Gelmeyin. Yeter artýk; gelmeyin üstüme! Siz benim üstüme geldikçe ben benim üstüme gidiyor,

Transkript

1 A l p e r A k ç a m Gelmeyin Üstüme!... Yeter artýk; gelmeyin üstüme! Siz benim üstüme geldikçe ben benim üstüme gidiyor, kendimi yiyip bitiriyorum. Akýllý Þermin'le deli Þermin saç saça baþ baþa geliyorlar. Týrnaklarýmda kendi etim, doymamýþ bedenimde kendi yüreðim!... Ruhumla bedenim arasýndaki o kör olasý pencere açýlmýþ sonuna kadar; içimde sizin o ayrýksý yaban soluðunuzla seslenen, üþüten bir cereyan!... Cinlerim tepemde ne zamandýr. Tamam, öyle bildiðiniz herhangi birine benzemiyorum, olur olmaz þeylere kýzýp küplere biniyorum, bana dokunana dokunmadan edemiyorum da yanlýþ mý yaptýklarým? Hep mi haksýzým ben? Söyleyin bana... Haksýzla haklýyý, doðruyla yanlýþý ayýran ne?... Hakem ya da yargýç kim? Önce þu mahalleye bir bakýn. Ankara'nýn bu tepelerüstü semtinde, hep baþkalarýnýn tepemden baktýklarý bir yerde dünyaya geldiysem, kabahatin hepsi benim mi? Bir de kendimi ezdirmek istemediysem dünyaya, dünyayý iki bacaðýmýn arasýndan görmeye çalýþan bu erkek toplumda azýcýk da ben erk sahibi olmaya çalýþtýysam... Ben de isterdim sizler gibi tek parça olmayý; bütün bütün bir ruhla, her noktasýna söz geçirmeyi baþaran bir bedenle dolaþmayý... Yýldýzlarýn tüm yollarýn haritasý olduðu bir çaðda yaþamayý... Nereden bilirdim ki dünyanýn bugünlere geleceðini? Nereden bilirdim bir zamanlar bu mahallenin haným hanýmcýk, akýllý kýzý Þermin'in yýllar sonra mahallenin delisi gibi tefe konulacaðýný? Hatta deliliðinin birilerince bir erdem gibi el üstünde tutulacaðýný?... ÝMGE ÖYKÜLER YIL 1, SAYI 2, NÝSAN-MAYIS

2 ALPER AKÇAM Ýçimde, hâlâ sizin mahallenin o haným hanýmcýk, çalýþkan kýzý Þermin'in yaþamakta olduðunu da görmüyor musunuz? Kaç kere dost elinizle okþadýnýz ki yanýlgýlarýmý? Hangimiz yanýlgý olduðunu bilerek yaþadýk ki o kýrýlma anlarýmýzý? Ya þaþkýnlýðým beni böyle deli divane kýldý, ya beni görüp þaþýrdý bu kör olasý dünya... Ah o gençliðimin Ankarasý... Þimdi açýk konuþacaðým... Bakmayýn þimdiki durumuma. Yüzümdeki kýrýþýklýklara sinmiþ yýllarýn sýkýntýsýný, çilesini bir atýn bakalým ne çýkacak karþýnýza... Öyle dünyalar güzeli deðilim; deðildim de... Ama inanýn ki güzeldim. Azýcýk da takýp takýþtýrdým mý, yanýmdan geçen erkeklerden biri bakmazsa biri mutlak bakardý... Adli Týp'taki doktor da inanmadý zaten dört yýl önce emekli olmuþ, yirmi iki yýl öðretmenlik yapmýþ olduðuma. Üstelik burnum kanýyor, gözümün altý þiþmiþ. Üstümdeki giysiler de parça parça. Adam bilemezdi elbet üstümü baþýmý kendimin kesip yýrtmýþ olduðumu, iþin burasý da zaten ne benim yaþýmla ilgiliydi ne de vereceði raporla. Demek emekli öðretmensiniz, dedi... Muhtar olmak istediniz, yurttaþlýk bilinci, sorumluluk taþýyan her vatandaþ gibi afiþlerinizi asmaya çýktýnýz; kaldýramadý bu modernizmin paslanmýþ merdivenlerinden yuvarlanmýþ toplum sizin yetkinlik isteyen özgür sesinizi ve saldýrdýlar size... Öyle bir þeyler dedi iþte. Baktý ki ben de iyi konuþuyorum, hani o eski zamanlarýn dilinden kalmýþ bir þeyler dökülüyor dudaklarýmdan; heyecanýmdan olacak... Doktor da ne varsa içindeki, lafýn süzmesinden; açýldý da konuþuyor. Alalým kolunuzu da alçýya, verelim on günlük iþgöremezlik raporu, gönderelim polisi o kabadayý geçinenlerin üstüne de akýllarý baþlarýna gelsin, diyor. Gençlik zamanýmýzda, afiþ asarken polislerden korkardý mahallemizi afiþlemeye gelmiþ gençler. Ýsmet de gelmiþ bir kere, dediðine göre. Gelmez olasýca. Afiþli, bildirili yýllardý tanýþtýðýmýz... Radyodaki o kalýn ses, bizi adaletle toplumsal ahlaka baðlayan o büyük düþlerimizi bölene kadar. Tam da radyoevinin oradaydýk düðümün koptuðu gün. Yanýmýzda da o Muhsin denen züppeyle sevgilisi. Biz evliyiz, onlar dost hayatý yaþýyor. Hani toplumun deðiþtirmeye çalýþýrken üstlerine devrilen deðer yargýlarýný iplemez ya bu tayfa... Ben de biraz yanaþtýydým onlara o zaman, yalan deðil; ama evlenip kendimin, ailemin ve mahallemin þerefini kurtarmýþ olmanýn neresi ayýp? Dünyada bilmedikleri þey yoktur da sýra derslerine geldi mi, yaya kalýyor bunlar. Demezler ki ulan þu küçümsediðimiz Þermin bu yaþta týkýr týkýr geçip sýnýflarýný, bitirip okullarýný öðretmen olmuþ, ev geçindiriyor, biz asalak gibi onun parasýný yerken içimiz titremiyor... Geceli gündüzlü benim evim dolup taþar. Tencereler dolusu yemekler, her adým baþý bir yer yataðý. Dünyayý kurtarmaya çýkmýþ ne kadar efsane kahramaný varsa benim evde aðýrlanýyor! Çalýþalým, 10 ÝMGE ÖYKÜLER YIL 1, SAYI 2, NÝSAN-MAYIS 2005

3 GELMEYÝN ÜSTÜME!... önce dersimize bakalým, geçelim sýnavlardan demezler. Sýnav dediðin, ders dediðin küçük burjuva iþi. Bunlar memleketi, hatta evreni kurtarmaya çýkmýþlar. Muhsin diye o yakýn arkadaþý makine dersinden geçemez bir türlü, benim Ýsmet yabancý dilden. Bir de ders verirken millete, ben yoksam ortalarda, arkamdan atar tutar. Sözün ucu bir yere tutunur, gelir bana kadar. Dar görüþlü bir çevreden gelmiþ bir kadýnla yaþamanýn bazý sorunlarý varmýþ elbet, ayrýca evlilik zaten aþký öldürürmüþ filan. Boktan boka gezmek isteyen bok sineði olmalýydý elbet. Gencecik öðretmeni, güzel kýzý bulup tüm dünyasýný, tüm geleceðini bir anda eline geçirmek kolay deðildi Ýsmet Efendi. Gönülsüz de olsan evlendin ya benimle. Bir yandan kurþun gibi taþýyorum içimde o gönülsüzlüðünü zaten. Radyoevinin önündeki askerlerin tüfeðinde gerçek kurþun olurmuþ dedilerdi. Tam oradan geçiyoruz. Hem yürüyor hem aþk üzerine, sevgi üzerine en kuramsal çözümlemeleri döktürüyor bizimkiler. Ben de takýp takýþtýrmýþým, kocam makine mühendisliði son sýnýf öðrencisidir, her ne kadar üç yarým öðretim yýlýdýr veremiyorsa da Ýngilizce sýnavýný, mahcup olmasýn adam diye. Giyinmiþim, güzelce makyajýmý yapmýþým, bir de yüksek topuklu ayakkabý takmýþým ayaðýma, sekiyorum ki yanýmýzdan geçenler dönüp dönüp bana bakýyor. Þimdi bu Ýsmet beni de konuþacak dedim kendi kendime. Herkes sýrayla yatýyor masaya... Bilecek mi bakalým içimdeki þiiri? Bilecek mi aylardýr içimde kavga eden þiirleri? Gül serili harmanýmda gözlerinle ezdim beni döndüm gülüm bitesiye sevdim, içim yeter diyesiye... Yeter dedim! Demez mi, Ýsmet Efendi ki, evliliðimiz bir tür dayanýþmadýr, aþk da neymiþ, biz çok ayrý dünyalarýn insanýyýz zaten... Yeryüzünde her olgunun bir nedeni vardýr mutlak... Ben Þermin'le evlendiysem bir makine mühendisliði öðrencisi olarak, onun öðretmenliðinin, belirli bir geliri oluþunun, ailesinin gecekondu bölgesinde de olsa orta durumda bir eve sahip oluþunun etkisi ve mücadelemize duyduðu ilgi belirleyici olmuþtur. Bakýndý iki tek birayla dillenmiþ hergelenin diyalektik dürüstlük yapacaðým derken devirdiði çamlara?... Ulan ben senin kendi iç çözümlemenin de, bu dürüstlük gösterisinin de beni cadde ortasýnda ele güne rezil etmenin de tam ortasýna... Taksiye atlarken tam radyoevinin orada, taksici bir þeyler diyor, ama duymuyor kulaklarým. Dünyamýn altý üstüne gelmiþ. Çýkardým yüreðimdeki hançeri, aldýrmadan kanatmasýna, Ýsmet dedim içimden, bunu senin hayatýnýn tam ortasýna saplayacaðým. Elinde koca bir sopa, geliyor üstüme. Kartal Kâzým dermiþ kendine, onun anasý iþte. Mahallenin kabadayýsý, delikanlý oðluna arka çýkmaya gelmiþ. ÝMGE ÖYKÜLER YIL 1, SAYI 2, NÝSAN-MAYIS

4 ALPER AKÇAM Delikanlý ya, mahallenin bir baþýndan girince sokaða, basýyor herif narayý, ben Kartal Kâzýmým ulan, bana yan bakanýn gözünün de, aðzýnýn da ortasýna çakarým diye... Yýllardýr kimsenin sesi çýkmýyor. Bu milletin baþ eðmesi yok mu, benim içimdeki fýrtýnalara rüzgâr oluyor. Zaten yemiþiz ulan feleðin sillesini, bir de bu ineklerin sessizliðini ört acý çeken ruhunun üstüne, iþin yoksa sarhoþ gürültüsü çek. Ayakkabýmýn birisi düþmüþ meðer radyoevinin orada. Kýzým dedi balkondan bakan babam, neden öyle yürüyorsun?... O zaman eðilip baktým ki, ayakkabýmýn birisi yok. Taksici de onu dermiþ meðer yol boyu, bayan bir ayakkabýnýz, o iki adamla bir kadýný býrakýp benim taksiyi çevirdiðiniz, taksiye atladýðýnýz o caddenin kenarýnda, kaldýrýmda kaldý diye. Kaldýrým maldýrým dinlemedim. Araba maraba aldýrmadým. Adam madam görmedim önüme çýkan. Havamý kattým önüme, býraktýðým þaþkýnlýðý serdim sokaklara... Burnumun kaný iyice bulanmýþ üstüme zaten. Evde de makasla kestim, týrnaklarýmla yýrttým bluzumu, boynumu. Doðru mahalle karakoluna. Þikâyetçiyim, saldýrdýlar bana! O Kâzým denen adamla anasý... Aldýlar ifademi, oradan da Adli Týp'a... Adli Týp'ta kolumu alçýya aldýrdý doktor. Madem dedi, sizin gibi aydýn bir kadýnýn varolma mücadelesine sarhoþ naralarýyla karþý çýkýyor bu demokrasi dersini öðrenememiþ yoz toplum, bizim de elimiz armut toplamayacak... Aslýnda o doktoru gidip bir daha görsem mi diye çok geçirdim içimden. Ýki kocadan artakalmýþ, kýrkýný aþmýþ bir kadýn demezdi bana sanýyorum. Yakýþýklý adamdý sonra... Hani o kadar iyiliðini gördüm adamýn, bokunu çýkarmayayým dedim sonradan ama içimde kaldý bu ukde hep... Zaten insanýn içinde kalan bu umut aydýnlýklarý, hatta yanýlsamalar olmasa, insan boðulmaz mýydý düþ kýrýklýklarýnýn içinde? O doktorun bana evet diyebileceði olasýlýðý, hayatýmýn dayanak noktalarýndan birisi olarak hep sapasaðlam kalsýn içimde dedim, bir daha gitmedim. Gittim fakültenin öðrenci iþlerine, elimde de kapý gibi dilekçe... Neme lazým, sözümü ciddiye almaz, iþlem yapmazlar ya da birileri karýþýr bir yerde, kurtarýr bizim Ýsmet Efendi kendini. Ulan sen bana hayatýnda bir geçim ve konuþma aracý olarak bakacak adamsan, ben de sana kendimi kanýtlama aracý olarak bakmaz mýyým? Makine mühendisliði son sýnýftan adlarý þuyla þu olan iki öðrencinin kendi aralarýnda anlaþtýklarýný, kimliklerindeki fotoðraflarý deðiþtirerek birbirlerinin yerine sýnava gireceklerini, benimkinin yabancý dilini Muhsin'in temizleyeceðini, Muhsin'in makinesini bizimki... Makine deyince tren geliyor aklýma. Ýsmet denen o alçaða yazdýðým þiir... Yaðmurlu bir sabaha uyanmýþtým hani. Balkonun hemen altýnda bir kuþ ölüsü. Gece o dernek senin, bu mahalle benim gezerken yine eve gelmemiþ Ýsmet. Kim bilir kiminle kýrýþtýrýrken belki ÝMGE ÖYKÜLER YIL 1, SAYI 2, NÝSAN-MAYIS 2005

5 GELMEYÝN ÜSTÜME!... Dün gece yaðmur yaðmýþ, perdeleri sýký sýkýya kapalý kapkara trenler geçerken içimden... Ölü bir kuþun kanadýndan düþtü selamýn bir sapan lastiðinde taþ yüreðim aðladým içimdeki tutsaklýðýna; açtým dünyanýn tüm pencerelerini güle güle sevgilim! Kimisi gülüyor, kimi þaþkýnlýktan dört açmýþ gözünü. Benim içimi nereden bilecek bu yavan gecekondu ahalisi? Ulan bu mahalleyi temizlemek iþi bana mý düþecekti uyuz insanlar diye basmýyor muyum narayý... Millet camlara dökülmüþ. Sesime geliyor duyan duymayan. Önce anasý geldi üstüme. Kâzým'ý birileri az ötede tutuyor. Bunun narasýný duyunca tam afiþ asarken, býrakmýþým elimden fýrçayý, tutkalý, ben de çýkmýþým karþýsýna, o sýrada benim afiþ asmamý izleyen üç beþ kiþiye güvenip belki... Ulan demiþim yeter artýk senin bu mahalleye çektirdiðin, bundan sonra adam gibi gelip gitmezsen, anandan emdiðin sütü burnundan getirmezsem bana da muhtar adayý Þermin demesinler... Yalansa þerefsizim, öyle seçim malzemesi olsun, propaganda olsun diye çýktýysam karþýsýna, bu mahallenin en adi karýsý olayým; zaten içimdeydi yýllardýr. Ben afiþ asarken, üstüm baþým tutkal, cebimde para kalmamýþ, senin ne iþin varmýþ muhtarlýkta filan, ikinci kocayý da Antalyalarda býrakýp baba evine dönmüþ dul bir kadýnsýn diye elliye merdiven dayamýþ Þermin'e öðüt veriyor babamýz sabah akþam. Annem olacak kadýn da aðzý var dili yok, bir ömür onu dinlemiþ zaten. Gözümün önünde, feminizm kýþkýrtýcýsý bir suskunluk anýtý gibi dikiliyor! Ýçimdeki kavgayý körüklüyor. Kadýn oðluna yardýma gelmiþ, iyi mi? Elinde de koca bir sopa. Altmýþý geçmiþ yaþýna, oðlunun terbiyesizliðine bakmýyor kocakarý, elinde sopa, beni dövecek... Bak kadýn dedim, yaþýna saygým var, sana dokunmak istemem. Belaný baþkasýndan bul. O ara Kâzým sýyrýlmýþ mý kendini tutanlarýn elinden, elinde de bir sustalý býçak... Anasý olacak kadýnýn elinden kapýnca sopayý, sýðýnýp yaradana, bu Kâzým'ýn ensesinin kökü budur diye... Birden sesi soluðu kesildi itin, süt dökmüþ kedi gibi yumuldu önümde, büzülüp kaldý. Sopayý belinin ortasýna, kafasýna, bir daha beline indirdim... Büzülmüþ önümde mýzýldýyor it... Anasý da gelmiþ elimi kolumu týrmalamaya çalýþýyor. Baþka yakýnlarý da var. Bir yumruk, iki sille yemiþ olmalýyým arada. Hýrsýmdan kendimi tutamýyorum artýk. Döndüm bir de anasýna. Bir anaya, bir oðluna... Mahalleli döküldü üstüme, gelip elimden aldýlar bunlarý da, bu Kâzým denen it biraz uzaklaþýnca yeniden basmaz mý narayý, býrakýn ulan bu karýyý geberteceðim diyor, baþka bir þey demiyor. ÝMGE ÖYKÜLER YIL 1, SAYI 2, NÝSAN-MAYIS

6 ALPER AKÇAM Ulan bu it ömür boyu bana bir pislik gibi yapýþýp kalacak þimdi, baþýmýn belasý olacak dedim içimden. Sýyrýlýp çýktým kalabalýðýn içinden, evde toparladým soluðumu... Allahtan evde babam yok... Yýrttým üstümü baþýmý iyice, yýrtamadýðýmý makasla kestim; canýmýn yanmasýna aldýrmayýp bastým kendi týrnaðýmý kendi etime... Doðru karakola... Karakol, Adli Týp, mahkeme, Kâzým'a tutuklama... Bir de yemiþler dayaðý benden, olmuþlar rezil! Ýsmet beni kullananý ben böyle rezil ederim iþte, yýllarca dönüp durursun o okulun kapýsýnda. Muhtarlýðý bana vermez elbet bu mahalleli, hele erkeklere kendilerini yer minderi yapmýþ o sümsük karýlar. Ulan haram olsun bu mahalleye, bu dünyaya verdiðim emek, bu millet için parçaladým ben içimi. Uyan ey millet!... Ocak 2005, Ankara 14 ÝMGE ÖYKÜLER YIL 1, SAYI 2, NÝSAN-MAYIS 2005