VAHDETİ VÜCUTÇULARIN SAHABEYE İFTİRALARI VE ŞEYHULİSLAM IN ONLARA CEVAPLARI

Transkript

1 VAHDETİ VÜCUTÇULARIN SAHABEYE İFTİRALARI VE ŞEYHULİSLAM IN ONLARA CEVAPLARI 1

2 ب س م الل ه الر ح م ن الر ح يم Elhamdulillah. Essalatu ve's-selamu ala Resulillah. Şeyhu l-islam İbn Teymiyye nin eserlerinde naklettiğine göre vahdeti vucut düşüncesine önderlik yapan kişiler bu habis itikadı ortaya atmakla kalmadılar aynı zamanda bu itikadı Allah Resulune (sallallahu aleyhi ve sellem) ve sahabelerine de nispet ettiler. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) in iki tür ilimle geldiğini, Kur an ve sünnet vasıtası ile insanlar arasında yayılan şeriat ilimlerinin haricinde birde gizli ilimler getirdiğini ve bu gizli ilimleri mertebesi yüksek olan bazı sahabelerine tebliğ ettiğini iddia ettiler. Hz Ebu Bekir, Hz. Ali, Ebu Hureyre, Huzeyfe bin el-yeman ı bu gizli ilimlere sahip olan sahabeler olarak kabul ederler. Vahdeti vucutçuların gizli ilimlerden kastı bütün mahlukatın haşa bizzat Allah olduğu iddiasıdır. Bu iddiayı ortaya atarak şeriat ahkamından kurtulmayı amaçladılar. Bu iddianın bir getirisi olarak ne helal, ne haram kabul ettiler, Allah ın indirdiği vahye tabi olmayı gereksiz gördüler. Kendilerini peygamberlerden üstün kabul ettiler. Bütün bunlarla da yetinmeyip bu katıksız küfrü Sırat-ı Mustakim olarak ilan ettiler. Dolayısıyla bunların iddialarına göre aslında hem Allah Resulü, hem de sahabeleri vahdeti vucut itikadına sahiptiler. Gizli ilimler adını verdikleri ve Hem peygambere hem de güzide sahabelerine nispet ettikleri şeyin esası İbn Teymiyye nin de beyan ettiği üzere zındıklık ve ilhaddır. Sahabelerin bazılarının bilinen şeriat ilimleri haricinde gizli ilimlere sahip olduğu iddiası vahdeti vucutçular tarafından ileri sürülmüş bir sapıklıktır. Şia da buna benzer bir iddiayı Ali ve Ehli beyt imamları hakkında ileri sürmüştür. Alim olsun, cahil olsun bugünün tasavvufçuları da bu sapık iddiaları dillerine dolamışlardır. Allah kendisine rahmet etsin Şeyhu ul İslam İbn Teymiyye Külliyat 2. ciltte hem Şiilerin yalanlarına, hem de vahdeti vucutçuların ve onların takipçisi olan tarikatların sapık iddialarına cevap veriyor: İbn Arabi Hz. Ebu bekir e nispet edilen İdraki anlamaktan aciz bulunmakta bir idraktir sözüne dayanarak Hz Ebu bekir in vahdeti vucutu idrak etme noktasında belli bir mertebeye geldikten sonra aciz kaldığını ve böyle söylediğini iddia etmektedir. İbn Teymiyye bu iddiaya ve diğer sahabeler hakkında dile getirilen iddiala şu cevabı vermektedir: İbn Teymiyye şöyle diyor: Evet, İbn Arabi'nin sözlerinin aslı ve izlediği yolun sırrı işte bunlardır; ki o bu yolla ârif-i billâh. Olanların en arifi olduğunu iddia etmekte, câhil kalıp da «idrâki anlamaktan âciz bulunmak da yine bir idrâktir» diyen Hz. Ebûbekr es-siddîk (r.a.)dan bu sayede daha üstün olduğunu, kendisinin bu sırrı ancak kendi kendilerinden öğrenen peygamberlerden de önde olduğunu ileri sürmektedir. Onun sözleri burada sayıp dökülmesi uzun sürecek çeşit çeşit- küfür ve sapıklıkla doludur. Biz yalnızca şunları söyleyelim ki o her şeyden önce Allah'ın zâtını inkâr etmektedir; çünkü ona göre sâdece mahlûkatın varlığı vardır. (c.2.sh:227) 2

3 İbn Arabî «İçimizden bir kısmı ilminde câhil kaldı ve 'idrâki anlamaktan âciz bulunmak da yine bîr idrâktir' dedi» demektedir ki bu sözlerin Hz. Ebûbekr es- Sıddik (r.a.)a âit olduğu, bu adamlarca bilinen bir gerçektir. Dolayısıyla İbn Arabî hz. Ebûbekr'i «câhil» olarak nitelemektedir. Gerçi bu sözler, Hz. Ebû-bekr'den alınmamış ve muteber rivayetlerden hiç birinde ondan böyle bir şey nakledilmemiştir. Sâdece İbn Ebi'd-Dünyâ Kitâbü'ş-Şükr»de, isim vermeksizin tabiundan bir zâttan buna benzer bir rivayette bulunmaktadır. Ama bilindiği üzere İbn Ebi'd-Dünyâ'dan hep «mürsel"haberlerde çokça hatâ yapanlardan aldığı mürsel hadîsler rivayet olunmuştur. (sh:228) Ayrıca bu adamlar Hz. Ömer'in şöyle dediğini naklediyorlar: «Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz ve Hz. Ebûbekr birbirleriyle karşılıklı konuştukları zaman sanki ben onlar arasında bir zencî gibi idim». Bu sözler de bilginlerin ittifakıyla uydurmadır. Yalnızca sahih bir hadiste Ebû Said el-hudrî' den şunlar rivayet olunmuştur; "Resûlüllah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz minberden bizlere bir hutbe îrâd etti ve şöyle buyurdu: 'Allah bir kulunu dünya ile âhireti seçme hususunda serbest bırakmıştı; bu kul da Allah'ın nezdindehi lütuf ve ihsanları seçti'. Bu sözler üzerine Ebûbekir ağlamaya başladı ve 'Aksine, senin yerine bizim canlarımız ve mallarımız feda olsun yâ Resûlâllah!' veya buna benzer bir şey söyledi. Orada bulunan diğer kişiler ise 'Hayret şu adama! Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Allahu Teala'nın dünya ile âhireti seçmekte serbest bıraktığı bir kuldan bahsetse bile ağlıyor!' demeye başladılar. Halbuki Resülüllah Efendimiz bizzat bu serbest bırakılan kul idi ve bunu aramızdan en iyi anlayıp bilen de Ebûbekr idi».(buharı, Fedâilü's-Sahabe 3; ) Evet Hz. Ebûbekr (r.a.) ashab arasında, her ne kadar Resûlullah'ı anlama noktasında hepsi ortak iseler de O'nun murâdını, sözlerinde kasdettiği anlamları en iyi anlayıp kavrayan kişi idi. Yine sahih bir hadiste naklolunur ki, Hz. Alî'ye sorulmuştu: «Hz. Peygamher'in size bıraktığı bir şey var mı?» - Diğer bir rivayette; «Hz. Peygamber size, diğer insanlara vasiyet etmediği bir şeyi vasiyet edip bıraktı mı?» Şöyle cevap verdi: «Tahıl tanesini bitiren, her canlıyı yaratan Allah'a yemin ederim ki hayır! Sadece bizim yanımızda Allahu Teala nın, Kitabı hakkında kuluna ihsan ettiği idrâk ve kavrayış (fehm) bir de şu sahifede yazılı bilgiler var ki bu sahifede de diyet, esirin hürriyetine kavuşturulması konuları ve kâfire karşılık bir müslümanın öldürülemeyeceği hususu yazılıdır» Ulemâ bu ve buna benzer sahih hadislere dayanarak Hz. Peygamber'in Hz. Ali' ye ve Ehl-i Beyt'e özel mahiyette bir ilim. verdiği yolunda Hz. Ali ve Ehl-i Beyt'e nisbet edilerek nakledilen rivayetlerin asılsız olduğunu göstermiştir. Sözü edilen özel ilimler cefr, bitâhe (hususî pusula), cedvel (şema) ve benzeri şeylerle bâtınî Karmatilerin Şia'dan aldıkları diğer bir takım hususlardır. Hiç şüphe yok ki başka hiç bir kimseye nisbet edilmeyen pek çok yalanlar ve asılsız rivayetler (hz.ali ve ehli beyte) nisbet edilmiştir. Aynı şekilde Hz. Alî (r.a) ile Ehl-i Beyt'ten diğer imamlara atfen de yalanlar 3

4 uydurulmuştur. Nitekim biz bu hususu başka bir yerde uzun uzun açıklamış bulunuyoruz. Yine aynı şekilde sufilerden ve hakikat iddiacısı kimselerden bir grup Hz. Ebûbekr (r.a.) ve diğer bâzı zâtlara nisbet ederek yalan söylemekte" ve Hz. Peygamberin Ebûbekr ile bâzı hakikatları karşılıklı konuştuklarını, orada bulunmakla beraber Hz. Ö m e r' in bunlardan hiç bir şey anlamadığını belirtmekte, arkasından da kalkıp bu hakikatları kendilerinin anladığını iddia etmektedirler ve üstelik bu hakikat dedikleri şeyin aslı esası tam bir zındıklık ve ilhâd olmaktadır. Bu zındıkların ve câhillerin bir çoğu zaman zaman bu hususta Ebû Hüreyre (r.a.) nin şu hadisini delil olarak ileriye sürmektedirler: «Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'den iki tür ilim aldım. Bunlardan birisini aranızda yayıp anlattım. Ama diğerine gelince; şayet bu ilmi anlatsaydım muhakkak şu boğazımı koparırdınız.(buhari, İlim 42) Bu hadis sahihtir. Fakat ikinci tür ilmin içerisinde yalnız Allah'ın veli kullarının sahip bulunduğu Tevhid, Ma'rifetullah ve din ilimlerine ait hiç bir husus yoktu. Gerçekte Hz. Ebû Hüreyre, -şayet özel olarak sahip olunan şeylerden ise (!) - bu tür bilgilere özel olarak sahip bulunan kibâr-ı sahabeden (ashabın ileri gelenlerinden) değildi. Aksine Ebû Hüreyre'nin sahip olduğu bu ilim, ileride müslümanlar arasında meydana gelecek fitneler ve karışıklıklarla ilgili hadisleri içeriyordu. Çünkü Hz. Peygamber'(sallallahu aleyhi ve sellem) ashabına, İleride müslümanlar arasında vuku bulacak fitnelerle, müslümanlarla kâfirler arasında cereyan edecek savaşları haber vermişti. İşte bundan dolayıdır ki, Hz. Osman şehid edildiği, İbnü'z-Zübeyr olayı ve benzeri olaylar cereyan ettiği zaman îbn Ömer şöyle demişti; «Şayet vaktiyle Ebü Hüreyre size halifenizi katledeceğinizi, Kâ'beyi yıkıp harap edeceğinizi ve benzeri şeyleri söylemiş olsaydı hiç şüphe yok 'Ebû Hureyre yalan söylemiş!' diyecektiniz'. Ebû Hureyre böylece meydana gelmeden önce fitnelerle ilgili hadisleri nakletmekten kaçınıyordu. Çünkü bu olaylar, insanların ileri gelenlerinin de, avam tabakasının da ihtimal vermediği olaylardı. Ayrıca bu adamlar, bâzan Huzeyfe b. el-yemân hadîsini de delil getiriyorlar ve bu sahâbînin kendisinden başka hiç kimsenin bilmediği sırların sahibi olduğunu söylüyorlar. Hz. Hu z e y f e (r.a)'nin hadîsi, herkesçe bilinen bir hadistir. Ancak ondan başka kimsenin bilmediği sır, Tebük Gazvesi'nde bulunan münafıkların ileri gelenlerini onun bilmesidir. Rivayet olunur ki münafıklar Hz. Peygamber'e bir suikas tertip etmişlerdi, Allah Teala Resulüne durumu vahyetti. Hz. Peygamber işte bu münafıkların elebaşılarını Huzeyfe'ye bildirmişti. Bu sebepledir ki Hz. Ömer, münafıklar üzerine cenaze namazı kılmak yasak olduğundan, ancak Huzeyfe'nin katıldığı cenaze namazlarına katılırdı. Sahih bir hadiste Hz. H u z e y f e ' den nakledilmiştir ki o, fitneleri anlattığı ve kendisinin fitne hadislerini ashâb arasında en iyi bilen kişi olduğunu belirttiği zaman, Hz. Peygamberin fitneyle ilgili haberleri sadece özel olarak kendisine değil, herkese anlattığım açıkça ifade etmişti.(müslim, Fiten 22,23) Nitekim bir 4

5 sahâbî de «Bizim aramızda en fazla bilgi sahibi olan, en çok ezberleyenimizdi" (Müslim, Fiten 25) demiştir. Sûnen'lerde yer alan şu rivayet de bu konuya açıklık getirmektedir: Peygamber Efendimiz Mekke Fethi esnasında (kan dökülmesini kesinlikle yasaklamış olmakla beraber) müşriklerden bir grubun kanını helâl kılmıştı. bunlardan birisi de Abdullah b. Ebi Ser h idi. Hz. Osmân onu, affedip biatini kabul etmesi için Hz. Peygamber'e getirdi. Peygamber Efendimiz bir süre bekleyip cevap vermedi, ama sonra onun biatini kabul etti. Sonra buyurdular ki «İçinizde hiç anlayışlı birisi yokmuydu ki, bana bakıp da ona cevap vermediğimi görerek kalkıp onun boynunu vursun?!» Bunun üzerine ensârdan bir zât: Ey Allah'ın Resulü! Keşke bana bir kaş-göz etseydin!" deyince Hz. Peygamber buyurdular: «Bir peygamber için gözlerinin başka niyetler taşıması yakışık almaz. (Ebu Davud, Cihad 127, Hudud 1, Nesai, Tahrim 14) Bu ve benzeri haberler açıkça ifade etmektedir ki Peygamber Efendimiz içini ve dışını (zahirini ve bâtınını) bir tutuyor ve asla, zındık felsefecilerin, karmatîlerin, sapık sufilerin ve benzerlerinin iddia ettiği gibi, insanlara içinde gizli tuttuğu şeyin aksini göstermiyordu. (c.2 sh: ) 5