Yayınevi Sertifika No: Yayın No: 22

Transkript

1 Yayınevi Sertifika No: Yayın No: 22 Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-6 Cennet Gençlerinin Efendisi HZ. HASAN (radiyallahu anh) Hilal Kara - Abdullah Kara Genel Yayın Yönetmeni: Ergün Ür Yayınevi Editörü: Ömer Faruk Paksu İç Düzen: Nurullah Bilekli Kapak Tasarımı: Kenan Bıyıklı ISBN: Baskı: Mart 2017 Copyright Zafer Yayınları, 2017 İlkgençlik Yayınları, Zafer Yayın Grubu nun bir kuruluşudur. Talatpaşa Mah. İmrahor Cad. Terasevler Sitesi No: 1-A Kâğıthane/İstanbul Tel: (0212) / Faks: (0212) / zafer@zafer.com twitter.com/zaferyayinlari / facebook.com/zaferyayinlari Baskı-Cilt: Çınar Matbaacılık Yayıncılık San. Tic. Ltd. Şti. Yüzyıl Mah. Matbacılar Cad. Ata Han No: 34 Kat: 5 Bağcılar/İstanbul Tel: (0212) / Matbaa Sertifika No: Bu eserin tüm yayın hakları, sertifika numaralı, Zafer Basın Yayın Turizm ve Bilg. Ürün. San. Tic. Ltd. Şti. ye aittir. Eserde yer alan metin ve resimlerin Zafer Basın Yayın Turizm ve Bilg. Ürün. San. Tic. Ltd. Şti. nin önceden yazılı izni olmaksızın, elektronik, mekanik, fotokopi ya da herhangi bir kayıt sistemi ile çoğaltılması, yayınlanması ve depolanması yasaktır. Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu nun (FSEK), 21, 22 ve 23. maddelerine göre bu eserin işleme, çoğaltma ve yayma hakkı sertifika numaralı Zafer Basın Yayın Turizm ve Bilg. Ürün. San. Tic. Ltd. Şti. tarafından, yazılı bir izinle sertifika numaralı Çınar Matbaacılık Yayıncılık San. Tic. Ltd. Şti. ye verilmiştir.

2 HİLAL KARA Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi nden mezun oldu. U.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Hadis Bilim Dalında yüksek lisansını tamamladı. Almanya da Psikoloji dalında yüksek lisans, Pedagoji dalında doktora yaptı. Kur an Kursu Öğreticiliği, İmam-Hatip Liselerinde Meslek Dersleri Öğretmenliği yaptı. Çeşitli vakıf ve derneklerde Kişisel Gelişim ve Anne Eğitim Seminerleri verdi. Halen öğretmenliğe devam eden yazar Almanca, İngilizce ve Arapça bilmektedir. ABDULLAH KARA Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi nden mezun oldu. Cizreli Şeyh Muhammed Said in halifesi İbrahim Güneş ten yedi yıl Arapça ve İslamî ilimler tahsil etti. İmam Hatip Liselerinde Meslek Dersleri Öğretmenliği yaptı. Halen öğretmenliğe devam eden yazarın birçok çeviri ve telif eseri bulunmaktadır. Yayınlanmış Eserleri: Hanım Sahabeler, Ashab-ı Suffe, Çocuk Sahabiler, Annelerimiz (Ezvac-ı Tahirat), Cennetle Müjdelenen Hanımlar, Şehadet Yıldızları (Şehit Sahabiler), Bilal-i Habeşi, Hz. Hatice, Hz. Fatıma, Hz. Ali ve Ailesi, İki Sultan İki Kurban (Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin), Candan Öte Sevmek, Üç Bilal, Eyüp Sultan, Asr-ı Saadette Ramazan, Asr-ı Saadette Derin Fitne, Sahabenin Ateşle İmtihanı, Sahabelerin Şehadet Anları, Efendimizle İlk Buluşma, Kardeşlik Zamanı, Dua ve Hak Kapısının Sırlı Anahtarı, Tevbe Kahramanları, Çocukları Çok Seven Peygamberim, Can Muhammed (Peygamberimizin Çocukluğu), Peygamberimizin Mutlu Yuvası (5 kitap), Peygamberimizin Çocuk Dostları (5 kitap), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-1 Peygamber Efendimiz (a.s.m.), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-2 Hz. Hatice (r.anha), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-3 Hz. Zeyneb (r.anha), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-4 Hz. Rukiyye-Hz. Ümmü Gülsüm (r.anhüma), Peygamberimiz ve Ailesi Dizisi-5 Hz. Fâtıma (r.anha) İçindekiler Çocukluğu... 9 Göz aydınlığı...9 Özel gün...12 Emeklemeye başlıyor...17 Mescid-i Nebevî ziyaretleri...18 Arkadaşlarla oyun...19 Dedelerin En Güzeliyle Dedenin sırtında kılınan namaz...26 Dedeyle oynanan oyunlar...27 Kucağıma gel ey göz aydınlığım!...29 Afacanı buraya çağır!...31 Onları seven beni sevmiş olur...33 İki kardeş kayboluyor...35 Bayram sevinci...36 Öğretmeni Peygamber olan torun

3 Vitir duası...39 Şüpheli şeylerden sakın!...41 En Sevgili ye Veda Efendimize en fazla benzeyen kişi...44 Peygamber havarisi...45 Öksüz kalıyor...46 Gençlik Yılları Beş bin dirhem maaş...50 İlim talebeleri...51 Bana Allah Rasûlü nü (a.s.m.) anlatır mısın?...57 Dostları...60 Efendimizin sevdiği yemekten yapar mısın?...62 Torunlarla coşan Peygamber sevgisi...64 Cihad meydanlarında...65 Örnek Hayatı Peygamberin izinde...68 Göz nuru namaz...69 Örnek şahsiyeti...71 İhtiyaç sahibine yardım...83 Dünya mü mine hapishane, kâfire cennettir...85 Hastalanıyor...86 Kûfe de yaşam...96 Babanın oğluna vasiyeti...99 Hz. Ali nin şehadeti Halifelik Dönemi Halkın arzusu Fitne sahnede Hilafetten vazgeçiş Medine ye dönüş Açılmayan mektuplar Rüyada öğretilen dua Sevgi seli Eski düşmanlıklar Rekabet sancıları Kötülüğe iyilikle karşılık vermek Vefatı Hasta yatağında Son anları Vasiyeti Sözleri Hakkında söylenenler Kaynaklar Bitmek Bilmeyen Fitne Kardeş kavgası

4 Çocukluğu Göz aydınlığı MEDINE DE UHUD SAVAŞI NIN acısının çok taze olduğu günlerdi. Her hanede ayrı bir acı, Medine sokaklarında hüzün vardı Yürekler kanıyor, gözyaşları sel olup akıyordu. Yüzler gülmez olmuştu Medine de O günlerde Peygamber goncası Hz. Fâtıma nın yüzünü güldüren şey, bir can taşıdığını öğrenmek oldu. Bu yalnızca onu değil, eşi Hz. Ali başta olmak üzere tüm dostlarını da sevindirdi. Dede olacağını öğrenen Efendimiz ise ziyadesiyle sevindi. O günden sonra gözünü kızının üzerinden ayırmadı. Doğum günleri yaklaştıkça kızına olan ilgi ve alakası daha da arttı. Sık sık kızının ziyaretine gitti. Hâl hatırını sorup hayır dualarda bulundu. 9

5 İlk çocuğuna hamile olan Hz. Fâtıma, korku ile karışık bir heyecan yaşıyor olmalıydı. Doğum yaklaştıkça heyecanıyla birlikte korkuları da arttı. Sonunda beklenen gün geldi. Hicretin üçüncü yılı, Ramazan ayının on beşinci günü, 1 Mart 625 tarihinde Peygamber kızının evinde olağanüstü bir hareketlilik başladı. Hz. Fâtıma nın sancılarının sıklaştığını duyan Medineli Hanımlar, Peygamberlerinin goncasına yardım için evine koştular. Durumu haber alan Efendimiz de telaşlandı. Rabbine yönelerek kızı için dua etti. Müjdeli günün canlı şahidi olan Sevde binti Misrah (r.anha) gördüklerini şöyle anlatır: Hz. Fâtıma nın doğumu yaklaştığında onun hemen yanı başındaydım. Sancıları başladığı sırada Allah Rasûlü (a.s.m.) kızının evine teşrif etti. Kapıya vurulduğunu duyunca koşup açtım. Efendimiz: Canım feda olan kızım nasıl, diye sordu. Doğumu yaklaştı, sancısı artıyor, dedim. Sözlerim onu heyecanlandırdı. Fâtıma doğum yapar yapmaz bana haber verin! Sakın ben gelmeden önce çocuk için herhangi bir şey yapmayın, diye sıkı sıkı tembihte bulunduktan sonra oradan ayrıldı. Hz. Fâtıma, Efendimiz gittikten kısa bir süre sonra doğum yaptı. Çocuğu alıp göbeğini kestim. Her zamanki gibi çocuğu bir beze sardım. Sardığım bez sarıydı. Heyecandan Efendimizin tembihini unutmuş- tum. Doğum haberini alan Allah Rasûlü (a.s.m.) eve geldi. Kapıyı çalınca yine ben açtım. Bu kez daha heyecanlıydı. Canım feda olan kızım ne yapıyor? Durumu nasıl, diye sordu. Şu an çok iyi, sağlıklı bir doğum yaptı. Çocuğun göbeğini keserek sarı bir beze sardım, dedim. Cevap verirken Efendimizin tembihini unuttuğumun farkına vardım. Efendimiz: Sözümü dinlemedin, bana isyan ettin, buyurarak tembihini hatırlattı. Üzgün ve mahcuptum: Allah ve Rasûlü ne isyan etmekten Rabbime sığınırım. Yalnızca göbeğini kestim, başka da bir şey yapmadım ya Rasûlallah, diyerek kendimi affettirmeye çalıştım. Başkaca bir şey söylemeyen Efendimiz: Çocuğu bana getir, buyurdu. İçeri girip çocuğu aldım. Kucaklayıp Allah Rasûlü ne (a.s.m.) götürdüm. Çocuğu kucağına alınca ilk işi sarı bezi çıkarmak oldu. Beyaz bir bez alarak çocuğu o beze sardı. Sonra ilk gıdası olması için tükürüğünü ağzına sürdü. Sonra kulağına ezan okudu. Peygamber Efendimiz yeni doğan çocukların duyduğu ilk sözün Allah ın adı ve kelime-i şehadet olmasına çok önem verirdi. Bu nedenle yeri geldikçe, Ezan okunduğunda şeytan onu duymamak için sırtını dönüp 10 11

6 kaçar buyurur, şeytanın çocuklardan uzaklaşması için ezan okunmasını tavsiye ederdi. Torununu bu güzel sünnetten mahrum etmedi. Doğumundan hemen sonra kucağına alıp kulağına ezan okudu. Bir bebeğin dünyaya gelişi çevresine hayat verir. Ailesi ve yakınlarını sevindirir, yüzlerini güldürür. Efendimizin torunu olduğunu duyunca sevinen sahabiler, anne, baba ve dedesini tebrik edip hayırlı bir evlat olması temennisinde bulundular. Sevgiyle bakan gözler yeni doğan bebeğe yöneldi. Bir anda insanların göz bebeği oldu. Kucaktan kucağa dolaştı. İnsanlar onu sevmek için birbirleriyle âdeta yarışa girdi. Oğlunu kimselere bırakmak istemeyen Hz. Ali, her fırsatta kucağına alıp sevdi. Öpüp okşadı. Oğlunun da kendisi gibi kahraman biri olmasını istiyordu. Bunun için yedinci günü bekleyemedi. Daha ilk günden ismini Harp koydu. Özel gün Arap geleneklerinde doğumun yedinci günü çocuklar için çok özeldi. Kendilerine o gün isim verilir, o gün akîka kurbanı kesilir, fakirlere sadakalar dağıtılırdı. Anne-baba ve yakınları o günü iple çeker, o gün evlerinde tatlı bir telaş ve koşuşturma olurdu. Torunlarını hiç bir zaman ihmal etmeyen Efendimiz, doğumun yedinci günü olunca sabah erkenden evinden çıktı. Konuklar gelmeden kızının evine gitti. İçeri gerdikten hemen sonra: Torunumu bana getirin, buyurdu. Hz. Fâtıma oğlunu alıp babasının kucağına verdi. Büyük bir itina ile torununu kucaklayan Efendimiz, onu sevip okşadı. Torunu için özel bir şeyler yapmak ve kızının sevincine ortak olmak istiyordu. İş bölümünü planlamak için erkenden gelmişti. Durumun farkında olan Hz. Fâtıma konuya girdi: İzin verirseniz akîka kurbanı kesmek istiyorum, dedi. Hayra ortak olmak isteyen Efendimiz: Güzel olur. Ama torunum için ben de bir şeyler yapmak istiyorum. Akîka kurbanını ben keseyim, sen çocuğun başını tıraş et, sonra saçının ağırlığınca gümüşü fakirlere sadaka olarak dağıt, buyurdu. Hz. Fâtıma büyük bir edeple: Nasıl uygun bulursanız, dedi. Babasının emrini yerine getirmek için kalkıp oğlunun saçından bir tutam kesti. Yaklaşık bir dirhem ağırlığındaydı. O kadar gümüşü bir yakınına verdi ve: Bunu oğlum adına fakirlere dağıt, diye rica etti. O bunları yaparken evden ayrılan Allah Rasûlü (a.s.m.) doğruca çarşıya gitti. Torunu için güzel bir koç satın alıp döndü. Geri döndüğünde hazırlıklar çoktan başlamıştı. Akîka kurbanı kesen Efendimiz, etini bir kısmını komşulara ve fakirlere dağıttırdı

7 Konuklar birer ikişer gelmeye başlamışlardı. Sünnet hazırlıkları da yapılmış, sünnetçi eve çağrılmıştı. Konuklar teşrif edince sıra çocuğun sünnetine geldi. Son hazırlıklarını tamamlayan sünnetçi, göz açıp kapayıncaya kadar çocuğu sünnet etti. Yavrucak bir süre ağladıysa da yakınlarının ilgi ve alakasıyla kısa zamanda sustu. Peygamber kızının evinde sofralar kuruldu, misafirlere yemekler ikram edildi. O sırada Hz. Ali ye dönen Efendimiz: Çocuğun adını ne koydunuz, diye sordu. Hz. Ali büyük bir gururla: İsmini Harp koydum, dedi. Harp ismi duyunca Efendimizin yüzündeki tebessüm bir anda kayboldu. Belli ki kavga ve ölümü çağrıştıran isimden hoşlanmamıştı. Torununun savaşçı değil barışçı, korkutan değil müjdeleyen biri olmasını istiyordu. Bunun için: İstersen ismini değiştirelim, buyurdu. Hz. Ali her zamanki gibi edeple: Allah ve Rasûlü daha iyi bilir. Hangi ismi uygun görürseniz onu verin, dedi. Efendimiz: İsmi Hasan olsun. Ben ona Harun Peygamberin oğluna verdiği Beşîr ismini veriyorum, buyurdu. Hasan ismi Araplar arasında pek duyulmamış olsa da anne-babasının da, konukların da hoşuna gitti. Pey- gamberin ilk torununa iyilik ve güzellikle anılacak olan Hz. Hasan denildi. O gün bütün ilgi ve alaka Hz. Hasan ın üzerindeydi. Konuklar onu tek tek sevdi, öpüp okşadı. Yemek bittikten sonra bir süre sohbet eden misafirler, birer ikişer dağılmaya başladılar. İnsanlar çekilince sıranın sütanneye geldiğini düşünenlerden biri konuyu açtı. O günlerde Araplar çocuklarının sağlıklı olması ve daha düzgün konuşması gibi nedenlerle onları sütanneye vermeyi gelenek hâline getirmişlerdi. Çocuğunu yedi gün emziren anne, yedinci günü sütanneye verirdi. Hz. Fâtıma da bu geleneğe uyarak oğlu Hasan ı yedi gün sonra sütanneye verdi. İstişare sonunda Hasan ın sütannesinin Hz. Hatice den sonra İslâm la şereflenen Ümmü Fadl (r.anha) olmasına karar verdiler. Peygamber Efendimizin amcası Hz. Abbâs ın hanımı olan Ümmü Fadl, Tercümanü l-kur ân lakabıyla meşhur olan Abdullah bin Abbâs ın annesiydi. Aslında onun Hz. Hasan a sütanne olacağı daha o doğmadan önce belli olmuştu. Ümmü Fadl (r.anha) anlatıyor: Bir sabah korkuyla uyandım. Gördüğüm rüya beni çok etkilemişti. Apar topar hazırlanıp endişe içinde Allah Rasûlü nün (a.s.m.) yanına koştum. İçeri girince: Ya Rasûlallah! Bugün bir rüya gördüm, dedim

8 Hayır dileğinde bulunan Allah Rasûlü (a.s.m.): Ne gördün, diye sordu. Çok korkunç bir rüya gördüm! Ne gördün, buyurarak sorusunu tekrarladı. Ben: Rüyamda senden bir parçanın koparılıp benim evime konulduğunu gördüm, dedim. Allah Rasûlü (a.s.m.) rüyamı hayra yordu: Hayır görmüşsün. İnşaallah yakında Fâtıma nın bir çocuğu olacak, ona bir süre sen bakacak ve Kusem in sütü ile emzireceksin, buyurdu. Aradan birkaç ay geçtikten sonra Efendimizin buyurduğu gibi oldu. Hasan doğunca, ona sütannelik yaptım. Onu oğlum Kusem in sütü ile emzirdim. Peygamber Efendimiz torununu çok sever, onu sık sık görmek isterdi. Bunu bildiğim için emzirdiğim günlerde Hasan ı sık sık alır dedesine götürürdüm. Yine öyle bir gündü. Hasan ı hazırlayıp dedesinin yanına götürdüm. Torununu görünce sevinen Allah Rasûlü (a.s.m.) onu kucağına aldı. Bir süre sevip okşadı. Sonra güldürüp neşelendirmek için omzuna çıkardı. Omzunda oynarken birden küçük tuvaletini yapıverdi. Bir an şaşırıp kaldım. Heyecandan ne yapacağımı bilemedim. Kısa sürede kendimi toplayıp Efendimizin elbisesini temizlemek için yerimden sıçrayıp kalktım. Bu ani hareketimden rahatsız olan Allah Rasûlü (a.s.m.): Yavaş ol! Oğlumu korkutacaksın, buyurdu. Utandım. Sonra: Gömleğinizi bana verin, hemen şuracıkta yıkayayım, dedim... Emeklemeye başlıyor Zaman su gibi akıyor, haftalar aylar birbirini kovalıyordu. El bebek gül bebek büyüyen Hz. Hasan, akranlarına göre daha erken emeklemeye başladı. Belli ki hareketli bir çocuk olacaktı. Sürekli odada dolaşmaya çalışıyor, bir sağa bir sola gidip geliyordu. Bu hali anne-babasının çok hoşuna gidiyor, gülerek izliyorlardı. Emeklemesi hızlanınca evden çıkıp başka yerlere gitmeye başladı. Bunun için annesinin bir anlık dalgınlığı yetiyordu. Dışarı çıkmaya çalışmasının en önemli sebeplerinden biri de dedesinin ilgi ve sevgisiydi. Evden çıkma fırsatı bulduğunda ilk işi dedesinin evine gitmek olurdu. Emekleye emekleye kapıya kadar giderdi. Ortadan kaybolması anne-babasını endişelendirmeye yeterdi. O günlere şahit olan Hz. Âişe anlatıyor: Bir gün Allah Rasûlü (a.s.m.) ile birlikte evde oturmuş sohbet ediyorduk. O sırada Hasan emekleyerek odadan içeri girdi. Yanımıza doğru ilerledi. Torununu gören Efendimiz, hemen ayağa kalktı, Hasan ı tutup kucağına aldı. Bir süre sevip okşadıktan sonra: 16 17

9 Allahım! Şu oğlumu çok seviyorum. Sen de onu sev! Onu sevenleri de sev, diye dua etti. Mescid-i Nebevî ziyaretleri Hareketlendikçe daha çok sevilen Hz. Hasan, bir süre sonra ayağa kalkmaya başladı. Her kalktığında yere düşse de ayakta durma çabasından asla vazgeçmedi. Denemeler sonunda, kısa süreli de olsa ayakta durmayı başardı. Onu kısa adımlar izledi. Bir-iki adım atıp düşüyordu. Bu hiç problem değildi. Düşmesi onu büyük bir zevkle izleyenleri eğlendiriyordu. Yürüme çabasına destek olan anne-babası ve yakınları bundan büyük bir haz duyuyorlardı. Düşe kalka yürümeye başlayan Hz. Hasan ı dedesine ulaşmaktan kimse alıkoyamadı. Anne-babasının dalgın anını yakaladığında harekete geçerek dedesini arama turlarına çıkardı. Bir süre sonra Mescid-i Nebevî yi keşfetti. Bundan sonra dedesini ziyaret etmek için sık sık Mescid-i Nebevî ye gitti. Bu ziyaretlerden birine şahit olan Ebû Bükeyre (r.anh) anlatıyor: Bir keresinde Mescid-i Nebevî de oturmuş, Cuma hutbesini dinliyorduk. Allah Rasûlü (a.s.m.) minberden bize hutbe okuyordu. O sırada Ali nin oğlu Hasan içeri girdi. Düşe kalka yürüyordu. Bir kaç adım atıktan sonra yere düşüyordu. Buna aldırmadan tekrar ayağı kalkıp yürümeye çalışıyordu. Hasan ı gören sahabiler, kendisine yol açtılar. Açılan yoldan ilerleyen Hasan, insanların sevgi bakışları arasında saflar arasından geçip minberin yanına kadar gitti. Dedesine ulaşmaya çalıştığı belliydi. Minberin yanına varınca basamaklara yöneldi. Onları tek tek çıkıp sonunda dedesine ulaştı. Mescid-i Nebevî ye girdikten bir süre sonra hutbeyi bırakıp sevgiyle torununu izleyen Efendimiz, onu kucağına aldı. Başını okşayarak sevdikten sonra bize döndü: Benim bu oğlum ileride çok saygın biri olacak. Allah onun vasıtası ile iki büyük Müslüman toplumu barıştıracaktır, buyurdu. Küçük Hasan mescit ziyaretlerini çok sevmiş, ilgi ve alakadan ziyadesiyle hoşlanmıştı. Bundan sonra bulduğu her fırsatta Mescid-i Nebevî nin yolunu tuttu. Arkadaşlarla oyun Günler ayları kovalamış, zaman hızla akıp geçmişti. Hz. Hasan ın dünyalar güzeli bir kardeşi olmuş, adını Hüseyin koymuşlardı. İlgi alakanın bir kısmı ona yönelse de kardeşinin doğumu en çok Hz. Hasan ı sevindirdi. Büyüyüp kendi gibi yürümesini sabırsızlıkla bekledi. Sayılı gün çabuk geçerdi. Öyle de oldu. Önce emekleyen kardeşi sonra yürümeye başladı. O günden 18 19

10 sonra sabah kahvaltıdan sonra kardeşinin elini tutan Hz. Hasan, soluğu kapının önünde aldı. Akraba ve komşu çocuklarıyla buluşup birbirinden güzel oyunlar oynadılar. Hz. Hasan ın çocukluk zamanlarında özellikle Mekkeli çocuklar arasında yaygın olan bir oyun vardı. Çocuklar, Müdâhi ismi verilen bu oyunu çok severler, her fırsatta oynarlardı. Oyuna başlamadan önce bir çukur kazarlardı. Sonra olabildiğince çok düzgün taşları toplayıp çukurun belli bir mesafe gerisine giderlerdi. Oynayacak kişilerin hepsi hazır olunca ellerinde bulunan taşları sırayla çukura doğru atar, çukurun içine düşürmeye çalışırlardı. Taşı çukura giren kişi galip, diğeri mağlup sayılırdı. Oyunun müdavimlerinden olan Süleymân b. Şeddâd (r.anh) anılarını şöyle anlatır: Küçükken sık sık Hz. Hasan ve Hüseyin ile bir araya gelip müdâhi adı verilen oyunu oynardım. Oyunu kazanan ödül olarak kaybedenlerin sırtına binerdi. Hz. Hasan ın taşı çukura girip oyunu kazandığı zaman kural gereği sırtıma binerdi. Sırtıma bindiğinde bana: Seni kutlarım! Allah ın Rasûlü nden bir parçayı taşıma lütfuna erdin, diye latife yapardı. Ben kazandığım zaman onun sırtına binerdim. O zaman da: Allah ın Rasûlü nden bir parçanın sırtında taşındığın için Allah a şükretmelisin, diye latife yapardı. Hz. Hasan ın en çok sevdiği şeylerden biri de İslâm ordusu Medine ye geri döndüğünde arkadaşlarıyla birlikte orduyu karşılayarak dedesinin devesine binmekti. Bu onun için en güzel oyunlardan daha güzeldi. İslâm ordusunun Medine ye yaklaştığı haberi geldiği gün Medineli çocuklar bayram ederdi. O günlere ait bir anıyı Abdullah b. Ca fer (r.anh) şöyle anlatır: Allah Rasûlü (a.s.m.) seferden dönünce akrabalarının çocukları çok sevinir, halkın arasına karışarak karşılamaya giderlerdi. Bir keresinde ordunun gelmek üzere olduğunu öğrenince Hz. Fâtıma nın oğulları Hasan ve Hüseyin in de içinde olduğu bir grup arkadaşla halkın arasına karışıp orduyu karşılamaya gittik. Bir süre bekledikten sonra ordu geldi. Allah Rasûlü nü (a.s.m.) görünce hızla koşup arkadaşlarımdan önce yanına gittim. Beni görünce devesine bindirdi. Benden hemen sonra Hz. Fâtıma nın oğulları Hasan ve Hüseyin geldi. Allah Rasûlü (a.s.m.) onları da devesine bindirdi. Birini arkasına birini önüne aldı. Hep birlikte yola koyulduk. Devenin üzerinde Medine ye girdik