HİZİPÇİLİK ve Allah a Davette Olumsuz Etkileri...

Transkript

1 HİZİPÇİLİK ve Allah a Davette Olumsuz Etkileri... Hamd, Alemlerin Rabbi Allah adır. Salât ve selâm Rasûlullah ın, ehlinin, sahabesinin ve kıyamete kadar onları dost edinen herkesin üzerine olsun. Hiçbir Müslüman bugün, tefrika ve ayrılığın islamî hareketlerin başına gelen en büyük afet olduğunda ihtilaf etmez. Bu hastalık İslam daveti önünde de büyük bir engeldir. İhtilaf ve ayrılığın en önemli nedenleri de taassup, hizipçilik ve gururdur. Maalesef bu olumsuzluklar, çağımızdaki çoğu İslamî hareket ve cemaatin alamet-i farikası olmuştur. Her hizip kendisiyle gurur duymakta; her grup kendini üstün tutmakta, kendini ümmetin liderliğine daha layık görmekte ve ümmetin problemlerini sadece kendisinin çözebileceğini düşünmektedir. Bu grup ve cemaatlerin; bir kısmı kendi hizip veya cemaatinden olmayan müslümanları avam olarak görüyor, bir kısmı alimleri ve davetçileri küçümsüyor, bir kısmı olgun olmadıklarını, yeterli olmadıklarını savunuyor, bir kısmı diğerlerini hor görüyor, hatta en takvalısı da diğerlerini, en azından şefkate muhtaç zavallılar olarak görüyor. Bu cemaatlerin bazıları, kendilerini bütün müslümanların cemaati (hak cemaat) olarak görerek bu sıfata en layık cemaatin kendi cemaatleri olduğuna inanıyor. Bu kötü hastalığın da kalpteki velâ bilincine (Allah için sevmek Allah için buğzetmek düşüncesine) bulaşmasından/sirayet etmesinden kaynaklanıyor. Oysa sahih akîdeye (dosdoğru olan akideye) sahip tüm müslümanlara dostluk gösterilmesi gerekirken, sadece kendi hizip, grup, cemaat, taife veya milletine dostluk/sevgi gösterilmekte, sevgi/dostluk ve düşmanlıkta bu esas alınmakta ve olaylara bu dar hizipçilik açısından bakılmaktadırlar. Bu yanlış tutumun sebep olduğu vahim sonuçlar da ortadadır ki, bunun sorumluluğu ve vebali; bunu uygulayan, uygulatan ve bu doğrultuda nesil yetiştirenlerin üzerinedir. İslam da dostluk ve düşmanlık, sahih akîdeye olan bağlılık esası üzerinde gerçekleştirilir. Sahih itikada sahip (dosdoğru bir inanca bağlı) olan her müslümana, etnik kökenine, rengine ve diline bakılmaksızın dostluk ve sevgi göstermekle yükümlüyüz. Ehl-i sünnet akidesine sahip ve selef-i salihînin ahlakıyla donanmış müslümanlara tam anlamıyla velâ gösterilmesi gerekir. Küfre varmaması şartıyla itikat ve ahlak bakımından hatalı olan müslümanlara ise imanlarından ve hayırlarından dolayı

2 genel bir velâ gösterilir, fakat bid atlerinden ve günahlarından uzak durulur. Ehl-i Sünnetin, İslam ismi altında toplanan müslümanlara bakışı budur. Oysa diğer mezheb ve fırkaların müslümanlara bakış açıları hatalıdır, zira Allah ın bizi kaçındırdığı ihtilaflara ve ayrılıklara neden olmaktadır. Allahu Teala şöyle buyuruyor: Hep birlikte Allah ın ipine (İslâm a) sımsıkı yapışın; parçalanmayın. (Al-i İmran, 103). Dinlerini parça parça edip gruplara ayrılanlar var ya, senin onlarla hiçbir ilişkin yoktur. (En am, 159) Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem de şöyle buyuruyor: İhtilafa düşmeyin. Sizden öncekiler ihtilaf ettiler ve helak oldular. (Buhârî) İhtilaf şiddetle yasaklanmasına rağmen, maalesef bugün İslamî birçok cemaat, davetçi ve hareket sürekli olarak birbirleriyle ihtilaf halindeler. Çünkü hepsinin davette kendine has metodu, üslubu ve usulü var. Maalesefler bu metodlarını da tüm müslümanlara dayatmaya çalışıyorlar. İşte bundan da anlaşılıyor ki, bu işler, kişilerin nefislerinden ve hevalarından ortaya çıkıyor. Bu hastalığı incelediğimizde onların ehl-i sünnet imamlarının Kitap ve Sünneti anlama/yorumlama metodundan uzak oldukları ortaya çıkıyor. Buna da hizip, taassub ve gurur eklenerek hastalık daha da derinleşiyor. Ancak ehl-i sünnet ve l-cemaat metodu; müslümanları Allah ın ipine sımsıkı sarılmayı, birlik ve beraberliği emrediyor, ihtilafı nehyediyor. Biz, bu cemaatleri birlik beraberliğe davet ederken onların yanlış itikatlarından ve metodlarından kurtulmalarını sağlayarak birlik beraberliği temin etmeye çalışıyoruz. Yoksa bu telfik olur. Bizim asıl davetimiz Kitap ve sünnetin yolu üzerinde hak üzere toplanmaktır ki, bunun da temsilcisi de ehl-i sünnet metodudur. Değerli müslümanlar: İslam da birlik ve beraberlik asıl, ayrılık ve ihtilaf ise haramdır. Bu da itikad birliği ile Kur an ve Sünnet hükümleriyle amel doğrultusunda, müslümanların kardeşlik ve dostluk bağlarını güçlendirir ve birbirlerine Allah için duydukları sevgi ve dostluğu arttırır. Onları, Allah ın dinine/şeriatine aykırı olan şeylerden de uzaklaştırır. Böylece asr-ı saadetteki İslam toplumu benzeri yeni bir İslam toplumu meydana gelmiş olur. Bölünmüşlük ve hizipçilik ise tüm bunları yıkar; samimi İslam kardeşliğini öldürerek yerine dar ve sınırlı hizipçilik ve cemaatçilik hastalığını getirir. Hiç böylesi bir anlayışla asr-ı saadet geri gelir mi, ümmet izzetine kavuşabilir mi, davet yürütülebilir mi, hareket başarıya ulaşabilir mi?

3 Hizipçilik hastalığı: Hizipçilik öyle bir hastalık ki mensuplarını kör eder. Hak kimden gelirse gelsin taassubla reddederler, çünkü sadece kendi düşüncelerini hak kabul ederler. Böyle olunca o insanlar dostluk ve düşmanlıklarını diğer şahıslara, isimlere ve cemaatlere yöneltirler! Şeyhu l-islam İbn Teymiyye rahimehullah şöyle diyor: Kim, bir kişiyi ölçü alırsa, -o kişi kim olursa olsun- onun fiilleri ve sözleri üzerine dostluk veya düşmanlık yaparsa şu ayetin kapsamına girer: Dinlerini parça parça edip gruplara ayrılanlar var ya, senin onlarla hiçbir ilişkin yoktur. (Enam, 159) Yüce Allah, Şeyhu l-islam a rahmet etsin, ta o zamanda sanki günümüzdeki vakıayı anlatıyor! Bugün birçok İslamî cemaat ve grubun hali budur. Başlarına bir lider geçirirler, sonra onun dostlarına dost, düşmanlarına düşman kesilirler. Kitap ve Sünnete başvurma gereği duymadan ve delillerini sormadan o liderin her dediğine, her fetvasına itirazsız tabi olurlar! Bu yapıdaki cemaatlerin toplumu değiştirmeleri ve müslümanların birliğini sağlamaları mümkün değildir. Müslümanlar şimdiye kadar tek bir mezhep veya hizip üzerine birleşmemiştir. Mesele bununla da sınırlı kalmamakta, her cemaat yeni cemaatler, her hizip yeni hizipler doğurmakta ve birbirleriyle ihtilaflı yeni liderler, şeyhler ve imamlar türemektedir! Cemaat ve hiziplerin bu derece çokluğu ve ihtilafı, istenmeyen bir haldir ve bu hal üzere devam etmemesi gerekir. Müslümanların tekrar insanlar için çıkarılmış en hayır ümmet olmaları ve dinin tamamen Allah a has kılınması için, her müslümanın bu illeti gidermeye çalışması gerekir. Hizip ve hizipçiliği eleştirirken yakînen biliyoruz ki: Değişik ictihadların ve İslami birliklerin tasvip edilmesi veya eleştirilmesi mümkündür. Kimsenin bundan gocunmaması gerekir. Hiziplere yönelik bu eleştiriyi yaparken, -bazılarının sandıkları gibi- müslümanlar; hakkı söylemek, zulmü önlemek ve İslam ümmetini savunmak için bir araya gelmesinler demiyoruz. Bilakis İslamî faaliyet ve dayanışma kapısı, sabit ve sağlam kâideler/kurallar içinde, ehil olan herkese açıktır. Ümmetin en önemli sorunlarından birinin hizipçilik olduğuna işaret ettikten sonra şimdi hizbin anlamı, Kur an ın bu kelimeyi hangi anlamlarda kullandığı ve bunun etkileri üzerinde duralım. Hizipçilik: Hizip kelimesi Kur an da değişik anlamlarda kullanılmıştır. 1- Değişik mezhepler ve dinlere bölünmüş insan toplulukları nı ifade etmek için kullanılır: Allah Teala şöyle buyuruyor: Her hizip kendilerinde olan ile böbürlenmektedir. (Rum, 32)

4 2- Şeytanın ordusu anlamında kullanılır. Allah Teala şöyle buyuruyor: İşte onlar şeytanın hizbidir. (Mücadele, 19) 3- Rahman ın ordusu anlamında kullanılır. Allah Teala şöyle buyuruyor. İşte onlar Allah ın hizbidir. (Mücadele, 22) Hizip sözlükte; belli bir inanç, gaye/hedef veya çıkar doğrultusunda akîde ve iman bağından yahut küfür, fısk ve isyan bağlarından ya da toprak ve kabile bağlarından dolayı bir araya gelmiş bir grup insan demektir. Kur an da iki sınıf hizipten bahsedilmektedir. Allah ın hizbi ve Şeytan ın hizbi. Allah ın hizbinin Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem in gönderilmesinden itibaren başlayan ve ümmetin selefinin de tabi olup onunla dünyanın lideri ve hakimi oldukları özel bir metodu vardır. Bu nedenle Allah ın hizbine başka hizipler sokanlar, Allah ın hizbinin dağılması ve birliğinin bozulmasına yardımcı olmaktadırlar. Şurası iyi bilinmelidir ki, metodu ve yöntemi, Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem in temsil ettiği Allah ın hizbine küçük ya da büyük herhangi bir hususta uymayan hiçbir İslamî hizip, Allah ın hizbinden değildir. Bundan dolayı, dinin Allah ın dini hüviyetini koruması için her müslümanın, dar hizipçiliği reddedip ondan uzaklaşması, ona geçit vermemesi gerekir. Her hizbin kendine has ilke ve fikirleri yahut gaye ve metodu bulunup, tüm bunları örgütleyip gerçekleştirecek sabit/değişmez kabul edilen ilkeleri olduğu herkesçe malumdur. Bu hiziplerin ilkelerine inanan, hal ve davranışlarında onları esas olan kişi, o hizbin bir ferdi olur. Artık dostluk ve düşmanlık ya da birleşme ve ayrılmada esas alınan şey bu ilkeler olur. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem in yol ve yönteminden dışarı çıkmaya, onu tahrif etmeye veya değiştirmeye cesaret edenlere yazıklar olsun! Kanun koyucuya ortak olmaya çalışanlara yazıklar olsun! Yüce Allah bizi bu musibetlere uğramaktan korusun, hak üzere sebat etmeyi bize nasip eylesin. Hizipçiliğin kayıtları ve şartları: Tabiînin büyük imamlarından Eyyub es-sahtıyani rahimehullah şöyle dedi: Öğretmeninin hatalarını görmek ve bilmek istiyorsan, bir başkasının meclisine git. Bu nedenle hizipçiler kendi adamlarının, kendilerinden başkalarının meclislerine gitmelerine veya kendilerinden olmayanların kitaplarını okumalarına izin vermezler. Böylece onların beyinlerini yıkarlar ve bid atlerinin anlaşılmasının önüne geçerler. Bu tavırlarıyla sofilerdeki şeyh-mürid ilişkisini aynen sürdürürler. Oysa ki şeyhlerin öne sürdükleri şartlar nerede, Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem in şartları nerede!? Ayrıca bilinmelidir ki

5 hizipçilerin hizipçilik adına öne sürdükleri tüm şartlar batıldır, aslı yoktur. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyuruyor: Bazı adamlara ne oluyor da Allah ın Kitabında olmayan şartlar ileri sürüyorlar. Yüz şart da getirseler batıldır. Allah ın kitabı tam bir haktır ve Allah ın şartı en güvenilirdir. (İbn Mâce) Hizipçiliğin bir olumsuz yanı da şer î ilimlere yeterince önem vermemesidir. İlmî meselelere yeterince önem vermeyip adamlarını basit meselelerle meşgul ediyorlar. Mensuplarına Namaz kılın diyorlar, fakat onlara namazın gerçek niteliklerini, nasıl kılınması gerektiğini öğretmiyorlar. Onları, Düşünür/filozif, hareketçi diye isimlendirdikleri kişilere yönlendiriyorlar... Yani insanları, ümmetin gerçek alimlerinden, hak olan şeriat alimlerinden koparıyorlar; filozof, düşünür, hareket alimi adını verdikleri ve İslam ı tam tanımayan veya İslam ı tanımaya bir basamak olacak olan kişilere yönlendiriyorlar. Ve onları, kendi hizbî hareketlerine katılmadıkları yahut münkerin eski yollarla ortadan kaldırılmasına çalıştıkları gerekçesiyle vakıayı bilmemek, düşünmemek ve dar ufuklu olmakla itham ediyorlar. İlimden yeterince nasibi olmayan kimseleri ise alimlerin mertebesine çıkararak, hareketçi alimler, davet önderleri olarak takdim ediyorlar. Her bir cemaat ve grup, kendine özel bir yöntem edinmiş olup karşılaştıkları her meseleyi bu ölçüler içinde değerlendirmekte, tevil etmekteler. Bu, öldürücü bir gurur ve selef metodu konusunda tam bir cehalet değil midir? Hizipçiliğin ümmet üzerindeki zararları: * Vela ve bera yı hizipçilik üzere yapmak ki bu, musibetlerin en büyüğüdür. Allah a ve Rasûlüne karşı çıkışın ta kendisi olan bu işi İslam geldiği zaman kökten silmişti. * Ümmetin gençlerini Hizip olmadan İslamî çalışma olmaz. fikrine şartlandırır. * İslam ın geniş ufkunu adeta sınırlandırır. İnsanların bakış açıları/ufku hizbin sınırları içine sıkışır. * Hizipçilik, taassuptan dolayı hakkı anlamaya engel olur. * İslam kardeşliğine zarar verir. Zira değişik hiziplere mensup kişiler bir araya gelemezler. Çünkü her birinin yöntemi farklıdır. * Hizipçilik, bilinen İslam kardeşliğinden farklı, hizbin ilkeleri ve esasları doğrultusunda oluşan geniş anlamı daraltılmış bir kardeşlik icat etmektedir. * Cemaatlerin birbirlerine kötü lakaplar takmalarına neden olmaktadır. * Şahıslar hakkında aşırı gidilmesine sebeptir.

6 * Cemaatin görüşlerine teslimiyet göstermek, bunları yaymak ve bu görüşlerin yanlışlıklarını eleştirmekten kaçınmak esasına dayanır. * Kültürel ve örgütsel hakimiyet bağı miras bırakır. * Ümmetin gerçek hastalıklarının gözden kaçmasına sebep olur. * En önemli zararı da, Allah a davet yolunda, Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem in izlediği yöntem ve merhalelerin kaybına sebep oluşudur. Dolayısıyla itikadın yerleşmesine ve dinin iyice anlaşılmasına yeterince önem verilmez, çünkü onlar belli bir fikir ve plan doğrultusunda hareket ederler. Hizbin devamı, onun ilke ve fikirlerini benimseyenler var oldukça mümkündür. Aksi takdirde yaşamı sona erer. Ancak Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem in metodu bakidir. Müceddid ölse de bu davet ölmez. Çünkü bu, İslam ın davetidir. Peygamberlerin davet ettiği La ilahe İllallah ın içeriğine davettir. Vahdet/Birlik hiziplerle değil, Nebevî sünnet ile sağlanır! İslam, müslümanları öyle bir bağ ile birbirine bağlamıştır ki, ne kadar güçlü olursa olsun hiçbir beşerî örgütlenmenin bunu başarması mümkün değildir. İslam da velâ ve berâ nın (dostluk ve düşmanlığın) esası, İslam kardeşliğidir. Tanısın veya tanımasın, hatta biri doğuda diğeri batıda olsun, müslüman müslümanın kardeşidir. Büyük tabiî İmam Süfyan es-sevrî rahimehullah bu durumu şu sözleri ile açıklıyor: Biri doğuda, diğeri batıda sünnete sarılan iki adam duyarsan, onlara selam gönder. Ehl-i sünnet ve l-cemaat bugün çok azaldı. Allahu Ekber... İşte Rabbanî tanzim ile düzenlenmiş ehl-i sünnet müslümanlarının birbirleri ile olan ilişkileri Velâ ve berâ ya esas olarak hizip listelerini esas alan hizipçiler Allah tan korksunlar. Onların bu tavırları sonucu müslümanlar kendi aralarında ihtilaf ve bölünmelerle karşı karşıya kalmıştır. Onlar ise davet maslahatından bahsetmektedirler. Yasakların çiğnendiği, günahlara sebebiyet verildiği yerde hangi maslahattan bahsediyorlar. Üstad Seyyid Kutub un Allah ona rahmet etsin davet maslahatı hususundaki sözleri altın harflerle yazılacak sözlerdir. O, Fizilâl de şöyle der: Davetin maslahatı kelimesinin, davetçilerin sözlüklerinden çıkarılması gerekir. Zira bu kelime, şeytanın giriş kapısı mahiyetindedir. Şeytan şahsî maslahatlar cihetiyle gelmekte zorlanınca bu kapıdan girmektedir. Davetin maslahatı kimi zaman davetçilerin taptıkları bir put haline gelmektedir. Bu kelime onlara aslî davet metodunu unutturmaktadır. Davetçilerin bu asli metot üzere dosdoğru olmaları ve gereğine göre hareket etmeleri gerekir. Şeytan bu metodun takip edilmesinin davet ve davetçiler için tehlikeli sonuçlar verebileceğini fısıldasa da buna

7 iltifat edilmemelidir. Korkulması gereken tek tehlike, herhangi bir nedenden dolayı asıl menhec den (metottan) sapmaktır. Bu sapma az veya çok olsun fark etmez. Allah maslahatı onlardan daha iyi bilir. Onlar bununla mükellef değillerdir. Onlar tek bir şey ile mükelleftirler. Menhecden (metod) den sapmamak ve yoldan dönmemek... Kurtuluş yolu: Biliniz ki: Bu gruplar cemaatler ve hizipler, büyük bir gemi karşısındaki küçük kayıklara benzemektedir. Kayıktakilerin boğulma tehlikesi vardır. Gemi ise sabit oluşu ile güvenli ve bir araya getiricidir. Bu nedenle İmam Malik rahmetullahi Aleyh şöyle diyor: Sünnet Nuh un gemisi gibidir. Kim binerse kurtulur, kim de ondan geri kalırsa boğulur. Büyük tabiî İmam Zührî Rahmetullahi aleyh de şöyle dedi: Alimlerimiz şöyle diyorlardı: Sünnete sarılmak, kurtuluştur. Büyük İmam Evzaî Rahmetullahi Aleyh da şöyle dedi: İslam ehli değil, sünnet ehli kaybolacaktır. Hatta öyle olacak ki onlardan her ülkede ancak bir tek kişi kalacaktır. Ey Allah ın muvahhid kulu; Yalnız kalmaktan ve azınlıkta oluşundan korkma! Ümidini kaybetme! Her zorluktan sonra bir kolaylık vardır... Tek bir kişi dahi olsan ehli sünnet cemaati ile beraber ol. Fakih sahabî İbn Mesud radıyallahu anh ın şu sözünü hatırlayınız: Tek kişi dahi olsanız, cemaat, hakka uymaktır. Son olarak: Şunu söylüyorum! Ben sadece güç yetirebildiğim kadarıyla ıslah için çalışıyorum. Başarı ancak Allah tandır. O na güvendim. O na yöneldim. Allah Teala dan bu birkaç sözü, dinleyen kulaklar ve idrak eden kalpler için sadık bir çağrı kılmasını diliyorum. Yüve Allah tan dileğimiz odur ki; ümmeti ayrılıklardan, ihtilaftan ve tefrikadan korusun, onları Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem in sancağı altında toplanacak tek bir cemaat kılsın. Ümmeti asr-ı saadette yaşanan ehl-i sünnet metodu üzerine birleştirsin. Duamızın sonu; Alemlerin Rabbi olan Allah a hamd etmektir.