G O N Z O He who makes a beast of himself gets rid of the pain of being a man. HUNTER S. THOMPSON Sources: Fear And Loathing in Las Vegas: A Savage Journey to the Heart of the American Dream, H.S.Thompson (2005, Harper Perennial); Hell's Angels: The Strange and Terrible Saga of the Outlaw Motorcycle Gangs, H.S.Thompson (1999, Random House); The Rum Diary, H.S.Thompson (2003, Simon & Schuster); Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson (2008 documentary, Alex Gibney); Fear And Loathing in Las Vegas (1998 movie, Terry Gilliam); Breakfast with Hunter (2003 documentary, Wayne Ewing) Tercüme / Metin: Ziriab Mobile / Aralık 2010 (http://www.ziriabmobile.org/)
Bir sigorta mühendisinin üç oğlundan en büyüğü olan Hunter Stockton Thompson, 1937 de Kentucky de doğdu. Kocasının 1952 de ölmesiyle birlikte aşırı ölçüde zor şartlar altında çocuklarını yetiştirmeye çalışan kütüphane memuru annesi Virginia Ray e göre, Hunter doğduğu andan itibaren zor bir çocuktu. Hunter küçük yaşlardan itibaren sporla ilgilendi. Ancak çocukları lise takımlarına hazırlayan Castlewood Atletizm Kulübü ne girmesine ve özellikle beyzbolda yetenekli olmasına rağmen, başını bir türlü beladan kurtaramadığı için, kolej bursu ve devamında profesyonel spor kariyerinin anahtarı olan lise takımlarında hiçbir zaman yer alamadı. Kötü ününü geliştirdiği Highland ve Atherton un sonrasında, Louisville Erkek Lisesi ne girdiği yıl, 1862 de bu okulda kurulmuş olan, üst sınıf ailelerden çocukların kabul edildiği itibarlı edebiyat kulübüne alındı. Bu dönemde, Hunter a göre oldukça rahat şartlarda yetiştirilen yaşıtlarının arasında, hem sporda hem de derslerde kendini gösterebilmiş olsa da, sürekli yasalarla çatışması ve yerel mercilerin gözünde bir baş belası olarak kodlanması nedeniyle, 1955 yılında kulüpten atıldı. Mezun olmasına birkaç hafta kala ise, bir hırsızlık olayına karıştığından dolayı ıslahevinde altmış günle cezalandırıldı. Olaya karışan diğer gençler ailelerinin nüfuzu sayesinde yakalarını kurtarmıştı ancak beş parasız Virginia Ray in oğlunu içeriden çıkarması imkansızdı. Hunter cezasını tamamlamasının ardından, diplomasını almayı umursamadan, Hava Kuvvetleri ne katıldı. Temel eğitim aldığı San Antonio nun sonrasında, elektronik eğitimi için Chicago ya gönderildi. Pilot olmak için başvurusunun reddedilmesiyle, 1956 yılında Florida daki Eglin Askeri Havaüssü ne atandı. Hunter henüz on yaşındayken, teksir makinesiyle çoğaltarak dört sente sattığı The Southern Star isimli gazetesi için spor makaleleri yazıyordu. Eglin de görevli olduğu dönemde, istihbarat şubesindeki işlerinin yanında, üssün askerleri için çıkarılan gazetenin de spor editörü oldu. Editörlük, üssün beyzbol takımıyla birlikte 1957 yılı boyunca Birleşik Devletler in dört bir köşesine seyahat etme fırsatını tanırken, Hunter bir yandan da Florida daki yerel bir gazete için spor yazıları yazıyordu. 20 yaşında, beyzbolcu askerlerle ülkeyi katettiği 1957, aynı zamanda On The Road un da yayınlandığı yıl oldu. Güney Amerika: Rom Günlüğü Hava Kuvvetleri nde geçen iki yılın ardından tezkeresini alan Hunter, kısa bir süre Pennsylvania da bir gazetenin spor editörlüğünü yaptıktan sonra New York a taşınarak kısa hikaye dersleri almaya başladı. Oysa asıl istediği, Fitzgerald, Hemingway, Jack London ve Henry Miller gibi adı kötüye çıkmış edebiyat canavarlarının izinden giderek roman yazarı olmaktı. Beat edebiyatına düşkünlüğünün yanında, bu güçlü isimler genç Hunter ın üzerinde silinmeyecek izler bırakacaktı. Hatta Time dergisinde getir-götür işlerinde çalıştığı dönemde, hayranı olduğu yazarların tekniklerini daha iyi özümsemek için, boş zamanlarında
daktilosunun karşısına geçip, Fitzgerald dan Muhteşem Gatsby ya da Hemingway in Silahlara Veda sını satırı satırına yeniden yazıyordu. Bastıramadığı dikenli mizacı yüzünden, önce Time dan, ardından da, gazeteye reklam veren yerel bir lokanta sahibiyle takışarak Middletown Daily Record dan atılması için çok zaman geçmesi gerekmedi. Gereken, New York u terk etmekti. 1959 la 1964 arasında zamanının çoğunu Güney Amerika da geçirdi. Kısa bir süre için Porto Riko da El Sportivo adındaki bovling dergisi için yazdı, bugüne dek basılmayan Prince Jellyfish adını koyduğu ilk romanını tamamladı, hemen arkasından Rom Günlüğü ne başladı (The Rum Diary, 1997) ve New York Herald Tribune ile National Observer için, Karayipler ile Latin Amerika da süren hayatın çok da turistik olmayan öbür yüzünü, yani kaçakçıları, fahişeleri ve diğer toplumdışıları anlattığı sert yazılarına devam etti. Brezilya da geçirdiği birkaç aylık dönemde, ülkenin İngilizce yayınlanan tek günlük gazetesi Brazil Herald için çalıştı ve Birleşik Devletler e döndükten sonra da National Oberserver için yazmaya devam etti. Ama Hunter S. Thompson ın çıkışı, pervasız yazılarının The Nation dan Cary McWilliams ın dikkatini çektiği 1965 yılında oldu. 1960 lar... California: Cehennem Melekleri ve Karşı-kültür Hareketi Hunter San Francisco ya adım attığı anda kendisini o dönemde güçlenmekte olan karşı-kültür hareketinin tam ortasında bulmuştu. Allen Ginsberg ve çevresiyle tanıştı, Grace Slick e olan tutkusuyla Jefferson Airplane i takip etti ve Ken Kesey in ilk asit testlerine katıldı (Tom Wolfe un The Electric Kool-Aid Acid Test kitabı, Thompson ın Kesey in çevresindeyken kaydettiği notların yardımıyla yazılmıştır). Hunter ın yeniden ülkede olduğunu öğrenen Cary McWilliams, kendisinden önce Berkeley kampüsündeki Free Speech Movement buluşması üzerine haber yapmasını, ardından da, California daki motorsiklet çeteleri üzerine bir makale yazmasını istedi. Bu makale Hunter a Random House yayıneviyle ilk kitap anlaşmasını getirecekti. Motorsiklet çeteleri üzerine makalesinin The Nation da yayınlanmasının ardından, Hunter bir seneye yakın süreyi Cehennem Melekleri yle iç içe geçirdi. 1950 lerin açılışında genişlemeye başlayan ve doğru ile yanlış üzerine çarpık bir mottoyla 1960 ların karışık atmosferinde karanlık bir ağa dönüşen Cehennem Melekleri, Hunter için ne denli cazip bir konu olursa olsun, işler çok geçmeden çığırından çıkacaktı. Çete isyan ve başkaldırıya verdiği destekle 60 ların ilk yıllarında farklı kesimlerden sempati kazanmıştı. Diğer taraftan, Vietnam ve sivil haklar üzerine ardı ardına patlayan protestolarda göstericilere saldırmak gibi açık eylemlerden, kişisel sabıka listelerine kadar uzanan bir ölçekte düşünüldüğünde, Cehennem Melekleri bir motorsiklet çetesi olmanın ötesinde, hem politik duruşu tartışmaya açık bir topluluk, hem de azılı bir suç şebekesiydi. Bu, bir noktaya kadar Hunter için sorun değil, inceleyip yazmakta olduğu konunun kendisiydi.
Ancak çete üyelerinin Hunter ın kendilerini kişisel çıkarları için kullandığını düşünmeye başlaması ve Hunter ın şahit olduğu korkunç olaylarla birlikte ilişkileri de bütünüyle değişti. Ken Kesey in etrafında toplanan Merry Pranksters ın Cehennem Melekleri için 1965 yazında verdiği LSD destekli iki günlük partide, Hunter çete üyelerinden bazılarının genç bir kıza sırayla tecavüz ettiklerini görmüş, hatta bu olanları zaman kaybetmeden kaydetmişti. The Electric Kool-Aid Acid Test in de kaynaklarından biri olan ve çeteyle geçirdiği günlerin kaydını tutan bu kasetlerde Hunter, altmışların iyimser kesimleri tarafından kabul edilen Cehennem Melekleri nin gerçek yüzünü ortaya çıkaracak sahneleri ve olayları anlatıyordu. Bu partinin birkaç ay sonrasında ilk ciddi açık eylemini yapan çete, Berkeley deki Vietnam karşıtı gösteriyi basarak protestocu öğrencilere saldırdı. Gazeteler Cehennem Melekleri ni manşetlerine taşırken ve çeteyle ilişkisi gün geçtikçe gerilim kazanırken, muhtemelen vahşi doğasının bir sonucu olarak, Hunter hayatının artık tehlikede olduğu çete ortamından ayrılmayarak olanları takip etmekte ısrar ediyordu. Gerginliğin kırılma noktasına geldiği yer Cehennem Melekleri nin partilerinden biri oldu. Çete üyeleri içlerindeki düşman olarak görmeye başladıkları Hunter ı öldüresiye bir şekilde döverek ortada bıraktığında, bu gecenin detaylarını da içeren kasetlerdeki notları bir araya getirerek 60 lar Amerikası nın en önemli kitaplarından birini yazacak olan Hunter S. Thompson un Cehennem Melekleri ile ilişkisi fiilen kesilmişti. 1966 da Random House tarafından yayınlanan kitap ise kısa sürede yarım milyon kopya satarak ortalığı ayağa kaldırdı. The New York Times Magazine ve Esquire gibi prestijli dergilerde yayınlanma ve yeni projeleri için kolaylıkla yayıncı bulma fırsatını tanımış olsa da, Hunter kitabının hakettiği ilgiyi görmediğini düşünüyordu. Hunter a göre Cehennem Melekleri yeterince satmadığı gibi, yeterince para da kazandırmamıştı. Ancak farkına vardığı bir diğer nokta oldukça önemliydi: Altmışların ortasına kurulan sirk büyüyerek sürüyordu ve olanlar anlatılmalıydı. 1967 yılında The New York Times da yayınlanan yazısında, özellikle San Francisco da işlerin nasıl yoldan çıkmakta olduğunu yazdı: kentte, Yeni Sol hareketin politik görüşlerini ve Beat kuşağının sanatsal özünü kaçıran yeni bir kültür oluşuyordu ve Frisco ya taşınanların büyük bir kısmını da uyuşturucu kullanıp partilemek dışında hiçbir düşüncesi olmayan gençler oluşturuyordu. Hunter, Vietnam Savaşı ve sivil haklar üzerine çatışmaların sürüklediği kaotik ortamda 1960 ların karşı-kültür hareketinin nasıl evrildiğini kaydetmeye devam ederken, Amerikan Rüyası nın çöküşü olarak nitelendirdiği ana teması üzerine bir kitap yazmayı planlıyordu. Cehennem Melekleri nin satış başarısının ardından Random House un yeni kitabı için verdiği avansla, 1968 Başkanlık seçimlerini takip etmeyi tercih ederek yeniden Amerika yı turlamaya koyuldu. Ancak Chicago daki Demokrat Parti Kongresi nde polisin Vietnam Savaşı karşıtı protestoculara yönelik kanlı müdahelesi olayları yerinde takip eden Hunter ın bakış açısını ciddi şekilde değiştirecek, yayınevinin beklediği kitap asla tamamlanmayacak, onun yerine çok daha sert bir hamle
gelecekti. Göstericilere karşı, Güney Amerika nın en karışık ülkelerinde ya da Cehennem Melekleri nin içerisinde geçen günlerde bile şahit olmadığı düzeyde bir şiddet kullanan polisin Chicago da yarattığı felaket, 30 yaşındaki Hunter ın Amerikan Rüyası nın bütünüyle yıkıldığını anlamasını sağladı. 1960 ların iyimserliğinin tükenmesine ramak kalmıştı. Kendi tabiriyle, her yerde delilik hüküm sürüyordu. 1970 ler... Aspen Seçimi ve Las Vegas: Gonzo! 1970 yılında Colorado da, Aspen Şerifi olmak için seçime girmeye karar verdi. Altmışların sonunda Aspen, Batı yakasının karmaşasından çıkmak isteyen entellektüelleri çeken bir yerdi ve Hunter, artık ne Washington da olanların kendi hayatlarını, ne de kendi hayatlarında olanların Washington u etkilediğini düşünüyordu. Bağlantı kopmuştu. Belki de yapılması gereken Amerika yı parça parça geri almaktı. Sokakları bütünüyle insanlara açarak tüm kentin yayalara odaklanmış bir plana göre düzenlenmesi, dağ manzarasını kesecek yükseklikteki bütün binaların yıkılması, kişisel uyuşturucu kullanımını serbest bırakan, sahtekarlık olarak gördüğü satış ve trafiği ise yasadışı sayan bir düzenlemenin uygulamaya konması, Aspen adını Şişkokent olarak değiştirerek istilacı emlak canavarlarının bölgeden uzak tutulması gibi anahatlara sahip seçim kampanyası, gençlerle Aspen e yeni taşınanları kendisine çekmeyi başarmıştı. Seçimin yaklaştığı günlerde Rolling Stone da Freak Power üzerine yayınladığı makaleyi Dr. Hunter S. Thompson (Şerif Adayı) olarak imzaladı. Ancak Amerikan orta sınıfının katı statüko anlayışını yıkmak hiç kolay değildi. Demokratlar ve Cumhuriyetçiler kendi aralarında yaptıkları bir anlaşmayla, Cumhuriyetçi Parti adayının son anda seçimden çekilmesini ve böylelikle Hunter-karşıtı oyların Demokrat Parti adayında toplanmasını sağlamıştı. Dahası seçim günü, iki partinin çalışanları yaşlıları, hastaları, hatta felçli kişileri bile tekerlekli sandalyeleriyle oy atmaya getirmişti. Bu tezgaha rağmen oyların %44 ünü almayı başaran Hunter, seçimi kılpayı kaybetti. Kendi sözcükleriyle, piçleri öylesine korkutmuşlardı ki, iki parti kendilerine karşı birleşmişti. Hunter seçimden kısa bir süre sonra gazeteciliğe tam zamanlı olarak geri döndü. 1970 de, kısa ömürlü Scanlan s Monthly de The Kentucky Derby Is Decadent and Depraved başlıklı bir makale yayınladı. Gonzo (diğer bir ifadeyle, gerilla) gazeteciliğinin ilk örneği olarak kabul edilen bu makalede birinci tekil şahsın manik öznelliğiyle anlatılanların, Hunter a yazması için para ödenen at yarışıyla pek ilgisi yoktu. Asıl geçerli olan, Kentucky de yarışı takip etmek dışında her şeyi yapan ve yazının teslim tarihi yaklaştıkça iyice umutsuzluğa kapılan Hunter ın, müsvedde defterinden kopardığı sayfalara karalayıp derginin ofisine yolladığı notlardı. Kentucky Derbisi ni kimin kazandığını Hunter dan daha fazla umursuyormuş gibi görünmeyen Scanlan s Monthly editörleri, notları olduğu gibi yayınladı.
Ancak bir seçim kaybedip yeni bir gazetecilik türü yarattığı 1970 yılı, Hunter için daha fazlasını saklıyordu. Hunter S. Thompson ı herkesin tanıdığı bir isme dönüştüren Las Vegas da Korku ve Nefret, 1970 yılında öldürülen Meksika kökenli Amerikalı gazeteci Ruben Salazar üzerine Rolling Stone un istediği bir haber yazısından doğdu. Salazar, Vietnam Savaşı karşıtı bir protesto yürüyüşünde Los Angeles polisi tarafından yakın mesafeli bir atışla kafasından vurulmuştu ve olay içinden çıkılamaz bir haldeydi. Hunter ve bu olay üzerine en önemli bilgi kaynaklarından biri olan avukat Oscar Zeta Acosta, sokakların iyice karışmış olduğu Los Angeles da daha fazla takılmanın saçma olduğunu düşünerek buradan uzamanın planlarını yaparken, aynı günlerde Sports Illustrated dergisi Hunter a, Las Vegas da koşulan Mint 400 motorsiklet yarışının haberi için yüklü bir harcama bütçesi ve avans önerdi. Anlaşmalarına göre, Sports Illustrated Hunter dan yarışla ilgili 250-kelimelik fotoğraflı bir haber bekliyordu. Acosta yla birlikte Las Vegas a giren Hunter ise yalnızca yarışın startını görebilmişti. Los Angeles dan çıkarken kiraladıkları üstü açık Cadillac ın bagajındaki bir bavul dolusu marijuana, meskalin, asit, kokain, tekila, rom ve belki de en kötüsü, eter, hızla tükenirken, önce derginin kendilerine tahsis ettiği fotoğrafçıyı kovdular, ardından da yarışın tamamından vazgeçtiler. Gene de Hunter Mint 400 yarışının sürdüğü Las Vegas da yaşadıklarını yazmaya devam ederek, Sports Illustrated ofisine ilk paket olarak 2.500 kelimelik bir makale gönderdi. Sports Illustrated editörleri bu yazıyı, Hunter ın tabiriyle, gayet agresif bir şekilde reddederken, Rolling Stone un yayıncısı Jann Wenner ilgilenmişti. Çekler yazıldı, patlamak üzere olan otel masrafları kapatıldı ve Hunter Vegas dan yazmaya devam etti. Kentucky Derbisi nde kullandığı formül Las Vegas da da geçerliydi. Hızdan çok dayanıklılık mücadelesine dönüşen zorlu çöl yarışı sürerken Vegas da hayatlarını süren bütün yaratıklar Hunter ın kaydı altındaydı. Amerikan Rüyası nın çöküşü kendisine başkent olarak Vegas ı seçmişti ve altında cephanelik gibi bir Cadillac, yanında da avukatı olan Hunter, bu gizli başkentin basın akreditasyonuna sahip tek gazetecisiydi. Sonuç, önce 1971 kasımında Rolling Stone da iki parça halinde yayınlanan ve ardından kitap olarak basılan Las Vegas da Korku ve Nefret (Fear and Loathing in Las Vegas: A Savage Journey to the Heart of the American Dream, Random House 1972) oldu. Mint 400 yarışını ve devamında, ülke çapından narkotik memurlarının toplandığı bir kongreyi takip etmek için, avukatı Dr. Gonzo (Acosta) ile Vegas a gelen Raoul Duke un (Hunter), bir yandan kentin altını üstüne getirirken, bir yandan da Amerikan Rüyası nın karanlık yüzünü gösterdiği bu dehşet öyküsünün solucan deliği ise, 1960 ların karşı-kültür hareketinin çöküşüydü. Özellikle kitabın 8. bölümünün son paragrafları, belki de altmışların ne anlama geldiği üzerine yazılmış en iyi saptamalara sahipti. Bir önceki onyılın masumiyeti ve iyimserliği, yerini şiddete, kontrolsüz ve bütünüyle keyfe odaklı uyuşturucu kullanımına, devletin organize cadı avına ve Yeni Sol hareketin enkazı üzerine kurulan 1970 lerin soğuk politikalarına bırakıyordu. 1971 yılında John Lennon Rolling Stone a verdiği
röportajda, rüyanın artık bittiğini söylerken, Hunter ise kendi kitabını, altmışların drug kültürüne yazılmış aşağılık, rezil bir mezar yazıtı olarak değerlendiriyordu. Akılları başlarına gelen hippilerin büyük çoğunluğu yeniden toplumdaki korunaklı yerlerine dönerken, dönemin kapanış raporu olarak değerlendirilebilecek Vegas da Korku ve Dehşet ile Hunter, hayatının yeni bir dönemine girdi. Richard Nixon ve Senatör McGovern in yarıştığı 1972 seçimlerinde her iki adayın kampanyalarını yerinde takip eden Hunter ın Rolling Stone için yazdığı makaleler, 1973 yılında Fear and Loathing: On the Campaign Trail '72 adıyla yayınlanmış ancak Hunter, Nixon un peşini bırakmamıştı. 1972 seçimini kazanan Nixon un Watergate Skandalı yla gelen istifasının ardından, 1976 seçimlerini Rolling Stone için takip edip yeni bir kitabın planlarını yaparken, Jann Wenner bir anda bu projeyi iptal ederek Hunter a, savaşın bitmek üzereymiş gibi göründüğü Vietnam a gitmeyi önerdi. Teklifi kabul eden Hunter birkaç gün içinde Saygon a ayak bastı. Mutlak bir kaosun hüküm sürdüğü Saygon da, panik içindeki diğer gazeteciler ülkeden ayrılmanın bir yolunu ararken, Hunter ilk haberlerini Rolling Stone a yollamaya başlamıştı bile. Ancak çok geçmeden Wenner in bu projenin de fişini çektiğini öğrenen Hunter, kendisini bir anda amaçsız bir şekilde Vietnam ın ortasında buldu. Vietnam yazılarının Rolling Stone da yayınlanması için aradan on yıl geçmesi gerekecekti ve tek taraflı olarak iptal edilen bu iki projenin ardından, Hunter hayatının sonuna kadar düzensiz olarak Rolling Stone da makaleler yayınlamaya devam edecek olsa da, Wenner ile ilişkileri kopma noktasına geldi. 1976 seçim takibinin ve Vietnam haberinin neden iptal edildiği net olarak bilinemese de, Jan Wenner yıllar sonra Alex Gibney in filmi için gerçekleştirdiği röportajda, roket gibi fırlayan popülerliği ve çizgidışı çalışma şekli nedeniyle Hunter a kendi kalibresinde iş vermenin ne denli zorlaştığını söyleyecekti. Dahası iş teslim tarihlerini ve istenen formatı kesinlikle umursamayan, bazen günlerce bulunamayan ve kolay kolay uzlaşmayan Hunter, dergi editörlerini çileden çıkarıyordu. Nixon ın bile kendisinin kim olduğunu iyice bellemesini sağlayan cüretkarlığı ile, Hunter 70 lerin ve kırklı yaşlarının son yıllarına ülke genelinde üne sahip bir gazeteci ve yazar olarak giriyordu. Ve kendisiyle çalışmak hiç de kolay değildi. 1980-90 lar... Raoul Duke ve Gonzo Papers 1970 lerin sonu Hunter a şöhretin yanında ciddi problemler de getirdi. Eleştirmenlerin olumlu yorumları yerini, kendini tekrar etmeye başladığına yönelik ikazlar alıyordu. Wenner ve Rolling Stone la olan ilişkisi zayıflarken, her ne kadar dergi ve yayıncı bulmakta zorlanmayacak düzeyde bir isim olsa da, bir gazeteci ya da yazardan çok rock yıldızı gibi yaşıyordu. Etrafında her zaman renkli simalar, gençler ve hayranlar vardı. Hatta doğru düzgün makale ve haber çıkaramadığı Fear and Loathing sonrası dönemde Raoul Duke altbenliği öylesine bir üne ulaşmıştı ki, bu karakter üzerine bir karikatür serisi yaratıldı. Karikatürlerdeki
Raoul Duke, editörlerine şarlayarak nasıl isterse öyle çalışacağının altını çiziyordu. Wenner e göre, Hunter bu karikatürlere müsaade ederek belki de en büyük hatalarından birini yapmıştı. Süren yıllarda Hunter ın asıl hatası ise, karısı Sandra nın ne durumda olduğunu fark edememiş olmasıydı. Hunter ın henüz Brezilya da çalıştığı 1950 lerin sonlarından bu yana, Cehennem Melekleri partilerinden kampanya takiplerine kadar her yerde kocasının yanında ve tek oğlunun annesi olan Sandra için işler artık tahammül edemeyeceği bir raddeye gelmişti. Hunter bir rock yıldızı gibi yaşarken, partiler verirken ve başka kadınlarla birlikteyken, Sandra kendi hayatlarının ortasındaki bunca yabancının kim olduğunu düşünüyordu. Ama en önemlisi, Hunter kimdi? Kocasını Keith Richards gibi adamların ziyaret ettiği evlerinde günlerce süren partiler yapılıyordu. Çok fazla rock, çok fazla uyuşturucu, çok fazla kontrolsüzlük ve kendiliğindenlik kaplamıştı hayatlarını. Bütün bu karmaşanın ortasında, Juan henüz küçük bir çocuktu ve karısı, Hunter la iletişime geçmeye çalışsa da bunu başaramadı. Ve 1980 yılında Sandra, Hunter ı boşadı. Bu boşanma Hunter a hiç iyi gelmedi. Sonraki birkaç sene, Playboy ve Rolling Stone da yayınlanan bazı makaleler, kendisini Bill Murray ın canlandırdığı kötü bir film uyarlaması olan Where the Buffalo Roam, birkaç tutuklanma, bir porno yönetmeninin açtığı taciz davası, uyuşturucu kullanımına yönelik suçlamalar ve evinin saatlerce arandığı baskınlarla geçti. Bu baskınlarda Hunter ın zulasında çeşitli uyuşturucuların yanında silahlar, hatta birkaç dinamit lokumu bile bulunmuştu. Gene de kendisine açılan bütün davalardan kurtulmayı becerdi. 1990 ların açılışında Polo Is My Life adında bir roman üzerinde çalıştığı haberi yayıldı ancak Hunter ın bir seks kitabı olarak tanımladığı bu roman Random House tarafından satın alınsa da, bugüne dek yayınlanmadı. Hunter düzensiz bir şekilde Rolling Stone a yazılar yollamayı sürdürürken, 1992 yılında Fear and Loathing in Elko yayınlandı. 1970 lerin sonundan itibaren yazdığı makalelerin büyük kısmını bir araya getiren 4 ciltlik The Gonzo Papers da, uzun bir süreyi yayın dünyasının uzağında geçiren Hunter açısından pek heyecan yaratmadı. Aksine, eleştirmenler tarafından kendini tekrar ettiği yönündeki yorumların daha da sertleşmesi ve etrafında süren sirkten bunalmaya başlamasıyla birlikte, 1980 lerin son yıllarında ve 90 larda çok daha kapalı bir yaşam sürmeye başlamıştı. Artık neredeyse hiç yazmıyordu. Sorun belki de Hunter ın Raoul Duke benliğine sıkışıp kalmış olmasıydı. Bir üniversiteye ya da televizyon kanalına davet edildiğinde, oraya Duke mu yoksa Thompson olarak mı davet edildiğini bilemiyordu. Hem takipçileri hem de kendisi, Raoul Duke gibi yaşaması gerektiğini düşünüyordu. Ama Duke 30 larının başında genç bir gazeteciyken, Hunter artık ellisine gelmiş, çok şey yaşamış ve yorulmuş bir adamdı. Ne kadar isterse istesin, hem bu kadar sert takılıp hem de orijinal Gonzo kalibresinde yazmayı sürdürebilecek zihin düzeyini tutturması imkansızdı. O haldeyken bile, çok fazla genç yazarı yetersizliğin utancı içinde hiçliğe gömebilecek bir adam olsa da, kendi standartları açısından bakıldığında ciddi bir düşüşün sürdüğü
açıktı. Herkes Hunter ın cesaretinden bahsederken, eski karısı Sandra ve Jann Wenner in düşüncesi daha farklıydı: Hunter gerçekten bir şeyleri değiştirebilecek bir konuma gelmişken, kurgusal altbenliğinin dünyasına kaçmıştı. Raoul Duke un asla yapamayacağı birçok şeyi Hunter S. Thompson yapabilirdi. Son şarjör... Gilliam uyarlaması ve Korku Krallığı Thompson ın yeniden gündeme gelmesi, 1998 yılında vizyona giren ve hasılat açısından ciddi bir fiyasko olmasına rağmen kısa sürede kült statüsüne erişen Las Vegas da Korku ve Nefret in filmiyle oldu. Kitabın yayınlanmasını izleyen yıllar içinde Martin Scorsese ve Oliver Stone gibi yönetmenler tarafından tezgaha alınan ancak hüsran içinde terk edilen, Jack Nicholson Marlon Brando dan Dan Aykroyd Jon Belushi gibi ikililere dek farklı oyuncu kombinasyonlarının düşünüldüğü film projesi, Raoul Duke karakterini kendisi gibi Kentucky doğumlu olan Depp den başkasının oynayamayacağına ikna olan Hunter ın da rızasıyla, en sonunda Terry Gilliam ın yönetmenliğinde ve Johnny Depp-Benicio Del Toro ikilisiyle hayata geçmişti. Filmle birlikte Vegas kitabının yeniden basılmasını ve yaklaşık 40 yıldır bekleyen Rom Günlüğü nün yayınlanmasını, Thompson ın son yıllarda yazdığı yazıları toplayan Kingdom of Fear izledi. Gazetecilik kariyerinin son durağı olan ESPN için yazdığı blog yazılarında gerilla direnci sürüyordu. Bush un 2000 yılındaki seçim zaferini, Hitler in 1933 yılında Reichstag ı yakarak kendisini Almanya nın yeni lideri ilan etmesinin ardından dünyanın gördüğü en vahşi iktidarı ele geçirme şekli, olarak değerlendiren Hunter, faşist ve Nazi gibi sıfatlarla andığı Bush-Cheney yönetimine öfkesini kusmayı sürdürdü. Ancak 21. yüzyılın başında bir korku krallığına dönüşen Birleşik Devletler ve dünyanın geri kalanı bir kez daha Orta Çağ karanlığıyla kaplanırken, 1960 lardan bu yana tek kişilik bir mücadele sürdüren Hunter da kendi karanlığına doğru geriliyordu. Dışarı çıktığı yoktu. Heyecanla çalıştığı bir proje yoktu. Gilliam ın filminin yarattığı yeni ilgi dalgasını değerlendirme isteği de yoktu. Ama artık intiharı düşünecek kadar şaşaalı bir geçmişi ve tamamı dolu halde bekleyen, 22 parçalık iyi bir silah koleksiyonu vardı. No More Games. No More Bombs. No More Walking. No More Fun. No More Swimming. 67. That is 17 years past 50. 17 more than I needed or wanted. Boring. I am always bitchy. No Fun for anybody. 67. You are getting Greedy. Act your old age. Relax This won't hurt. Hunter S. Thompson, 20 Şubat 2005 gününün akşamüstü, kafasına sıktığı kurşunla intihar etti.