iki yakamı bir araya getiremiyorum. Sürün babam sürün. İnsan istediğine de ulaşamıyor. Pişmanlığım bundandır. - Peki gelişmiş ülkelerde doğmuş çocuklarda pişman mı doğduklarına? -Başını önüne eğip ilgisizce, -Bilmiyorum. Öğrendiğim kadarıyla onlar da memnun değilmiş. İstemleri bambaşka. Onlarda sıkılıyormuş. Ne çocukluklarından ne de gençliklerinden bir şey anlamış değiller. Kimi kafasını dazlak yapar, kimi kendine bakır teneke bağlar. Kimi bizden dünyadan habersiz eğlenir. -Demek ki, onlarda memnun değil. Çocuklar yarının büyüğü derler. Bizim büyükler de doğduğuna pişman mıydı? -Ne bileyim... Çocuklar soy için... Çocuk yarının büyüğü... Kimi doğduğuna kimi yaşadığına pişman. -Yok hayır. Yaşamadığına pişman, yaşayamadığına sıkkın. -Ne oluyor bu? -Bu çelişkidir. -Çelişki ne demek? -Sen geri kalmışsın. Biraz oku dünyadan haberin olsun. Bilimsel bak dünyaya. Tarih, insanlık çelişkiler üzerine kuruludur. 32

33 -Peki çelişki ne? -Karşıtlık -Pek anlamadım. -Sonra anlarsın -Bu dünya çocukların mı, büyüklerin mi? -Her ikisinindir. -Büyükler doğurur, çocuklar büyür mü? Canları sıkılarak dendi ki, -Boş ver bu çocukları -Ama herkes çocuk doğurma, çocuk büyütme, çocuk yapma peşinde -Bu dünya işidir -Çocuklar çıplak doğar, neden giydiririz? Çocuklar utanır mı? -Gelenektir. Bir de korunmak için. -Acaba utanmak nereden çıktı? -Toplumun yaşayış kurallarının tarihsel kültürü içinde -Demek öyle...hayır katılmıyorum. Alladın kullarına verdiği iffettir. Acaba hangisi doğru veya başka doğru nedir? Zengin çocuk zengin büyüktür. Yada tersi ama mutlak değil. Neyse... -Kim ne ise çocuk öyle doğuyor. -Kader bu. Kader kimine güler, kimine küser! -Neden herkese gülmüyor? -Alladın işidir. Alnında, kaderinde ne ise öyledir. -Allah herkesi eşit doğurur. Çocuklar eşit doğar. Suç ve günahları sonradan olur. 33

34 -Kafama pek yatmıyor. -Tövbe de..! Neden? -Tek eşitlik var hepsi çıplak doğar. Tiz bir çığlık atar ve gözleri kapalı. Dünyadan, büyüklerden, zenginden, fakirden ve doğacağına pişmanlıktan habersizler... -Senin kafan karışmış. -Kim karıştırmış, gördüğümü söylüyorum. -Sözü nereden nereye getirdin. -Çocuklar günahsız doğar. Sonradan günahkar olurlar -Toplumsal yaşam koşullarındaki dengesizlik insanlar arasındaki suç oranını etkiler. Toplumla ters düşer. Veya toplumun değer yargılarıyla çelişir. -Demek öyle! -Hayır esas olarak Allah ne yazmışsa odur. Kim ne yaparsa kendine yapar.hayır ve günah kendinedir. Allah herkese akıl, göz, dil vermiş, Yürü ya kulum demiş Çocuk pedagojisi, çocuk psikolojisi, çocuk bakımı, çocuk dünyası, çocuk hakkı, çalışan çocuklar, çocuk vicdanı, çocukluğu yaşamak, çocukluk, çocukluk hayalleri, çocuk ve gelecek... Çocuk dünün günahımı sevabı mı? -Çocuklar kimin? -Anne ve babanın!!! -Toplumundur!!! -Devletindir!!! -Çocuk herkesin... 34

35 -Herkesin çocuğu var. Çocuklu dünya. Çocuksuz dünya nasıl olur? -Soy biter. Yani insan biter. -İnsan nedir? -İnsan insandır. Alladın kuludur. - Peki kula kulluk diyorlar o ne? - O günahtır. - Günahı kim yapar? - İnsanlar - Neden günah? - Günahlar bellidir. - Peki çocuk nedir? - İnsan - İnsan günah işler. Çocuk neden işler? - Hangi çocuk? - Doğan çocuk. - O işlemez. Gözleri kapalı. Konuşmaz, yürüyemez. Çocuklarımla başım belada. Her biri bir dert. Hepsi bir şey istiyor. Çocuklarım çok yaramaz. Çocuğum çok uslu. Çocuğu çok güzel. Nedir bu komşumuzun hali Çocuğu olmuyor diyorlar? Kör ocakmış, soyu tükenecek. Karısındandır diyenler ile yok erkektenmiş diyenler. O da bir dertmiş. Bazıları çocuk yapmıyor. Çocuksuzluk iyiymiş. Onlar da kendini mi bitirecek? Çocuk olsa ne, olmasa ne? Çocuklu dünya, çocuklu gelecek. - Yeni doğanlar şanslıdır. - Neden eskiye göre mi? 35

36 - Doğru. - Yok o doğuşuna bağlı. Şansı varsa zenginden doğar. - Hani şans? - Çocuklar şanslı mı şanssız mı? - Kimisine göredir - Demek çocukların dünyası da adaletsiz. - Onların suçu yok -Kim suçlu, kim günahkar? - Çocuklar sevilirmiş; peki sever mi? - Hem sevilir, hem de sever - Çocuk nasıl sevilir? - Ona güzel bir gelecek hazırlamakla olur. Ama çocukları öperek sevmek hoştur. Çocukları severim. Öpmek sevmektir demek. Kucağa almak, onunla oynamak sevmekmiş. Çocukları şımartmamak gerekiyormuş. Kimi çok seviyor, kimi bıkmış beladır diyor. Benim çocuğum nasıl olacak? Olsun mu, olmasın mı. Olsa ne, olmasa ne - Kürtaj serbest, yasak, doğum kontrolü varmış neden bunlar? - Çocuklar için. Tüp bebek, sezaryen, DNA testi, kopyalama daha neler neler. Çocuklar çıplak doğar, çocuklar dünyadan habersiz, çocuklar günahsız doğar. Peki ben neden doğdum? Beni neden doğurdu annem? Ne istedim ki onlardan, ya da onlar ne istedi ki benden? 36

37 Çocuklar neden doğar, çocukluk ne? Çocukların fotoğraflarını gördüm. Hep güldüler. Hem de dünyayı daha anlamazdan. Ama yaşama gülemediler. delirme dünyası fotoğraflarını yaktı. Günahsız duruşları çerçevelenmiş, duvarlarda asılı kaldı. Hem de nasıl bir dünyaya geldiklerinden habersiz. Ve nasıl bir çocukluğu yaşayacaklarını bilmeden. Çocuk doğuracaklarını bile bilmezden çocukça gülümsediler ya da biraz ürkek, biraz şaşkınca... Dünya batsın diyenler var, ama çocukların günahı ne? Dünya, çelişki, toplumsal tarihsel sorunlar var demek yetiyor mu? Bir kardeşim daha olmuş acaba o nasıl olacak? Bizim çocuklar başka ve başka olmalı. Onların çekecekleri fotoğraflarda... Bu dünya onlara ve onların... Nasıl mı? Büyüklere değil, çocuklara söylerim. Biraz uzun bir öykü ama sabredin. Şimdi kapayın gözlerinizi yeniden doğacaksınız. *** 37

38 Güdüler çok güçlüdür, alışkanlıklardan daha güçlüdür. Bir doğa parçasıdır güdüler; açlık güdüsü, cinsellik güdüsü gibi.. Ama insanında insan olma sınırına doğru geldiğinde biraz güdülerini sınırlayarak insan olduğunu unutamayız... Bir toplum çok yoksul ve aç bırakıldı mı aslında fazla düşünemez, siyaset yapma gereğini duymaz, bütün benliği ile bu güdüsünü (açlık) tatmin etmeye, maddi yaşamı kurtarmaya çalışır... Nereye gelip dayandık? Açlık sorununa, cinsin sürdürülmesi veya insan soyunun sürdürülmesi sorununa gelip dayandık. Evet insan soyundanız. Bir ekmek kavgasının doğru halledilmesi gerekir. Birde cinsin veya soyun doğru sürdürülmesi gerekir. Yol kapalı. Kapatılmış. * *A.ÖCALAN. Nasıl Yaşamalı. 38