ZEYNEP KAHYA ORTAOKUL HİKAYE DALI BİRİNCİSİ EVLİYA ÇELEBİ İMAM HATİP ORTAOKULU KAHRAMAN

Transkript

1 KAHRAMAN Herkesin hayata baktığı bir penceresi vardır. Kiminin ki; güzel bir çiçek bahçesine bakar, kiminin ki ise yıkık-dökük yerlere. Mesela benimki gibi. Hiçbir zaman güzel bir manzaram olmadı. Camım sisli, buğuluydu. On sekiz yıldır bu camdan baktım hayata. Hala da bu camdan bakmaya devam ediyorum. İsmim Ali; on sekiz yaşında, lise son sınıf öğrencisiyim. Okuldaki lakabım Ezil. Evet, bana böyle sesleniyorlar. Bu zamana kadar karşıma beni anlayan, düşünen biri çıkmadı. Babam ben doğmadan önce ölmüş. Yüzünü bile görmedim. Acaba babama benziyor muyum? Bu soruyu çoğu zaman düşünürüm. Ama gözlerim dolunca, vazgeçerim. Annem ise, ben çocukken öldü. Onu da hayalden hatırlıyorum. Ailesi olan çocuklara hep özenmişimdir. Parka giderken; bir elinden annesi, bir elinden babası tutan o çocuklara hep özenmişimdir. O çocukların yerine kendimi koyardım. Annem ve babamla parka gittiğimizi hayal ederdim. Hayallerle büyüdüm. Hiçbir zaman gerçekten çocuk olmadım. Lise son sınıfta olmama rağmen, hiçbir şey değişmedi. Sadece büyüdüm. O en arka sırada oturan, kimseyle konuşmayan, pısırık ve utangaç çocuk benim. Beni destekleyen, başarılı olacağıma inanıp bana güvenen birileri olmadığı için, hiçbir şeyi yapamayacak gibi hissediyorum. Kendime güvenim yok bile denebilir. İşte bu yüzden, geleceğimle ilgili pek hayalim ya da belirli bir hedefim yok. 28 Ortaokulda iyi anlaştığım birkaç tane arkadaşım olmuştu. Ama onlar da pek farklı değildi.yani ben yine yalnızdım. O gün yine aynı somurtmayla yataktan kalktım. Okul için hazırlandım ve yurt odasından çıktım. Okulda doğru yol almaya başladım. Kaldığım yurt ile okul arası çok uzak değildi. On-on beş dakika içinde okula geldim. Okulumuz büyük ve dört katlıydı. Kocaman bir bahçesi vardı ve bahçesinde futbol sahası, basketbol potaları gibi yerler de bardı. Dışı kahverengiydi. Her kat sınıfların düzenine göre ayarlanmıştı. Mesela, on ikinci sınıfların hepsi, üçüncü kattaydı. Merdivenlerden çıkarken dört kişiden oluşan grup beni durdurdu. Her okulda böyle bir grup vardır. Bütün okul tarafından tanınır ve saygı gösterilir. Benim okulumdaki o grup, beni durduran gruptu. Günaydın Ezik, dedi sarışın olan. Onları isimlerini öğrenecek kadar bile önemsemiyordum. Çocuk sırıttı ve devam etti. Her zamanki gibi sessiz ve eziksin. Hepsi birden güldüler ve yanımdan geçip gittiler. Her gün olan şeylerden biri olduğu içim umursamadım. Başımı yere eğdim ve sınıfıma gittim.

2 Sınıfa gelince kimseye bakmadan en arkadaki sırama ilerledim. Ama gördüğüm şey şaşırmama neden oldu. Her zaman boş olan sıramda, benimkinden başka bir çanta oturuyordu. Ben çantaya bakarken yabancı bir ses duydum. Merhaba, dedi tanımadığım çocuk. Sanırım sınıfa yeni gelmişti. Ben bir şey demeyince devam etti. Sadece burası boştu, ben de oturdum. Sınıfa yeni geldiğim için pek bilmiyorum. Adım Arda. dedi ve elini uzattı. Elini tutarken konuştum. Ben de Ali. Elimi ondan çekince sırama oturdum ve çantamdan kitabımı çıkarıp okumaya başladım. Ezik, bir şey soracağım. Kafamı kaldırdım ve sıranın yanında duran Ezgi ye baktım. Sor der gibi elimi salladım. Alayla sırıttı ve konuştu. Bu kitapları neden okuyorsun? dedi. Çünkü okumak istiyorum. Neden soruyorsun? dedim. Hayır, yani zaten bir şey yapacağın yok. Boşuna okuyorsun. Ona bir şey demedim ve kitabıma geri döndüm. Onların dedikleri umurumda bile değil. Hem kitaptan daha güzel dost mu olur? Hepsi ayrı bir dünyaya açılan kapılar. Ben kitaplar hakkında düşünürken Arda nın sesi geldi. Sana neden Ezik diyorlar? ona baktım ve ifadesiz bir şekilde konuştum. Çünkü öyleyim. Dedim. Bana şaşkınca baktı. Sonra biraz burukça gülümsedi. Hiç arkadaşın yok, değil mi? diye sordu. Neden benimle uğraşıyor? Yok, ne olmuş? diye sordum ters bir şekilde. Kimseyle konuşmak istemiyordum. İnsanların hepsi aynılar. Önce iyi görünürler ama sonra asla beklemediğin şeyleri yaparlar. İşte bu yüzden kimseye güvenmiyorum. Benimle aynı durumdasın. Dedi. Sonra devam etti. Ailem yok, arkadaşım yok. Ama ezik değilim. Sen de değilsin Ali. Bütün kötü sözleri kendine yakıştırmaktan vazgeç. Ona şaşkınca bakmaya başladım. Sonra kendime geldim ve konuştum. Anılarımı aklımdan sil, ancak o zaman ezik olmadığıma inanırım. Bana yine o buruk gülümsemeyle baktı. Anılar, seni sen yapar. Onları silmeye çalışma. Anılarım beni ezik yapıyor, anlamıyor musun? Biraz sesim yükselmişti. Ama o aldırmadı ve konuştu. Ama sen yeni başlangıç yaparsan; ezik değil, kahraman bile olabilirsin, Kendine güven. Alayla güldüm mutluluktan ve neşeden yoksun bir gülümsemeyi. Tam cevap verecektim ki, kapı açıldı ve içeri edebiyat hocası girdi. Ellili yaşlarda, bayan bir hocaydı. Onun derslerini seviyordum. Çantasını masaya bıraktı ve yoklama aldı. Sonra ayağı kalktı ve konuşmaya başladı. 30

3 Arkadaşları, bugün ki konumuz cesurluk. Bu kavramla ilgili bir şeyler söylemek isteyen var mı? Bazı kişilerin elleri direkt havaya kalktı. Hoca el kaldıranlardan birini seçti. Hocam, bence cesaret varsa kahramanlık her zaman olur. Hoca memnunca gülümsedi. Sonra başka birini seçti. Cesaret bir insanı zafere götürür, korkaklık ise en dibe çeker. Bu sözü biraz üstüme alınmış olabilirim. Bu cevap da hocanın hoşuna gitti. Aferin, başka fikri olan var mı? dedi. Birkaç saniye kimseden ses çıkmadı. Sonra yanımda oturan Arda el kaldırdı. Hoca ona söz verince konuştu. Cesurluk; hiçbir şeyden korkmamak değildir. Korkuya rağmen bir şeyler yapabilmektir. Sınıftan bazıları arkasını döndü ve ona baktı. Hoca gülümsedi ve konuştu. Çok güzel bir bakış açısı. Sen yeni geldin, değil mi? Arda onayladı. Sonra sözü hoca devraldı ve derse devam etti. Çıkış zili çaldı herkes sınıftan çıkmaya başladı. Ben de sıramın üstündeki kitabı çantama koydum ve çantayı sırtıma taktım. Kapıya doğru ilerlerken Arda nın sesi geldi. Unutma! Cesurluk korkmamak değil, korktuğun halde bir şeyler yapabilmektir. Gülümsedi ve sınıftan çıktı. Değişik biri. 32 Bu zamana kadar duvarlarımın arkasında yaşadım. Kimseyle samimi olmadım, kimsenin dediklerini yapmadım. Bir şey olduğunda ya da zor durumda kaldığımda duvarlarımın arkasına sığındım. Yıllarca yaşadığım şeylerden dolayı o yıkılmaz duvarları örmeye devam ettim. Artık ben bile nerede olduğumu bilmiyorum. Adeta duygularımı kaybettim. Kafamın içinde bir yerlerde, hapsolmuş çocukluğum çığlık atıyor. Özgür olmak için çığlık atıyor. Ama ben yapamam. Onu özgür bırakamam. O hiçbir zaman gerçekten çocuk olmamış çocukluğum, bir kağıda çıkmayan bir kalemle yazılmış yazı gibi. Her şekilde orada olacak. Ama kağıt yok olursa eğer, o da yok olur. Ben yok olunca, o da yok olacak. Ve ben o günü bekliyorum. Çalan alarmla gözlerimi açtım. Uykulu bir şekilde alarmı kapattım ve gözlerimi ovuşturdum. Yataktan kalktım ve okul için hazırkandım. Yurttan çıkınca yolda beyaz, tüyleri kabarık bir kedi gördüm. Yanına gittim ve biraz onunla oynadım. Sonra az ilerideki marketten süt aldım ve ona verdim. Aç olduğu için hızlıca içmeye başladı. Onu korkutmamak için yanından uzaklaştım. On dakika sonra okula vardım. Sınıfa çıktım ve sırama geçtim. Nedense bugün içimde bir huzursuzluk vardı. Bu normalde olandan daha farklı bir huzursuzluktu. Ama nedenini bilmiyorum. Çok üstünde durmadım. Arda henüz gelmemişti. Normalde sınıfta olan kimseyi kontrol etmem ama o farklı biri. İlk ders bitti ama Arda okula gelmedi. Neden gelmedi acaba? Gerçekten bunu merak etmiştim.

4 Sınıfa bir göz gezdirdim ve sonra yine kitabımı okumaya başladım. Biraz okuduktan sonra bağırma sesleri gelmeye başladı. Sınıftakiler ilk cama koştular, sonra ise telaşla sınıftan çıktılar. Neler oluyor? Ben de camın yanına gittim. Okulun yarıdan çoğu bahçedeydi ve hepsi kafalarını kaldırmış, yukarı bakıp bağırıyorlardı. Sınıftan çıktım ve bahçeye indim. İnsanların arasına girdim ve herkesin baktığı yere baktım. Olamaz! Okulun terasında Arda vardı. Tam en uçtaydı ve her an aşağı atlayabilirdi. Herkes in oradan, saçmalama gibi şeyler diyordu. Ben ise donup kalmıştım. Hiçbir şey yapamıyordum. Şoka girmiş gibiydim. Niye kimse yanına gidip onu durdurmuyordu? Herkes yukarı bakarken okulun içinden müdür çıktı. Sonra panikle konuşmaya başladı. Oğlum, ne yapıyorsun sen? İn aşağı! Arda onu dinlemedi ve bir adım daha öne geldi. Sonra konuştu. Eğer biri buraya gelirse, atlarım! O yaşam dolu çocuğa ne olmuştu? Nereye gitmişti o? Hayır, Arda bunu yapamazdı. Kendini oradan atamazdı. Yaşamaya hakkı var. Onu tanıyalı daha bir gün oldu ama o beni anlayabiliyor. O yaşamalı. Arda! diye bağırdım. Herkes birden susup bana baktı. Herkes birden susup bana baktı. Utançtan ölsem bile devam ettim. Unutma! Cesurluk korkmamak değil, korktuğun halde bir şeyler yapabilmektir. Biliyorum korkuyorsun ama buraya gelmelisin. Derin bir nefes aldım. Normalde olsa asla sesimi yükseltemezdim. Ama şu an bütün okul beni dinliyor. 34 Bir an kendim olup boş vermek istedim. Ama içimde bir yerde, o hapsolmuş duygular avazları çıkana kadar bağırdı. Yukarı çık ve onu kurtar. Diye bağırdılar. Ben yapamam. Büyük bir duygu karmaşası içindeyken yanıma müdür geldi. Stresten terlemiş olan alnını sildi ve konuştu. ali, git yanına ve o çocuğu buraya getir. Dedi. Ona şaşkınca baktım. Be-ben yapamam. Kekelemiştim. Müdür derin bir nefes aldı ve konuştu. Oğlum, arkadaşın atacak kendini. Sen cesur birisin. Haydi, getir onu buraya. Ben cesur değilim. Ezik biriyim ben. Cesur kahramanlar insanları kurtarır. Ezikler değil. Başımı olumsuz anlamda iki yana salladım. O sırada herkesten bir çığlık sesi geldi. Yukarı baktığımda Arda nın ayaklarının yarısının dışarıda olduğunu gördüm. Kendini bıraktığı an düşecekti. Neden? Neden yapıyordu bunu? O yaşam dolu çocuk neredeydi? Başka biri gitsin yanına. İndirsinler onu buraya, ama bunu ben başaramam. Birden geçen gün beni durdurup dalga geçen gruptaki sarışın çocuk geldi ve kolumdan tutup beni çekiştirmeye başladı. Okulun içine girdik ve hızla merdivenlere ilerledik. Ne bir şey diyebiliyordum, ne de engel olabiliyordum. En üst kata gelince durduk. Birkaç merdiven daha çıkınca teras vardı. Arda yı görebili-

5 yordum, tam uçtaydı. Sarışın çocuk beni kendine çevirdi ve sert bir şekilde baktı. Şimdi, ezik olmaktan çıkıyorsun. Şu an bir kahramansın. Ben kahramanım diye düşün ve şu çocuğu aşağı indir. Sana güveniyorum, Ali. Bana güveniyor. Bütün okul bana güveniyor. İlk kez birileri bana gerçekten güveniyor. Ezik olan ban değil, kahraman olan bana güveniyorlar. Kafamı olumlu anlamda salladım ve derin bir nefes aldım. Sonra merdivenleri çıktım ve terasa girdim. Sessizce Arda nın yanına gittim ve elini tuttum. Birden irkildi ve bana baktı. Ali, git buradan. Dedi. Ona sinirli bir şekilde baktım. in şuradan, birlikte gideceğiz. Dedim ciddi bir ses tonuyla. Kafasını olumsuz anlamda iki yana salladı ve konuştu. Neden herkes gidiyor? Neden her sevdiğim insan ölüyor? Neden hep yalnız kalıyorum? Ben bu hayata herkesin ölümünü izleyip acı çekmek için mi geldim? Bir süre sessiz kaldım ve yutkundum. Sonra konuştum. Hayır, herkesin ölümünü izlemek için gelmedin. Sen, ben ve bizim gibiler bir örnek olarak geldik. Bu yaşadıklarımıza rağmen, güçlü durarak örnek olmalıyız. Ezik olsakta, içimizde bir kahraman var. Sana bir sır vereyim mi? Ne kadar acın varsa o kadar olgunsun. Ve ne kadar olgunsan, o kadar güçlü bir kahramansın. Artık ezik değilim. Korkmama rağmen bir şeyler yaptım. Sen de yaptın. Biz kahramanız Arda Bir anda bütün kelimeler ağzımdan dökülmüştü. Arda kafasını bana çevirdi ve burukça baktı. Gerçekten kahraman mıyız? diye sordu. Gülümsedim ve cevap verdim. Evet kahramanız. Oradan indi ve yanıma gelip bana sıkıca sarıldı. Ben de aynı şekilde ona sarıldım. Sonra beraber aşağı indik. Bahçeye gelince herkes alkışlamaya başladı. Artık ezik değil, kahramandım. Herkesin içinde bir kahraman vardır. Sadece bunu göstereceği zamanı bekliyordur. Hayattan ümidi kesmişken, o kahraman sizi bulur. Herkesin içinde vardır, bir cesaret tohumu. O büyür ve sizi korkusuz, cesur biri haline getirir. Kiminin tohumu benimki gibi geç yeşerir. Kimininki ise uzun süredir büyüyordur. Ama bir gün, mutlaka yeşerecektir. Tam vazgeçtiğiniz anda, o sizi bulacaktır. Ve sizi bir kahraman yapacaktır. 36