HASAN ALİ TOPTAŞ Bin Hüzünlü Haz

Transkript

1 HASAN ALİ TOPTAŞ Bin Hüzünlü Haz

2 HASAN ALİ TOPTAŞ 1958 yılında Denizli nin Çal ilçesinde doğdu. İlk öykü kitabı Bir Gülüşün Kimliği 1987 de, ikinci öykü kitabı Yoklar Fısıltısı 1990 da yayımlandı. Ölü Zaman Gezginleri adlı öykü dosyasıyla 1992 yılında Çankaya Belediyesi ile Damar edebiyat dergisinin düzenlediği yarışmada birincilik ödülü aldı. Aynı yıl Sonsuzluğa Nokta adlı yayımlanmamış romanıyla Kültür Bakanlığı nın düzenlediği yarışmada mansiyon aldı ve Sonsuzluğa Nokta Kültür Bakanlığı tarafından yayımlandı te Gölgesizler adlı yayımlanmamış romanıyla Yunus Nadi Roman Ödülü nü aldı. Bin Hüzünlü Haz adlı romanı ise 1999 Cev det Kud ret Ede bi yat Ödü lü ne de ğer gö rül dü. Ya za rın ay rı ca Yal nız lık lar ad lı şi ir sel me tin ler den olu şan bir ki ta bı, Ka yıp Ha yal ler Ki ta bı ad lı bir ro ma nı, Ben Bir Gür gen Da lı yım ad lı bir ço cuk ro ma nı ve Harf ler ve No ta lar ad lı bir de ne me ki ta bı vardır. Toptaş ın son romanı Uykuların Doğusu 2005 te yayımlandı. Adam Yayınları, 1998 (1 baskı) Doğan Kitap,????-2007 (5 baskı) İletişim Yayınları 1405 Çağdaş Türkçe Edebiyat 196 ISBN-13: İletişim Yayıncılık A. Ş. 1. BASKI 2009, İstanbul EDİTÖR Belce Öztuna KAPAK Suat Aysu KAPAK RESMİ Komet UYGULAMA Hüsnü Abbas DÜZELTİ Defne İpek BASKI ve CİLT Sena Ofset Litros Yolu 2. Matbaacılar Sitesi B Blok 6. Kat No. 4NB Topkapı İstanbul Tel: İletişim Yayınları Binbirdirek Meydanı Sokak İletişim Han No. 7 Cağaloğlu İstanbul Tel: Faks: iletisim@iletisim.com.tr web:

3 HASAN ALİ TOPTAŞ Bin Hüzünlü Haz i l e t i ş i m

4 Hayat nedir diye sorarsan, bilmiyorum evlat; sormazsan biliyorum... HARAPTARLI NAFİ

5 nı aralaya aralaya uzanan, açlığı titreyişe dönüşmüş, kocaman eller koy muşsunuzdur. Derken, bunların yanına yöresine kılıç gibi parlayıveren bakışlar, boşluğu dişleyen dişler, pis pis kokan gülüşler ve çevreleri kesik hırıltılarla sarılmış ölümden beter irkilişler koymuşsunuzdur ama, ben sizin hayal ettiklerinizi iğneden ipliğe bir kez daha hayal ederek, şimdi buraya cümle cümle, görülmüş resimler gibi sıralamak da istemiyorum. Hikâyenin bütünlüğü daha fazla çözülmesin diye, bu bölümde de boş bırakılmış birkaç sayfa tadı bulunsun istiyorum çünkü ve böylece hikâye, bir süre de olsa benliğimin sı nırlı bakışından kurtulup rahat bir soluk alabilsin, kendisi kalabilsin, ya da anlatmakla ben onu bir yandan yaşatıp bir yandan öldürüyorsam bu güzel günahın birazı da sizin olabil sin istiyorum. Hem zaten, ben Alaaddin in korkudan helak olacağı bu ne fes kesici sahneyi anlatmaya başlasam bile, büyük bir olası lıkla, daha mum cızırtıları arasında uçuşan tüllerin ağartıla rını geçip iki erkek kardeşin yatağına ulaşamadan yarı yolda kalabilirim. Artık sonunu kolayca görebildiğimizi sezen hikâ ye tam da bu noktada birdenbire çark edip kendini yeni keli melerle geriye doğru kelime kelime silerek, sanki bütün bun ların hiçbiri olmamış gibi bizi alıp gene mahzenin zifiri karan lığına götürebilir çünkü. Hatta, bize Alaaddin i, yaşanmış ola bilirliklerin belleğimizde kalan tortularıyla birlikte oraya var dığımızda, hâlâ elinde bıçak, Tatar kızının cesedi başında öy lece dikiliyorken gösterebilir. Sonra, Alaaddin orada, cesedin hareketsizliğine yapışıp kalmış da bir türlü kopamıyormuş ve kopamayınca da o hareketsizliği ister istemez aynı şiddetle tekrar ediyormuş gibi günlerce dikilir belki ve elindeki bıçak tan hikâyenin yüzüne günlerce, şıp şıp kan damlar. Hem de, mahzenin boşluğunda, bu boşluğa sığmayan başka bir boşlu ğu dile getirircesine; şıp şıp... O sı- 126

6 rada, artık böcek çıtırtıları gezinmez herhalde ortalıkta; arkalarında çizgi çizgi, oyuk oyuk sessizlikler bırakarak gider, karanlığın içindeki taş ko kulu kovuklarına saklanırlar. Alaaddin de bu sessizliklerin, bu şıpırtıların ve ağartılarıyla bu şıpırtıları büsbütün çıplak bırakan duvar taşlarının arasında, ölümü düşünür sürekli. Sımsıkı kenetlenen ağzını bir kerecik bile açmadan, Tatar kı zının şeklini alan ölüme kocaman gözlerle baka baka; ölüm nedir, ölüm nedir, nedir ölüm, nedir, nedir, diye sorar. Sonra, işte böyle sorarken, nasıl olduğunu bile anlayamadan, birdenbire belleğindeki geçmişte bulur kendini... Rengâ renk Acem halılarının varıp dayandığı, yüzü damar damar süslemelerle dolu, ahşap bir kapının önündedir. Ayaklarında, bir çift heves gibi gözüken, kırmızı fiyonklu, beyaz pabuçlar. Omzundaysa, Hadi bakalım, hadi... diye konup kalkan, kup kuru, şefkatli bir el... Kapıyı açıp yavaşça içeri süzülür Alaad din, odanın ortasına doğru birkaç adım yürür, halıdaki dese nin göbeğinde durur, dizlerini kırar ve oturur. Haraptarlı Nafi, kabaca bir minderin üstüne bağdaş kurmuş, upuzun saka lıya köşede oturuyordur. Dizlerinin dibinde, cızır cızır yanan ufacık bir mum vardır. Mumun aydınlığındaysa, neredeyse tabuta benzeyen, kapkalın bir kitap... Alaaddin, işte o kitaba gözlerini dikmiş heyecanla bakıyor, heyecanla bekliyor, hatta dizlerinin üstünde duran küçücük ellerini yavaşça kımıldatıp arada bir ter basan avuçlarını havalandırıyordur ama, Ha raptarlı Nafı hâlâ yüzünü kaldırıp ona bir kerecik olsun bak mamıştır. Derin bir uykudadır sanki. Gözkapaklarının ayrı, ellerinin ayrı, dizlerinin ayrı uyuduğu, bambaşka ve derin bir uykuda... Derken, saatlerdir eşyaların sessizliği, kuşların rü yaları, kitapların ruhları, kelimelerin renkleri ve yıldızların işitilmeyen gürültüleri üzerine karşılıklı konuşuyorlarmış da söz sırası şimdi kendisine gelmiş gibi; Hocam, hayat nedir? di- 127

7 ye sorar Alaaddin. Haraptarlı Nafi de, sakalını bir süre sıvazladıktan, yüzünü çevirip bir süre penceredeki yıldızlara baktıktan ve ağzını belli belirsiz şapırdattıktan sonra, sanki yanıtı çoktan hazırmış da nicedir onu susuyormuş gibi; Hayat nedir diye sorarsan, bilmiyorum evlat, der emin bir sesle, sormazsan, biliyorum... Alaaddin, sonra ona, ölüm nedir diye sormak ister ama, tam da bunu düşünüp ağzını açtığı anda kendini yeniden mahzenin karanlığında bulur. Böyle bile olsa, başka bir olabilirliğe sarılıp şimdi ben mahzendeki Alaaddin in o sırada yaptıklarından ne denli pişman lık duyacağını, akıp giden zamanı geri getirebilmek için ka ranlığı avuçlayıp avuçlayıp nasıl sarsacağını, ardından hıçkıra hıçkıra aylarca nasıl gözyaşı dökeceğini, artık kendisine gizliden gizliye yiyecek getiren de olmayınca her gün oturup Tatar kızının etlerini uzun ve gönülsüz çiğneyişlerle biraz bi raz nasıl yiyeceğini, ama ne kadar yerse yesin giderek nasıl iğne ipliğe döneceğini, sonra içinde büyüyen suçluluk duygu sunu sesiyle birlikte dışarı atmak istercesine birdenbire Ta tar kızının adını haykırıp bir gün kendi kendini nasıl ele ve receğini ve bütün bu olup bitenlerden sonra, merdiven basa maklarından saçı sakalı birbirine karışmış kopkoyu bir ka ranlık halinde sürüklenip götürülürken, dönüp omzunun üzerinden kederli bir yüzle geride kalan Tatar kızının kemik lerine nasıl iç çekerek bakacağını da anlatmak istemiyorum. Benim o gün başımı çevirip türbeye baktığım anda hissettiğim yorgunluk, böyle çalakalem yazılıp insanı bir meraktan diğerine sürükleyecek ilginç hikâyeler zinciriyle açıklanabi lecek türden değildi çünkü. Benimkisi, hiçbir zaman hiçbir şeyle açıklanamayacak kadar derin, hiç kimsenin anlayamayacağı ölçüde karmaşık ve acayip bir yorgunluktu. 128