HAREMDEKĠ KADINLAR. Sedat Şanver. yazı kültürü

Transkript

1 1

2 2

3 HAREMDEKĠ KADINLAR Sedat Şanver yazı kültürü 3

4 4

5 5 yenilgiyi tanıyanlara

6 6 acıya yardımcı olsun diye

7 ATEġ 7

8 I MĠHRĠCAN Dağların ardındayım, unutulmuģ dağların ardındayım Döndüm aynalara yazdım adımı, kapanmıģ kapılara yazdım büyük yersarsıntıları ĢimĢekler, uzaklar ve gürültülü bekleyiģlerle yazdım her Ģey benimle beraber düģebilirdi yere bir semazen yığılıp kalırdı mihrabın önünde ıslak kalbim, iççekiģlerim, yitik bir ses nargileden ve tütsüden sıyrılıp gelen koku daha da aģağı düģebilirdi elimdeki karanfil düģebilirdi toprağa, siyah bir taģa, bir serinliğe ben onları söz girmez ülkemden toplayıp susardım, kendi haremimdeki her Ģey susardı 8

9 Ben o yarım hükümdar çeyrek Ģehzade ve yüzde sekiz kapıkulu olan kalbimi nereye saklayabilirdim ki sultanım sizin kalkık, iğrenç yerleriniz benim kupkuru uçurumlarımda kaybolmaya çalıģırken kendimi nereye saklayabilirdim yaysız ok, kınsız hançer ve kansız kardeģ boynu sultanım/ bilirim haremdeki bir kadın için ölüm yatak odasından baģlayıp cellat ipinde bitecektir elbette fermanı beliniz vermiģtir ve elbette söz dönüģsüzdür/ ama ben acılar çektim o güzelim yerlerimle dayanılmaz acılar çektim ve Ģafağın beklenen haberi ulaģtı gözlerimin önüne bütün ordularımla çekilmeye baģladım dağların ardına unutulmuģ dağların ardına: 9

10 II VEDA Bugün gidiyoruz ama yine döneceğiz Ah konuģkan Çerkez kızım! Kim kırdı senin o güzelim serin boynunu?... Ölüm, bir sonbahardır. Bir bekleyiģ, bir yaprak düģüģü ve kıskanç bir dokunuģ durup dururken/ hiç hesapta yokken bir Ģah kıbleyi ĢaĢırır / Secde yarab secde, Veysel Karani, analar aģkına ses ve koku aģkına ellerimi yitirdim. Secde. 10

11 Ah yaramaz çocuk! Kim kırdı senin o güzelim, o serin boynunu?... Kim buyurdu fermanı, ipi kim sıktı o beyaz tende sıyrıl hadi hadi söyle: en son ne düģündün ölümün eģiğinde nasıl titreģti dudakların yüzünün rengi, saldığın koku, dokunduğun nesne kim geri getirebilir Ģimdi seni bu geniģ avluya kim söyletebilir o hüseyniyi 11

12 Ah, yaralı bala! Bir sessizlik düģtü avluya, yalnızlık büyüdü, gün ıģıdı bir dükkan er vakit açtı kepenklerini söz kapandı, peçe hazır, ten ıslak, bakıģlar buğulu neyleyelim, yolculuk neyleyelim; gün, toprakla baģlayıp suyla bitecek. Ah, dikeni yalnız kendini kanatan çiçek! Söyle: bir dostla nasıl vedalaģılır ölümün eģiğinde insan hangi elini uzatır önce ve ilkin ne hatırlatır gideni ayrılık hangi dilde kolay söylenir artık kim iyileģtirebilir yarısını yağlı bir urganın alıp götürdüğü bu kalbi kim ödeyebilir bunca kan olan bir insanlık tarihinin bedelini ve nasıl uğurlayabilir bir ölüyü bir harem su dökmeden nasıl yasaklanabilir gözyaģları. Söyle: Bugün gidiyoruz ama yine döneceğiz. 12

13 III HÜSEYNĠ Ben, kanlı parmaklarımla oymaya çalıģıyorum bu sonsuz Ģarkıyı ĠĢte boynum: yağmur öncesi, yağmur ortası, yağmur sonrası/ yağmur ilk defa ve ilk defa bu kadar hazırlıksız bir yeryüzü bunca susku, bunca bekleyiģ, bunca ayrılık, bunca kan: Hüseyni Tenden sızan çürümüģ et kokusu ürkütüyor insanı Bir çöl sıcağı kaçıyor kendinden, bir ölüm bayrağı Toprağa iliģtirilmiģ bir karanfil, dev bir cesaret KarĢı çıktıkça büyüyen bir direnç. ĠĢte boynum: Hüseyni Yıkılsın Ģu dağ, uçurum içre yuvarlansın Ģu kahredesi söz Kızgın demir dağlasın teni; kurtuluģ göktedir. Yıkılsın Ģu zindan. Ben bu sonsuz Ģarkıyı tek baģıma söylemek istemiyorum Söylemek istemiyorum: ĠĢte boynum, kıpkızıl gülen bir hüseyni 13

14 IV HESAPLAġMA Yaşamın onca güzel yanı varken; yaşamın onca sevgili Bize, şarkılara ve dağlara yazık Cehennem, kelimelerin altındadır. Çiçeğin boynunu kıranın boynu kırılacaktır. Söz, bu denli çaresiz, bu denli sürgün ve hep böyleyse bu gidiģ küfür 14

15 Küfür: çalınan davul, okunan ferman ve fısıltılarla ulaģan kara haber ve durmadan kaynatılan su boynumuzadır. Son sözü söyledik, katlimiz vaciptir. Geç öğrendik, ama iyi öğrendik hünkârım meğer urganla da ölçülebilirmiģ insan boynu. 15

16 V MAZLUM Ölüm hangi sokaklarda dolaģıyor?... Kolu kanadı kırık olan kim?... Yüreğimle mühürlüyorum ulaģmasını istemediğim mektupları Ġkiyüzlülüğümün bir yarısını usturayla parçalıyorum suratıma vuruyorum acıyı tanıyan her yerime vuruyorum en son dilime, en son parmaklarıma en son kendi beyazlığında boğulmuģ efsaneme. Kan, diyorum kanla yıkanmıģ bir avlunun serinliği kaçırıyor beni Kaçmıyorum. Terk ediyorum. Terk ediyorum. Bütün bunları adımın yanına yazıyorum ilk defa büyük çığlıklarla yazıyorum artık büyüdüm, biliyorum: Ölüm, kendi sokaklarımda dolaģıyor kolu kanadı kırık olan benim. 16

17 VI CAN Kalbin mezarı nerdedir beden yatak odalarında çürütülürken?... Nedir bu karģılıksız sorular neyi incitir bu söz, kime dokunur bu el dosta nasıl saplanır bu hançer? Bekle seni uzaklara çağıran Ģarkılara aldanma böyle kırıldıkça bir isyanın belkemiği koģ, geriye getir yitirdiklerini, hayat utansın yetmeyen ne varsa onun için yaģa seni eksilten ne varsa onun için anla: dağ ayakta durdukça seni saklayacak bir taģ parçası bulunur anla: ten, yatak odalarında çürütüldükçe Kalbin mezarı, kalbin kendisindedir. 17

18 VII AKIġ Gel gün görmemiş otların toprağı bu et avucunda ateş alsın dudaklarında erisin, dişlerinde çürüsün şeytan suyu beslensin durmadan Islak yerlerimden almalıyım ellerimi kollarım bitti, parmaklarım ölesiye yorgun. Su, yüksekten dökülür; renk kördür. Bilinir, bir sevgi bir baģka sevgiyle ıslanır ancak. 18

19 Bir yokluk yolları avuttukça saç yağlanır/ demir parlatılır/ çelik, dost tutulur yürek olduğu yerde bırakılır ama ama bilinir bir Ģehir, bir sevgiliyle anıldıkça/ bir sevgiliyle ancak kar yağar, bulut ıslanır, toprak ĢiĢer bilinir hiçbir yer anlatmaya yetmez bir sevgiliyi tek baģına esvap günahlı kalır bir tek sütten kesilmedikçe göğüs. Islak yerlerden alınmıģtır el kollar piģmandır, parmaklar ihanet. 19

20 20

21 SU 21

22 22

23 VIII NEFES Yaralı gönüllerle oynaģma ay ıģığı O bütün gözleriyle dünyayı ağlıyor Ģimdi sesini kör kuyulara atıyor yüzü büyük zamanlara dağılıyor rüzgârda eskiyen biten hiçbir günü yanına almadan baģlamak istiyor sonraya Ölümün türküsü baģlamıģsa yaralı gönülleri bırak ay ıģığı bırak bu ırmak son Ģarkısını söylesin yatağında tek baģına kurumadan söylesin, usul söylesin, söylesin: avuçlarımda ıslanmıyor hiçbir yağmur. 23

24 IX TÜTSÜ Yağmur yağdı, yağmur yağdı kimse dokunamadı bu ıslaklığa. Yalnız terkisinde düģ taģıyan bir adam sırf beklemesin diye toprak Bu toprak Ah, elbet mutlu olacak bu yürek dağ ayakta durdukça korkma, kendinden baģka suçlu yok yürü küçük adımlarla Sevgili EĢkıya Yağmur yağdı, yağmur yağdı. 24

25 Çocuk! Dağın kalbi nerede atarsa biz oradayız namlu ucu, ip ağzı, kelle koltukta kılıç önü secde durmuģuz Mademki ölüm biçilmiģ boynumuza gülümüz düģsün elimizden: söz, bizimdir. Hayır ve Ģer bizimdir. Nice ki ferman bizedir hayat bizledir... Çocuğum! Senin gözlerin mavi koktukça ben elbette bu yollarda büyüyeceğim elbette yenileceğim, yenildikçe bir yerlerinden kanayacak bu Ģehir 25

26 X KAN Sözü bitir ne olur. Kınsız bir hançer nasıl dönüģsüzse öylesine acı veriyor söz. Ve ten ince ve kılıç keskin Üstünden atamadıkça bu hayatı cehennem büyüyor. 26

27 Bir veda nasıl süslerse süslesin kendini görkemli gözyaģlarıyla nasıl yakıģırsa yakıģsın bir ölüm bir insana biliyorum, dudaklarım kaldıramayacak bu yükü af dilemek için çok geç. Ne olur sus. Söz bitti. Beyni kanamaya yakın bir anne zaten ne anlatabilirdi ki çocuğuna kitaba gömülü bakıģlarıyla günden güne eskitilen bu yeryüzü, bu toprak hangi havayla soluklanırdı hangi ateģ yakardı onu ve su çeliğe nerede ihanet ederdi hangi renk nutkunu keserdi hangi renk uykularında boğardı seni hangi renk hayınca yaklaģırdı yasına. Kor ateģ. Al götür kendini. Al götür dağların ardına kurtul gayrı bütün bir dünya olan sıkıntılarından Kendimi tam da böyle özlüyorum üstümden atamadıkça bu hayatı 27

28 XI ĠNTĠHAR Ölüler niçin burada değil?... Çocuk, beni bağıģla! -kimse kendini öldürmesin diye- Durgun su Ģeytan büyütür suskun bir göz ağlar. Kan, akıtmak içindir. Islak bir utanıģ ve insana en yakın merhaba: gözyaģı. Durdur kanı. Her kelime ayrı bir cehennem kapısı Anlatılmaz bir yenilgi. Onarılmaz bir cam kırığı bir parıldayıģ karanlıkta. Ġsteksiz bir geri dönüģ. 28

29 Unutma: Sen, kendini hiçbir dilde anlatamazdın zaten. Çocuk, beni bağıģla ve anla ölüler rüzgârda, bunu bil! 29

30 XII MEYDAN Hayatın içindedir insan, fahiģe olanın koynunda kirli çarģaflara sarılmıģ bir uykuda köģe baģlarında arkadan hançerleniģlerde seslerden kıl payı kurtulmuģ bir korkuda istila edilmiģ çöplüklerde, yarısı hep gölge ay ıģığında aldanıģlarda, gecenin kör bir vakti ıssız yürüyüģlerde piģmanlıklarda Söyle: bir söz nasıl anlatılabilir bir baģka sözle bir insan, nasıl özetlenebilir bir baģkasıyla kendinden baģkası nasıl olabilir insan Sokak, elbette tek çaresi olacaktır soruların elbette hayatın içindedir insan, hayatın içinde olacaktır gelecek 30

31 XIII LAL Kan kokuyor saray, kan akıtıyor ferman. Yıka gayrı bu gömleği ya habibullah! Dileğimdir. Fetva, Ģarabın rengini örtsün gözde, mangaldan ateģ payını alsın kes Ģu narı, saçılsın taneler silinsin hançer; ihanet et, ihanet et karģılığın rahimdir karģılığın kardeģ boynuyla ödenir elbet. Sultanım yangın baģladı. Su dökelim, su dökelim artık Ģu ateģin üstüne. 31

32 XIV EZAN Kimdir bu, cesaret savurur sokaklara kimdir bu, cesaret savurur sokaklara Mescit, minber, kıble ve dam altı Ģefaat ya resulallah, kimdir bu cesaret savurmakta sokaklara allahuekber, allahuekber Elbet dönüģ vardır, döner insan elini koynuna koyduktan sonra elbet kullanacağı bir silah bulur eğer yürek keserse damarı eğer yürek kesmezse damarı allahuekber, allahuekber!... Kim bu cesareti savurdu sokaklara kim bu sokakları cesaretle yıkadı?... 32

33 TOPRAK 33

34 34

35 XV ANI Sürdüm kendimi, eskidim, eskidikçe anladım bir yanılgıyım. Bu kahrolası yerde kendimden baģkasına dokunamadıkça dokunamadıkça bir ulusun özgürlük olan dipçiğine fermanımdır: kapansın kafes, kapansın yüzgörümlüğü kapansın kendine insan fermanımdır: diken, gülü kanatmak içindir. Kapansın Çerkez esiri! Bu oyun unutmak istedikçe içini kaplayan bu rezil katliam sezgi, ölümcül bir tat, bir eli-kolu bağlılık, sürgün Elbette bir yanılgıydım / Sürdüm kendimi, sürüldükçe eskidiğimi anladım. 35

36 XVI MUCĠZE Korku, bitmez bir uçurummuģ. Korku, gölgenin bir adım önünde koģmakmıģ Ölürüm bir seher vakti gün, kızıl atar doğudan baģım kıbleye düģer, yüzüm sararır ve gözbebeklerim büyür. Can ayrılır tenden, en büyük servet tenimdir bereketli tarlalarım sulanır haremde yediveren gül biter, salkımsöğüt gölgelenir ve akarsu değiģtirir yolunu yol gurbetedir, yol çatallanır fincan çatlar. Korku, bitmez bir uçurummuģ korku, gölgenin bir adım önünde koģmakmıģ hep 36

37 XVII SÖZ Bozuk lehçemle de olsa konuģmalıyım. Yüreğime kendimden gayrı engel bulunmadıkça sevebilirim elbet; üzülebilirim ayaklarımın altındaki o iğrenç iktidar ve parmaklarımdaki o güzel su sesi ile dayanabilirim bu infaza. Nice ki kendimleyim nice ki tek dayanağım sonrasızlık, nice ki aģk Ah aģk, O usul aldanıģ! Gökyüzüne pamuk ipliğiyle bağlı süzülen büyük üzüntü; o uysallık, o asla bir daha olmazlık seni yeryüzüne yakın seni sonbahar, seni güç/ tıpkı bir isyan tıpkı bir ölüm onurlu ve kısa. Kısa ve kendini asla yitirmeyen bir söz Söz: bozuk lehçemle de olsa konuģacağım. 37

38 XVIII AVLU Ġsyan dağlıdır, susuģ buralı. Bırak hadım eğlendirsin sarayı. Cüce boyun büksün bırak düģtüğü yerde çürüsün rakkase açılmasa ne olur ki Ģu çeyiz sandığı görücü olmasa kapında ne eksilir güzellikten ölüm, seni nasıl unutabilir, kimse tek bir/ kimse/ bir kimse söz söyleyemezken sözüne ah, sen nasıl da ağlardın bir kızıl çiçeğe yaslanıp içli içli sen, söylerdin: usul sesle söylenen yalanlar inandırır beģ paraya bir cariye, üçe iyi bir oğlan çocuğu alınır sen, söylerdin: söz, kendini sevdikçe ürperme mevsimi baģlar dönektir söz, kendini sever: anlarsın, mevsim hayır, mezar orada/ bir tek/ mezarıma sahibim sen söylerdin: Zulüm, eskiden de Ģehirliydi/ isyan sonuna kadar dağlı 38

39 XIX ĠSKÂN Su içtim, kardeģ kapısı taģladım, kırıldım yol Ģahidimdir, uzak topraklara hapsedildim. Sahra, kervan ve devlet ve yakıģıklı ayakların baģlattığı yürüyüģ yol ayrımları, gizli bir bekleyiģ özlemi hiç bitmeyecek bir sıla göğü ıslatan gözyaģı bir sultan esvabı, Ģeffaf bir sultaniye sabır ve korku bakıģlarla bir türlü bitmeyen yol ürküten bir rüzgar, ihanet ve sürgün kıraç topraklar ve elbet iktidar kıyıcıdır. Su içtim, kardeģ kapısı taģladım. Kırıldım yol Ģahittir, uzak topraklara hapsedildim. 39

40 XX KIYAM Bir Gürcü, bir Çerkez, Bir Kürt KorkutulmuĢ bir Viyana, gasp edilmiģ bir Arnavutluk Sonra bir Rum, sonra bir adalı Ah, eziyet!... 40

41 XXI MAKTEL Bahtı reģ, bahtı reģ kan yerde kalıyor. YaradılmıĢ her nefesin rızkı bu toprakta, bu suda, bu göktedir. Ġnsan, insanı kucaklamak içindir; kurt, kurdun yolunu kesmek için. Su! Hüseynî yenilgiler tarihi. Söz sen ey insan yenilgi bunca namusluyken elin nice ki namlu ve tetik uzağıdır nice ki ölümle avutulmuģtur varlık sen, insan kendini ancak kendinle kazanabilirsin. 41

42 Sen, ey insan AteĢten sakın korkudan uzak dur hayatın hesabını öde, suçu sahiplen. Bil: Dağın bir yanı buzsa, bir yanı alevdir. yolun bir ucu ayrılıksa, bir ucu kavuģmadır insanın bir yüzü dostsa, bir yüzü haindir sen bütün bunları bil: Uzak, ancak kendincedir. 42

43 Badem göz, sütbeyaz ten, Gülbahar Gülbeyaz, Nazperver, Dilrübâ Cariye esir pazarını Ģenlendirmek içindir. Pirinç musluklar geniģ ve derin kurnaları kanla doldurmak için. Çöl, iğdiģ edilmiģ erkeğin acısını dindirmek içindir. Bil, gözünün önünden cellat ipini eksiltmezler. Ġp, bekleyiģi bitirmek içindir. 43

44 Ayrı sofralarda ayrı yemekler yedik sini devrildi, seviģme yarım kaldı. Bir çift firuze, otuz kırat pırlanta. neyimiz kaldı tutunacak kendimizden gayrı neyleyelim kendimizden gayrı tutunacak dalımız yoksa Ayrı sofralarda ayrı yemekler yedik dökülmüģ incileri toplamaya geç kaldık tahta bulaģmıģ kanı silmeye boynumuzu sıkan ilmeği çözmeye hançeri kınından çıkarmaya geç kaldık 44

45 Anlam gizledi kendini. Sen, böyle hüznü bir direnç sayıp yürüdükçe önce gözlerini sakladın alnına tenini sevgiliyle yıkadın yenildin, geciktin bedeli acıyla ödenecek elbette bunların ödenecek borç. Geciktim, borcumdur. Ve bir ses Ah vuruldum! düģtüm oracıkta. Katil sustu, can uçtu. Kim bilir hangi taģ, hangi su, hangi kan örtecekti bu destan ölüsünü kim bilir hangi dağ ezilecekti bu acının altında ve bitebilir hangi gün Ģahit sayılacaktı Bütün bunları bildim: Bahtı reģ, bahtı reģ kan yerde kurumasın diye büyüyor bir tarih dağların ardında unutulmuģ dağların ardında. 45

46 46

47 HAVA 47

48 ÜLKE Gün ıģımaya baģladı. Sokakları temizlediler ilkin Kandan eser yok. ÇarĢı esnafının eli kulağında. Gözler, güzelim çocuk uykusu. Gözler, ne olur anne biraz daha. Gün ıģıyacak 48

49 Gün ıģımaya baģladı. Sularda kardeģ ölüleri Havada, gecede her ne olmuģsa kokusu Zindanlarda kahramanlar Geride Ah o asi beyaz ülke Güzelim rüzgâr, bereketli sığınak Gün ıģıyacak 49

50 Unutulmayacak kan olan tarih Unutulmayacak katil olan devlet Biraz Ermeni, biraz ġii, biraz kırk bin boyun Ama tümüyle ganimet ölü uluslar Unutulmayacak Tarih, biraz da böyle öğretti kendini çünkü Kahraman çocuklar doğarken analar büyük ölür Ġnsan unutmayacak bunu Ġnsan unutmayacak Gün ıģıyacak 50

51 Usul bir güz serinliğinde yitirilen Ģehirler kalacak akıllarda OkĢanması yarım kalmıģ sevgili tenleri Anısı, kendisinden daha yakıcı ateģler Senin, ey sevgili, senin olan sevdalı her söz Dağılacak elbette kuytuluk vakti Gün ıģıyacak Gün ıģımaya baģladı. Sokakları temizlediler belki Ev içinde çocuklar Kepenk önünde esnaf 51

52 SIĞINAK Ah Mihrican! Ben nasıl da aldandım sokakların tarifinde Duy ve say ki, bir sonsuzluk ülkesi keçeyi uslandırmaktadır say ki kollar dizdedir asi çaprazlı bir boyun af dilemeyi reddetmiģtir say ki bunlara rağmen çoğalacaktık, say ki ölecektik Ġstesek, Sevgili Usul elbette çoğalabiliriz kendi ülkelerimizde. Kapat kelimeleri Sevgili Usul. DıĢarıda kalana kulak verme ağıtlar insana değil, ölümün kendisinedir acıya ve aldanıģadır. 52

53 Say ki, yeryüzünün ergin olan sırrını söylemek istiyordum pırıl pırıl bir gecede kavgadayken gökyüzü sanki yüreğim buza yatırılmıģ say ki soğuk ve say ki üģüyordum Ve say ki doğulu bir çığlık kaplarken boģluğu biz de ıslık çalmıģtık. Say ki mezarlık kokusu kefenlemiģti bizi parmaklarımız bir güzel dokunmuģtu taģlardaki harflere Kendi adını gör. Kendi adını oku. Kendi adını okģa. Devlet el çeksin yaramızdan. Kanayan yerlerini kendin sar. 53

54 Ah Mihrican! Biz, kanı ilkin kendi boynumuz kesilince gördük zulmü kapımızın önünde bulduk eziyet, zaten duruyordu eģikte. Doğu, Sevgili Usul, doğunun insanı, kâbe 54

55 Ah Mihrican! Biz, ilkin ihanet etmeyi öğrendik oğullarımızı devģirdiler, kızlarımızla yatak odaları süslendi büyük çığlıklar parçaladı meydanları, susuldu devlet bunun için katildir isyan bunun için insana yakın Sevgili Usul/ say ki hiçbir merhabayla onarılamayacak bir susuģ beklenmedik bir fırtına dudak izlerinden hatırlanan bir öpüģ yarım bırakılmıģ bir gözucu Ne olur kapat kelimeleri Kara göründü! Ayaklarının altı ıslak, deniz bir daha bitti söz, çaresiz tek tanığı olacaktı insanın 55

56 Söyle Sevgili Usul: tırnaklarım yaramı deģtikçe bizi bizden korumaları gerek hançerimiz kendimizden gayrısına iģlemiyor Ģakağımızda kendi namlumuz patlıyor bir tek büyük kavgalar, büyük aģklar, büyük yalnızlıklar Ah Mihrican ben Sedat ġanver 56

57 ĠNSAN 57

58 58

59 ġair, yetmeyen ne varsa onun için yazdın seni eksilten ne varsa onun için Ģimdi sen kendin dahil bütün mülklerini terk edip kendin dahil bütün kölelerini azat eyleyip çıkabilirsin yollara Çocuk, zaten senin bildiğin hiçbir Ģarkı yollardan gayrı bir yerde söylenemezdi. 59

60 HARAMDAKĠ KADINLAR Hayat Sedat ġanver 60

61 ĠÇĠNDEKĠLER MĠHRĠCAN 08 VEDA 10 HÜSEYNĠ 13 HESAPLAġMA 14 MAZLUM 16 CAN 17 AKIġ 18 NEFES 23 TÜTSÜ 24 KAN 26 ĠNTĠHAR 28 MEYDAN 30 LAL 31 EZAN 32 ANI 35 MUCĠZE 36 SÖZ 37 AVLU 38 ĠSKAN 39 KIYAM 40 MAKTEL 41 ÜLKE 48 SIĞINAK 52 61

62 Sedat ġanver (Öğe): , Urfa YayınlanmıĢ ġiir Kitapları: Dilin İsyanı (1985) Aşiret ve Otomobil (1990) Haremdeki Kadınlar (1994) Gezgin ve Katil (2004) Kendine Akan Su (2009) (hamse mesnevinin ilk parçası) Devletin Piç Yatakhanesi (2011) (hamse mesnevinin ikinci parçası) 62

63 Sedat ġanver Haremdeki Kadınlar (Ġkinci Baskı) ĠletiĢim: Baskı Öncesi Hazırlık: Yazı Kültürü Baskı: Bassaray Matbaası Sanat Caddesi, No: 1/5 Çamdibi ĠĢ Merkezi Çamdibi/ ĠZMĠR Baskı Tarihi: Yazı Kültürü Yerel Süreli Yayın Sahibi ve Sorumlu Yazı ĠĢleri Müdürü: Sedat ġanver ÖĞE Yönetim Yeri: Atatürk Mahallesi, 927 sokak No. 4/ 1 Bornova/ ĠZMĠR

64 issn: