Yayınevi Sertifika No: Yayın No: 17. Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-3 Babasının Süsü HZ. ZEYNEB (radiyallahu anha) Hilal Kara - Abdullah Kara

Transkript

1 Yayınevi Sertifika No: Yayın No: 17 Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-3 Babasının Süsü HZ. ZEYNEB (radiyallahu anha) Hilal Kara - Abdullah Kara Genel Yayın Yönetmeni: Ergün Ür Yayınevi Editörü: Ömer Faruk Paksu İç Düzen: Nurullah Bilekli Kapak Tasarımı: Kenan Bıyıklı ISBN: Baskı: Ekim 2016 Copyright Zafer Yayınları, 2016 İlkgençlik Yayınları, Zafer Yayın Grubu nun bir kuruluşudur. Talatpaşa Mah. İmrahor Cad. Terasevler Sitesi No: 1-A Kâğıthane/İstanbul Tel: (0212) / Faks: (0212) / zafer@zafer.com twitter.com/zaferyayinlari / facebook.com/zaferyayinlari Baskı-Cilt: Çınar Matbaacılık Yayıncılık San. Tic. Ltd. Şti. Yüzyıl Mah. Matbacılar Cad. Ata Han No: 34 Kat: 5 Bağcılar/İstanbul Tel: (0212) / Matbaa Sertifika No: Bu eserin tüm yayın hakları, sertifika numaralı, Zafer Basın Yayın Turizm ve Bilg. Ürün. San. Tic. Ltd. Şti. ye aittir. Eserde yer alan metin ve resimlerin Zafer Basın Yayın Turizm ve Bilg. Ürün. San. Tic. Ltd. Şti. nin önceden yazılı izni olmaksızın, elektronik, mekanik, fotokopi ya da herhangi bir kayıt sistemi ile çoğaltılması, yayınlanması ve depolanması yasaktır. Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu nun (FSEK), 21, 22 ve 23. maddelerine göre bu eserin işleme, çoğaltma ve yayma hakkı sertifika numaralı Zafer Basın Yayın Turizm ve Bilg. Ürün. San. Tic. Ltd. Şti. tarafından, yazılı bir izinle sertifika numaralı Çınar Matbaacılık Yayıncılık San. Tic. Ltd. Şti. ye verilmiştir.

2 HİLAL KARA Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi nden mezun oldu. U.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Hadis Bilim Dalında yüksek lisansını tamamladı. Almanya da Psikoloji dalında yüksek lisans, Pedagoji dalında doktora yaptı. Kur an Kursu Öğreticiliği, İmam-Hatip Liselerinde Meslek Dersleri Öğretmenliği yaptı. Çeşitli vakıf ve derneklerde Kişisel Gelişim ve Anne Eğitim Seminerleri verdi. Halen öğretmenliğe devam eden yazar Almanca, İngilizce ve Arapça bilmektedir. ABDULLAH KARA Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi nden mezun oldu. Cizreli Şeyh Muhammed Said in halifesi İbrahim Güneş ten yedi yıl Arapça ve İslamî ilimler tahsil etti. İmam Hatip Liselerinde Meslek Dersleri Öğretmenliği yaptı. Halen öğretmenliğe devam eden yazarın birçok çeviri ve telif eseri bulunmaktadır. Yayınlanmış Eserleri: Hanım Sahabeler, Ashab-ı Suffe, Çocuk Sahabiler, Annelerimiz (Ezvac-ı Tahirat), Cennetle Müjdelenen Hanımlar, Şehadet Yıldızları (Şehit Sahabiler), Bilal-i Habeşi, Hz. Hatice, Hz. Fatıma, Hz. Ali ve Ailesi, İki Sultan İki Kurban (Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin), Candan Öte Sevmek, Üç Bilal, Eyüp Sultan, Asr-ı Saadette Ramazan, Asr-ı Saadette Derin Fitne, Sahabenin Ateşle İmtihanı, Sahabelerin Şehadet Anları, Efendimizle İlk Buluşma, Kardeşlik Zamanı, Dua ve Hak Kapısının Sırlı Anahtarı, Tevbe Kahramanları, Çocukları Çok Seven Peygamberim, Can Muhammed (Peygamberimizin Çocukluğu), Peygamberimizin Mutlu Yuvası (5 kitap), Peygamberimizin Çocuk Dostları (5 kitap), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-1 Peygamber Efendimiz (a.s.m.), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-2 Hz. Hatice (r.anha) İçindekiler Mekke Yılları... 9 Örnek evlilik...9 Göz aydınlığı Kâsım (r.anh)...11 Kızının doğumuna sevinen baba...13 Yedinci gün...18 Büyüyor...20 Gençlik çağına giriyor...22 Vahiy sürecine şahit oluyor...23 İslam la şerefleniyor...27 Erkek kardeş...28 Evliliği Evlilik yaşı...36 Evliliğin ilk günleri...37 Baban beni İslam a davet etti...39 Kahrolası gurur

3 Davet Günleri Üzülme kızım! Onlar babana bir şey yapamazlar Mücadele devam ediyor...57 Çocukları Ali bin Ebî l-âs...61 Ümâme binti Ebî l-âs...64 Acı Günler Himaye talebi...68 Arayış...72 Ayrılık...73 Boyunları bükülüyor...76 Ev hapsi...77 İki Sevgi Arasında Kanayan yara...82 Bedir de...85 Buruk sevinç...89 Zor tercih...91 Medine Günleri Umutların yeşerdiği anlar Mutluluk gözyaşları Mutlu bir yuva Mekke Fethi nde Hasret bitiyor Hz. Zeyneb e sığınan hırsız Ali nin vefatı Şehadeti Hz. Ümâme (r.anha) Kaynaklar Sancılı Hicret Suikast...97 Hicreti Ali nin Medine ye götürülmesi İman geçmiş günahları yok eder Ebû l-âs ın ikinci evliliği

4 Mekke Yılları Örnek evlilik FIL VAKASI NDAN yirmi beş yıl, Kâbe nin yıkılıp yeniden yapılmasından on yıl önceydi. Mekke nin bütün meclislerinde ve evlerinde konuşulan tek bir konu vardı: Mekke nin Muhammedü l-emîn dediği Allah Resûlü (a.s.m.) ile Seyyidetü n-nisâ / Hanımların Hanımefendisi dedikleri Hz. Hatice nin evliliği. Mekke nin en saygın kişileri, en zengin insanları, en itibarlı tüccarları Hz. Hatice nin kapısına defalarca giderek evlilik teklifinde bulunmuşlardı. Servetlerini önüne sererek âdeta yalvarırcasına tekliflerini kabul etmesini istemişlerdi. Bütün teklifleri reddeden Mekke nin en gözde hanımefendisi, şimdi kalkmış fakir bir gençle evleniyor- 9

5 du. Dahası evlilik teklifi o gençten değil, Hz. Hatice den gelmişti. İnsanlar şaşkınlıktan öte şoktaydı. Herkes bunun nedenini sorguluyor, kendince cevaplar bulmaya çalışıyordu. Lakin hiç kimse bulduğu cevabın doğruluğuna inanmıyordu. İnandıkları bir şey vardı: Allah Resûlü (a.s.m.) ile Hz. Hatice nin birbirine çok yakıştığıydı. Aralarındaki yaş ve statü farkına rağmen bütün Mekke halkı onları birbirine yakıştırıyor, evliliklerini onaylıyorlardı. Haberi duyan bütün insanlar, çok mutlu olacaklarını söylüyor, evliliklerinin insanlara örnek olacağını konuşuyorlardı. Aralarındaki yaş ve zenginlik farkının mutluluklarına gölge düşürmeyeceğinden eminlerdi. Zira onları yakından tanıyanlar, ikisinin de güzel ahlakın zirvesinde olduğunu biliyorlardı. Güzel ahlak adına ne varsa ikisi de onunla bezenmişti. Böyle bir evlilik olsa olsa insanlığa gösterilecek her yönüyle örnek bir evlilik olurdu. Öyle de oldu. Hayatları boyunca birbirini desteklediler. Birlikte ağladılar, birlikte güldüler. Her sıkıntıya birlikte göğüs gerdiler. Bir kere dahi olsun birbirlerini kırmayıp birbirlerinden incinmediler. İnsanlar yirmi beş yıl değil yüz yıllarca onların evliliklerini konuşup örnek aldı. Kıyamete kadar da insanlık, onların yirmi beş yıllık aile hayatını örnek almaya devam edecek. Göz aydınlığı Kâsım (r.anh) Allah Resûlü (a.s.m.) ve Hz. Hatice nin hayatları, evlendikleri ilk günden itibaren her yönüyle yolunda gidiyordu. Efendimizin ticarî işleri artarak devam ederken, Hz. Hatice ticaretle meşguliyetini eşine devretmiş, ev hayatı ve önceki eşlerinden olan çocuklarının eğitimi ve terbiyesiyle ilgileniyordu. Gönülleri gibi hanelerinin kapısı da her gelene açıktı. Kutlu hanede Hz. Hatice Annemizin önceki eşlerinden olan çocuklarıyla, Peygamberimizin dadısı Ümmü Eymen ve amcası Ebû Tâlib in oğlu Hz. Ali onlarla birlikte yaşıyordu. Kalabalık ve mutlu bir haneydi onların kutlu haneleri... Evliliklerinin üzerinden üç yıl geçmişti. Hayatlarında olumsuz gibi görünen tek şey belki de çocuklarının olmayışıydı. Lakin bu durum uzun sürmedi. Dördüncü yıl kalplerindeki belki de gizli olan hüzün neşeye dönecekti. Aslında çocuk, Allah ın insanlara bahşettiği nimetlerin en önemlilerindendir. Eşler birbirine Allah ın emaneti ve nimeti olduğu gibi, yuvanın meyvesi çocuk da bir emanet ve nimettir. Çocuklar, aynı zamanda insan neslinin devamı demektir. Hangi insan, neslinin devam etmesini istemez? Çocuk, bir milletin bekası, bir ailenin, bir ocağın devamıdır. Dolayısıyla, fıtrat itibarıyla insanın çocuk istemesi de gayet tabiî ve fıtrîdir

6 Anne ve babaya Allah ın birer hediyesi olan çocuklar göz aydınlığı, aile bahçesinin gülleridir. Tatlı kokular saçan, ruha huzur ve sefa veren cennet çiçekleridir. Millet denizinin en parlak incisi, dünya hayatının süsüdür. Peygamber hanesinde dillere dökülmeyen ama heyecanla beklenen, evliliğin dördüncü yılında gerçekleşti. Hz. Hatice nin dünyalar güzeli, cennet kokulu bir oğlu dünyaya geldi. Doğumu yalnızca Efendimiz ve sevgili eşini değil, bütün akraba, arkadaş ve dostlarını sevindirdi. Müjdeyi alan Efendimiz, eşini tebrik edip oğlunu doyasıya sevdi. Doğumun yedinci gününde kadim geleneklere uyarak akîka kurbanı kestirdi. Fakirlere sadakalar dağıttı. Oğlunu sünnet ettirip ismini verdi. Adını Kâsım koydu. İlk çocuğu olduğu için geleneklere uyan yakınları Efendimize Ebû l-kâsım künyesiyle hitap ettiler. Araplardaki âdete göre doğan ilk çocuğun ismi anne-babasına künye olarak verilir, anne-babalar künyeleriyle çağrılır, çoğu zaman neredeyse asıl isimleri unutulurdu. İstanbul umuzun manevi fatihi Ebû Eyyûb el- Ensârî nin asıl ismi Hâlid bin Zeyd dir. Oğlu olduğunda Eyyûb ismini verince oda Ebû Eyyûb / Eyyûb un Babası olarak anılmıştı. Zamanla asıl ismi unutulmuş Ebû Eyyûb olarak meşhur olmuştu. Peygamber Efendimizin eşlerinden Hz. Ümmü Seleme nin de tarih kaynaklarında asıl adının Hind binti Ebî Ümeyye olduğu söylenir. İlk çocuğu olan Seleme ile künyelenmiş, Ümmü Seleme / Seleme nin Annesi olarak meşhur olmuş ve asıl ismi zamanla unutulmuştur. Allah Resûlü (a.s.m.) de toplumda Ebû l-kâsım diye anılmış, hatta vahiy geldiğinde müşrikler Peygamberimizden bahsederken künyesi ile hitap ederek Ebû l-kâsım demişlerdir. Kasım ın doğumuyla Hz. Hatice ve Peygamberimizin evi daha da şenlendi. Sanki hayatlarındaki mutluluk tablosunun son parçası da yerini almıştı. Birbirlerine olan sevgileri bir kat daha perçinlendi. Hayatları renklendi. İlk çocuklarının erkek olması o günün Arap toplum yapısında itibar ve güçlerini arttırdı. Bu belki onlar için çok önemli değildi fakat toplumun bakışı farklıydı. Kızının doğumuna sevinen baba O günlerde ailede erkek çocuk çok kıymetliydi. Araplar erkek çocuklarının varlığı ve çokluğuyla övünür, onların varlığıyla toplumda kendilerini güçlü hissederlerdi. İtibar, şeref ve şanları erkek çocuklarıyla artardı. Haksızlık ve zulümle meşhur olmuş Mekke nin birçok ileri geleni, erkek çocukları olan ailelere karşı daha bir dikkatli olur, onlara karşı haksızlık yapmaktan çekinirlerdi. Babalar da erkek çocuklarının çokluğuyla övünür ve kendisini güçlü hissederdi. Kız çocukları ise aile için 12 13

7 sıkıntı sebebi hatta ailenin başının belası gibi görülürdü. Onları böyle bir düşünceye sevk eden en büyük etken, savaşçı bir toplum olmaları ve kız çocuklarını yük olarak görmelerindendi. Kızlar, her zaman ailesine ve kabilesine sorun getirebilirdi. Başına bir kötülük geldiğinde, sözgelimi sık sık meydana gelen kabile savaşlarında esir edilip satıldığında ailesi bundan utanç duyacaktı. En iyi ihtimalle hiçbir sorun olmadan büyütüldüğünde evlenip başka kabileye giderse; kendi ailesine ve kabilesine doğrudan bir yarar sağlamayacaktı. O, sadece tüketen, kendi kabilesinin hayatına direk katkısı olmayan biri olarak ancak bir utanç vesilesi idi. Bunun gibi sebeplerden dolayı babaların en büyük endişesi kız çocuklarının olmasıydı. Kimi zaman korkuları kâbus gibi üzerlerine çökerdi. Peş peşe kız çocukları olurdu. Eşinin doğumu yaklaştıkça heyecandan yerinde duramayanlar, kız çocukları olduğunu duyduklarında, sanki dünya başlarına yıkılırdı. Moralleri bozulur, öfkeden gözleri kararır, yüzleri kömür gibi simsiyah kesilirdi. Suçluluk psikolojisi içine girer, utançtan arkadaşlarının yanına gidemez, yüzlerine bakamaz olurlardı. Allah Teâlâ, Kur ân-ı Kerîm de onların bu hallerini, Onlardan birine kız müjdelendiği zaman öfkelenmiş olarak yüzü kapkara kesilir. Kendisine verilen müjdenin kötülüğünden dolayı kavminden gizlenir. Onu, aşağılık duygusu içinde yanında mı tutsun, yoksa toprağa mı gömsün! Bakın ki, verdikleri hüküm ne kadar kötüdür! (Nahl, 16/58-59) buyurarak anlatır. O günkü Mekke de çok nadir de olsa bunun elbette istisnaları vardı. Efendimiz istisna olan kişilerden biriydi. Bir kızının olmasını en az erkek çocuğunun olması kadar istemiş olmalı ki, peş peşe kız çocukları dünyaya geldiğinde diğer insanlar gibi hayal kırıklığı yaşamadı. Yasa bürünüp hayatını zehir etmedi. Aksine onu Rabbinin ihsan ettiği bir lütuf olarak gördü. Sevinçle bağrına basarak Rabbine şükretti. Sanki yıllar öncesinden, daha vahiy inmeden, peygamber olmadan önce Göklerin ve yerin mülkü Allah ındır. Dilediğini yaratır; dilediğine kız çocukları, dilediğine de erkek çocukları bahşeder. Yahut onları, hem erkek hem de kız çocukları olmak üzere çift verir. Dilediğini de kısır kılar. O, her şeyi bilendir, her şeye gücü yetendir (Şûrâ, 42/49-50) ayetinin sırrını idrak etmişti. Hz. Hatice nin yeniden hamile olduğunu öğrendiği gün kalbi sürurla doldu. O günden sonra gözü kulağı sevgili eşinden gelecek haberde oldu. Doğum yaklaştıkça heyecanı daha da artıyordu. Nihayet beklenen gün geldi. Evinde hareketlilik başladı. Komşu kadınların biri girdi biri çıktı Peygamber evinden... Hz. Hatice nin eşi dostu yardıma koştu. Günün sonunda hayata 14 15

8 yeni bir can katıldı, kutlu haneye yeni bir göz aydınlığı doğdu. Allah Resûlü (a.s.m.) bir akşamüzeri dostlarıyla Kâbe de oturmuş sohbet ederken heyecanla beklenen haber geldi. Müjdeyi getiren hanımın hali hal değildi. İsteksizce yanlarına yaklaşmış ve yüzü asıktı. Belli ki kötü bir haber verecekti. Gelen hanımın halini görünce korkan Efendimizin aklına ilk gelen şey eşinin durumu olmalı ki heyecanla: Hatice ye bir şey mi oldu, dedi. Yere bakarak konuşan hanım, müjde veren bir ruh halinden uzak, korku içerisinde utana sıkıla: Bir kızınız oldu efendim, dedi. Bu sözün üzerine ortalığın bir anda buz kesmesi beklendi. Peygamber Efendimizin öfkeden yüzünün kapkara kesilmesi gerekirken beklenenin aksine yüzündeki endişe bir anda kayboldu. Gülen bir yüzle haberi getiren hanıma önce teşekkür etti, sonra da âdet olduğu üzere hazırlanmış olan müjde hediyesini verdi. Ardından sevinçle evin yolunu tuttu. Müjde getiren hanım dâhil herkes çok şaşırmıştı. İlk kez kızı olduğu için sevinen birini gören insanlar, Efendimizin ardından hayretle bakakaldılar. Peygamber Efendimiz daha sonra, kızlarıyla övünerek Ben kızlar babasıyım buyuracak ve ümmetine kız çocuklarına iyilik ve ihsan ile ilgili pek çok tavsiyelerde bulunacaktı. Onlardan sadece bir kaçı: Kimin kız çocuğu olup da, onu canlı canlı gömmez, ona hakaret etmez ve erkek çocuğunu ona tercih etmezse Allah Teâlâ o kimseyi Cennet e kor. (Ebû Dâvud, Edep 121, Müsned, 1/223) Kim ki üç tane kız çocuğu yetiştirir, güzel terbiye eder, evlendirir ve onlara iyilikte bulunur, onlar hakkında Allah tan korkarsa, o kişi için cennet vardır. (Ebû Dâvud, Edep 120, 121) Her kim iki kız çocuğunu yetişkinlik çağına gelinceye kadar büyütüp terbiye ederse, kıyamet günü o kimseyle ben şöyle yan yana bulunacağız. (Müslim, Bir 149) Her kim kız çocukları yüzünden bir sıkıntıya uğrar da onlara iyi bakarsa, bu çocuklar onu cehennem ateşinden koruyan bir siper olurlar. (Buhârî, Zekât 10, Edeb 18; Müslim, Bir 47) Aldığı müjdeli haberle evine koşan Peygamberimiz izin isteyip içeri girdi, eşini tebrik ettikten sonra, dünyalar güzeli kızını kucağına aldı. Evdeki hanımların şaşkın bakışları arasında yüzünü öptü. Sevip okşadı. Bu Mekke toplumunun kadınlarının özlemini duydukları bir manzaraydı. Gözlerine inanamayan hanımlar, hayranlıkla Efendimizi izlediler. Eşiyle gurur duyan Hz. Hatice, O nu bir kez daha takdir etti. Peygamber ocağına ikinci bir neşe kaynağı doğmuş, haneleri şenlenmişti. Kız çocuğu doğan annelerin hayatları zehir olurken Hz. Hatice, hayatının en mutlu 16 17

9 günlerini yaşıyordu. Efendimizin tavrı sayesinde kim bilir belki de kendisini sevinçten adeta bulutların üzerinde hissediyordu. Efendimizin tavrı Mekkeli hanımları da ziyadesiyle memnun etmişti. Eşlerine örnek olur da: Ya kız çocuğu doğurursam, düşüncesiyle kâbusa dönen yaşamları normalleşir diye ümit ettiler. Onlar o gün bilmeseler de gönüllerinden geçen bu ümitleri İslam ın gelişiyle yeşerecekti. Sabah olunca insanlardan kaçmak bir yana sevinçle Kâbe ye giden Efendimiz, dostlarıyla buluşarak sevincini paylaşmak istedi. Lakin onlar buna hazır değillerdi. Sevincini yadırgayıp laf attılar. Geri adım atmayan Efendimiz: Ben bir kız babasıyım, buyurarak bundan gurur duyduğunu, ihsanından dolayı Rabbine şükrettiğini bildirdi. Yedinci gün Araplar için çocuğun doğumunun yedinci günü çok önemliydi. O gün erkek çocuğu olanlar ve yakınlarının zamanı neşe ve sevinç içinde, bayram havasında geçerdi. Kutlama hazırlıkları sabah erkenden başlardı. Kız çocuğu olanlar ise o günü gelmesini asla istemezlerdi. Günleri evde yas varmış gibi buruk geçer, babalar ortadan kaybolur, içleri yanan anneler acı içinde kıvranırlardı. Doğumun yedinci günü erkenden kalkan Hz. Hatice, hizmetlilerin yardımıyla neşe içinde hazırlıklara başladı. Evde bayram havası vardı. Efendimiz de o gün her zamankinden daha erken kalkmıştı. Doğruca pazara gitti. Şirin bir koç alıp geldi. Eve geldiğinde ilk işi kızının yanına gitmek oldu. Etrafına bakınan kızını sevdikten sonra kâkülünden bir tutam saç kesti. Şükrün ifadesi olarak ağırlığınca altını fakir fukaraya dağıttı. Akîka Kurban ı için aldığı koçu kesip, eş-dost, akraba ve fakirlere dağıttı. Hanımlar hazırlıklarını bitirince çağırdıkları dostlarıyla yemekler yendi. En önemli şeye sıra gelmişti. İnsanın ömür boyu taşıyacağı, söylendiğinde o kişi, kişi hatırlandığında o söylenecek olan isminin konulması... Kızını kucağına alan Efendimiz, ona dostlarının huzurunda, babasının süsü anlamına gelen Zeyneb ismini verdi. Hayırlı bir evlat olması için dualar etti. Duasına icabet eden dostları çocuğun anne-babasını ayrı ayrı tebrik ettiler. Zeyneb in aileye girmesiyle mutlulukları bir kat daha artmıştı. Zeyneb doğduğunda Efendimiz yirmi dokuz - otuz, Hz. Hatice ise kırk beş yaşlarındaydı. Efendimize vahiy gelmeden on yıl önce doğan Hz. Zeyneb, dünyanın en bahtiyar çocuklarından biri olacaktı. Hz. Hatice kızını yedi gün doya doya emzirdi. Yedinci günün sonunda o günkü Arap âdetlerine uyarak kızının daha sağlıklı ve iyi büyümesi için uygun bir 18 19