BULUŞ: BİR DENEYİM ALANI OLARAK HAREKET YÜKSEK LİSANS TEZİ. Gülşah AYKAÇ. Mimarlık Anabilim Dalı. Mimari Tasarım Yüksek Lisans Programı

İSTANBUL TEKNİK ÜNİVERSİTESİ FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ BULUŞ: BİR DENEYİM ALANI OLARAK HAREKET YÜKSEK LİSANS TEZİ Gülşah AYKAÇ Mimarlık Anabilim Dalı Mimari Tasarım Yüksek Lisans Programı Anabilim Dalı : Herhangi Mühendislik, Bilim Programı : Herhangi Program OCAK 2013

İSTANBUL TEKNİK ÜNİVERSİTESİ FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ BULUŞ: BİR DENEYİM ALANI OLARAK HAREKET YÜKSEK LİSANS TEZİ Gülşah AYKAÇ (502091058) Mimarlık Anabilim Dalı Mimari Tasarım Yüksek Lisans Programı Tez Danışmanı: Prof. Dr. Semra Aydınlı Anabilim Dalı : Herhangi Mühendislik, Bilim Programı : Herhangi Program OCAK 2013

İTÜ, Fen Bilimleri Enstitüsü nün 502091058 numaralı Yüksek Lisans / Doktora Öğrencisi Gülşah AYKAÇ, ilgili yönetmeliklerin belirlediği gerekli tüm şartları yerine getirdikten sonra hazırladığı BULUŞ: BİR DENEYİM ALANI OLARAK HAREKET başlıklı tezini aşağıda imzaları olan jüri önünde başarı ile sunmuştur. Tez Danışmanı : Prof. Dr. Semra AYDINLI... İstanbul Teknik Üniversitesi Jüri Üyeleri : Prof. Dr. Ayşe ŞENTÜRER... İstanbul Teknik Üniversitesi Prof. Dr. Ferhan YÜREKLİ... Maltepe Üniversitesi Teslim Tarihi : 17 Aralık 2012 Savunma Tarihi : 24 Ocak 2013 iii

iv

v Babam Adnan Aykaç a,

vi

ÖNSÖZ Tez haline gelmiş bu denemeler ve deneyler bütünü, tek bir kişinin değil; birçok kişinin üretimidir. Bu tez, az sonra bir kısmına tek tek değineceğim Işıl Uysal, Ömer Uysal, Ali Aslan, Iida Shigemi, Semra Aydınlı, Erdem Gündüz, Ferhan Yürekli, İrem Mollaahmetoğlu, Burhan Hasdemir, Nursev Irmak Demirbaş, Mustafa Kaplan, İpek Kay, Nil Şensu, Bahar Avanoğlu, İpek Avanoğlu, Didem Sağlam, Tutku Sevinç, Halidun Şenkal, Nur Çıkla, Merve Şendil, Murat Hazine, Havva Uysal, Mehmet Uysal, Tuğba Aykaç Çongur, Özgühan Çongur, Selma Aykaç, Fuat Onan, Cumhur Kocalar, Eda Yapanar, Özerk Sonat Pamir, Tetsuro Fukuhara nın ve Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları Derneği ile Shamanart International Friendship in ve benim birlikte üretimimizdir. Tezin vardığı yerin ya da ileri sürdüğü teorinin kavranmasından daha çok, elimizdeki bu kitabın süreçteki çokluğu yansıtması ve hareket etmek üzere bir esin kaynağı olmasını hayal ediyorum. Tüm bu kişilerle kurduğum teması üretim sürecine dönüştüren ve mimarlıkla ilgili rahatsızlığımı ilk kez tanımlayabilmemi sağlayan sıfır noktası kendi bedenimle çalışmaya başlamam oldu. Bu dans etmeye başlamak olarak da tanımlanabilir. Kırılma noktası ise sokakta dans etmektir. Iida Shigemi nin de söylediği üzere: Sadece çalışmak değil, yapmak! Haydi bir şeyler yapalım! Mimarlıkla ilgili rahatsızlığıma neden olan ve yaratıcılığımı engelleyen şey, bir anlamda sadece çalışılan, kavramlara hapsolmuş fikirlerin sabitlikleriydi. Çoğu zaman cümleler bana çok erişilmez ve uzak geliyordu. Kendi bedenim ise fazlaca konumlandırılmış ve tasarlanmış. Bu yazı yolculuğunda birlikte yürüdüğümüz ve aynı zamanda beni yüreklendiren ve destekleyen tez danışmanım Semra Aydınlı ya; lisans eğitiminde ikinci sınıfta tanıştığım, bana olağanüstü şeyler anlatmış olan Ferhan Yürekli ve İrem Mollaahmetoğlu na; birikimini kitaplarla ve stüdyolarla bize armağan etmiş olan Hülya Yürekli ye; birlikte Ataçç adlı oluşumu kurduğumuz ve ilk kez enformel işler yaptığımız Nur Çıkla ya; hareketle tanışmamı sağlayan, araştırmalarda birlikte düşündüğümüz Ömer Uysal a; sokakta hareket ettiğimiz Ali Aslan ve Erdem Gündüz e; yok-evli lik projesinde heyecanlı bir çalışma dönemi paylaştığımız İpek Kay ve Nil Şensu ya; sokaktaki performanslarımızı destekleyen Burhan Hasdemir e; Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları Derneği ve tanıştırdığı Iida Shigemi ve temas ettiğim diğer tüm dansçılara; seminerde, okumalarda ve diğer tüm paylaşımlarda varlığıyla Fuat Onan a; Ataçç ve Kırkayak oluşumlarını birlikte tasarladığımız, uzun yıllardır çokluk u birlikte deneyimlediğimiz Işıl Uysal a; İstanbul daki ailem Mehmet Uysal ve Havva Uysal a; karşılıksız ve sonsuz destekleri ile ailem Selma Aykaç, Tuğba Aykaç Çongur ve Özgühan Çongur a teşekkür ediyorum. Bu araştırmayı cesaretimi ve merakımı hep desteklemiş olan, varlığını hep yanımda hissettiğim babam Adnan Aykaç a ithaf ediyorum. Aralık 2012 Gülşah Aykaç (Mimar) vii

viii

İÇİNDEKİLER ix Sayfa ÖNSÖZ... vii İÇİNDEKİLER... ix KISALTMALAR... xii ŞEKİL LİSTESİ... xiiiii ÖZET... xv SUMMARY... xvii 1. GİRİŞ... 1 1.1 Deneyler ve Denemeler... 2 2. DENEYLER... 5 2.1 DNY01: Yokevlilik Üzerine....5 2.1.1 Başlangıç... 5 2.1.2 Deneyimin dökümü... 5 2.1.2.1 Gün 1... 5 2.1.2.2 Gün 2... 8 2.1.3 Sonuç... 11 2.2 DNY02: Yürümek: Tarlabaşı.... 11 2.2.1 Başlangıç... 11 2.2.2 Deneyimin dökümü... 11 2.2.2.1 Yürümek... 11 2.2.2.2 Kayıt... 12 2.2.2.3 Montaj... 14 2.2.3 Sonuç... 15 2.3 DNY03: Yeniden Hareket Etmek: Kumkapı... 15 2.3.1 Başlangıç... 15 2.3.2 Deneyimin dökümü... 15 2.3.3 Sonuç... 20 3. DENEMELER... 21 3.1 DNM01: Araştırmacının Eylemi... 21 3.1.1 Araştırmacının bedeni... 22 3.1.2 Araştırmacının alışkanlıkları... 23 3.2 DNM02: Araştırmacıdan Açık Bedene... 27 3.2.1 Deneyimin iki yüzü... 27 3.2.2 Açık beden... 29 3.2.3 Kamera arkası ve önü... 32 3.2.4 Araçlar ve tıkanıklık... 35 3.3 DNM03: Buluş... 37 3.3.1 Hareket araştırmaları... 38 3.3.2 Ürün ve üretimin eş zamanlılığı... 45 4. BİTİRİŞ... 47 KAYNAKLAR... 49 EKLER... 53

ÖZGEÇMİŞ... 65 x

KISALTMALAR DNY DNM : Deney : Deneme xi

xii

ŞEKİL LİSTESİ Sayfa Şekil 1.1 : Deneyler ve denemeler.... 3 Şekil 1.2 : Deneyler.... 3 Şekil 1.3 : Denemeler.... 4 Şekil 2.1 : Evsizin evi... 6 Şekil 2.2 : Çiçekçinin merdiveni.... 8 Şekil 2.3 : Otopark... 9 Şekil 2.4 : Montajdan kareler... 15 Şekil 2.5 : İstasyon çıkışındaki meydan... 16 Şekil 2.6 : Kaldırım.... 18 Şekil 2.7 : Kaldırımdaki hareketin devamı.... 18 Şekil 2.8 : Kayıtların birleştirilmesiyle oluşturulan video.... 20 Şekil 3.1 : Potlaç.... 25 Şekil 3.2 : Oyun.... 31 Şekil 3.3 : Kağıt oyunu.... 32 Şekil 3.4 : Bozcaada hareket atölyesi.... 33 Şekil 3.5 : Organ atölye çalışması.... 36 Şekil 3.6 : Afrika dansı.... 39 Şekil 3.7 : Üç faz. (Koreograf: Aydın Teker).... 41 Şekil 3.8 : Mustafa Kaplan.... 41 Şekil 3.9 : Mehmet Sander.... 41 Şekil 3.10 : Uzam dansı deneyimi.... 43 Şekil 3.11 : Tetsuro Fukuhara.... 43 Şekil 3.12 : Tetsuro Fukuhara ve Erdem Gündüz.... 44 Şekil 3.13 : Yeniden hareket etmek.... 45 xiii

xiv

BULUŞ: BİR DENEYİM ALANI OLARAK HAREKET ÖZET Mimari tasarım sürecinde araştırma yapma ve araştırmanın temsili üzerine sorular sorarak başlayan bu tezin oluşturulmasında, teorik kurgudan önce bedensel deneyler gerçekleştirildi. Deneyler üzerine denemeler yazılarak, beden, hareket, alışkanlık gibi kavramlar üzerinden yeni betimlemeler ve düşünceler üretildi. Kendisi bir tasarım süreci olan bu tez, süreç halinde sunulmaktadır. Deneylerin her biri İstanbul a ve bugüne ait sorunsallarla başlamaktadır. Bu deneyler Yokevlilik Üzerine, Yürümek: Tarlabaşı ve Yeniden Hareket Etmek: Kumkapı başlıklarında sırasıyla; evin anlamı nedir?, Tarlabaşı için kullanılan dil çözümlenebilir mi?, Kumkapı da hareket ile haritalama nasıl gerçekleşir? sorunsalları ile başlamaktadır. Bu sorunsallar, kent içinde hareket ederek ve kentle bedensel olarak temas ederek oluşan anlamların video, fotoğraf, yazı, ses kaydı gibi araçlarla temsili denenerek araştırılmaktadır. Her bir deney yeni bir sorunsalla biter. Deneylerin sonuçlar yerine sorunsallarla bitişi; deneyler sonrası yazılan denemeler için birer başlangıç noktasıdır. Her bir deney sonrasında yazılan denemeler, hem araştırma yapma eylemi hem de bu araştırmanın temsil edilmesi ile ilgili çıkılan yazı yolculukları olarak görülebilir. Yolculuk olarak betimlenmesinin nedeni, örneğin bir denemenin deneyimden bedene doğru hareketinin, başka bir denemede tersine dönüp önceki denemenin kavramları ele alışını dönüştürebilmesidir. Üç deney ardından üç deneme yazıldı: Araştırmacının Eylemi, Araştırmacıdan Açık Bedene ve Buluş. Bu denemelerde, bedenle ilgili açık beden ve tasarım süreci ile ilgili buluş kavramları üretildi. Açık beden deneyime açık olan araştırmacının bedeni; buluş ise ürün ve üretimin eş zamanda gerçekleştiği bir süreç olarak tanımlanmaktadır. Açık beden, spontane olarak hareket eden bedendir. Bu sayede, mimari tasarım sürecini deneyimleyen kişinin bedensel olarak cisimleştirmiş olduğu alışkanlıklarını kırabileceği düşünülmektedir. Buluş, tasarım süreci için yeni bir hareket alanı olarak deneyimi ve yeni bir deneyim alanı olarak da hareketi önerir. Bir keşif yolculuğudur. Bu yolculukta, bedensel olarak yoğunlaşma içerisinde bulunmaktır. Zihin ve tasarlanmış hareketler geri plandadır. Beden, kendi dışı ile birlikte bir oluş içerisindedir. Durağan ya da tanımlı bir yöntem değildir: Her beden kendi yöntemini bulur, her beden kendi süresini deneyimler, her beden her an yöntemini değiştirebilir. Dolayısıyla her buluş farklıdır. Ürün ve üretim aynı anda gerçekleşir. Ürünün yeniden temsili bu ilksel temasta kurulan hareketten kuvvet alır. Buluş yeniden temsil için bir esin kaynağıdır. Tüm bu önermeler deneyimlenerek kavranabilecek bir sürece vurgu yaptığı için, kavramın biçimsiz gövdesidir. Başka bir deyişle bu önermeler, gerçekleşen deneyler sonucu yazılmış, değişebilir ve dönüşebilir anlam belirmeleridir. Mimari tasarım sürecinde hareket ve bedenini araştırmaya katan her beden için buluş tekildir. xv

Araştırma yapma ve bunun temsilinin, mimari tasarım sürecinin birbiri içine geçen katmanları olduğu düşünülmektedir. Bu süreçte sabit fikirlerin ve alışkanlığa dönüşen araştırma yapma temsil etme biçimlerinin kırılması için bedensel deneyime ve bu deneyimle kurulan anlamlara açık olmak, bu tezin vurgulamak istediği noktadır. Deneyler ve denemeler halindeki tez, bu noktaya nasıl varıldığını anlatmakla birlikte, açıklığın nasıl gerçekleşebileceğine dair ipuçları verebilir. xvi

DISCOVERING: MOVEMENT AS AN EXPERIMENTAL RESEARCH AREA SUMMARY Architecture creates ideas for urban and human life. The design process is important for this creation. There are two layers in design process: the action of researching and representing. The problematic of how to research and how to represent the research has been explored for architectural design process by this thesis project. It is thought that the design process is not linear. Representation starts within the action of research. But, in the action of researching, what is a priori for the researcher? It is claimed that the bodily contact with the city is a priori step. The bodily contact is a contact which body could find its unique reading of urban. In this context, if bodily contact was questioned, new points could be found for the design process in architecture. The thesis project is already an architectural design process. So the methodology is contacting urban places with the body and trying to represent it. To represent this process, the thesis is composed with experiments and essays. Three experiments were eventuated with the body. These experiments are: No-Having Home, Walking: Tarlabaşı, Removing: Kumkapı. After experiments, essays were written. So essays could be seen as a movement in notions by the light of experiments. These essays are: The Action of Researcher, From Researcher to Open Body, Discovering. In the first experiment, called No-Having Home, the beginning problematic is what a home means for an individual. To understand the notions of dwelling and house, a performance occurred. Usually, in daily life, individuals regularly go to home. To change this ability, the performance is the action of not going to the home. It is called no-having home; because homeless is something different. After this experiment, The Action of Researcher was written. In this essay, the notions of the body and habitus are agued. The body is a thought as a living-body and human senses and evaluates the meanings through the operation of habits, which could fix the real potentials of body. Living body exists in space with a habitual and reflective knowledge. Basically, it could be said that body has habits. Habits are forms of embodied creative agency, shaping meaningful and purposive conduct, arising out of the interaction between the organisms. In addition, people sense and evaluate meanings through habits. In other words, human activity which is influenced by prior activity and in that sense acquired; contains within itself certain systematization by habits. With this definition of habit, habit and space create a new concept habitus. Performing bodies composes habitus with their habitual movements. So habitus could be read as an invisible text to understand relation between body and space. The potential of living body could find its own particular way. And sometimes fixed research and representation methods could bind the potential of living body. The dualism of subject and object cuts the contact between body and space. Even though, xvii

this dualism between subject and object is argued in this first essay, there is a paradox: The topic highlights the subject of the researcher. To break up this paradox, the second experiment was carried out. In the second experiment, called Walking: Tarlabaşı, the beginning problematic is how to represent the body contact with Tarlabaşı? It was claimed that there was a fixed language which had words like unsafe to describe Tarlabaşı. So was it possible to change the meaning of words with body contact? The experiment started with only walking. No recording tools such as camera were used. Then a voice record was taken during having a chat with a man, who was living in Tarlabaşı. It was discovered that walking without camera changed the perception of Tarlabaşı. The camera, sometimes, labels the body as a researcher, so the site could be perceived as unsafe. In fact, it is thought that unsafe could signs to different meanings for the researcher and for the man who lives there. During the sound record, the man used the word of unsafe, but with a very different meaning. He talked about the violence of police on him. In the second essay, From Researcher to Open Body, the starting point is experience. Experience is the area, that subject and object dualism is absent. There are two faces of experience. The first one is well-known methods of research or habitual ways of research and the second one is immanent plane. It is also like the paradox between subject and the body. However, if spanning in immanent plane were large, the design process would be unique. To make spanning in immanent plane larger, the body should be open to experience. There are various terms about body, besides how to use body concept is critical. Body is either a subject, which is constructed by culture and outer environment, nor a transcendental core. On one hand, there is a rigid term: Subject. And on the other hand an unknown knowledge is claimed about body: Inner body or transcendental body. Nevertheless, body is both a social and a unique thing that creates the centre of perception. Therefore, it is not only a subject or something that have a core. There are also some body concepts to understand the modes of body. Body-ekstasis is one of the most important one. Ekstasis, which is a Greek word, signs to an unstable body. Ekstasis body is a term that self and world, mind and body, and subject and object can t be specified in isolation from one another. To understand the body of the researcher who is open to the experience of contacting with the city, a new notion is created in this thesis: Open body. The open body could go beyond the habits and fixed ideas of habits. It depends on the purely embodied sensation of one s body, self, objects and others. Embodied sensation depends on reflexive and pre-conscious transaction between human and the world. There could be many ways to develop an open body. Conscious actions, which the researcher acts, could be explored to find out some ways. Taking photograph could be given as an example of conscious action. It is suggested that tools, such as camera, are similar with organs. So if the researcher use tools not to organize its experience but to discover it with the experience, tools might be used more creatively. Besides, the tools, which are not known as like as tools in daily life, could be used. Or sometimes tools might totally not used (like not using a recording machine in the second experiment). Furthermore, play could create a different time and space experience for open body. Because play is something which has its own xviii

rules, time and space. It could take the body out of the daily life and the body could be more open to the experience. In the third experiment Re-moving in Kumkapı, only movement was used for remapping the site. The movement was recorded by hidden camera. It could be said that the product and production occurred at the same time in this experiment. Movement was used to define the methodology of remapping, instead of using dance. Because dance could sign to a well known area. Besides, dance is only a subset of movement researches. The relation between architecture and space is similar like the relation between dance and movement. Because movement could be conceptualized as like as space. Movement has transitions between objective and subjective, experiential thinking which points out to the different cognitive and perceptual modes. Because of this property, movement could be used to research the space. Reversely, space could be used to research the movement. They have a reflexive relation. One affects the other when it has been affected. Therefore, there are many choreographers who create researches between movement and space. It could be claimed that these kinds of researches have created a transdisciplinary area in between dance, performance and movement researches. There are some traditional movement styles, which point out spontaneous movement or unconscious movement. Butoh dance and Katsugen could be given as examples. Spontaneous movement could get the body break out of its habitual neural/muscular pathways. So the body could be able to move in all possible ways. It is a fluid technique for freeing the body from all techniques. So it is a source of self knowledge. In the third essay, it is questioned that how movement could use in design process. So a new term is created: Discovering. Body is open in discovering; it is a form of motion. It is potential for both habits and movement beyond habits. Potential is significant. Because, potential is like a moment of liminality in which the open body is in between the socially constructed body (which is organized by habits) and the self. During discovering, the open body transcends the constructred body and in that transcendence, potentiality could be realized. The term of discovering is related with becoming. Because becoming is the state where the body and the others are effected at the same time. In becoming there is no subject and object. It is an organic whole and it is a process of change and movement. It is a new way of being that is a function of influences rather than resemblances. Discovering creates a new plane in becoming. It signs to a process, which is also a qualitative experience and a reflexive methodology. Discovering is a way of breaking out the habitual action of research. It creates confrontations between the body and the other things; the role of the body is to live through these confrontations. Therefore, there would be a pure connection and an organic interaction. It is theorized that new meanings could be found in discovering with the power of this connection. This thesis project could give an idea to understand open body and discovering. However, it could be internalized by experiencing it in a design process. Besides, the statements of these two terms could be changed or returned. In conclusion, it is expected that the terms are representations of experiments; so they carry qualitative potentials just as like as movement. xix

xx

1. GİRİŞ Mimari tasarım süreci içerisinde nasıl araştırma yapılır ve bu araştırma nasıl temsil edilir? Bu tez, bu sorunsalı bir boşluk gibi kavrayıp, anlamların yoğun olduğu kent parçalarının içinde hareket ederek oluşturuldu. Campbell in (2003) bahsettiği iz açılmamış yollar gibi; deneyimin kendisi ormanın en sık yerinden başlayan yolculuklara dönüştü: Şurasından burasından ormana girdiler ve ormanın en sık yerinin orası olduğunu gördüler. Böylece her biri iz açılmamış yollarda kendi deneyimini kendi kahramanlığıyla yaşayacaktı (s. 46). Araştırma yapma eyleminin ve bunun temsil edilmesinin, tasarım sürecinin birbiri içine geçen katmanları olduğu düşünülmektedir. Mimari tasarım, düşüncenin üretildiği bir süreç olarak düşünüldüğünde, düşüncenin dil ve başka araçlarla ifade edilişi onun temsili olarak tanımlanabilir. Karatani ye (2010) göre, yapı da dil gibi düşüncenin temsilidir. Ancak araştırma yapma eyleminin, tüm tasarım sürecinde ilksel olduğu düşünülmektedir. Kent ve insanla ilgili düşünceler üreten mimari tasarım süreci için, araştırma yapma eylemi sırasında kurulan ilksel temasın önemli olduğu ileri sürülmektedir. Dolayısıyla, bu tezde iz açılmamış yollarda deneyimi takip ederek; düşünme ve temsil alışkanlıklarından sıyrılmak ve kente bedenle temas ederek anlamlar kurmak araştırılmaktadır. Mimarlık ortamı içerisinde deneyimlenen tezin üretim sürecinde, mimarlık disiplininin aşılmasını sağlayan en önemli etken bedensel deneylere açık olmaktır. Deneyler şimdiye kadar kurulmuş olan anlamları, deney gerçekleşirken siler. Bu sayede, şimdiye, İstanbul a ve deneyi gerçekleştirene aittir; özerk ve bağımsızdır. İkinci önemli etken, dans deneyimi ve dans araştırmalarıdır. Dans deneyimi bireyin kendi bedeni ile çalışmasının yanı sıra, bir beden kavrayışı kazanarak mekâna, zamana ve ötekilere (kendi dışındakilere) bakışının dönüşmesini sağlayabilir. Belki de bu sebeple, dans ile ilgili kuramlar çoğunlukla sosyal bilimlerden farklı bir beden kavrayışı çizer. Beden, özne olarak konumlandırılmaz. Hem araştırma hem de temsil, dolayısıyla tasarım sürecinin tümü, bu kavrayışla sorgulanabilir. Bu çalışma bedenle 1

ilgili kavrayışın hareket deneyimiyle dönüştüğü kendi sürecini, deneyler ve denemeler olarak sunmaktadır. 1.1 Deneyler ve Denemeler Tezi, yolculuk haliyle yani bir süreç olarak sunmak üzere iki ana bölüm bulunmaktadır: Deneyler ve denemeler. Her iki bölüm de 01, 02 ve 03 olarak kodlanmıştır. Süreçte, deney bir (DNY01) ardından deneme bir (DNM01) yazılmıştır. Deney bölümleri, kentte gerçekleşen bedensel keşiflerin dökümüdür. Denemeler ise bu keşiflerden aldığı esinle, kavramların ve deneylerin birlikte yazı ile araştırılmasıdır. Deneyler ve denemeler bütünü şeklinde kurgulanan tezin tümü, hem araştırma hem de araştırmanın temsiline dair önermeler ve betimlemeler sunmaya çalışmaktadır. Sunarken de, kavramlar içerisinde hareket edilmeye çalışılmıştır. Bu yüzden her denemede (bedenden deneyime, deneyimden bedene, temsilden deneyime doğru) yeniden ve yeniden yola çıkılır. Bu yollarda kavramsal hareket yalnızca yön değiştirerek oluşmaz; aynı zamanda yeni kavramlar üretilir: açık beden ve buluş. Kavramlar; hem düşünme alışkanlıklarının yön değiştirmesine olanak sağlamak hem de özerk bir tez ortaya koyabilmek için üretilmiştir. İlk ve ikinci denemede, beden, alışkanlıklar ve deneyim sorgulanmış ve ikinci denemede açık beden kavramı ortaya koyulmuştur. Açık beden kavramı denemelerde ortaya koyulmuş olsa da; esas olarak kentte gerçekleşen deneylerin (DNY01 ve DNY02 nin) üretimidir. Üçüncü denemedeki buluş kavramı, açık bedenin DNY03:Yeniden Hareket Etmek: Kumkapı adlı deneyde deneyimlenmesi sayesinde ortaya atılır. Açık beden ve buluş gerçekleşmesi için sabit bir yöntemi olmayan, ancak sürekli araştırılan ve araştırılma sürecinin kendisini ortaya koyarak keşfini okuyucuya bırakan üretimlerdir (Şekil 1.1). Tüm deney ve deneme bölümleri tıpkı birer fragman gibi düşünülebilir. Okuyucu tek bir bölümü okuduğunda da, tüm bölümleri okuduğunda da tezin tümünün karakterini sezebilir. Bu anlamda tez, sırası ile okunabilir: Deney bir ardından deneme bir; deney iki ardından deneme iki gibi Ya da deneyler bölümü okunduktan sonra denemeler bölümü okunabilir. Okuma akışı okuyucuya bırakılmıştır. 2

Şekil 1.1 : Deneyler ve denemeler. Her bir deney üç ana bölümden oluşmaktadır: Başlangıç problematikleri, deneyimin dökümü ve sonuç problematikleri. Bu bölümler yazılırken olabildiğince yalın bir anlatım kullanılmaya çalışılmıştır (Şekil 1.2). Şekil 1.2 : Deneyler. Denemeler bölümlerinde, iki deneme arasında bakış açılarında bazı dönüşümler gerçekleşmiştir. Örneğin, birinci denemede özne ve nesne dualizminden bahsedilmiştir. Ancak başlık Araştırmacının Eylemi olarak seçilmiştir. Denemenin başlığı, söyleminin aksine, araştırmacıyı özne olarak konumlandırmaktadır. İkinci denemede bu durum fark edilmiştir. Bunun kırılması için, özne ve nesne ayrımının ortadan kalktığı deneyimden hareket edilmiştir. Bu denemede de beden kavramı irdelenmiş; ektase beden ve esrik beden tanımları üzerinde durulmuştur. Ancak yeni 3

bir kavram üretilmiştir: Açık beden. Açık beden, yaşayan beden olarak indirgenen bedeni başka bir boyuta taşır. Açık beden, spontane hareketin olduğu, öğrenilmiş hareketlerin ve alışkanlıkların kırıldığı deneyime açık bir bedendir. Beden nasıl açık olur? Bu soruya yanıtlar üretmek üzere, eş zamanlı olarak üçüncü deney gerçekleştirilir. Konuya bakışın evrilişi üçüncü denemede de devam etmektedir. Üçüncü denemede tüm deneylerin geldiği son nokta, temsil düzleminden yeniden tartışmaya açılır. Temsilin izleyici üzerindeki etkisi 1 üzerinde durulmuştur. Temsilin deneyimi taşıdığı oranda güçlü ve etkileyici olduğundan bahsedilmiştir. Deneyimi taşıyan bir temsil üretmeye örnek olarak ürün ve üretimin eş zamanlı olduğu buluş gösterilmiştir. Buluş, alışıldık hareketlerin kırılmasıyla gerçekleşebilecek bir deney alanıdır. Oluş kavramı ile ilişkilidir. Hareketin ne bağlamda ele alındığı dans araştırmaları ve dans kuramları ile anlatılmaya çalışılmıştır. Okurun, denemelerin başlığındaki evrime, ilk denemedeki kavramların birbiriyle daha ilişkisiz oluşuna ve ikinci denemede ilk denemenin zaman zaman çürütülmesine şahit olmasının önemli olduğu düşünülmektedir. Sonuç olarak, gerçekleşen deneyler (DNY01, DNY02, DNY03) ışığında, buluşu bir yöntem olarak tanımlamak yerine bazı önermeler sunulmuştur. Önermeler kavramın cisimsiz gövdesidir. Bunlar buluşun bu araştırmada oluşan değişebilir, azalabilir, çoğalabilir anlam belirmeleridir (Şekil 1.3). Şekil 1.3 : Denemeler. 1 Temsil bir fotoğraf, bir film ya da resim olabilir. Burada izleyicinin temaşa ettiği bir temsilden bahsedilmektedir. 4

2. DENEYLER 2.1 DNY01: Yokevlilik Üzerine 2.1.1 Başlangıç - Evin kullanıcısı olarak birey için evin anlamı nedir? - Mülkiyet ve paha gibi kavramlara sahip olan kent içerisindeki konut ile ev arasında bir fark var mıdır? - Birey/ beden ve konut/ ev arasında paralel bir ilişkililik var mıdır? Bu problematikler ile başlamış olan ev araştırması için bir eve gitmeme deneyimi gerçekleştirildi. 2 Zihinde canlandırılabilen, idealize edilmiş olan bir evsizlik deneyimini tekrar etmenin mimetik bir eyleme dönüşme olasılığından dolayı, deneyime evsizlik yerine yokevlilik ismi verildi. Yokevlilik yalnızca bir eve gitmeme eylemi olarak düşünüldüğü için, dış mekânda kalmak, uyumak ya da uyumamak gibi deneyim sürecinde gerçekleştirilecek eylemlere dair bir ön karar alınmadı. Deneyimin gerçekleşeceği alana da karar verilmedi; ancak gündelik hayatın akışı dahilinde süreç Beyoğlu nda başladı. 2.1.2 Deneyimin dökümü 2.1.2.1 Gün 1 İlk gün, gün bitiminde eve dönülmeyeceği farkındalığı ile başladı. Hava soğuk olduğu için fiziksel koşullara hazırlıklı olunarak evden çıkıldı. Alışıldık biçimde, okula ve oradan da Beyoğlu İstiklal Caddesi ndeki bir çaycıya gidildi. Burada karşılaşılan A ve F ile sohbet edildi, birlikte yokevlilik hakkında konuşuldu. A projeye kendi isteği ile katıldı. 2 Bu deneyim İpek Kay ve Nil Şensu ile Mimari Tasarım Programı dersi olan, Prof. Dr. Ayşe Şentürer ve Araş. Gör. Bihter Almaç ın yürüttüğü Mimari Tasarım Stüdyosu adlı derste, Kentsel Konut; Yeniden Bugün; İstanbul konusu için sunulmuş bir projede yer almaktadır. Yokevlilik tarihi 06.01-07.01, proje bildirisinin yazılma tarihi 15.01.2011 dir. Projede gerçekleşen ve bildiride bahsi geçen tekil deneyim, bu çalışma kapsamında yeniden üretilmiştir. Bir ekip çalışması halinde üretilmiş olan bildiriye ve projenin kendisine http://depotarla.blogspot.com/ adresinden ulaşılabilir. 5

A yirmi dört yaşındadır; İstanbul da arkadaşları ile aynı evde yaşamaktadır ve İstanbul Teknik Üniversitesi nde mimarlık öğrencisidir. F altmış yaşındadır. Sinema ve tiyatroda çalışmalar yapan oyuncu ve yazardır. Uzun yıllar palyaço olarak sokak performansları gerçekleştirmiş ve on yıla yakın bir süre tiyatronun sahne arkasında yaşamış olan bir evsizdir. Evsizin evi F nin daveti üzerine Cihangir deki evine gidildi. Isıtması ve elektriği bulunmayan, çeşitli apartman blokları arasında kalan tek katlı ve tek odalı bu eve F tarafından değişik bir şekilde yerleşilmiş olduğu görüldü. Çalışma odası, oturma odası, salon, yemek odası, yatak odası olan tek odadaki yatak, perde asmak için kullanılan korniş tarafından çerçevelenerek geri kalan şeylerden kalın bir perde ile ayrılıyordu. Bu uyuma alanının ikliminin daha ılık olmasını sağlıyordu. Duvarlar ve tavan renkli kumaşlar ile kaplandığı için, tüm iç hacim bir cenine benziyordu. Bazı duvar bölümleri askı monte edilerek gardolaba dönüşüyordu. Kıyafetler kumaşların arkasında kaldığı için bir çeşit gömme dolap sistemi oluşturulmuştu. Tek hacmin açıldığı teras kuru dallar ve canlı küçük ağaçlar ile kaplıydı (Şekil 2.1). Şekil 2.1 : Evsizin evi. Fotoğraf: Gülşah Aykaç, İstanbul, Şubat 2010. Buradan ayrıldıktan sonra, İstanbul un ortasında olağan halinden farklı bir uzamda hissedildiği konuşuldu. Yolda karşılaşılan M ile proje paylaşıldı. Yokevlilik ve bir önceki durak hakkında bilgi edinen M ile ısınma ve tuvalet gibi bedensel ihtiyaçların karşılanması için M nin Cihangir deki evine gidildi. 6

M kırk yaşındadır. Tiyatrocu ve senaryo yazarıdır. Beyoğlu nda bir sahaf dükkânı vardır. Evli (hem medeni halinin hem de mülkiyet durumunun karşılığı olarak) ve eşi ile aynı evde yaşamaktadır. M nin evi Gündelik hayatta yalnızca alışveriş yapılan bir tanıdık olarak M nin evine ilk kez gidildi. Geniş bir açı ile İstanbul boğazını gören bir sokaktan geçilerek gidilen ev, bir apartmanın ikinci bodrum katındaydı. Paha açısından daha az değerli olduğu düşünülen bu ikinci bodrum kattaki ev bir yatak odası, boş bir kütüphane odası, mutfak ve oturma hacminden oluşuyordu. Kütüphane odasındaki kitap raflarının boş olmasının nedeninin, kitap okuma eyleminin çalışma saatleri içinde yani sahaf dükkânında geçmesi ve M nin kitaplar üzerinde mülkiyet hissetmemesi olduğu öğrenildi. Bedensel ihtiyaçlar giderilip, ikram edilen çay içilerek ev üzerine konuşulduktan sonra, gece saat iki civarında A ile yeniden sokağa çıkıldı. Tanıdık bir mekân olan İstiklal Caddesi nde, hafta içi gece yürürken güvensiz olarak nitelendirilebilen ara sokaklarda tedirginlik hissedilmedi. Kent eve gidilmedikçe bir güvenlik algısı kazanıyordu. Tünele varıldığında B arandı. B otuz iki yaşında bir müzisyendir. Galata da bir handa kayıt stüdyosu vardır. Kira ödediği veya sahip olduğu bir konut yoktur. Çamaşır yıkama ve banyo yapma gibi eylemler için Ataşehir de yaşayan arkadaşının evini kullanır. Akustik panel kaplı duvarları olan, çift kapılı, müzik ve kayıt aletleri ile dolu olan bir hacimde uyumaktadır. B nin evi B ye proje ve han içerisinde bir yerde uyuma isteği anlatıldı. Bunun üzerine B, tek kişilik koltukların bulunduğu küçük bir oturma alanında ısıtıcı çalıştırdı. Kısa bir süre sonra yorgan olarak kullanılan paltolar ile uyundu. F, M ve B ile bir eve gitmeme deneyiminin akışında karşılaşılması, evleri ile değişik ilişkiler kurmuş olan bu kişilerin kişiselleştirdikleri yaşam alanlarına konuk olunmasına olanak verdi. Hem tanıdık olan kent parçasıyla, hem de tanıdık olan bu kişilerle alışık olunmayan bir ilişki kuruldu. Yokevlilik fiziksel koşullarla, bedensel ihtiyaçlarla ve güvenlik gibi kente dair kalıplaşmış algılarla yüzleşmenin ötesinde; 7

kendin ve ötekilerle kurulan ilişkinin eğilmesine olanak tanıdı. A ile birlikte projeye bir gün daha devam etme kararı alındı. 2.1.2.2 Gün 2 İkinci gün, ilk gün olduğu gibi bir plan veya hazırlık yapılmadı. Ancak evden, evde yapılan eskiz yapmak, kitap okumak gibi eylemleri yokevlilik deneyiminde de gerçekleştirebilmek üzere boya, kitap, defter gibi malzemeler alındı. Okula gitme, başka kişilerle karşılaşma ve vakit geçirme gündelik hayat dahilinde gerçekleştirildi. Saat 18.00 dan itibaren, yani ötekiler evlerine gitmeye başlamasından itibaren, yokevlilik projesi dahilinde A ile buluşulup, İstiklal Caddesi nde yürünmeye başlandı. Çiçekçinin merdiveni Bir çiçekçi burada satış yaptığı için çiçekçinin merdiveni olarak adlandırılan merdiven, Tünel de daha önce vakit geçirilmeyen bir mekândır. İki tarihi bina arasında kalır. Kentliler için de bir oturma alanı değildir. Gece sonunda satılmayan buketler, çiçekçi tarafından merdiven basamağında bırakılır (Şekil 2.2). Şekil 2.2 : Çiçekçinin merdiveni. Fotoğraf: Gülşah Aykaç, İstanbul, Şubat 2010. Bu mekânda uzun süre oturularak, daha önce evde yapılan bazı eylemler kitap okumak gibi- gerçekleştirildi. Başlangıçta tek bir basamak oturmak üzere kullanılırken, vakit geçirdikçe yaslanmak, defter koymak gibi ihtiyaçlarla birçok basamak kullanılmaya başlandı. Merdiven zaman geçirdikçe kişiselleştiriliyordu. 8

Bu mekânda otururken sonraki durağın, oturulan yerden görünen otopark olması planlandı. Otopark Çiçekçinin merdivenine yakındır. Galata dadır. Kameralı güvenlik sistemi vardır; ancak kolaylıkla araçsız yani yaya olarak girilebilir. En üst katında panaromik Tarihi Yarımada ve Haliç manzarası bulunur. Park etmiş bir aracın sahibi gibi davranarak, otoparkın en üst katına çıkıldı. Bu katta kameralar tarafından en az görüntülenebilecek alan seçildi. Yalnızca araçların bulunduğu dümdüz büyük bir yüzeye sahip terasta geçirilen süre, zaman mekân algısının yeniden sorgulanmasını sağladı. Saatin gece yarısını geçiyor olması ve bir önceki yokevlilik gününün bedensel etkileri nedeniyle uyuma eylemini gerçekleştirmek üzere havaalanına gidilmesi planlandı (Şekil 2.3). Şekil 2.3 : Otopark. Fotoğraf: Gülşah Aykaç, İstanbul, Şubat 2010. Otobüs Havaalanına ulaşım için kullanılan otobüs, bir ara durak olarak düşünülmemişti. Fakat gündelik hayatta yol, başı ve sonu olan bir süreçken; yokevlilik deneyimi akışında paylaşılan bir süreye dönüştü. Otobüs ise yalnızca bir araç olarak algılanıyorken; yokevlilik sırasında, aynı zamanda böyle bir paylaşımın gerçekleştiği 9

ve paylaşımı gerçekleştiren bir mekân olarak deneyimlendi. Sürücü de dahil olmak üzere, üç dört kişinin bulunduğu araçtaki herkesle bir iletişim kuruldu. Havaalanı Yokevliliğin getirmiş olduğu ve sonradan tanımlanan güven duygusu ile güvenlik kontrolünden geçildi. Dış hatlar bölümü bekleme salonuna gidildi. Uyuma eylemini gerçekleştirmek için, malzemesi ve boyutundan dolayı rahat olduğu düşünülen bekleme koltukları dolu olduğundan, görece daha az konforlu olan bekleme koltuklarında oturulmaya başlandı. Yoğun ışık, temizlik makinesi sesleri, diğer yolcuların sesleri, güvenlik görevlilerinin sıklıkla alanda yürümesi ve uçuş anonsları eşliğinde uyundu. Bulunulan en sıcak mekân olması ve tuvaletin mevcudiyeti gibi etkenler bedensel konforu arttırdı. Sabah olduğunda ilk otobüsü beklemek üzere dışarı çıkıldı; fakat soğuktan dolayı tekrar içeri girildi. Beklemenin yasak olduğunu söyleyen bir güvenlik görevlisi tarafından uyarıldıktan sonra, tekrar dışarı çıkıldı. İlk otobüs ile saat sabah altıda Taksim e ve oradan da ev lere dönüldü. Yokevlilik deneyimi ışığında, başlangıçta sorulan problematiklere bazı yanıtlar aranabilir (ve bu yanıtlar yeni problematikler doğuracaktır). Konutun bedensel olarak nasıl deneyimlendiği tekil olarak değişir. Ve her bireyin tekil olarak ürettiği anlam, o kişinin aynı zamanda evidir denilebilir. Ev ve konutun anlamını ve dolayısıyla ayrımını belirleyen şey de onun nasıl özerk olarak deneyimlendiği olabilir. Fakat konut kelimesinin anlamı, iktidarın belirlediği çoğul anlamlar üzerinden tanımlanan (mülkiyet gibi); ticari değer üzerinden pazarlanan bir meta olarak üretilirse; konut birey ile ilişkilendirilebilirken, ev ise beden ile ilişkilidir denilebilir. Öyleyse, evin beden ile ilişkili olduğu kabulüyle, çok temel bir kavrama yani bedene tartışmayı yönlendirmek, ev in anlamının yeniden ve yeniden üretilebilineceğinin göstergesi olabilir. Çünkü ev bedenin kendisi ile yer değiştirebilir; ev bedenin kendisi olabilir. Yokevlilik ile gerçekleştirilen deneyimin bir evsizlik deneyimi olduğu söylenemez. Yokevlilik, eve gitmenin karşıtı değil; ancak onu ters yüz eden bir eylem olarak bir eve gitmeme eylemi şeklinde tanımlanabilir. Eylemlerin yerine yeni eylemlerin geçmesinin ve alışıldık hareketlerin böylelikle kırılmasının, bu deneyimde algılarının 10

değişmesine, kent ve ötekilerle yeni ilişki biçimleri kurulmasına olanak tanıdığı görülür. 3 2.1.3 Sonuç - Beden "konut"undan çıkarsa özgürleşebilir mi? - Bedenin özgürleşmesiyle kent ev olabilir mi? 2.2 DNY02: Yürümek: Tarlabaşı 2.2.1 Başlangıç - Tarlabaşı için kullanılan dil (tehlike ya da güvenlik ifadeleri gibi) çözümlenebilir mi? - Bu çözümleme nasıl gerçekleşir? - Süreç nasıl temsil edilir? 2.2.2 Deneyimin dökümü 2.2.2.1 Yürümek Sorunsalların belirlenmesinin ardından, araştırmaya alanda yalnızca yürüyerek başlama kararı alındı. Bu yürüyüş sırasında hiç bir kayıt cihazı kullanılmadı. Kayıt cihazı kullanmamak öncelikle hissedilmesi muhtemel olan güvensizlik hissine karşı alınan bir önlemdi. Fakat akşam saatlerinde gerçekleşen yürüyüş sırasında, kayıt cihazı kullanmamanın yürüyüşü gerçekleştiren araştırmacıyı, araştırmacı kimliğinden mahalleli olma konumuna yaklaştırdığı düşünülmektedir. Özne-nesne ilişkisini dönüştüren bu bedensel varoluş, güvenlik-güvensizlik hissini de dönüştürmüştür. Tarlabaşı nın (Tarlabaşı Bulvarı, Tepebaşı ve Dolapdere ye kadar tüm yapı adasının) hemen hemen her sokağında gerçekleşen yürüyüşte, sokakların her birinin bütüne dair ipuçları taşıyan, ancak birbirinden çok farklı oldukları keşfedildi. Yürüyüş sırasında Tarlabaşı nın neden tehlikeli olduğu ve tehlike kelimesinin kendisi temsile dökülmediği gibi sorgulanmadı da. Bunun yanı sıra, bir kayıt cihazı taşımamak, yürüyüşün bir oyuna dönüşmesini kolaylaştırdı. Tedirginlik hissedilen yerde, manavdan birkaç tane elma satın alındı. Mahalle sakinlerinin tümüyle göz teması 3 İlk gün özellikle kişilerle ve ikinci gün özellikle mekanlarla gündelik hayattan farklı bir ilişki kurulduğu düşünülmektedir. A: Ali Aslan/ F: Fuat Onan/ M: Murat Veli/ B: Burhan Hasdemir. 11

kuruldu. Tedirginlik hissi, öğrencilerin yaşadığı sokaklarda azalırken; işgal edildiği düşünülen ve yapısal olarak iyi durumda olmayan binaların olduğu sokaklarda arttı. Tedirginlik hissinin artıp azalıyor olması, yürüyüşün yönelim ve ritmini de etkiledi. Bu deneyimin üretilmiş dil le ilişkisi nedir? Soruyu araştırmak üzere Y ve Ö ile bir sohbet gerçekleştirildi. Kayıt cihazı kullanılmayan, sadece yürüyüş ve taklitle gerçekleşen ilk deneyimin tam tersi bir deneyim olarak; araştırmacı konumunda, bedensellikten uzak, ses kayıt cihazını saklamadan kullanarak, Tarlabaşı nın yerlisi olan bir kişi ile Tarlabaşı hakkında bir sohbet gerçekleştirildi. Tarlabaşı na yabancı olmayan bir kişi dili nasıl kullanıyordu? 2.2.2.2 Kayıt Gerçekleştirilen ses kaydı yazıya aktarılmış ve sonrasında kullanılan dil üzerinde yeniden düşünülmüştür. Bölüm 0: Ö: Bak kaydediyor. Y: Kaydetsin. Sorun değil ya bir korkumuz yok. Bölüm 1: Ö: Hep böyle şey yani Çok büyük bir şehir olduğu için çok büyük olasılıklar var. Hem de böyle birden bire çok küçük bir grupta kapalı bir şekilde sıkışmış bulabiliyorsun kendini. Y: Bariz gettolar var. Her sokakta bir getto var biliyor musun? Ö: Tabii, hepsi yani anlatabiliyor muyum yani? Yani şey Bunları kırmak lazım yani. Bazen şey gibi yaşamak lazım.. Hani bu İstanbul G: Yani mesela benim şimdi oraya girmem bu saatte niye tehlikeli Y: Yani bu saatte Tarlabaşı na girmen biraz... Sonuçta orda bir şiddet uygulanması olmayacak. Şiddet uygulanması dediğimiz şey ne? Bir gasp edilirsin G: Haa... Bölüm 2: Y: Bulunduğun bölgeyi terk edemiyorsan sen, ortak olarak, aynı düşünceye sahip insanlar yan yana gelerek kendi yaşam alanını korumaya çalışıyor. Baktım çingeneler, adam hap almış esrar almış Çingene Onlar sürüyle üstüme geldi, elimde bıçak, kafam kanıyor. Polise kendimi ifade ettim. Polis beni götürdü karakola. Hastaneye gitmem lazım, başım kanıyor filan, yok Bırakmıyor. Adam diyor, bu adam Diyarbakırlı. Kusurlu o Oysa o şirret gasp amacıyla Karakolda yattım. Üç gün... Cuma akşamı... Pazartesi sabah çıktım. Derken cebimde iki yüz dolar param vardı. Çıktığımda ise iki yüz dolar parayı sokaktaki adama, çingeneye ve yahut da ihtiyacı olana kaptırmadım da Bölüm 3: Y: İnsana can gözüyle bakıyor. Ben eskiden derdim. Çocuğum derdim, kirlenmeyeceğim derdim. İnan büyümemek isterdim. Süre içerisinde can olayım dedim. Yani ben canım dedim. 12

İnsanlardan beni ayıran şey ten olmamalı. Bırak din, dil, kültür; inanç, gelenek ve görenek olarak da İnsanım dedim baktım olmuyor. İnsanı da bıraktım. Canım dedim. Şimdi hiç im. Hiç olarak baktığım zaman hayata çok farklı bakabiliyorum. Herkesle empati kurabiliyorum. En aykırı görünen insanlarla bile iletişim kurabiliyorum. Dayattığın bir şey kalmıyor karşı tarafa. Bölüm 4: Sokaktan geçen adam: (Selam verir). Y: (Selam verir). Sokaktan geçen adam: Nereye gitti sizinkiler? Y: Onlar şeye gittiler Sokaktan geçen adam: Nereye gittiler ya? Sigaran var mı? Y: Tabi tabi Sokaktan geçen adam: (El ile selamlar ve gider). Y: Berber. Sabaha kadar içiyor adam, sonra tıraş ediyor. G: (Güler) Y: Sonra birinin kulağını kesti G ve Y: (Gülerler) 4 (Url-1, 2012) Bölüm 0 da, kayıt cihazının saklı olmadığı ve masada bir röportaj değil sohbet ortamı olduğu ifade edilir. Bölüm 1 de her bireyin kendi kapalı grubunda yaşantısını sürdürdüğünü belirten Ö, birçok bireyin birçok bölgeye temas etmediğini anlatmak ister. O sırada Y ye Tarlabaşı na geç bir saatte (saat 22.00 de) girmenin neden tehlikeli olduğu sorulur. Y orada şiddet uygulanmayacağını ve en çok gasp edilineceğini ifade eder. Y nin tarif ettiği şiddetin, araştırmacının şiddet tanımından farklı olduğu; gasp edilmeyi şiddet ya da tehlike olarak görmemesinden anlaşılmaktadır. Tarlabaşı ndaki yaşantısı üzerinden tanımladığı şiddet Y için farklıdır. Bölüm 2 de; Y, Tarlabaşı nda yaşadığı en büyük şiddeti anlatır. Burada ona şiddet uygulayan; orada yaşayan ve kendisi gibi değer şokuna uğradığını bildiği kişi değildir. Bu bölümde, Y nin de gerçekte bir şiddet uyguladığı (elime bıçak aldım ifadesinden) ve oradaki yaşantıda bu durumun gündelik bir durum olabileceği; dolayısıyla araştırmacı için tehlikeyi de en fazla gasp edilmek olarak gördüğü düşünülmektedir. Bölüm 3 te; kimlik ile ilgili fikirlerini anlatan Y nin bütün konuşmalarda her ne kadar kimliksiz olmaya çalıştığını ifade etse de- bir öteki 4 Kayıt bölümü konuşma kaydından yazıya olduğu haliyle aktarılmıştır. Tarih: 16.04.2011. Yer: Çaycı, Beyoğlu, İstanbul. Kişiler: Ö: Özerk Sonat Pamir; tiyatrocu ve dansçıdır. G: Gülşah Aykaç; araştırmacı. Y: İsminin açıklanmasını istememiştir. 1999 da Diyarbakır dan Tarlabaşı na göç etmiştir. Kaynak: http://f-tez.blogspot.com/2012/10/link1-dny02-montaj.html 13

kavrayışı olduğu dikkat çeker. Bölüm 4 te; Y, sokak yaşantısının akışını konuşmaya yansıtır. Mahalleli olma durumu tüm bölümlerde okunabilir. Mahalleli olma, kolektif olarak üretilen bir durumdur. Dil, kültür, cinsel tercih, din üzerinden ne kadar farklı kimlik üretilmiş olursa olsun; mahalleli olma dışsal olarak üretilen imgelerle birlikte kentin diğer tüm katmanlarından birlikte etkilenme halidir. Bir çeşit çokluktur ve mahallenin sınırlarından kentin tümüne yayılır. Kendi dinamiği ve anlamları, dışarıdakinden farklı olabilir. Örneğin şiddet diye tanımlanan davranış türü mahalle için olumsaldır. Öte yandan mahalle dışındaki bir birey için dilde üretilmiş haliyle kalır ve birey bu dili güvensizlik hissiyle bedenselleştirebilir. Yabancı madde kullanımı, ekonomik olarak düşük bir seviyede olmak, işsizlik, dışlanma gibi durumlar da olağandır. Bu durumlar, mahallelinin yaşantısında olumsuz bir çerçeveleme değildir. Araştırmacı için buradaki olumsal yaşantının kendisi tehlikeliyken, mahalleli için durum başkadır; örneğin üst yapının güvenlik organında çalışan bir kimse tehlikeli tanımını karşılayabilir. Araştırmacı için tehlikenin; mahalle yaşantısına bedensel olarak katıldıkça azalmasının ve dönüşmesinin nedeni üretilen dilin farklı kodlar barındırması ve deneyim yoluyla bu kodların farkına varılması ve aşılması olabilir. Bu kodların farklılığını deneyimleyen araştırmacı, kendi özne konumundan mahalleli olma haline yaklaşmıştır. 5 Dolayısıyla araştırmacının tehlike kavrayışı da deneyim içerisinde yıkılıp yeniden yapılanmalarla değişip dönüşebilir. 2.2.2.3 Montaj Mahallede yaşayan bir bireyle gerçekleşen konuşmayı kaydetmek, Tarlabaşı na dair üretilmiş dil üzerine yeniden düşünmek için bir yöntem olabilir. Tarlabaşı nda bedensel olarak var olmak ise, Tarlabaşı na dair üretilen anlamların yeniden üretilmesine olanak tanıyabilir. Bu iki deneyim tam olarak zıt değillerse de, sorunsallar hakkında birbirinden farklı betimlemeler taşırlar. Bu iki deneyimin bir zeminde çarpışması için yöntem olarak, başka bir görüntü üzerine ses montajı yapıldı (Şekil 2.4). 5 Ancak bu öteki ve ötekileştirmeden farklı bir durumdur. Araştırmacı için mahalle hala ötekidir. Y nin de bir öteki bilinci olduğu sohbetin dökümünden okunabilir. Öyleyse ben duygusu mevcut olduğu her an öteki de mevcut olacaktır. 14

Şekil 2.4 : Montajdan kareler. 6 2.2.3 Sonuç - Salt yürüme eyleminin kendisi Tarlabaşı için üretilen dil e dair bir temsil olabilir mi? 2.3 DNY03: Yeniden Hareket Etmek: Kumkapı 2.3.1 Başlangıç - Kumkapı da hareket ile haritalama nasıl gerçekleşir? 2.3.2 Deneyimin dökümü Kumkapı da yeniden haritalama konulu bir proje için, dansçı ve mimarların olduğu bir ekip oluşturuldu. Ekip, E, Ö, I, A ve G den oluşmaktaydı. 7 Kumkapı da hareket 6 Video http://f-tez.blogspot.com/2012/10/link1-dny02-montaj.html adresinden izlenebilir. 7 Y. Doç. Dr. İpek Akpınar ve Araş. Gör. Gül Neşe Doğusan ın Remapping İstanbul adlı yüksek lisans dersinde, bir ekiple hazırlanmış olan Remapping Kumkapı adlı projesi konusu için gerçekleştirilen projedir. Ekipteki kişiler: A: Ali Aslan, İTÜ Mimarlık Fakültesi Mimarlık Bölümü öğrencisi. E: Erdem Gündüz, Mimar Sinan Üniversitesi, Modern Dans Yüksek Lisans Bölüm öğrencisi, dansçı ve koreograf, Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları Derneği üyesi. I: Işıl Uysal, İTÜ Mimari Tasarım Yüksek Lisans Programı mezunu, Maltepe Üniversitesi Mimarlık Fakültesi, Mimarlık bölümü araştırma görevlisi. O: Ömer Uysal, Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları derneği kurucu üyesi, dansçı ve koreograf. 15

etmeden önce deneyime dair tek tasarım, bir ön karar alınmaması ve alanda doğrudan hareket etmeye başlanması oldu. Kayıt konusu ekip içerisinde tartışıldı. Ekipten bir kişi, ortak çanta ve küçük bir fotoğraf makinesi taşıma görevini üstlenecekti. Ve fotoğraf çekme eylemi, yürürken ya da diğerleriyle harekete katılarak yani doğal bir akış içerisinde dikkat çekmeyecek şekilde (neredeyse gizli) gerçekleşebilecek; ayrıca tüm kişiler tarafında istenilen sırada ve zamanda üstlenilebilecekti. Harekete terk edilmiş bir otopark alanında bedensel olarak ısınarak başlandı. Isınma hareketi omurganın, yüz kaslarının hareket ettirilmesi, pelvis bölgesinin açılması, parmakların açılması şeklinde devam etti. Burada sokaktan geçen birkaç kişi, tekrar aynı sokaktan geçerek ısınma hareketlerinin bir kısmını izledi. Bu ani izlenme hissi, alanda daha çok insana açık olarak gerçekleşecek harekete yeni bir koşul getirilmesini sağladı. Hareketi gösteriye çevirmemek için başkalarıyla doğal bir iletişim kurulması kararlaştırıldı. Bu iletişim gözleri kaçırmamak, teatral bir yüz ifadesi takınmamak, bedenini alandan soyutlamamak, istenirse konuşmak yoluyla sağlanabilecekti. Hareketi gösteriye çevirmemek ve dolayısıyla mekânı da sahneleştirmemenin önemli olduğu konuşuldu. Terk edilmiş otopark alanından (yine planlanmadan) bir oyun ile yürümeye başlandı. Bu oyun rotası ekibi istasyonun çıkışındaki meydana kadar götürdü. Oyun, ısınma hareketlerinin devamı şeklinde gerçekleşti. Kaldırımlar arasında zıplamak, pencere demirlerinin kenarına tutunmak gibi mekânın kendisinin ritmi oyuna dönüştü (Şekil 2.5). Şekil 2.5 : İstasyon çıkışındaki meydan. Fotoğraf: Ali Aslan, düzenleme: Gülşah Aykaç, Kumkapı, İstanbul, Aralık 2011. Bu oyun, ekibi küçük bir meydana getirdi. Meydanda bir kahvehane ve yoğunluklu olarak küçük ölçekli ticari mekânlar bulunmaktaydı. Trenin istasyonda durması ile 16

hareket halindeki insanların aniden artışı; kahvehanedeki insanların ya da esnafın çıkıp küçük ve değişen gruplar halinde oyunu izlemeleri oyunu etkiledi, yönlendirdi. Tezgâh üzerinde satış yapan bir kişinin I ya ne yapıldığını sorması üzerine, I hareket edildiğini belirtti. Kişi tüm meydana seslendi: Hareket ediyorlar. Bu küçük diyalog alışılmamış şekilde hareket edenlerle iletişim kurma isteğini arttırdı. İzleyen kişilerin, kameraların nerede olduğunu ve yapılan dansın nasıl bir dans olduğunu yüksek sesle birbirine sordukları duyuldu. Bir süre sonra ekip, birbiriyle göz teması kurarak meydandaki bu oyunu bitirme kararı aldı ve yakındaki bir çaycıya gidildi. Burada, sonraki mekânın daha çok turistik olarak tariflenen meyhanelerin bulunduğu Kumkapı Meydanı olmasına karar verildi. Gerçekleşecek hareketin nasıl bir hareket olacağı yine önceden tasarlanmadı. Meydanda, meyhanelerin önünden geçilerek Katsugen 8 hareketleri ile bir sokağa doğru yürünmeye başlandı. Yürüyüşteki bu gündelik hayatın dışında olma hali etraftakiler tarafından dikkat çekti. Kişiler arasındaki mesafelerin açılması kararı alındı. Böylelikle esnafın kaldırımda oturduğu ve bir pazarı andıran sokaktaki tüm insanlar için, hareket eden kişilerin bir gösteri grubu olarak değil; farklı şekilde yürüyen kişiler olarak görüleceği düşünüldü. İki kişi arasında üç dört metre kadar mesafe bulunmaktaydı. Bu ekipteki her kişi için güvensiz bir alan oluşmasını sağladı. Sahne yaratılmasını engelledi. Bir süre sonra ekibin yanında zaman zaman çocuk grupları oluştu ve dağıldı. Yürüyüş sırasında herhangi bir gizli çekim yapılmadı. İstasyonun bulunduğu meydandakine benzer yorumlar işitildi. Mahalle sınırlarının dışına çıkıldığı hissedildiğinde geri dönüldü. Kumkapı meydanında istasyon çıkışının bulunduğu meydandaki gibi kalınmaması, başka bir sokağa doğru yürümeye başlanması dikkat çekicidir. Bir sonraki mekân olarak, araç trafiğinin yoğun olduğu bir cadde seçildi (Şekil 2.6). Burada dar bir kaldırımda, sıralanarak, duvar önünde küçük hareketlerle yeni bir oyun oynandı. Duvardan hareketlenen bedenlere, kaldırımda yürüyerek geçen bireyler küçük tepkiler verdi. Ancak yoldaki araçları kullanan kişilerden bir tanesi korna çalarak sorular sordu; fakat cevap alamadan trafiğin akışına karıştı ve gitti (Şekil 2.7). 8 Katsugen ile ilgili bilgi üçüncü denemede verilmektedir: 3.03. DNM03: Buluş. 17