HATIRALAR SARMIŞ DÖRT YANIMI Bugünlerde her yanımı İLKYAR dan hatıralar sarıyor. Gün geliyor bunları yazıya dökmek istiyor içim. Geçen hafta sonu Ankara ya gittik İLKYAR ın bana kazandırdığı en nadide insanlardan biriyle. Uzun zamandır uğramamıştık bu güzel kente. Semih bizi karşıladı, evinde misafir etti sağ olsun. Biraz dinlendikten ve kahvaltı yaptıktan sonra arkadaşlarımızı görmeye çıktık. Ne de mutlu olmuştuk uzun zamandan sonra tekrar bir araya gelince İyice sarıldık birbirimize. Ailemin içindeymişim gibi çok rahat bir ortamdaydım. Sümeyye ve Gözdem le başlayan görüşmemiz Yezdan, Kasım, Bilgin ve Özgeyle devam ediyor. İLKYAR dan ne de güzel, iyi yürekli, samimi arkadaşlarımız olmuş, gerçekten çok şanslıydık. Bu arkadaşlarımız öyle gönlü geniş ve öyle anlayışlı insanlar ki okulda çocuklarla yaşadığımız iyi veya kötü her anımızda bizleri kolayca anlayabiliyor ve hiç bıkmadan, usanmadan bizleri dinleme ve bazen de yol gösterme inceliğinde bulunuyorlardı. Ne kadar teşekkür etsem azdır her birine. Ne mutlu bana ki İLKYAR arkadaşlık anlamında da herkese nasip olamayacak eşsiz dostlar sunmuştu. Birlikte bulunduğumuz projelerden, kamplardan söz etmeye başladık. Semih in 2013 Eylül projesindeki koordinasyonu nasıl sağladığını ve o kadar az gönüllü ekibiyle çok kalabalık yatılı ve köy okullarına yetişebilmemizdeki durumun hikmetini hep konuştuk. Eyüp ün canavar rolüne büründüğü komik tiyatro sahnesini ve rol sırasında Çabuk ol o
zaman şeklindeki bağırışını unutmak mümkün değildi. Aydın abimiz, gönüllü arkadaşlar ve istekli çocuklardan oluşan koromuzun seslendirdiği bizi alıp başka yerlere götüren o türkülerin gönlümüzdeki yeri ne de başka olmuştu. Gece masal okuyup önce çocukları uyutup daha sonra kendimizin uyuması gerekirken masalın sonlarına doğru kendimizin uyuyakalması bizi hep güldürmüştü. Sabahları geç uyanıp kahvaltıya geç gelen arkadaşlarımızı yüksek tempoda alkışlamamız, kolay kolay unutulmayacak anılardı. Sabahın çok erken saatlerinde okullarından ayrılacağımızı bilip akşam bizlerle vedalaşan sevdiklerimiz bu vedayla yetinmeyip sabahın 4 ünden önce tekrar kalkıp bizlere tekrar sarılıp dakikalarca el sallamaları Dedeli YBO da kardeşliğimizin simgesi diye tanımladığı Çavreşamın türküsünü hem Türkçe hem Kürtçe okuyarak hepimizi çok etkileyen Özcan ı unutmak da hiç kolay değil. İlk göz ağrılarımızla buluşur buluşmaz gözlerinde gördüğümüz o saf, masum, temiz bakışlar ve sevgi dolu minik yüreklerle tanışmanın ve muhabbet etmenin hafızalarımızda bıraktığı derin izlerden söz etmek Ağrı da1. sınıfa yeni başlamış Ayfer ve Yeşim in ben ve Ferman ağabeyleriyle tanışır tanışmaz hiçbir vakit ellerimizi bırakmamaları ve içten, saf, masum bir edayla Mehmet abi öğretmenimiz sen ol bundan sonra, ne olur? sözü aklıma öyle bir çakılmış ki 2014 Eylül projesinde hastalandığım zaman bana bir anne yüreği gibi bakan Hafize ve Sümeyye yi, kaldığım odada bana kat kat battaniyeler yapıp yarın için iyileşmem gerektiğini vurgulayan İbrahim i anlatmadan geçmek olmazdı. Çocuklardan aldığımız ilk mektupların güzelliği, sadeliği, saflığı, masumiyeti birbirimizle paylaşırkenki heyecanımızı konuştuk. Pazar günü Antalya projesinden dönen Bilim otobüsünü ve gönüllü arkadaşları depoda karşılamak ve burada yeni gönüllü arkadaşlarla tanışmak heyecan vericiydi. Hemen otobüse adım atıp içinde biraz gezinme ve koltuklara, malzemelere dokunma isteği sarıyor beni. En son 2015 Eylül projesinde anılarımın geçtiğini fark ettim ve gözümüz rahmetli Ata hocamızın sürekli oturduğu koltuğun dibindeki fotoğrafına ilişti Semihle. O varken projeler
daha anlamlıymış, gidişler daha keyifli, dönüşler konuşmalarıyla daha bir toparlı Bir öğretmenin öğrencisinden daha fazla öğrenme sorumluluğu olmalı. Konya projesi dönüşü aracında yaptığımız izlenim sırasında bu sözü duymuş ve sürekli çalışma isteği, öğrenme isteği uyanır olmuştu bende. 3 yıldan beri yokluğun derin bir şekilde hissediliyor ve hissedilmeye devam edecek gözüküyor. En son okuluma gelen müfettişin Ata hocamızı tanıyıp tanımadığımı ve üniversitedeyken derslerimize girip girmediğini sorması beni çok etkilemişti. Müfettiş Gazi Üniversitesi nden Hacettepe Üniversitesi ne gidip bazı zamanlar Ata hocamızdan dersler almıştı. Acelesi olduğu için fazlaca konuşamamıştık müfettişle ama tam aracına binerken -zaten bildiğim bir cümleyi- söylediği Çok iyi bir eğitimciydi. sözü aklımdan hiç çıkmayacak. Ankara ya uğrayıp bizi İLKYAR la tanıştırarak belki de dünyadaki en kıymetli hediyelerden birini veren rahmetli Ata hocamızın oğlu Umut abimizi görmeden oradan ayrılmak olmazdı. Semih, Ferman, Kasım ve Sacide ile yolunu tutuyoruz tiyatro atölyesinin. Büyük bir tebessüm, büyük bir özlem ve büyük bir heyecanla karşılıyor bizleri Umut abimiz. Atölyede rahat davranmamızı ve kendi evimiz gibi hareket etmemizi istiyor. Hemen oturduğumuz yere geliyor ve geldiğimize çok memnun tanışmaya, konuşmaya başlıyoruz. Oturur oturmaz hal hatırımı sormakla beraber bu soruya okulda bir eksiğim olup olmadığını da sorarak soruyu daha da uzatıyor Umut abimiz. Eğer bir eksiklik varsa bu günlerde sergileyecekleri tiyatronun gelirlerini orada kullanabileceklerini söylüyordu. Ayrıca yaptıkları güzel yardımlardan söz ederek hayran bırakıyordu bizleri kendilerine. Sanki karşımızda jest, mimikleri ve kendine özgü üslubuyla Ata hocamız duruyordu. Gözlerimizi, kulaklarımızı hiç ayıramıyorduk ondan. Çok önemli bilgiler ve ilginç örnekler sunuyordu bizlere. Söylediği sözler ilerde tekrar okunma isteği uyandıran ve o an not edilmesi gereken sözlerdi aslında. O an sadece dinliyor ve yazmaya vakit kalmıyordu. İnek gibi sadece bilgiyi
alan, saklayan canlı pozisyonundan çıkmamızı ve bilgilerimizi harekete geçirdiğimiz ve eyleme dönüştürdüğümüz zaman insanlara bir faydamızın olacağını söylüyordu. Bilmek yetmiyordu bildiklerimizi davranışa dökmek gerekiyordu. Fanusta yaşayan canlılar gibi sınırlı bir alanda olmamamızı ve fanustan çıkıp farklı alanlara yayılarak sınırlarımızı aşmamızı vurguluyordu. Tiyatro, müzik, sosyal ve kültürel aktivite gibi bizi geliştirecek hobiler edinmenin hayatımızdaki önemini hatırlatıyordu bizlere. Kenar mahallelerde ve zor şartlarda yetişen çocukların yanına gidip dokunduğunuz o çocuklar yarın benim çocuğumla aynı sokakta yürüyecek. sözü hepimizi derinden etkiliyor ve bizleri kendine hayran bırakan bir bakış açısıyla çocuklara yaklaşım konusunda da bize tecrübeleriyle değişik örnekler sunuyordu. Buraya istediğimiz zaman gelip tiyatro çalışmalarına katılabileceğimizi, var olan eğitim ve seminerlerden yararlanabileceğimizi vurgulayarak tiyatroya ilgisi olan arkadaşlarımızın gönlünü fethediyordu. Kapının hemen girişindeki Atadol u görüp görmediğimizi soruyor. Hayır! cevabını veriyoruz hep birlikte. Oradan ayrılırken bizi kapıya kadar geçirip Atadol u gösteriyor ve birkaç hatıra fotoğrafı çekiyoruz hep beraber bu yadigar karşısında. Ferman oradan ayrılmakta zorlanıyor; Umut abiye tekrar sarılıp gözyaşlarına hakim olamıyordu. Hepimizi çok derinden etkilemişti bu anlamlı buluşma. Günün en duygusal ve değerli buluşmasıydı hepimiz için. Bugün Antakya da öğleden sonra seminerim vardı. Sabah erken saatlerde geçen sene staj yaptığım okuldaki güzel çocukları görmeden seminere gitmek olmazdı. Okula yetişir yetişmez kocaman bir sarıldık birbirimize ve İyi ki buradayım. dedim uzun bir aradan
sonra. Yüzlerce gülümseyen, neşe duyan yüz karşısında heyecan içindeydim. Hüseyin hocamızın bu güzel sözü hep moral olmuştur bana: Yüzlerce gülümseyen, heyecan duyan yüz karşısında neşe dolmaz mı insan? İLKYAR dan öğrendiğim birkaç etkinliği orada da uygulayarak günlerimiz daha eğlenceli ve neşeli geçmiş, İLKYAR ın verdiği o muhteşem enerji ve sevgi yumağı staj sürecini sarıp sarmalamıştı. Geçen sene bugün yazdıkları geleceğe mektuplarını teslim etme günüydü aynı zamanda bugün. Bazıları unutmuştu geçen sene böyle bir etkinlik yaptığımızı, bazıları da dört gözle bekledikleri günün geldiğini söylemişlerdi. Zaman gerçekten de büyük bir hızla akıp gitmişti ve 1 sene aradan sonra tekrar ilk göz ağrılarımla buluşmanın mutluluğu içindeydim. Birçoğu büyük bir merakla geçen sene geleceklerine ne yazdığını okumaya başladı. Bu tabloyu izlemek bambaşka bir şeydi. Bazıları geçen sene yaptığımız etkinliklere benzer etkinlik yapma talebinde bulunuyordu. Böyle anlamlı ve tebessüm dolu bir günü yaşadığım için çok şanslıydım. Onlar benim ilk göz ağrılarımdı ve her biri günlerime anlam ve neşe katıyordu. Onlara yazdığım mektupların güzelliğinden ve kendileri için ne kadar öneme sahip olduğundan bahsederek duygu titreşimleri yüksek bu hatıraları ne kadar da özenle sakladıklarını belirtiyorlardı. Bazıları geçen sene yaptığımız Kağıt Olimpiyatlarındaki ödüllerini ve yazdığım sözleri gösteriyordu. İLKYAR ın okullarına gönderdiği kitapları yere göğe sığdıramıyor ve Keşke buralara da gelseler diyerek tanımadıkları yardımsever insanlara kocaman bir sevgi ve kocaman bir özlem içinde yanıp tutuşuyorlardı. Onların da farklı etkinlikler, deneyler ve yarışmalar görmeleri en doğal haklarıydı bence ve bu yüzden İLKYAR sadece yatılı ve köy okulları demeden tüm okullara ulaşabilmeliydi. Çünkü böyle
eğlenceli etkinlik, deney ve yarışmaları ve hayatlarına yön verebilecek böyle bir dokunuşu gerçekleştirmeyi bir düzen içinde, kocaman bir enerji ve büyük emeklerle gerçekleştirmede kuşkusuz İLKYAR ın apayrı bir yeri vardı dünyamızda. Okumaya, öğrenmeye onları teşvik edip onlara unutamayacakları bir dokunuş yapması açısından İLKYAR bu yüzden hep yollarda ve her yerde olabilmeli bence. Geçen sene onlardan ayrılırken kafamda, daha fazla okullarına uğrayıp farklı etkinlikler gerçekleştirebilme fikri belirmişti, fakat maalesef gerek yoğunluktan gerek de izin almanın zorluklarından sadece merkeze yolumun düştüğü zamanlarda uğrayıp muhabbet ederek ve mektuplardan konuşarak vakit geçmişti. Çocuklarla aramızda geçen bu kadar değerli anılarda ve yüzümüzün içinin gülmesinde başrolün sahibi elbette İLKYAR dı. İLKYAR sadece çocukları değil çocukların tebessümleriyle içi aydınlanan ve hayata daha da umutla bakan biz gönüllüleri de en az onlar kadar mutlu ediyordu. Onların farklı şeyleri görme istekleri ve heyecanları hep olacak. Çocuklar her zaman her şeyin en güzelini ve en iyisini hak ediyor. Bu buluşmamız onlar için daha fazla şey yapmam gerektiğini hatırlattı. Belki de 8. Sınıflar için son görevim bugünden itibaren düzenli ve özenli bir şekilde her birine mektuplar yazmak olacak. İLKYAR dan, projelerden, kamplardaki seminerlerden, okuduğum her mailden ve kendimden biriktirdiğim o kadar değerli bilgi parçacıkları var ki Bu değerli satırları onlarla buluşturmaya ve biraz da olsa tebessüm etmelerine vesile olarak onlara olan büyük borcumu az da olsa ödemem gerekiyor. Hatıralar dört bir yanımı sarmışken İLKYAR dan güzel haberler gelmeye devam ediyor. Emine hanımın Tatil Kitapları Projesi için, Dilek hanımın da Minik Öğretmenler Projesi için okulumuza da yer vereceklerini belirtmeleri okulumuzda büyük bir heyecan uyandırdı. Ayrıca Yaz Bilim Okulu için Dilek hanımın çok yakında matematik sınavı sonuçlarına göre Ankara ya okulumuzdan da öğrenci çağıracaklarını duyurması kadar güzel haberler olur mu bilmiyorum. En güzeli İLKYAR ın 4 Haziranda okulumuzda proje yapma ihtimalinin belirmesi Sene başından beri okulumuza bu kadar proje yapıp destek olduktan sonra bu sene bu taraflara gelmeleri zor diye düşünmüştüm. Şimdiden içimizi büyük bir
heyecan ve özlem sardı. Hem benim hem de çocuklarımızın hayallerinin bu kadar erken gerçekleşebileceğini düşünmek mutluluk verici. Geçen sene bugünlerde yazdığım Uzun zamandır yolu bu taraflara düşmeyen Bilim Otobüsü bu taraflara belki de okuluma- uğrar mı? sorusu çok yakında neticelenecek gözüküyor. Bu güzel haberler sene başından beri okulumuza sunduğu katkı ve büyük desteklerle iyi bir başlangıç yapmamıza vesile olan İLKYAR ın sene sonuna doğru çok iyi bir kapanış yapacağımıza ve tatile daha bir mutlu, daha bir moralli ve daha umutlu geçeceğimize işaret ediyor. Sene başından beri yaptığınız güzel iyilikler, yardımlar ve destekler için tekrar çok teşekkür ediyor; selam ve saygılarımızı sunuyoruz. İLKYAR la günlerimizin umutlu ve güzel geçmesi dileğiyle Mehmet BOZOĞLAN ilkyar'larımızın geleceğine güzellikler katmak için belki bir kitap için, belki anısını yaşatmak istediğiniz büyüğünüz için bir kitaplık, belki de daha fazlası için İş bankası ODTÜ şubesi (4229) 706968 TL TR26 0006 4000 0014 2290 7069 68; Euro Hesabı: TR920006400000242293507426 Dolar Hesabı: TR910006400000242293576217 (Hesap sahibi İLKYAR) Lütfen bağışınızın açıklama kısmına isminizi mutlaka lütfen belirtin Artık yurt dışından kolaylıkla kredi kartıyla İLKYAR'a bağış yapmanız mümkün ABD'de iseniz anında da vergi iadesi için gerekli belge e-posta ile adresinize geliyor. Turkish Philantrophy Funds aracılığı ile bağışınız bize ulaşıyor, projelerde kullanılıyor... Bir defalık veya düzenli bağış için Bağlantı adresi: - https://turkishphilanthropyfunds.givecorps.com/projects/12942-lk-ret-m-okullarina-yardim-vakfi-lkyar-ilkyar-16th-science-summer-school Eğer "çek" gönderilmek istenirse: "çek"i Turkish Philanthropy Funds adına, İlkyar Vakfı için olduğu not edilerek Turkish Philanthropy Funds - 216 E. 45th Street Fl.7 New York, NY 10017 adresine yollanmalı. www.ilkyar.org.tr ilkyar.yonetim@gmail.com izlenimleri dostlarınızla paylaşıp onları üye yaparak (eposta adreslerini bize yolluyarak), mesajlarınızda link vererek ilkyar'ın tanınırlığını arttırabilirsiniz, ancak başka amaçlarla ilkyar izlenimlerindeki ve sitesindeki resimlerin izinsiz kullanılmaması gerektiğini hatırlatın lütfen...