işçi bülteni Kürt sorununda gerçek çözüm sermaye iktidarını yıkma mücadelesiyle sağlanır! OSB -İ M E S

Transkript

1 OSB -İ M E S işçi bülteni İşçi Bülteni Özel Sayı 482 EYLÜL 2009 Egemenlerin açılım ları tasfiye ve köleliği amaçlıyor Kürt sorununda gerçek çözüm sermaye iktidarını yıkma mücadelesiyle sağlanır! Geçtiğimiz yaz ayları boyunca gündeme damgasını vuran konu, Kürt sorunuydu. Konunun tüm toplumda yaygın olarak tartışılmasına yol açan gelişme, hükümetin Kürt açılımı diye başlattığı propaganda oldu. Sonrasında Kürt kelimesinden çark edilerek Demokratik açılım ismiyle sürdürüldü bu gündem faaliyeti. Elbette devletin AKP eliyle yürüttüğü bu faaliyet durup dururken gündeme gelmedi. Açılım la kast edilen, ana çizgileriyle ABD nin uzun yıllar boyunca Kürt sorununda savunduğu sözde çözüm planıydı. Bu plan, Kürt halkının silahlı özgürlük mücadelesi bastırıldıktan, teslim alındıktan sonra, kültürel ve bireysel sınırlarda bir takım hak kırıntılarının, her an geri alınmak üzere bahşedilmesini içeriyordu da devlet Abdullah Öcalan ın İmralı daki tutumuyla büyük bir üstünlük ele geçirdiği, bir anlamda planın ilk koşulu gerçekleştiği halde bildiğinden şaşmadı. En koyu inkarcı ve şoven politikalarla, fiziki olarak yok etme saldırılarıyla Kürt sorununu tekrar tarihin karanlığına gömebileceğini sandı. Kürt Halkının özgürlük umudunu bitirmek için elinden gelen her türlü zulmü uyguladı. Sınırötesi harekatlardan linç kampanyalarına, Kürt çocuklarını hapse atmaktan katletmeye, Güney Kürdistan da oluşan devlet üzerinden şoven histeriyi tırmandırmaya kadar hiçbir kötülüğü esirgemedi. Buna karşı Kürt Halkı, Kürt hareketine yön veren siyasal akımın ve önderliğinin devletin isteklerine uygun tutumlarına rağmen, özgürlük mücadelesinden vazgeçmedi. Ulus olarak devrimci mücadele içinde uyanmış Kürt halkının özgürlük tutkusu, artık düzeni aşmayan isteklerle sınırlanmış Kürt siyasi hareketinin de

2 2005 e doğru giderek devletin denetimi dışına çıkarak ileri tutumlar alabilmesine yol açtı. Sonuçta umudu tükenen Türk devleti oldu. Onca olanağa ve üstünlüğe, hatta önderliğini teslim almasına rağmen, bir halkı asla teslim alamayacağını iyiden iyiye anlamış oldu. Bu öğrenimin faturası hala kabarıyor bu arada. Son yıllarda yaşanan gelişmeler Türk devletindeki inkar ve asimilasyon umudunu tüketirken, ABD emperyalizmi de Ortadoğu daki çıkarları uyarınca basıncını arttırmaya başlamıştı. Zaten Güney Kürdistan daki devlet oluşumuyla, Türk askerinin başına çuval geçirilmesiyle, ekonomik, sosyal ve siyasal yaşam (özellikle hükümet) üzerindeki kontrol mekanizmalarıyla Türkiye de kırmızı çizgi filan bırakmamıştı. Türk devletinde kırmızı çizgilerin silinmesine ve umudun tükenmesine ABD nin artan basıncı eklenince, Amerikan ın yeni döneme uyarlanmış sözde çözüm planı gündeme oturmuş oldu. Açılım ın somut ve ayrıntılı içeriği konusunda, muhalefet partilerinin temel itiraz malzemesi olacak denli bir belirsizlik sürüyor. Fakat bunun Kürt hareketini daha etkili bir terbiyeden geçirme, özgürlükten yana olan kesimleri tasfiye etme, halkın özgürlük umudunu ve devrimci potansiyellerini boğma açılım ı olduğunu söylemek için kahin olmaya gerek yok. Çünkü ABD emperyalizmi ile Türk sermaye devletinin bu konudaki kesişen çıkarları, devrimci potansiyelleri tasfiyeden başka bir şeye izin vermez. Ya da tek derdi egemenliğini pekiştirmek olan emperyalizmin ve burjuva iktidarların, halkın çıkarlarıyla uzaktan yakından alakası olmaz... Bu yalın gerçeğe rağmen açılım tüm toplumda geniş bir yankı uyandırdı. Özellikle sermaye medyasının neredeyse tek vücut halinde yürüttüğü kampanya, Kürt halkında, burjuva aydın ve sanatçı tayfasında, hatta sınıfımız ve emekçiler adına siyaset yaptığını iddia eden bazı sol parti ve çevrelerde dahi olmadık hayaller yaratmış bulunuyor. Sınıf bilinçli işçiler olarak, iflah olmaz kuyrukçulara, Kürt halkının özgürlük düşlerini düzen sınırlarında tüketmeye çalışanlara söyleyecek yeni sözümüz yok. Onlar burjuvazinin farklı kesimlerinin, çoğunlukla küçük 2 burjuvazinin temsilcileri olarak doğalarına uygun olanı yapıyor, düzenin değirmenine su taşıyorlar. Bu meselede sol adına, anti- ABD cilik adına sermaye iktidarını kollayan, kırıntı düzeyinde de olsa sermaye iktidarının plan çerçevesinde tanımak zorunda olduğu haklara dahi karşı çıkan sosyal-şovenler ise su taşıma işini diğerlerinin karşı tarafında yürütüyorlar. İşçi sınıfının ve özgürlükten yana Kürt emekçilerinin tutumu elbette ki Kürt halkının özgürlük mücadelesini tasfiyeyi amaçlayan bir açılım ı desteklemek değildir. Fakat bunu yaparken Kürt halkının en doğal haklarını hiçe sayacak tutumlara düşmek de devrimci işçi sınıfının işi olmaz. Emperyalizmin ve sermayenin oyunlarını bozmak için Kürt, Türk ve diğer milliyetlerden işçi ve emekçilerin birleşik devrimci mücadelesini yükseltmeliyiz. Ulusal Kendi Kaderini Tayin Hakkının koşulsuz savunulması ve ulusların tam hak eşitliği ancak bu şekilde sağlanır. Ve ancak işçi sınıfı ve emekçilerin birleşik devrimci mücadelesi, halkları her türlü ulusal boyunduruktan ve sınıfsal kölelikten kurtararak özgürleştirebilir. Kahrolsun emperyalizm ve sömürgecilik! Kürt ulusuna kendi kaderini tayin hakkı! Özgürlük, Eşitlik, Gönüllü Birlik!

3 Ulusal sorun ve sınıf tutumu İşçi sınıfının görevi ve çıkarı, ilkin Kürt ulusunun başta Ulusal Kendi Kaderini Tayin Hakkı olmak üzere en temel haklarını savunmaktır. Ki kendi kaderini tayin hakkı ayrılma, ayrı bir devlet kurma hakkını koşulsuz olarak tanımayı içerir. Devrimci işçi sınıfı, ezilen bir ulusun bu hakkı şu ya da bu sınıfının herhangi bir şekilde kullanması karşısında, bu hakkın tanınmasından ve savunulmasından vazgeçmez. İkinci olarak, biz sınıf bilinçli işçiler, bu hakkın yalnızca ezilen ulusun işçi sınıfının ve emekçilerinin çıkarına olan kullanımını destekler, bunun için mücadele ederiz. (Ayrıca buna uygun olarak, gerici sınıf ve ideolojilerin etkisinde olmadıkça, bir başka deyişle ilerici bir öz taşıdığı müddetçe ezilen ulusun ulusal mücadele yürüten akımlarını destekleriz.) O yüzden örneğin Güney Kürdistan da emperyalizm eliyle üst sınıfların çıkarına bir devletin kurulmasını, Kürt işçi ve emekçilerinin çıkarına uygun görmesek bile karşısında yer almaz, yalnızca ideolojik ve politik olarak işçi ve emekçileri devrimci çözüm çizgisine kazanmaya çalışır, bunu gerçekleştirmeye çağırırız. Ya da örneğin bir yandan sermaye iktidarının ve emperyalist efendilerinin açılım oyununun maskesini düşürmeye çalışırken, diğer yandan da kırıntı düzeyinde bile olsa Kürt halkının her türlü meşru hakkının tanınmasını sağlamaya uğraşırız. Elbette bu kırıntıların kendi içinde bir mücadeleyle kazanılmayacağını biliyoruz. Nitekim şayet zamanında özgürlük için devrimci bir savaş yürütmemiş olsaydı Kürt halkı yok sayılmaya devam edecekti. Yine bu dönemin halkta yarattığı devrimci birikim olmasaydı siyasi hareketin ve önderliğinin özellikle 99 daki tutumundan itibaren mücadelenin sürmesi imkânsızlaşırdı. Kürt Halkının her şeye rağmen ayakta tuttuğu özgürlük özlemi ve mücadelesi, şimdi emperyalistlere ve Türkiyeli işbirlikçilerine açılım lar yaptırıyor. Bir kez daha görüldüğü üzere en sınırlı iyileştirmeler dahi, ancak devrimci temelde yürütülen uzun mücadelelere yaslanarak gerçekleşebiliyor Öte yandan bugüne kadar yürütülen mücadele ve gelişmeler, emperyalizmin ve uşaklarının Kürt sorununu çözmeye güçlerinin yetmeyeceğini yeterli açıklıkta göstermiştir. Ayrıca tarih bu konuda acı derslerle doludur. O yüzden emperyalizm çağında ulusal sorunun tek gerçek ve kalıcı çözüm yolu, tüm uluslardan işçi sınıfı ve emekçilerin çıkarına olarak emperyalist boyunduruğun kırılmasından ve sermaye iktidarının yıkılmasından geçmektedir. Bu ise Kürt, Türk ve diğer milliyetlerden işçi ve emekçilerin aynı örgüt çatısı altında devrim ve sosyalizm mücadelesi yürütmekten başka kurtuluş yolunun olmadığı anlamına gelir. Ulusal sorun konusundaki sınıf tutumunun en temel ilkelerinden biri de budur zaten. Çünkü ancak bu yolla Kürt ve Türk ulusları gerçekten özgürleşebilir ve tam hak eşitliğine dayalı bir gönüllü birlikteliği sosyalist bir düzenle taçlandırabilirler. Yaşasın halkların kardeşliği! Yaşasın birleşik sosyalist cumhuriyetler birliği! 3

4 Dudullu Organize Sanayi Bölgesi nde Kurulu bulunan Entes Elektronik te 13 Mayıs 2009 tarihinde kriz bahanesiyle işten atılan, 14 Mayıs günü fabrika önünde gerçekleştirilen eylemle direnişe başlayan Entes işçisi Gülistan Kobatan, 21 Ağustos 2009 tarihi itibariyle direnişindeki 100. gününü doldurdu. OSB-İMES İşçileri Derneği (OSİM-DER) Entes direnişinin 100. gününde Entes Elektronik önünde 100. Gün Etkinliği gerçekleştirdi. Krizin faturasına karşı mücadele kararlılığını haykırdı. Etkinlik yürüyüşle başladı. İMES A Kapısı nda bir araya gelen OSİM-DER üyeleri ve etkinliğe destek sunan Metal İşçileri Kurultayı Hazırlık Komitesi, Emekçi Kadın Komisyonları ve Demokratik Halklar Federasyonu açtıkları döviz ve pankartlarla direniş yerine kadar yürüdüler. Yürüyüş boyunca krizin faturasını ödememe ve Entes direnişiyle dayanışma çağrısı yapıldı. Direniş yerine gelindiğinde Nazım Hikmet in İşçi sınıfına selam şiiri ile başlayan etkinliğin açılış konuşması yapıldı. Konuşmada, mücadele kararlılığını haykırmak için burada olunduğu belirtilerek Entes direnişinden söz edildi. Açılış konuşmasının ardından Gülistan Kobatan söz aldı. Gülistan Kobatan: Direnişim mücadeleye katılma çağrısıdır! Kobatan, direnişe başlama sebebinin anlamı üzerine yaptığı konuşmada 100 gündür işçi sınıfının onuru ve ekmeği için direndiğini belirtti. Kapitalist krizin işçi sınıfı ve emekçiler üzerindeki etkilerine değinen Kobatan, krizin faturasını ödemeyi reddettiği için direndiğini söyledi. 100 gündür sürdürdüğü direnişin aynı zamanda bir mücadele çağrısı olduğunu ifade etti. Kobatan ın konuşmasının ardından, Esenyurt İşçi Platformu şiir topluluğu şiir dinletisi sundu. Şiir dinletisini, Direniş Platformu adına yapılan konuşma izledi. Emekçi Kadın Komisyonları (EKK) adına konuşma yapıldı. Ardından Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu (BDSP) adına bir konuşma yapıldı. Etkinlikte Demokratik Haklar Federasyonu (DHF) adına da bir konuşma yapıldı. Ardından, DHF şiir topluluğu bir şiir dinletisi sundu. Metal İşçileri Kurultayı Hazırlık Komitesi adına yapılan konuşmada ise kurultayın amaç ve hedeflerinden söz edildi. Kurultaya katılım çağrısının da yapıldığı konuşmanın devamında baskı ve sömürü sistemini yıkma çağrısı yapıldı. Program, Esenyurt İşçi Kültür Evi Müzik topluluğunun söylediği türkü ve marşlarla devam etti. Hep birlikte söylenen marşlar eşliğinde halaylar 4 Entes direnişinde 100. gün coşkusu ve kararlılığı... çekildi. Petrol-İş Kadın Dergisi Editörü Necla Akgökçe de etkinliğe katılarak destek verdi. Etkinliğe ATV- Sabah işçileri ve Sinter işçileri de katıldı. Yapılan konuşmaların ardından etkinlik son buldu. Etkinlik boyunca, Entes işçisi yanlız değildir!, İşçilerin birliği sermayeyi yenecek!, Zafer direnen emekçinin olacak!, Kahrolsun ücretli kölelik düzeni!, Kahrolsun sermaye düzeni!, Kadın erkek el ele örgütlü mücadeleye!, Direnen kadınlar yol gösteriyor!, İşgal, grev, direniş!, Yaşasın işçilerin birliği halkların kardeşliği! sloganları atıldı. Dudullu OSB önünde basın açıklaması Etkinliğin ardından, Entes patronunun da yönetim kurulunda olduğu, Dudullu Organize Sanayi Bölge Müdürlüğü önünde basın açıklaması yapıldı. Sloganlar eşliğinde gerçekleşen yürüyüşün ardından OSİM-DER adına yapılan açıklamada, Entes direnişinin ve Entes işçisi Gülistan Kobatan ın sonuna kadar yanında olunacağı söylendi. Dudullu Organize Sanayi patronlarının birçok hak gaspına başvurduğunun belirtildiği açıklamada bölgedeki işçi ve emekçilere mücadele çağrısı yapıldı. Sinter Metal direnişiyle dayanışma Basın açıklamasının ardından sloganlarla yürünerek, Sinter işçilerine ziyaret gerçekleştirildi. Direniş yerinde BDSP ve DHF adına konuşmalar yapıldı. Metal İşçileri Kurultayı Hazırlık Komitesi adına da bir konuşma yapılarak Sinter işçilerine kurultaya katılım çağrısı yapıldı. Metal işçileri olarak, kurultaya güç vermeleri istendi. Yapılan konuşmaların ardından, şiir dinletileri ile ziyaret son buldu. Ziyaret boyunca Sinter işçisi yalnız değildir!, Entes işçisi yalnız değildir!, Zafer direnen emekçinin olacak!, Direne direne kazanacağız!, İşçilerin birliği sermayeyi yenecek! sloganları atıldı.

5 Entes Direniş Güncesinden Direnişin 81. günü Bugün (2 Ağustos Pazar) İzmir-Çiğli İşçi Kültür Sanat Evi Emekçi Kadın Komisyonu nun Entes direnişine omuza vermek, mücadeleyi yükseltmek adına haftalar önce başlattığı kampanyanın son programı olarak gerçekleştirilen etkinliğe katıldım. Etkinliğe benim dışımda, direnişteki Kent A.Ş. işçileri, Alınteri ve Buca Emekli-Sen de katıldı. Şiirle başlayan etkinlik Emekçi Kadın Komisyonları nın direnişe yönelik yürüttüğü çalışmaların aktarılması ve Entes sürecinde başından sonuna kadar gelişen olayları aktarmamla devam etti. Daha sonra soru cevap bölümü ve müzik dinletisiyle birlikte etkinlik sona erdi. Kampanya boyunca ilgili kamuoyuna yazdırılan defter ve kartları etkinlik sonunda aldım. En son yazılan kartı da sizinle paylaşmak istiyorum. Yalnız olmadığının bilincindesin ama yine de bunu söylemek istiyorum yalnız değilsin İnsanlık tarihinin sana verdiği görevi onurlu bir şekilde sınıf bilinci ile sırtlıyorsun. Tarihin devrimci sınıfının bir neferi olmak, sermayenin egemenliğine, hükümdarlığına karşı direnmektir ve sen bunu yapıyorsun. Ve sen asıl olarak tüm dünya işçi sınıfının sesi, direnişi ve mücadelesisin. Aynı zamanda kadın mücadelesinin de sınıfsal temelini yaşatıyorsun. Kadın işçileri direnişe çağırıyorsun. Direnişlerle, mücadelelerle, savaşla var olduk, bunlarla var olacak, özgür insana ulaşacağız. Direnişin 88. günü. Ümraniye deki metal işçileri olarak bir piknik gerçekleştirdik. Kurultayın gündemleri üzerine tartıştık. Metal işçileri olarak neler yapabiliriz in tartışıldığı bir toplantı gerçekleştirdik. 20 kişilik katılımla gerçekleşen piknik marşlar ve halaylarla renklendirildi. Mücadele programı hazırlamak için tekrar bir araya geleceğimiz başka bir toplantı tarihi kesildi. Bu çerçevede 16 Ağustos tarihinde metal işçileriyle tekrar bir araya geleceğiz. Entes direnişiyle dayanışma güncesinden; Tek başınıza sermaye devletine karşı verdiğiniz bu cüretkar direnişiniz bütün emekçilere büyük umut ve direnç aşılamaktadır... Direnişin 101. günü. Geçen hafta kararlaştırdığımız gibi Red Kültür Merkezi nde söyleşi gerçekleştirdik. Halkalı kâğıt işçileri, Yıldız Teknik Üniversitesi nden öğrenciler de oradaydı. Halkalı kağıt işçilerinin grevi sonlandırması üzerine grevin nasıl sonuçlandığına ilişkin bilgi alışında bulunduk. Söyleşinin ardından ATV-Sabah grevcilerinin başlattığı ve gelinen noktada diğer direnişleri de kapsayan Cumartesi eylemine katıldık. ATV-Sabah grevcileri sendikaya karşı tutum aldıklarını ve o yüzden bu haftaki eyleme önlüksüz katıldıklarını ilan ettiler. Eylemin ardından çoktandır gitmek istediğim fakat vakit bulamadığım Güler Zere ye özgürlük nöbetine katıldım. Sonuçta ona yapılan yarın herkese yapılabilir. Buna sadece güler Zere ye yapılan saldırı olarak değil, tüm devrimcilere yapılan bir saldırı olarak bakmak gerekiyor. Gece boyunca güzel sohbetler gerçekleştirdik. Yer yer kalabalıklaşan bir nöbet gerçekleştirdik. Güler Zere için başlatılan imza kampanyasına katıldım. Nöbetin devralınmasının ardından nöbet yerindekilerle vedalaşıp oradan ayrıldık. Entes direnişiyle dayanışma güncesinden; Yaşamın içinde direniş tek ya da çok... Direniş, yaşamaktır; var olmaktır. Ya hep beraber ya hiçbirimiz! Direncin Gülüne selam olsun 5

6 6 Metal İşçİlerİ Kurultayına Hazırlanıyoruz Metal İşçileri Kurultayı, metal işçileri birliğini ve mücadelesini tartışacağımız bir toplantı olacak. Bizler de Ümraniye de çalışan ve yaşayan sınıf bilinçli metal işçileri olarak bu kurultaya katılıyoruz. İlk olarak kurultay çalışmalarını daha örgütlü ve disiplinli yürütmek için kurultay hazırlık komitesi oluşturduk. Komite düzenli olarak 2 haftada bir toplantılar yapmaya başladı. Metal işçilerinden oluşan komite, kurultaya kadar neler yapılacağını tartışıyor. Bu kurultayın metal işçilerine duyurmak ve anlatmak için afişler yaptık. Metal işçileri bültenlerini fabrikalara dağıttık. Metal İşçileri Pikniği Kurultay hazırlığımızın bir parçası olarak metal işçileri olarak piknik gerçekleştirdik. Piknikte farklı fabrikalardan metal işçileri bir araya gelerek çeşitli konular üzerine fikirlerimizi paylaştık. Tartışmalara geçilmeden önce kolektif bir şekilde piknik sofrasını hazırladık. Kahvaltının ardından futbol maçı yapıldı. Oynanan diğer oyunların sonrasında bir araya gelerek bugün krizin Türkiye de işçi ve emekçiler üzerindeki yansıması konusunda bir sohbet gerçekleştirdik. Metal işçilerinin birliğinin ve mücadelesinin önemi, sorunları üzerine canlı bir tartışma yaptık. Buradan daha çok metal işçilerine ulaşmak ve metal kurultayını daha güçlü katılmak gerekliliği üzerine durduktan sonra tartışmayı bitirip, pikniğimizi sonlandırdık. Haftalık toplantılar Yine kurultay çalışmalarının bir parçası olarak, metal işçilerinin sorunlarını tartıştığımız toplantılar yapıyoruz. Her Perşembe saat da OSB-İMES İşçileri Derneği nde bir araya geliyoruz. İlk olarak Metal işçilerinin çalışma ve yaşam koşulları üzerine tartışma gerçekleştirdik. Bir sonraki tartışma konumuz Taşeronlaşma, Esnek çalışma. Entes Direnişin de Nöbetteyiz Kurultay hazırlık komitesi olarak krizin faturasına karşı direnen ve tüm işçilere işten atılmalara, hak gasplarına karşı izlenilmesi gereken yolu gösteren Entes direnişçisi Gülistan Kobatan ile dayanışma içinde olmak için her hafta bir gün yanında nöbetçi olarak kalacağız. Kurultaya hazırlık sürecinde tüm işçileri kurultay çalışmalarına katılmaya çağırıyoruz. Kurultay öncelikle biz metal işçilerinin önüne bir yol çizecek. Bu yoldan yürüyerek sorunlarımızı çözmek için adım atacağız. Bu adım ne kadar büyük ve güçlü olursa insanca yaşayabileceğimiz bir dünyaya o kadar yakınlaşırız Metal İşçileri Kurultayı Ümraniye Hazırlık Komitesi

7 Ekomak işçisi de Entes direnişçisinin yaptığını yapmalı! Merhabalar Ben bundan 9 ay önce işten atılmış bir Ekomak çalışanıyım. En son öğrendiğime göre Ekomak patronu 9 yıllık işçilerini de kapının önüne koymuş ve onları da açlığa, yoksulluğa mahkum etmiş. Yani işsizler ordusunun neferi haline getirmiş. Şimdi ise diğer işçiler de sindirilmiş bir tablo sergiliyorlar. Sıranın kendilerine gelmesini bekliyorlar. Hiçbir şekilde sınıf bilinci taşımayan bu işçiler, patronun Artık seninle çalışmak istemiyorum, kovuldun demesi üzerine başlarını önüne eğip gidecekler. Sınıf bilincinden yoksun bu işçilere göre zaten başka çıkar yol yok. Ekomak fabrikası işçileri tarihinin hiçbir döneminde üretimden gelen gücünü silaha çevirip patron ile karşı karşıya gelmemişler, hayatları boyunca korkak, ürkek yaşamışlar ve yaşamaya devam ediyorlar. Geçenlerde yine Ekomak tan arkadaşlar ile konuştum. Ekomak patronu uzun zamandır düşündüğü ve uygulamaya koyduğu, adım adım gerçekleştirdiği işçi kıyımının altındaki sebebi zaten çok açıktan ortaya koymuştu. Patron Edirne ye fabrika kurmak ve orada üretime devam etmek istiyordu. Bu kararı almasındaki asıl nedenlerden biri sermaye devletinin patronlara peşkeş çektiği arazilerdir. Anlaşmaya göre iki yıl içinde fabrikayı kurup faaliyete geçirme zorunluluğu var. Peki Edirne de ne var? Açıklaması çok kolay aslında. Şu zamana kadar krizi bahane edip patronları birçok şeyden muaf tutan sermaye devleti, şimdi de ucuz iş gücünün olduğu, sanayiinin az geliştiği yerlere gitmeleri karşılığında patronlara sayısız olanaklar sunuyor. Çok cüzi maaş vererek emek sömürüsüne devam edebilecekleri yerlere gitmek patronlara çok cazip geliyor. Aslında bütün işçi kıyımlarının altında bu vardı ve var olacaktır. Sermayenin daha büyük olma, daha fazla kâr hırsı yüzünden düştüğümüz bu durum artık yenilir yutulur değil. Artık bu duruma dur denilmelidir. Darbe sayesinde uygulanan politikalarla günümüze kadar devamlı ezilen bizleri taşeronlaştırmayla bir birimizden koparan, bireyselleştiren, insanlığımızdan uzaklaştıran, ürettiğimiz şeylerden soyutlayan bu patronlar hükümeti şimdi açlıkla, sefaletle, yaptığı düzenlemelerle bizi terbiyeden geçiriyor. Böylelikle devlet, yine her zamanki gibi patronlar sınıfının devleti olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Bu koşullarda Ekomak işçilerinin birbirine kenetlenmesi ve işten atmalara direniş ile cevap vermesi artık zorunlu ve kaçınılmaz bir hal almaktadır. Bizim sistemimiz olmayan bu sistem çok açık ki patronlara hizmet ediyor. Bunu artık hepimiz biliyoruz. Bizlerin izlemesi gereken yol bugün Desa direnişçisinin, Sinter direnişçilerinin, Entes direnişçisinin patronlara verdiği cevaptır. Çalışmak bizim en temel hakkımızdır. Bu hakkımız engellenemez. Bizler emeğimizi ücret karşılığı satarak geçinen ve toprak, makine vb. gibi hiçbir üretim aracı olmayan bir sınıfız. Entes direnişçisi direnişine En temel hakkım olan çalışma hakkımı alamazsınız diyerek başladı. Bakıldığında bir sendikaya üye olmayan bu işçi sınıf bilinci ile hareket etti. Bu şekilde bir karşı duruş sergiledi, sergilemeye devam ediyor. Kararlı olduğunu ve patronların elinde oyuncak olmayacağını dile getiren bu işçi arkadaş Ben köle değilim veya işin bittiğinde kapının önüne konulacak bir eşya değilim demek için direniyor. Bir sendikal örgütlenmeye dahil olmamış olması, sendikada örgütlü olmaması bu arkadaşımızın direnmesine engel oluşturmadı. Ekomak işçilerinden de dört gözle direniş bekliyorum. Entes te direniş kazanacak! İşgal, grev, direniş! İşçi sınıfı savaşacak, sosyalizm kazanacak! Eski Bir Ekomak İşçisi 7

8 Et kim, tırnak kim? Bizler saran tekstil de çalışan işçileriz. Burası daha önce nato yolunda bulunan bir atölyeydi. Ortağıyla anlaşamayıp ayrılmışlar ve ıhlamur kuyunda eski Halil tekstilin yerinde yeni bir yer açtılar. Kısa sürede 100 kişiyi çalıştıran bir kapasiteye ulaştılar. Tabii 3 ay gibi bir sürede bu kadar büyümesinin asıl sebebi dizginsiz sömürüsü. Yeni yeni oturmaya başladığı süreçte sık sık toplantı yaparak işimize aşımıza sahip çıkalım, kriz ortamındayız, ne kadar fazla iş çıkarırsak o kadar huzurlu evimize gideriz, biz et tırnak gibiyiz biz, zarar edersek sizde edersiniz teranelerini dinlemekten kafamız şişti desek yalan söylememiş oluruz. Bu da yetmiyormuş gibi bir dizi haksızlık. Atölyede 100 kişi çalışıyoruz. Toplasan kişinin sigortası ya var ya da yok. Onlarınki de ne kadar yatıyor şüpheli. Onlar da akrabaları, ustalar ve elinde tutmaya özen gösterdiği elemanlardan oluşuyor. Her toplantıda Benim paraya ihtiyacım yok, ben sabah geldiğimde insanları çalışır gördüğümde bu huzur yetiyor diyen Kemal Karslı, ne hikmetse bize devletin verdiği asgari geçim indirimini bile vermiyor. Bunun yanında yeni bir firmayla anlaştılar. Firma asgari ücretin altında işçi çalıştırılmasını istemiyor. Buna karşı da firma temsilcilerinin olduğu yerde maaşı olanlara fazladan 100 er 50 şer TL verildi. Firma temsilcileri binayı terk etmeden o arkadaşlardan paralar geri toplandı. Parayı aldıklarına dair imza atmalarına rağmen bu uygulandı. Ramazan dolayısıyla ilk hafta mesaiye kalınmadı. Ama ikinci hafta anamızdan emdiğimiz sütü burnumuzdan getirdiler. Oruçlu olsun olmasın herkese sabah 8.30 dan, gece ye kadar çalışmayı zorunlu kıldılar. Akşam iftar için, yemek paydosunu 45 dakika yaptılar. Buna tepki gösteren arkadaşlarımız işten atıldılar. Peki biz ne yapıyoruz bu saldırılar karşısında? Her yemek ve çay paydosumuzda ve iş başı paydos saatlerimizde 2-3 dakikamıza tenezzül edenlere karşı ne yapıyoruz? Koskoca bir hiç! Yaptığımız tek şey söylenmek, söylenmek Yine söylenmek. Konuşmaya gelinci kendimize toz kondurmuyoruz. Ama bir araya gelmek söz konusu olduğunda, Ben burada hiç kimseyle yola çıkmam demekten başka bir söz çıkmıyor ağzımızdan. 8 Kemal Karslı aslında bize izlenmesi gereken yolu konuşmasında gösteriyor. Biz etle tırnak gibiyiz diyor. Tabii burada et kim, tırnak kim sormak gerekir. Onlara göre biz tırnağız. Ne zaman uzarsak kesip atarlar. Ama bizler sorunumuzun ortak olduğunu düşünürsek, çözümün de ortak ve birlikte davranmaktan geçtiğini anlarız. Birlikte göstereceğimiz tepkilerle çözebiliriz. Et ve tırnak gibi birbirine kenetlenmiş, sıkılı bir yumruk olursak, birçok şey başarırız. Onun için tırnak olmayı reddedip, işçi arkadaşlarımızla bir araya gelerek sıkılı bir yumruk olmalıyız. Kaybedeceğimiz bir şey olduğunu düşünmüyoruz. Bu atölye olmasa başka bir atölye, fabrika olur. Ama kaçarak, sorunların üzerinden atlayarak bir şeyleri çözemeyiz. Sorun ortada. Bunlar bizi insan yerine koymuyorlar. Çünkü insan yerine koysalar insan gibi muamele gösterirler. En son arkadaşların tepkileri anlamlı olmakla birlikte içinde bireysel çıkış var. Bireysel çıkışın sonucu ortada. Patronları ve uşaklarını yola getirmenin yolu, bir araya gelmek, örgütlenmektir. Kesip atılacak bir tırnak değiliz. Patronları var eden işçilerdir. İnsanca yaşamak ve çalışmak bizlerin hakkı. Şimdi bizim önümüzde iki seçenek var, ya deve kuşu gibi kafamızı kuma gömeceğiz, olan bitene sessiz kalacağız. Ya da insan olduğumuzu hatırlayıp, ona göre davranıp, mücadele edeceğiz. Bir grup Saran Tekstil işçisi

9 UNO da Sömürü Düzeni Devam Ediyor! Uno da çalışma koşulları yine aynı. 12 saat üzerinden çalışılıyor. Şefliğe terfi ettirilen bazı arkadaşlar yine eski görevlerine verildi. Şu an ramazan dolayısıyla çalışma saatleri 8 saate düşürüldü. Daha önce çıkarılan arkadaşların bir kısmı geri işe alındı. Şu an Uno işçi alımına başladı. Bazı hatların fazla çalışma saatlerine itiraz edildi. Ve o arkadaşlara kimse zorla çalıştırılamaz, çalışmak zorunda değilsiniz diye söylenmiş. O yüzden bazı hatlar 8 saati doldurmadan çıkıyorlar. Yukarıdan söylenen şu; Bundan sonra mesaiye kalırsanız o zaman bizim dediğimiz olacak, istediğimiz saate kadar çalıştırırız. Yazık ki bazı arkadaşlar 2 hafta sürmeden, tekrardan kendi istekleri üzerine mesaiye kalıyorlar. Sözde sendikalıyız. Sendikanın sesi var, gerisi yok. Yeni olarak hiçbir şey değişmedi. Mesela bizim yemekler sendika yokken açık büfe gibiydi, seçmeliydi. Şimdi seçme hakkın yok. Ne çıkarsa odur. Şimdi mesela doktora gidip rapor aldığın zaman ikramiyenden kesiliyor, önceden böyle bir şey yoktu. Uno dan bir işçi Uno da Öz Gıda-İş ihanetinin sonuçlarını yaşıyoruz Dudullu OSB de faaliyet gösteren Uno ekmekte örgütlü, Hak-iş e bağlı Öz Gıda-İş sendikası bir ihanetin altına daha imza attı. Hatırlanırsa Uno da 6 ay önce, Öz Gıda-İş sendikası, işçilerin sürekli hak alma mücadelesinin önünü kesmek üzere işveren tarafından dayatılmıştı. O dönem işçileri Tek Gıda-İş sendikasından zorla istifa ettirip Öz Gıda-İş sendikasına üye yaptıran patron, Öz Gıda-İş sendikasıyla el ele vererek işçilerin haklarını bir bir tırpanlamaya devam ediyor. Ben de Uno da bütün bu dalavereleri ve saldırıları yaşamış bir işçiyim. O zaman sendikalaştık, ancak bizim iş yerinde sadece sendikanın adı var. Bu sendikanın hiçbir faydasını görmedik. Günlük 12 saat çalıştırılıyorduk. 6 aydır sendikaya üye olmamıza rağmen çalışma şartlarımızda hiçbir düzelme olmadı. Sendikanın adı sadece kâğıt üzerinde kaldı. Biz de bu yüzden, bir ay önce işyerinde çalışma şartlarımızın iyileştirilmesi ve ödenmeyen zamlarımızla ilgili yemek boykotu yaptık. Bunun üzerine işveren ve sendika o gün masaya oturdular. Ve sözleşmeyi imzalamak zorunda kaldılar. O dönem bir sürü hakkımızın olduğu listeler astılar. Ayrıca %12 zamda uzlaşma sağlandı. Ancak aradan bir ay geçmesine rağmen çalışma şartlarımızda hiçbir iyileşme olmazken aksine daha da kötü koşullarda çalışır duruma düştük. Sendikadan önce 12 saat çalışırken şimdi 16 saate kadar çalışıyoruz. Tatil günlerinde yüzde yüz mesai almamız gerekirken yüzde yetmiş alıyoruz. Normalde on çeşit yemek çıkardı ve seçme hakkımız varken şimdi beş çeşit e düşürdüler, seçme imkânımızı ortadan kaldırdılar. Uno dan bir işçi 9

10 10 Ta r i h t e n Eylül Ulucanlar Katliamı! Devlet 26 Eylül 1999 da Ankara Ulucanlar hapishanesine operasyon yaparak içeride olan devrimcilere ve ilericilere saldırmış 10 devrimciyi katletmiştir. Bu gün işçilerin, emekçilerin halkları için mücadele eden ve bu uğurda terörist diye nitelenerek hapishanelere kapatılan devrimcilerden bile devlet korkmaktadır. Korktuğu içindir ki dört duvar arasında olmasına rağmen bu insanlara hapishane içinde saldırmaktadır. Çünkü devrimcileri hiçbir koşulda teslim alamamaktadır. Fakat topluma öncülük eden bu insanları toplumdan yalıtmak içinde elinden geleni yapmaktadır. Çünkü her geçen gün işsizlik, yoksulluk, açlık artmakta, insanlar devlete karşı tepki duymaktadır. Eylemler yapmakta, sendikalaşmakta, örgütlenmektedir. İşte bugün örgütlenen mücadele eden işçilerle devrimcilerin birleşmesini ve işçilerin devrimcileşmesini önlemek için devrimcilere sürekli saldırmakta ve öldürmektedir. Çünkü devrimciler işçi sınıfının kılavuzudur, öncüsüdür. Çünkü işçi sınıfı kendi iktidarını devrimcileştiğinde, devrimci öncülerle birleştiğinde gerçekleştirecektir. İnsanca yaşanacak hayatı kuracaktır. Dönemin başbakanı Ecevit bu katliamı şöyle açıklıyor: Ülkede iç istikrarı sağlamak gerekiyor. Kendi sömürü düzenini kaybetmekten korkan patronlar ve sermaye devleti, mücadele eden işçileri, devrimcileri işten atmakta, zindanlara tıkmakta ve öldürmektedir. Bunu da kendi ağızlarından açıkça söylemektedir. İşçi sınıfı insanca yaşanabilir bir dünyayı kurabilmek için, tüm bu katliamların hesabını sormak için, devrimci sınıf mücadelesini büyütmekten başka yolu yoktur. 1 Eylül Dünya Barış Günü 1 Eylül Birleşmiş Milletler tarafından Dünya Barış Günü ilan edildi dan sonrasını barış dönemi olarak nitelendiren burjuva zihniyet, böylelikle insanları barış masallarıyla aldatabileceğinin hayallerini kurmuştur. Oysa gerçekler o kadar açık bir şekilde ortada ki, bunları örtmek hiç de düşündükleri kadar kolay değil. Bu emperyalistlerin söylemlerinin aksine 1946 dan bu yana savaşlar, işgaller, katliamlar, ölümler hiçbir şekilde azalmamıştır. Emperyalist çıkarlar uğruna başlatılan savaşlarda milyonlarca insan öldürülmüş, topraklarından sürülmüş ya da işgal altında her an ölüm tehlikesiyle yaşamaya mahkum edilmiştir. İnsan Hakları Derneği nin yaptığı bir araştırmaya göre 1946 yılından bu güne kadar yaşanan bölgesel ve iç savaşlarda; 25 milyona yakın insan hayatını kaybetmiş, 40 milyondan fazla insan yaşadığı topraklardan zorla uzaklaştırılmıştır. Halen dünyanın yaklaşık 20 bölgesinde çatışmalar devam etmektedir. Emperyalistkapitalizmin uzak geçmişi bir yana, tarihin sonunu, kapitalizmin ebedi barışı çığırtkanlığının başlamasından bu yana geçen şu son 15 yıl bile, onun barbarlık ve savaştan başka bir seçenek olmadığının sayısız örneğiyle dolu. Gerçek barış ancak işçi sınıfının kendi iktidarını kurmasıyla, dünya halklarının sosyalizm bayrağı altında kardeşleşmesiyle kazanılacaktır. 12 Eylül ün hesabını İşçiler soracak! 12 Eylül askeri faşist darbesi ülkemizdeki işçi ve emekçiler için kara bir lekedir. Amaç, yükselen devrimci hareketi vahşi bir şekilde ezerek kitle hareketini öncüsüz bırakmak, yıllarca sürecek ki hala da sürüyor- bir faşist baskı ve terör eşliğinde işçi sınıfı ve emekçileri sömürünün, sefaletin, cehaletin karanlığına boğmaktı. 11 Eylül günü, yani darbeye bir gün kala Türkiye İşveren Sendikaları Konfedarasyonu Başkanı Halit Narin, tüm işveren örgütleri adına işçi sınıfı üzerinde terör estirilmeden, işçi sınıfı baskı altına alınmadan sermayenin istediklerinin yerine getiremeyeceğini haykırıyordu.darbeyle birlikte; Emekçilerin tüm hakları gaspedildi, sendikalar kapatıldı. Mücadeleyle kazanılmış tüm demokratik haklar yasaklandı, tüm demokratik kurum ve derneklerin kapısına kilit vuruldu.toplumsal muhalefet zorbalıkla susturuldu. Yüzbinlerce ilerici-devrimci insan gözaltına alındı, işkenceyle katledildi, hapishanelere dolduruldu. Yüzlerce kişiye idam cezası verildi. Gazetecilerin, öğretmenlerin, hakimlerin görevlerine son verildi. 14 devrimci cezaevlerindeki uygulamalara karşı gerçekleşen açlık grevlerinde öldü. 30 bin işçi sakıncalı olduğu için işten atıldı. Bir taraftan milliyetçi nutuklar atılırken, diğer taraftan emperyalizme bağımlılık ve ABD ye uşaklık pekiştirildi. Halit Narin 12 Eylül ün anlamını darbeden sonra şöyle ifade ediyordu: Şimdiye kadar biz ağladık, işçiler güldü. Şimdi sıra onlarda!. Biz işçi ve emekçilere hala ağır faturalar ödeten faşist darbenin hesabını, ancak işçi sınıfının örgütlü devrimci mücadelesini yükselterek sorabiliriz. OSB den devrimci bir işçi

11 Sel değil kapitalizm katletti! 7 kadın işçi yük aracında boğuldu! İstanbul da yaşanan sel felaketi, muktedirlerin tüm gizleme çabalarına rağmen düzenin iflasını gösterdi. Bir yük aracının kapalı bölmesinde boğulan 7 işçi kadının dramı ise yaşananın kapitalist düzenin ürünü bir katliam olduğunu gösterdi. Pameks Tekstil de çalışan kadın işçileri taşıyan arkası kapalı yük minübüsü Halkalı-İkitelli sapağında sel nedeniyle mahsur kaldı. Kadınların kapatıldığı aracın kapalı bölmesi suyla dolarken işçi kadınlar boğuldu. Yük bölümünde taşınan işçiler, aracın arka kapakların açılması ile birlikte sel sularına karışarak ortadan kayboldular. Kurtarılan üç kişinin ise şoför ile birlikte önde oturan iki işçi olduğu öğrenildi. 7 tekstil işçisi kadını katleden ne sel, ne de kurtarma çalışmalarının yetersizliğidir. Katleden işçileri yük aracında taşıyan Pameks Tekstil patronudur. Pameks Tekstil patronu kendi sınıfının temel özeliklerini gösteren asalak bir burjuvadır. O da Tuzla da kum torbası yerine işçi kullanan ve filikada işçileri katleden Gisan Tersanesi patronuyla aynı dünyaya aittir. Bursa da kilitli kaldıkları fabrikada yanan kadın işçileri camdan kaçmadıkları için suçlayan Özay Tekstil patronunun dünyasıdır bu dünya. Bu vahşi kapitalizmin dünyasıdır. Burjuvalar tarafından bir mal kadar değer verilmeyen 7 kadın işçi göz göre göre ölüme gönderildiler. 7 işçi kardeşimizin hesabını soralım! OSB-İMES İŞÇİLERİ DERNEĞİ Y. Dudullu Mah. Kerem Sok. No: 5/3 (MODOKO Camii arkası) ÜMRANİYE TEL: 0 (216) osimder@yahoo.com 11

12 Öykü Korkunun yarına faydası yok! Yine kapının önünde bağırıyorlar. Hayır bağırsınlar ama aşağıda çalışanlar duymasın istiyorum bunu. Bu kadın başıma bela oldu. Her hafta üçer beşer kişi işten atıyordum. Onlar ne güzel evlerine gittiler, ya da başka iş arıyorlar. Ama bu kadın dikeldi kapının önüne. İşimi geri istiyorum, diyor. Benim işim değil mi? İster çalıştırırım, ister çalıştırmam. Neo liberal ekonomi bana bu özgürlüğü tanıyor. En fabrikasının enlemesine geniş patronu, bürosunda, sitede başka bir fabrikanın patronuna söylüyordu bunları. İyi düşünüyorsun ama, bu kadın sadece senin değil, sana yakın olan hepimizin canını sıkıyor. Sadece senin değil, bizim işçilere de kötü örnek oluyor bu kadın. Valla bu kadın kapının önüne dikeldi dikeleli, ya işçi atamıyorum, ya da tazminatını filan vererek işten atıyorum. Hayır onlar birleşirse vay halimize. Baban anlatıyordu ya, galiba 70 deydi işçiler birleşmiş İzmit ten Gebze den İstanbul a gelmişler. İstanbul dakiler de cabası. Devlet bile çıkardığı yasayı geri çekmiş işçilerin birleşmesi karşısında. Rusya daki gibi devrim olacak diye, çok korkmuş babamlar. Allahtan bizim ordumuz var. Ordu darbe yapmasaydı, valla şimdi biz de onlar gibi çalışmak zorunda kalırdık. Paşalar kadar Özal ın da yardımı oldu bize. Sizin de bizim de atölyeden biraz büyük fabrikalarımız vardı. Sen de ben de satılan KİT lerden birer tane alarak tuttuk holdingleşmenin yolunu. Koca fabrikada ne para kazanıyor ama doğru dürüst vergi vermiyorduk. İşçiye verdiğimiz ücretse hiç zorumuza gitmiyordu. 1 günde, fabrikada çalışan tüm işçilerin ücreti çıkıyordu. Onlar da hiç gıkını çıkaramıyordu. Paşalar hepsini sus pus etti. Halit abi, paşalar darbe yapınca, şimdiye kadar işçiler güldü. Şimdi sıra bizde, diye bilerek, söylemiş. Halit abi kadar olmasa da biz de bir şeyler biliyoruz. Bak bu Tayip geldiğinde sen korkmuştun, eyvah malımız dincilere gidecek, diye. Adam Amerika dan onay aldı, partiyi kurarken. Onların çıkarına gelmese onay verir miydi hiç? Bak tek başına iktidar oldu, bizim istediğimiz her şeyi yaptı, yapıyor. Çıkardığı iş yasasında senin karşı çıkacağın bir tek madde bile var mı? Yok Yakında kıdem tazminatı da kaldırılır, o zaman deme gitsin. Merak etme kiralık işçi yasası şimdilik geri çekildi, ama yakında o da yasalaşır. Tamam iyi ama kapıdaki kadın tek değil ki. Az da olsalar, her yerde böyleleri var. İşin kötüsü, böylelerine polis de fayda etmiyor. Hayır sussun diye işe geri alacağım, o zaman daha fazla kötü örnek olacak, diğer işçilere. Her işten attığımız kapının önüne kurulur o zaman. Desa yı hatırladın mı? Bir kadın kapının önünde bekleyerek, dünyanın zararına uğrattı adamı. Adam en son kadına 30 milyar teklif etmiş, ama kadın almamış bu parayı. Her yerde kötü örnek oldu, bu kadının yaptıkları. Şimdi de burada yenisi çıktı; yeni baş belası. 89 a kadar hepsi koyun gibiydi. Ama o zaman hep bir olup hak diye tutturmuşlardı. Hele madencilerin yürüyüşü. Valla babanın anlattığı kadar korkmuştum o zaman. Önce bizim Şemsi, asıl olarak da Özal sayesinde bu tehlikeyi savuşturduk. Ama dün yarım bıyık kesiyorlardı yalın ayak yürüyorlardı, bugün fabrikalarımızı işgal ediyorlar. Maazallah bu kadın tek olmasaydı, 20, 30 kişi olsalardı fabrikamı işgal bile ederlerdi. Beni de ürkütüyor bu gelişmeler. Polis daha çok iş yapmalı. Olmadı yine ordu devreye girmeli. Bugün hala gülüyoruz ama yarın bu kadın gibiler bizi ağlatabilir. O sıra kahveleri geldi. İkisi de kahveden bir yudum aldılar. Sonra dışarıdan gelen sesle irkildiler. İşçilerin birliği sermayeyi yenecek! M.Kurşun İşçi Bülteni Özel Sayı: 482 * Fiyatı: 25 YKr * EYLÜL 2009 * Sahibi ve S. Yazı İşleri Md.: Gülcan CEYRAN EKİNCİ * EKSEN Basım Yayın Ltd. Şti. * Mollaşeref Mah. Millet Cad. 50/10 Fatih/İstanbul * Tel: 0 (212) * Baskı: Özdemir Mat. * Adres: Davutpaşa Cad. Güven San. Sit. C Blok No: 242 Topkapı/İST * Tel: 0 (212)