Hiçbir şey olmamış gibi çekip giden, kalpleri hunharca katlederek bırakanların bu hayatta mutlu olacağına inanmıyordum. Zamanla bu inanç alev aldı;

Ebat: px

Şu sayfadan göstermeyi başlat:

Download "Hiçbir şey olmamış gibi çekip giden, kalpleri hunharca katlederek bırakanların bu hayatta mutlu olacağına inanmıyordum. Zamanla bu inanç alev aldı;"

Umut Hamzaoğlu
7 yıl önce
İzleme sayısı:

1 Hisler körelir. Köreldikçe naçiz vücutta dans etmeye kalkışan ruhun etrafı kötülüğün demirden dikenleriyle çevrelenir. Her bir diken yastır ve mutluluğun katline en vefasız şekilde, acımasızca mührünü basmıştır. Hisler köreldikçe, ruh kötülüğe meyleder. Kötülüğe mahkûm edilmenin zorunluluğuyla yüzleşen ruh, vücudu terk eder ve o insanlar halk arasında ruhsuz sıfatına layık görülürler. Kötülüğe direnen ruhun merhameti vücudun ısısını düşürür ve insan üşür. İnsanın içini titreten o hisse soğuk dediler. Şunu kimse bilmedi: Herkesin bir soğuğu vardı. Kalbinde. Kalbinin en ince, en kırılgan yerinde. Bilmediler, bilmedikleri gibi gaddarca reddettiler. Hâlbuki soğuk, insanı kendine getiren, gerçeğin ciddi bir şekilde çizilmiş karikatürüdür. Belki de soğuk, vefasını yitirdiği için bu denli üşütür. Kim bilir? 13

2 14

3 Ruhun kolları demirdendi; kalbiyse kadifeden. Böylesine sert görünüşlü bir varlığın sımsıcak bir kalbi vardı. Bu her insanda böyleydi; fakat bazı insanlar o kalbi soğutmuş ve soğuyan kalbi kendilerinden en uzak mevkiye göndermişlerdi. Bu insanlara kalpsiz derdik. Anlayışsız derdik. Bu insanların bizi anlamadıklarından yakınır, haftalarca ardı arkası kesilmeyen acılar çekerdik. Uğruna şiirler yazılan, yazdıran, yazılmasını hak eden bir insan mıydım? Yazıldı diyelim, o şiir sonsuzluğa terfi eder miydi? Kalbin onu yaşatacağı barizdi, ama zaman o şiiri kabul eder miydi? Zamanla kelimelerim buz tuttu ve ütopyama kar yağdı. Oradaki insanlarımın her biri karlar altında kaldı. Donan kelimelerden biri kırıldı, o kırılan parça kalbimi parçaladı. Güzel adama o notu bırakıp, evinin kapısını kapatırken kulağımda büyük bir yankı elde eden kilidin dilinin yuvasına otururkenki sesi güçlüydü. Evin kapısına sırtımı verip sokağa adımımı atarken sönük bir maviye kucak açan gökyüzü, büyük bir hengâmeyle üzerime devrildi. Sözcüklerin kan kustuğu bu yer, aynı zamanda güçlü paragrafların birbirini parçaladığı yerdi. O yerden iki adım öteye gidemedim. Çekip gitmek kolaydı, beynini kaldırımın köşesine bıraktığında. Bırakmak da kolaydı, arkanda bırakacak biri olmadığında. 15

4 Hiçbir şey olmamış gibi çekip giden, kalpleri hunharca katlederek bırakanların bu hayatta mutlu olacağına inanmıyordum. Zamanla bu inanç alev aldı; hislerimi sıcaklığında kurutarak bana o sonsuz vefayı bıraktı. Vefa, benim ütopyamın adıydı. Hiçbir insanın el sürmediği ve süremeyeceği dünyamın insanları, kirli dünyadan bir cuma günü giden insanlardı. Ütopyamın bir kalkanı yoktu; koruması, özel gücü... yoktu. Ama hemen ilerisinde buzdan duvarlara sahip olan bir adamın ütopyası vardı. O ütopyayı koruyan duvarların gücü, benim ütopyamı da koruyordu. Adımlarıma can verip o yerden hemen uzaklaşmak istedim. Onun olmadığı her yerde onun kokusu vardı. Görmesem de, kendi kendime bu hastalıklı ilişkiyi bitiremesem de, yokluğunun etkisi varlığı kadar yüksek derecedeydi. Kaldırımı soğuk esintinin eşliğiyle adımlarken arkama hiç dönüp bakmadım. Bakamadım. Kısa bir süre sonra sokak, arkadan gelen bir arabanın motor sesiyle kendine geldi. Bu ses, bütün çabalarımı darmadağınık bir hale getirdi; ayakta tutan bütün hayallerimi alaşağı etti. Ömrümü arşınlayan hayallerim, hadlerini bilmedikleri bir evreye doğru giderken, geriye hayalden başka bir ben kalmamış hale geldiğinde hayal etmeyi bıraktım. Sokağın köşesindeki dönemeçte pes ettim. Arkama dönüp baktığımda arabasını kilitlerken gördüğüm onun bu hali, belki de onun en masum, en habersiz anlarından biriydi. Gençliğimi telef etmeyi amaçlamış ruhuma pranga geçirdikten sonra Baran bana ilgisini verdi. Güvenini de bana emanet ettikten sonra ütopyam yıkıldı. Güzel adamın o buzdan kaleleri koskocaman bir ütopyayı darmadağın etti. Enkaza bakmamamı sağladı, enkazımı da yine kendisi toparladı. 16

5 Sıkmaktan damarları belli hale gelen bir çift yumruğun sert, kahverengi toprağa attığı birkaç yumrukla gökyüzü, siyah bir pelerine sarıldı. Karanlığa bürünen şehirde bana bambaşka bir ütopya yarattı. 17

Benzer belgeler

Günler süren yağmurdan sonra bulutlar kayboldu. Güneş, ışıl ışıl yüzünü gösterdi. Yıkanan doğanın renklerine canlılık gelmişti. Ağaçlardan birinin

Günler süren yağmurdan sonra bulutlar kayboldu. Güneş, ışıl ışıl yüzünü gösterdi. Yıkanan doğanın renklerine canlılık gelmişti. Ağaçlardan birinin kökünden kahverengi, pırıl pırıl bir şerit uzanıyordu.