Kas Gucuyle Devri Alem Erden>

Transkript

1 Bu aksamki izlenimi bir YIBOlu paylasiyor, sevgili Zinnet seneyi gecti tanisikligimiz... Simdi universitede ve ilkyar gonullusu, herseyden onemlisi sevgi dolu yuregiyle cocuklarla gamzeli gulucugunu paylasiyor... Bazi dokundurmalar da var yazisinda, biz hicbir zaman elestiren tarafta olmadigimiz icin okul adini degistirdik... Ama Zinnet'in 3 kiz kardes yasadiklari o buruk hikayeleri silmedik... Kaldiki yillar icerisinde YIBOlara verilen onem odenekler, fiziki ortamlari daha iyi hale geldi... Ama yine de paylasmadigimiz sikayetler kulagimiza geliyor... Aslinda ogretmen seminerlerine hep soyle basliyoruz, "1.5 saat size hikayeler anlatacagim, anlatacaklarimi bir cumlede ozetleyeyim isterseniz: Gelisme cagindaki cocugunuz bu YBOda okuyor olsaydi nasil beslenirdi, pansiyonun gece sicakligi cok duser miydi, haftada 1-2 kez banyo yapabilir miydi, yaptiran olur muydu, tuvaletlerin temizligi nasil olurdu, kulturel sosyal etkinler nasil olurdu, kitapligi nasil olurdu, onun en iyi okulu kazanmasi icin nasil cabalardiniz; KISACA tek olcu var BENIM COCUGUM YATILI OLSAYDI ne yapardim?" Bu guzel cocuklar icin ne kadar cok sey yapmamiz gerekiyor ve ne kadar borcluyuz onlara... Hep beraber daha iyisini yapabiliriz... Selam sevgi ve saygilarimizi yolluyoruz... ILKYAR Guzel cocuklarimizin gelecegine guzellikler katmak icin belki bir kitap, belki de bir kitaplik icin, Hayat Bayram Olsa kitapligi icin, Sev Kardesim kitapligi icin, Vural Altin kitapligi icin belki de daha fazlasi icin: (lutfen bagisinizin aciklama kismina isminizi yazin, ozel bir bagissa hangi amacla yaptiginizi da lutfen belirtin) Is Bankasi ODTU Subesi (4229) TL TR Cocuklarimiz, ilk goz agrilarimiz, ilk yarimiz; hele ki uzaklardaki, YIBO lardaki cocuklarimiz, kardeslerimiz site: e-posta: ilkyar.yonetim@gmail.com Vural Beyimiz> Kas Gucuyle Devri Alem Erden>

2 Nasıl Başlasam Nasıl başlasam bilemiyorum açıkçası. İLKYAR. Benim de ilk yar im, hayalim Aslında her şey bir kış günü Doğu Anadoluda karlı bir köyde doğmakla başladı. Nasıl, nerde, ne durumda, hangi dinde, hangi dilde konuşacağımızı bilmiyorduk, doğmadan önce seçemiyorduk. Bu şansızlık değildi aslında belki de başıma gelen kaderim olan, bir mucizeydi. Köyümüzde okul yoktu çünkü öğrenci olarak sadece biz üç kız kardeş vardık. ilçemizde bulunan Yatılı İlköğretim Bölge Okulu ndan başka çaremiz de yoktu. İyi ki de yoktu YİBO ya yazıldığım yıl, ben birinci, küçük ablam üçüncü, büyük ablamda altıncı sınıfa başladı 2000 yılında. İlk pazartesim annemin sıcacık ellerinden koptu ellerim ve YİBO nun soğuk demirlerine sarıldı. Oturdum sırama ağlayan arkadaşlarımı izledim anlam veremedim ağlayan minik yürekli arkadaşlarıma. Okumaya gelmiştik bundan daha güzel ne olabilirdi ki. Sonra akşam oldu ve bizler yatakhanelerimize gittik annem babam yoktu iki ablam vardı, ama annem babam yoktu. Şimdi anlamıştım ağlayan arkadaşlarımı

3 İşte böyle devam ederken bir yılı bitirmiştim, hem de sınıf birincisi olarak. İkinci sınıfın başında 2001 yılının Eylül ayında şanslı YİBO okulu bizdik çünkü mavi otobüs bizim bahçemizdeydi. İLKYAR gönüllüleriyle tanışma vaktimiz gelmişti artık net olarak hatırladığım yüzünde gülücükleri eksik olmayan ağabey ve ablalarımın her önüne çıkan çocuğu sarıp sarmalamasaydı. Sanki onlar bu dünyaya mutlu etmek için gelmişlerdi ve bende kesinlikle onlar gibi olmalıydım artık bir hayalim vardı. Hani şu hayatta mutlu olmak için attığımız ilk adım olan hayallerimiz Hüseyin Hoca mla tanıştım bir karışıklık sebebiyle birincilik hediyemi onun elinden alamadım ama yine de kucağında fotoğraf çekilebildim diğer iki ablamla beraber ve mektuplarımızı hiç eksik etmedik birbirimizden. YİBO luyduk nefret etmediğimiz ama özendiğimiz, yerlerinde olmak istediğimiz gündüzlü arkadaşlarımız vardı. Çoğunun annesi onların yatılılarla arkadaş olmasını istemezdi ama bizim gönüllerimiz herkese açıktı dostluk engel tanımazdı, tanımadı. Saat iki buçuk olunca onlar evlerine gider sıcak anne yemeklerini yer ve oyun oynamaya gelirlerdi. Bizse saat beş buçuğa kadar oyun oynayıp zamanın biran evvel geçmesini beklerdik. Acıkan kardeşleri oyalamak ablaların göreviydi tabi benimde ablam yapardı bu işi bir saat, yarım saat kaldı diyerek saatler gün gibi geçer ve akşam yemeği vakti gelirdi yemekhanenin önünde uzun bir sıra olurduk bazen küçüklerden bazen de en düzgün ve sessiz sınıflardan başlanarak yemekhaneye giderdi öğrenciler. Kurtlu mercimek çorbasını taşlı pilavı görür de

4 görmemezlikten gelirdik. Çoğu zaman da yiyemezdik ama çöpün başında bekleyen hocalarımız olurdu ve yemek zorunda kalırdık. Haklılardı binlerce aç insan varken yemeği çöpe atmaya hakkımız yoktu ama bizde çok bir şey istemezdik daha temiz bir yemek yemeye YİBO luların da hakkı vardı. Bunu dile bile getirmedik sadece izledik olanları ve hep sustuk. Paramız varsa bir bisküvi alıp üç kardeş paylaşırdık o yemeği yiyemediysek bisküviye mecburduk zaten. Hiç unutmam daha ucuz diye caminin altındaki dükkana kaçardık tabi cezası vardı yakalanınca kulaklarınızı çeken, kızan, bazen döven hocalarımız vardı. Zaten her zaman çok iyi ve çok kötü hocalarımız vardı. Bazı hocalarımız bitlenen arkadaşlarımızın tek tek bitlerini ayıklar, hasta olanlara evinde çorba yapıp getirirdi, unutamadık unutamayız. Çok ateşlendiğim bir gece beni ılık suyla yıkayıp yatağına yatırıp sabaha kadar başımı bekleyen hocam da vardı. Zaten hepimiz hastaydık revirin önünde her iki buçuktan sonra upuzun kuyruklar olurdu hemşiremizin halledemediklerini minibüsle devlet hastanesine götürürlerdi. Soğuk duvarlarda yol gözlemekten ayazda üşümekten belki annemizin eksikliğinden bitmezdi hastalık YİBO da. Sıcak yuvamızdı YİBO ama üşürdük biz Çarşamba günleri halk pazarı kurulurdu öğle arası veliler ziyarete gelirdi ben babamın bir Çarşamba dahi gelmediğini hatırlamam Hatta biz her hafta sonu geldiğinde evimize giderdik ama babam gelirdi her Çarşamba, kırmızı kupalı motoruyla. Babamı görür görmez koşardım delice, ilk defa görür gibi her seferinde göremediğim üç günün acısını çıkarırdım sımsıkı sarılıp etrafıma baktığım anda babası gelmeyen bize özlemle bakan arkadaşlarımı görürdüm. Bazılarının babası gerçekten gelemezdi bazılarınınki pazara gelse de ziyarete gelmezdi sene başında okula bıraktığı çocuğunu sene sonunda çobanlık

5 yapması için götürürdü bizler bu vicdansızlıklara şahitlik ederken koca yürekli insanlar olmak için çalıştık hep. YİBO denildiği anda gözlerimden yaşlar önce yüreğime akar zaten her YİBO lu bir köşede sessizce hep ağlar. Çok şeye sahiptik öncelikle temiz yüreklerimiz vardı, güneş gibi parlayan gözlerimiz, soğuktan çatlamış ellerimiz, yırtık çoraplarımız, yemek dökülmüş önlüklerimiz, bir tarafı koptuğu için düğmesine takamadığımız yakalıklarımız, üst tarafı soyulmuş kenarları açılmış ayakkabılarımız, her şeyden temiz defterlerimiz kitaplarımız vardı, bazen hiç paramız yoktu, bazen çok az paramız vardı. Ama hiç bitmeyen hayallerimiz ve umudumuz vardı Şimdi ben gittiğim her YİBO da aklımdan bunları geçiriyorum, bu zorlukları yaşayan kardeşlerimi görüyorum. Bu şans elime geçtiği için yani İLKYAR gönüllüsü olup bu projelere katılabildiğim için çok seviniyorum ama hala her şehirde YİBO lu küçük kardeşlerimi gördüğüm için çok üzülüyorum umarım artık onların da hayali biz olmuşuzdur, umarım çok okuyup, çok çalışıp bizi geçerler Projeye başvurduğum andan itibaren içim kıpır kıpırdı zaten, cumartesi günü Ankara ya gittik ve Hüseyin Hoca mızın evinde bir gecelik misafir olduk. Sabah otobüsümüzün yanına gittik mavi değildi, artık beyaz mavi çizgili bilim otobüsümüz vardı. Herkes benim için çok değerliydi tüm gönüllüler çok özeldi zaten herkesi çok sevdim.

6 Yola çıktık artık ilk YİBO muz olan Kaştaydık elimde ki çivilerle gittim yanlarına ve pes etmeyin yapabilirsiniz ne kadar kolay olduğunu göreceksiniz diyerek yürekten yüreğe cesaret vermeye çalıştım ve başardım başardık hepsi yapabildi Çocukların gözlerindeki tarifi imkansız mutluluk sanki bana tüm acı YİBO hatıralarımı unutturuyordu. Sevmek, sevgini gösterebilmek, onlara ne kadar değerli olduklarını hissettirebilmek en güzel mutluluktu zaten. Bizden tek istekleri ise onları unutmayıp bir daha yanlarına gitmemizdi. Her mektup bunu söylüyordu, her resimde kalp vardı, çiçek vardı, sevgi başka nasıl anlatılırdı ki. Dedik ya sevgiydi anahtarımız ama fedakarlık isteyen bir sevgiydi. Benim açımdan komik olsa da fedakarlıktı biliyorum bir toplumun önünde hiç şarkı söylemedim ve ablamın düğününde dahi oynamadım ama YİBOʹlu kardeşlerim için oynadım, şarkı söyledim, utanmadan mutlulukla söyledim oynadım. Üzüldüğüm YİBO günlerine inat Finike Kum YİBO da bana çok tanıdık gelen bir olay yaşadım, bir parça cipsi 7 arkadaş paylaştılar ama yine de yüzlerinde birer cips paketi yemişler gibi mutluluk vardı. Her olaydan, hareketlerinden, sözlerinden etkilenmemek mümkün değildi zaten geçmiş sürekli kulağıma hatırladın mı beni diyordu.

7 Ben ayakkabısı yırtık olduğu için utanarak yüzüme bakan YİBO luları tekrar gördüm. Annesi olmayan babasının dilendirdiği Elif i unutamam, çoban olmak isteyen Veysel ide unutamam, Ahmet i, Mehmet i, Olcay ı, Düriye yi, Ayşegül ü ve daha sayamadığım tüm YİBO lu kardeşlerimi unutamam onlar için yapılabilecek çok iş var. Ben minik kardeşlerimi eğlendirmeye çalışırken sesim gitti, bunun için çok üzüldüm çünkü daha fazla yararlı olabilmek isterdim umarım olabilmişimdir. Üzerime düşen görevi uygun bir şekilde yapabilmişimdir. Etkinlik arkadaşım Bahar a ne kadar teşekkür etsem azdır. Sesimiz gittiği için yardımımıza gelen Kübra ve Büşra ya, etkinliklerine girdiğim arkadaşlarıma yardımlarını eksik etmeyen ve çok iyi olan diğer kırk sekiz kişiye teşekkür ederim. Hayalimi gerçekleştirirken yanımda olduğunuz ve bu mutluluğu bana yaşattığınız için Özge Z. Bahçetepe İstanbul Üniversitesi Peyzaj Mimari 1 ilkyar.yonetim@gmail.com, güzel çocuklarımızın geleceğine güzellikler katmak için belki bir kitap için, belki bir kitaplık, belki de daha fazlası için: İş Bankası ODTÜ Şubesi (4229) TL TR Lütfen bağışınızın açıklama kısmına isminizi mutlaka, eğer özel bir amaçla bağış yapıyorsanız o konuda da mutalaka açıklamada bulunun...teşekkür ediyor saygılarımızı sunuyoruz... İLKYAR