Evren Nağmesinde Bir Gelincik Tarlası

Transkript

1 Monet, 1873 Evren Nağmesinde Bir Gelincik Tarlası Zaman, çiçeği burnunda bir öğle vakti. Saçaklı bir güneş, taç yaprak beyazı bulutların arasından geçip cömertçe merhametini sunuyor bizlere. Çiçekli bir badem dalı, bir kahverengi bank, sevilen bir insan yetiyor huzurlu olmaya tasvir ettiğim göğün altında. İçimizde nar pembesi bir kalp, ruhumuzda çiçeğe durmuş umutlar var. Gerektiğinde bu

2 şehri terk edebileceğimize, başka bir kentte yeni bir yaşam kurabileceğimize olan inancımız tam. Dik durmaya çalışıyoruz ama yine de tam olmayan bir şey var hep. O iğne deliği eksik değil içimizden. Bence bu yüzden tırmıklanıyor huzurumuz az biraz; o iğne deliğinden sızan olumsuzluklardan ötürü. Bu az birazcık pireyi deve yapmak gibi büyüyor içimizde, her şeyi tam bir huzurumuz olmuyor bu yüzden. Oysa şu kadınlar, şu çocuklar nasıl da güzeller öyle orada. Sanki içinde bulunduğumuz zamanın karanlıklarından, sıkıntılarından fersah fersah uzaklar. Bu dünyada bir gelincik tarlasına ait olup hep o yaşlarda kalmak vardı. O zaman kapanırdı belki ruhumuzdaki o delik, o zaman belki her açıdan mutlu olabilirdik. Bu dünyada bir gelincik tarlasına ait olabilmek... Nasıl da naif bir düşünce. Böyle düşünceler genelde küçümsenir insanlar tarafından, gereksiz ve abartı bulunur. Size bir şey diyeyim, eğer bu dediğimin zıddı düşünen bir insan bulursanız ayrılmayın ondan. Neden mi? Bunun birçok sebebi var. İlk olarak; bir gelincik tarlasına, bir kuşun uçuşmuş tüyüne, bir ağacın yeryüzüne sereserpe düşmüş gölgesine ve bunun gibi şeylere değer veren insanlar sıradan değildirler. Onların yaratıcı fikirleri vardır. Böyle insanlar maden suyu şişelerini bile değerlendirirler, ortaya çok hoş şeyler çıkartırlar. Etrafımızda tonlarca sıradan insan varken amacımız sıradan olmayanları bulmaya çalışmak olmalı. İkincisi, öyle insanlar duyarlıdırlar. Mesela doğada kendiliğinden açan çiçekler vardır ya. Her yerde olur onlar genellikle. Hatta sarı taç yapraklı olanlar var, genelde her yerde görüyorum onları. İşte, bu insanlar doğanın bizlere bolca bahşettiği o çiçekleri bile ezmeye korkarlar. Esasında onlar bir canlıyı ezmeye korkarlar. Bu yüzden yeryüzünde usul usul yürürler. Yeri gelmişken sorayım, siz hiç yeryüzünün ve onun evlatlarının

3 incinmesinden korktuğunuz için usul usul yürüdünüz mü? Bunun adı duyarlı olmaktır. Etrafımız duyarsızlarla doluyken duyarlı birilerini bulunca kaçırmamak gerekir. Üçüncüsü, böyle insanlar genellikle temizdirler manen. Onlar, tabiri caizse meleklerin mertebelerine yükselmeye çalışırlar. Aslında davranışları onları otomatikman o seviyeye çıkartmaya çalışır, yoksa onlar kasıtlı bir şekilde o seviyeye çıkmak için uğraşmazlar zira onlar yapay değildirler. Doğanın bu insanlarına da doğallık yakışırdı zaten. İşte, tüm bu saydıklarımdan ötürü naif düşünceli o insanı bulduğunuz zaman peşine düşün. Peşine düştüğümüz o insanlardan sonra değişir hayatımız. Yeryüzünün dilini okumaya başlarız onlarla birlikte. Doğada var olan hareketliliği görürüz. Zira o zaman gözümüzdeki perde çekilmiştir o insanlar sayesinde. Çünkü zamanımızda çok insanın haberi yok dünyanın hatta evrenin bizlerle konuştuğundan. Oysa dünyanın ve evrenin iletişimini bir kez görünce sabah yataktan erken kalmak bile zulüm olmuyor. Bilakis, bir an önce güne başlamak istiyorsunuz. Çünkü günün hiçbir vakti boş değil, her anı değerlendirilmeye muhtaç. Böyle olduğu zaman da hayatın hakkını vermiş oluyoruz. Ah, bir bilseniz şu içim nasıl coşuyor, nasıl taşıyor! İstiyorum ki o içimdekileri yazıya dökebileyim ve ışık olabileyim karanlıklarınıza. Ahh, insan nasıl kıpır kıpır olmaz şu göğü, şu bulutu, şu her yerde açan sarı çiçeği görünce! Peki, kendimi evrenle konuşanlardan sayabilir miyim bunca şey konuştuktan sonra? Kısmen belki, çünkü görmem gereken, hissetmem gereken daha çok şey var evrene ait. Bunlar sadece başlangıç. Gelincik tarlasına ait olmak sadece başlangıç daha. Elinizi kalbime koyun ve sizle de başlayalım başka bir dil öğrenmeye. Eminim ki nehirlerimiz bir gün buluşacak o okyanusta ve biz meleklerin bile üstüne çıkacağız belki.

4 Madem öyle, bir gelincik tarlası bulun kendinize öncelikle ve kulağınızı evrenin söylediklerine verin. Dünya nasıl da yaşanılası, değil mi? Deniz Evrensel

5 Kaynakça Monet, Claude. (1873). Argenteuil'de Gelincikler (Poppies at Argenteuil) [Fotoğraf]. Musée d'orsay, Paris.