"Vay sinirlenmiş benim cici arkadaşlarım. Kızmayın ama ben yapmadım bunu" dedi ve pis pis sırıttı.

"KAOS!" Ve bir anda okulun yakınına düşen yıldırımın gümbürtüsü kulaklarda çınlamaya başlar. Dayanılmayacak bir sestir ve herkes irkilmiştir. Ani şok dalgasından ve kulakların çınlamasından kimse ne yapacağını kestiremez bir süre. Çığlıklar yükselir göklere, ince tiz çocuk bağırışları kaplar bahçeyi. Bir anda oluvermiştir her şey. Okulun dışındaki bahçeye düşmüştür yıldırım ama aniden düşmesiyle, gözlerin ışığıyla parıldaması ve ardından kulakta bir süre yankılanacak darbenin çınlaması... Kimileri yere çökmüş kulaklarını elleriyle kapatmış ağlıyordu. Kimileriyse ne yapacağını şaşırmış sağa sola doğru bağırarak koşturuyordu. Hocalar şoku atlatana kadar bahçe bağırışlar, ağlamalar ve amaçsızca koşan çocuklarla dolmuştu. Çok sert ve ani gürültü, farkında olmadan milletin bilincini kaybetmesine, algı mekanizmalarının bozulmasına sebep olmuştu. Hocalar kendilerine gelince, etrafa bağırmaya çocukları kendilerine getirmeye çalıştılar ama faydasızdı. Kontrolden çıkmışlardı. Yüksek sesle bağırabilseler ya da bir anda bozulan megafon çalışıyor olsa belki dikkatlerini çekebilirlerdi ama şimdilik tek yapabildikleri çaresizce bağırmaktı. Bu sırada bizimkiler ancak şokun etkisini atmış ve kendilerine gelmişlerdi. Ortamdaki karışıklıktan faydalanıp bir şekilde Aytekin'i durdurmaları lazımdı, ne yapmak için geldiyse artık okula. Aytekin'i arayıp buldular ve önüne dikildiler, sert bakışlarla. "Vay sinirlenmiş benim cici arkadaşlarım. Kızmayın ama ben yapmadım bunu" dedi ve pis pis sırıttı. Kaosun ne olduğunu bilmediklerinden kendileriyle dalga mı geçiyordu anlayamıyorlardı. Yoksa bunun sebebi cidden o muydu? Yok canım artık, bu kadar kişinin arasında nasıl somutlaştırma yapabilecek ki? "Evet ne diyorduk, kim neymiş göreceğiz. Cidden bahsettiğiniz gibi masum musunuz acaba?" Bir an bir şey yapacak diye gardlarını aldılar, ne yapabilirdi ki ama? Ahmet direkt dalacak herhalde ama ben varım merak etmeyin arkadaşlar diye düşünüyordu. Aytekin şaşırtıcı bir şekilde ani bir hareket yapmadı ve sadece gözlerini kapadı. Bir anda bedeninden hafif bir ışık parıltısı yayılmaya başladı, kargaşadan dolayı kimsenin dikkatini çekmiyordu. Yayılan ışık bir anda önündeki üç çocuğa saplandı. Geriye kaçmaya bir şeyler yapmaya çalışıyorlardı ama olmuyordu. Ne denedilerse ışıktan kurtulamadılar. Aslında bir şey de hissetmiyorlardı, sadece onun bedeninden kendi bedenlerine bir ışık süzülmesinin güzel bir şey olmadığını düşünüp kurtulmaya çalışmışlardı ama bir şey yapamadan ışık gerisin geri dönmüş ve her şey bitmişti. Esat'ın aklında bir anda şimşekler çaktı. Şimdi anladım ne yaptığını. O yüzden öyle dedin ha, kaosun da ne olduğunu anlıyorum galiba, tabi ya yoksa nasıl anlayacaktım değil mi, dedi içinden ve sonunda bir şey anlamanın rahatlıyla gülümseyiverdi. Aytekin'den biraz uzaklaşmışlardı ışıktan kurtulmaya çalışırken. Esat arkadaşlarına döndü hızlı bir şekilde. "Buradan acilen kaçmamız lazım, artık güç sahibi olduğumuzu biliyor. Ama güç kullanmamalıyız, yoksa daha çok bilgi ele geçirecek."

Bir an aval aval Esat'a baktılar. Güç kullanmak mı bu kadar kişinin ortasında mı, neyden bahsediyordu bu şimdi. "Hadi ama fazla vaktimiz yok kendinize gelin, anlatacağım her şeyi" Ahmet Esat'a baktı gerçekten ciddi duruyordu, şaka yapmadığı belliydi. Salih ile bakıştılar ve onun da aynı şeyleri düşündüğü belliydi. O zaman dedi kısık sesle ve elini gösterdi. Eliyle üçe kadar saydı ve üç olunca bir anda kapıya doğru fırladılar ve koşarak kaçmaya başladılar. Esat koşmadan son bir arkasına dönüp baktı, Aytekin'e doğru. Sonra emin olamasa da bir şey görmüştü, sanki onun yanında iki kişi vardı. Neyse dedi ve önüne bakıp koşmaya devam etti. Neyse ki kargaşa sayesinde fark edilmemişlerdi. Bu sırada düşen yıldırımın ardından, hızlıca göğü kaplayan kara bulutlar ardından bir sağanak yağış getiriyordu. Ve çok geçmeden yağmur başladı ve kısa zamanda sağanak oldu. Tıpkı o gün gibi diye düşündü Salih koşarken, ama bu kez farklı bir his var içimde niye bilmiyorum ama içim kıpır kıpır oluyor nedense. Sırılsıklam olmuşlardı koşarken ve artık güvende miyiz diye kontrol edip bir apartmanın altına sığındılar. "O mu yaptı bunları Esat, söylesene" heyecanla sordu Ahmet "Tabi ki de hayır Ahmet. Görmedin mi ne yaptığını orada, bizi kontrol etti gücümüz var mı yok mu diye ve şu an üçümüzün de gücünün olduğunu biliyor ve bu demek oluyor ki örgüt de kısa bir zaman içinde haberdar olacaktır. Ha bir de o değil onlar. Üç kişiler muhtemelen. " "Tabi ya eğer gücü buysa, bu kaos denen şeyin onla bağlantısı yok. Amma da ıslandık ya bir de " dedi Salih ve saçındaki suları dökmeye çalıştı. "Haa, doğru ya" dedi Ahmet ve gülümsedi şapşallığına sonra tekrar bir soru takıldı aklına ve yüz ifadesi tekrar değişiverdi "Üç kişi derken, nassıl yani?" "Çıkarken son bir kez baktığımda arkasında siyah kıyafetli tahminen bizim yaşlarda iki çocuk daha vardı. " diye cevap verdi Esat. "Üç kişi ha, neyse o değil de nasıl güç kullandı o kadar kişinin içinde?" diye sordu Salih ama galiba gelecek cevabı kestirebiliyordu. "Kaos, güç sahiplerinin gücünü inanılmaz derecede arttırıyor ama kapasite olarak yani istediğiniz kadar güç kullanıp da hiç yorulmama gibi, ya da okul bahçesi gibi bir alanda o kadar kişi varken somutlaştırma yapabilmek gibi ama yapamadığın şeyleri yapabilmeni sağlamıyor. " Tahmin ettiği gibiydi Salih'in. Bu yüzden az sonra anlarız gibi bir şey söylemişti, kaos anını bekliyordu demek ki. "İyi ama nasıl anladın bunu ki Esat bir anda" diye merakla sordu Ahmet "Tabi ki de deneyerek Ahmet" dedi ve Esat artistik bir şekilde sırıttı,havalı görünmeye çalıştı. Sonra tekrar eski haline dönüp devam etti.

"Ama neden, asıl amaçları ne? Bunu anlayacak fırsatım olmadı, ah biraz daha kalabilseydik. O kadar kişinin içinde rahatlıkla güç kullanabilmek de ayrı güzel bir duyguydu. " Muhtemelen öyle olmalıydı ama şimdi ne yapacaklardı. Amaçlarını bilmiyorlardı ve güç kullandıklarını artık biliyorlardı. Bir şekilde bu bilginin örgüte ulaşmaması gerekiyordu. Onları engelleyebilirler miydi? Esat kendini düşünmeye zorluyordu ama bir şey çıkaramayacak gibiydi. Elleri kolları bağlıydı ve koz da onların ellerindeydi. Ama aklını karıştıran bir şey daha vardı, diğer o iki kişi kimdi, sayıca ve bilgice üstündüler ama bir şey yapmamışlardı. Onların gücü neydi, neler yapabiliyorlardı? Düşüncelere dalıp gitti. Bir anda apartmanın arka taraflarından bir ses duyuldu. "Hayırdır korktunuz galiba, o kadar ürkütücü de değilim halbuki" alaycı bir bağırışla. Bu Aytekin'in sesiydi. Ne oluyordu, nasıl olmuş da onları bulmuştu, koşarak arayı açmış olmaları lazımdı. Yetişemezdi bu kadar kısa sürede, neler oluyordu. Bir anda donup kalmışlardı, ortalık zaten karışık bir haldeyken tekrar gelmişti. Ne yapacaklardı şimdi, ne yapabilirlerdi? Savaşma vakti mi gelmişti yoksa? Esat bir anda gülümsedi kendi kendine. Her şeyi çözdüm dedi içinden ve artık eylem vaktiydi. Fazla konuşacak vakti yoktu. Hızlıca aklından durumu,şartları ve ne yapabileceklerini geçirdi ve sonuca ulaştı çok kısa bir sürede. Aytekin'in ayak sesleri geliyordu uzaktan yavaşça. Konuşmaları duyulmasın diye bir an işaretle anlatmayı düşündü Esat ve sonra bundan vazgeçti ve kısık sesle konuşmaya başladı. "Fazla vaktimiz yok. Ayrılmamız lazım. Ormanda buluşalım, ne pahasına olursa olsun. Bizi orada bekliyor olmalı başka çaremiz yok." Şaşkınlıkla bakmışlardı Esat'a, kim bekliyordu, ne demek istemişti Esat. Ormanda ne işleri vardı. Doktora gitmeleri daha mantıklı olmaz mıydı, gibi sorular akıllarından geçiyordu ve Salih tam ağzını açıp sormak üzereyken Esat'ı başını sağa sola hayır dercesine sallarken gördü. Esat bir şey planlamıştı galiba ve ona güvenmesi gerektiğini düşünerekten sormadan ağzını geri kapattı. "Ama bakın ne pahasına olursa olsun, uçmanız gerekse bile " diye tamamladı Esat. Galiba güç kullanabilirsiniz demek istiyordu Esat. Ahmet soru sormaması gerektiğini az önce öğrenmişti ama emin olamadığından yumruğunu gösterdi Esat'a. Esat da başıyla onaylayarak karşılık verdi. Evet, ne yapmaları gerektiğini söylemişti Esat. Artık harekete geçmeliydiler. Esat parmaklarıyla ayrılacakları yönleri gösterip üçe kadar saydı ve koşmaya başladılar. Delice koşuyorlardı arkalarına bakmadan, Esat'a güvenleri tamdı ki zaten şu an ellerinde bundan başka bir şey de yoktu. İçlerinde korku da yoktu, bir plan varsa gerisinin geleceğinden emindiler.

Neşeyle eğlenerek koştular korkusuzca. Gerekirse örgüte meydan okumaya bile hazırdılar. Emin olduktan sonra her şeyi yapabileceklerinin neşesiyle koştular. Aytekin koştuklarını gördü uzaktan ve seslice güldü. "Koşun koşabildiğiniz kadar. Gidin bakalım o kişinin yanına artık her kimse o. Seni zeki çocuk, ayrılarak bizden kurtulabileceğinizi sandınız değil mi? Tabi bizim neler yapabileceğimizi bilmiyorlar " dedi ve tekrar güldü. O da bir şeyin farkında değildi, Esat onların gizlice planladığı bir şeyi açığa çıkarmış olabilirdi. Rakibini düşünmeden hareket etmişti Aytekin, onların güçlerinden habersiz olduğu aşikardı ama nedense kendine çok güveniyordu. Yanında iki kişi belirdi sonra. "Kaptan koşalım mı, düşük bir hızda takip ettirirsem fark edilmeden takip edebiliriz hala " Aytekin durdu ve cevap vermedi. Gülümsemeyi bırakmıştı. Kimi takip edeceklerdi, üçü de farklı yönlere koşmuşlardı. Aman, dedi sonra içinden, sonuçta ormana gitmiyor mu hepsi ne fark edecek de mi? Ama yine de durup düşünmeye devam etti. O konuşan çocuk onların lideri gibiydi, direktifleri o vermişti, o zaman onu takip etmemiz daha mantıklı gibi o kişiye ilk ulaşmaya çalışacak muhtemelen o olur, şimdi diğerlerini takip edip de boş sonuca ulaşmayalım, dedi içinden ve kararını verdi. "Başka bir şey duymadın değil mi Ayşe?" Aytekin'in arkasından, çok kısık bir seste gelen "bu kadar" cevabı güç bela duyuldu. "Öyleyse " dedi Aytekin ve Esat'ın gittiği yönü gösterdi "Bu taraftakini dediğinden biraz daha hızlı bir şekilde takip edelim Ali" Takibe başladı Aytekin'in takımı. Görünen o ki birinin gücü konuşmaları duyabilmek üzerine, diğeri de hızla ilgili bir şeydi. Acaba Esat bunu bildiği için mi o şekilde davranmıştı ve önemli gördüğü yerleri işaretle göstermişti? Ama ne olursa olsun diğer ikisinin başı daha az dertteydi. Esat ise bunlar olurken hızlı koşarak başlamıştı koşmaya ve biraz uzaklıktan sonra durup beklemişti bir süre. Sonra kendi peşinden geldiklerini anlamış olacak ki gülümseyiverdi. Gelin bakalım. Bana doğru gelin. Tam da düşündüğüm gibi beni takip etmeyi tercih ettiniz. Demek ki amacınız ona ulaşmak, anlıyorum şu an her şeyi. Bakalım misafir umduğunu bulabilecek mi, diye düşündü ve gülümseyerek yoluna yürüyerek devam etti. Esat acaba ne planlamıştı, tuzak mı kuruyordu onlara yoksa savaşmayı mı planlıyordu? Tek başına savaşacak gücü olmadığı ortada ama aklından bir şeyler geçiriyor olmalıydı Esat. Örgütle ilk temasları sayılabilecek bu kişilere karşı ne yapacaklardı? *** Yağmur yavaşlamıştı iyice ve artık altında durulabilir bir hale gelmişti. Esat yavaşça yürürken gökyüzüne baktı, acaba yağmurla kaosun bir bağlantısı var mı diye düşünmeden edemedi. Ama şimdi bunu düşünecek zaman değildi, arkasından yaklaşan üç kişi vardı ve onların icabına bakması gerekiyordu.

Tam da düşündüğüm gibi davranıp beni takip ettiler ki benim seçtiğim yol ormana giden en kısa yol. Sonra Ahmet'in ve Salih'inki geliyor ki onlarınki arasında çok fark yok. Umarım bunun farkındadırlar diye düşündü bir an. Aman ne düşünüyorum ki, onlar bana güvendi ben de onlara güveniyorum. Aklından bir plan yaptığı belliydi ama neler olacağını kestirmek imkansızdı. Ormana vardı ve artık planı hayata geçirme vaktiydi. Aklından her ayrıntısını tekrardan düşünüyor ve umarım bir hata yapmamışımdır diye de heyecanlanıyordu. Ormanın içlerine doğru ilerledi ve girdiği noktayı düşünerek belli bir miktar ilerlemeye çalıştı. Yeterince ilerlediğine ikna olunca etrafa hızlıca göz gezdirdi ve sonunda bir yerde karar kıldı. Güzel burası işimizi görür gibi. Çevredeki birkaç ağaca yaklaşıp üstlerine kabaca işaret koydu, aslında bir X şekliydi simge. Bunu ormanda oynarlarken çok kullanırlardı, birinin buradan geçtiğini belirtmek falan gibi değişik amaçlarla kullanmışlardı bu işareti ağaçlarda. Bu sırada arkadan adamlar yaklaşmaktaydı. Bir süreye burada olurlar diye düşündü Esat, kalbi heyecandan güm güm atıyordu ama kendimi sakinleştirmeliyim ya sesleri duyan bundan şüphelenirse. Sakin olmaya çalışıyordu her şey yolunda gidecekti. Tüm bunlar olurken Salih ve Ahmet yardıra yardıra koşarak yollarına devam ediyordu. Bir an Salih yeterince koştuğunu düşünüp durdu ve arkasına baktı kimse görünürde yoktu. Sonra durumu sorgulamaya başladı. Bir dakika eğer, peşimde kimse yoksa demek ki üçü bir arada gidiyor. Niye ki, birer birer hepimizin peşine düşseler daha mantıklı değil mi? Sonuçta amaçlarına giden yol bu üçünden biri olmalı. Öyle ise beraber gitmeleri gerekiyor yoksa gidemiyorlar. Dur şimdi, o zaman kimi tercih ettiler?, Esat o kişiden bahsetmişti, kim ola ki o acaba?, durdu bir süre düşündü, tabi ya öyle biri yok muhtemelen ve Esat kendi peşlerinden gelsinler diye onlara yem attı. O zaman muhtemelen Esat'ın peşinden gidiyorlar. Ama Esat'ın gittiği yol en kısa yol, o bizden önce varacak. Neden böyle bir şey yaptı ki, uzun yolu tercih etseydi biz önce varırdık ve olayı topluca çözerdik. Hımm o zaman teke tek bir şeyler yapmak istiyor. Yok ama onun saldırı gücü yok, öyleyse bizim parça parça varmamızı kesin bir şekilde kullanacak. Ah Esat biraz ipucu versen ölürdün sanki derken bir anda aydınlandı. Tabi ya o işaretle konuşmalar, sahte konuşmayı bağırarak söylemesi şimdi anladım. Bizi duyabiliyorlar demek ki, güçlerinden biri bu olmalı. Esat yem attı ve onları peşine taktı, en kısa yolu tercih etti ki ormana önce varabilsinler ve sonrasında biz çıkıp işi bitirelim. O zaman Esat'ın başı dertte olmalı şu an, koşmam lazım, hatta dedi içinden hatta uçmam lazım, Esat'ın uçmanız gerekse bile sözü aklına gelerek. Demek ki onu bana demiş, güç kullanmamı ifade etmiş olmalı. Kendini toplayıp tekrar koşmaya başladı ve imkan buldukça yay,ip sistemi kullanıp ileriye atılıyor ve zıplayıp süzülüyor hızlıca uçarcasına ilerlemeye çalışıyordu. Etrafta kimse var mı yok mu diye dert etmiyordu kaostan gelen güç artmasıyla sıkıntısızca ilerleyebiliyordu ve hiç yorgunluk hissetmiyordu. Ahmet ise durmadan koşmaya devam etti. Düşünsem de ne olduğunu anlayacağımı zannetmiyorum. Esat ormana koşun dedi koşuyorum, gerçi o kısa yoldan gitti, ona yetişemeyebilirim ama elimden

geldiğince koşacağım. Esat'a güveniyorum, bu işin içinden bir şekilde çıkacağız. Belki de bugün Nisa'ya bile ulaşabiliriz diye güldü kendi kendine. Safça umutlarıyla, bir şeyleri değiştirebilme ümitleriyle gelişecek yeni olaylara hazırlanıyorlardı bu ufak çocuklar. Ellerindeki tüm güçlerini sonuna kadar kullanıp Nisa'yı kurtarmaya kararlıydılar ve Esat'ın bu şansı en iyi değerlendireceğini bildikleri için ona güvenmişlerdi. Esat da bunun farkındaydı ve elinden geleni yapmak için bekliyordu ormanda. Tek başımayken onlardan koparabildiğim bilgiyi koparmam lazım. Salih'ten haberleri olmadan belki bu işten sıyrılabiliriz. Emin olduğum bir şey var ki, Aytekin güç sahibi olduğumuzu biliyor ama güçlerimizi bilmiyor. Bilseydi Salih'in peşinden giderlerdi. Demek ki Salih şu an için sıkıntıda değil. Hem bizi iki defa yakalama fırsatları varken yakalamadıklarına göre amaçları farklı, attığım yeme düştüklerine göre amaçları gerçekten doktor olmalı. Bizi birinin eğittiğini biliyorlar ve bu kişiye ulaşmaya çalışıyorlar. Bakalım kim kime ulaşacak, dedi ve gülümsedi. Karşıdan üç kişi geliyordu. Biri Aytekin idi, diğer ikisi ise yüzlerini örten ninja kıyafeti giymiş kendi yaşlarında iki çocuktu. Bir an kıyafet ne kadar da güzelmiş diye düşünmeden edemedi. "Kimler varmış burada", dedi Aytekin pis bir gülümsemeyle, "kaçabileceğini sandın değil mi" Esat durdu ve bekledi. Evet bilmiyor, onu buraya bilerek çektiğimin farkında değil. Örgüt onun gibi rakibinin güçlerini düşünmeden hareket edenlerle doluysa bu işi bugün bile bitirebiliriz dedi içinden sevinçle ve kalp atışları normale döndü. Artık oyun başlamıştı ve bu oyundan galip çıkmak istiyordu. Bir şekilde onlardan bilgi almalı ama bilgi kaptırmamalıydılar. "Ufacık bir çocuktan ne istiyorsunuz ki ne yaptım ben size" yapmacık bir acındırma ifadesiyle karşılık verdi Esat Şimdi söz savaşı başlayacaktı, silahlar çekilecek sözler savrulacaktı. İki taraf da bilgi istiyordu, bilinmeyene ulaşmak istiyordu. Esat yine de temkinli yaklaşma tarafındaydı, Nisa sonuçta ellerindeydi ve yanlış bir söz ile onun başına bir şey gelmesine izin veremezdi. Bu yüzden bu seferlik, içindeki tüm arzuya rağmen, yem atıp balık yakalama isteğine rağmen, defansta kalacaktı ve oradan koparabildiği kadar koparmaya çalışacaktı. "Bak sen şu masuma. Nerede o, nereye kaçtı? Onu bulmak için geldiğimizi bildiğini biliyorum. Numara yapmana gerek yok. Onunla buluşup bir şeyler yapacaktınız değil mi, kaçtı mı yoksa buluşamadınız mı daha ha?" Esat içindeki kahkaha atma isteğini zorla bastırıyordu. Cidden yemişlerdi, biraz risk alsam kim bilir neler neler söyleyecekler ama hayır bunu yapmamalıyım. Plana uymam lazım. Vakit de yaklaşıyor. Oyun yaklaşıyor çocuklar. "Kim, o da kim desene ya. Ben nereden bileyim o kim, sağındaki mi solundaki mi yoksa yoksa arkandaki mi " diye bir an heyecanla sordu. Esat'ın heyecanlanmasından irkilen Aytekin, hızla arkasına döndü ama bir şey yoktu. Esat'a daha fena bir gülme isteği yayılıyordu. Hakkaten çok saf bu çocuk ya. Yine yuttu yemi. Artık başka bir zaman karşılaşırsak senden, örgütün iç planından dış planına her şeyi çıkartabilirim herhalde. İçinden kıs kıs

güldü Esat. Planı yürütmeliyim artık söz savaşını kendi lehime doğru çekmezsem zamanlamayı tutturamayacağım. "Dur dur korkma Aytekin ya şaka yaptım. Arkadaşlar yapar hep, biliyorsundur herhalde? " alaycı bir sırıtmayla baktı ve Aytekin ağzını açacakken sözünü bölüp devam etti " Hem sizden biri sesleri alamıyor muydu ya? Arkandan biri gelse duyardınız herhalde. Ya da yanımda biri olmuş olsaydı, konuşuyor olmuş olsaydım duyamaz mıydınız ki ya? " Aytekin bir an durdu ve Esat'a baktı. Evet doğru söylüyor kerata. Ayşe uyarırdı herhalde beni, gerçi sesi soluğu çıkmıyor zavallının ama dürterdi en azından değil mi ya? Yoksa biz gelmeden burada biri mi vardı ya, ne ima ediyor bu çocuk? Ayşe'ye doğru baktı. "Birilerini duydun mu Ayşe? " Başını iki yana sallayarak cevap verdi. Esat bir an hafifçe gülümsedi ve sonra aceleyle gülümsemesini sildi. Evet ayak üstü birinin ismini öğrenmiş olduk, demek sesleri duyabilen o. Acaba başka ne yapabiliyor ki, neyse göreceğiz artık dedi ve onları izlemeye devam etti. "Ya buraya gelmekteyse ve konuşarak uyarmaya çalışıyorsa onu, kaptan?" diye sordu diğer yandaki ninja kıyafetli çocuk. Aytekin düşündü bir an evet olabilirdi böyle bir şey. O yüzden böyle garip davranıyor, vaktinde eğitmeniyle buluşamadı, bizi oyalayıp onu uyarmaya çalışıyor kesin, gelmesini engellemeye çalışıyor. Vay baya zeki galiba bu Esat, diye düşündü Aytekin ama Esat'ın bunların çok ötesini düşündüğünden ve onun tuzağına düştüklerinden haberi bile yoktu. "Ayşe bir bak bakalım yaklaşan var mı?" diye seslendi Aytekin Esat'ın onları dikkatlice izlediğini fark etmeyerek Esat heyecanla bekliyordu acaba yaklaşan birini nasıl algılayacaktı. Ayak sesinden olmalı, o zaman toprağı dinlemesi gerekiyor gibi. Tam da düşündüğü gibi oldu. Ayşe çömelip, elini toprağa dayamış boynunu yere doğru eğmiş bekliyordu. Hım, demek ki elinden titreşimlerden falan alıyorsa artık sesleri. Neyse şimdilik bu kadar bilgi yeterli onun hakkında gibi. Görünüşe göre planlarımdan haberleri yok gibi duruyor ve her şey tıkırında gidiyor. Ellerini iki yana doğru açtı ve artık oyun başlasın dedi içinden ve gülümsedi. Ayşe bir anda başını yerden kaldırdı ve Aytekin'e baktı. Heyecanlandığı her halinden belliydi. Kısık bir sesle olabildiğince bağırmaya çalıştı ama ortaya bağırma değil de gittikçe kısılan bir ses çıktı "Biri geliyoooor." Aytekin haklı çıktığını düşünüp gülümsedi. Evet şimdi onu tuzağa düşürmemiz lazım, bakalım kimmiş bu çocukları eğiten. Ne yapmalı da onu tuzağa düşürmeli? Esat artık oyunun kontrolünü elime alma vakti. Oyunuma hoş geldiniz. Şu an her şey hesapladığım gibi gidiyorsa, gelen o olmalı o zaman sağ tarafımdan geliyor olmalı, bir kişiyi buradan azaltmanın vakti geldi. Sağ tarafına dönüp koşmaya başladı bir anda.

Onu fark eden ninja kıyafetli Ali bir anda çok yüksek hıza ulaşıp Esat'ın önünde dikiliverdi. Esat ne olduğunu anlayamadan Ali'ye toslayıp yere düştü. Gözünü açınca tepesinden bakan ninja kıyafetinin ardına saklanmış yemyeşil gözlerle karşılaştı. "Bir yere mi gidiyordun yoksa?" Ayşe de o tarafı işaret ediyordu eliyle. "Ses o taraftan mı geliyordu yoksa Ayşe" diye sordu Aytekin, Ayşe başıyla onayladı. "Ha ha planın işe yaramadı galiba Esatcım. Onu kaçması için uyaracaktın değil mi, bizim gücümüze şahit olunca hiç şansınız olmadığını anlamış olmalısın. " dedi ve sesli güldü. Esat'ın anlamadığı bir şey vardı. Neden bu kadar kendilerine güveniyorlardı. Eğer bizi eğiteni arıyorlarsa, ondan korkmaları gerekmez mi normalde? Bir anda ampul çaktı kafasında, yoksa onu da bizim seviyemizde biri mi sanıyor acaba, ya bu grubu buraya gönderenler öyle bir bilgi verdiyse? Tabi bu olası duruyor, yoksa bu kadar rahat ve hatalı davranmazdı herhalde. Olayın anahtarı bu gibi duruyor. Ama o değil de iyi sarsıldım ya düşerken hiç beklemedim böyle durduracağını. Ben de fazla küçümsedim galiba onları. Yerden doğruldu ve üstünü silkeledi. "Niye peşimizdesiniz. Bırakın bizi, bari onu bırakın bakın elinizdeyim zaten " diye bağırarak ve üzgün bir şekilde sordu Esat. "Çok güzel, çok iyi " diye seviniyordu Aytekin "işte böyle, acı çekmenizden zevk alıyorum. Daha bağır, ağla." Öfkeyle baktı Aytekin'e Esat. "O zaman ona bir sürpriz yapıp yakalayalım değil mi Ali? " dedi Aytekin pis bir sırıtmayla "Emrinle kaptan " dedi Ali ve hafifçe eğilip selam verip anında gözden kayboldu. Wow, diye içinden şaşırmadan edemedi Esat; cidden hızlıydı neredeyse gittiğini görememişti bile. Artık gerisi ona emanet, bir şekilde ne yapması gerekeni anlayacağından eminim. İçinden gülüyordu Esat, planım şaşırtıcı bir şekilde ayarında gidiyor, iyi oynadıysam artık. Oyunun kontrolü bizde şimdilik, o zaman artık bir sonraki aşamaya doğru ilerleyebiliriz. Ama her şeye rağmen mantıksız hareket ediyorlar. Tek kişiyi ona göndermek ya çok aptal olduklarını gösteriyor ya da onlara verilen bilgi de büyük bir yanlışlık var. Neyse, ben işime bakayım artık diye düşündü ve planın devamını uygulamak için uygun vaktin gelmesini bekledi. Salih elinden geldiğince koşmaya hızlanmaya çalışıyordu ama uzun yolda olduğundan vakit kaybettiğini düşünüp üzülüyordu. *** Ah be Esat, ne düşünüyordun bu planı yaparken, ya sana bir şey yaparlarsa ha! Ya bir arkadaşımı daha onlara kaptırırs... diye konuşuyordu kendi kendine ama cümleyi tamamlayamadan sesi kesiliverdi. Aklında Nisa'nın görüntüsü belirmişti; öylece kalakalmış yerde, buz gibi soğuk, sanki bir ölü gibi... Nisa'nın yaşıyor olması ona her ne kadar güç vermiş olsa da o görüntü kolay kolay aklından

çıkmayacaktı. Ne yaparsa yapsın, bir arkadaşını kaybetmişti,ona erişebilecekleri bir pozisyonda değildi. Bunun bir daha asla olmasına izin vermeyeceğim, asla! Zordu bir arkadaşı kaybetmek, uzak düşmek. Kim bilir Nisa neler düşünüyordu, ne haldeydi? Acaba üzülüyor muydu, yoksa hiçbir şeyden haberi yok muydu onun da? Söz verdim Nisa ne pahasına olursa olsun seni kurtaracağım, kurtaracağız. Artık güçleniyoruz, hazır ayağımıza da gelmişler. Artık yeter be, istediklerini yaptılar, Nisa'yı alıp götürdüler bizden kopardılar. Bu kez olmaz, bu kez durduracağım sizi. Ne pahasına olursa olsun! İçinde bir güç hissediyordu, sanki istediği hayali gerçekleştirebilecekmiş gibiydi. Ama son aylardaki tüm çalışmalarına rağmen kompleks somutlaştırma yapamamıştı henüz. İp, taş, sopa, yay gibi basit somutlaştırmalarda hiç zorlanmıyordu; bunların birleşik hallerini de üretebiliyordu ama mesela bir silah gibi şekli ve materyalleri karışık olan somutlaştırmalar yapamamıştı henüz. Yine de yapabildiklerini hayal gücüyle kullanıp çok farklı şeyler yapabildiğini göstermişti, Nisa ile karşılaştığı gün olduğu gibi. Hayal edebildikten sonra gerisi teferruattı. Ormana yaklaşmıştı, şimdi tetikte olması gerektiğini hissedip hızını kesti. Son bir durum değerlendirmesi yaptı. Ahmet eğer hiç durmadıysa, benden önce varmış olmalı; onun yolu biraz daha kısaydı hem. Tahminimce gittiği yolu düşünecek olursam diğer taraftan girmiş olmalı. Yani ne kadar etrafa bakınsam da onu buradan göremem. Esat ise ikimize de uzak olan taraftan girdi, yani onu da bu civardan görmem muhtemel değil. Aytekin onu takip ettiğine göre onlar da o civarda olmalılar, o yüzden buralarda fazla tehlike olmamalı. Tehlikenin az olduğunu düşünüp ormana daldı ve koşmaya devam etti. Esat'ın bulunduğu tarafa doğru ilerlemeye çalışıyordu. Şu an tehlikede olan Esat olmalı, Ahmet'in onun yerini kolay kolay bulabileceğini zannetmiyorum, kesin boş boş dolaşıyordur şimdi ormanda diye düşündü ve gülümsemeden de edemedi. Seviyorum seni tombiş. Esat'a ulaşmalıyım bu yüzden. Daha hızlı, daha daha hızlı gitmeliyim. Hızla yere düşmüş dalların üstünden koşa zıplaya giderken, engelleri aşmaya çalışırken bir anda frenledi kendini ve aradığını bulmuştu. Esat ve karşısında bekleyen iki kişi vardı. Biri Aytekin idi, diğeri de ninja kıyafetli bir çocuk. İlginç, Esat üç kişiler demişti üçüncü nerede acaba? Neyse ki Esat iyi duruyor, şu işi bir halledelim de ona yapacağımı biliyorum ben. Kalbime indirecekti, ne kadar koştum buraya gelene kadar diye düşündü ve derin bir nefes alıp soluklanmaya çalıştı. "Ooo kimleri görüyorum, diğer kaçak fare de geldi. Biz de tam işimizi bitiriyorduk. " diye sevinçle karşıladı Aytekin. Salih şaşkın bakışlarla Esat'a bakıyordu. Ne diyordu bu dangalak ya? Neler olmuştu burada, bir açıklama gerekiyordu ama Esat nedense hiçbir şey demiyordu. O an Esat cebinden bir defter çıkardı. Ha ha şu defter ha diye güldü içinden Salih.

Kendini dedektif gibi hissetmeyi seviyordu Esat bu yüzden olayları, bulduğu şeyleri not etmek için ufak bir not defteri taşıyordu son zamanlarda. Salih o defteri görünce sevinmişti çünkü Esat'ın iş üstünde olduğu belliydi ve karışmaması gerektiğini anladı. Oysaki Nisa'yı sormak için yanıp tutuşuyordu ama Esat'a güveni tamdı onun planına uymaya devam edecekti. Burada bir kişinin eksik olması da herhalde Esat'ın bir işi olmalıydı. Koçum benim ya, adam tam bir detektif oldu ya resmen. Esat defterden bir parça kopardı, buruşturup top haline getirdi ve Salih'e fırlattı bir anda. Aytekin'in bir an gülümsemesi silindi. Ne yapmaya çalışıyor bu çocuk diye sinirlendi. "Oyun mu oynuyoruz lan burada? Ne o öyle kağıttan top yapıp atmalar falan?" Esat artistik bir gülümsemeyle baktı : "İyi al bir tane de sana atayım " dedi ve bir sayfa daha koparıp üstüne bir şeyler karaladı ve top yapıp Aytekin'e fırlattı. Aytekin şaşkınlıkla bir an refleks yapıp topu yakaladı. Ne yapıyordu bu çocuk ya! İstemsizce kağıdı açıp okuması gerektiğini düşünmüştü. Büzüşmüş kağıdı düzeltti ve içine baktı : "Oyunuma hoş geldin." yazıyordu büyük harflerle. Aytekin'in yüzündeki ifade bir anda sertleşti, bozuldu. Yoksa bu bir tuzak mıydı, bizi kandırdı mı bu velet şimdi! Kağıdı hışımla yırtıp yere attı. Bu sırada Salih kağıdı hızlıca okumuş ve yapması gerekenleri öğrenmişti. Nisa'dan bahsetmeyecekti, güç olaraktan sadece ip oluşturmayı kullanacaktı ve ip oluşturacağı yerler ağaçların üstünde işaretlenmişti. Bir an gülümsedi, Esat'ın ne yaptırmaya çalıştırdığını anlamıştı, çok mantıklı bir plan diye düşündü. Üçüncü kişinin de nerede olduğunu anladım galiba, vay be Esat güzel plan yapmışsın. Muhtemelen üçüncüyü, bize çok sıkıntı çıkartabilir diye Ahmet'e yönlendirdin di mi, seni gidi kurnaz tilki seni, dedi ve gülümseyip işe koyuldu. "Oldu mu şimdi Aytekin. Öfke hiç yakışmadı yüzüne, oyun daha yeni başlıyor ama daha nasıl eğleneceğiz nasıl. " dedi Salih, gülümseyip Esat'a göz kırptı. Aytekin bir an şaşkınlıkla Salih'e baktı. Ne yapacaktı acaba, Ali de gitti ne yapıyor orada, niye gelmedi. O hızla şimdiye gelmesi lazımdı. O olsaydı şimdi, onun hızlandırmasını kullanıp ikisini de aniden alt ederdik. Off Ali, neredesin gel artık. Salih ellerini birleşti, bir süre odaklandı ve bir anda ellerini iki yana doğru açtı. Bir anda bazı ağaçların üstüne sarılı ipler oluşmuştu. Aytekin korkuyla bakakaldı ağaçlara. "İp ustası Salih karşınızda efendim," diye alayla selam verdi Salih. Helal be Esat. Bu sayede hem onları yakalayacağız, hem de benim gücümü ip oluşturmak sanacaklar. Çok iyi plan. Benim başka şeyler de oluşturabildiğimi görürlerse, işte o zaman tehlikeye girerdik. Esat'ın yazdığı gibi, asıl amaçları biz değiliz de bizi eğiten kişiyi bulmaya gelmişler. O zaman zaten güç sahibi olduğumuzdan emin gibiydiler, bari yanlış güç gösterelim de kozlarını kaybetsinler diye düşünmüş olmalı Esat. Bu sayede avantaj biz de olacak, tabi planın geri kalanını uygulayabilirsem. Biraz zor olacak gibi.

Salih koşmaya başladı bir anda. Yakınındaki iplerden birine doğru sıçradı. İpi tutmuş sallanıyordu, bir ileri bir geri. Oradan başka bir ipe atladı ve öncekini başka bir tarafa doğru fırlattı. Bir o tarafa bir bu tarafa doğru ipler üstünde gidip geliyordu. Ama yoruluyordu, ayağında yay falan olmadan bu işi yapmak çok zordu. Ama sadece ip oluşturabildiklerini düşünsünler diye de onu da yapamazdı. Zıplamaya iplerle yolculuk etmeye devam ediyordu. Bazılarını bağlıyordu. Tüm bunları fiziksel güçle yaptığı için, çok yoruluyordu ama kendini son limitine kadar itiyordu nedense. Bunu yapmam lazım, Esat yapabileceklerini yaptı şimdi sıra bende. Bu noktaya kadar gelmişken, zafere bu kadar yakınken pes edemem. Nefes nefese de kalsam, yorulsam da bunu yapacağım, diye kendine gaz veriyordu. Aytekin şaşkınlığını atlatmış kendine gelmişti. Etrafa bakıyordu, ağaçların üstünde dallarında ipler vardı. Yeni gelen çocuk, nedense maymun gibi bir ona atlıyor bir diğerine de atlıyordu. Yoksa... dedi ve duraksadı bir an. Ağaçların üstüne baktı, Bir an şaşkınlıktan gözleri kocaman oldu. Bizim üstümüze ağ mı örmeye çalışıyor, hatta etrafımıza mı yoksa? Hayır, hayır, buna izin veremem, bizimle yeterince dalga geçtiler ama daha bilmedikleri şeyler var. Ha ha daha Ayşe burada, daha ölmedik lan! Esat bir anda irkildi ve Aytekin'e doğru baktı. Bir şeyler planlıyordu hissediyordu, kendilerinden sakladıkları bir şey vardı ve bir anda ne olacağını anladı. Ayşe'ye bir şeyler işaret etmişti Aytekin. Esat ağzını açtı Salih'e bağıracaktı ki bir anda kulaklarını kapatmak zorunda kaldı. Ayşe sağ elini ileri doğru uzatmış avucuyla Esat'ı hedef almıştı. Bir şey gözükmüyordu ama galiba elinden kuvvetli ses dalgaları yayılıyordu. Esat darbenin etkisiyle kulaklarını kapatmıştı ama asıl şiddet ardından geldi, bir anda arkadaki ağaca doğru fırladı. Çok şiddetli bir yumruk yemiş gibi olmuştu. Karnındaki acıyla kıvrandı. Son anda neler olacağını anlamıştı, Salih'i uyarmak için bağıracakken darbeyi yemişti. Bunu düşünememişti, Ayşe sesleri duyabiliyordu ama demek ki asıl gücü o değilmiş. Ses oluşturmakmış, ya da titreşim, sinyal artık ne meretse. Esat aldığı sert darbenin etkisinden kurtulmaya çabalıyordu ama olmuyordu. Yere yığılmıştı ama dengesi bozulmuştu bir kere, ne kadar kalkmaya çabalasa da kalkamıyordu. Salih kendini işine vermiş bunları hiç fark etmemişti, zaten Ayşe'nin oluşturduğu ses kulakların algılayamadığı bir sesti galiba. Ayşe sonra Salih'e doğru döndü. Havada ipten ipe atlamaktaydı Salih. Hareket ettiği yöne doğru doğrulttu elini ve bir anda Salih darbeyi yedi. Havada bir ipten bir ipe atlarken, ne olduğunu anlayamadan gelmişti darbe. Ve etkisiyle havada fırlamış ve yere sert bir düşüş yapmıştı. Karnının yan tarafına gelmişti. Yerde ne olduğunu anlamaya çalışırken, eliyle karnını ovalıyor acıyı atlatmaya çalışıyordu ama sert bir darbe yemişti. Neler oluyor burada, diye de anlamaya çabalıyordu bir yandan. Esat kendine yeni yeni geliyordu. Ama içinde plandaki eksikliğinin acısı daha büyüktü. Ah aptal kafam, niye küçümsedim ki, her şey de çok güzel gidiyordu. E şimdi ne olacak, Salih tüm gücünü kullansa yener onu da, bunu yapmaması lazım. Ah şu gururlu ben! Hiç saldırı güçleri olmadığına o kadar kaptırmışım ki, demek ki bu güven güçlerinden geliyormuş. Ah, ah diyip hayıflanıyordu içinden Esat.

Salih'e baktı Esat uzaktan. Yerdeydi hala Salih. Havadan düşmenin de etkisi vardı. Ne olacak şimdi, her şeyi açığa mı vereceğiz yani? Bir anda arkalardan bir gürültü geliyordu. Bağırış, çatırtı karışık bir ses. Bir anda havada dönen tekmeyle Ahmet yere iniş yaptı. İndiği yer göçmüştü hafiften. Ardından getirdiği yaprak, dal karışımı da etrafa saçılıverdi. "Kung fu panda karşınızda" dedi Ahmet gardını almış bir şekilde. Herkes şaşkınlıkla bakakalmıştı Ahmet'e. Artistik bir giriş yapmıştı. Esat bir anda gülümsedi, içgüdülerini seveyim senin Ahmet be. Ali'yi yenmiş olmalı tam da düşündüğüm gibi. Ama normalde orada kalıp onun bir şey yapmasına engel olmalıydı, öyle planlamıştım ama içgüdüsü onu buraya yönlendirmiş olmalı. Helal olsun be Ahmet, sen olmasan sırrımızı açığa çıkarmak zorunda kalacaktık ki, Salih için en kötü durum bu olurdu herhalde. Aytekin sinirinden kıpkırmızı olmuştu. Ali neredeydi, bu çocuk da nereden çıkmıştı şimdi? Yoksa her şeyiyle mi bir tuzaktı burası, o diye biri hiç olmamıştı ve bu çocuk Ali'yi yenip mi gelmişti oradan? Hayır,hayır, hayır! Bu kadar da kanmış olamam! Ama olmuştu bile, Ahmet Ali'yi yenip gelmişti. Hem de havalı bir giriş yapmıştı. Yeter artık, bu işi bitirmemizin vakti geldi. Ne olursa olsun artık daha fazla alay edilmeye katlanamam! Ayşe'ye döndü : "TÜM GÜCÜNLE VUR" diye öfkeyle bağırdı. Salih kendine yeni gelmiş yerden doğrulabilmişti sonunda. Ahmet'e korkuyla bakıyorlardı, ya bir şey olursa diye. Ama harekete geçebilecek dengeye daha ulaşamamıştı henüz ve her şey saniyeler içinde gerçekleşmişti. Ayşe iki elini Ahmet'e doğrultmuş ve bir anda saldırmıştı. Ses gelmiyordu ve dalganın etrafa yaydığı basıncı herkes hissetmişti. Çok kuvvetliydi bu kez, Aytekin blöf yapmamıştı. Tüm öfkesiyle saldırmasını emretmişti Ayşe'ye. Ahmet ise safça gülerek bakıyordu, ninja kıyafetli Ayşe'ye. Ayşe'nin ağzında bir kımıldanma oldu ama çıkan fısıltı kimseye ulaşmadı ve dalga Ahmet'e doğru fırladı bir anda. Ahmet göbeğini ileri doğrulttu ve bekledi. Dalga göbekle temas edip onu geriye doğru itiyordu, biraz gerilemişti Ahmet istemsizce dalganın şiddetiyle. Sonra her şey tersine döndü bir anda. Dalga göbekten yansıyıp Ayşe'ye doğru fırlamıştı. Bir anda vurdu Ayşe'yi ve minik bedenli kız neye uğradığını bilemeden metrelerce uzağa fırladı, ancak ağaca çarpınca durabildi. "Üzgün olmana gerek yok. " dedi Ahmet muhtemelen Ayşe'nin ağzından çıkan son sözlere işaret ederek "Po'nun en güçlü yeri göbeğiydi. Tai lung ile yaptığı savaşı hatırlarsanız." dedi ve derin bir nefes verip arkadaşlarına doğru yöneldi. Ayşe darbenin etkisini kaldıramayıp bayılmıştı. Aytekin ise ağzı açık kalakalmıştı. Çok şaşkındı, bu çocuklar güçlüydü. Bana böyle bir şeyden bahsetmemişlerdi, gidip eğitmenlerini öğrenip gelecektim. Şu ipçi çocukta çok bir şey yok, onun dışında diğer ikisi çok yetenekli. Olamaz böyle bir yenilgi, olamaz! "Vay vay, minik pandamız günü kurtarır " diye gülümseyerek çakıştı Esat, Ahmet ile.

Salih de rahatlamıştı, az kalsın her şeyiyle dalacaktı Ayşe'ye kendini ifşa etmeyi göze alarak. Yenilmeyi yediremezdi kendine, özellikle Esat bu kadar uğraştıktan ve mükemmel bir plan yaptıktan sonra. Eliyle Ahmet'e selam verip yanlarına geldi. "Ayşe bayıldığına göre rahat rahat konuşabilirim, duyamazlar artık. İşi bitirmemizin vakti geldi arkadaşlar. " dedi Esat mutlulukla. Ahmet'e ne yapması gerektiğini anlattı. Plan tamamlanmalıydı artık, bir miktar sekteye uğramış olsa da sonuna gelebilmişlerdi sağ salim. Fiziksel güçte Ahmet'in üstüne yoktu, bu işi en iyi o yapabilirdi zaten. İplere baktı ve bir anda fırladı, oradan oraya atlıyor Salih'ten kat be kat hızlıca yapıyordu. Resmen ağaçların arasına ipten örgü yapıyordu. Bazen göbeğiyle yerden sekiyor, bazen ayağıyla ağaçtan destek alıp metrelerce yükseğe zıplıyor, bunları yapıp yara almadan yere iniyordu. Ahmet resmen Po olmuştu. Esat ve Salih de şaşkınlıkla izliyordu. Bunda bu kadar ustalaştığını bilmiyorlardı. Ahmet Doktora verdiği sözü düşünüyordu, ilk eğitimdeki. Onlara bir şey olması halinde tüm gücüyle koruyacaktı arkadaşlarını, takımın gücüydü sonuçta. Galiba, dedi içinden, sözümü tutabildim bugün. Zevk alarak ağaçtan ağaca uçmaya devam etti, aslında bunu sık sık yapalım ya, çok zevkliymiş bu iş. En son bir ipin ucunu kavradı ve hızlıca yere indi. Esat ve Salih de ne yapacak diye merakla izliyorlardı. Aytekin in olduğu yere gitti. Aytekin şaşkınlık ve korkuyla izlemişti tüm olanları, Ali muhtemelen dayağını yemiş nerelerdeydi, Ayşe baygındı. Benimse hiç savaş gücüm yok ki, ne yapacağım şimdi, kaçabilir miyim, kaçsam mı? Ayaklarım niye hareket etmiyor ya! Korkuyorum, ne yapacak bu ayı bana şimdi? Kaçman lazım, hadi ama ayaklarım hareket edin. Ahmet ipi donup kalmış Aytekin'in eline verdi ve geriye çekilip bekledi. Bir anda havalandı Aytekin, ipin çekme gücüyle. Ağaçlar arasına iplerle örülmüş ağın içine düştü ve Esat'ın planladığı sistem devreye girdi, ağ onu sarmaladı sarmaladı ve havada ağın içindeki bir balık gibi kalakaldı Aytekin. Ve plan tamamlanmıştı. İki kişiyi alt etmişler, üçüncüsü ise ağda ellerinin altındaydı ve o da tam bir korkak gibiydi. Esat'ın gözleri parlıyordu. İşte şimdi bilgi alma vaktim geldi, ne demişler sabretmezsen ne olur bekle senin de olur, ya da öyle bir şeyler işte. Arkadaşlar olarak birbirlerine sarıldılar ve kutladılar. Hepsinin bu galibiyette payı vardı, Esat planıyla Ahmet gücüyle, Salih de hayalleriyle katkı sağlamıştı. Mükemmel ekip çalışması işte tam olarak da buydu. Aytekin korkuyla ağın içinde beklemekteydi. Biraz çırpınmış, sonra faydasız olduğunu görüp akışına bırakmıştı artık. Aklında tek bir şey vardı, örgüte dönersem, artık yeni bir hedefimiz var en azından. Bu çocukları kesinlikle yakalamaları lazım, bunları kesin almamız lazım. Aytekin'i sorgulamak için ağın oraya doğru gittiler. Artık zaferin ödülünü almayı planlıyorlardı. Ama bir şeyin farkında değildi hiçbiri, artık onların güçlü olduklarını biliyordular. Belki de daha büyük tehlikelere kapı açacaktı bu olay. Esat tüm sevincine rağmen bir şeyin çok iyi farkındaydı : Aytekin ve grubu sadece bilgi toplama amaçlı bir gruptu. Yoksa saldırı güçleri bu kadar zayıf olmazdı, ya da gücü başkasında güç var mı yok mu kontrol etmek olan biri grubun lideri,kaptanı olmazdı. Ne yapacağız şimdi, bunları bırakmamız

halinde örgüt bizi hedef alacak kesinlikle. Kaş yaparken göz mü çıkardık acaba. Neyse yapacak bir şey yok, kim gelirse gelsin savaşacağız ve bir gün Nisa'ya ulaşacağız. Ağın önüne dikilip beklediler. Evet, dedi Esat içinden, tam da düşündüğüm gibi artık bizden çok korkuyor ve döndüğünde ilk iş bizim hakkımızda rapor vermek olacak. Bu şekilde bırakamayız ki bunu ya, off off ne yapacağız diye düşünmeye koyuldu. Bir anda bir şeyler oldu. Bir baskı hissediyorlardı içinde, çok güçlü bir kuvvet sanki onları yere doğru itiyordu, sanki bir şeyler onları üstten bastırıyordu. Kimsenin diğerlerine bakacak fırsatı olmamıştı. Zihnen ve bedenen sarsılıyorlardı, dengede duramıyorlardı, baskı çok güçlüydü. Bir anda kuvvetlendi ve bunun etkisiyle diz çöküp yere yığıldılar, tüm dünya kararmıştı onlar için. *** Salih diz çökmüş baskıyı yenmeye çalışıyordu. Ne oluyordu, bu da neyin nesiydi? İçinden kuvvetle bağırıyor ve mücadele ediyordu. Eli yerdeydi, kendini itip kalkmaya çalışıyordu. Arkadaşlarına bakamıyordu içinde yaptığı savaştan. Ahhhhh! Sonunda bir anda baskıya alıştığını hissetti. Yeri yumrukladı ve doğruldu. Ne olduğunu anlamaya çalışmaktan ne yapması gerektiğine karar veremiyordu. Bir baskı vardı, bunu yenmişti ama kendini toparlaması bir müddet alacak gibiydi. Bir ıslık sesi duydu sonra. Tiz bir ıslık sesi, neşeli bir müzik gibiydi, içi kıpır kıpır ediyordu. Gittikçe gürleşerek yaklaşıyordu. Salih kendini henüz toparlayamamış vaziyette öylece bekliyordu ayakta. Baskı hala etkindi ama alışmıştı. Git gide yaklaştı ses ve sonra bir adam gözüktü. Omzunda ninja kıyafetli bir çocuk taşıyordu, muhtemelen Ahmet'in yendiği kişi olmalıydı. Islık çalarak onların olduğu yere doğru geliyordu ve Salih hala ne yapacağını bilemeden donup kalmıştı. Adam yaklaşır ve omzundaki bedeni yere fırlatır, Ayşe'nin olduğu tarafa doğru. Islık çalmayı sürdürerek ilerler. Salih istemsizce adamın tipini incelemektedir uzaktan. Orta boylu, zayıf bir bedeni vardır. Gözünde güneş gözlüğü takmıştır, hafiften yağmur yağıyor olmasına rağmen. Top sakallı, jöleyle de saçlarını havaya dikmiş artistik bir tipi vardır. 19-20 yaşlarında gibi duruyordur. Salih bir an içinde bir dürtüklenme hisseder. Adamın yere attığı bedeni görünce irkilmiştir. İçinde bazı şeyler harekete geçmiştir. Ne oluyor burada, diye sorgulamaya başlar ve refleksle etrafına dönüp arkadaşlarına bakar. Yoksa, yoksa der ve kendine gelip hızlıca arkadaşlarının yerde yatan bedenlerine doğru gider. Hayır, olamaz, bir anda, hayır olamaz! Gider bedenlerini kontrol eder. Soğuk bir beden elleme korkusuyla yavaşça elini uzatır Esat'a, temas edince hafif bir rahatlama hisseder. Bedeni soğuk değildir ama neden yerde yatıyorlar ki? Neden kalkmıyorlar. Esaaaat, Ahmeeeet, kalksanıza, niye yatıyorsunuz ki? Hadi ama kalkın, bakın ne güzel galip geldik, kutlamalar yaparız. Hadi be Ahmet, sen kalk bari kebap yeriz gidip, hatta benden olsun be. Yerde öylece yatan bedenleri sallayıp kaldırmaya çalışmaktadır ama hiç tepki yoktur.

Ne oldu size, neden kalkmıyorsunuz ki? Olamaz, değil mi, böyle bir anda ölmüş- diyecekti ama tamamlayamadı cümlesini. Gözlerine yaşlar doldu, kendini tutamıyordu. Bir an adamın orada olduğu aklına gelip, beyni mantıklı çalışmaya başladı ve aklına dolan ihtimallerin ve düşüncelerin ardından nabızlarını kontrol etmek aklına geldi. Hızlıca tetikte kalarak, nabızlarının attığını görüp derin bir nefes verip rahatladı. Gözlerindeki yaşı sildi, artık mantığı yerindeydi ve ortamdaki baskıya alışmıştı iyice. Artık hesap sorma vakti, bakalım ne yapmış da bu durumda arkadaşlarım. Bunun hesabını ödeyecek, arkadaşlarıma en ufak zarar veren kim olursa hesabını ödeyecek, dedi kararlı ve adama odaklanmış gözlerle, içinde gittikçe kuvvetlenen bir coşku vardı. Artık kendimi tutamam, neyim varsa kullanıp ondan hesap soracağım lan! Adama doğru kararlı ve yavaş adımlarla ilerliyordu. Elleri iki yana açılmış, karşısındaki ürkütecek bir şekilde yürüyordu. Onun bu halini gören biri gözlerindeki kararlılıktan ne kadar ciddi ve ürkütücü olduğunu anlayabilirdi. İlerledi ve adamın biraz ötesinde karşısına dikildi. Adam Salih'i görünce ıslık çalmayı bıraktı bir anda, gözlüğünü kafasına koydu ve şaşkın gözlerle, karşısına dikilen çocuğu izliyordu. Sert bakışlarla adamı süzüyordu Salih. Ne yaptı arkadaşlarıma, ne olmuştu onlara! "Ne yaptın söyle, ne yaptın arkadaşlarıma!" diye bağırdı kuvvetle, etrafı sallayacaktı öfkesi neredeyse. Adam hala şaşkınlıkla bakıyordu Salih'e, sanki burada olmaması gerekiyormuşçasına. İlginç, cidden ilginç diye düşünüyordu. "Hoop, hooop, bir dur orada. Sakin ol öfkeli çocuk. Ben aslında bir şey yapmadım, onlar kendileri bayıldı. " Salih böyle bir cevap beklemiyordu. Bir an şaşkınlıkla, gözlerindeki kararlılık dağılmıştı. Nasıl yani, onlar kendisi bayıldı, ne diyor bu adam ya. Benimle dalga mı geçiyor. Tamam havalı olabilir ama bu cevap hiç de tipine yakışır havalı bir cevap değildi. "Ne diyorsun be ya? Açıkla!" dedi hala duran öfkesiyle Arkadaşlarını bu kadar çok seviyorsun ha, helal olsun. Sevdim seni. Senin bizden biri olduğunu söylememişlerdi bana, ilginç cidden ilginç. İlgiyle Salih'i inceliyordu uzaktan. "İşin aslı baya uzun bir hikaye aslında. Nereden başlasam, anlatsam mı anlatmasam mı bilemedim. Ama sen de bizden birisin sonuçta anlatsam daha iyi olacak -" derken Salih sözünü kesti. "Bizden biri mi? Ben senin bildiğin çocuklardan değilim. Bir de saçımı asla jöleyle öyle bir şey yapmam" dedi ve hafif uzun saçlarını arkaya doğru itti. "Ha ha, ne komik şeysin sen öyle. Sevdim seni çocuk. Bayadır bizim gibi birini görmemiştim. Dur bir özet geçeyim, tabi bölmezsen. Bizden derken, saf güç sahiplerini kastettim aslında. Buradaki herkes güç sahibi öncelikle onu bildiğimi söyleyeyim, örgütü, Aytekin'in burada oluş amacını biliyorum - " "Neden burada, niye gelmiş ki? Nisa ile ilgili mi yoksa?" diye telaşla sordu, örgütü amacı falan duyunca

Adam şaşkınlıkla bakakalmıştı. Nisa'yı biliyordu bu çocuk, nasıl olabilirdi. Kimdi bu nasıl bilebilirdi? B "Hop, bir dur ya. Bölme de anlatayım. Ayrıca bu Nisa olayını detaylı konuşacağız merak etme, hiç merak etme " diyerek teselli etmeye çalıştı yoksa konuşmasına bir türlü izin vermeyeceğini fark ederek. "Baştan başlayayım öyleyse, güçlerden. Bildiğin üzere somutlaştırma, hayal gücüyle gelen bir güç. Hiç ne tür güçler olabileceğini düşünmediğinden eminim. " Salih'ten karşı bir yanıt gelmediğini görüp devam etti. "Güçler içerik olarak; somutlaştırma tabanlılar, düşüncesel boyuttakiler gibi farklı kategorilere ayrılıyor ama bunları şu an anlatıp da aklını karıştırmayayım. Asıl değinmek istediğim sınıflandırma kapasite üzerine yapılan. Buna göre güçler ikiye ayrılıyor : saf güçler ve kopya ya da parça diye isimlendirilen güçler. " Salih öfkesini unutmuş şaşkınlıkla dinliyordu. Doktor bunlardan hiç bahsetmemişti. Evet, güçlerin türlerini önceden düşünmediğim doğru ama bu kadar zahmete girip sınıflandırmışlar bir de. Tam da önlük takmış beyaz sakallı profesör kılıklı büyüklerin işi bu dedi ve dikkatle dinlemeye devam etti. "Saf güçler isminden de anlaşıldığı üzere saftır. Bu güçler, dünyaya şekil verebilecek güçlerdir. Kopya, parça güçler ise bu saf güçlerin alt kümesi denilebilecek, sınırlı güçlerdir. Bu tarz güçlerle, dar alanda bir çok şeyi başarabilirsin ama dünyaya şekil verme imkanın yoktur. " Salih ağzını açıp heyecanla soracaktı ki, çok böldüğünü fark edip bölmekten vazgeçti. Ama içinden merak etmeden de edemedi. Ne diyordu bu adam, dünyaya şekil vermek falan? Çılgın herhalde, baksana tipinden belli zaten. "Dünyaya şekil vermek derken neyi kastettiğimi merak ettiğini biliyorum, yavaş yavaş anlatacağım ve sonunda sen de bana hak vereceksin. Şekil vermekten kastım, yepyeni bir ortam oluşturabilmek de denebilir. Etrafta değişikliğe, farklılığa yol açabilen güçlerin büyük bir kısmı bu sınıftadır. Senin gücünü bilmediğimden kendimden örnek vereyim. Ben şekil değiştiriciyim. Nesnelerin şeklini, kendisini tamamen farklı bir şeyle değiştirebilirim. " dedi ve hızlı bir hareketle başındaki güneş gözlüğü normal camlı bir gözlüğe dönüştü. Salih şaşkınlıkla bakmaya devam ediyordu. Güzel yetenekmiş, düşündüm de hakkaten etrafı şekillendirebilir bu güç ile. Peki ya ben, saf güç kullanıcısı olduğumu iddia ediyor, ben etrafı değiştirebilir miyim? Düşündü biraz, evet galiba, sonuçta somutlaştırma ile istediğim nesneyi oluşturabiliyorum. Tamamen farklı bir çevre de oluşturabilirim dolayısıyla. "Yavaş yavaş sadede geliyorum. Bu örnekle saf güç derken neyi kastettiğimi biraz anlamış gibi duruyorsun. Kopya güçlere örnek vereyim bir de. Yerde yatan Ali'yi görüyor musun?" dedi ve ninja kıyafetli çocuklardan birini işaret etti. "Onun gücü kendi ve dokunduğu nesnelerin hızını kontrol etmek. Aslında bu da biraz saf güç gibi duruyor ama değil. Asıl saf güç etraftaki tüm nesnelere hakimiyeti gerektirir. Ali'nin gücü, o gücün bir parçası,kopyası. Gerçi henüz tüm nesnelerin hızlarını kontrol eden kişiyi bulabilmiş değiliz. " Salih bir an donakaldı. Aklına bir sahne gelmişti. Üstüne üstüne gelen bardaklar, sağa sola hareket etmeleri... Ne oluyordu, ne zaman olmuştu bu olay? Karşılaştım mı yoksa, hızı kontrol eden biriyle

önceden? Zorladı, zorladı ama hatırlayamıyordu, aklına cisimlerin hızını kontrol eden birinin görüntüsü gelmiyordu. Bardaklar da neydi o zaman, onlarca bardak havada hızlıca kendine doğru gelmişti, nereden hatırlıyorum bunu? Aman neyse dedi aklına bir şey gelmediğini fark edip. "Yani özetle, saf güçler diğerlerine göre çok daha kapsamlı ve güçlü. Bu yüzden bu tarz güce sahip olanlar, diğer kişiler göre çok daha fazla haya gücüne sahip oluyorlar. Ben buraya gelirken, benden etrafa yayılan gücün baskısından diğerleri kendinden geçti. Tabi bu olay ancak güç kullanıcılarına karşı oluyor, sonuçta sadece onlar hissedebildikleri için hayal gücünü. Ve senin saf güç kullanıcısı olduğunu da buradan anladım. Benim baskımı kaldırabilecek kadar güçlü olduğun için sen de bizden birisin" dedi ve gülümsedi. Bizden biri tabiri, ne kadar Salih'in hoşuna gitmemiş olsa da açıklaması gayet mantıklı geldiğinden, hayır değilim diyerek karşı çıkmaya yeltenmedi. Her şey iyi güzeldi detüm bu safsatadan öte merak ettiği bir şey vardı : Nisa. "Nisa diyordun, tanıyor musun?" diye sordu Salih artık sorabileceğine kanaat getirip. Adam Salih'i inceliyordu. Nisa'yı nereden tanıyordu bu çocuk, herkesin hafızasından silinmiş olmalıydı. Kim bu çocuk? "Amma telaşlısın ha. Bir tanışsaydık falan, normal insanlar yapar ya hani? Beni de gaza getirdin çat diye sana güçleri anlatmışım" dedi ve başını sallayıp silkindi. "Kimsin necisin, gücün ne, kim öğretiyor sana güç kullanmayı?" Salih bir anda irkilmişti. Neden bu kadar şey merak ediyordu bu adam? Ne zaman Nisa'yı sorsa konuyu değiştiriyordu bir de. Cevaplamamam gerektiğini hissediyorum ama bir şekilde benden şüphelenmeden bilgi almam lazım. Saf güç kullanıcısı olduğumu biliyor, bir de gücümü öğrenmesi sıkıntı olur gibi. Acaba Aytekinleri örgütten mi tanıyor, galiba Nisa'yı da biliyor. Yoksa örgütten mi bu adam da? Öyle olsaydı daha saldırgan yaklaşmaz mıydı ki, Aytekin ve grubu gibi. Örgütten değil gibi, hem böyle güçlü biri madem buraya gelecekti, Aytekinlerin görevini, eğitmeni bulmayı, çok daha rahatlıkla hiç zorlanmadan yapabilirdi bu adam. Öyleyse başka bir amaç için burada, örgüt için değil. Kim bu adam neyin nesi? "Biriyle tanışırken, önce kendini tanıtmak gerekmez mi, nezaket görgü falan açısından. Bilmem anlatabildim mi " dedi Salih çocukça bir gülümsemeyle Ha ha, vay seni gidi kurnaz. İyi bakalım öyle olsun. "Ben şekil değiştirici Eren. " dedi ve seni bekliyorum der gibi baktı. "Ben de Salih-" dedi ve gücünü söyleyip söylememe kararsızlığında bekledi. "Gücünü söylemek istemiyorsun galiba. İyi sen bilirsin, eninde sonunda öğreneceğime eminim eğer şartlar gösterdiği gibi ilerlerse" dedi Eren ve etraftaki kişilere baktı. Parmakla sayıyordu baygın bir şekilde yatan çocukları. En garibi de Aytekin olmuştu, ağaçlar arasındaki ağda sıkışıp kalmıştı gözleri kapalı güzel bir uyku çekercesine. Eren sonra durdu ve aklında bir şeyler geçirdiği belliydi. "Sana bir şey soracağım Salih. Hiç düşündün mü elimizdeki güçlerin ne kadar önemli olduğunu? "

Salih şaşkınlıkla baktı adama. Tamam önemliydi, bir şeyleri değiştirebiliyoruz falan hayaller gerçekleşiyor da ne demeye çalışıyor acaba? "Temel kuralları hatırlarsın, somutlaştırma dairesi içinde hayal somutlaşmış olur. Eğer daire dışında kalan birinin görüş alanına bu hayal girerse kırılma oluşur normale dönülür. Peki bu daireyi dünyayı kapsayacak kadar geniş tutsak ne olur sence? " dedi ve Salih'e keskin bakışlarla baktı. Salih'in nutku tutulmuştu. Böyle bir şey mümkün müydü, nasıl olabilir? Milyarlarca insanı kapsayacak bir güce sahip olmak? Hayır, böyle bir şey olamazdı. Titrek bir sesle karşılık verdi: "Hayal artık herkes için somutlaşmış olur ama hayır olamaz böyle bir şey ya. " "Kısmen doğru, buna artık somutlaştırma denemez aslında. Buna gerçeklik oluşturma denilir. Kırılamayacak bir gerçeklik. Ama düşündüğünün aksine böyle bir şey var, örneğiyle anlatacağım." Salih bakakalmıştı. Nasıl olabilirdi, tüm herkesi kapsayacak bir somutlaştırma yapmak. Aklı almıyordu, böyle bir şey olabilir miydi cidden? "Ama önce halletmem gereken bir şey var. Şunu da aklının bir köşesine yaz, her gücün belli bir kapasitesi ve belli bir sınırı vardır. Gücünü kullandıkça onu farklı bir şekilde farklı amaçlar için kullanabileceğini fark edeceksin. " Salih sessizce izliyordu Eren'i. Sırayla, Ali, Ayşe ve Aytekin'e doğru gitti ve elini alınlarına dayayıp bir şeyler yaptı. Ne yapıyordu şimdi bu? Salih'in iyice aklı karışmıştı, güçler daireler falan derken şu an sadece izleyebiliyordu. "Tüh ya, kaosun bitmesine de az kaldı. Ah be, daha kendim için kullanacaktım ya" dedi Eren ve kendi kendine hayıflandı. Bir anda Salih'in aklına bir fikir geldi. "Tabi ya" dedi heyecanla " eğer kaostan gelen o yoğun gücü kullanırsan dünya çapında somutlaştırma yapabilirsin. Yoksa öyle bir şey mi yaptın az önce, örnekle anlatacağım diyordun zaten" dedi Salih ama az önce ne yapmıştı ki, bir şeylerin şekil değiştirdiğini falan görmemişti. "Yok canım o kadar da değil. Vücudun kaldırabileceği belli bir seviyeyi aşamazsın, yoksa kendine zarar verir hatta öldürebilirsin, kaşık kepçe misali. Herkesin bir kapasitesi var, güçlendikçe artan. Ama ülke çapında falan yaptım diyebilirim. " "İyi ama ne yaptın ki hiçbir şey değişmedi. " "Saf güç kullanıcıları çok az bulunuyor. Seni ve arkadaşlarını örgütten uzak tutmak, onların sizin hakkınızdaki ilgisini azaltmak için hafızalarını değiştirdim. Demiştim ya her gücün belli bir kapasitesi var diye. Şekil değiştirme gücünde ustalaşınca, hafızada anılarda değişiklik yapabildiğimi fark ettim. Ama tabi ülke çapında falan oldu galiba, daha fazla zorlayamadım kendimi." Salih'in bir anda öfkeyle gözleri büyüdü. Hafıza değiştirmek... Tabi ya, kesin o olmalıydı. Nisa dedi içinden ve öfkeden göz yaşlarına tutuldu. Nisa'yı hafızalardan silen kesinlikle oydu. Başka nasıl olacaktı değil mi, herkes bir anda unutmuştu. SENİ PİSLİK, BUNUN HESABINI SORACAĞIM.

Salih'in tepesi atmış öfkeden yumruğunu sıkıp elini kanatmıştı. Çok sinirlenmişti, tutamıyordu kendini. Gücünü saklamakmış falanmış hiç kalmamıştı aklında. Tek istediği şu adamdan öfkesini almaktı. Elini iki yana doğru açtı ve elinde iki bıçak belirdi. Gözü dönmüştü, ne yaptığını umursamıyordu şu an. Eren bir an şaşkınlıkla ne oluyor diye Salih'e baktı. Neden bir anda sinirlenmişti böyle. Ağzını açıp konuşmasına fırsat kalmadan Salih bıçakları nefretle Eren'e fırlatmıştı. İyi o zaman öyle olsun, gücünü öğrenmek derken şimdiyi böyle bir şeyi kastetmemiştim ama neyse, senin istediğin gibi olsun. Eren kaçmaya yeltenmemişti bile. Elini ileri doğru uzattı ve bir anda ilerleyen bıçaklar plastik bıçağa dönüp eline dokunup yere düştüler. Salih daha da öfkeleniyordur onun durdurduğunu görünce. Salih Eren'in ayağına dolanmış ip oluşturuverdi bir anda. Eren daha ne olduğunu anlayamadan ipi hızla çekmiş ve Eren'i sırt üstü yere düşürmüştü. Eren şaşırmıştı ayağındaki ipi görünce. Yoksa, yoksa, bu olabilir mi diye yattığı yerden şaşkınlıkla düşünüyordu, ağaçlara bakaraktan. Bu güç... Diye düşünürken kafasına doğru düşen kocaman bir taş gördü ve gözleri fal taşı gibi açıldı. Aniden harekete geçti, ayağındaki ipi incecik bir lastiğe dönüştürdü, düşen taşı da yumuşak bir topa. Ne olur olmaz diye refleksle lastiği koparıp yana doğru yuvarlandı ve top yere çarpıp seke seke uzaklaştı. Her defasında şaşkınlığı artıyordu. Neydi şimdi bu, düşündüğüm gibi galiba. Artık bu işi ciddiye alma vaktim geldi. Salih hala öfkeyle ona bakıyordu. Beni uzun zamandır yere kimse düşürmemişti çocuk, sen şovunu yaptın sıra bende artık. Elini iki yana açtı ve bir sağı indiriyor, kaldırıyor bir diğerinde aynısını yapıyordu. Salih bu ne yapıyor diye düşünecek fırsatı olmamıştı. Etrafındaki ağaçlar bir anda eğilmiş üstüne doğru gelmişlerdi. Kaçmaya bir an yeltenmişti ama neden hareket edememişti, etrafı ağaçlarla sarılmıştı ve sonra ağaçları itmeye çalışırken fark etmişti ağaçların sertleştiğini. Ayağına kenetlenmiş tuzağı ise en son fark edebilmişti. Eren bir anda Salih'i yakalamıştı, önce ağaçların sertliğini değiştirip eğilmelerini sağlamış, Salih'i kıskaca alınca tekrar sertleştirmişti. Bunu yaparken de Salih'in ayağının altındaki otları tuzak gibi kullanıp ayağını hareket ettirmesini önlemişti. Bu sayede ani bir refleksle kaçamamıştı Salih. Hareket edemiyordu, ellerini ayaklarını kullanamıyordu. Bu şekilde kaçamam buradan diye düşündü, elimi kullanabilsem keserdim bunları. PİSLİK! diye öfkeyle bağırdı içinden, Nisa'yı sildiğin gibi bizi de siliyorsun değil mi! "Nisa'ya yaptıklarını bize de yapıyorsun!" Eren kaşlarını çatıp baktı, ne demek istiyordu Salih? "Nisa'ya ben hiç bir şey yapmadım, işin doğrusu daha bir iki gün önce ilk kez gördüm onu. Sonrasında öğrendim bazı olayları. Ne diyorsun be çocuk, aklından ne geçiriyorsun?" Salih'e yayılan şaşkınlık öfkesini bastırıyordu. Yalan söylüyor olabilir mi? Bu kadar şey anlattıktan sonra yalan söyleyecek bir tip değil gibi, aslında Nisa'ya zarar verecek birine de benzemiyor. Düşünmeden hareket ettim galiba. "Nisa'yı hafızalarımızdan sen silmedin mi?"

"Ha ha. Ben şekil değiştiriciyim dedim ya. Şekil değiştirebilirim, nesnelerin sıfatına göre,içeriğine göre, şekline göre değişiklik yapabilirim ama bir şeyi yok edemem, silemem. Aytekin ve grubunun sizi içeren sizin güç kullandığınız anılarında değişiklik yaptım ve sizin güç sahibi olmadığınızı her şeyin bir yanlış anlaşılma olduğunu sanıyorlar, ya da sanacaklar kendilerine geldiklerinde. Bir anıyı, bir kişiyi silmem mümkün değil, sadece değişiklik yapabiliyorum. " Salih bir anda etrafa ısı yayar gibi öfkesini saldı. Her şeyi yanlış anlamış ve berbat etmişti. İçine pişmanlık yayılıyordu. Neden düşünmeden hareket ettim ki, hem ne de güzel bir şey yapmış bizim için. "Ama seni salmayacağım anlatacaklarım bitene kadar. Yoksa bana bir daha saldırabilirsin. Az önce kullandığın gücü görünce aklımdaki bazı şeyler yerine oturdu ve her şeyi çok iyi anlıyorum şu an. O yüzden uslu dur ve beni dinle." dedi ve Salih'in üzgün bir ifadeyle kendine baktığını görünce devam etti "Nisa'yı kurtarmak istediğini anlıyorum yaptığın hareketlerden ve davranışlarından. Nisa'nın örgütte olduğunu biliyorsundur. Ama sizin bir araya gelmenize asla izin veremem, şimdi gördüklerimden sonra." dedi ve başını üzgünce yere eğdi, Salih'in gözlerine bakmak istemiyordu bunları anlatırken. Salih'in bir anda kalp atışları hızlanmıştı. Öfkeleniyordu, göz bebekleri büyüyordu, öfkesi artıyordu ama içinde bulunduğu çaresiz durumdan çıkamamasının çaresizliğiyle de yanıp bitiyordu. Gözleri dolmuştu bir şey yapamamaktan, şu adama haddini bildirememekten. Ne diyordu, nasıl izin veremezmiş ki ne? O da kim oluyor lan! Öfkeyle elini vurmak istiyordu bir yere ama vücudunun hiçbir yerini kıpırdatamıyordu. Eren başı yerde konuşmaya devam etti. "Ne kadar üzüldüğünü anlayabiliyorum. Ama fedakarlıklar için bu şart, daha beterlerini çektim ben de, inan bana seni anlayabiliyorum." "Ne diyorsun ULAN! Fedakarlıkmış, ne fedakarlığı, sadece arkadaşımıza, kavuşmak istiyoruz be! Bana mı kaldı fedakarlık!" gözlerinden yaşlar akıyordu öfke ve çaresizlik içinde. Kıpkırmızı olmuştu gözleri. Bu iç parçalayıcı sesi daha kaç defa duymak zorunda kalacağım acaba, diye düşünüyordu Eren. Yapabileceğim bir şey olsa inan yaparım ama durum çok karışık be Salih. Bulunduğun konumun önemini bilmiyorsun ki nasıl anlatayım sana şimdi her şeyi. Sevdiğinden ayrılmayı öylece kabul edemez kimse değil mi? "Fedakarlık, ne de güzel bir kelime, tabi sana ne için fedakarlık yaptığını, yapacağını anlatmam bayağı zor olacak, bilmediğin çok şey var. Bu yaşta anlatamam sana, kaldıramazsın. Bırak da her şey bir oyun olarak kalsın, prensesi oyun sonunda kurtarırsın canavarlardan." Salih'in aklı karışıyordu bir taraftan. Ne demeye çalışıyordu bu adam, gizemli gizemli konuşmalar falan. Of be of! Bir şuradan çıkabilseydim. Ne kadar da güçsüzüm. "Biz oyun sonuna mario da, kestirmeden giden çocuklarız, emin ol bu iş burada bitmeyecek!" diye karşılık verdi Salih içindeki dürtüyü bastıramayarak.