Çev. Leyla Müjde KURT **

Transkript

1 İSVİÇRE FEDERAL MAHKEMESİ NİN SÖZLEŞMEDEN DÖNME SONUCUNDA ORTAYA ÇIKAN İADE TALEPLERİNİN HUKUKÎ NİTELİĞİNE ve TÂBİ OLDUĞU ZAMANAŞIMI SÜRESİNE İLİŞKİN TARİHLİ KARARI * THE DECISION OF THE SWISS FEDERAL COURT DATED REGARDING THE NATURE AND THE STATUTE OF LIMITATIONS OF THE DUTIES OF RESTITUTION IN CASE OF RESCISSION OF THE CONTRACT Çev. Leyla Müjde KURT ** Özet : Alacaklı tam iki tarafa borç yükleyen sözleşmelerde borçlu temerrüdü sebebiyle sözleşmeden döndüğünde, sözleşme hiç kurulmamış gibi geçmişe etkili olarak ortadan kalkmaz; sadece içeriği değişir ve tasfiye amacına yönelir. Tarafların daha önce ifa etmiş oldukları edimlere ilişkin iade taleplerinin kaynağı dönülen sözleşmedir. İade talepleri sözleşmesel talepler olduklarından, İBK m.127 deki on yıllık zamanaşımı süresine tâbidirler. Anahtar Sözcükler : Borçlu temerrüdü, sözleşmeden dönme, iade borçları, zamanaşımı, tasfiye. 1 Abstract : When the creditor rescinds a synallagmatic contract as a result of mora debitoris, the contract does not cease to exist from the beginning as if it had never been formed; it continues to exist with a different content aiming the liquidation. The source of the duties of restitution of performances already rendered is the rescinded contract. As the duties of restitution are contractual in nature, ten-year contractual statue of limitations (art. 127 CO) is to be applied to restitutionary obligations. Keywords: Mora debitoris, rescission of the contract, duties of restitution, statute of limitations, liquidation. * ** İsviçre Federal Mahkemesi 1. Hukuk Dairesi nin 16 Mayıs 1988 tarihli kararı. BGE 114 (1988) II s Bu çeviri bilimsel incelemeden geçmiştir. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Medenî Hukuk ABD Araştırma Görevlisi.

2 430 İsviçre Federal Mahkemesi nin Sözleşmeden Dönme Sonucunda Ortaya Çıkan İade... İBK m. 109 ve m Sözleşmeden Dönme, Taleplerin Zamanaşımı. Bir taraf diğer tarafın temerrüde düşmesi sebebiyle tam iki tarafa borç yükleyen bir sözleşmeden dönerse, onun sadece tazminat alacağı değil, ifa edilmiş olan edimlerin iadesine ilişkin talebi de on yılda zamanaşımına uğrar. A. A. Firması, 1980 de Luzern de, Tahran da iş adamı olan X. ile teslim etmeyi taahhüt ettiği binlerce ton soğuk haddelenmiş ve galvanizli sacın satışı konusunda anlaşmıştır. İran daki politik gelişmeler ve bu ülkede döviz ihracına ve emtia ithaline ilişkin alınan kısıtlayıcı tedbirler sözleşmenin ifasını zorlaştırmıştır. Buna satıcıdan ve onun tedarikçilerinden kaynaklanan gecikmeler de eklenmiştir. X. 16 Şubat 1981 tarihli yazı ile sözleşmeden dönmüştür. Sonuçta X., A. Firmasına karşı sahip olduğu talepleri, bunları kendisi 29 Haziran 1984 te Luzern deki B. Firmasına temlik edecek olan İranlı bir fabrikatöre temlik etmiştir. B. 22 Kasım 1985 te B. Firması, Luzern şehri Asliye Mahkemesi nde, A. Firmasına karşı DM ve değişik vade tarihlerinden itibaren % 12 faiz ödenmesine ilişkin olarak dava açmıştır. B. Firması bununla birlikte satıcıdan ifa edilmiş olan edimlerin iadesini ve buna ek olarak tazminat talep etmiştir. Davalı alıcının talebinin zamanaşımına uğradığını ileri sürmüş ve Asliye Mahkemesi nden davanın bu sebeple reddini talep etmiştir. 20 Haziran 1986 da Asliye Mahkemesi zamanaşımı def ini reddetmiş ve davayı kabul etmiştir. Davalının üst merciye başvurusu üzerine, Luzern Kanton Mahkemesi, 13 Ekim 1987 de Asliye Mahkemesi ile aynı yönde karar vermiştir. C. Davalı, Kanton Mahkemesi nin kararına karşı, zamanaşımı def ine dayanarak temyize başvurmuştur. Federal Mahkeme temyizi reddeder ve temyiz edilen kararı onaylar. Gerekçelerden: 2. Davacı dava dilekçesinde taleplerine gerekçe olarak, alıcının satıcının temerrüdü sebebiyle İBK m. 107 f. 2 ye göre sözleşmeden döndüğünü, böyle olunca İBK m. 109 f. 1 ve f. 2 ye göre ifa edilen edimlerin

3 TBB Dergisi 2011 (94) 431 iadesini talep edebileceğini, diğer edimleri ifa etmekten kaçınabileceğini ve satıcının kusurlu olması halinde tazminat talep edebileceğini göstermiştir. Her ne kadar davacı iade edimlerine ilişkin olarak DM ve DM tazminat, yani toplamda DM.ı, bundan X.in kendi yararına bir satıştan (Selbsthilfeverkauf) elde ettiği satış bedeli olarak DM çıkararak talep etse de, davalı temyiz dilekçesinde baştan sona sadece İBK m. 109 f. 1 deki iade taleplerinden söz etmiştir. a) Kanton Mahkemesi ne göre, böyle bir durumda sadece iade talebi değil, tazminat talebi de İBK m. 127 deki on yıllık genel zamanaşımı süresine tâbidir. Bunlardan biri de öteki gibi borçlunun sözleşmeye aykırı davranışına dayandığından dolayı, sözleşmenin ihlâline ilişkin prensipler uygulanmalıdır. Bu, ifa edilmiş olan edimlerin artık mevcut olup olmadığına, sebepsiz zenginleşme unsurları da içerip içermediğine bakılmaksızın iade talebi için de geçerlidir. Sebepsiz zenginleşmeye ilişkin kanunî düzenlemelere ancak tazminat talebinin hesaplanmasında başvurulabilir. Zamanaşımına ilişkin karar kanunun iki tarafa borç yükleyen sözleşmelerde edimlerin mübadelesi tehlikeye düştüğünde, tarafların ortak menfaatlerinin korunması için öngördüğü hukuk kuralları sistemine uygun olarak verilmelidir. Bundan, İBK m. 109 a dayalı tüm taleplerin sözleşmesel ilişkilerden doğduğu, bunun sonucu olarak da sözleşmesel nitelikte olduğu anlaşılır. Davacı da aynı görüştedir. Ayrıca bu görüş, İBK m. 109 a dayalı tüm taleplerin aynı zamanaşımı süresine tâbi tutulması gerektiğine ilişkin BGE 60 II 27 vd. ile de uyumludur. Davalı bunun aksine İBK m. 109 f. 1 e dayalı iade taleplerinin de zamanaşımı bakımından sebepsiz zenginleşme hükümlerine tâbi tutulması gerektiğini savunmaktadır. Davalı temel olarak Spiro ya (Die Begrenzung privater Rechte durch Verjährungs-, Verwirkungs- und Fatalfristen, Bd. I 295 vd.) dayanmaktadır. Bu yazara göre, İBK m. 109 f. 1 e göre ifa edilen edimlerin iadesi talebi, sadece İBK m. 62 f. 2 deki sebepsiz zenginleşme davasının uygulandığı durumlardan biridir; bu yüzden de İBK m. 67 deki bir yıllık zamanaşımı süresine tâbidir. Davalı, sadece doktrindeki farklı görüşleri değil, yeknesak temel düşüncelerden yoksun bulunan ve bundan dolayı sonuçta desteklenemeyecek olan İBK m. 109 a ilişkin yargı içtihadını da eleştirmektedir. Özellikle İBK m. 109 f. 1 uyarınca iade talebi ile İBK m. 119 f. 2 ye

4 432 İsviçre Federal Mahkemesi nin Sözleşmeden Dönme Sonucunda Ortaya Çıkan İade... göre iade talebinin farklı biçimde ele alınması akla yakın değildir. İBK m.119 f. 2 de de iki tarafa borç yükleyen sözleşmeler söz konusudur ve açıkça sebepsiz zenginleşmeye ilişkin sorumluluktan söz edilmektedir. İBK m. 67 deki bir yıllık zamanaşımının uygulanması, alacaklının korunması bakış açısı altında da rahatlıkla zamanaşımına ilişkin kanunî sistem içine yerleştirilebilir. b) Davalı tarafından eleştirilen yargı içtihadı, 1934 tarihli bir karara kadar geriye uzanmaktadır. Bu kararda Federal Mahkeme, ifa edilen edimin İBK m. 109 f. 1 e göre iadesi talebini, bu hükmün 2. fıkrasındaki tazminat talebinin tâbi olduğu zamanaşımı ile aynı, yani on yıllık zamanaşımı süresine tâbi tutmuştur. Federal Mahkeme, ifa edilmiş edimin sözleşmeden dönüldükten sonra İBK m. 62 f. 2 anlamında sebepsiz bir iktisap teşkil ettiğine, ancak bunun iade talebinin kanunen bağımsız yapısını değiştirmediğine hükmetmiştir. İBK m. 109 dan kaynaklanan taleplerin neden farklı zamanaşımı sürelerine tâbi olmaları gerektiği, biri sözleşmesel kabul edildiği halde diğerinin edilmediği anlaşılır değildir. Kaldı ki, her iki talep de sözleşmenin karşı tarafının yükümlülüklerini kararlaştırıldığı gibi yerine getirmemiş olmasından kaynaklanmaktadır. (Dönülen) borç sözleşmesi, halen o ana kadarki etkilerini ortadan kaldırma gücünü bulundurmaktadır (BGE 60 II 27 vd.). Bu anlayış BGE 61 II 256/57 nin de temelini teşkil etmektedir; BGE 63 II 258 de teyit edilmiştir ve o zamandan beri Federal Mahkeme nin bu meseleye geri dönmeye ihtiyaç duymamıştır. Doktrinin büyük çoğunluğu yukarıda değinilen yargı içtihadını ayrıntılı bir gerekçe olarak göstermeksizin kabul etmiş veya sadece kararlara atıf yapmakla yetinmiştir (Becker, N. 4 zu Art. 109 OR; von Büren, OR Allg. Teil s. 380 dn. 82; Engel, Traité des obligations en droit suisse, s. 494/95; von Tuhr/Peter, OR Allg. Teil I. 493/94, Guhl/ Merz/Kummer, OR 7. Bası s. 228; Keller/Schaufelberger, Das Schweizerische Schuldrecht, Bd. III s. 10 vd.). Diğer yazarlar iade talepleri için de on yıllık zamanaşımının uygulanmasını açıkça onaylamaktadırlar (Bucher, OR Allg. Teil s. 336/37; Gauch/Schluep/Tercier, CO Partie générale I N. 1158; Gauch, Der Werkvertrag, 3. Bası N vd.; Gauch/Schluep, OR Allg. Teil I vd.). Spiro ile birlikte von Keller/Schöbi (Allgemeine Lehre des Vertragsrechts, 3. Bası s. 278), von

5 TBB Dergisi 2011 (94) 433 Tuhr/Siegwart (OR Allg. Teil s. 598 dn. 100) ve von Tuhr/Escher (OR Allg. Teil II s. 156 dn. 100) ise, İBK m. 109 f. 1 e göre iade talebinin İBK m. 62 f. 2 anlamında sebepsiz zenginleşme talebi olarak ele alınması gerektiğini ve bu sebeple de bu talebin bir yıllık zamanaşımına tâbi olduğunu kabul etmektedirler. c) İBK m. 109 ne zamanaşımına ilişkin bir kural içermekte, ne de bu tür hükümlere atıf yapmaktadır. Bu sebeple Federal Mahkeme 1934 ve 1935 teki içtihatlarında iade talebinin zamanaşımı meselesini olaya uygulanacak hükmü aramaya ilişkin genel prensiplerle açıklamak zorunda kalmıştır. Özellikle hükmün amacı ve anlamı, bu hususta söz konusu olan taleplerin temeli ve farklı zamanaşımı sürelerinin uygulanmasının doğuracağı sonuçlar, bu sonuçlardan tazminat talebi ile iade talebi aynı biçimde ele alındığı takdirde kaçınılabileceği göz önünde tutulmuştur. Sözü edilen içtihatta ısrar etmenin mi, yoksa bu içtihadın yol açtığı eleştiriler karşısında bunun değiştirilmesinin veya açıklanmasının mı gerektiği sorusu sorulabilir. Ancak özellikle bir kural onlarca yıldan beri belirli bir biçimde yorumlandığı ve uygulandığı takdirde ( BGE 111 Ia 162 E. 1a ve 111 II 310 E. 2 atıflarla birlikte), bir içtihat değişikliğinin hukuk güvenliği sebebiyle ciddi ve nesnel gerekçeleri şart koştuğu dikkate alınmalıdır.. a) İade talepleri, Kanun un genel ayrımına göre, diğer talepler gibi sözleşmeden, haksız fiilden veya sebepsiz zenginleşmeden kaynaklanabilir. Sebepsiz zenginleşme talebi sadece diğer hukukî dayanakların koşulları gerçekleşmediği takdirde söz konusu olur (BGE 102 II 338 E. 5c alıntılarla birlikte). Talepler kaynaklarına göre farklı zamanaşımı sürelerine tâbidirler. İBK m. 127 deki genel kurala göre tüm talepler, federal medenî hukuk farklı bir düzenleme getirmediği takdirde, on yılın sonunda zamanaşımına uğrarlar. Haksız fiilden veya sebepsiz zenginleşmeden doğan taleplerin zamanaşımı özel olarak düzenlenmiştir; bunlar İBK m. 60 f. 1 e ve İBK m. 67 f. 1 e göre kural olarak bir yılda zamanaşımına uğrarlar. Buna karşılık, sözleşme ilişkilerinden doğan talepler için kuralı İBK m. 127 oluşturur. İBK m. 107 ilâ 109 hükümleri borçlunun temerrüdünün iki tarafa borç yükleyen sözleşmelerdeki özel sonuçları ile ilgilenmekte, ancak sözleşmeden dönmenin sonucu olan taleplere ilişkin zamanaşımı konusunda susmaktadırlar.

6 434 İsviçre Federal Mahkemesi nin Sözleşmeden Dönme Sonucunda Ortaya Çıkan İade... Kanun un bu temel fikirlerine ve değerlendirmelerine göre, İBK m. 109 dan doğan tüm talepler genel zamanaşımı süresine tâbi tutulmalı ve bu bağlamda sözleşmesel talepler olarak ele alınmalıdır. Doktrindeki hâkim görüş bu son sözü edilen öneriyi iade talepleri bakımından uzun zaman kabul etmedi. Zira onlara göre sözleşme dönme ile birlikte geçmişe etkili olarak ortadan kalkacağı için, bunun sonucu olarak da hiç akdedilmemiş gibi sayılmalı, ifa edilen edimlerin iadesi talebi bir sebepsiz zenginleşme talebi olarak anlaşılmalıydı (Oser/Schönenberger, N. 4 zu Art. 109 OR; Guhl/Merz/Kummer, s. 198 ve 272/73; von Tuhr/Siegwart, s. 598; von Tuhr/Escher, s. 156). Başka bazı yazarlara göre, dönme ile birlikte muhtemel mülkiyet nakillerinin iktisap sebebi de ortadan kalktığı için aynî bir iade talebinden söz edilebilir (Keller/Schöbi, s.278; Keller/Schaufelberger, s. 10 vd. ve atıflar). Buna karşılık, Almanya da da kabul edilen doktrindeki yeni bir görüşe göre, sözleşmeden dönme sadece sözleşmenin içerik değiştirmesine sebep olur. Tasfiye ilişkisi olarak ayakta kalan sözleşme, ifa edilmiş olan edimlerin ya aynen ya da bedel üzerinden iadesi borcuna yol açar. Bu görüşe göre burada ne sebepsiz zenginleşmeden doğan bir borç, ne de eşya hukukundan doğan bir iade borcu söz konusudur; aksine sözleşmesel nitelikte bir borç vardır. Bu borcun ifası ile birlikte sözleşme öncesi durum yeniden tesis edilir (Gauch/ Schluep, N vd. özellikle Bucher s. 337 vd. ve Wolf, Lehrbuch des Schuldrechts I s. 315 vd. ; ayrıca Piotet, La restitution après résolution du contrat, in Baurecht 1984 s. 12 ye atıflarla birlikte). Bu son görüş, bir noktada çelişkili olmakla eleştirilse de geriye kalanı bakımından ikna edici gerekçelerle kabul edilen şimdiye kadarki yargı içtihadının sonucuna uygun düşmektedir. Burada ifa edilmiş olan edimlerin iadesine ilişkin sözleşmesel bir talebin kabulü için ek sebepler vardır. Bundan dolayı bu yeni görüşe üstünlük tanınmalıdır. Bu görüş, bir geçmişe etki varsayımı gerektirmediği ve sözleşmenin tarafları arasındaki tasfiyeyi kolaylaştırdığı, özellikle onlara tazminat ve iade taleplerine aynı ilkelerin uygulanması imkânı sağladığı için nesnel olarak da haklıdır (W. Wiegand, Die Leistungsstörungen, in recht 1984 s. 13 vd.). Sözleşmenin kurulmuş olduğu ve borçlu tarafından ifa edilmemiş olduğu bir gerçektir; bu gerçek hiç meydana gelmemiş kabul edilemez. Kanun koyucu sözleşmeden dönmenin etkilerini, bir sözleşme hiç akdedilmemiş gibi düzenlememiştir. Sözleşmeden dönme ile sözleşme-

7 TBB Dergisi 2011 (94) 435 nin tüm etkilerinin ortadan kaldırılmadığını, daha ziyade sözleşmeye sonradan belirli etkiler tanındığını özellikle sürekli sözleşmelerden ex nunc dönme ve ard arda teslimli sözleşmelerden kısmen dönme göstermektedir. (P.Lemp, Schadenersatz wegen Nichterfüllung als Folge des Schuldnerverzuges, Diss. Bern 1939, s. 53 ve 64). b) BGE 60 II 28 in aksine, önceden ifa edilmiş olan edimin sözleşmeden dönüldükten sonra İBK m. 62 f. 2 anlamında sebepsiz hele geldiği söylenemez. Daha ziyade, sözleşmeden dönmenin, karşılıklı ifa yoluyla sözleşmenin tasfiyesini mümkün kılan zorunlu iade yükümlülükleri doğurduğu doğrudur. İBK m. 109 f. 2 nin lâfzı buna aykırı değildir. Sözleşmenin geçmişe etkili olarak ortadan kalktığının kabulü bir varsayımdır (Fiktion). Çünkü var olmayan bir sözleşme ne ihlâl edilebilir, ne de menfî zararın tazmini talebini doğurabilir (Gauch/Schluep, N ve 1188a). Bu (menfî) tazminat talebinin, haksız fiilden veya sebepsiz zenginleşmeden değil, sözleşmesel bir borcun ihlâlinden kaynaklandığı için İBK m. 127 ye uygun olarak on yılda zamanaşımına uğradığı uzun zamandan beri genel olarak kabul edilmektedir (BGE 60 II 257 ve 60 II 28) ve söz konusu olayda bu reddedilmemiştir. d) Doktrindeki yeni görüş ile fikir birliği içinde, borçlu temerrüdü sebebiyle sözleşmeden dönüldüğünde sözleşmenin ortadan kalmadığından, sözleşme ilişkisinin içerik olarak bir tasfiye ilişkisine dönüştüğünden hareket edilmelidir. O halde İBK m. 109 dan doğan taleplerin ikisi de sözleşmeseldir ve bu sebeple zamanaşımına ilişkin genel hükme tâbidirler. Sadece tazminat talebi değil, ifa edilmiş olan edimlerin iadesi talebi de dolaylı olarak borçlunun sözleşmeden doğan borçlarını kararlaştırıldığı gibi ifa etmemiş olmasına ve bu suretle alacaklının sözleşmeden dönmesine yol açmış olmasına dayanmaktadır. Bu iki talebin niçin zamanaşımı bakımından farklı ele alınması gerektiği anlaşılır değildir. Spiro nun ifa edilen edimlerin iadesi talebini sadece İBK m. 62 f. 2 nin uygulandığı bir durum sayan görüşü ( 302 s. 716 vd.) temelden yoksun olduğu için tümüyle bir kenara bırakılmalıdır. Kaldı ki burada bağımsız kanunî bir talep söz konusudur. Bu suretle İBK m. 109 f. 1 deki talep, bunun yerine doğrudan sebepsiz zenginleşmeye ilişkin bir sorumluluğun söz konusu olduğu İBK m. 119 f. 2 den de açıkça

8 436 İsviçre Federal Mahkemesi nin Sözleşmeden Dönme Sonucunda Ortaya Çıkan İade... ayrılır. Bu farka ve bu taleplerin farklı ele alınmasını haklı kılan başka dayanaklara daha BGE 63 II 258 E. 2 de işaret edilmiştir. Bu sebeple, Spiro nun aksine Federal Mahkeme nin bu meseleyi hiçbir suretle incelemediği (s. 720 dn. 29) söylenemez. Spiro nun görüşü, Kanun un borçları açıkça doğuş sebeplerine göre ayıran ve sözleşmeden doğan talepler için özel olarak veya genel olarak daha uzun süreler öngören genel ayrımına aykırıdır. Bu tür (sözleşmeden doğan) talepler, diğer tüm sıradan hukukî koruma talepleri gibi, sadece talî niteliği bulunan sebepsiz zenginleşme taleplerine göre öncelik taşırlar. Her ne kadar hukukî sonuçlar bu sıralamanın zamanaşımı bakımından da haklı olduğunu gösteriyorsa da, Spiro ya göre geciken (temerrüde düşen) borçlunun lehine olduğundan dolayı bir yıllık zamanaşımı süresi kabul edilmeliydi. Oysa borçlu, alacaklının sözleşmeden dönmesinin sorumluluğunu üstlenmelidir ve bu sebeple hiçbir özel hoşgörüyü hak etmemektedir. Acaba İBK m. 119 f. 2 ye göre de on yıllık zamanaşımının uygulanması yerinde olur muydu sorusunu Kanton Mahkemesi nin Bucher e atıf yaparak ( s. 417 ve 642) kabul ettiği gibi irdelemey gerek bulunmamaktadır. e) Bu ilkelere göre temyiz edilen karar sonuçta hatalı değildir. Bu karar, haklı olarak, sadece tazminat talebinin değil, davacının iade talebinin de sözleşmesel nitelikte olduğu ve bu sebeple on yılık zamanaşımına tâbi olduğu (İBK m. 127) düşüncesine dayanmaktadır. İleri sürülen talebin bu hükümden (İBK m. 127) hareket edildiğinde dahi zamanaşımına uğramış olacağı, davalı tarafından da iddia edilmemektedir.

9 Yargıtay Hukuk Genel Kurulu YARGITAY KARARLARI DECISIONS OF THE COURT OF CASSATION T * Kira sözleşmesinin feshi, tespit ve E. 2008/ uyarlama K. 2008/219 (1086 sayılı HUMK m. 237) Taraflar arasındaki Kira sözleşmelerinin feshi, tespit ve uyarlama davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Kadıköy Asliye 2.Hukuk Mahkemesince davanın kısmen kabulüne dair verilen gün ve 2005/ /31 sayılı kararın incelenmesi davalılar A.K. ve G.G. vekilleri tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 13. Hukuk Dairesinin gün ve 2006/ sayılı ilamı ile, (...Davacı, davalıların miras bırakanı M.K. den intikal eden Mimar Sinan mahallesi, Çatalca Yolu üzerindeki tek katlı işyerini davalı A. K. den başlangıç tarihli 6 yıl süreli, diğer davalı G.G. ile de başlangıç tarihli 2 yıl süreli, aylık 500 er DM den kira akdi ile kiraladığını, tarihinde yapılan imar uygulaması sonucu taşınmazın imar yolunda kaldığını, tarihli yoklama fişi ile işgalinin tesbit edildiğini, belediyeye işgaliye bedeli de ödemek zorunda kaldığını, akdin geçersiz olduğunu ileri sürerek, taraflar arasındaki akdin feshine, kira bedelinin uyarlanmasına karar verilmesini istemiştir. Davalılar, kesin hüküm nedeni ile davanın reddini savunmuştur. Mahkemece, davacının halen faaliyette bulunduğu davaya konu bina ile bunun haricinde yol üzerinde istif edilen inşaat malzemelerinin imar uygulaması neticesi davaların malik oldukları parsel dışında yol üzerinde bulunduğu, davalıların binada tasarruf yetkikararlar / decisions