ÖĞRETMEN DOĞMAK, ÖĞRETMEN OLMAK VE VEFATIYLA HAYATININ EN BÜYÜK DERSİNİ ÖĞRENCİLERİNE VEREBİLMEK

Ebat: px

Şu sayfadan göstermeyi başlat:

Download "ÖĞRETMEN DOĞMAK, ÖĞRETMEN OLMAK VE VEFATIYLA HAYATININ EN BÜYÜK DERSİNİ ÖĞRENCİLERİNE VEREBİLMEK"

Ilhami Aşık
8 yıl önce
İzleme sayısı:

1 ÖĞRETMEN DOĞMAK, ÖĞRETMEN OLMAK VE VEFATIYLA HAYATININ EN BÜYÜK DERSİNİ ÖĞRENCİLERİNE VEREBİLMEK Ben öğretmen olmalıyım diyorum, Çünkü vatanımı severim. Çünkü bilirim vatan için ölmesini... Alnımda şeref tacıdır, Tarihim, cumhuriyetim, Türklüğüm... M. Nejat SEFERCİOĞLU Yıllar sonra sizi anlayabileceğimi nereden bilebilirdim öğretmenim? Yıllar sonra hayatımın odak noktası olup, sizi ve öğretmenliğe bakış açınızı, gergefe nakış işlercesine, ilmek ilmek öğrencilerimin hayatlarına işleyeceğimi nasıl bilebilirdim? Kader bu ya, dünyaya geldiğim yıllar benim için bir başlangıç, sizin için ise şehadet şerbetini içmenizin vesilesi olmuştu. Sizin hayallerinize ve ideallerinize saygı duyulmadığı yıllarda annemin; İnşallah hocalık nasip olur. duasıyla ben dünyaya gelmişim. Heyecanlanıyorum yazdıkça. Sizi ve fedakârlıklarınızı düşündükçe bu yaptıklarımız yetmez, daha fazlası olmalı diyorum. Pes etmemelisin diyorum, kendi kendime. Eğer pes etmiş olsaydı Neşe öğretmen, tarihe ismini yazdıramazdı. Sebepler çerçevesinde tanıdım sizi. Memleketimin şehit öğretmeni olmanız hasebiyle, sokak isimlerinde, okullarda, onur köşelerinde sürekli sizi ve gülen çehrenizi gördüm. Biliyor musunuz öğretmenim, okulumun girişinde sizin için düzenlenmiş bir köşemiz vardı. Sizinle ilk tanışmamız da bu şekilde olmuştu. Okulun ilk haftasında, ilkokul öğretmenim okulu gezdirirken sizi anlattı. O zamanlar 1

Yıllar sonra hayatımın odak noktası olup, sizi ve öğretmenliğe bakış açınızı, gergefe nakış işlercesine, ilmek ilmek öğrencilerimin hayatlarına işleyeceğimi nasıl bilebilirdim?

2 soyut gelen düşünceler artık zihnimin, aklımın, fikrimin ve kalbimin en derin yerinde hayranlıkla duruyor. Titriyorum öğretmenim, sizi düşünürken için için titriyorum. Korkuyorum bazı geceler, karanlık geliyor her yer, dünyalık nimet kör ediyor gözümü. Korkuyorum öğretmenim, şu omuzlarıma aldığım yükü hakkıyla taşıyamamaktan ve emaneti teslim edememekten korkuyorum. Pınar olmak istiyorum, yolda kalanlar susuzluğunu gidersin, usul usul akayım, kana kana içsinler, tükenmez olayım istiyorum. Eşsiz bucaksız, neşeli, keyifli bir pınar olmak istiyorum, içsinler suyumdan gidersin herkes susuzluğunu Geçen yolcudan sadece bir dua beklerim yeter, kanaat edememekten de çok korkarım öğretmenim. Bekâr bir hanımken, babanızın; "Gitme kızım." nidalarını, annenizin ağlayışlarını duymadan, mesleğe nasıl bir aidiyet duydunuz ki kendinizi Türkiye'nin zor zamanlarında Diyarbakır'ın Bismil ilçesinde buldunuz. 25 günlük öğretmen iken bilir miydiniz böylesine kutlu bir ölümle şerefleneceğinizi, bir ömür boyu hayırlarla yâd edilip arkanızdan dualar edileceği içinize doğar mıydı? Muhakkak hissetmişsinizdir öğretmenim. Mezar taşınız geliyor aklıma, yine ürperiyorum. " Bir arzu peşinde koştu deseler, Hasret şerbetini içti deseler, Neşe ile babası dünyadan göçtü deseler, Varıp mezarlarına gelen olur mu?" Rabbim nasıl sevmiş sizi de böyle bir müjde nasip oldu size. Siz öğretmenlik yapmak değil de, öğretmenliği yaşamak sevdasıyla nasıl yollara düştünüz ki böyle güzel yâd edilmeyi hak ettiniz? Ben ve bizden sonraki nesiller doğduğunuz şehirde, okullarının ilk haftasında sizi tanıdılar öğretmenim, dimağlarına kazındınız. Sevildiniz, hayır dualarıyla yâd edildiniz. Bu nasıl bir hayat öğretmenim, zaten yeteri kadar kirli değil mi? Zorlaştı öğretmenim, öğretmenlik de zorlaştı öğretmek de. Kimi zaman kendimi bir bataklıkta hissediyorum, kurumuş çamurların üzerinden ne kadar nilüfer toplayabilirim onun derdindeyim. Kuruduk, suyumuz bittikçe nefes alamayıp çatladık, hem de ar damarımızdan. Kimi ve neyi nasıl öğreteceğimizi şaşırdık. Bize yol göster diyeceğimiz örneklerimiz sınırlı ve imkânlı artık. Hayat niçin bu kadar basite indirgeniyor öğretmenim? Bir öğrenciyi kazanmanın toplumu kazanmak olduğunu niçin bilmiyorlar? Öğrencilere öğretirken sadece akıllarına değil de 2

Pınar olmak istiyorum, yolda kalanlar susuzluğunu gidersin, usul usul akayım, kana kana içsinler, tükenmez olayım istiyorum.

3 yüreklerine dokunduklarını niçin anlamıyorlar? Sadece bir eli değil, aynı zamanda ellerinde öğrencilerinin geleceklerini tuttuklarının niye farkında değiller? Para, makam, mevki ve hırs gözümüzü ne ara bu kadar kör etti? Sahi, siz nasıl yuvanızı bırakıp oralara kadar gidebildiniz öğretmenim? Gittiğiniz yerde ahırdan bozma bir okul var imiş, bakımsız ve köhne bir yerdeymiş. İlçe müdürlüğüne haber verdiğinizde köy imkânlarını kullanmanız gerektiğini söylemişler. Nasıl bir şefkatli yürek ki koca bir köyün ortasında muhtar efendiye üç aylık maaşınızı verip; "Bir usta bulun, masrafları karşılayalım." diyebildiniz? Ödememiz gereken taksitler, faturalarımız, şehir şehir gezmelerimiz biterse eğer, bir gün bize nasip olur mu böyle bir iç huzuru? Allah bize de nasip eder mi bir gün sizin gibi şehadet şerbetiyle anlamlanmayı? Hayatımızda iz bıraktınız öğretmenim, nesiller sizi konuşacak. Bizler sizi anlatacağız. "Hoca hanım, bu köye öğretmen lazım değil, terk et burayı!" dediklerinde, niçin kaçmadınız öğretmenim? Kadın başınıza içinize hiç mi ürperti düşmedi? Vatanınızı sevdiğiniz için gittiniz oraya, öğretmenlik başınızın tacıydı çünkü. Bir an geliyor aklıma, çekip gider miyim acaba, yorulur da ayağım takılırsa, ah eder miyim? Bu bize yakışmaz öğretmenim. Umutlar salmalıyız çocukların dimağlarına, her şeyin bitmiş olmayacağını göstermeliyiz. Her zaman bir yerlerde umudun gizli olduğunu anlamalılar. "Pes et artık, buna gücün yetmez." derlerse eğer vazgeçmemeliler. Gökyüzüne baktıklarında Allah'a şükretmeliler, bilgiye susayıp kurumuş dudaklarına bir yudum su aramalılar. Ümitvâr olmalılar, mücadeleyi öğrenmeliler. Asıl önemli olanın insanlık olduğunu, iyi bir insan olmanın paha biçilemez bir değer olduğunu bilmeliler. Bilirler değil mi öğretmenim? Kim bilir hangi ideallerle gittiniz, hangi güzel düşünceleri kucaklamaktı niyetiniz. Olmadı, oldurmadılar öğretmenim. 24 Kasımlarda, 16 Martlarda, dualarımda ve aklımdasınız inanın. Nasıl bir hediye ki bu, Peygamber (a.s) mesleğini icra edeceğiz. Anamız ve babamız ne hayırlarda bulundu ki bizlere de bu hayırdan bir pay çıktı? Rabbim layık olmayı nasip eylesin öğretmenim. Senin gibi, şehit düşen diğer öğretmenlerimiz gibi. Geceler boyu yazabilirim sizi, günler boyu anlatıp çizebilirim. Fedakârlıklarınızı, korkularınızı ya da o korkularınızı nasıl bastırdığınızı, niçin onca sıkıntıya tahammül ettiğinizi kalemler boyu anlatabilirim. Sizi ömrüm boyu anlatabilirim öğretmenim, annemin kızı olacağı müjdesini aldığından itibaren; "İnşallah hayırlı bir hoca hanım olur." diye dua edişini, babanızın size göz kulak olabilmek için Diyarbakır'a gelişini, annenizin gurbete evladını gönderdiği zamanlarda içinde taşıdığı cayır cayır çaresizliğini, içinizdeki öğretme aşkını yazabilirim. Bana ilkokuldan itibaren; Büyüyünce ne olmak istiyorsun? dediklerinde; "Ben öğretmen olacağım." deyişimi, lise çağlarımda memleketimden uzağa hiç düşünmeden gidip, 3

Gittiğiniz yerde ahırdan bozma bir okul var imiş, bakımsız ve köhne bir yerdeymiş. İlçe müdürlüğüne haber verdiğinizde köy imkânlarını kullanmanız gerektiğini söylemişler.

4 yatılı öğretmen okulunda kalışımı, oradaki öğretmenlerimi, yani Sakarya mı ömrüm boyu yazabilirim size. Aslında size, ömrüm boyu karşıma çıkan; "Sen öğretmen olmalısın." mesajı veren hadiselerden defahatle bahsedebilirim Necip Fazıl Kısakürek'in Sakarya Türküsü adlı şiirinde; "Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya; Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Sakarya! " Mısralarını duyduğumda; muhtaçları tutacak bir el olmam gerektiğini anladım, ayağa kalkmak için uğraşan talebelerim olacağını ve onlara yardım edebilme şerefine nail olacağımı bu anlarda idrak ettim, yüreğimde hissettim öğretmenim. Lisemin giriş kapısında; "Mutluyum çünkü öğretmen olacağım." yazısını okuduğum günden itibaren tutuldum mesleğime. Ufkum adına bana ve bizlere yol oldunuz, sonraları, ufkumun sisli yollarına ışık tuttunuz öğretmenim. Sayısız öğretmenim oldu bugüne dek, onlar da ışık tuttular yoluma, yalnız kimse gidişiyle büyük izler bırakmadı hayatımda. Acaba ben de Neşe Öğretmen in yerinde olsaydım bırakıp kaçar mıydım diyerek sordum kendime, kaçmamalıydım, acımadım halime, rahatlığa düşmemem gerektiği anladım git gide. "Zahmet ve meşakkat olmadan mihnet olmaz." lafzının yaşayan örneğiydiniz siz öğretmenim. Şimdilerde bana; Bir öğretmenine seslen Ayşegül. O seni duyacak, bize ondan bahset. Hayatında ne izler bıraktı? diye soruyorlar öğretmenim. - Siz benim hayatımdaki en büyük izimsiniz - Karşıya baktığımda hedefimi görebildiğim, sadece sözleriyle değil de yaşayışıyla örnek olanımsınız. Bir vefat ne çok hayat değiştirdi değil mi öğretmenim? Tevafuklar bizi buluşturdu; dedeciğimle aynı kabristanda yatıyormuşsunuz sonradan öğrendim. Yıllar sonra bunu öğrendiğimde, bir bayram sabahı kabristanda parsel parsel sizi aradım. Elinizi öpemedim, tanışma şerefine nail olamadım. Ama toprağınıza dokundum öğretmenim. Elleriniz yok ama toprağınız var artık biliyorum. Sizin göç ettiğiniz o yıl, ben geldim. "Belki bir gün " deyip susuyorum çoğu zaman, tıkanıyorum. Anlayamaz öğretmenim, bir çocuğun yüreğine dokunamayan anlayamaz. Bizim yüreklerimize dokundunuz ve artık sıra bizlerde. Omuzlarımızda yük, yüreğimizde öğretme aşkı düşeceğiz yollara. Pes etmeyeceğiz, dua dua yalvaracağız Allah a. İçimizin öğretme heyecanıyla titremediği bir gün asıl biz öleceğiz öğretmenim. 4

" Mısralarını duyduğumda; muhtaçları tutacak bir el olmam gerektiğini anladım, ayağa kalkmak için uğraşan talebelerim olacağını ve onlara yardım edebilme şerefine nail olacağımı bu anlarda idrak

5 Şiirlerde, dualarda siz de olacaksınız öğretmenim; en güzel türkülerin, en güzel nakaratları sizin için, yetiştirdiğim öğrenciler sizin de çocuklarınız olacak öğretmenim. Gözünüz arkada kalmasın öğretmenim, size dair kelimelerim tükenmeyecek. Ah benim canım öğretmenim; Ah yaşayışıyla örnek olanım. Duamdasın, Adın vatanda baki, Alan da Baki (c.c)... Toprağından öperim öğretmenim "1993 yılında, Diyarbakır'ın Bismil ilçesinde 25 günlük öğretmen iken; babasıyla birlikte aynı evde şehit edilen 1972 Tekirdağ doğumlu öğretmenim Neşe ALTEN' in ruhu anısına " Ayşegül SAĞIROĞLU E Posta: aysegul_tr_59@hotmail.com İrtibat No:

Duamdasın, Adın vatanda baki, Alan da Baki (c.c).

Benzer belgeler

Bir$kere$güneşi$görmüş$ olan$düşmez$dara$

Bir$kere$güneşi$görmüş$ olan$düşmez$dara$ ilk yar'larımızın değerli dostları, çoktandır ekteki yazıyı tutuyordum, yeni gönüllülerimizin kaçırmaması gereken bir yazı... Sevgili İbrahim'i daha önceki yazılarından tanıyanlar ekteki coşkuyu çok güzel