işçi bülteni BİRLEŞELİM! OSB -İ M E S BİZDEN ÇALINANLARI GERİ ALALIM!

Transkript

1 OSB -İ M E S işçi bülteni İşçi Bülteni Özel Sayı 591 HAZİRAN 2010 BİRLEŞELİM! BİZDEN ÇALINANLARI GERİ ALALIM! Kardeşler; Önümüzdeki günlerde Metal sektöründeki işçi sendikaları ile patron sendikası Metal sanayicileri sendikası(mess) arasında toplu sözleşme görüşmeleri başlayacak. Bu görüşmelerde tarihleri arasında MESS üyesi işyerlerinde sendikalı olarak çalışan işçilerin sosyal ve ekonomik haklarının, çalışma koşullarının nasıl olacağı kararlaştırılacak. İlk bakışta bu konu sadece metal sektöründe çalışan sendikalı işçileri ilgilendiriyor gibi görünebilir. İSDEMİR, ERDEMİR, MKE, FORD, MERCEDES, RENAULT, ARÇELİK vb.. Türkiyenin en büyük sermayelerine sahip işyerlerinin içinde yer aldığı bir sözleşme. Ve buralarda çalışan metal işçilerinin sayısı 100 binlerle ifade edilecek kadar çok. Bu metal işçileri Türkiye de çalışan milyonlarca işçilerin bir parçası. Bırakalım Türkiye rakamlarını Dudullu Organize sanayi bölgesinde bulunan ABB, DELPHİ(PACKARD), ALARKO, STOGER vb.. gibi işyerleri bu süreçte yer alacak. Bu işyerleri bu bölgede belli bir yer tutan yerler. Dudullu Organize sanayi bölgesi, İMES- DES- KADOSAN sanayi siteleri düşünüldüğünde buradaki işyerlerin % 70 civarı metal sektörüne giriyor. Ve bu işyerleri MESS üyesi birçok büyük metal fabrikalarına bağlı olarak iş yapıyorlar. Bu sanayi sitelerinde çalışan işçi sayısı 80 bin civarında. Ve metal sektöründe hizmet veren işyerlerinde çalışan işçiler bu bölgenin büyük çoğunluğunu oluşturuyor.

2 Kardeşler; Bu tabloya baktığımızda şunu anlıyoruz ki bu sözleşme MESS üyesi işyerlerinde çalışan işçileri değil öncelikli olarak metal işçilerini ve Türkiye de çalışan tüm işçileri ilgilendiriyor. Bu sözleşme Dudullu organize sanayi bölgesi, İMES-DES-KADOSAN sanayi sitelerinde çalışan, öncelikle metal işçileri olmak üzere, bu bölgede çalışan tüm işçileri yakından ilgilendiriyor. Çünkü bu sözleşme ile belirlenecek koşullar öncelikli olarak metal fabrikaları, atölyeler olmak üzere tüm bölgeye yansıyacak. Çünkü buralarda belirlenen haklar ve çalışma koşulları birer birer bütün işyerlerinde uygulanacak. Çünkü buralar büyük işyerleri ve örgütlü işyerleri. Her zaman belirleyici olan onlar olmuştur. Çünkü diğer işyerleri bunlara bağlı. Dolayısıyla burada ki işçilerin alacakları haklardan daha fazlası verilmez. Çünkü buralarda belirlenen çalışma koşullarından daha iyi koşullar diğer küçük işyerlerinde verilmez. Kardeşler; Patron sendikası MESS, kriz bahanesine sarılarak bir buçuk yıldır gasp ettiği haklarımıza bir kez daha saldıracak. Toplu sözleşmeler ile birlikte hem sosyal haklarımıza göz dikecek, hem de yine bu dönemde uygulamaya soktuğu esnek çalışma hükümlerini(taşeronlaştırma, telafi çalışma, ücretsiz izin, vb ) genel kural haline getirmeye çalışacak. MESS, bir patron örgütü olarak kendi sınıf çıkarlarını savunacak. Yani daha fazla kar elde edebilmek için bizleri daha fazla sefalete ve köleliğe sürüklemeye çalışacak. Yıllardır çaldıklarına yenilerini eklemeye çalışacak. Kardeşler; Peki bizler ne yapacağız? Onların kriz masallarına aldanıp işimizi korumak adına boyun mu eğeceğiz? Yoksa Çaldıklarınızı geri alacağız! diyerek haklarımızı savunacak, yeni haklar elde etmek için mücadele mi edeceğiz? 2 Kaderimizi patronlar sınıfının ve bizleri sırtımızdan hançerlemeyi görev sayan sendika ağalarının ellerine mi bırakacağız? Yoksa işçi sınıfının kurtuluşu kendi eseri olacaktır! diyerek kaderimizi kendi ellerimize mi alacağız? Kardeşler; Artık geleceğimizin patronlarla sendikacılar arasında bir pazarlık malzemesi olmasına, her defasında patronların çıkarına biten toplu sözleşmelere bir son verelim. Fabrikalarda kuracağımız komitelerle, bölgede sendikalı, sendikasız işçi ayrımı yapmadan oluşturacağımız platformlarla toplu sözleşme sürecine hazırlanalım. Sözleşme hazırlıklarını ve pazarlıklarını sendikacıların, ya da sendikacı adı altında bize ihanet eden çetelerin eline bırakıp beklemeyelim. Toplu sözleşmelerle belirlenecek olan bizim hayatımız ve geleceğimiz olduğuna göre izlemeyelim, seyirci değil taraf olalım. Ancak tabanda birleşirsek, patronların saldırganlıklarına ve sendika ağalarının ihanetlerine engel olabiliriz. Birleşen yumruğumuzla sınıf çıkarlarımıza düşman olan herkesten hesap sorabiliriz. Kardeşler; 3 yıllık ısrarlı mücadelemiz sonucu, bu sene 1 Mayıs ı Taksim alanında kutlamayı başardık. İşçilerin birlik, dayanışma ve mücadele gününü kitlesel ve çoşkulu geçirdik. İşte Tekel işçileri; kendilerini yarı yolda bırakan ve satan Türk-İş sendikasının yöneticilerini 1 mayıs kürsüsünden aşağıya atarak konuşmalarına izin vermedi. Yine 26 Mayıs ta söz verdikleri iş bırakma eylemini yapmayan sendikacılara karşı sendika binasını işgal ederek hesap sordu. Kardeşler; Hiçbir şey imkansız değildir. Eğer bir kez daha geleceğimizin çalınmasını seyretmek istemiyorsak geç kalmadan harekete geçelim Hangi sendikaya üye olduğumuza bakmaksızın bir araya gelip taban örgütlülüklerimizi kuralım. Birleşelim! Bizden çalınanları geri almak ve yeni haklar elde etmek için mücadeleye hazırlanalım!

3 15-16 Haziran direnişinin gösterdiği yoldan yürümeliyiz! Haziran direnişi, Türkiye işçi sınıfının patronlarına ve uşaklarına korku verir. Bu şanlı direniş işçi sınıfı tarihinde ise, kölelik düzenine karşı mücadelenin onurlu sayfalarından biridir. Sermaye iktidarı günümüzde olduğu gibi, 1970 li yıllarda da işçi sınıfının kazanımlarını bir çırpıda gasp etmek hevesindeydi. Çünkü 60 lı yıllardan 70 li yıllara kadar geçen 10 yıllık süre içinde işçi sınıfı, pek çok grev, direniş, fabrika işgali gerçekleştirerek ekonomik/sosyal kazanımlar elde edebilmişti. Sermaye devleti bu mücadelenin önünü kesmek için DİSK in kapatılmasını sağlayacak bir yasa hazrlamaya başladı. Bu saldırı hazırlığına işçiler seyirci kalmadı. Kendi yaptıkları toplantılarla yasaya karşı eylem kararı aldılar. 15 Haziran sabahı çeşitli sanayi bölgelerinden aynı anda başlayarak yürüyüşe başladılar. Sendikacılar ise tabandan gelen basınç altında kaldıkları için direnişi sahiplenmek durumunda kalmışlardır. Ancak işçilerin kararlılıkla polis, asker ve tank barikatlarının üstüne yürüyüp bunları dağıtması, sendika yönetimlerini ürkütmüştür. Öyle ki, işçi sınıfını yüzüstü bırakan DİSK yöneticileri, direnişi bitirmek için devlet güçleriyle birlikte hareket etmekte bir sakınca görmemişlerdir. Buna karşın büyük fabrikalarda işçilerin direnişi 2 gün boyunca devam etmiştir. Sermaye iktidarı 1970 te DİSK şahsında işçi sınıfının kazanımlarına saldırıyordu. İşçi sınıfı da bunun farkındaydı. Bu yüzden direnişe Türk-İş üyesi on binlerce işçi de katılmıştır. Sonuçta şanlı işçi direnişi asalak patronlara ve onların azgın devletine geri adım attırmış, DİSK i işlevsizleştirecek yasa geri çekilmek zorunda bırakılmıştır. Bu kazanım, üç sınıf kardeşini şehit veren işçi sınıfının, sendikacılar tarafından yüzüstü bırakılmalarına rağmen devletin polisine, askerine, silahına ve tankına karşı direnebilmeleri sayesinde elde edilmiştir. Direniş bu yönüyle sömürü ve köleliğe işçilerin bir başkaldırısıdır aynı zamanda. İçinden geçmekte olduğumuz şu kritik dönemde işçi sınıfı olarak, Haziran direnişini anmak, bu direnişin deneyimlerinden öğrenmek ve direnişin gösterdiği yoldan yürümek sorumluluğu ile karşı karşıyayız. Zira tarihinin en kapsamlı saldırı dalgasına maruz kalan işçi sınıfı, zaten sınırlı olan kazanımlarının çoğunu son yıllarda yitirmiştir. Yeni gelen saldırı dalgasını durdurup tersine çevirebilmek için, Haziran direnişinin patronlar sınıfı ve onların düzenine meydan okuyan militan ve kararlı mücadele azmini kuşanmaktan başka seçeneğimiz yoktur. İşçi sınıfı olarak sömürü ve esarete teslim olmamak için yeni Haziranlara her zamankinden çok ihtiyacımız vardır. Bu amaçla, başta sınıf bilinçli öncü işçiler olmak üzere tüm işçiler olarak, bu şanlı direniş geleneğini sürdürebilmek için çalıştığımız fabrikalarda, sanayi sitelerinde, havzalarda sermayenin saldırılarına karşı örgütlü bir mücadele ağı örebilmeliyiz. Sınıfa karşı sınıf! şiarıyla fabrikalardan başlayarak biraraya gelmeli, komiteler oluşturmalıyız. Bu temelde yükselteceğimiz mücadelelerle, sermayenin yıkım saldırılarını püskürtmekle kalmayacak, özel mülkiyetin köleliğinden kurtulmak yönünde adımlar da atmış olacağız. 3

4 İŞTEN ATMA SALDIRILARINA SON!. Merhaba Dostlar Ben 26 yaşında Metal işçisi bir kadınım. Geçen yılın sonunda Ay-yıldız Makina da işe başladım. Görüşmede maaşlarımızı düzenli olarak alacağımız ve hiçbir şekilde maaşta sorun yaşamayacağımıza yönelik sözlü teminat veren Ay-yıldız patronu Zafer Ayyıldız ilk ay maaşlarımızı verdi. Lakin ondan sonraki aylarda maaşlarımızı düzenli olarak alamadık. Tabiri caizse hep çay şeker parası yaptı. İstedikçe, acile yetine göre ya da o günkü ruh haline göre, sanki biz çalışmayıp ta oturuyormuşuz, patronda dilenciye sadaka veriyormuş gibi maaşlarımızı geriye kalan üç ayda böyle aldık. Mart maşlarımızı martın sonunda bankaya yatırdığını söylediğinde ve biz işçiler gidip bankaya baktığımızda yine çay şeker paraları ile karşılaştık. Bunun üzerine serviste durumu anlattığım ve bu duruma karşı içimden geçenleri söylediğim için işten atıldım. Ve orada çalışan işçi arkadaşlar hala maaşlarını düzenli olarak alamıyorlar. Çalıştığım süre zarfında, çalışan kadın işçilerden menfaat sağlamaya çalışan bir insan olduğunu da dinledim ve de gördüm. En basiti benden önceki kalite kontrol yapan kadın işçiye ilan-ı aşk ederken karısının geldiğini ve suçlu sanki çalışan işçiymiş gibi kadının işten atılmasını, bir kadın işçi olarak hala hazmedemiyorum. İşçi kadının diğer arkadaşına abla ben korkuyorum ne yapacağım diyerek durumu anlattığı ve ablada bu olayı bildiği için suçsuz yere sudan gerekçelerle aşağılayarak işten atılmasını 4 hazmedemiyorum. İşçilerin maaşları ödemek yerine Balina kılıklı iyice semirmiş karısını akupunkturlara gönderip, sigortası yapılmadığı için özel hastaneye giden işçinin maaşından kesmeye çalışmalarını da hazmedemiyorum. Bizler evimize 250 gram et alamazken gece gündüz et yemelerini ve bunları bizim yanımızda dile getirmelerini de hazmedemiyorum. İşçilerin birlikte hareket etmeleri yerine birçoğunun Şafak makineden toplama arkadaşları olduğu için patronun çıkarlarına çalışmalarını da hazmedemiyorum. Haklarımı almak için gittiğimde benimle beraber gelen arkadaşımı kavgaya çağırmasını, haklarımın yanlış hesaplanmadığını söylediğimizde bizleri burası bizim özel mülkiyetimiz diyerek yaka paça fabrikayı terk etmemizi isteyenlerinde hazmedemediği şeyler var demektir. İşçi bilinci olan insanların fabrikalarında çalışmalarını istememesinin arkasında makinelerinden ve koltuklarından olacakları korkusu var. İstedikleri gibi fabrikanın içinde at koşturamayacaklarını biliyorlar. Bildikleri içinde dağınık olmamızı ve asla bir araya gelmemizi istemiyorlar. O yüzden birçok patron gibi Ay-yıldız Makine patronu Zafer Ay-yıldız, çalışan işçilerin sırtlarını hep farklı sıvazlıyor. Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiç birimiz! İşçilerin birliği sermayeyi yenecek! İşçi sınıfı savaşacak, sosyalizm kazanacak! Samandıra dan sınıf bilinçli bir kadın işçi

5 Ünsa Çuval da Patronlar ve Sendika ağaları saltanat sürüyor! Ünsa işçileri ile yapılan röportajları aktarıyoruz: -Bugün Ünsa da çalışma şartları nasıl? 1.İşçi: Çalışma şartları, üç kuruşa kölelik. Yaz geldi, 40 derece sıcakta çalışıyoruz. Klima yok, havalandırma yok. Sürekli baskıyla çalışıyoruz. Yönetim bizden her şey için savunma istiyor, tutanak tutuyor. Ceza evinde gibiyiz. Saçma sapan şeylerden dolayı tutanak tutuyorlar, savunma yazdırıyorlar. Adamın sabah keyfi yok, acısını işçiden çıkarıyor. Kaşının üstünde gözün var, yaz bakalım savunmanı, diyor. 2. İşçi: Kriz bahanesiyle işçi çıkardılar. Güya kriz yüzünden işleri azalmıştı. Bakıyorsun, krizden önce yapılan üretimin kat kat fazlasını yapıyorlar. Ama yeni işçi de almıyorlar. Ne oluyor, eskiden 3 işçinin yaptığı işi, şimdi 1 işçiye yaptırıyorlar. Ücretlerde artış yok ama. 3. İşçi: Ücrette artış yapar mı? Herkesi asgari ücrete çalıştırmanın hesabını yapıyorlar. Eski işçileri teker teker işten atıyorlar. Yeni işçilerin çoğu asgari ücrete çalışıyor. Eski işçilerden kurtulmaya bakıyorlar. 4.İşçi: 7-8 yıl çalışmış işçiyi, tek kuruş tazminat ödemeden çıkardılar. Üretim müdürü kandırmış adamı, istifa kağıdı imzalatmış. Bu arkadaşın 8 milyar tazminat hakkı vardı, tek kuruş alamadı. Üstelik işsizlik maaşı da alamıyor, istifa belgesi imzalatıldığı için. Bunlarda zerre kadar insanlık yok. -Sendikalı bir iş yerinde bunlar olamaz. İş yeri temsilcinizle görüşmediniz mi? 1. İşçi: Temsilci patronun adamı. İşten çıkarılacak işçiyi patrona o söylüyor. Bu işçi hakkını arıyor, bunu atalım diyor. 2. İşçi: Ercan arkadaşı işten attırdı. Sendika temsilcisi seçimi yapılması için imza topluyor dedi, patrona ispiyonladı. 3. İşçi: Adam 6 yıldır sendika temsilcisi, işçiye bir faydası yok, koltuğu da bırakmıyor. Biz çalışıyoruz, o odasında oturup keyfine bakıyor. -Bu duruma neden izin veriyorsunuz? Birlik olarak haklarınızı savunabilirsiniz. Birlik olarak sendikanıza sahip çıkabilirsiniz. Sendikalar biz işçilerindir. Sendikalar bizim örgütümüz, birliğimizdir. 1. İşçi: Temsilci seçimi yapmak istediğimizi şube başkanına bildirdik. Adam, söz verdi gitti. Bir daha haber çıkmadı. 2. İşçi: Birlik olmak gerekiyor. Birbirimizi satmamamız lazım. 3. İşçi: Aralık ayında yeni sözleşme imzalanacak. O zamana kadar örgütlenmek, hakkımızı savunmak gerekiyor. Bu adamlara bırakırsak daha önce yaptıkları gibi, bizim ruhumuz duymadan patronlarla anlaşacaklar. 5

6 Akkardan işçilerinden basın açıklaması... Akkardan işçileri: Sendikalar bürokratlara değil işçilere aittir! Sendikalara, işçilere ve basına Bizler, Akkardan işçileri olarak 2 aya yakın bir süredir işimize ve onurumuza sahip çıkmanın kavgasını veriyoruz. Akkardan patronunun bizleri bölmeye, direnişimizi kırmaya yönelik tüm çabalarına karşı sınıf bilincimizle direndik ve direnmeye de devam ediyoruz. Ancak bu süreçte yaşadığımız deneyimler, mücadelenin hedefinin yalnızca patronla sınırlı olmaması gerektiğini, bizlere bir kez daha öğretti. Sendikamız Birleşik Metal-İş şube ve merkez yönetimi, biz direnişçi işçilere sormadan ve onayımızı almadan, üstelik de direnişi sürdürme yönündeki irademize rağmen, direnişi bitirme kararı almış ve bugüne dek sunduğu göstermelik desteği bile kestiğini bildirmiştir. Sendika yönetiminin sürecin başından itibaren takındığı olumsuz tutumlar ve gelinen noktada aldığı bu kabul edilemez karar, bizleri, bugüne dek kendi iç meselemiz olarak gördüğümüz bazı hususları sizlerle paylaşmak durumunda bırakmıştır. Her şeyden önce belirtmeliyiz ki, bu direniş, sendika yönetiminin ayak diremesine ve önümüze çıkarttığı zorluklara rağmen, işçilerin ortak kararı ve iradesiyle başlatılmıştı. İşten atıldığımızda, bizlerin karşısına çıkmamak için tatile giden şube 6 yöneticileri, daha sonra direnişçi işçilerin kararlı tutumu karşısında geri adım atmak ve direnişimizi göstermelik de olsa sahiplenmek zorunda kalmışlardı. Oysa ki kısa çalışma uygulamasını sendikamızın bize verdiği güvence nedeniyle kabul etmiş, işten atıldığımızda da sendikanın bize sahip çıkacağını düşünmüştük. Benzer şekilde, kısa çalışma uygulamasıyla gündeme gelen esnek çalışma dayatmasına karşı başlattığımız protesto eylemlerine de, sendika yönetiminin baskısıyla son vermiştik. Israrlı taleplerimiz sonucunda genel başkanımız direniş yerine gelerek, bir basın açıklaması yapmış ve bu açıklamada; işten atılmalar hakkında sendikanın hiçbir bilgisi ve onayı olmadığını, gerekirse Akkardan ı Gebze de yeni bir Tekel e çevireceğini söylemiş, zincirlerimizden başka kaybedecek bir şeyimiz yok demişti. Ancak, haberimiz yoktu şeklindeki bu açıklamanın doğru olmadığı kısa sürede açığa çıktı. Öğrendik ki, işten atılmaların öncesinde sendika yöneticileriyle patron temsilcileri bir araya gelmiş, kimlerin ve toplam kaç işçinin işten atılacağının pazarlığı yürütülmüş ve bu pazarlık 22 Ocak tarihli bir protokolle sonuca bağlanmıştır. Böylece, sendika yönetiminin

7 en başından beri süregelen isteksiz tavırlarının, direnişi gerçek anlamda sahiplenmeyen tutumlarının nedenini anlamış olduk. Halen çalışan işçilerin molalarda ve iş çıkışlarında bizlerle buluşarak direnişe destek vermeleri bizzat sendika yönetimi tarafından engellendi; sendikamıza bağlı işyerlerinden kitlesel ziyaretler ısrarla örgütlenmedi; direnişimize dair yapılan tek bir haber de kısa süre sonra sendika web sitesinden çıkartıldı. Sendika yönetiminden tüm bunların hesabını sormak için genel merkeze gittik ve 2 gün 2 gece orada başkanın gelmesini ve bizlere bir açıklama yapmasını bekledik. Genel başkan ise bizlerle görüşmekten kaçındı ve biz merkez binasında onu beklerken, fabrika önüne gidip direnişi bitireceği tehdidini savurdu. Fakat kararlı tutumuz sayesinde bizimle görüştü ve protokolden haberi olduğunu itiraf ederek, bu sefer de bunun yasal bir prosedür olduğuna bizi ikna etmeye çalıştı. Gerçeğin açığa çıkması ve ısrarımız sonucu genel başkan patronla tekrar görüştü. Ardından, direnişin hemen bitirilmesi koşuluyla, işler açıldığında, Temmuz ayına kadar direnişçi işçilerin geri alınabileceğine dair söz aldığını ve kendisinin de patronun bu sözüne inandığını beyan etti. Bizler, sözlere güvenmediğimizi ve yazılı bir anlaşma istediğimizi söyleyerek taleplerimizi maddeler halinde sendika yönetimine ilettik ve görüşmelerin bu çerçevede sürdürülmesini istedik. Bu haklı taleplerimiz dahi, yöneticiler tarafından siz direnişe devam mı etmek istiyorsunuz, bunlar patron tarafından kabul edilmez itirazıyla karşılaştı. Bugün gelinen noktada, genel başkan, önceden verdiği sözlerin arkasında durmadığını bizlere göstermiş oluyor. Akkardan fabrikası, DİSK Maden-İş döneminden beri sendikalı olan bir işyeridir. Soruyoruz, sınıf sendikacılığı anlayışına dayanan, tabanın söz ve karar sahibi olduğunu savunan sendikal geleneğimizi yaşatmak yerine, ona ihanet mi edeceğiz? Genel başkan, bizlerle konuşmadan ve bizlere danışmadan direnişi bitirme kararını nasıl alabilir? Belli ki, bizim davamıza daha baştan sırt çevrilmiştir. Başkanın bilgisi dâhilinde ve onun onayıyla yapılan ve bizlerin işten çıkarılmamızı içeren protokol de bunun en açık kanıtıdır. Tüm bunlara rağmen, biz Akkardan direnişçileri olarak, DİSK in ve Maden-İş in tarihsel geleneğine ve sendikamız Birleşik Metal-İş e sahip çıkacağımızın bilinmesini istiyoruz. Sendikalar bürokratlara değil biz işçilere aittir ve biz işçilerin mücadele silahıdır. Ancak, sendikalarımıza sahip çıkmazsak, kendi elimizle seçtiğimiz yöneticileri denetlemezsek, sendikanın biz demek olduğunu, söz ve karar hakkının tabanda olduğunu unutursak sendikalar da mücadele örgütlerimiz olmaktan çıkar. Oysa krizin sebep olduğu işsizliğe ve yoksulluğa karşı durabilmek, krizin faturasını patronlara ödetebilmek için mücadeleci sendikalara ihtiyacımız var. Bizler işçi sınıfının birer üyesi olarak, bu anlayışla mücadele etmeye devam edeceğiz. Yaşasın Akkardan Direnişimiz! Akkardan Direnişçi İşçileri 7

8 Devrimci yiğitlikleri ve adanmışlıklarıyla yeni kuşaklara yol gösteriyorlar! Gider Gider nice Koçyiğitler gider Senin içinde bir oğlun varsa çok değildir Ey mavi gök! Ey yağız yer bilesin ki Yüreğimiz kabına sığmamakta Örsle çekiç arasında yoğrulduk Hıncımız derya gibi kabarmakta 6 Mayıs 1972, Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan ın 12 Mart askeri faşist diktatörlüğü tarafından asıldığı tarih. 18 Mayıs İbrahim Kaypakkaya nın Diyarbakır da polis işkencesi altında ser verip sır vermeyerek hayatını yitirdiği günün yıldönümü. 6 Mayıs 1972 Bundan tam 38 yıl önce, 12 Mart faşist darbecilerinin kararı ve düzen partilerinin parlamentodaki temsilcilerinin onayıyla üç kızıl karanfil idam edildi. Denizler sehpaya çıkarken Ali Elverdi ve diğer faşist sermaye devletinin cellatları oradaydı. Denizler in gözlerinde korkuyu aradılar. Yüzlerinde bir korku izi belirsin diye baktılar Denizler e. Zannettiler ki, her şey bitecekti. Sermaye devleti tüm hesaplarını bunun üzerine yapmıştı. Oysa bu üç yiğit devrimci 6 Mayıs sabahı idam sehpasına çıktıklarında sermayenin faşist devletini rezil rüsva eden bir tutum sergilediler. İdam sehpasında sendelemediler. İdam kararı veren cellatlar küçümsemeyle baktılar. Son nefeslerini verecekleri ana kadar devrimci inançlarını haykırmaktan geri durmadılar. Karşılarında gördükleri çelik gibi bükülmez devrimci irade sermayenin faşist devletinin yüreğindeki korkuyu büyütürken, üç yiğit devrimci gösterdikleri kararlılıkla on yıllarca sürecek bir başkaldırı geleneğini başlattılar. Bu üç yiğit militan, Türkiye devrimine giden yolda işçi ve emekçilere büyük bir devrimci miras, onur ve mücadele geleneği bıraktılar. Onlar, özelde devrimcilere genelde işçi ve emekçilere nasıl yaşanacağını, ne için yaşanacağını göstermekle kalmadılar, 8 nasıl ölüneceğini de gösterdiler. Bu ülkenin devrimci ve komünistleri ölüme gülerek gitmeyi onlardan öğrendiler. Denizlerin idam edilmesi, hırs ve öfkeyi daha da biledi. Mücadele hızla ilerledi. Yaşanan gelişmeler, egemen sınıfların şiddeti ve baskıyı yoğunlaştırmalarını da beraberinde getirdi. Bu dönemde Denizler in idamı ve sermaye devletinin devrimcilere dönük acımasızlığı toplumsal hafızaya kalıcı bir biçimde kazınmıştı. Devrimci oldukları için katledilen Yusuf Aslan, Deniz Gezmiş ve Hüseyin İnan ın yanı sıra, giriştikleri devrimci mücadelede ölümsüzleşen Sinan Cemgil, Kadir Manga, Alparslan Özdoğan, Ulaş Bardakçı, Mahir Çayan, İbrahim Kaypakkaya ve daha nice büyük devrimcinin direngenliği işçi ve emekçilerde büyük bir sempatiye yol açmıştı. 68 kuşağının yiğit devrimcilerinin anısını yaşatmak için türküler yakılmış ve doğan binlerce çocuğa onların isimleri verilmişti. Denizler sahip çıktıkları devrimci değerlerle mücadelenin simgesi olmuşlardır. Başeğmez kardelenler, Denizler, devrime ve sosyalizme aittirler; bıraktıkları direniş mirasıyla bugünkü mücadeleyi beslemekte, bu mücadele içinde yaşamaktadırlar. Onların izlediği mücadele çizgisinin ideolojik-politik açıdan kusurlu olan yönleri büyük ölçüde geride kalmıştır. Onlardan bugüne kalıcı olarak yaşayan ve geleceğe aktarılacak olan, devrim davasına ölümüne bağlılıktır. Her yeni devrimci kuşak onları bu yanıyla tanıdı, bu yanıyla örnek aldı. Denizler i bugün de yaşatanlar devrimcilerdir. Onlara layık olanlar hayatlarını işçi ve emekçilerin kurtuluş mücadelesine, devrim ve sosyalizm davasına adayanlardır. Hiç kuşkusuz bundan sonra da Denizler, devrimciler ve devrimci işçi sınıfının neferleri tarafından devrim ve sosyalizm mücadelesinde yaşatılacaklardır.

9 İsrail ile tüm antlaşmalar iptal edilsin! İsrail in, Gazze ye yardım gemilerine saldırısı ve gerçekleştirdiği katliam, biz işçi ve emekçilerde de haklı ve büyük bir öfke uyandırdı. Öfkemiz haklı ve büyüktür; çünkü siyonist İsrail rejiminin katliamlarının ardı arkası kesilmemektedir. Gazze ye yardım gemilerine düzenlediği saldırıda 9 sivili katletmesi ise, siyonist rejimin cüretkârlığının ve caniliğinin son örneği olmuştur. İsrail devleti, yıllardır, en arsız, en cani şekilde, tüm dünyanın gözü önünde, hiçbir engelle karşılaşmadan Filistin halkına yönelik katliamlarını sürdürmektedir. ABD başta olmak üzere tüm emperyalist devletler, bu katliamları engellemek şöyle dursun, desteklemekte, haklı göstermeye çalışmaktadır. İşgalci ve katliamcı İsrail devleti, emperyalistlerden aldığı destek sayesinde bu kadar pervasız ve cüretkârdır. Türk sermaye devleti ise, on yıllardır, İsrail ile işbirliği yapmaktadır. Türk devleti, İsrail ile stratejik, askeri ve ekonomik işbirliğini her geçen yıl arttırarak Filistin e yönelik katliamların ortağı olmaktadır. İsrail ve Türkiye arasında yapılan işbirliği, İsrail i güçlendirmekte, kalkındırmakta, daha da azgınlaştırmaktadır. On yıllardır Türkiye de farklı hükümetlerin sözcüleri ise, inanılmaz bir ikiyüzlülükle, Filistin için timsah gözyaşları dökmektedir. Bugün AKP hükümetinin sergilediği tutum da aynı ikiyüzlülüktür. Kameralar karşısında, İsrail hükümetine kafa tutan konuşmalar yaparak alkışlarla sarhoş olanlar, hiç tartışmasız şekilde İsrail katliamlarının ortağıdır. Çünkü, laf ile katliamlar durdurulmaz. Filistin i bombalayan pilotlar, yıllardır Konya da eğitim almakta, İsrail ile ortak askeri tatbikatlar yapılmaktadır. Türkiye, İsrail devletinden milyon dolarlık silah alımı gerçekleştirerek, İsrail ordusunu kalkındırmaktadır. İsrail ile askeri, ticari anlaşmaların yanı sıra gizli anlaşmalar da yapılmıştır. İsrail in yardım gemilerine saldırısının ardından, AKP hükümeti pek çok şey söylemiş, ama ne İsrail den silah ve uçak alımını durdurmuş, ne diplomatik ilişkilerini kesmiş, ne de yapılan anlaşmaları iptal etmiştir. AKP hükümetinin İsrail ile azami işbirliği politikası uygulamakta ısrar ederken, Filistin in yardımcısı ve dostu pozları takınması iğrenç bir ikiyüzlülüktür. Fakat, Kürt halkına yönelik inkar ve imha politikasını sürdürenlerin, Filistin halkının çektiği acıları gerçekten umursaması zaten beklenemez. Türk sermaye devletinin açılım ve demokratikleşme yalanları eşliğinde, Kürt halkına yönelik saldırılarında, sadece 2009 yılında, 9 u çocuk olmak üzere, 61 kişi polis kurşunuyla öldürülmüş, bin beş yüz kişi tutuklanmış, bin kişiye işkence yapılmıştır. Bugün Türk sermaye devletinin terörle mücadele bahanesiyle düzenlediği askeri operasyonlarda da, pek çok köy zarar görmekte, siviller ölmekte ve yaralanmaktadır. Evet, biz işçi ve emekçilerin İsrail katliamlarına karşı duyduğumuz öfke haklı ve büyüktür. Ama aynı öfkeyi, İsrail i destekleyen emperyalistlere ve İsrail ile açık işbirliği yapan Türk sermaye devletine karşı da duymak zorundayız. Ezilen halkların yaşadığı acılara son verebilmek için ise öfkemizi eyleme dönüştürmeliyiz. Emperyalist, siyonist katliamların karşısına sınıfımızın örgütlü gücüyle çıkmalıyız. Emperyalizm yenilecek, direnen halklar kazanacak! Yaşasın İşçilerin Birliği, Halkların Kardeşliği! 9

10 İşte 1 MAYIS İşte TAKSİM! Taksim e gittiğimde çok mutlu olmuştum. Çünkü tüm işçi ve emekçilerin birleştiği nokta ve biz orada hep beraber olmanın güzelliği yaşadık. Beraberlik içinde olduğumuzu ve birlikte Taksim i nasıl kazandığımızı, sesimizi duyurana kadar slogan atarken herkesin gözlerinde mutluluk ve sevinç vardı. Orada kimse birbirini tanımadan birbirine kenetlenerek hep beraber yürüdük. Bu benim 1 Mayıs a ilk katılmamdı. Dünyanın en güzel şeyin birlik ve beraberlik olduğunu gördüm ve yaşadım. Benim o gün yaşadığım duyguları tüm işçi kardeşlerimin yaşamasını isterim. Ben tüm işçi ve emekçi kardeşlerimin önümüzdeki yıl 1 Mayıs a katılmasını öneririm. Benim gibi o samimiyeti ve o sıcaklığı görmesini isterim. 1 Mayıs ta hep beraber olmak dileğiyle. Kadosan dan bir kadın metal işçisi Bütün dünya işçi emekçilerinin 1 Mayıs bayramı kutlu olsun.1 Mayıs işçinin emekçinin bayramı olarak kutlanır Mayıs ında 36 devrimcinin katledildiği 1 Mayıs da o günden bugüne kadar her yıl Taksimde olayların çıktığı bilinmektedir.1 Mayıs diyince insanların Taksime gelmeme korkuları vardı. İnsanlarımız Taksimde yine olayların çıkacağını düşünüyorlardı. Aslında 1977 de katliamın o günden yaklaşık 32 yılın hala korku ve endişe için de oluyordu. işçi sınıfının bugüne kadar yapmış olduğu sınıf mücadelesini yükselterek 1 Mayısı kazanmıştır.1977 deki katliam asla unutulamaz.artık insanlarımızın 1 Mayıs Taksim de yaşanan olayların son bulmasıyla işçinin emekçinin artık bundan sonra 1 Mayıs geçmişte yaşananlar değil gelecek 1 Mayıs da tüm işçi emekçi kardeşlerimizi 1 Mayıs alanlarına bekliyoruz.taksim 1 Mayıs için artık neşe içinde huzurlu, davulların çalması,halayların çekilmesi çoşkulu bir şekilde kutlanmaktadır. Selam olsun işçilere emekçilere,selam olsun Taksimi kazananlara. Dudullu İmes İşçisi 10 Selam olsun Taksim i Kazananlara! Azim ve kararlı mücadele ruhu ile 1 MAYIS ı kazandık! Kapitalist krizin getirdiği yıkımlar, özellikle işsizlikte yıkıcı etkilere yol açtı. Sinter, Brisa, Tezcan gibi fabrikalarda krizi bahane edilerek işçileri işten atma, zor çalışma koşullarının dayatılması sonucunda grevler ve fabrika işgalleri ile işçi sınıfının azmi, kararlılığı ve militan duruşu sergilendi. Son olarak ta Tekel işçileri direnişlerinin, o büyük azim ve kararlı mücadele ruhunu 1 Mayıs a taşıdı. İşçi sınıfının ve emekçilerin sosyal haklarını ellerinden alarak bizi kölece yaşam koşullarına mahkum ediyorlar. Fakat işçi sınıfı ve emekçiler sergiledikleri o militan duruşlarıyla yeni bir sıçrayış yaşattılar. 1 Mayıs alanı, sendika ağalarının sayesinde alınmadı. Bu hak sadece işçi sınıfının, emekçilerin ve devrimcilerin vermiş olduğu kararlı mücadelelerin sonucudur. Bu proleter sosyalizmin doğumudur. Hiç kuşku duyulmasın işçi ve emekçi hareketinin yeni döneminde de bu akım damgasını vuracaktır. Dudullu dan bir işçi

11 Eşit, özgür ve sömürüsüz bir dünya kazanacağız... Biz işçi ve emekçiler 3 yıllık zorlu ve kararlı bir mücadelenin ardından Taksim 1 Mayısını kazandık. 1 Mayıs günü içimizdeki sınıfsal çoşku ve öfke ile 1 Mayıs alanına çıktık. Nitekim beklendiği üzere sermaye düzeninin efendileri bizlerin bu kazanımını kendi çıkarlarına alet etmek ve 1 Mayısı mücadele günü olmaktan çıkartmak için ellerinden geleni yaptılar. İhanetçi Faşist Türk-iş çetesinin ve sermaye düzeninin saldırılarına karşılık 1 Mayıs kürsüsü işçi ve emekçilerindir diyerek kürsüyü işgal eden direnişçi işçiler içimizdeki coşkuyu kat kat arttırdılar. Nitekim bu durumdan son derece rahatsız olan patronların imdadına öteki sendika bürokratları yetişti. Önümüzde 26 Mayıs gibi önemli bir gün dururken bu günün anlamına değinmeksizin yaptıkları demogojik konuşmalar ile öfke ve çoşkumuzu dizginlemeye çalışarak efendilerine hizmette kusur etmediler. Özelliklede devrimci önderleri bu çabasına alet eden KESK bürokratı Sami Evren ikiyüzlülükte en ileri giden isim oldu. Nitekim direnişçi işçilerinde gösterdiği gibi sermayedarların bütün çabaları boşunadır. Çünkü 1 Mayıslar tıpkı Taksim 1 Mayısını kazandığımız gibi mücadele ile kazanılmış, mücadele günlerimizdir. Biz sınıf bilinçli işçiler bu gerçekten hareketle, bulunduğumuz her alanda mücadeleyi yükselterek 1 Mayısları patronlardan hesap sorma günlerine çevireceğiz. Bilinmelidir ki bugün bizlere 1 Mayısları kazandıran mücadelemiz, yarın özgür, eşit ve sömürüsüz bir dünyayı da kazandıracaktır. İMES ten bir metal işçisi OSB-İMES İŞÇİLERİ DERNEĞİ Y. Dudullu Mah. Kerem Sok. No: 5/3 (MODOKO Camii arkası) ÜMRANİYE TEL: 0 (216) osimder@yahoo.com 11

12 İşçi Bülteni Özel Sayı: 591 * Fiyatı: 25 YKr * HAZİRAN 2010 * Sahibi ve S. Yazı İşleri Md.: Ayten ÖZDOĞAN * EKSEN Basım Yayın Ltd. Şti. * Mollaşeref Mah. Simsar Sok. 5/3 Fatih/İstanbul * Tel: 0 (212) * Baskı: Özdemir Mat. * Adres: Davutpaşa Cad. Güven San. Sit. C Blok No: 242 Topkapı/İST * Tel: 0 (212)