UTAK 2014 BİLDİRİ KİTABI: EĞİTİM, ARAŞTIRMA, MESLEK VE SOSYAL SORUMLULUK

Transkript

1

2

3 UTAK 2014 BİLDİRİ KİTABI: EĞİTİM, ARAŞTIRMA, MESLEK VE SOSYAL SORUMLULUK Eylül 2014, Ankara Derleyenler Pınar Kaygan Harun Kaygan

4 2014 Orta Doğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi, Dumlupınar Bulvarı, 06800, Ankara/Türkiye tel: , faks: Yayın Türü: Bildiri Kitabı Yayın Kurulu Kararı: Yayın Kurulu: Elvan Altan Ergut, Çağla Doğan, Serap Kayasü, Haluk Zelef Sayfa Düzeni: Güliz Korkmaz Tirkeş Baskı: Seyit Kapusuz, Hacı İnaltun ODTÜ Mimarlık Fakültesi Basım İşliği, Ekim 2014 ISBN: Kitabın içeriğinde kullanılan fotoğraflar ve diğer görsel malzemelerin telifi, aksi belirtilmedikçe yazara aittir. Bu kitabın tüm yayın hakları saklıdır. Telif sahibinin önceden yazılı izni olmadan kısmen ya da tamamen yeniden bastırılamaz, herhangibir kayıt sisteminde saklanamaz, hiçbir şekilde elektronik, mekanik, fotokopi ya da başka bir araçla çoğaltılıp işletilemez.

5 İÇİNDEKİLER Önsöz: Tasarım Araştırmaları Konferansının Önemi Gülay Hasdoğan Giriş: Tasarım Araştırmalarıyla Endüstriyel Tasarımdaki Dönüşümleri Anlamak Pınar Kaygan, Harun Kaygan ix xiii 1. Türkiye de Mevcut Durum ve Öneriler 1 Türkiye Endüstriyel Tasarım Yazını Üzerine Bir İnceleme: Arası Akademik Çalışmaların Analizi Fatma Cizrelioğlu Karaer, Alpay Er 3 İstanbul Tasarım Haritası Özlem Er, Şebnem Timur Öğüt, Alpay Er, Feyza Baltacı 23 Endüstriyel Tasarım Tescili Başvurusunda Görsel Anlatımın Hazırlanmasına Yönelik Ulusal Bir Kılavuz Önerisi Irmak Yalçıner, Fatma Korkut Tasarımcının Deneyimi 53 Türkiye de Endüstri Ürünleri Tasarımcılarının Motivasyon Faktörleri Üzerine Bir Çalışma Şahika Etemoğlu, Alpay Er 55 Emeğin Tahayyülü: Türkiye de Tasarım Emeğine Dair Bir Eleştirel Çözümleme Osman Şişman 69 Endüstri Ürünleri Tasarımı Eğitiminin Girişimcilik Açısından Değerlendirilmesi Handan Temeltaş, Özlem Er Tasarımda Katılım 91 Kamusal Alan İçin Tasarım: İstanbul da Yerel Yönetimlerle İşbirliği İçerisinde Yürütülen Disiplinler Arası Projelerde Tasarımcının Konumu Selen Çatalyürekli, Çiğdem Kaya 93 Endüstriyel Tasarım Eğitiminde Açık-Kaynak-Tasarım Yönteminin Stüdyo Derslerine Uyarlanma Örneği Mine Ovacık, Sevi Merter, Selin Gençtürk 107 Tasarım Aktivizmi Olarak Katılımcı Tasarım ve Tasarımcının Katılım Deneyimi: ODTÜ Asistan Dayanışması Örneği Sedef Süner, Harun Kaygan 119 iii

6 4. Sosyal Sorumluluk ve Sürdürülebilirlik 131 Elektrikli Ev Aletleri Sektöründe Sürdürülebilirlik İçin Tasarım: Kaynakların Verimli Kullanımı ve Ürün Bakımı ve Onarımı Konularında Tasarımcı ve Üretici Yaklaşımlarının ve Farkındalığının Anlaşılması Yekta Bakırlıoğlu, Senem Turhan, Çağla Doğan 133 Çokkültürlülük Ekseninde Kalkınma ve Tasarım: Gökçeada İçin Bir Model Önerisi Alayça Erözçelik, Alpay Er 147 Kişiselleştirme Yoluyla Kullanıcıları Tasarım Sürecinde Etkin Kılan Yöntem ve Yaklaşımların Sürdürülebilirlik İçin Ürün Tasarımı Açısından Değerlendirilmesi Ezgi Ozan, Çağla Doğan Zanaat ve Tasarım 173 Zanaat, İnanç Turizminin Hizmetinde: Hacıbektaş Taş İşçiliği ve Hediyelik Ürünler Dilek Akbulut 175 Zanaat Atölyelerinin Ürün Tasarımı Müfredatına Eklemlenmesi: ID202 ve Şişhane Aslı Kıyak İngin, Can Altay 185 Zanaatın İnovasyonla Sınavı: Kapalıçarşı Kuyumculuğunun İnovasyon Potansiyelinin Tespitine Yönelik Bir Tasarım Araştırması Ayşe Coşkun Orlandi, Yonca Kösebay Erkan Stüdyo Eğitiminde Yaklaşımlar 217 Endüstri Destekli Eğitim Projelerinin Arkasındaki Motivasyonlar: ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü Mezuniyet Projeleri Gülay Hasdoğan, Bahar Şener 219 Çevriṁiçi Yansımalı Etki leşimler: Endüstriẏel Tasarım Stüdyo Dersiṅde İletişimi Desteklemek İçin Sosyal Ağ Sitelerinin Kullanımı Simge Hough, Şebnem Timur Öğüt 235 Disiplinler Arası Tasarım İşbirliği: Çok Katmanlı Tasarım Problemlerine Çözüm Arayışları İçin Bir Pilot Proje Uygulaması ve Sonuçları Elçin Tezel Tasarım Sürecinde Yöntemler 259 Ürün Tasarımı Eğitiminde Kuram ve Uygulamanın Kesişmesi: Anlambilimsel Bir Deneme Hümanur Bağlı 261 iv

7 Beyin Fırtınası Yöntemiyle Ambalaj Tasarımına Yönelik Çözüm Alanları Önerilmesinde İzlenen Düşünce Taktikleri ve Stratejiler Naz A.G.Z. Börekçi 273 Endüstriyel Tasarımda Ürün ve Marka Algısı ve İlişkisi: Bir Çikolata Markası Özelinde Anlam Bilimsel Bir Metod Uygulaması Can Güvenir, Şebnem Timur Öğüt 287 Endüstri Ürünleri Tasarımı Eğitiminde Zaman Temelli Görsel Anlatımın Algısal Etkileri Dalsu Özgen Koçyıldırım, Aykut Coşkun, Yekta Bakırlıoğlu Kullanıcı Araştırmaları 313 Toplu Taşıma Bilgi Sistemleri Tasarımının Yaşlı Kullanıcılar İçin Uygunluğunun Araştırılması Selin Gülden 315 Türkiye de Kullanıcı Deneyimi Tasarımının Doğuşu ve Gelişimi Sürecinde Endüstriyel Tasarımcıların Rolü Ahmet Hamurcu 333 Çocuklarla Yaratıcı Tasarım Araştırması: Uygulamaya Yönelik Zorluklar ve Öneriler Sedef Süner, Çiğdem Erbuğ Duygular ve Duyular 361 Kullanıcıların Duyusal Ürün Deneyimlerini Değerlendirme Biçimleri Üzerine Bir Araştırma Kurgusu Merve Coşkun, Bahar Şener 363 Mutluluğun Bir Tasarım Hedefi Olarak İncelenmesi: Literatür Derlemesi Hande Işık 377 Ürün Tasarımına Duygusal Yaklaşımlar: Aydınlatma Kobi leriyle Bir Proje Çalışması Deneyimi Seçil Şatır 387 Yazarlar Hakkında 401 v

8 vi

9 KONFERANS KURULU Pınar Kaygan (Konferans Yürütücüsü), Orta Doğu Teknik Üniversitesi Naz A.G.Z. Börekçi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Aykut Coşkun, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Çağla Doğan, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Gülay Hasdoğan, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Harun Kaygan, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Fatma Korkut, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Sedef Süner, Orta Doğu Teknik Üniversitesi HAKEMLER Dilek Akbulut, Gazi Üniversitesi Ece Arıburun Kırca, İstanbul Teknik Üniversitesi Mehmet Asatekin, Bahçeşehir Üniversitesi Hümanur Bağlı, İstanbul Teknik Üniversitesi Tevfik Balcıoğlu, Yaşar Üniversitesi Nigan Bayazıt, İstanbul Teknik Üniversitesi (Emekli) Gülsüm Baydar, Yaşar Üniversitesi Oğuz Bayrakçı, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Murat Bengisu, İzmir Ekonomi Üniversitesi Nazlı Cila, Delft Teknoloji Üniversitesi Erdem Demir, I-AM, Bilgi Üniversitesi Cankız Elibol, Hacettepe Üniversitesi Ayhan Enşici, Kadir Has Üniversitesi Guita Farivarsadri, Doğu Akdeniz Üniversitesi Figen Işık, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Ali Oğulcan İlhan, Özyeğin Üniversitesi Çiğdem Kaya, İstanbul Teknik Üniversitesi Aren Kurtgözü, Kadir Has Üniversitesi Armağan Kuru, TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi Mine Ovacık, Yaşar Üniversitesi Işıl Oygür, Bahçeşehir Üniversitesi Arslan Özbiçer, Marmara Üniversitesi Dalsu Özgen Koçyıldırım, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Bülben Süel Yazıcı, TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi Seçil Şatır, Hitit Üniversitesi Elçin Tezel, Bahçeşehir Üniversitesi Şebnem Timur Öğüt, İstanbul Teknik Üniversitesi Gülşen Töre Yargın, Cambridge Üniversitesi Ahmet Zeki Turan, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Gülname Turan, İstanbul Teknik Üniversitesi Senem Turhan, Orta Doğu Teknik Üniversitesi vii

10 SPONSORLAR Eczacıbaşı Vitra Ofis Mobilyaları Sanayi ve İş Adamları Derneği (OMSİAD) Türk Patent Enstitüsü DESTEKLEYENLER ODTÜ Rektörlüğü ODTÜ Mimarlık Fakültesi Dekanlığı ODTÜ Prof. Dr. Mustafa N. Parlar Eğitim ve Araştırma Vakfı viii

11 ÖNSÖZ: TASARIM ARAŞTIRMALARI KONFERANSININ ÖNEMİ Bir çok disiplin gibi endüstri ürünleri tasarımının da üç temel yönlendiricinin etkileriyle evrildiğini ve geliştiğini söyleyebiliriz. Bu yönlendiriciler eğitim, araştırma ve pratiktir. Eğitim, pratiğin ilkelerini, esaslarını ve yöntemlerini öğretir. Araştırma, hem eğitim hem de pratik için bilgi üretir. Pratikse işin mutfağıdır; eğitimin yarattığı beceriyi, araştırmanın yarattığı bilgi ve yöntemleri kullanarak, problemleri somut çözümlere dönüştürür. Pratiğin yarattığı sonuçlar, araştırma için veri, eğitim içinse bilgi kaynağıdır. Pratik, eğitim için aynı zamanda bir simülasyon ortamı ve öğretici bir deneyimdir. Bu üç yönlendirici birbirini sağlıklı bir şekilde besleyebildiği sürece hem kendilerini hem de disiplini geliştirirler. Endüstriyel tasarımın Türkiye de 1970 lerdeki başlangıç yıllarında, eğitim, tek temel yönlendiriciydi. Disiplin, ülkemizdeki varlığını ilk eğitim programlarının kurulması ile gösterdi. O dönemlerde ne yerel pratiğin ne de disipline özgü araştırmanın, disipline ve eğitimin kendisine güçlü etkilerinden bahsedebilirdik. Disiplin, kendi kurgusunu lisans eğitimi üzerinden yaptı. Eğitimin en temel problemlerinden biri, pratikle ilişkisinin zayıflığıydı. Eğitim, pratikle ilişkilerini yıllar içinde kurdu; ilk mezunlar endüstride çalışmaya başladılar, eğitim projeleri endüstri destekli yürütülmeye başladı. Dolayısıyla pratik, disiplini yönlendirmeye eğitimin açtığı kapıdan girerek başladı. Ürün geliştirme sürecinin farklı paydaşları ile birlikte icra edildiği için, endüstriyel tasarım, klasik tanımlarında disiplinler arası bir meslek olarak geçer. Her yeni meslek gibi endüstriyel tasarım da, farklı disiplinlerin bilgi ve yöntemlerini hem eğitimde hem de pratikte kullanmıştır. Zaman içinde disiplin, kendine özgü kuram, yöntem ve bilgisini yaratmaya başlamıştır. Türkiye deki bazı eğitim kuruluşları, hem kendi bilgisini geliştirmek hem de kendi eğitimcilerini yetiştirmek için ilk lisans üstü programlarını 1980 lerde kurdular. Öte yandan, hızla devam eden ix

12 lisans programı kurma faaliyetleri, lisans üstü eğitime ve tasarım araştırmasına gereken önemin ve ağırlığın verilmesine engel oluşturdu. Son on yılda kurulan ve öğrenci alan lisans programlarının sayısı yaklaşık dört kat artarak 7 den 27 ye ulaştı. Öğretim üyesi kaynağı dikkate alınmadan bütünsel bir vizyondan yoksun olarak gerçekleştirilen bu artış, eğitim kurumlarını enerjilerini lisans eğitimine yoğunlaştırmaya zorunlu bıraktı. Dolayısıyla lisans üstü program geliştirme çabası lisanstaki ivmeyi yakalayamadı. Bugün endüstriyel tasarım disiplini ile ilgili 11 üniversitede yüksek lisans, 7 üniversitede doktora veya sanatta yeterlik programı faaliyetini sürdürmekte. Günümüz Türkiye sinde endüstriyel tasarım eskisinden de daha kaygan bir zemin üzerinde varlığını koruyor. Kısıtlı akademisyen kaynağına rağmen gerçekleşen ölçüsüz artış nedeniyle, lisans eğitimi eskiye kıyasla daha da güçlü olmak zorunda. Mesleki eğitim, kimliğini daha da net ve etkili bir şekilde ortaya koymalı. Çünkü kimlik konusunda kavram kargaşası yaratan yeni oluşumlar doğdu. Endüstriyel tasarım mühendisliği bölümleri ve iki yıllık endüstriyel tasarım bölümleri kuruldu. Tam da bu nedenlerle araştırma, eskiye göre daha güçlü verilerle eğitimi ve pratiği yönlendirme misyonunu taşımalı. Bu yıl kuruluşunun 35. yılını kutlayan bölümümüz Ulusal Tasarım Araştırmaları Konferansı ile, Türkiye de bugün sayısı 28 i bulan endüstri ürünleri tasarımı bölümleri için tasarım eğitimi ve mesleği, tasarımda sosyal sorumluluk, tasarım araştırması ve yöntemleri gibi konularda yürüttükleri çalışmaları paylaşabilecekleri bir platform yaratmayı amaçlıyor. Düzenli olarak gerçekleştirilmesi hedeflenen bu konferans, akademik bildirilerin yanı sıra özellikle tasarım eğitimcilerini, endüstriyel tasarımcıları ve tasarım yöneticilerini yeni süreç ve yöntemlerini, yeni fikirlerin üretilmesi için deneyimleyebilecekleri çalıştaylar düzenlemeye davet etti. Bu yıl ODTÜ Mimarlık Amfisi nde sunulacak 31 adet bildiriye, Türk Patent Enstitüsü nün düzenlediği bir seminer ve İTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü, Anadolu Isuzu ve Studio HDD tarafından Mimarlık Fakültesi stüdyolarında gerçekleştirilecek üç çalıştay eşlik edecek. Öğrencilerinin ve mezunlarının kazandığı başarılarla ulusal ve uluslararası ortamlarda tanınan, üniversite-sanayi işbirliğine, tasarım eğitimine ve araştırmalarına kendi geliştirdiği özgün modelleri ile katkı veren bir bölüm olarak ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü nün en büyük temennisi UTAK konferanslarının gelecekte endüstriyel tasarım konusunda yeni bilgi, kuram ve fikirlerin paylaşılmasına ve geliştirilmesine yönelik tartışmaların yürütüldüğü bir ortam olarak varlığını sürdürmesidir. Bu konferansa ev sahipliği yapan Orta Doğu Teknik Üniversitesi Rektörlüğü ne, çalıştaylarımıza ev sahipliği yapan ve konferans kitabımızın basılmasını sağlayan Mimarlık Fakültesi Dekanlığı na, konferansın düzenlenmesine katkı veren başta koordinatör Pınar Kaygan olmak üzere, konferans düzenleme kurulumuzdan Naz Börekçi, Aykut Coşkun, Çağla Doğan, Harun Kaygan, Fatma Korkut ve Sedef x

13 Süner e, grafik tasarım işlerini yürüten Merve Özdemir, Burak Aktaş ve Mert Kulaksız a, ve ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü nün konferansa emeği geçen tüm diğer üyelerine, ayrıca konferansımızın mali işlerini koordine eden ODTÜ Prof. Dr. Mustafa N. Parlar Eğitim ve Araştırma Vakfı na ve Ali Cevrem e teşekkür ederim. Türkiye de endüstriyel tasarım disiplinine bu güne kadar sayısız katkılarda bulunan, geçmişte bir çok projede birlikte yer alma olanağı bulduğumuz ve bu yıl konferansımıza destek vermeyi kabul eden üç önemli kuruluşa; Türk Patent Enstitüsü, Ofis Mobilyaları Sanayi ve İş Adamları Derneği (OMSİ- AD) ve Eczacıbaşı Vitra ya bölümümüz adına sonsuz teşekkürlerimi sunarım. Son olarak ülkemizin 14 değerli üniversitesi ve 4 değerli kuruluşundan bildiri sunarak konferansımıza katkı veren tüm bildiri sahiplerine tasarım araştırmalarına yaptıkları katkı için teşekkür ederim. Prof. Dr. Gülay Hasdoğan ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü Başkanı xi

14 xii

15 GİRİŞ: TASARIM ARAŞTIRMALARIYLA ENDÜSTRİYEL TASARIMDAKİ DÖNÜŞÜMLERİ ANLAMAK 2000 lerle birlikte endüstriyel tasarımın tanınırlığında ve mesleğe olan ilgide önemli bir artış olduğu, son on yılın Türkiye odaklı tasarım yazınında sıklıkla paylaşılan bir tespit. Bu artış hem eğitim alanında hem de mesleğin yaygınlığında ve içeriğinde elbette çeşitli değişimleri beraberinde getirdi. UTAK 2014 te sunulan ve bu kitapta bir kısmını derlediğimiz bildirilerin arkasında, ortaya attıkları tartışmalarda ve altını çizdikleri saptamalarda bu değişimleri anlama, aktarma ve açıklamaya yönelik bir kaygı görüyoruz. Dolayısıyla tasarım araştırmasının bugün bu değişimlere mesleki ve toplumsal sorumluluklar ışığında yön verme görevini üstlenmesini beklemeliyiz. Bu yazıda, bu noktadan yola çıkarak günümüzde Türkiye de tasarım araştırmasının alandaki dönüşümlerle ilişkisini birkaç konu altında inceleyerek bazı yönlendirici ipuçları bulmaya çalışacağız. Tartışmamızda bildirilerde öne çıkan eğitim, meslek, katılım ve kullanıcı konularını çapraz kesen temaları vurgulamayı amaçladığımız için kitapta yer alan tüm bildirilere değinmeyi hedeflemedik. Kitabı kurgularken önerdiğimiz dokuz başlığınsa bildirileri sınıflandırmada ve birlikte düşünmede daha doğrudan bir kılavuz olacağına inanıyoruz. Eğitimde Yeni Model Arayışları Endüstriyel tasarım alanında son 15 yılda gerçekleşen gelişmelerin en görünür olanı eğitim alanında etkisini gösterdi; kısa bir süre içerisinde çok sayıda üniversitede lisans programları kuruldu yılında Türkiye de mimarlık ve güzel sanatlar fakültelerinde endüstriyel tasarım bölümü olan yedi üniversite varken, bu rakam 2014 te vakıf üniversitelerinin de sayısının artmasıyla birlikte yaklaşık dört katına yükseldi. Bu durumun iki önemli sonucundan bahsedebiliriz. Birinci- xiii

16 si, gerek yeni kurulan bölümlerin mezun vermeye başlamaları gerekse halihazırda mezun vermekte olan bölümlerin öğrenci kontenjanlarının Yüksek Öğrenim Kurumu tarafından son birkaç senedir arttırılmasıyla birlikte Türkiye deki endüstriyel tasarım mezunu sayısı önümüzdeki senelerde ivmelenerek yükselecek. İkincisi, yeni kurulan lisans programlarının beraberinde çok sayıda endüstriyel tasarım eğitimcisi ve dolayısıyla daha fazla sayıda endüstriyel tasarım lisans üstü programı mezunu gereksinimi ortaya çıkmış durumda. Ancak bu iki sonucun eğitim ve meslekle ilişkili olarak sadece ilk bakışta görünür olan sayısal boyutlarının değil, özellikle bireylerin deneyimlerine yansıyan ve daha incelikli niteliksel boyutlarının da altını çizmek gerekiyor. Türkiye de tasarım eğitiminin ve mesleğinin geçirmekte olduğu dönüşüm ve karşılığında bu dönüşüme nasıl yön verilebileceği, biz tasarım araştırmacıları için önemli ve güncel bir soru teşkil ediyor. Bu sorunun önemi, güncelliği ve tasarımın küresel bağlamını da göz önüne alarak incelenmesinin gerekliliğinin, bu kitaptaki bildirilerde vurgulandığını görüyoruz. Birçok bildiride tasarım eğitimine ve tasarımın mesleki uygulamalarına dair mevcut modellere eleştirel bir bakış yöneltiliyor, yenilikçi yaklaşımlar öneriliyor. Bu kapsamda, eğitimle ilgili makalelerde öne çıkan konulardan biri, stüdyo eğitiminde geleneksel olandan farklı model arayışları ve bu modellerin özellikle stüdyo içi ilişkiler üzerindeki dönüştürücü etkisi. Ovacık, Merter ve Gençtürk ün Yaşar Üniversitesi nde yürüttükleri üniversite-sanayi işbirliği modelini ve Hough ve Timur Öğüt ün İstanbul Teknik Üniversitesi nde ve Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi nde stüdyo derslerinde gerçekleştirdikleri araştırmaları aktardıkları bildiriler, buna örnek teşkil ediyor. Bildiriler, çevrim içi araçların stüdyo eğitimine dahil edilmesi sonucunda, geleneksel modellere göre işleyen stüdyo ortamında deneyimlenen hiyerarşik ilişkilerin nasıl daha demokratik bir nitelik kazanabileceğine ve hem öğrenciler arasında hem de eğitimciler, sanayiden katılımcılar ve öğrenciler arasında fikirlerin ortak paylaşımını destekleyeceğine dikkat çekiyor. Tezel ise günümüzde farklı ölçeklerde tasarım çözümleri gerektiren projelerle karşılaşıldığını belirterek disipliner arası modellere işaret ediyor. Bildiri, endüstriyel tasarım, iç mimarlık ve mimarlık öğrencilerinin bir araya gelip birlikte çalıştıklarında aralarında kurulan etkileşime ve işbölümüne odaklanıyor. Bu şekliyle farklı eğitim modeli arayışlarında bir tarafta yeni teknolojilere dayanan araçların kullanımı var. Özgen Koçyıldırım, Coşkun ve Bakırlıoğlu nun zaman temelli görsel anlatımların geleneksel sunum yöntemleriyle bir arada kullanılmasına dair tartışması, bu açıdan yukarıdaki örneklere eklenebilir. Diğer taraftaysa Kıyak İngin ve Altay ın makalesinde anlatıldığı gibi zanaatçının eğitime doğrudan dahil edildiği bir modelle karşılaşıyoruz. Bu modelde öğrenciler sadece farklı araçları ya da farklı ilişkileri deneyimlemekle kalmıyor, aynı zamanda bir zanaatçının atölyesine giderek oradaki jargonu ve işleyişi öğreniyor. Yazarlara göre bu deney, geleneksel anlamda tasarımın dışında bırakılan bir aktörü, zanaatçıyı, eğitim sürecinde eğitimci, araştırmacı ve öğrenciyle buluşturması açısından değerli. Genel olarak üniversite dışından paydaşların tasarım eğitimine dahil edil- xiv

17 mesi önem taşıyor. Bu bağlamda Kıyak İngin ve Altay ın bildirisini, Hasdoğan ve Şener in, ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü nün 12 senedir geliştirmekte olduğu endüstri destekli proje yaklaşımını, 2014 yılındaki mezuniyet projeleri deneyimi üzerinden değerlendiren makalesiyle beraber ele alabiliriz. Makale, eğitimin endüstriyle ilişkisinin nasıl olması gerektiğine dair Türkiye tasarım alanındaki güncel tartışma konusuna bir öneriyle cevap verirken bu ilişkinin, alışageldik tasarımcı ve müşteri ilişkisinden ne kadar farklı olduğunun altını çiziyor. Aynı soru, çok paydaşlı tüm eğitim ve araştırma projeleri için geçerli. Mesleğe Dair Çelişkiler Profesyonelleşme sürecinin lisans eğitimi yıllarında başladığını düşünürsek (Dryburgh 1999), bu makalelerdeki tartışmalardan yapacağımız çıkarımlar yalnızca mevcut eğitime yeni bir yön kazandırmaya değil, bunun ötesinde tasarımcının eğitim sonrasında iş yaşamında dahil olduğu çok disiplinli çalışma ortamlarına ve ilişkilerine yönelik de olmalıdır. Lisans eğitimi ve tasarımcının mesleki yaşamdaki deneyimleri arasında böyle bir bağlantıyla Temeltaş ve Er in bildirisinde karşılaşıyoruz. Yazarlar, tasarım eğitiminin yaratıcılığı ve yaratıcılıkla ilişkisinden dolayı girişimciliği desteklediğine işaret ediyorlar. Nitekim günümüzün endüstriyel tasarım mezunlarının birçoğunun, mezuniyet sonrasında çoğu kez bir tasarım danışmanlığı ofisi biçiminde kendi işlerini kurmaya yönelik hayalleri olduğunu kendi gözlemlerimizden biliyoruz; tasarımda girişimciliği hem eğitim hem de meslek meselesi olarak tartışmak bu açıdan önemli. Etemoğlu ve Er in endüstride istihdam edilmiş 93 tasarımcıyla yaptığı anket çalışması ile Şişman ın üç endüstriyel tasarımcı ile yaptığı derinlemesine gözlem ve görüşmeler, tasarımcının çalışma koşullarına odaklanmakla birlikte tasarım mezunlarının mesleki motivasyonlarına ve beklentilerine dair önemli sonuçlar içeriyor. Bu sonuçlardan biri, endüstriyel tasarımcıların bir yandan yaratıcı bir mesleğin üyeleri olarak temas halinde çalıştıkları diğer mesleklerin üyelerinden ayrı tutulma istekleri olduğu, öte yandan çalışma şartlarını, gelir düzeylerini ve kurum içi güç ilişkilerindeki yerlerini yetersiz buldukları. Ancak yaratıcılık fikri ve tasarımın yaratıcılıkla eşleştirilen mesleki imajı ile iş dünyasındaki koşul ve beklentilerin çatışma halinde olduğunu biliyoruz (Kaygan 2013). Nitekim Şişman a göre tasarımcıların mesleki beklentilerine çoğunlukla daha uygun görülen, diğer mesleki gruplara göre nispeten esnek, karar alma aşamalarında daha etkin ve daha yaratıcı pozisyonlarda çalışan tasarımcılar olsa da, esneklik arttıkça düzenli çalışma saatlerinden, hatta iş güvencesinden vazgeçmek zorunda kalıyorlar. Endüstriyel tasarım mesleğinin yaratıcı yönünün öne çıkmasıyla 2000 li yıllarda mesleğe olan popüler ilginin yükselmesi arasında bir ilişki olduğunu iddia edebiliriz. Zira bu dönemde gözlenen bir durum da tasarım etkinliklerindeki artış oldu. İlki 2003 te Art+Decor dergisi tarafından düzenlenen ve sonrasında yerini İstanbul Tasarım Haftaları na bırakan etkinlikler serisi ile aynı dönemde xv

18 Türkiye den çeşitli tasarımcı ve tasarımların yurt dışında sergilenmesinin (Frankfurt Tendence, İlk in Milano ve benzerleri ile daha yakın tarihte Turkey meets Finland ), tasarımın özellikle yüksek tasarım yüzünün görünürlüğü arttı. Bunun yanı sıra tasarım yarışmaları, endüstri tarafından yoğun ilgi gösterilen etkinlik biçimi olarak öne çıktı. Kimi firma ve kurumlar bu yarışmaları tasarıma yönelik ilgi ve yatırım planlarını vurgulamak, kimileriyse var olan tasarım ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla bir kereye mahsus olarak gerçekleştirmeyi tercih ediyor. Öte yandan sayıları az da olsa tasarım yarışmasını stratejik düzeyde ele alıp her yıl tekrarlayan bir etkinlik olarak düzenleyen kurumlar da var. Bu açıdan dikkat çekilmesi gereken bir başka önemli gelişme de Endüstriyel Tasarımcılar Meslek Kuruluşu nun (ETMK) öncülüğüyle hayata geçirilen Design Turkey Endüstriyel Tasarım Ödülleri yılında ETMK, endüstriyel tasarımın Türkiye deki yükselişini göz önünde bulundurarak endüstrinin tasarım stratejilerine yön verecek ve nitelikli tasarımları teşvik edecek bir tasarım ödüllendirme programı ihtiyacı tanımladı (Hasdoğan 2012). Bunun sonucunda T.C. Ekonomi Bakanlığı, Türkiye İhracatçılar Meclisi (TİM) ve Endüstriyel Tasarımcılar Meslek Kuruluşu (ETMK) işbirliğiyle TURQUALITY programı kapsamında Design Turkey Endüstriyel Tasarım Ödülleri geliştirildi. Design Turkey ile, ilk kez bir devlet kurumu bir endüstriyel tasarım etkinliğinde paydaş olarak yer aldı. Bilim, Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı ile Ekonomi Bakanlığı nın son dönemde endüstriyel tasarıma verdiği diğer destek ve teşvikleri de göz önüne alırsak 2000 li yılları endüstriyel tasarımın devlet desteği almaya başladığı bir dönem olarak da hatırlayabiliriz. Ekonomi Bakanlığı nın tasarım yarışmalarında dereceye girenlere yurt dışı eğitim bursu vermesi ve bundan yararlanan çok sayıda öğrencinin yurt dışında tasarım eğitimi alıyor olması, tasarımın endüstrideki varlığını olduğu kadar tasarım üzerine eğitim ve araştırmayı da destekler nitelikte. Devlet desteği ve teşviklerinin endüstriyel tasarım mesleğine değer, tanınırlık ve güç kazandırması, Türkiye de tasarım camiasına hakim bir beklenti. Oysa küresel ölçekteki yaratıcı endüstriler yazını, yukarıda bahsettiğimiz, yaratıcı bir mesleğin üyesi olarak tasarımcının çalışma koşullarına odaklanan bildirilerin bulgularının da desteklediği üzere, bu beklentiye tereddütle yaklaşmamız konusunda bizi uyarıyor. Özellikle İngiltere de 1990 larda İşçi Partisi tarafından kurulan hükümetin desteğiyle yükselen yaratıcı endüstriler üzerine yapılan çalışmaların gösterdiği gibi (bkz. Hesmondhalgh ve Baker 2010), yaratıcı mesleklerin devlet desteğiyle popülerleşmesi ve hatta alternatif iş modeli olarak diğer endüstrilere örnek gösterilmesi, uzun vadede mesleğin genç üyelerinin kendilerini iş güvencesi sunmayan ya da mesleki olarak tatmin etmeyen çalışma koşulları içinde bulmalarına engel olmuyor. Katılımcı Süreçlerde Tasarımcının Rolü Endüstriyel tasarım mesleğindeki bu çelişkiye rağmen destek ve teşvikler bir yandan da endüstriyel tasarım pratiğinin çeşitlenmesinin önünü açıyor. Eğitim alanın- xvi

19 da yenilikçi arayışların varlığına dair yukarıda paylaştığımız sonuçlarla parallellik taşıyan bu durumu, UTAK 2014 te sunulan bildirilerde yürütülen tartışmalarda da gözlemleyebiliyoruz: Türkiye de tasarımcının bir firmaya tam zamanlı bir çalışanı olarak ya da dışarıdan danışmanlık yaparak birebir hizmet verdiği geleneksel iş modelinin dışında arayışlar önem kazanmaya başladı. Tasarım araştırmacıları ve mesleği icra eden tasarımcılar, çok paydaşlı, katılımcı, devlet destekli ve benzeri alternatif çalışma biçimleri arıyor, kurguluyor. Önemli örneklerden birkaçını, Çatalyürekli ve Kaya nın kamusal alan için tasarım uygulamalarında tasarımcının rolüne dair bildirisinde okuyoruz: Tasarım Atölyesi Kadıköy (TAK), İstanbul Beton Elemanları ve Hazır Beton Fabrikaları (İSTON) ve Zeytinburnu Şehircilik Atölyeleri (ZEŞAT). Benzer şekilde, Erözçelik ve Er in Gökçeada da tasarımın bölgesel kalkınmaya katkı sağlamasına dair makaleleri, tasarımın çok paydaşlı bir süreçte bağlantı kurucu bir rol oynayabileceği iddiasını öne sürüyor. Kıyak İngin ve Altay ın aktardığı, yukarıda bahsettiğimiz Şişhane projesi, Coşkun Orlandi ve Kösebay Erkan ın Kapalıçarşı da inovasyon ve tasarımın mevcudiyetine dair araştırması ve Akbulut un Hacıbektaş üzerine çalışmaları da tasarımcının, tasarım eğitimcisinin ve araştırmacısının zanaata olan ilgisini belgelendirdiği ölçüde bir katılımcılık potansiyeline kanıt olabilir. Bu ve benzer örneklerin varlığını belgelemekten öte amacımız, bir soruyu öne çıkarmak: Tasarımcının bu tür projelerdeki pozisyonu nedir, hangi rolleri üstlenir? Kendini katılımı sağlayıcı ya da kolaylaştırıcı bir pozisyonda bulabiliyor mu? Ve nihayetinde, tasarımcının mesleğiyle siyaset yapma ve toplumu dönüştürme gücü var mı? Çatalyürekli ve Kaya nın kamusal alan için tasarımcı olarak çalışan tasarımcılarla yaptıkları görüşmeler bunun zorluklarını tartışıyor. Yazarlara göre tasarımcı, bu tür çalışma biçimlerinde ya bürokratik hiyerarşinin alt kademelerinde kaldığından ya da mevcut bürokratik yapının yenilikçi tasarım uygulamalarına uygun olarak şekillenmemiş olmasından kaynaklanan sorunlarla karşılaşıyor. Süner ve Kaygan ın ODTÜ Asistan Dayanışması nda aktif rol alan bir tasarımcının deneyiminden yola çıkan makalesinden çıkarılabilecek sonuç da bu: Merkezi bir konumdan bakarak ilişkileri yöneten kapsayıcı strateji ve planlar geliştirerek değil, katılımcı tasarım ancak tasarım aktivizmi olarak düşünülürse etkin olabilir; o durumda dahi yaygın tasarımcı tahayyülüyle ve tasarımcıya atfedilen bilgi, beceri ve yetkinliklerin baskınlığıyla baş etmek durumunda kalabilir. Kullanıcı Araştırmalarında Sosyal Sorumluluk Vurgusu Endüstriyel tasarım eğitim, araştırma ve mesleki uygulamaları söz konusu olduğunda tüm paydaşlar arasında belki de en önemlisi kullanıcılar. Katılımcı tasarım araştırma ve uygulamaları da genelde kullanıcının katılımını konu ediniyor. Hamurcu nun hikayelendirdiği gibi Türkiye ye bilgi ve iletişim teknolojileri bağlamında girip 2003 te ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü bünyesine ÜTEST in kurulmasıyla endüstriyel tasarım alanında temsil edilmeye başlayan kullanıcı deneyimi (UX) alanı, tasarım eğitiminde kullanıcıların deneyimlerine xvii

20 halihazırda verilen değeri, tasarım araştırmasında ayrı bir çalışma alanı haline getirdi. Cizrelioğlu ve Er in bu bildiri kitabında yayımladığımız araştırmasında da görüldüğü üzere, endüstriyel tasarım alanının kuruluşundan beri kullanıcı araştırmaları en çok rağbet gören alanlardan biri olagelmiş. Buna paralel olarak UTAK 2014 te sunulan bildiriler arasında da kullanıcı araştırmalarının ilgi gören bir konu başlığı olduğunu görüyoruz. Bildiriler arasında tipik bir örneğe Coşkun ve Şener in, kullanıcının ürünlerle etkileşiminde farklı duyularının rolünü araştıran bildirisinde rastlıyoruz. Şatır ın ve Işık ın bildirilerinde alındığı şekliyle duygu konusunu da aynı kapsamda değerlendirmek mümkün. Duygusal deneyimlerin Türkiye de kullanıcı araştırmalarında öne çıkan bir konu haline gelmesinde, 2004 teki Design and Emotion Konferansı nın ev sahipliğini ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü nün üstlenmesi ve bunu takip eden, özellikle Hollanda daki Delft Teknoloji Üniversitesi ile, ortak programlar, öğrenci ve öğretim elemanı değişimleri gibi süregelen işbirliklerinin etkisi olduğunu belirtelim. Öte yandan, derlediğimiz bildirilere bakıldığında kullanıcı araştırmasının, ürün tasarımı yapan veya tasarım hizmeti alan kurumlara tüketici tarafından tercih edilir tasarımlar sağlama amacının ötesinde, bir toplumsal ve mesleki sorumluluk boyutuna da hizmet etme gayesi güttüğünü görüyoruz. İzmir deki toplu taşıma bilgilendirme sistemlerini inceleyen Gülden in bildirisinde olduğu gibi yaşlılar, Süner ve Erbuğ un makalesinde olduğu gibi çocuklar, dezavantajlı gruplar olarak kullanıcı çalışmalarına dahil ediliyor. Benzer şekilde, sürdürülebilirlik için tasarımı konu alan iki bildiri farklı konulara odaklanmalarına rağmen kullanımın ve kullanıcının önemini vurguluyor. Ozan ve Doğan ın bildirisi, kullanıcıyı üretimde ve tüketimde sürdürülebilirliğin sağlanması açısından aktif hale getirmek için kişiselleştirmenin önemine vurgu yapıyor. Bakırlıoğlu, Turhan ve Doğan ise araştırmalarını her ne kadar üretici ve tasarımcılarla yaptıkları görüşmelere dayandırsalar da tasarım sürecine olduğu kadar kullanıcıya ve kullanım çevresine dair bir tartışma yürütüyorlar. Kullanıcıyı araştırmanın siyasi ve toplumsal anlamı, kullanıcı araştırmalarında etkin bir başlık olmayı sürdürecek gibi görünüyor. Sonuç Yerine UTAK 2014 ün en güçlü çıkış noktası Türkiye de endüstriyel tasarım alanında artan araştırma ve araştırmacı ihtiyacına rağmen, Cizrelioğlu Karaer ve Er in bu kitapta yer alan bildirilerinde de işaret ettikleri üzere alanda ihtiyaç duyduğumuz sayıda ve kapsamda ulusal yayına ulaşamıyor olmamızdı. Bunda beslendiğimiz ve öncelikli olarak katkıda bulunduğumuz alanyazının İngilizce olması etken. Oysa yukarıda tartıştığımız gibi endüstriyel tasarımın değişen koşullarını ulusal bağlamda tartışmaya açacak platformlara ihtiyacımız var. Tasarım alanında Türkçe alanyazının gelişmesi hem yerel araştırma konularının desteklenmesi hem de güncel eğitim malzemesinin üretimine kaynak oluşturması açısından önemli. UTAK 2014 te sunulan bildirilerin çeşitli temalar çevresinde oldukça geniş bir xviii