Çiçek Pasajı, Dünkü Hristaki Geçidi 'ilden Bugünkü. Özlemin Tadı Başkadır. Eser Tutel

Transkript

1 Çiçek Pasajı 'mn yer aldığı Cité de Pera adlı bu görkemli bina, aslında Beyoğlu'nun en süslü yapılarından bin... Hatta belki de en süslüsü... Çok önceleri onun bulunduğu yerde Beyoğlu nun en büyük seyir salonlarından Naum Tiyatrosu bulunuyormuş. Dünkü Hristaki Geçidi 'ilden Bugünkü Çiçek Pasajı na İstanbullu olup da yeme-içme, sohbet-muhabbet meraklısı bir kişi Beyoğlu ndaki Çiçek Pasajı nın ününü işitmemiş olsun, inanılacak şey değil! D ışarıdan iki, üç günlüğüne İstanbul a gelenler bile pasajdaki b ira h a n elerden birinde oturup bir bardak buzlu bira ile yanında kararı ka Özlemin Tadı Başkadır Eser Tutel rarınca bir şeyler çimlenmeden memleketlerine dönmek istemezler. Çiçek Pasajı nın bu ünü acaba hangi özelliklerinden geliyor? Mezelerinin nefisliğinden mi? Değil herhalde... Birasının lezzetinden mi? Yoo, oradaki bira her yerde var zaten... Manzarasının güzelliğinden mi? O da değil, çünkü manzarası diye bir şeyi hiç yok! Bana kalırsa, havası ve de sohbeti, muhabbetidir bu ününün asıl nedeni... Çiçek Pasajı, 70 yıl önce doğduğum ve gençlik yıllarıma dek oturduğum Beyoğlu, Balıkpazarı ndaki evimize bilemediniz metre uzaklıktaydı. Okul çıkt- 51

2 B ü tü n D ü n ya M a y ıs şında çoğu zaman bir başından dalar, öte başından çıkardım bu pasajın... Ya da Taksim tarafına gideceksem, daha kestirme olduğu için hep buradan geçerdim. Çocukluğumda, Çiçek Pasajı günümüzdeki gibi baştan sona bir birahaneler geçidi değildi henüz... Bugünkü Çınar Restoran adlı birahanenin yerinde, Beyoğlu nun en kaliteli erkek berberlerinden biri vardı. Müşterileri hep beyefendi kişilerdi. Özellikle cumartesi akşamları, sıranın size gelmesi için en azından bir-bir buçuk saat beklemeniz gerekirdi. Kimse sıkılmaz, herkes sabırla sıranın kendisine gelmesini beklerdi. Bu arada herkes temiz pak giyimli, derli toplu, orta yaşlı bir beyefendinin anlattıklarını dinlerdi. Sık sık kahkahalar patlatılır, sohbet uzar, zamanın nasıl geçtiği anlaşılmazdı. 52 Bir seferinde babam, tam karşımızda oturmuş, herkes gibi tıraş sırasını bekleyen, o beyefendiyi gözleriyle işaret ederek hafifçe kulağıma fısıldayıvermişti: Kim bu bey, biliyor musun? Benim boş boş bakmam üzerine de ekleyivermişti: Burhan Felek... Hani gazeteci Burhan Felek var ya, o işte! Bu berber salonunun üst katında da bir kadın kuaförü vardı. Alt katta beylerin saçları kesilir, yüzler sabunlanır, usturayla tersine sinek kaydı parlatılırken, üst katta da hanımlara, o yılların modası, perma ya da altı aylık saç yapılırdı. Manikürcüsü de vardı, pedikürcüsü de... Hiç unutmam, bir Cumhuriyet Bayramı günü, babamı evde bırakıp bizimkilerle cümbür cemaat oraya gitmiş, yan taraftan hemen üst kattaki kuaföre çıkıp pencerenin önündeki yerimizi alıvermiştik. Böylece, saatlerce kaldırım kenarında itilip kakılmadan, ayaklarımıza basılmadan, mis gibi oturduğumuz yerden paşa paşa askerlerin geçit resmini seyretmiştik. Evet, o zamanlar 29 Ekim lerde geçit resmi İstiklâl Caddesi nde yapılırdı ve aileler çocuklarını alıp şanlı ordumuzun geçidini izlemeye koşarlardı. Günümüzde bu geçit resimlerinin aynı he-

3 D ünkü H r is ta k i G eçid i nden B u g ü n k ü C icek P a s a jı n a yecanla izlenip izlenmediğini gerçekten çok merak ediyorum... Evet, 19401ı yılların başlarında, Çiçek Pasajı işte böyle bir yerdi. Pasajda berberden başka daha hangi dükkanlar mı vardı? Düşünüyorum da annemle, iğne, iplik, düğme, çıtçıt, astarlık sof, fermuar, kopça gibi dikiş malzemesi almaya Kirkor Efendi nin tuhafiyeci dükkanına gittiğimizi anımsıyorum. Daha başka? Balıkpazarı na açılan kapısının ağzında, el atından kaçak francala satılan camekânlı bir tezgâh olduğu gözlerimin önünden gitmiyor. Savaş yıllarında, günde adam başına verilen yalnızca 200 gram kara kuru fırın ekmeğinin bile karneyle verildiği o karanlık günlerde, belediyenin o tezgâhta neyin kimlere satıldığını çok iyi bildiğinden eminim. Bembeyaz, fırından yeni çıkmış, bu sıcacık francalalardan yayılan o mis gibi maya kokusu hâlâ burnumda tütüyor. Şimdiki ekmeklerin, o francalalarınki gibi nefis kokusu yok, inanın! Pasajda gelinlik kiralanan bir dükkan da vardı, yanıbaşında çiçekçi de... Ama bu çiçekçide satılık ne kesme çiçek bulunurdu, ne de saksıda çiçek... Burada acele tarafından düğün, nişan gibi her türden kutlamalara ya da cenazelere yollamak üzere çelenk ya da sepet çiçek yaptırılırdı. Yanındaki cenaze levazımatçısı da gayrı müslimlere cenazelerini kaldırma konusunda hizmet verirdi. Kapısının önünde her zaman bir ya da iki, siyaha boyalı, parlak kulpları olan kocaman, masif Hıristiyan tabutları duvara dayalı müşteri beklerdi. Peki, tüm bu dükkanlar vardı da, hiç birahane yok muydu? Varsa bile bugünkü gibi iki sıra halinde yanyana sıralanmış değillerdi. Caddeye açılan gerçek kapının sağ başındaki Degüstasyon u saymazsanız tabii... Bir zamanların bu kaliteli İtalyan lokantasının kuruluşu, 1920 li yıllara rastlıyor. Çiçek Pasajı nın yer aldığı Cité de Pera adlı bu görkemli bina, aslında Beyoğlu nun en süslü yapılarından biri... Hatta belki de en süslüsü... Çok önceleri onun bulunduğu yerde Beyoğlu nun en 53

4 B ü tü n D ü n ya M a y ıs büyük seyir salonlarından Naum Tiyatrosu bulunuyormuş. 54 Tarihler, Sultan Abdülmecid in maiyetiyle birlikte, Dolmabahçe Sarayı ndan atına binerek tâ Galatasaray önlerine dek yerlere serili kırmızı halılara basa basa -her halde Taksim üstünden olacak- ünlü operaların ilk temsillerine geldiğini yazıyor. Bu tiyatro binası, 1870 yılının 10 Temmuz günü tüm Beyoğlu nu baştan sona yakan meşhur Beyoğlu Yangını nda alevlere tutsak olmuş. Bu ikinci yanışı olduğu için de, sahibinin, tiyatro binasını bir kez daha yeni baştan inşa ettirmeye gücü yetmemiş. O sırada önceleri sarayın siitçübaşısıyken kısa zamanda çok büyük bir servetin sahibi olan Hristaki Zografos adlı ünlü banker hemen devreye girmiş. Yangın yeri olarak kalmış olan bu boş arsaya yıllarında Paris, Londra, Berlin gibi büyük Avrupa merkezlerinde benzerleri görülmeye başlanan yeni tarz bir büyük alışveriş ve iş merkezi inşa ettirmiş. Mimarı, Cleanthe Zanno... Cité de Pera adı verilen bu görkemli yapının zemin katında yan yana 24 dükkan sıralanmaktaymış. Bunların birkaçı Cadde-i Kebir denen Beyoğlu Caddesi ne bakarken, daha fazlası da geçide bakıyormuş. Üst katlarında da iş yerleri, yazıhaneler, doktor muayenehaneleri... Eczaneden meyhaneye, gözlükçüden tütüncüye, mobilyacıdan antikacıya, kuaförden şarküteriye, ne ararsanız, hepsi bu Cité de Pera nm çatısının altında toplanmışmış. Sonradan Degüstasyon Lokantası olan yer, o zamanlar Fransız modaevi Perret kuruluşunun yeriymiş... Japon Nakamura, daha sonraları Japon Mağazası adını alacak olan ilk dükkanını burada açmış... Vallaury, saygıdeğer müşterilerine Fransız damak zevkini, benzersiz pastalarıyla burada tanıştırmış... Zaman içinde çiçekçi, mücellit, kürkçü, kunduracı, ziicaciyeci, halıcı, saatçi, bir de kafe... Hazırladığı küçük Viyana tipi ekmekleriyle tüm Beyoğlu nda haklı bir ün yapan börekçi fırınını da unutmayalım... Sözcüğün tam anlamıyla, 19 uncu yüzyıl Pera sının kalbi, artık bu Neo-klasik tarzdaki binanın altındaki Hristaki Pasajı nda atmaya başlamış. Ama ne olmuşsa olmuş, Cité de Pera 1908 de, Sultan II. Abdülhamid in döneminde kısa kısa süreli de olsa yedi kez sadrazamlık yapmış olan ünlü Sait Paşa ya geçmiş. Geçince de Cité de Pera adı da, Hristaki Pasajı adı da kısa zamanda unutulmuş, yerine Sait Paşa Geçidi denmeye başlanmış. B uraya Çiçek Pasajı denmesi, 1920 li yılların başlarında, Mütareke döneminde birkaç çiçekçi dükkanının açılmasından ileri geliyor... Dendiğine göre, koca İstanbul u işgali altında tutan İngiliz, Fransız ve İtalyan askerleri, Beyoğlu nda gelene geçene çiçek satmaya çalışan Beyaz Rus kızlarına sırnaşıp sataştıkça, kızlar hemen bu geçide girerek izlerini kaybetmeye çalışırlarmış. Anlatılanlar doğruysa, Çiçek Pasajı adı, buraya bu güzel beyaz Rus kızlarından ötürü yerleşmiş kalmış.

5 D ünkü H r is ta k i G eçid i nden B u g ü n k ü Ç içek P a s a jı n a 1930 lu yıllarda Degüstasyon Lokantası nın, yaz aylarında geçide bakan yan kapısını açarak dışarıya iki üç masayla sandalyeler atması, buranın havasını birden değiştirmiş. Çok geçmeden geçitte bir-iki birahane daha açılmış. Derken Çiçekçilik İstihsal ve Satış Kooperatifi nin de kendine mekân olarak burasını tutmasıyla, geçidin işlevi tümüyle değişmiş. 50 li yıllarda, bu kooperatifin önünden geçerken, camın arkasında İstanbul çevresinden getirilen her türden çiçeğin açık artırmayla satışının yapıldığını çok iyi anımsıyorum. Ne var ki, birahanelerin bu geçide el atmaları üzerine berber, tuhafiyeci, cenaze levazımatçısı kısa zamanda birer, ikişer buradan ayrılarak yerlerini birahanelere bıraktılar. Üst katlar da çantacı, konfeksiyoncu, kemerci atölyeleri ile doldu... Pasajın bir başka özelliği de, birahanelerin kapılarının önüne masa niyetine çıkarttıkları boş bira fıçılarının başına oturulmasıydı. Çoğu müşteri, içerideki mermer masalar yerine, aıtık dışarıdaki bu fıçıların başına geçmekten hoşlanır olmuştu. Taburelerde tüneyip, fıçı başında sürdürülen sohbetin gerçekten bir başka keyfi vardı... Beyoğlu nun bu en süslü binası, yıllar geçtikçe yaşlanıyordu. Bakımı ihmal edilmesi bir yana, kimi birahaneler daha fazla müşteriye yer açabilmek için, ne kadar tehlikeli bir şey yaptıklarını bile bile, duvarları yıkıyorlar, bodrum katlarında yeni yeni yerler kazanıyorlardı yılının 10 Mayıs günü, beklenen facia sabaha karşı gerçekleşiverdi! 102 yıllık tarihî binanın bir bölümü önce sallandı, sonra da büyük bir gürültüyle kendi üzerine çöküverdi! Binada ikamet etmekte olan Küçük Sait Paşa nın, yaşlan 90 ı bulmuş iki kızı ile geceleri çalıştıkları iş yerlerinde yatmakta olan birkaç bekar garson ve de komi, 55

6 Butum D ü n y a M a y ıs toplam 12 kişi enkaz altında kalarak feci biçimde can verdi. Böylece Beyoğlu, tarihî binalarından birini daha kaybetmiş oluyordu. B inaya ancak on yıl sonra, 1988 de el atılabildi. Önce binanın tehlikeli bir durum alan üst katları yıktırıldı, sonra da ayakta kalan bölümlerinin elden geldiğince sağlamlaştırılmasına çalışıldı. Allandı, pullandı ve yine müdavimlerinin hizmetine açıldı. Pasaj, L harfi biçiminde... İstiklâl Caddesi ni yandaki Sahne Sokağı na bağlıyor. Caddeden girilince sol baştaki kuruyemişçiyi saymazsanız, ilk birahane İkinci Bahar adını taşımakta... Onun yanında sırayla Kime Ne Restoran, sola kıvrılınca Bahar Restoran, Balıkpazarı kapısının sol başında da yine Kime Ne'nin öteki ucu... Yine İstiklal Caddesi nden girince sağdaki ilk birahane Otantik in yanıbaşında Mahzen Restoran... Onu sırayla Çınar Restoran, Seviç Restoran, Palmiye Restoran, Stop Restoran, Balıkpazarı çıkışının başında da Huzur Restoran izliyor. Üst katta da Ceneviz Restoran hizmet vermekte... L nin uzun bacağı 45 adım, sola kıvrıldıktan sonraki bacağı da yaklaşık 25 adım kadar... Üzeri, baştan sona camekânla kapalı... Kimler gelmiş, kimler geçmekte bu Çiçek Pasajı ndan... Başta hikayeci Sait Faik ve arkadaşları, şair Orhan Veli, yazar takımından Salâh Birsel, ressam Cihat Burak, mimar-yazar Aydın Boysan... Gazeteciler... Filmciler... Bilmem ki daha hangilerini saymalı? Yazarlar, 56 çizerler, şairler, bunlar akla ilk gelenler... Ek olarak da esnaftan olanlar, işçiler, emekçiler, öğrenciler ve de tesadüfen yolu düşüp de pasajdan geçenler... Geçerken de kendilerini içeride buluverenler... Gündüzleri de başbaşa kalmak isteyen genç çiftler... Pasajda çalışarak yaşamını kazananlar arasında iz bırakanları da atlamamak gerek. Başta 1943 yılında komi olarak çalışmaya başlayan, sonra ilerleyerek kademe kademe yükselip birahane patronu olan Entelektüel Cavit geliyor... Yıllar önce daha öğrenciyken hizmet ettiği gençleri bile aradan uzun yıllar geçmesine karşın adlarıyla, sanlarıyla anımsayan Entel Cavit e bu adı Gazeteci Doğan Nadi takmış. Niçin mi? Hemen her konuda düşünce sahibi olup müşterilerle fikir alışverişinde bulunduğu için... Yılların kıdemli garsonu Avrupalı Mehmet... Geceleri masa masa dolaşıp akordeon çalan Madam Anahit Terziyan... Kokoreççi Behçet... Midyeci Haydar... Ayrıca tansiyon bakıcılar, buzlu badem satanlar, piyangocular, rozetçiler, saat, kalem çakmak üzerine ad yazanlar... Ve de masaların üstüne fırlayıp keman, darbuka eşliğinde kalça çalkalayıp göbek atan esmer güzeli Çingene kızlar... Mesleğinin ustası gazeteci ağabeyimiz rahmetli Hikmet Feridun Es anlatırdı: 30 lu, 40 lı yıllarda bir ufak şişe rakı ısmarlayanın masasına küçük küçük tabaklar içinde altı çeşit meze birden bedava gelirmiş! O yıllarda, bugünkü gibi, piyasada, sözün gelişi

7 D ünkü H r is ta k i G eçid in d e n B u g ü n k ü Ç içek P a s a jı'n a kırk ayrı çeşit bira yok; hep tek tip bira var, o da Tekel in Bomonti deki fabrikasında üretilmekte... Kırk yılda bir siyah bira rast gelirse, meraklıları bayram ederlermiş. İşte, Çiçek Pasajı böyle bir yer... Dediklerine göre günümüzde artık eskisi kadar kalabalık olmuyormuş. Niçin mi? Bu tip yerlerin sayısı giderek bir hayli çoğalmış da ondan. Ama diyor Kime Ne nin emektarlarından Celal Öztürk, Maaşallah turistik olduk. Özellikle yazları, turistlerin Beyoğlu nu doldurdukları günlerde gelip mezesini görerek seçen, sonra da bira üstüne bira içen yabancılar hiç de az olmuyor! Artık boş mideye buz gibi birayla yalnızca kavun yiyenler mi istersiniz, yoksa sek rakıyı bardak bardak başlarına dikip de bir anda feleğini şaşıranlar mı!» EserTutel@butundunya.com.tr Kişisel Arşivlerde İstanbul Belleği