Stephen King - Kara Kule Cilt 7 Kule www.cepsitesi.net Usta yazar Stephen KIng'in epik serisinin son kitabı, "gerilim ve duygusallığın hipnotize edici bir karışımı... iblisler, canavarlar, kıl payı kaçışlar ve büyülü boyut kapılarının olaylarla dolu, iç içe geçmiş öyküsü." (New York Times Kitap İncelemesi) Stephen King'in efsanevi kariyerinin büyük bir merakla beklenen kitabı, Kara Kule VII: Kara Kule - çok satan kitaplar yazarının epik serisinin-otuz üç yıl önce Silahşor ile başlayan ve Donald M. Grant'in 1981'de bu ilk kitabı sınırlı sayıda basmasından sonra milyonlarca ateşli hayran kazanan hikâyenin son bölümü. Serinin bu kitabında "ilerlemiş" bir dünyadaki son silahşor olan Roland Deschain'in yolculuğu sona eriyor. Serinin ilk kitabı gibi sonuncusu da ünlü fantezi ressamı Michael Whelan tarafından resimlendirildi. Kara Kule, Cal-la'ntn Kurtları'ma çok başarılı bir bestseller olmasını sağlayan, zafer ve kayıp bileşimiyle Roland'ın en büyük hedefi kuleye, tüm zamanların ve mekanların merkezine olan yolculuğunun son safhasını anlatıyor. Ama bu kez, Roland ve ka-tet'i New York'taki Dixie Pig'den Uç-Dünya'daki Algul Siento'ya giderken kayıplar kendi içlerinde yaşanıyor. Mia'nın bebesi Mord-red'den Kızıl Kral adıyla bilinen kötü güce kadar tüm düşmanları giderek daha büyük bir umutsuzluğa düşüyor. Arayışının son aşamasında Roland'ın bir yoldaşa, kuleye girebilmek için son bir anahtara daha ihtiyacı oluyor. Onu orada, kulenin tepesinde bekleyenler, hiç şüphesiz King'in sayısız hayranını şaşkınlığa düşürecek bir gizem. Stephen King'in eşi bulunmaz hikâye anlatım gücü ve fanteziye ilginin en üst düzeyde oluşuyla Kara Kule'nin piyasaya çıkması, yayıncılık dünyasında bu yılın en önemli olayı olacak.
Onu dinleyecek dikkatli bir kulak olmaksızın konuşan, dilsizdir. Bu yüzden, Sadık Okuyucu, Kara Kule serisinin bu pn kitabı sana ithaf edildi. Uzun günler ve hoş geceler. Duymamak mı? Oysa gürültü her yerdeydi! Bir çanın sesi gibi. Giderek artarak yükseliyordu. Kayıp serüvencilerin, yoldaşlarımın... İsimleri kulaklarımda... Ne kadar güçlü ve ne kadar cesur Ne kadar şanslı ama her biri yok oldu. Kayboldu, kayboldu! Bir dakika elem dolu yılların kara habercisi oldu. Orada durdular, tepe eteklerinde sıralanıp Sonumu görmek için buluşup bir başka resim için Yaşayan bir çerçeve! Alev perdesinin arasında Hepsini gördüm hepsini tanıdım. Ama yine de Korkusuzca götürdüm boruyu dudaklarıma Ve üfledim. "Childe Roland Kara Kule'ye geldi." Robert Browning "Childe Roland Kara Kule'ye Geldi" Elimde altıpatlarla Doğdum, Son duruşumu Bir silahın gerisinde yapacağım. Bad Company Ne hale geldim? En yakın dostum Tanıdığım herkes Sonunda terk edip gidiyor Her şeye sahip olabilirdin Pislik imparatorluğum Seni yeneceğim Seni inciteceğim -Trent Raznor BİRİNCİ KISIM KÜÇÜK KIZIL KRAL DAN-TETE BİRİNCİ BÖLÜM CALLAHAN VE VAMPİRLER 1 Peder Don Callahan bir zamanlar, ismi Salem's Lot olan ve artık hiçbir haritada yer almayan bir kasabanın Katolik rahibiydi. Artık umur-sadığı yoktu. Gerçeklik gibi kavramlar onun için önemini yitirmişti. Bu eski rahip şimdi elinde kâfir bir nesne, fildişinden oyulmuş bir kaplumbağa heykeli tutuyordu. Kaplumbağanın ağzında bir çentik, sırtında da soru işareti şeklinde bir çizik vardı ama bunlar dışında harikuladeydi. Güzel ve güçlü. Gücü elinde elektrik akımı gibi hissediyordu. "Ne kadar güzel," diye fısıldadı yanındaki çocuğa. "Bu Kaplumbağa Maturin mi? O, değil mi?" Çocuk Jake Chambers'dı ve başlangıç noktası olan Manhattan'a tekrar dönmeden önce uzun süren bir tur atmıştı. "Bilmiyorum," dedi. "Ona sköldpadda diyor. İşimize yarayabilir ama içerde bizi beklemekte olan adamları öldüremez." Başını Dixie Pig'e doğru sallarken az önceki cümlesinde Susannah'yı mı Mia'yı mı kastettiğini merak etti. Bir zamanlar bunun önemli olmadığı, zira iki kadının sıkıca iç içe geçmiş olduğu söylenebilirdi. Ancak o an önemi olduğunu veya çok yakında olacağını düşündü.
"Yapacak mısın?" diye sordu Jake, pedere. Mücadele edecek misin? Savaşacak mısın? Öldürecek misin, anlamındaydı sorusu. "Ah, evet," dedi Callahan sakince. Bilge gözlü, sırtı çizik fildişi kaplumbağayı, taşıdığı tabancanın yedek kurşunlarını koyduğu göğüs cebine attı ve orada olduğundan emin olmak için üstten şöyle bir yokladı. "Kurşunlar bitene dek ateş edeceğim. Onlar beni öldürmeden önce biterse... tabancanın kabzasıyla saldıracağım." Duraksaması o kadar kısaydı ki Jake hissetmedi bile. Ama o duraksamada Beyaz, Peder Callahan ile konuştu. Arada birkaç yıllık inançsızlık dönemi, onu kavrama yeteneğinin önce azaldığı, sonra tamamen kaybolduğu zamanlar olmasına rağmen çok eskiden, hatta çocukluğundan beri tanıdığı bir güçtü. Artık o karanlık günler geride kalmıştı. Beyaz yine onunla birlikteydi ve Tanrı'ya teşekkürler, dedi. Jake başını sallıyor, Callahan'm zar zor duyabildiği bir şey söylüyordu. Jake'in ne dediği önemli değildi. Diğer sesin, belki Tanrı demek için fazla yüce olan bir şeyin... (Gan) sesinin söylediği çok önemliydi. Çocuk yola devam etmeli, dedi ses ona. Burada ne olursa olsun, olaylar nasıl gelişirse gelişsin çocuk ilerlemeli. Hikâyedeki rolün sona ermek üzere. Onunki daha sürecek. Krom bir ayak üzerine yerleştirilmiş levhanın önünden geçtiler (ÖZEL BİR FAALİYET YÜZÜNDEN KAPALIYIZ). Jake'in özel arkadaşı Oy, dişleri sırıtırmış gibi gözler önüne serilmiş halde ikisinin arasında yürüyordu. Jake basamakların tepesine varınca Susannah-Mio'nun Calla Bryn Sturgis'den getirdiği saz keseye uzandı ve iki tabağı çıkardı-'rizalar. Tabakları hafifçe birbirlerine vurdu, çıkan tok tınlama sesi üzerine başını salladı ve, "Seninkini görelim," dedi. Callahan, Jake'in Calla New York'tan götürdüğü ve sonra tekrar geri getirdiği Ruger'ı havaya kaldırdı; hayat bir tekerlektir ve hepimiz teşekkürler deriz. Peder, Ruger'ın namlusunu düelloya hazırlanan biri gibi bir anlığına sağ yanağının önünde tuttu. Sonra kurşunları ve kaplumbağayı koyduğu göğüs cebine dokundu. Sköldpadda'yı koyduğu cebine. Jake başını salladı. "İçeri girdikten sonra bir arada kalacağız. Daima birlikte. Oy aramızda olacak. Üçe kadar sayacağım. Ve bir kez başladık mı sonuna dek durmayacağız." "Durmayacağız." "Evet. Hazır mısın?" "Evet. Tanrı seni korusun evlat." "Seni de, peder. Bir... iki... üç." Jake kapıyı açtı ve ikisi birlikte loş ışığa ve kızarmış etin yoğun kokusuna daldı. 2 Jake akıbetinin ölüm olacağından şüphe duymadığı savaşa girerken gerçek babası Roland Deschain'in iki sözünü hatırladı. Beş dakika süren savaşlar, binlerce yd yaşayan efsaneler yaratır. Ve ecel geldiğinde mutlu ölmek zorunda değilsin ama tatmin hissi duyarak ölmelisin, zira hayatını başından sonuna dek yaşamış olacaksın ve daima ka'ya hizmet edildiğini bileceksin. Jake Chambers, Dixie Pig'i tatmin dolu gözlerle inceledi. 3 Aynı zamanda kusursuz bir berraklıkla. Duyuları o kadar keskinleş-mişti ki sadece kızaran etin değil, sıvandığı biberiyenin de kokusunu alıyor; nefesinin sakin ritmini duymakla kalmıyor, boynunun bir tarafından beynine çıkıp diğer tarafından kalbine inen kanının mırıltısını da duyuyordu. Ayrıca Roland'ın en kısa savaşın bile içinde yer alanlar için ilk atıştan son ceset yere yığılana dek uzun göründüğünü söylediğini de hatırlıyordu. Zaman esniyor, yokluğun sınırlarına dek uzanıyordu. Jake o zaman anlamadığı halde anlıyormuş gibi başını sallamıştı. Artık anlıyordu. İlk düşüncesi, sayılarının çok fazla olduğuydu... çok çok fazla. Ço
ğunluğunu pederin "sığ adamlar" dediği yaratıkların oluşturduğu yüze ya kın düşmanla karşı karşıyaydılar. (Bazıları sığ kadınlardı ama Jake pren sibin aynı olduğundan emindi.) Aralarında, etraflarında mavi auralarla, kül gibi benizlere sahip ve bazıları eskrim kılıçları gibi ince olan vampir ler vardı. * Alçak sesle hırlayan ve dişlerini gösteren Oy, Jake'in ayağının dibinde duruyordu. Kokusu havayı saran kızarmış etin, domuz eti olmadığı muhakkaktı. 4 Aramızda daima üç metrelik mesafe olmalı, peder, demişti Jake kaldırımda konuşurlarken ve Callahan, şef garsonun masasına yaklaşırlarken aralarına gereken mesafeyi koymak için Jake'in sağına doğru seğirtmeye başlamıştı bile. Jake, ona ayrıca olabildiğince uzun süre avazı çıktığı kadar bağırmasını da söylemişti. Callahan tam bunu yapmak için ağzını açmıştı ki Beyaz'ın sesi içinde yine yükseldi. Tek bir kelime söyledi ama bu kadarı yeterliydi. Sköldpadda, dedi. Callahan Ruger'ı sağ yanağının yanında tutuyordu. Sol eliyle göğüs cebine uzandı. Duyuları yanındaki çocuğunki gibi en yüksek seviyeye ulaşmamıştı ama yine de çok fazla şeyi görebiliyordu: duvarlardaki turun-cumsu kızıl elektrikli şamdanlar; masaların üzerinde daha canlı, Cadılar Bayramı'nı hatırlatan cam hazneler içine konan mumlar; katlanmış peçeteler. Yemek salonunun solunda, uzun bir ziyafet masasının etrafına oturan şövalyelerin ve leydilerin resmedildiği bir perde vardı. İçeriye, (Callahan bunu neyin tetiklediğinden emin değildi, sinyaller fazlasıyla belirsizdi) heyecanlı bir olayın ardından tekrar normal düzenlerine dönmekte olan insanların havası hâkimdi; belki bir mutfak yangını veya caddede bir trafik kazası. Ya da bir kadının doğum yapması, diye düşündü Callahan parmakları kaplumbağanın üzerine kapanırken. Ana yemeğe geçmeden önce biraz ara vermek daima iyidir. "Bakın hele, Gilead'ın ka-mai'l&ri gelmiş!" diye bağırdı heyecanlı, tedirgin bir ses. Callahan bu sesin bir insana ait olmadığından emindi. İnsan sesi olamayacak kadar vızıltılıydı. Callahan salonun uzak köşesindeki korkunç kuş-insan karışımını gördü. Yaratığın üzerinde boru paça kot pantolon ve düz beyaz bir gömlek vardı ama gömleğin yakasından çıkan kafa koyu sarı tüylerle kaplıydı. Gözleri, dökülmüş sıvı zift damlaları gibiydi. "Haklayın!" diye bağırdı bu korkunç derecede aptal yaratık ve bir peçeteyi kenara fırlattı. Peçetenin altında bir tür silah vardı. Callahan bunun bir tabanca olduğunu düşündü ama Uzay Yo/w'ndakilere benziyordu. Ne deniyordu onlara? Ayrıştırıcılar? Sersemleticiler? Fark etmiyordu. Callahan'ın çok daha etkili bir silahı vardı ve onu herkesin gördüğünden emin olmak istiyordu. En yakın masanın üzerin-dekileri yere fırlattıktan sonra örtüyü gösteri yapan bir sihirbaz gibi çekti. İstediği son şey, en kritik anda masa örtüsüne takılıp sendelemekti. Sonra, bir hafta önce bile inanmayacağı bir çeviklikle önce sandalyelerden birine, oradan masanın üzerine çıktı. Çıkar çıkmaz gövdesinin altından tuttuğu sköldpadda'yı herkesin görebileceği şekilde havaya kaldırdı. Bir şarkı mırıldanabilirdim, diye düşündü. Belki "Moonlight Becomes You" veya "I Left My Heart in San Francisco" Tam olarak otuz dört saniyedir Dixie Pig'in içindeydiler. 5 Bir sınıfta veya okul toplantısında büyük bir grup öğrenciyle karşı karşıya gelmiş lise öğretmenleri size ergenlerin, daha yeni duş alıp temizlenmiş bile olsalar vücutlarının üretmekle çok meşgul olduğu hormonlar yüzünden leş gibi koktuğunu söyleyecektir. Stres altındaki her insan grubundan buna benzer kötü bir koku yayılır. Duyulan aşırı derecede kes-kinleşen Jake aynı kokuyu yemek salonunda da alıyordu. Şef garsonun masasını (babası bu masalara Şantaj Merkezleri derdi) geçtikleri sırada
Dixie Pig'de yemek yiyenlerin kokusu hafifti, havaya telaşlı bir ortamdan çıkıp rahatlamakta olan insanların kokusu hâkimdi. Ama Jake uzak köşedeki kuş-yaratık bağırdığında sürekli müşterilerin kokusunu daha iyi hissetti. Metalik bir aromaydı, öfkesini ve duygularını ateşlemek için kan kadar etkiliydi. Evet, Kuş Tweety'nin masanın üzerindeki peçeteyi bir kenara bıraktığını gördü; evet, altındaki silahı gördü; evet, masanın üzerinde dikilen Callahan'ın kolay bir hedef olduğunu gördü. Jake için bu, Kuş Tweety'nin ağzı olan harekete geçirme silahını etkisiz hale getirmekten daha önemsizdi. Callahan kaplumbağayı havaya kaldırdığı sırada Jake on dokuz tabaktan ilkini fırlatmaya niyetlenerek sağ kolunu geriye atmıştı. İşe yaramayacak, burada olmaz, diye düşündü Jake ama bu fikir daha zihninde tam olarak şekillenemeden işe yaradığını gördü. Kokularından anlamıştı. İçindeki saldırganlık yok olmuştu. Masalarından kalkmaya niyetlenmiş olan birkaçı (sığ adamların alinlarindaki kırmızı delikler, hiç kırpılmayan gözler gibiydi; vampirlerin etrafındaki mavi auralar sanki gerilemiş ve yoğunlaşmıştı) kaslarını kontrol edemiyormuşçasına sertçe yerlerine oturdu. "Öldürün, Sayre'ın söylediği onlar..." Sonra Tweety sustu. Sol eli (öylesine çirkin bir pençeye el denebilirse) ileri teknoloji ürünü silahının kabzasına dokunduktan sonra yanma düştü. Gözlerindeki parlaklık kaybolmuş gibiydi. "Sayre'ın geleceklerini söylediği... S-S-Sayre'm..." Bir başka duraksama oldu. Sonra, "Ah sai, elinizdeki o harikulade şey nedir?" diye sordu kuş-yaratık. "Ne olduğunu biliyorsunuz," dedi Callahan. Jake'in hareket ettiğini fark edince çocuk, Silahşor'un dışarıda söylediklerini hatırlayarak (Ne zaman sağıma baksam yüzünü görebileyim) masadan indi ve kaplumbağayı havada tutarak ilerlemeye başladı. Salondaki sessizliği neredeyse tadabiliyordu ama... Ama bir başka salon daha vardı. Sert kahkahalara ve neşeli haykırışlara bakılırsa yakınlarda bir yerde bir parti vardı. Sol tarafta. Şövalyeler ve leydilerin yemek yerken resmedildiği perdenin gerisinde. Orada bir şeyler oluyor, diye düşündü Callahan. Ve muhtemelen bir poker partisi değil. Oy'un kusursuz bir küçük motor gibi kesintisizce hırladığını duydu. Ve bir şey daha. Alçak ve süratli bir tıkırtı ile sert bir şıkırtı. Bu iki sesin birleşimi Callahan'ın dişlerini kamaştırdı ve tüylerini ürpertti. Masaların altma saklanan bir şey vardı. Yaklaşmakta olan böcekleri ilk gören Oy oldu ve avın yerini gösteren bir köpek gibi bir ayağı havada, burnu öne uzanmış halde donakaldı. Bir süre için bedeninde tek hareket eden yer gerilip dişlerini gösteren, sonra rahatlayıp gizleyen, daha sonra tekrar gerilip gösteren burun derisi oldu. Böcekler yaklaşmaya devam etti. Bunlar her ne idiyse, Peder Callahan'ın havada tuttuğu Kaplumbağa Maturin'e hiç mi hiç aldırmıyorlardı. Ekose klapaları olan bir smokin giymiş şişman bir adam kuş-yaratığa güçsüzce, neredeyse sorarcasına, "Burdan ileri gitmemeleri gerekiyordu, Meiman," dedi. "Gitmelerine de izin veremeyiz. Aldığımız emirler..." Oy şiddetle hırlayarak öne atıldı. Oy'dan hiç beklenmeyecek bir sesti ve Callahan'a çizgi roman balonlarım hatırlattı: Hırrrrrr! "Yoo!" diye telaşla haykırdı Jake. "Oy, yapma!" Jake'in haykırışı üzerine perdenin gerisinden yükselen neşeli sesler ve kahkahalar, diğer salonda bir şeylerin değiştiğini fark etmişlercesine aniden kesildi. Oy, Jake'in haykırışına kulak asmadı. Böceklerden üçünü büyük bir hızla ve başarıyla ezdi. Parçalanan kabuklarının çıtırtısı salondaki yeni sessizlikte mide bulandırıcı bir netlikle duyuldu. Oy böcekleri yemeye yeltenmiyor, birer fare büyüklüğündeki cesetlerini boynunun sert bir hareketi ve yüzünü terk etmeyen sırıtışıyla bir kenara fırlatıyordu. Diğerleri masaların altına çekilmeye başladı. Bu iş için yaratılmış, diye düşündü Callahan. Belki bir zamanlar tüm Hantal Billyler bunun içindi. Bazı köpek cinslerinde olduğu gibi... Perdenin gerisinden yükselen boğuk bir çığlık düşüncelerini böldü: "İnsanlar," diye bağırdı bir ses. "Ka-insanlar!" diye haykırdı bir diğeri. Callahan'ın içinden çok yaşa, diye bağırmak gibi saçma bir istek yükseldi. Ama ağzından herhangi bir ses çıkamadan Roland'ın sesi kafasının içini kapladı. 6
"Jake, git." Çocuk şaşkın bir ifadeyle Peder Callahan'a döndü. Kollarını çapraz-lamış, 'Rizaları kıpırdayacak ilk sığ adama veya kadına fırlatmak üzere hazır halde yürüyordu. Oy tekrar ayaklarının dibinde yerini almıştı ama parlak gözleri yeni avlar görebilmek için sürekli zemini tarıyordu. "Birlikte gideceğiz," dedi Jake. "Sersemlediler, peder! Ve çok yaklaştık! Onu burdan çıkarmışlar... sonra mutfaktan geçirmişler ve..." Callahan, onu dinlemedi. Kaplumbağayı karanlık bir mağarada fener taşıyormuşçasına havaya kaldırmış, perdeye doğru dönmüştü. Gerisindeki sessizlik, tüyler ürperten kahkahalardan ve kulak tırmalayan haykırışlardan çok daha korkunçtu. Üzerlerine doğrultulmuş bir silahtı adeta. Ve çocuk durmuştu. "Hâlâ yapabilecekken git," dedi Callahan sükûnetini korumaya çalışarak. "Yapabilirsen ona yetiş. Bu dinh'inin emri. Aynı zamanda Beyaz'ın iradesi." "Ama sen tek başına..." "Git Jake" Dixie Pig'deki sığ adamlar ve kadınlar sköldpadda'mn etkisinde olmalarına rağmen bu haykırış üzerine huzursuzca mırıldandı ve huzursuz-lanmakta haklıydılar zira Callahan'ın ağzından çıkan ses ona ait değildi. "Tek bir şansın var, bunu iyi değerlendirmelisin! Susannah'yı bul! Dinh'in olarak sana emrediyorum!" Callahan'ın ağzından Roland'ın sesini duyunca Jake'in gözleri irileş-ti. Ağzı bir karış açıldı ve şaşkınca etrafına bakındı. Callahan perde yırtılarak açılmadan bir saniye önce üzerindeki resmin, dikkatsiz bir gözün muhtemelen algılayamayacağı kara mizahını gördü: ziyafet masasının ortasındaki mangalda kızaran bir insan bedeniydi; şövalyeler ve leydiler insan eti yiyor, insan kanı içiyordu. Perdenin üzerinde, bir yamyam toplantısının resmi vardı. Sonra kendi akşam yemeklerini yemekte olan eskiler dehşet verici perdeyi yırtarak açtı ve deforme olmuş ağızlarının sonsuza dek açık kalmasına neden olacak devasa dişlerinin arasından salona tiz çığlıklar yayıldı. Gözleri körlük kadar kara, yanaklarındaki ve kaslarındaki deri-ler-hatta ellerinin üzeri-tümörümsü vahşi dişlerle kaplıydı. Bedenleri, yemek salonundaki vampirler gibi auralarla sarılıydı ama öylesine koyu, zehirli bir mordular ki siyah gibi görünüyorlardı. Gözlerinin ve ağızlarının kenarlarından bir tür cerahat sızıyordu. Anlaşılmaz sesler çıkarıyorlar, birkaçı da gülüyordu: sanki seslere kaynak olmuyorlar, yaşayan kiralık varlıklarmış gibi havadan çekip kullanıyorlardı. Ve Callahan onları tanıyordu. Elbette tanıyordu. Onlardan biri tarafından gönderilmemiş miydi? Bunlar gerçek, Birinci Tip vampirlerdi. Bir sır gibi saklanırlardı ve şimdi de yabancıların üzerine salınmışlardı. Havada tuttuğu kaplumbağa onları bir anlığına bile durdurmamıştı. Callahan, Jake'in bu korkunç ucubeler karşısında her şeyi unutup solgun bir yüz, dehşetle parlayan, yuvalarından fırlamış gözlerle olduğu yerde donakaldığını gördü. Ne söyleyeceğini ağzından çıktığı ana dek bilmeden bağırdı: "Önce Oy'u öldürecekler! Gözlerinin önünde öldürüp kanını içecekler!" İsmini duyan Oy havladı. Bu ses üzerine Jake'in gözlerindeki donuk bakışlar kaybolur gibi oldu, ama Callahan'ın onu daha fazla izleyecek vakti yoktu. Kaplumbağa onları durdurmayacak ama en azından diğerlerinin yaklaşmasını engelliyor. Kursunlar da ise yaramaz ama... Callahan bir deja vu hissiyle-neden olmasın, tüm bunları daha önce Mark Petrie adında bir çocuğun evinde de yaşamıştı. Elini gömleğinin yakasından içeri soktu ve taktığı haçı çıkardı. Haç, Ruger'ın kabzasına çarptıktan sonra aşağı sarktı. Mavimsi beyaz, parlak bir ışıltısı vardı. En öndeki iki yaşlı yaratık onu yakalayıp aralarına çekmek üzereydi. Haçı görünce acıyla çığlık atarak gerilediler.
Callahan yaratıkların derilerinin cızır-dayarak erimeye başladığını gördü ve içi vahşi bir mutlulukla doldu. "Uzak durun!" diye bağırdı. "Tanrı'nın gücü size emrediyor! İsa'nın gücü size emrediyor! Orta- Dünya ka'sı size emrediyor! Beyaz'ın gücü size emrediyor!" İçlerinden biri yine de öne fırladı. Çok eski, küfle kaplı bir yemek kıyafeti içinde deforme olmuş bir iskeletti. Boynunda bir tür çok eski nişan asılıydı... belki Malta Haçı'ydı? Uzun tırnaklı ellerinden birini Callahan'ın tuttuğu haça doğru savurdu. Callahan haçı son anda indirdi ve vampirin pençesi birkaç santim yukarıdan geçti. Sonra hiç düşünmeden atıldı ve haçın ucunu yaratığın sarı parşömene benzeyen alnına daldırdı. Altın haç, kızgın bir bıçağın bir kalıp tereyağma girmesi gibi yaratığın kafasına gömüldü. Paçavraya dönmüş kıyafetler içindeki vampir acı ve korkuyla bir çığlık atarak geriye doğru sendeledi. Callahan haçı geri çekti. Bir an için, yaşlı yaratığın alnına götürdüğü ellerinin arasından haçın açtığı deliği gördü. Sonra vampirin parmaklarının arasından sapsarı, yoğun bir madde sızmaya başladı. Dizleri çözüldü ve iki masanın arasında yere yığıldı. Yandaşları öfkeyle haykırarak ondan uzaklaştı. Yaratığın suratı, parmaklarının arasında içeri göçmeye başlamıştı. Aurası sönen bir mumun alevi gibi uçup gitti ve kısa süre sonra geride sadece eriyen bir vücudun ceketin kol ağızlarından ve pantolonun paçalarından kusmuk gibi fırlayan, sapsarı kalıntıları kaldı. Callahan sert ve emin adımlarla diğerlerinin üzerine yürüdü. Korkusu yok olmuştu. Barlow'un haçını alıp kırmasından beri kurtulamadığı utanç hissi sonunda onu terk etmişti. Nihayet özgürüm, diye düşündü. Yüce Tanrım, sonunda özgürüm. Sonunda. Sonra: Sanırım bu kefaret. Ve iyi, değil mi? Hem de çok iyi. "Elindekini at," diye bağırdı biri ellerini korunmak için yüzüne doğru kaldırarak. "Çoban Tanrı'nın adi süsü. Cesaretin varsa at onu elinden!" Demek Çoban Tanrı'nın adi süsü. Öyleyse neden çekmiyorsun? Barlow karşısında bu meydan okumaya karşı bir şey yapamamış ve ceremesini çekmişti. Dixie Pig'de, haçı konuşmaya cüret eden yaratığa doğru çevirdi. "İnancımı senin gibi bir yaratığın meydan okumasıyla tehlikeye atacak değilim, sai," dedi sesi salonda çınlayarak. Yaşlı yaratıkları neredeyse çıktıkları yere kadar geriletmeyi başarmıştı. Öndeki vampirlerin ellerinde ve yüzlerinde yaşlı, kâğıdımsı derilerini asit gibi eriten kapkara, büyük tümörler belirmişti. "Ve bunun gibi eski bir dostumu asla fırlatıp atmam. Ama bir kenara kaldırmak? Onu yapabilirim isterseniz." Ve haçı tekrar yakasından içeri soktu. Vampirlerden dört beş tanesi hemen öne atıldı, sivri dişlerin taştığı ağızları sırıtışa benzer bir ifadeyle gerilmişti. Callahan ellerini onlara doğru uzattı. Parmakları (ve Ruger'ın namlusu) mavi ateşe bandırılmış gibi parlıyordu. Kaplumbağanın gözleri de aynı şekilde parlıyor, kabuğu ışıldıyordu. "Uzak durun!" diye haykırdı Callahan. "Tanrı'nın gücü ve Beyaz size emrediyor!" 7 Korkunç şaman, büyükbabalarla yüzleşmek için döndüğünde taheen Meiman, Kaplumbağa'nın dehşet verici, muhteşem çekiminin bir nebze azaldığını hissetti. Çocuğun gitmiş olduğunu gördü ve içi korkuyla doldu ama dışarı kaçmak yerine iç tarafa doğru ilerlediğini fark edince biraz rahatladı. Bununla birlikte çocuk Fedic'e giden kapıyı bulup kullanmayı başarırsa başı büyük belaya girerdi. Zira Sayre, Walter o'dim'e, Walter da doğrudan Kızıl Kral'a hesap veriyordu. Bu konuyu o an için boş verdi. Her seferinde bir sorunla uğraşacaktı. Önce şamanın büyülü müdahalesi engellenmeli, Büyükbabalar üzerine salınmalıydı. Sonra çocuğun peşine düşerlerdi. Belki seslenerek arkadaşının ona ihtiyacı olduğunu söylerlerse işe yara... Meiman (Mia için Kanarya-adam, Jake için Kuş Tweety) bir eliyle Andrew'yu -ekose klapalı smokin giyen şişman adam- diğeriyle de And-rew'nun ondan da şişman karısını kavrayarak sinsice ilerledi. Arkası onlara dönük olan Callahan'ı işaret etti.
Tirana başını şiddetle iki yana salladı. Meiman gagasını aralayarak ona tısladı. Kadın büzülerek geriledi. Detta Walker'in yırttığı maske Ti-rana'nın çenesinden ve boynundan sarkıyordu. Alnının ortasında kızıl bir yara, ölmekte olan bir balığın solungaçları gibi açılıp kapanıyordu. Meiman, Andrew'ya döndü, şamanı göstermesine yetecek kadar kısa bir süre adamı bıraktı ve sonra eli yerine geçen pençesini tüylü boğazına doğru kaldırarak sert bir kesme işareti yaptı. Andrew başını salladı ve karısının onu engellemeye çalışan tombul ellerini itti. Yüzündeki insanlık maskesi, iğrenç smokin içindeki sığ adamın cesaretini toplamak için sarf ettiği çabayı yansıtacak kadar iyiydi. Sonra boğuk bir çığlık atarak öne atıldı ve şişman kollarını Callahan'ın boynuna doladı. Karısı aynı anda çığlıklar atıp fırlayarak pederin elindeki kaplumbağaya vurdu ve yere düşürdü. Sköldpadda kırmızı halının üzerinde yuvarlandı, sekerek masalardan birinin altına düştü ve bu hikâyedeki yeri orada (bazılarınızın hatırlayabileceği malum bir kâğıttan kayık gibi) sona erdi. Büyükbabalar, daha önce salonda yemek yemekte olan Üçüncü Tip vampirlerle birlikte geride durmaya devam ediyordu. Fakat zayıflığı sezen sığ adamlar ve kadınlar önce tereddütle, sonra giderek artan bir güvenle harekete geçti. Callahan'ın etrafını sardılar, duraksadılar ve sonra hepsi birden üzerine çullandı. "Tanrı adına beni bırakın!" diye bağırdı Callahan ama elbette işe yaramadı. Alınlarında kırmızı delikler olan yaratıklar, Callahan'ın Tan-rı'sının adına vampirler gibi tepki göstermedi. Tek yapabileceği, Jake'in durmayacağını, Oy ile rüzgâr gibi Susannah'ya gideceklerini umut etmekti. Yapabilirlerse onu kurtarmalarını. Yapamazlarsa onunla birlikte ölmelerini. Ve fırsatları olursa bebeği öldürmelerini. Tanrı'nın yardımcısı olmasını dileyerek o konuda yanıldığını düşündü. Calla'dayken, hazır fırsatları varken o şeyi Susannah'nın bedeninden söküp çıkarmalıydılar. Bir şeyin dişleri boynuna gömüldü. Vampirler artık haç olsun olmasın saldırabiliyordu. Kanının kokusunu alınca köpekbalıkları gibi üzerine çullandılar. Tann'm yardım et, bana kuvvet ver, diye dua etti Callahan ve gücün içine dolduğunu hissetti. Pençeler gömleğini yırtıp paramparça ederken sol tarafına doğru yuvarlandı. Sağ eli bir an için serbest kaldı. Ruger'ı hâlâ sıkıca kavrıyordu. Tabancayı (Jake'in paranoyak televizyon yöneticisi babası tarafından çok eski bir geçmişte ev güvenliği için satın alınmıştı) Andrew adındaki sığ adamın terli, nefretle çarpılmış yüzüne doğru kaldırdı ve namlusunun ucunu sığ adamın alnındaki yumuşak kırmızı yaraya bastırdı. "Hayuıır, sakın yapayım deme!" diye haykırdı Tirana ve silaha uzandığında devasa göğüsleri sonunda elbisesinin yakasından kurtularak serbest kaldı. Üzerleri kaba bir kürkle kaplıydı. Callahan tetiği çekti. Ruger'ın kulakları sağır eden sesi salonu sardı. Andrew'nun kafası, kanla dolu bir sukabağı gibi patladı ve yanındaki yaratıkların üzerine kanla karışık parçacıklar saçıldı. Dehşet ve inanmazlık dolu çığlıklar yükseldi. Callahan'ın, böyle olması gerekmiyordu, değil mi? Bu beni kulübe sokmaya yeter mi? Artık bir silahşor muyum, diye düşünecek kadar vakti oldu. Belki hâlâ bir silahşor değildi. Ama tam önünde, iki masa arasında gagasını açıp kapayan, boğazı heyecanla titreyen kuş-adam vardı. Callahan, Jake'in Ruger'ını doğrulttu. "Yoo," diye haykırdı Meiman şekilsiz ellerini gereksiz bir korunma çabasıyla yüzüne doğru kaldırarak. "Hayır, YAPAMAZSIN!" dedi. Öyle bir yaparım ki, diye düşündü Callahan çocuksu bir neşeyle ve tekrar ateş etti. Meiman geriye doğru sendeleyerek iki adım attı, sonra üçüncüsünü. Bir masaya çarptı ve üzerine düştü. Üç sarı tüy, hemen üzerinde, havada tembelce süzülüyordu. Callahan vahşi ulumalar duydu. Öfke veya korku değil, açlık doluydular. Kan kokusu sonunda yaşlı vampirlerin yıpranmış burun deliklerine ulaşmıştı. Artık onları hiçbir şey durduramazdı. Yani eğer onlara katılmak istemiyorsa... Bir zamanlar Salem's Lot'un Peder Callahan'ı olan Peder Callahan, Ruger'ın namlusunu kendine çevirdi. Namlunun karanlığındaki sonsuzluğa bakmakla vakit harcamayarak doğruca çenesinin altına dayadı. "Selam olsun, Roland," dedi ve duyulduğunu (dalga, dalga onları kaldırmıştı) anladı. "Selam olsun, Silahşor!"
Yaşlı canavarların sivri dişlerle dolu ağızları ona doğru yaklaşırken tetiği çekti. Soğuk ve kansız nefeslerine gömülmüş ama gözü korkmamış-tı. Kendisini hiç bu kadar güçlü hissetmemişti. Hayatı boyunca en mutlu olduğu zamanlar, basit bir göçebe olduğu yıllardı. Rahip değil, Gezgin Callahan olduğu günler. Ve görevlerini yerine getirdiğini, pek yakında özgür bırakılarak o hayata kaldığı yerden devam edebileceğini hissetti. Bu iyi bir histi. "Dilerim Kule'ni bulursun, Roland, içine girer ve en üst katına kadar çıkarsın!" Eski düşmanlarının, kendine Kurt Barlow diyen yaratığın çok yaşlı jaz ve erkek kardeşlerinin dişlerini bedenine iğneler gibi gömüldü. Callahan hiçbirini hissetmedi. Tetiği çeker ve onlardan sonsuza dek kaçarken gülümsüyordu. İKİNCİ BOLÜM DALGANIN ÜZERİNDE 1 Eddie ve Roland, onları yazarın Bridgton kasabasındaki evine götüren toprak yoldan geri dönerken yan taraflarında MERKEZ MAİNE ELEKTRİK BAKİM yazan turuncu bir pikap gördüler. Yakınlarda sarı kask takmış ve fosforlu sarı bir yelek giymiş adam, elektrik tellerine değme tehlikesi olan ağaç dallarını kesiyordu. Ve Eddie o zaman bir şey hissetti mi? Artan bir güç? Belki de Işm'ın Yolu üzerinden onlara doğru yaklaşan dalganın bir habercisi? Daha sonra öyle olduğunu düşündü ama emin olamadı. Tanrı biliyordu ya tuhaf bir ruh hali içindeydi ve bunun için iyi de bir sebebi vardı. Kaç kişi yaratıcısryla tanışabilirdi? Eh... Stephen King Co-Op Şehri Bronx'ta değil Brooklyn'de olan Eddie Dean'i yaratmamıştı, henüz değil, 1977'de değil ama Eddie, gelecekte yaratacağından emindi. Başka türlü nasıl orada olabilirdi? Eddie pikabın önünü sağa çekip durdu, arabadan indi ve elinde elektrikli testere olan terli adama Lovell'daki Turtleback Yolu'na nasıl gidebileceklerini sordu. Merkez Maine Elektrik Bakım işçisi yolu yardımsever bir şekilde tarif ettikten sonra ekledi: "Bugün Lovell'a gitmeye gercekten niyetliyseniz 93. Karayolu 'nu kullanmanız gerekecek. Bazıları oraya Bataklık Yolu der." Bir elini Eddie'ye doğru kaldırdı ve tartışmayı önlemeye çalışan bir adam gibi başını iki yana salladı. Oysa Eddie yol tarifi sorduğundan beri tek kelime bile etmemişti. "Yolunuzu on bir kilometre uzatır ve oldukça engebelidir ama bugün Doğu Stoneham'dan geçmeniz mümkün değil. Polisler bütün yolları kapattı. Eyalet Ayıları, yerel hödükler, hatta Oxford kasabası şerifinin karakolunu bile." "Yok canım," dedi Eddie. Güvenli bir cevaba benziyordu. İşçi başını ciddi bir ifadeyle salladı. "Tam olarak neler olup bittiğini kimse bilmiyor ama ateş edilmiş -belki otomatik silahlarla- ve patlamalar olmuş." Kemerinde asılı duran tozla kaplı telsizine hafifçe vurdu. "T ile başlayan kelimeyi de bugün bir iki kez duydum. Hiç şaşırmadım doğrusu." T ile başlayan kelimenin hangisi olduğuna dair Eddie'nin hiçbir fikri yoktu ama Roland'ın yola devam etmek istediğinden emindi. Silahşor'un sabırsızlığını kafasının içinde hissedebiliyor; Roland'ın parmaklarını çevirerek yaptığı sabırsız hareketi neredeyse görebiliyordu: Gidelim artık. "Terörizmden bahsediyorum," dedi adam. Sonra sesini alçalttı. "İnsanlar o tür belaların Amerika'ya bulaşmayacağını sanıyor, dostum ama size flaş haberlerim var, bulaşıyor. Bugün olmazsa yarın veya öbür gün olacak. Birileri Özgürlük Anıtı'nı veya Empire State binasını havaya uçuracak, ben böyle düşünüyorum. Sağcılar, solcular ya da lanet olası Araplar. Dünyada çok fazla kaçık var." Karşısındaki adamın zamanının on yıl ilerisini bilen Eddie başını salladı. "Muhtemelen haklısınız. Neyse, bilgi için teşekkürler." "Sadece size zaman kazandırmaya çalıştım." Eddie, John Cullum'ın Ford'unun kapısını açarken ekledi. "Bir kavgaya mı karıştınız, bayım? Dayak yemiş gibi görünüyorsunuz. Üstelik topallıyorsunuz da." Eddie gerçekten de bir kavgaya karışmıştı: bir kurşun kolunu sıyırmış, bir diğeri sağ bacağına gömülmüştü. İki yara da ciddi değildi ve olay. ların akışında onları unutmuştu bile. Şimdi tekrar sızlamaya başlamışlardı. Aaron Deepneau'nun önerdiği Percocet tabletlerini neden geri çevirmişti ki?
"Evet," dedi. "Lovell'a bu yüzden gidiyorum. Guy'ın köpeği beni ısırdı. Ona bir çift lafım olacak." Tuhaf bir hikâyeydi, basit ve kısırdı ama Eddie ne de olsa bir yazar değildi. O, King'in işiydi. Neyse ki elektrik işçisinin daha fazla soru sormasına fırsat vermeden Cullum'm Ford Gala-xie'sine binebilmesini sağlamıştı ve bu, Eddie'nin gözünde hikâyesini başarılı kılardı. Arabayı oradan aceleyle uzaklaştırdı. "Yol tarifini aldın mı?" diye sordu Roland. "Evet." "Güzel. Her şey aynı anda gelişiyor, Eddie. Mümkün olduğunca çabuk Susannah'ya gitmeliyiz. Jake ve Peder Callahan da. Ve bebek her ne ise, geliyor. Hatta gelmiş bile olabilir." Kansas Yolu'nun sonundan sağa dönün, demişti elektrik işçisi Ed-die'ye (Dorothy, Toto ve Em Teyze'deki gibi Kansas ve her şey aynı anda oluyor) ve Eddie de öyle yaptı. Böylece kuzeye doğru ilerlemeye başladılar. Güneş, sol taraftaki ağaçların gerisinde kaybolmuş, iki şeritli asfalt yol gölgeler içinde kalmıştı. Eddie zamanın tutulamayacak kadar kaygan, çok pahalı bir kumaş gibi parmaklarının arasından kaydığını hissediyordu. Neredeyse elle tutulur bir histi. Cullum'm eski Ford'unun gaz pedalı üzerindeki baskısını arttırdı. Saatte doksan kilometre sabit hızla ilerlemeye başladılar. Hızı daha da arttırabilirdi ama Kansas Yolu hem virajlı, hem de bakımsızdı. Roland gömlek cebinden katlanmış bir kâğıt çıkardı, açtı ve incelemeye başladı (ama Eddie, Silahşor'un yazıları okuyabildiğinden şüpheliydi; bu dünyanın yazılı kelimeleri ona büyük ölçüde yabancıydı). Sayfanın tepesinde, Aaron Deepneau'nun titrekçe ama okunaklı yazısının (ve Caltower'in çok önemli imzasının) üst kısmında gülümseyen çizgi bir kunduz ve YAPİLACAK ÇOK ÖNEMLİ İŞLER yazısı vardı. Aptalca bir yazıydı. Aptalca sorulardan hoşlanmam, aptalca oyunlar oynamam, diye düşündü Eddie ve aniden sırıttı. Mono Blaine ile ilerlerken iyi zamanlanmış birkaç aptalca sorunun hayatlarını kurtarmış olduğu gerçeğine rağmen Roland'ın hâlâ sahip olduğundan zerre kadar şüphe etmediği bir bakış açışıydı. Eddie dünya tarihinin en önemli belgesi olabilecek kâğıdın (Magna Carta'dan, Bağımsızlık Bildirgesi'nden ve Albert Einstein'ın İzafiyet Teorisi'nden de önemli) üzerinde aptalca bir başlığın olduğunu söylemek ve Roland'ın bu konuda ne düşündüğünü sormak için ağzını açtı. Ancak tek bir kelime bile edemeden dalga onlara çarptı. 2 Ayağı gaz pedalının üzerinden kaydı ve iyi de oldu. Pedalın üzerinde kalsaydı hem o, hem Roland'ın yaralanması, hatta ölmesi işten değildi. Dalga geldiğinde John Cullum'm Ford Galaxie'sinin kontrolünü sağlamak Eddie Dean'in öncelikler listesinde alt sıralara düştü. Bir lunapark treninin ilk tepenin zirvesine tırmanıp... duraksayıp... yüzünüzde sıcak yaz havasını hissetmenize, göğsünüzde bir basınç oluşmasına ve midenizin arkanızda bir yerde uçmasına yol açarak dalmasına benzere bir histi. Eddie, Cullum'm arabasında herhangi bir yere sabitlenmemiş olan her şeyin uçmaya başladığını gördü; pipo külleri, konsolun üzerinden iki kalem ve bir ataç, Eddie'nin dinh'i ve dinh'imn ka-mai'si, sevgili Eddie Dean. Midesini kaybetmesine şaşmamalıydı! (Yavaşlayıp yolun kenarında duran arabanın da havada süzülmekte olduğunun, yerden on santim kadar yukarıda, görünmez bir denizde yüzen küçük bir kayık gibi tembel hareketlerle öne arkaya sallandığının farkında değildi.) Sonra iki şeritli kasaba yolu kayboldu. Bridgton yok oldu. Dünya da yle. Tiksindirici, mide bulandırıcı geçiş çınlamaları duyuldu ve Eddie'nin 'Cinden dişlerini gıcırdatma dürtüsü yükseldi... ama dişleri de yoktu. 3 Eddie gibi Roland da yerçekiminin etkisinden kurtulmuş bir nesne gibi önce yükseldiğini sonra havada asılı kaldığını açık bir şekilde hissetti. Geçiş çınlamalarını duydu ve yükselerek varlık duvarının içinden geçtiği-ni duyumsadı ama bunun gerçek geçiş olmadığını anlamıştı, en azından daha önce tecrübe ettiklerine benzemiyordu. Bu büyük ihtimalle Van-nay'in aven kal dediği olguydu. Kelime anlamı, rüzgârla yükseltilmiş veya dalgayla taşınmış idi. Ama genellikle kullanılan kas
kelimesinin yerine kullanılan kal, şiddeti felaket derecesine varan doğal bir güce işaret ediyordu; rüzgâr değil de kasırga, dalga değil de tsunami gibi. Işın seninle konuşmak istiyor, Geveze, dedi Vannay'in kafasının içinden yükselen sesi. Vannay, Steven Deschain'in oğlu çok ketum olduğu için ona bu eski, iğneleyici lakabı takmıştı. Parlak zekâlı, topal öğretmeni bu lakabı kullanmayı Roland on bir yaşına bastığında bırakmıştı (muhtemelen Cort'un ısrarıyla). Konuşacak olursa onu dinlemen iyi olur. Çok iyi dinleyeceğim, diye cevap verdi Roland ve düştü. Hiçbir ağırlığı yokmuş gibi hissederek öğürdü, midesi bulanıyordu. Daha çok çınlama. Sonra birdenbire tekrar uçmaya başladı; bu kez boş yataklarla dolu büyük bir odanın üzerinde süzülüyordu. Tek bir bakış, Kurtlar'ın Sınır Callaları'ndan kaçırdıkları çocukları buraya getirdiklerini anlamasına yetti. Odanın uzak ucunda... Bir el kolunu kavradı, Roland içinde bulunduğu durumda bunun mümkün olabileceğini sanmazdı. Soluna baktığında hemen yanında çıplak halde havada süzülmekte olan Eddie'yi gördü. İkisi de çıplaktı; giysileri yazarın dünyasında kalmıştı. Roland, Eddie'nin gösterdiğini zaten görmüştü. Odanın uzak ucunda iki yatak itilerek birleştirilmişti. Birinde beyaz bir kadın yatıyordu. Bacakları (Susannah'nm New York'a yaptıkları geçiş yolculuğunda kullandığı bacakların bunlar olduğundan Roland'ın hiç şüphesi yoktu) iki yana almıştı- Sıçan kafalı bir kadın -ta/zeen'lerden biri olduğuna şüphe yoktu-iki bacağın arasına eğilmişti. Beyaz kadının yanındaki yatakta bacakları dizlerinin hemen altında son bulan koyu tenli bir kadın vardı. Havada çıplak bir halde süzülüyor olsa da geçiş yapıyor olsa da, midesi bulansa da Roland ömründe hiç kimseyi gördüğüne bu kadar sevinmemişti. Eddie de aynı şekilde hissediyordu. Roland, genç adamın neşeli haykırışım kafasının içinde duydu ve sakinleştirmek için ona uzandı. Sakinleştirmeye mecburdu zira Susannah onlara bakıyor, çok büyük ihtimalle de görüyordu ve bir şey söyleyecek olursa her bir kelimeyi duymaları gerekiyordu. Çünkü kelimeler onun ağzından çıksa bile asıl konuşan Işın olacaktı; Ayı'nın veya Kaplumbağa'nm Sesi. Her iki kadının da başına metal başlıklar geçirilmişti. Boğumlu bir çelik hortum iki başlığı birleştiriyordu. Bir çeşit Vulcan beyin-eritici, dedi Eddie ve sesi bir kez daha beynini sararak diğer her şeyi silikleştirdi. Ya da belki... Sus, diye araya girdi Roland. Babanın hatırına sus, Eddie! Beyaz önlüklü bir adam, acımasız görünüşlü bir çift forsepsi tepsiden aldı ve sıçan kafalı taheen hemşireyi kenara itti. Eğilerek Mia'nın bacaklarının arasına baktı. Forsepsi başının üzerine kaldırmıştı. Hemen yakınlarında, üzerinde Eddie ve Susannah'nm dünyasının harflerinden oluşmuş bir yazı bulunan bir başka taheen vardı. Yırtıcı bir kuşun kafasına sahipti. Varlığımızı hissedecek, diye düşündü Roland. Gereğinden uzun kalırsak bizi mutlaka hissedecek ve alarm verecek. Ama Susannah, ona bakıyordu; başlığın altından bakan gözleri çakmak çakmaktı. Parlak ve anlayış doluydular. Onları görüyordu, evet, doğru. Tek bir kelime söyledi ve Roland, açıklanamaz ama yüzde yüz güvenilir bir sezgiyle konuşanın Susannah değil, Mia olduğunu anladı. Ama aynı zamanda Işın'ın, belki nasıl bir tehdit altında olduğunu hissedecek kadar sezgili, kendini korumak isteyen o gücün sesiydi. Chassit demişti Susannah. Roland kelimeyi kafasının içinde duymuştu çünkü onlar ka-tet ve an-tet'ti; ayrıca kelimeyi yüzü bir başka zaman ve mekânda olan biteni gözleyerek durdukları yere doğru çevrili olan Susan-nah'nın dudaklarından da okumuştu. Şahin kafalı taheen belki de onun bakışlarını takip ederek başını kaldırdı. Ya da belki olağanüstü keskin kulaklarıyla geçiş çınlamalarını duymuştu. Sonra doktor forsepsi indirdi ve Mia'nm önlüğünün altına soktu. Kadın bir çığlık attı. Susannah da onunla birlikte çığlık attı. Ve Roland bedensiz varlığı bu iki çığlığın birleşimiyle oluşan kuvvetle itilebilirmiş gibi, ekim rüzgârında uçuşan kuru yapraklar misali aniden ve büyük bir güçle yükseldiğini, bulunduğu yerle bağlantısının kesildiğini hissetti, ama o tek sözcüğe sıkı sıkıya sarıldı. Kelime, annesini yatağının üzerine eğilirken gördüğü son derece net bir anıyı beraberinde getirdi. Bu yatak, rengârenk bir bebek odasındaydı ve
şimdi, küçük bir çocukken, emekleyen bir bebekken sihir olduğuna inanarak sorgusuzca kabullendiği o renklerin anlamını kavrayabiliyordu. Bebek odasının camları gökkuşağının renklerine boyanmıştı elbette. Annesinin o harikulade renklerin yansıması yüzünde dans ederek ona doğru eğilişini, boynunun kıvrımını çocuk gözleriyle ve bir âşığın ruhuyla (hepsi sihir) görebilmesi için başlığını geriye atışını hatırladı; eğer kabul ederse ona kur yaparak babasının elinden alma planları aklına geldi. Sonra evlenecekler, kendi çocukları olacak ve Saadet Yurdu adındaki peri masallarından çıkma krallıkta sonsuza dek mutlu yaşayacaklardı. Ah ona nasıl da şarkı söylerdi. Gabrielle Deschain pencereden yansıyan renklerle alacalanmış yüzündeki iri gözlerini ciddiyetle ona dikmiş oğluna şöyle saçma bir şarkı söylerdi: Canım bebeğim, güzel bebeğim Hep koklayayım öpeyim Chussit, chissit, chassit! Yetmesi gerek, dolacak sepet! Alev alıverdi kibrit, diye düşündü ağırlıksız bedeni korkunç geçiş ka-jj5inda çınlamalar eşliğinde süzülürken. Bir keresinde annesine anlamadığı kelimelerin ne olduğunu sormuş ve eski rakamlar olduğunu öğrenmişti. Chussit, chissit, chassit: On yedi, on sekiz, on dokuz. Chassit on dokuz, diye düşündü. Elbette, her şey on dokuz. Sonra Eddie ile kendilerini yine aydınlıkta buldular, ateşli bir hastalık turuncusu rengindeki ışığın aydınlığında Jake ve Callahan'ı gördüler. Jake'in sol ayağının dibinde duran Oy'u bile. Burnunu ileri uzatmış, tüyleri kabarmış, dişleri gözler önüne serilmişti. Chussit, chissit, chassit, diye düşündü Roland, oğluna, Dixie Pig'in yemek salonunda sayıca çok azınlıkta kalmış o küçük çocuğa bakarken. Chassit on dokuz. Sepetimi doldurmaya yetecek. Ama ne sepeti? Ne anlama geliyor? 4 John Cullum'ın on iki yıllık Ford'u (kilometre sayacı yüz altı bini gösteriyordu ve Cullum'ın insanlara söylemekten hoşlandığı gibi ısınmaya daha yeni başlıyordu) Bridgton'daki Kansas Yolu'nun kenarında havada tembelce öne arkaya sallanıyor, ön tekerlekler yumuşak toprağa kısaca temas edip havalanıyordu. İçindeki baygın görünmekle kalmayıp aynı zamanda şeffaf olan iki adam arabanın hareketleriyle uyumlu bir şekilde batık bir gemideki cesetler gibi tembelce sallanıyordu. Etraflarında, fazla kullanılmış her eski arabada bulunabilecek ufak tefek eşyalar havada uçuşuyordu: küller, kalemler, ataçlar, bir zamanlar arka koltuğun altına kaçmış dünyanın en bayat fıstığı, bir madeni para, paspasların üzerindeki Çam iğneleri, hatta paspaslardan biri. Torpido gözünün karanlığındaki nesneler kapağa çarpıp tıkırdıyordu. Oradan geçen biri yerçekiminin olmadığı bir uzay kapsülündeymiş gibi havada süzülen tüm bu eşyaları ve insanları -ölmüş olabilecek insanları!- görse şaşkınlıktan küçük dilini yutacağı muhakkaktı. Ama kimse geçmedi. Long Lake'in bu kıyısında yaşamakta olan insanların çoğu artık görülecek pek fazla şey kalmamış olmasına rağmen gölün üzerinden Doğu Stoneham kıyısına bakıyordu. Duman bulutu bile neredeyse kaybolmuştu. Araba tembelce sallandı ve Gilead'lı Roland yavaşça tavana doğru yükseldi. Ensesi kirli tavana değdi ve bacakları, vücudunun üst kısmını takip ederek koltuğun önündeki boşluktan ayrıldı. Eddie önce direksiyonun arkasında sıkışmıştı ama daha sonra arabanın sağa sola yaptığı salınım yerinden kurtulmasını sağladı ve o da tavana doğru yükseldi. Yüz hatları derin bir uykudaymış gibi gevşemişti. Ağzının kenarında gümü-şümsü, ince bir salya damlacığı belirdi ve uzayarak kurumuş kanla lekelenmiş yanağına doğru yükseldi. 5 Roland, Susannah'nın onu ve muhtemelen Eddie'yi de gördüğünü biliyordu. O tek sözcüğü sarf etmek için onca çaba göstermesi bu yüzdendi. Bununla birlikte Jake ve Callahan ikisini de
görmüyordu. Çocuk ve Peder, Dixie Pig'e girmişti; ya çok cesurca ya da fazlasıyla aptalca bir hamleydi ve tüm dikkatleri içeride karşılarına çıkanlara odaklanmıştı. Yaptığı aptalca olsun olmasın, Roland, Jake ile müthiş gurur duyuyordu. Çocuğun kendisi ve Callahan arasında canda oluşturduğunu gördü: düşmanına göre sayıca azınlıkta olan bir çift silahşorun tek bir atışa hedef olmaması için aralarına koymaları gereken mesafeydi (ve asla iki ayrı durumda aynı olmazdı). İkisi de savaşmaya hazır gelmişti. Calla-han'ın elinde Jake'in tabancası... ve bir şey daha vardı: bir tür oyma heykelcik. Roland bunun bir can-tah, küçük tanrılardan biri olduğundan neredeyse emindi. Çocukta ise Susannah'nın saz kese içindeki 'Rizaları vardı. Nereden, nasıl aldığını ancak tanrılar bilirdi. Silahşor, insanlığı boyun hizasında sona eren şişman bir kadın gördü. Taktığı maske parçalanmış, üç katlı gerdanının üzerine doğru sarkmisti Maskenin kalan parçalarının altındaki sıçan kafasını gören Roland, bir anda pek çok şeyi anladı. Dikkati başka meselelere yönelmemiş olsaydı (çocuğun ve pederin dikkatlerinin o an yöneldiği gibi) bazılarını daha önce anlayabilirdi. Örneğin Callahan'ın sığ adamları. Taheen olabilirlerdi pekâlâ; ne Prim's, ne de doğal dünyaya ait, ikisi arasında bir yerlerde kalmış değersiz piç yaratıklar. Roland'ın ağır değişkenler dediği türde yaratıklar olmadıkları muhakkaktı, çünkü ağır değişkenler, eski insanların uğursuz savaşlarının ve felaketlere yol açan deneylerinin bir sonucu olarak ortaya çıkmıştı. Hayır, bunlar gerçekten de bazılarının üçüncü cins, bazılarınınsa can-toi adını verdiği taheen'leı olabilirdi ve evet, Roland bunu daha önce anlamalıydı. Kızıl Kral olarak bilinen varlığa ta/ımz'lerden kaçı hizmet ediyordu? Birkaçı mı? Çoğu mu? Hepsi mi? Roland, üçüncü cevap doğruysa Kule'ye olan yolunun bir hayli zor olacağını düşündü. Ama ufkun ötesine bakmak, Silahşor'un doğasına aykırıydı ve içinde bulundukları o an bu kesinlikle bir lütuftu. 6 Görmesi gerekeni gördü. Can-toi -Callahan'ın sığ ahalisi- Jake ve Callahan'ın etrafını dörtbir yandan sarmıştı (Altmış Birinci Cadde'ye açılan kapıyı koruyan ve hemen arkalarında duran ikiliyi fark etmemişlerdi) ama peder elindeki heykelcikle hepsini Jake'in boş arsada bulduğu anahtarla insanları büyüleyip durdurduğu gibi hareketsiz kılmıştı. İnsan vücuduna ve waseau kafasına sahip sarı bir taheen'm hemen yakınında bir silah vardı ama almak için hiçbir girişimde bulunmadı. Yine de bir sorun vardı. Roland'ın her olası tuzağı ve pusuyu görmek üzere eğitilmiş bakışları hemen üzerinde sabidendi. Eld'in Son Kar-deşliği'nin üzerine saygısızca çarpıtılarak işlendiği perdeyi gördü ve önemini yırtılarak açılmasından saniyeler önce tamamen kavradı. Ve koku: sadece et değil, insan eti kokuşuydu. Düşünmeye fırsatı olsa bunu da daha önceden anlayabilirdi... ancak Calla Bryn Sturgis'dski hayat ona düşünmek için pek az zaman tanımıştı. Calla'da hayat, bir hikâye kitabındaki gibi ardı ardına gelen lanet olası olaylardan ibaretti. Ama artık çok açıktı, değil mi? Sığ ahali sadece taheen olabilirdi; bir çocuğun korkunç canavarı da denebilirdi, size uyarsa. Perdenin gerisin-dekiler ise Callahan'ın Birinci Tip vampirler adını verdiği ve Roland'ırı Büyükbabalar olarak bildiği, Prim'in çok uzun zaman önce geri çekilmesinden sonra varlıklarını sürdürmeyi başarmış belki de en iğrenç ve en güçlü yaratıklardı. Ve taheen'ler gibiler oldukları yerde dikilip Callahan'ın havada tuttuğu sigul'a bakmaktan memnun olabilirdi ama Büyükbabaların bir kez gördükten sonra dönüp tekrar bakmayacağı muhakkaktı. Böcekler korkunç tıkırtılar eşliğinde masaların altından çıkarak çocukla pedere doğru ilerliyordu. Roland bu böcekleri daha önce de görmüştü ve perdenin gerisindeki yaratıkların ne olduğuna dair hiçbir şüphesi kalmadı. Böcekler parazitler, kan içiciler, takipçilerdi: Büyükba-ba-pireleri. Muhtemelen bir Hantal Billy varken büyük bir tehlike teşkil etmezlerdi ama küçük doktorların bu kadar çok sayıda olması, Büyükbabaların çok yakınlarda olduğu anlamına gelirdi. Oy böceklere doğru atılırken Gilead'h Roland düşünebildiği yegâne şeyi yaptı: Callahan'a doğru yüzdü. Callahan'ın içine yüzdü.
7 Buradayım, peder. Evet, Roland. Ne.. Zamanımız yok. ONU BURADAN ÇIKAR Çıkarmalısın. Hâlâ vakit varken onu buradan çıkar! 8 Ve Callahan denedi. Çocuk elbette gitmek istemedi. Ona pederin gözleri aracılığıyla bakan Roland acı acı düşündü: Ona ihaneti daha iyi öğretmeliydim. Ama tanrılar biliyor ya, elimden geleni yaptım. "Hâlâ yapabilecekken git," dedi Callahan, Jake'e sükûnetini korumaya çalışarak. "Yapabilirsen ona yetiş. Bu dinh'min emri. Aynı zamanda Beyaz'ın iradesi." Bu sözlerin çocuğu harekete geçirmeye yetmesi gerekirdi ama gitmemekte inat ediyordu -tanrılar, neredeyse Eddie kadar kötüydü!- ve Roland daha fazla bekleyemedi. İzin ver, peder. Roland yanıt beklemeden kontrolü eline aldı. Dalganın, aven kal'm geri çekilmeye başladığını hissedebiliyordu. Ve Büyükbabaların gelmesi an meselesiydi. "Git, Jake," diye haykırdı pederin ağzını ve ses tellerini bir hoparlör gibi kullanarak. Böyle bir şeyin nasıl yapılabileceğini düşünseydi tamamen kaybolurdu, ama düşünmek hiçbir zaman ona göre olmamıştı ve çocuğun gözlerinin irileştiğini görünce memnun oldu. "Tek bir şansın var ve bunu iyi değerlendirmelisin! Susannah'yı bul! dinh'in olarak sana emrediyorum!" Sonra, Susannah ile hastane koğuşunda olduğu gibi ağırlıksız bir nesneymiş gibi havaya fırlatıldığını, Callahan'ın aklından ve bedeninden bir toz zerresi veya örümcek ağıymış gibi üflenerek çıkarıldığını hissetti. Bir an için kıyıya ulaşmak için güçlü bir akıntıyı alt etmeye çalışan bir yüzücü gibi geri dönmeye çalıştı ama mümkün değildi. Roland! Eddie'nin sesiydi ve dehşet doluydu. Tanrım Roland, o şeyler de neyin nesi? Perde yırtılıp açılmıştı. Dışarı fırlayan yaratıklar yaşlı ve korkunçtu; Silahşor'un bilekleri kadar kalın, sipsivri dişler yüzünden ağızları kapanmıyordu. Kırışık yanaklarında kan ve et parçacıkları vardı. Ve -tanrılar, ah tanrılar- çocuk hâlâ gitmemişti! "Önce Oy'u öldürecekler," diye bağırdı Callahan ama Roland, onun Callahan olduğunu sanmıyordu. Eddie, Roland'ın daha önce yaptığı gibi Callahan'ın sesini kullanmış olmalıydı. Her nasılsa ya daha sakin dalgalar ya da daha fazla güç bulmuştu. Roland dışarı üflendikten sonra içeri girmeye yetecek kadar güç. "Gözlerinin önünde öldürüp kanını içecekler!" Sonunda yeterli olmuştu. Çocuk, peşinde Oy olduğu halde dönüp koşmaya başladı. Waseau-taheen'in hemen önünden ve iki sığ ahalinin arasından geçti ama hiçbiri onu yakalamaya çalışmadı. Hâlâ büyülenmiş halde Callahan'ın elinde tuttuğu kaplumbağaya bakıyorlardı. Büyükbabalar, Roland'ın tahmin ettiği gibi kaçan çocuğa hiç aldırmadı. Pederin hikâyesinden, Büyükbabalar'dan birinin pederin bir süre rahiplik yaptığı Salem's Lot adlı küçük kasabaya gittiğini biliyordu. Peder bu karşılaşmadan canlı çıkmıştı -silahlarını veya güç sıgw/'larım kaybetmiş insanların genellikle bu canavarlar karşısında pek şansı olmazdı- ama yaratık, gitmesine izin vermeden önce Callahan'a kötü kanından içirmiş, onu diğerleri için işaretlemişti. Callahan haç-s/gu/'unu onlara doğru tutuyordu ama Roland daha fazlasını göremeden tekrar karanlığa çekildi. Çınlamalar yine başladı ve dayanılmaz titreşimleri aklını kaçıracakmış gibi olmasına yol açtı. Ed-die'nin bir yerlerde haykırdığını hayal meyal duyabiliyordu. Karanlıkta Eddie'ye uzandı, koluna değdi, kaybetti, elini buldu ve kavradı. Birbirlerine sıkıca tutunup ayrılmamaya çalışarak dünyalar arasındaki kapısız karanlıkta kaybolmamayı umarak boşlukta yuvarlandılar. ÜÇÜNCÜ BÖLÜM EDDIE BİRİNİ ARIYOR 1