işçi bülteni Faşist baskı ve terör bizi yıldıramaz! OSB -İ M E S Patron kurşunladı, polis terör estirdi, yargıçlar tutukladı...

Transkript

1 OSB -İ M E S işçi bülteni İşçi Bülteni Özel Sayı 458 HAZİRAN 2009 Patron kurşunladı, polis terör estirdi, yargıçlar tutukladı... Faşist baskı ve terör bizi yıldıramaz! Patron kurşunladı, polis terör estirdi, yargıçlar tutukladı. Son birkaç gün içerisinde sınıf çalışmamıza yönelik gerçekleşen saldırıların özü özeti böyle. Saldırıların izlediği bu hat, sermaye düzenin tüm bir sınıf özünü ve kimliğini, ayrıca çalışma tarzını ortaya koyuyor. Çok açık ki, devlet aygıtı ve onun kolluğu patronların hizmetinde işçi sınıfının, emekçilerin ve Kürt halkının mücadelesinin karşısındadır. Bunun için Sabra patronu fabrikanın önünde bildiri dağıtan devrimci işçilere kurşun yağdırırken polisin işi Sabra patronunu korumak oluyor. Sabra patronu elini kolunu sallaya sallaya polis korumasında dolaşırken, Sabra Tekstil önünde saldırıyı protesto edenlerin üzerine kurşun, gaz bombaları yağdırıyor. Büyük bir sınıf kiniyle coplayıp gözaltına alıyor. Gözaltında işkencelerini sürdürüyor, avukatları taciz ediyor. Ondan sonra da cübbeli terör devreye giriyor. Gözaltına alınan yoldaşlarımız sudan bahanelerle tutuklanıyor. Tüm bunlar, sermaye sınıfının işçi sınıfı karşısına açık bir sınıf kimliği ve tutumuyla hareket ettiğini gösteriyor. Sermayenin çıkarları sözkonusu olduğunda kağıt üzerinde yazılı hukuk adına ne varsa hiçbir değer taşımıyor. Her şey sınıf savaşımının kuralına uygun yürütülüyor. Faşist baskı ve terörde tüm sınırlar aşılıyor. Maskeler indiriliyor, yapay ayrımlar ortadan kalkıyor. Baskı ve terör mekanizması kurulduğu gibi

2 çalıştırılıyor. Bu durum bizi şaşırtmıyor. Çünkü sermaye düzene karşı işçi sınıfının kızıl bayrağını taşıyoruz. Sınıf düşmanımızın kimliği ve yapacakları konusunda bilincimiz açık. Bu nedenle saldırılara karşı boyun eğmedik-eğmeyeceğiz. Sınıf kavgasından geri durmadık-durmayacağız. İşçi sınıfının kızıl bayrağını onurla taşımaya devam edeceğiz. Yoldaşlarımızın canına yeltenen patronlar ve onların faşist beslemelerinden hesap soracağız. Sınıf kavgasına daha sıkı sarılacak, işçi sınıfına yönelik devrimci faaliyetimizi daha da güçlendireceğiz. Ancak bu saldırı sadece sınıf devrimcilerine değildir. Bu saldırı istisna da değildir. Son dönemde tırmandırılan baskı ve terör kampanyasının bir parçasıdır. KESK e yönelik saldırılardan toplantı ve gösteri haklarının fütursuzca çiğnenmesine kadar son günlerde birçok örnek ortada. Sermaye düzeni, krizin faturasının toplumda yaratacağı muhtemel büyük sosyal patlama birikimlerinin önünü almak ve örgütlü güçleri tasfiye etmek istiyor. Bunun için yapılan saldırırla sessiz kalınmamalı, birleşik bir direniş ruhuyla karşı konulmalıdır. Baskı ve terör kampanyası ancak böyle göğüslenebilir. Bu bilinç ve anlayışla tüm devrimci ve ilerici güçleri harekete geçmeye, düzene karşı birlikte durmaya, tok bir yanıt vermeye çağırıyoruz. Son olarak belirtelim ki, hiçbir güç bizi devrim mücadelesinden alıkoyamaz. Hiçbir kurşun devrimci sınıf faaliyetine engel olamaz. Hiçbir duvar devrimci soluğumuzu kesemez. Hiçbir güç milyonlara yaşam hakkı tanımayan bu çürümüş düzeni ve kurumlarını ayakta tutamaz. Kahrolsun sermayenin faşist diktatörlüğü! Yaşasın devrim ve sosyalizm! Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu (BDSP) 2 OSB-İMES İşçi Bülteni Haziran 2009

3 Sermaye sınıfı topyekün saldırıyor.. Tutuklanan üyelerimiz ve tüm devrimciler serbest bırakılsın! Tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de süren krizin korkusu patronları sarmış durumda. Krizi işçilerin örgütsüz ve dağınık durumundan yararlanıp fırsata çevirdiler. İşçi sınıfının yaşamını iyice köleleştirdiler. Elbette ki bu durumu kabul etmeyen işçiler patronlara ve onların sistemine cevap vermekteler. Tekil olarak da olsa direnişlerle, işgallerle ve örgütlenerek cevap vermekteler. Bu durum sermayedarların korkularını iyice arttırmaktadır. Bu korku onların kendi yazdıkları fakat uygulamadıkları yasaları bir kez daha nasıl çiğnediklerini göstermektedir. Direnişlere gaz bombalarıyla, coplarla, tazyikli suyla saldırıyorlar. Öyle ki, işçilerin örgütlenmesi, bilinçlenmesi için yapılan en ufak bir çalışmaya dahi tahammül edemiyorlar. 9 Haziran 2009 tarihinde, Esenyurt Haramidere de kurulu bulunan Sabra Tekstil de yaşanan olay en bariz örnektir. Esenyurt İşçi Platformu çalışanlarının işyeri önünde bildiri dağıtımına birinci gün sopalarla, ikinci gün silahlarla saldırıldı. İşyeri güvenliği ile beraber patronun eli kanlı köpekleri dağıtım yapan devrimci işçilerin üzerine silahla ateş ettiler. Biri bacağından biri de omzundan iki kişi yaralanmıştır. Bu durumu protesto etmek için akşam saatlerinde işyeri önünde toplanıp basın açıklaması yapmak isteyen, içlerinde üyelerimizin de bulunduğu kitleye bu sefer de polis saldırmış ve silah kullanmıştır. Bu olay sırasında 4 kişi polis tarafından gözaltına alınmış, daha sonra çıkarıldıkları mahkemece görevli memura işini yaptırmamak için direnmek gibi bir gerekçeyle tutuklanmışlardır. Bu tablo biz sınıf bilinçli devrimci işçileri hiç şaşırtmamaktadır. Çünkü sermaye sistemi bu şekilde işlemektedir. Bu devlet sermayenin çıkarlarına göre işlemektedir. Mahkemeler, kolluk kuvvetleri sömürü sistemini korumaktadır. Sermaye kendi sömürü sistemlerini, saltanatlarını bu şekilde ayakta tutmaya çalışmaktadır. Türkiye Cumhuriyetini yönetenlerin dillerine doladıkları demokrasinin, masal olduğu bir kez daha ortaya çıkmış durumdadır. Şunu da çok iyi bilmekteyiz ki, ne bu saldırılar, tutuklamalar ne de bundan sonraki baskılar bizim işçi sınıfı mücadelesine olan inancımızı bitiremez. İnsanca bir yaşam mücadelemizden bizi alıkoyamaz. Bu saldırılar sınıf mücadelemizin daha da keskinleşmesini sağlayacaktır. Bizler işçi sınıfının çıkarlarına göre insanca bir yaşam kurana kadar mücadele etmeye devam edeceğiz. Sermaye sınıfı korkularında haklıdır. Çünkü patronların kaybedecekleri var. Bizim ise zincirlerimizden başka kaybedeceğimiz hiçbir şeyimiz yok. Aksine kazanacağımız kocaman bir dünya var. Bu saldırılar yanıtsız kalmayacak. Hesabını öncelikle Sabra Tekstil patronundan soracağız. Ve onun sırtını dayadığı, işçileri yoksulluğa, sefalete mahkum eden sermaye sisteminden soracağız. Bu haksızlığın son bulması için tutuklanan üyelerimiz ve devrimciler serbest bırakılsın. Tutukluların serbest kalması için elimizden gelenin fazlasını yapacağımızdan kimsenin kuşkusu olmasın. Ayrıca bu ülkenin emekten, işçi sınıfından yana olan tüm ilerici ve devrimci kişi ve kuruluşları bu olayı kınamaya ve birleşmeye çağırıyoruz. İşçilerin birliği sermayeyi yenecek! Kahrolsun sermayenin faşist diktatörlüğü! OSB-İMES İŞÇİLERİ DERNEĞİ Haziran 2009 OSB-İMES İşçi Bülteni 3

4 UNO'da sözleşme imzalandı Ümraniye Dudullu Organize de kurulu UNO da sözleşme imzalandı. Bu senenin başında başlayan sözleşme süreci kısa süre önce uyuşmazlıkla sonuçlanmıştı. İşçilerin %15 ücret zammı talebine karşılık patron tarafının %5 te diretmesi nedeniyle görüşmeler tıkanmıştı. İşçilerin fiili olarak gerçekleştirdikleri yemek yememe eyleminin ardından yeniden masaya oturan taraflar %12 de anlaşarak sözleşmeyi imzaladılar de UNO nun büyük bölümünü Ülker in alması ile Öz-Gıda İş Sendikası da açıktan üye yapmaya başlamıştı. Yeni giren işçiler de özellikle bu sendikaya üye yapıldılar da Tek-Gıda İş in örgütlenme sürecinde yaşananlardan ders alan UNO patronları kendilerinin oyuncağı olabilecek bir sendikanın olmasını istiyorlardı. Bunda başarılı da oldular. Temsilci seçimlerinden kısa süre başlayan sözleşme sürecinde haklarda diretiyor görünen Öz-Gıda İş sendikacıları bir süre sonra yan çizerek patronların zor duruma düşmesini istemeyiz, zaten bu kriz ortamında gibi sözlerle patron sendikacısı olduklarını tüm işçilere gösterdiler. Bu süre içerisinde işçiler sendikayı fiili bir sürece zorlamış ancak sendika bunun önüne geçmeye çalışmış. Bunun üzere inisiyatifi ele almaya çalışan öncü işçiler bir uyarı eylemi yapmaya karar vermişler, yemek boykotu ile tutumlarını sergileyerek sürece müdahale etmişler. Eyleme 300 e yakın işçinin çalıştığı vardiyadan sadece iki patron yalakası katılmamış. Fazlası ile basit görünen eylem iki gün içerisinde sonuç vererek sözleşme masasına yeniden oturulmuş. UNO patronu işçilerin öyle ya da böyle bir araya gelmesinden dolayı geri adım atmıştır. Sendikaya gelince eylemin ardından kendilerinin haberi olmadığı için işçilere sitemlerini belirtmişler, işçilerin denetimini alamadıkları içinde büyük ihtimalle patrondan da azar işitmişlerdir. Bir UNO işçisiyle konuştuk KB: Geçtiğimiz günlerde UNO işçileri olarak bir yemek boykotu gerçekleştirdiniz. Yaşanan bu eylem ve daha öncesinde yaşanan süreci anlatır mısınız? İşçi: Bildiğiniz gibi uzun süreden beri UNO da sendikalaşma süreci yaşanıyordu. Fakat sürekli olarak bir yerde takılıyordu. Bir türlü sendikalaşma sürecini sonuca ulaştıramıyorduk. Son olarak patron denetimi eline alabilmek için tek gıda iş sendikasını getirdi. İş yerine bir sendika gelmişti ama bizlere sahip çıkmıyordu. Yılbaşından beri zamlarımızı alamamıştık. İçerde yaşadığımız dağınıklıktan dolayı birlikte hareket edemiyorduk. Fakat yapmış olduğumuz yemek boykotuyla bunu kırmış olduk. KB: Peki yapmış olduğunuz yemek boykotunun iş yerindeki etkileri ne oldu? İşçi: Patronlar mesajımızı almıştı. Bunu müdür 4 OSB-İMES İşçi Bülteni Haziran 2009 kendi ağzıyla mesajınızı aldık, gerekeni yapacağız diyerek ifade etti. Çok kısa bir sürede sonuç almış olduk. İstediğimiz gibi masaya oturup sözleşme imzalamak zorunda kaldılar. Böyle kısa bir sürede sonuç alınca kendimize olan güvenimiz geri gelmiş oldu. KB: Yapılan sözleşmede ne gibi maddeler var? İşçi: Öncelikle patronlar %8 lik bir zam önerirken; maaşlara %12 lik bir zam almış olduk. Ayrıca; * Yılbaşından bu yana geçen süreye ait zam farklarını ise 4 taksit halinde alacağız. * Gece çalışmalarında ücretler %5 farklı ödenecek * Çocuğu olanlara çocuk yardımı verilecek. * Evleneceklere evlilik yardımı yapılacak. * Yakacak yardımı verilecek. * Yakını ölenlere de ölüm yardımı verilecek. * Çocuğu okuyanlara da okuduğu düzeye göre (ilkokul, lise, üniversite) yılda bir kere eğitim yardımı verilecek. Kızıl Bayrak.net sitesinden alınmıştır...

5 117 gün boyunca sendikasızlaştırma saldırısına ve sendika bürokrasisine karşı direnen Gürsaş işçilerinden Özhan Korkmaz ile konuştuk Örgütlü ve bir olduğumuz zaman bizi hiçbir kuvvet yenemez! - Geçtiğimiz aylarda sona eren 117 günlük bir direniş gerçekleştirdiniz. Öncelikle direniş hakkında bilgi verebilir misin? - Gürsaş işçileri olarak sendikalaşma hakkımızı kullanmak istedik. DİSK e bağlı Birleşik Metal-İş Sendikası nda örgütlendik. Bunun sonucunda 19 Aralık tarihinde işten çıkarmalar başladı. Bundan sonra da saldırılar devam etti. Biz de bu saldırılara boyun eğmemek gerektiğini düşündüğümüz için direnmeyi seçtik. 117 gün boyunca sermaye sınıfına karşı direndik. 22 Aralık tarihinde ilk atılan 6 arkadaş direnişe başladık. Bu süreçten sonra da hem içerideki arkadaşlarımıza hem de bizlere dönük baskılar ve saldırılar devam etti. Belli bir süreçten sonra içeride sendika üyesi olan arkadaşlarımızın önemli bir bölümü işten atıldı. Patron böylece işyerindeki sendikal faaliyeti de durdurmuş oldu. Biz 6 kişi 117 gün boyunca kararlı bir şekilde mücadeleyi sürdürdük günde maddi sorunlar ve sendika bürokratlarının tutumu yüzünden direnişi bitirmek zorunda kaldık. - Son çıkan 14 arkadaşın direnişe katılmadığından bahsettin. Bunun nedeni nedir? - Bizim suçumuz da var tabii. İçerideki işçi arkadaşlara neye karşı savaştığımızı ve sendika bürokratlarını yeterince anlatamadık. Bu arkadaşlar içeride baskılara karşı tepki gösterip eylem yaptıklarında işten atıldılar. Bu süreçte sendika tarafından yeteri kadar destek göremediler. Hatta gerçekleştirilen eylem doğrudan sendika şube başkanı tarafından durduruldu. Bu durum bu arkadaşlarda bir tepki de yarattı. Davaları da sendika tarafından açılmayınca arkadaşlar direnmeme kararı aldılar. Ama işin özünde bizim yeterince bilinç veremememiz olduğunu söyleyebilirim. Sonuçta yeterli bilinci verebilmiş olsaydık bu sorunlara karşı da direnebilirlerdi yine de. - Bu süre zarfında sendikacılarla belli sorunlar da yaşadınız heralde? Ne gibi sorunlar yaşandı mesela? - Yan tarafımızda Sinter direnişi de vardı. Hem onun etkisi ile hem de bizi küçük lokma gördükleri için destek vermediler. Hatta Direnmeyin! dediler. Biz bu süreçte onların demesiyle direnişin olmayacağını göstermek için direnişi başlattık. Pankart istedik, vermediler, kendimiz yaptık. Çadır istedik, vermediler, kendi imkânlarımızla Haziran 2009 OSB-İMES İşçi Bülteni 5

6 çadırımızı kurduk. Bizim bu yaptıklarımız karşısında sert bir kayaya çarptıklarını anlayınca biraz yumuşama gösterdiler. Onlardan bağımsız bildiriler dağıttık. Biz bu gibi şeyler yaptığımız için sendika bürokratları Gürsaş direnişine yönelik cephe aldılar. Biz yılmadık. Onlara karşı da mücadele yürüttük. - Peki, bu direniş sana neler öğretti? - Tabii ki sınıf mücadelesini öğretti. Sermaye sınıfına karşı mücadele etmeyi öğretti. Bu süreçte sermaye sınıfının bizden daha çok örgütlü olduğunu gördüm ve bizim de işçiler olarak birleşip onlardan daha güçlü 6 OSB-İMES İşçi Bülteni Haziran 2009 bir örgütlülüğe sahip olmamız gerektiğini öğrendim. Bunun için de bundan sonraki süreçte elimden geldiğince mücadelemi sürdüreceğim. Bunun için savaşacağım. - Son olarak metal işçilerine söylemek istediğin şeyler var mı? - Patronlar nasıl örgütlüyse biz işçiler olarak birbirimize daha çok destek olup daha örgütlü bir şekilde haklarımızı aramalıyız. Biz işçiler olarak örgütlü ve bir olduğumuz zaman bizi hiçbir kuvvet yenemez. Ve amaçlarımıza da ancak bu şekilde ulaşabiliriz. Benim işçi arkadaşlarıma diyeceğim sonuna kadar mücadele etmemiz gerektiğidir. Patronların saldırılarına boyun eğmeyenlere bin selam olsun! Dünyada olduğu gibi Türkiye de de hak arama mücadelesi ve sendikalaşma karşısında patronların saldırganlığı, işçileri ve emekçileri sokaklara çıkarıyor. İşçi ve emekçiler, çalıştıkları yerlerin önünde grev veya direnişler ile saldırıya boyun eğmeyeceklerini ilan ediyorlar. Haklarını almanın mücadelesini veriyorlar. Bu haklı mücadelede bir sınıf olduğumuzun bilincinde olarak direnişlere ziyaretler gerçekleştirdik. Haklı mücadelelerini sonuna kadar desteklediğimizi ifade etmek için ilkin Meha Tekstil deki sınıf kardeşlerimiz ile direnişleri üzerine konuştuk. Meha daki sınıf kardeşlerimle konuştuğumda patronlarının makineleri alıp kaçtığını ve ortalıkta olmadığını, hiçbir ödemenin yapılmadığını öğrendiğimde kanım dondu. Ayrıca kadın bir işçi arkadaşla konuştuğumda, ertesi günü evleneceğini ama burada olmasının daha önemli olduğunu söylediğinde sınıf bilincini taşıdığına çok sevindim. Kararlı olduklarını ve haklarını alacaklarını ifade ettiklerinde gururlandım. Çünkü bu krizi biz yaratmadık ve bize kesilmeye çalışılan ağır faturayı ödemenin biz işçileri nasıl etkileyeceğini biliyorum. Bizim fabrikalarımız, makinelerimiz yok. Tek gelirimiz emeğimizi satarak kazandığımız üç kuruş ve buna da göz dikilmesine izin vermemeliyiz. Meha Tekstil den sonra ATV-Sabah grevine gittik. Yanlarında olduğumuzu haykırdık, sloganlar attık. Gerçekten kendimi buldum diyebileceğim bir gündü. Türkiye de artık hak gasplarına karşı sendikal haklarımız için sesimiz duyuluyor. Biz işçiler ve emekçiler olarak direnişlere destek vermek, onlardan örnek almak, yapılan saldırılara karşı asla boyun eğmemek yolunu tutmalıyız. Yoksa krizin faturasını ödemeye mahkûm edileceğiz. Krizin faturasını ödemek demek, açlık, yoksulluk, sefalet demektir. Bu krizi biz yaratmadık, faturasını da biz ödemeyeceğiz demeliyiz. İşgal, grev, direnişlerle cevap vermeliyiz. Krizin faturası patronlara! İşgal, grev, direniş! Yaşasın sınıf dayanışması! OSB-İMES ten bir işçi

7 15-16 Haziran ve direnişler öğretiyor... Kazanımın yolu fiili meşru mücadele! İşten atmalar, ücretsiz izinler, sefalet ücretleri vb. Tüm bunlar kriz sayesinde biz işçilere doğal bir şeymiş gibi kabul ettirilmeye çalışılıyor. Bizim lehimize olmayan diğer sonuçları ile birlikte kriz bu sistemin işleyiş yasasının sonucudur. Yani kapitalizm kriz üretmektedir. Ancak bedeli ise biz işçilere, emekçilere ödetilmeye çalışılmaktadır. İşçilerin kazanılmış haklarına saldırabilmelerinin en kolay yolu işçileri kendi içinde bölmek, parçalamak, umutsuzluğu ve güvensizliği işçilere aşılamaktan geçiyor. Bu böyle gelmiş böyle gider dedirterek en büyük başarıyı kazanmış oluyorlar. İşçiler bunu her dediğinde sömürücülerin ekmeklerine yağ sürmüş oluyor. Peki gerçekten öyle midir? Bizler birleşerek yaşam koşullarımızı ve bize dayatılan sefaleti değiştiremez miyiz? Türkiye işçi sınıfının tarihi ve son birkaç ay içerisinde yaşananlar öyle olmadığını gösteriyor. DİSK in 1970 te patron sendikalarının karşısında yükselişinin önüne geçemeyen sermaye devleti 13 haziran 1970 te bir yasa çıkarttı. Bunu yapmak zorunda kalmıştı zira patronların kurduğu ve fazlasıyla işlerine yarayan TÜRK-İŞ gibi tamamen uzlaşmacı bir çizgide olmayan DİSK toplu sözleşmelerde oyunlarını bozmaya başlamıştı. Yasaya göre toplu sözleşme ve grev hakkı, sendika değiştirme hakkı, işçinin istediği sendikaya üye olma hakkı engelliyordu. Ayrıca konfederasyon olabilmek için sektör çalışanlarının 1/3 ünü üye yapma zorunluluğu getiren madde de DİSK i ortadan kaldırmaya yönelikti. Sendikasına ve örgütlülüklerine sahip çıkan yüzbinlerce işçi, Haziran da İstanbul ve Türkiye nin birçok yerinde meydanlara çıkarak, yasayı çöpe gönderdiler Haziran Türkiye işçi sınıfının tarihinde özel bir yerde durmaktadır. Yasaları değil fiili, meşru mücadeleyi geliştiren işçiler, en doğal haklarını, en doğal yöntemlerle korumuşlardır. Bu deneyim, bugünlere kadar sınıf bilinçli işçiler tarafından sahiplenilmiş, sadece Türkiye değil dünya işçi sınıfına da örnek olmuştur. Yine 5-6 aydır örgütlenme saldırılarına ve krizin faturasına karşı devam eden ve biten direnişler de yol göstericidir. Krizin sonuçlarına katlanmayı, faturasını ödememizi belletenlere karşı direnişe çıkan sınıf kardeşlerimiz izlenilecek yolu göstermişlerdir. Gazi Osman Paşa da işten atıldıkları için direnişe geçen MEHA işçileri buna iyi bir örnek olmuşlardır. MEHA işçileri LC Waikiki ye İstanbul u dar etmiş haklarını mücadele ile kazanmışlardır. Tuzla Tersanesi nde ücretlerini alamayan Torgem işçileri İstanbul ve Ankara da birçok eylem gerçekleştirerek haklarını almayı başarmıştır. Mersin Limanı nda bulunan Unilever deposu işçileri yine mücadele ederek sendikal örgütlülüklerine yapılan saldırıyı, iş hakkının gaspını geri püskürtmüşlerdir. Ümraniye Ihlamurkuyu da bulunan Şirin Tekstil işçileri de işyerini işgal ederek ve fiili mücale vererek alacaklarını elde ettiler. En son olarak Organize de UNO işçileri patrona ve patron yandaşı sendikaya eylemle yanıt vererek sözleşmelerini kazanımla sonuçlandırdılar. Son birkaç aydır yaşanan bu örneklerde ve Haziran işçi eylemlerinde görüldüğü gibi mücadele ve kararlılık bizleri kazanımlara götürmektedir. Bu işçilerle bir şey olmaz, herkes birbirini yarı yolda bırakıyor, kriz var ve işler kötü, yapacak bir şey yok diyenlere iyi bir cevap olmuştur. Ayrıca Dudullu Organize Sanayi Bölgesi nde iş hakkının gaspına karşı ENTES ve Sinter de, İstanbulun diğer semtlerinde ve Türkiye nin birçok yerinde krizin bedelini ödememek için işçilerin grevleri, direnişleri devam etmektedir. Kazanımlar ve devam eden grevler, direnişler, işçi sınıfının çıkarları noktasında bir bütün olmasından, işçi sınıfına örnek olmalarından ve güvensizliği kırmalarından dolayı Türkiye işçi sınıfına malolmalıdır. Bundan dolayı İMES te, Organize de, Samandıra ve Sultanbeyli fabrika havzasında her birimizi doğrudan ilgilendiren direnişlere destek olarak sınıf dayanışmasını yükseltmeli, krizin bedeli olarak karşımıza çıkardıları iş hakkının gaspına, sefalet ücretlerine karşı dur demeliyiz. Yaşasın Haziran Direnişimiz! Krizin Faturası Patronlara! Haziran 2009 OSB-İMES İşçi Bülteni 7

8 GU patronunun fırsatçılığı karşısında Birleşik Metal-İş yönetimi ne yapıyor? Samandıra da kurulu G-U adlı firma kriz nedeniyle fabrikada üretim yapılmayacağını açıklayarak 30 Mart 2009 tarihinde işçileri kapı önüne koyup firmayı kapatmıştı. Fakat aradan bir ay geçtikten sonra tekrar üretim yapmaya başladı. Bu konu üzerine işten çıkarılan G-U işçileri ile konuştuk Metin: Bizim işyerinde kriz diye bir şey yoktu. Öyle ki içerde yapılan malzemelerin bir kısmı dışarıda taşeronlara yaptırılıyordu. G-U patronunun dünyanın çeşitli yerlerinde 7 tane üretim fabrikası var. Kriz döneminde Türkiye yi kapatmasının sebebinin buranın sendikalı olması diye düşünüyoruz. Sendikalı olarak bizi göndermesinin sebebi örgütlülüğümüzü yok etmek istemesi. Öyle de oldu ve şimdi görüyorum ki içerde yeniden yapılaşma başladı. Çıkartılan bazı arkadaşlarımızı sigortasız işe aldılar. İşyerinde çalışırken patronun hesaplarını ortaya çıkarmak, bozmak için uğraştık. Fakat hem temsilciler, hem de sendikacılar bırakın bize yardımcı olmayı, bizim karşımızda oldular, engellediler. Tabi bizim mücadelemiz bitmedi. Fabrikada çalışırken de direndik şimdi de direniyoruz. Türkiye ayağını kapattığınız halde özellikle sigortasız çalıştıramayacağınızı, bunu şikâyet edeceğimizi söyleyerek ve bunun işverenin kulağına gitmesini sağlayarak, işverenin üzerine gittik. İşveren geri çekilmek zorunda kaldı. İşe aldığı tüm işçilerin İş-Kur dan aldığı maaşları dondurarak yeniden sigortalı çalıştırmaya başladı. Fakat tüm Türkiye deki sanayi faaliyetleri durdurduğunu söyleyen işveren nasıl oluyor da Türkiye de sigortalı işçi çalıştırıp yeniden yapılanmaya gidiyor? Tabii Birleşik Metal-İş 1 Nolu Şube bu duruma gözlerini kapamış. Çalışma olduğunu kesin olarak bildiği halde buna sessiz kalıyor. Ama G-U işvereni sendikacılarla çok güzel bir anlaşmaya, uzlaşmaya gitmiş. Tabi biz susuyor muyuz? Susmayacağız. Sonuna kadar bu işin 8 OSB-İMES İşçi Bülteni Haziran 2009 peşinden gitmek zorundayız. Ve şunu gördüm Türkiye deki bürokratik sendikacılık şu anda çok rahat bir şekilde işlemekte. Sendikacılar insanları sürüklemekte ve onların sırtından işverenlerle masaya yatırdıkları paraların pazarlığını yapmaktadırlar. Biz işçiler ise emeğine her gün bir emek daha katıp, mücadelemize bir mücadele katmaya çabalıyoruz. Dişimizi tırnağımıza takıp sigortasız kötü koşullarda az maaşlarla çalıştırılarak sömürülmekteyiz. Ama sarı sendika dediğimiz sendikacılarımız bunun bilincinde olup sessiz kalmaktadırlar. Ve soruyorum şimdi sendikaya? Biz örgütlü işçiler mi, yoksa biz örgütlü işçiler karşısında patronlar mı? Hangimiz daha bilinçliyiz ve aldığımız parayı hak ediyoruz. Sinan: Kriz bahanesiyle G-U firması kapatıldı. Kapatılırken kriz dediler, bir sürü dalavere dediler ve buna da sendikamız göz yumdu. Birleşik Metal-İş Sendikası ve 1 Nolu Kartal Şubesi, yeni olmayan bir marifet daha işlemiş oldu. G-U patronuna fırsatçılık yapma fırsatı tanıdı. Meydanlara çıkalım arkadaşlar sesimizi duyuralım gibi sözlerle bizi ateşliyorlardı. Ama kendileri şimdi patronlar karşısında susuyorlar. Yani bizi satmış oluyorlar. Şimdiki durumda G-U firmasının 6 ay içinde faaliyet yapması yasakken şimdi üretim yapıyor. Ve bizim sendikamız buna engel olmuyor. G-U patronuna karşı sessiz kalıyor. Biz gidip konuştuğumuzda işte arkadaşlar bize belirtilen süre on gün. İşte 10 gün sonra bütünüyle kapatacaklar. Bekleyelim görelim. Ama aradan 25 gün geçmesine rağmen hiçbir şekilde sendika bir faaliyette bulunmuyor.

9 Bu durumda sendikanın G-U patronuyla işbirliği yaptığını düşünüyor insan. Zamanı gelince de, arkadaşlar işveren kalleştir, işveren şöyledir. İşte onlar doymaz diye atıp tutuyorlar. Sendikacıların şu an amacı, anladığım kadarıyla sadece ve sadece koltuktan olmamak, başka hiçbir şey değil. Hem rahat bir hayat sürüyor, hem kendi ceplerini dolduruyorlar. Aslında burada ne oluyor; biz satılıyoruz gibi görünüyor ama aslında kendi kendilerini satmış oluyorlar işverene karşı. Bunun adına da sahte sendika, bürokrat sendika artık ne dersen de. Biz işyerinde çalışırken temsilciyle konuşuyoruz. Bizi başından savıyor. Sendika yöneticileriyle konuşuyoruz, bizim bir şeyden haberimiz yok diyorlar. Oynuyorlar insanlarla. Biz arkadaşlarımızla konuşuyoruz birlik oluşturuyoruz. Bu sefer de bize engel olmaya çalışıyorlar. Biz yılmadık, yılmayacağız, yıkılmayacağız. Sendika ağaları da karşımızda olsa, işveren de karşımızda olsa sonuna kadar mücadelemizi sürdüreceğiz. Onurumuzu koruyacağız. Kırılmayan bir yumruk olmalıyız Örgütlü olmak güçlü olmaktır! Haziran Direnişi nin üzerinden 39 yıl geçti. Peki, neler değişti hayatımızda? 12 Mart darbesini yaşadı ülkemiz. Genç devrimciler darağaçlarında, işkencelerde, dağlarda katledildi. Fakat sermaye iktidarının başarısı kısa sürdü. Özellikle 1974 ten başlayarak tüm Türkiye siyasal ve sosyal bir uyanışın sahnesine dönüştü. Toplumun büyük bir kesimi sola ve sosyalizme yöneldi. Çoğu insan için kurtuluşu getirecek devrim an meselesiydi. Aslında sermaye iktidarı ve arkasındaki emperyalist güçler, özellikle de Amerikan emperyalizmi tarafından da durum böyle görülüyordu. Bu yüzden hala da hesabını soramadığımız, dolayısıyla hayatı her alanda işçilere, emekçilere, kardeş halklara dar eden 12 Eylül darbesini tezgahladı sermaye sınıfı. Bütün haklarımızı aldı götürdü 12 Eylül faşizmi. İşçi sınıfı bağımsız bir siyasal kuvvet haline gelememiş olduğundan, demek oluyor ki gerçek bir sınıf partisi olmadığından darbeyi göğüsleyemedi. O günden bu yana hayatımız sürekli yoksullukla, sefaletle, en temel insani ihtiyaçlardan, eğitimden, sağlıktan mahrum olmakla, devlet terörüyle geçip gidiyor. Geçen yıllara dönüp baktığımızda yalnızca işçi sınıfının örgütlü olduğu ve saldırılara karşı tepki gösterdiği dönemlerde bir parça rahat soluk alabilmişiz. Özellikle döneminde epeyce kazanıma imza attı sınıfımız. İşçi sınıfı mücadele içindeyken, sermaye sınıfı, haklarımıza saldırmaktan korkmuş ve geri adım atmıştır. Örneğin asgari ücrete yıllarında asgari ücrete %101 ve %108 oranında yapılmıştır. Herhalde sermaye iktidarı işçileri çok sevdiğinden yapmamıştır bu zamları. Sınıf hareketinin biraz da olsa canlı olması, özellikle de metal işçilerinin o dönem sözleşmelerine karşı her yeri eylem alanına çevirmeleri ve o dönem yaşam koşullarına karşı toplumsal bir muhalefetin olması sonucu yapılmıştı bu zamlar. Şimdi ise çalışma koşullarının alabildiğine ağırlaşmasına, yaşam koşullarının günbegün kötüleşmesine karşın, karşısında örgütlü bir güç görmeyen sermaye sınıfı saldırılarını ara vermeksizin sürdürüyor. Çalışma saatini fiilen haftada 45 saatin üzerine çıkaran, telafi çalışmasını yasalaştıran, kanunen yasak olan taşeronlaştırma uygulamasını da yasalaştıran yine sermaye sınıfıdır. Sermaye sınıfı bunlara karşın, karşısında (ilericileri ve devrimcileri saymazsak) tok bir karşı koyuş sergilemeyen işçi ve emekçilere yaptığı saldırıları her geçen gün daha da artırmaktadır. Bu saldırılar yetmezmiş gibi bir de kendi aşırı üretimlerinin sonucu gerçekleşen krizin yükünü de bizlere yıkmaya çalışıyorlar. Bunda da kısmen başarılı olduklarını söylemek yanlış olmaz. Bu başarıları ise bizlere ücretsiz izin, ücret kesintisi, ücretlerin gecikmesi, işten çıkarmalar, sigortasız çalışmaya zorlanmak ve sendikalarda örgütlü işyerlerindeki örgütlülüğü dağıtmak için saldırılar olarak geri dönüyor. Bu saldırıları, sınıf bilinciyle karşılayan işçiler de var elbette. Sinter, Gürsaş, Desa Deri, ATV-Sabah işçileri ve son olarak krizin faturasını ödemek istemeyen Entes işçisi Sermayenin bunca saldırısına karşı koyan sınıf bilinçli işçiler, aynı zamanda 39 yıl önce İstanbul u zapt eden işçi sınıfının mirasına olduğu kadar, emeğine ve onuruna da sahip çıkan sınıf kardeşlerimizdir. Bizlerin de yapması gereken, kendi sınıf tarihimizden ders çıkararak sermayenin saldırılarını püskürtecek, bizi kurtuluşa eriştirecek bir mücadeleyi örgütlemektir. Bunu yapmadığımız sürece şimdiki kölelik koşullarını arayacağımız günler pek uzak değildir aslında. Tek parmağı kırmak çok kolaydır. Ama sıkılı bir yumruğu kırmak zordur. Bizler şimdi sermaye düzeninin kâr, daha çok kâr yasasının sonucu olan krizin bedelini ödememek için sıkılı birer yumruk olmalıyız. Çünkü örgütlü işçi güçlü işçidir. İşçilerin birliği sermayeyi yenecek! Samandıra dan sınıf bilinçli bir işçi Haziran 2009 OSB-İMES İşçi Bülteni 9

10 Krizin faturasını patronlara ödetmek için dayanışmayı güçlendirelim, sınıf mücadelesini büyütelim! Geçen senenin sonlarında patlak veren kapitalist kriz, ağır sonuçlar yaratarak ilerliyor. İşten atmalar devam ediyor, haklarımız tırpanlanıyor, ücretlerimiz düşürülüyor vb... Çoğu işyeri, krizi bahane ederek senenin başında zam yapmadı. Hatta bazıları ücretlerde düşüme gitti. Temel ihtiyaçlarımıza; elektriğe, suya, doğalgaza, gıdaya yapılan zamlar ise ücretlerimizi daha da düşürdü. Haziran sonunda 6. ay zamlarında yine ahlayıp vahlayarak, kriz o yana, kriz bu yana diye sızlanarak, aynı plana hazırlanıyorlar. Yine kriz gerekçesi ile işten atmalar devam ediyor. Yıllarca ürettiğimiz değerlerden edindikleri kârdan bize kırıntı bile koklatılmıyor. Eskiyen bir makine parçasıymışız gibi bize kapı dışarı deniyor. İşsizlik oranı da doğal olarak artışını sürdürüyor. Türkiye İstatistik Kurumu nun (TÜİK in) rakamlarına göre bu oran Türkiye tarihinin en yüksek seviyesine ulaşarak %16 ya çıkmıştır. Haziran ayındayız ve bu oran daha da yükselecektir. Bizim lehimize olmayan diğer sonuçları ile birlikte kriz bu sistemin işleyiş yasasının sonucudur. Yani kapitalizm kriz üretmektedir. Ancak bedeli ise biz işçilere, emekçilere ödetilmeye çalışılmaktadır. İşten atıldığında sessizce işyerini terk etmek, haklarımız tırpalandığında işimizi korumak için kötü koşulları sineye çekmekle bugüne kadar hiçbir kazanım elde edilmedi. Ötesi, toplamda yaşanan bu durum sayesindedir ki patronlar ellerini kollarını sallayarak saldırılarını daha da artırmaktadır. Peki bu koşullarda biz işçiler için hiç mi iyi gelişmeler olmuyor? Patron medyasının haberlerine bakılırsa, hayır. Ancak onların duyurmadığı ya da çarpıtarak duyurduğu haberlerin dışında, gerçekte yaşananlara bakılırsa işçilerin günden güne büyüyen öfkesinin, umutsuzluğu, güvensizliği nasıl kırdığını görebiliriz. Bunlara bakarak nasıl kırılması gerektiğini de öğrenebiliriz. Krizin sonuçlarına katlanmayı, faturasını ödememizi dayatanlara karşı direnişe çıkan sınıf kardeşlerimiz izlenilecek yolu göstermişlerdir. Gazi Osman Paşa da işten atıldıkları için direnişe geçen MEHA işçileri buna iyi bir örnek olmuşlardır. MEHA işçileri LC Waikiki ye İstanbul u dar etmiş, haklarını mücadele ile kazanmışlardır. Tuzla Tersanesi nde ücretlerini alamayan Torgem işçileri İstanbul ve Ankara da birçok eylem gerçekleştirerek haklarını almayı başarmıştır. Mersin Limanı nda bulunan Unilever deposu işçileri yine mücadele ederek sendikal örgütlülüklerine yapılan saldırıyı, iş hakkının gaspını geri püskürtmüşlerdir. Ümraniye Ihlamurkuyu da bulunan Şirin Tekstil işçileri de işyerini işgal ederek ve fiili mücadele vererek alacaklarını elde ettiler. En son olarak Organize de UNO işçileri patrona ve patron yandaşı sendikaya eylemli bir cevap vererek sözleşmelerini kazanımla sonuçlandırdılar. Son birkaç aydır yaşanan bu örneklerde görüldüğü gibi mücadele ve kararlılık bizleri kazanımlara götürmektedir. Bu işçilerle bir şey olmaz, herkes birbirini yarı yolda bırakıyor, kriz var ve işler kötü, yapacak bir şey yok diyenlere iyi bir cevap olmuştur. Ayrıca Dudullu Organize Sanayi Bölgesi nde iş hakkının gaspına karşı ENTES ve Sinter de İstanbul un diğer semtlerinde ve Türkiye nin birçok yerinde krizin bedelini ödememek için işçilerin grevleri, direnişleri devam etmektedir. Kazanımlar ve devam eden grevler, direnişler işçi sınıfının bir bütün olmasından, işçi sınıfına örnek olmalarından ve güvensizliği kırmalarından dolayı Türkiye işçi sınıfına mal olmalıdır. Bundan dolayı İMES te, Organize de, Samandıra ve Sultanbeyli fabrika havzasında direnişlere destek olarak sınıf dayanışmasını yükseltmeli, krizin bedeli olarak karşımıza çıkardıkları iş hakkının gaspına, sefalet ücretlerine dur demeliyiz. Krizin faturası kapitalistlere! Yaşasın sınıf dayanışması! 10 OSB-İMES İşçi Bülteni Haziran 2009

11 İşçi sınıfının büyük şairi Nazım Hikmet yaşıyor! Bugünlerde O nun politik kimliğinden korkmaya devam edenler Nazım ı sadece bir aşk şairi olarak anıyorlar. Ancak yine Nazım ın şiirleri, hiçbir şiirinin politik kimliğinden ayrı düşünülemeyeceğini de gösteriyor. Çünkü Topraktan, ateşten ve demirden hayatı yaratanların işçi sınıfının şairiydi O. Seviyorum insanları, sen kavgamın içinde bir insansın sevgilim, seni seviyorum, kavgamı seviyorum derken, mevcut burjuva sömürü düzeninin tüm kurulu yapısıyla birlikte, değer yargılarının ve kültürünün de karşısında olduğunu ilan etmekteydi. Zaten Tahir olmakta ayıp değildi, Zühre olmak da. Hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değildi. Bütün iş Tahir ile Zühre olabilmekti. O bahçesinde ebruli, hanımeli açan evin yapamazdı yapısını, çalamazdı kapısını. El kapılarının kapandığı, insanın bir başka insana kul olmadığı sosyalist bir düzendi arzuladığı. O, bilimsel sosyalizmi, şiirleştirerek anlatabilecek kadar özümsemişti. Yani 24 saat Marks, 24 saat Engels, 24 saat Lenin di yaşam felsefesi. İşte bugün, ülkemizin yeraltı ve yerüstü zenginliklerinin, emeğimizin, alınterimizin yerli ve emperyalist tekellere resmi satışının imzalandığı meclis, 10 Ocak 2009 tarihli bir kararla O nu vatandaş Nazım yaptı. Ancak Nazım ın memleket sevgisi kasaların ve çek defterlerinin içindekiler değildi. Şose boylarında açlıktan gebermek, kışın soğuktan it gibi titremek ve sıtmadan ölmek de değildi. Amerikan üsleri, Amerikan bombası, Amerikan donanması, topu da değildi Nazım Hikmet için vatan. O kardeşlerim bakmayın sarı saçlı, mavi gözlü olduğuma, ben Asyalı yım, Afrikalı yım derken, ve bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine yaşanacak bir gelecekten bahsediyordu. İşte o gelecekte, Paranın padişahlığı ve yobazın karanlığı hüküm sürmeyecek, ve insanlar ellerini korkmadan, düşünmeden, birbirlerinin ellerine bırakarak, yıldızlara bakarak; yaşamak ne güzel şey diyeceklerdi. O nun arzuladığı gelecekte 17 yaşında çocuklar yaşı büyütülerek asılamayacak, kurşunlanamayacaktı. Hep birlikte güzel günler görülecek, motorlar ışıklı maviliklere sürülecekti. OSB-ÝMES ÝÞÇÝLERÝ DERNEÐÝ Y. Dudullu Mah. Kerem Sok. No: 5/3 (MODOKO Camii arkasý) ÜMRANÝYE TEL: 0 (216) osimder@yahoo.com Haziran 2009 OSB-İMES İşçi Bülteni 11

12 İşçi Bülteni Özel Sayı: 458 * Fiyatı: 25 YKr * MAYIS 2009 * Sahibi ve S. Yazı İşleri Md.: Gülcan CEYRAN EKİNCİ * EKSEN Basım Yayın Ltd. Şti. * Mollaşeref Mah. Millet Cad. 50/10 Fatih/İstanbul * Tel: 0 (212) * Baskı: Özdemir Mat. * Adres: Davutpaşa Cad. Güven San. Sit. C Blok No: 242 Topkapı/İST * Tel: 0 (212)