T.C. TRAKYA ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ KLİNİK BAKTERİYOLOJİ VE İNFEKSİYON HASTALIKLARI ANABİLİM DALI. Dr. Mustafa İshak YILDIRIM

Transkript

1 T.C. TRAKYA ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ KLİNİK BAKTERİYOLOJİ VE İNFEKSİYON HASTALIKLARI ANABİLİM DALI Tez Yöneticisi Prof. Dr. Hamdi Murat TUĞRUL SEFAPERAZON-SULBAKTAM, İMİPENEM VE SEFEPİMİN ANTİBİYOTERAPİ ETKİNLİKLERİNİN ÇOĞUL DİRENÇLİ VE DUYARLI ACİNETOBACTER BAUMANNİİ İLE OLUŞTURULAN DENEYSEL İKİLİ APSE MODELİNDE KARŞILAŞTIRILMASI (Uzmanlık Tezi) Dr. Mustafa İshak YILDIRIM EDİRNE-2006

2 TEŞEKKÜR Uzmanlık eğitimim süresince ve tez çalışma aşamasında bilgi ve deneyimlerini esirgemeyen başta tez danışman hocam Prof. Dr. Hamdi Murat TUĞRUL olmak üzere hocalarım Prof. Dr. Filiz AKATA, Doç. Dr. Figen KULOĞLU ve Doç. Dr. Özlem TANSEL e, Deney Hayvanları Araştırma Labaratuvarı ndaki yardımları nedeniyle Yrd. Doç. Dr. Burhan AKSU ya ve Veteriner Hekim Ziya ÇUKUR a, Mikrobiyoloji Labaratuvarı ndaki yardımlarından dolayı Tekn. Metin ALKAN a, Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Biyoistatistik Anabilim Dalı na ve desteğini ve sevgisini benden esirgemeyen değerli eşim ve biricik oğluma teşekkür ederim.

3 İÇİNDEKİLER GİRİŞ VE AMAÇ. 1 GENEL BİLGİLER. 3 HASTANE İNFEKSİYONLARI... 3 ACİNETOBACTER CİNSİ... 4 BAKTERİ SAYIM YÖNTEMLERİ 19 GEREÇ VE YÖNTEMLER BULGULAR 28 TARTIŞMA. 39 SONUÇLAR 48 TÜRKÇE ÖZET 50 İNGİLİZCE ÖZET 52 KAYNAKLAR EKLER

4 SİMGE VE KISALTMALAR CDC CFU CLSI GSBL Hİ MİK MRSA PBP : Centers for Disease Control and Prevention : Colony Forming Unit : Clinical and Laboratory Standards Institute : Genişlemiş Spektrumlu Beta-laktamaz : Hastane İnfeksiyonları : Minimal İnhibitör Konsantrasyon : Methicilline Resistant Staphylococcus aureus : Penicillin Binding Protein (Penisilin bağlayan protein)

5 GİRİŞ VE AMAÇ Hastane infeksiyonları (Hİ), hasta morbidite ve mortalitesini arttırmakta, hastanede kalış süresini uzatarak tedavi maliyetini yükseltmekte ve önemli bir ekonomik kayba yol açmaktadır (1). Bu nedenlerle günümüzün önemli sağlık sorunlarından biridir. Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi nde hastane infeksiyonu hızı 1995 yılında %2.9, 2000 yılında ise %2.2 olarak, 2004 yılında %4.9, 2005 yılında ise %3.7 olarak belirlenmiştir (2). Acinetobacter cinsi bakteriler hastane infeksiyonlarına yol açan etkenler içinde önemli bir yer tutmaktadır (3). Bu etkenlerin hastane infeksiyonlarında sık olarak saptanmalarının nedenleri, dış ortam koşullarında kolaylıkla yaşayabilmeleri ve antibiyotiklere karşı çoğul direnç kazanabilmeleridir (3,4). Hİ salgınlarında en sık gözlenen etken Acinetobacter baumannii (A. baumannii) dir (3,4). Sağlıklı bireylerde nadiren hastalık oluştururken özellikle invazif girişim ve geniş spekturumlu antibiyotik kullanımının yaygın olduğu yoğun bakım ünitelerinde, bağışık yanıt ve savunma sistemi bozuk hastalarda her sistem ve organda hastalık oluşturabilirler. Bunlardan bazıları alt solunum yolu, üriner sistem, santral sinir sistemi infeksiyonları, sepsis, cerrahi yara ve yumuşak doku infeksiyonları şeklinde sıralanabilir (4,5). A. baumannii tarafından meydana getirilen deri ve yumuşak doku infeksiyonları genellikle travma, dekübit ülserleri, yanık ve postoperatif insizyon bölgelerinin etrafındaki kolonizasyon sonrası gelişir. Selülitten sinerjistik nekrotizan fasiite kadar uzanan farklı klinik tablolara yol açabilir. Beta laktam antibiyotiklerle kombine edilmiş sulbaktam (sefaperazonsulbaktam, ampisilin-sulbaktam) karbapenemler (imipenem, meropenem) ve üçüncü ve dördüncü kuşak sefalosporinler (sefaperazon-sulbaktam, sefepim) tedavide sıklıkla kullanılanılabilecek antibiyotiklerdir (5). 1

6 Aminoglikozidler, üreidopenisilinler, florokinolonlar, üçüncü kuşak sefalosporinler gibi geniş spektrumlu antibiyotiklerin yaygın kullanımı Acinetobacter türlerini antibiyotiklere dirençli hale getirmiştir. Üçüncü kuşak sefalosporinlerin yaygın kullanımının karbapeneme dirençli sujların ortaya çıkması ile anlamlı olarak ilişkili olduğu gösterilmiştir (6). A. baumannii kökenlerine etkili antibiyotikler arasında yeralan imipenem karbapenem grubu bir antibiyotiktir. Karbapenemler sentetik veya yarı sentetik beta-laktam grubu antibiyotiklerdendir. İmipenem tek başına tübüler toksisiteye sahiptir, bu nedenle silasitatin ile 1/1 oranında kombine kullanılır. Çinko metallo-betalaktamazlar hariç diğer tüm betalaktamazlara dirençlidir (7). Sefepim, dördüncü kuşak yarı sentetik bir sefalosporindir. Paranteral kullanıma uygun çift iyonik karakterde aminotiazolil sefalosporindir. Aminotiazolil grubunun varlığı gram negatiflere etkinliği ve beta-laktamazlara direnci sağlayan bir özelliktir. Ayrıca üçüncü karbon atomunda N-metilpirolidin bulunması da gram negatif hücre duvarından geçebilme ve betalaktamaz direnci özelliği kazandırır (8). Sefaperazon-sulbaktam, diğer sefalosporinlerden farklı olarak piperazin yan zinciri içeren yarı sentetik bir sefalosporindir ve bu nedenle antipsödomonal aktiviteye sahiptir. Sulbaktam 1-1 didioksi penisilanik asit sülfondur. Penisilin bağlayıcı proteinlerle birleşmeden beta-laktamazları bloke eder, ayrıca sefalosporinazlar üzerine de etkilidir. Sulbaktam sefaperazonla 1/1 oranında kombine edilerek kullanılır (8). Bu çalışmada çoğul dirençli ve duyarlı A. baumannii nin neden olduğu yumuşak doku infeksiyonu tedavisinde kullanılabilecek imipenem, sefaperazon-sulbaktam ve sefepimin invivo ve invitro etkinlikleri araştırılmıştır. Duyarlı A. baumannii kökenleri ile oluşturulan apse modelinde tedavide kullanılan antibiotiklere karşı direnç gelişiminin olup olmadığı tespit edilmeye çalışılmıştır. Ayrıca bu çalışma ile A. baumannii infeksiyonlarının tedavisinde uygun antibiyotik seçimi ve tedavi etkinliği için daha ayrıntılı bilgi edinilmesi amaçlanmıştır. 2

7 GENEL BİLGİLER HASTANE İNFEKSİYONLARI Hastaneye yatış sırasında kuluçka döneminde olmayan, klinik bulguları saptanmayan, kuluçka süresi hastanede yattığı dönemi içeren, klinik bulguları hastanede yatış süresi içerisinde veya taburcu olduktan sonra ortaya çıkan infeksiyonlar hastane infeksiyonları (Hİ) veya nozokomiyal infeksiyonlar olarak tanımlanmaktadır (9). Amerika Birleşik Devletlerinde hastaneye yatırılan hastaların %5-6 sında Hİ gelişmektedir (10). Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi nde hastane infeksiyonu hızı 1995 yılında %2.9, 2000 yılında %2.2, 2004 yılında %4.9, 2005 yılında ise %3.7 olarak belirlenmiştir (2). Tıp alanındaki teknolojik gelişimlere bağlı olarak tanı ve tedavi amaçlı invazif işlemlerdeki artış, kateter ve sonda uygulamaları, uygunsuz antibiyotik kullanımı, bağışıklık sisteminin zayıfladığı durumlar Hİ riskini arttırmaktadırlar (4,10). Hİ yüksek mortalite ve morbidite oranlarının yanısıra hastanede kalış süresini ve tedavi maliyetini önemli düzeyde arttırmaktadır. Hİ oranları günümüzde verilen hizmet kalitesinin bir göstergesi olarak değerlendirilmektedir (1,10) Amerika Birleşik Devletlerinde (ABD), yılda iki milyon Hİ geliştiği ve yaklaşık 2-4 milyar dolar ek maliyet getirdiği bilinmektedir (1,10). Türkiye de ise Hİ larının getirdiği ek maliyet hasta başına dolar arasında değişmektedir (1). 3

8 Hastane infeksiyonlarında sıklıkla izole edilen mikroorganizmalar, antibiyotik kullanımındaki ve tıbbi uygulamalardaki yeniliklere bağlı olarak yıllar içerisinde farklılıklar göstermektedirler. Antibiyotik çağı öncesinde Streptococcus pyogenes ve Streptococcus pneumoniae en önemli hastane infeksiyonu etkenleri iken günümüzde uygunsuz ve geniş spektrumlu antibiyotik kullanımı, damar içi kateterizasyon gibi invazif girişimlerin artması sebebi ile Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter türleri, metisilin dirençli Staphylococcus aureus (MRSA), koagulaz negatif stafilokoklar, Enterobacter türleri, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus türleri, enterokoklar ve Candida türlerinde anlamlı artış görülmektedir (11,12). Hastane infeksiyonları etkenleri, görülme sıklıkları, antibiyotik duyarlılıkları, hastaneler arasında, aynı hastanede bölümler arasında ve hatta aynı bölümde zaman içerisinde değişiklikler göstermektedir (13,14). ACİNETOBACTER CİNSİ Tarihçe Acinetobacter cinsi bakteriler, gram-negatif, non-fermantatif, zorunlu aerop, oksidaz negatif ve hareketsiz bakterilerdir. Üreme fazında çomak morfolojisinde iken, stabil dönemde diplokok morfolojisinde görünürler. Bu yapısal ve biyokimyasal özellikleri ile tanımlanmaları ve sınıflandırılmaları oldukça karmaşık süreçlerden geçmiştir. İlk kez Beijerinck tarafından 1911 yılında topraktan izole edilmiş ve Micrococcus calcoacetius olarak isimlendirilmiş, 1939 yılında DeBord un gram negatif kokobasilleri üretral örnekten izole etmesiyle tanımlanmıştır (15). Günümüze kadar 15 in üzerinde farklı jenerik isimle adlandırılmışlardır. Genetik transformasyon, DNA hibridizasyon ve DNA dizi analizi karşılaştırılması kullanılarak yapılan çalışmalarda en az 17 genotip belirlenmiş ve bunlardan 7 tanesi farklı türler olarak tanımlanmıştır (A. calcoaceticus, A. baumannii, A. haemolyticus, A. junii, A. johnsonii, A. lwoffii, A. radiorezistens). Bu yedi türden dördü birbirlerine çok yakın olduklarından A. calcoaceticus-a. baumannii kompleksi olarakta kabul edilmektedirler yılında iki yeni tür daha tanımlanmıştır (A. ursingii, A. shindleri). Son zamanlarda tanımlanan yeni türlerle genotip sayısı 20 nin üzerindedir (3,16,17). Tüm bu türler arasında en sık ve en önemli klinik tablolara yol açan etken A. baumannii dir (3). 4

9 Mikrobiyolojik Özellikler Acinetobacter cinsi; C de üremeyi seven, zorunlu aerob, nonfermentatif, gram negatif bakterilerdir. Oksidaz, DNase ve indol negatif, katalaz pozitiftirler. Flajellaları yoktur, fimbriaları vardır ve hareketsizdirler. Üç şekerli demirli besiyeri ve oksidatif fermentatif besiyerinde asit oluşturmazlar, nitratları redükte etmezler. Gram boyamada gram negatif kokobasil, diplokok, gram labil-kokobasiller şeklinde görülebilirler. Üremenin logaritmik fazında x µm boyutlarında basil, duraklama fazında ise kokobasiller şeklinde görülürler. Bu nedenle gram boyalı preparatlarda Haemophilus ve Neisseria türleri ile karıştırılabilirler (3,18). MacConkey agar besiyerinde enterobakterilerden daha küçük, opak, pigmentsiz, S tipi koloniler oluştururlar. Klinik örneklerden üretilebilmeleri için seçici-ayırıcı besiyerleri geliştirilmiş olup bu amaçla en sık Herellea agar (Difco) ve Leeds Acinetobacter Medium kullanılmaktadır. Kontamine örneklerden (dışkı,toprak..) izole etmek amaçlı içinde asetat ve amonyum tuzu bulunan sıvı mineral besiyeri kullanılabilir (19). Rutin laboratuvar koşullarında biyokimyasal reaksiyonlara ve üreme özelliklerine göre Acinetobacter tür ayrımı yapılmaktadır. Acinetobacter cinsinin 16 genotipinin tür ayrımı bu şekilde yapılabilmektedir. Bu ayırımda glikoza oksidatif etki, hemoliz ve 44 C de üreyebilme genellikle yeterli olmaktadır. Glukozu oksitleyen ve hemoliz yapmayan izolatlar genellikle A. baumannii dir. A. baumannii 44 C de üreyebilme yeteneğiyle diğerlerinden kolayca ayırt edilebilir. Glukoz negatif kökenlerden hemoliz yapmayan A. lwoffii, hemoliz yapan A. haemolyticus olarak adlandırılır. A. johnsonii diğer türlerden 37 C de üreyememesi nedeni ile ayırt edilebilir (20). Amerikan Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezi nin (Centers for Disease Control and Prevention CDC-) sınıflandırmasına göre Acinetobacter türleri nonfermentatif gram negatif basiller içerisinde CDC Grup EO-5, CDC Grup NO-1 ve Bordetella türleri ile birlikte oksidaz negatif grup içerisinde yer alırlar (20). Epidemiyoloji Acinetobacter türleri diğer mikroorganizmalarla karşılaştırıldığında, cansız yüzeylerde günlerce canlı kalabilmektedirler. Toprak, gıda, su, eşya, hava gibi çevreden izole edilen Acinetobacter kökenleri sağlıklı insanların ağız florasında, üst solunum yollarında, genitoüriner sistem ve alt gastrointestinal sistemlerinde bulunduğu gösterilmiştir (3,21). 5

10 Acinetobacter cinsi bakterilerin dış ortamda uzun süre kalabilmelerinin sebebi kuruluğa dayanıklı olmaları, farklı ısı ve ph derecelerinde canlı kalabilmeleridir (3,22). Acinetobacter türleri ile %25 e varan oranlarda taşıyıcılık gözlenebilir, ancak hastaneye yatırılmamış bireylerde bu durum oldukça nadirdir (5). Bu oran özellikle salgınlar sırasında hastanede yatan bireylerde yüksek düzeylerde saptanmaktadır. Özellikle yoğun bakım ünitelerinde yatan hastaların dışkılarında çoklu ilaç dirençli Acinetobacter türleri izole edilmiş ve trakeostomili hastaların %45 inde kolonizasyon saptanmıştır (16,20). Yoğun bakım ünitelerinde özellikle ventilasyon uygulanan hastalarda, solunum sisteminde taşıyıcılığın yüksek oranda arttığı ve salgınlara yol açtığı gösterilmiştir. Ülkemizde yoğun bakım ünitelerinde yapılan çok merkezli bir çalışmada Acinetobacter cinsi bakteriler gram negatif çomaklar arasında üçüncü sırada (%18.2) saptanmış ve yüksek antibiyotik direnç oranları vurgulanmıştır (23). Özellikle son yıllarda yoğun bakım ünitelerinden izole edilen Acinetobacter cinsi bakterilerin antibiyotik direnç oranlarında belirgin artış gözlenmektedir (14). Patogenez ve Virulans Acinetobacter cinsi bakteriler genel olarak virulansı düşük kabul edilen patojenlerdir. Konak savunma mekanizmaları normal olan bireylerde infeksiyon oluşturmaları oldukça güçtür. Genellikle hastane kaynaklı fırsatçı infeksiyonlara neden olmaktadırlar. Malignite, yanık, konağın savunma sistemini baskılayan durumlar ve konağın yaşı infeksiyon gelişimini kolaylaştıran bazı faktörlerdir. Ağır cerrahi girişim, uzun süre yoğun bakım ünitesinde kalma, uzun süre mekanik ventilatöre bağlı kalma, uzun süreli antibiyotik kullanımı, damar içi kateterizasyon, enteral beslenme, idrar sondası, endotrakeal tüp ve trakeostomi varlığı başlıca risk faktörleridir (4,14). Acinetobacter cinsi bakteriler genel olarak düşük virulanslı olarak kabul edilirler, ancak virulanstan sorumlu bir takım faktörler de saptanmıştır: 1- Polisakkarit kapsül: L-ramnoz, D-glukoz, D-mannoz ve D-glukronik asitten oluşur. Bakteri yüzeyinin hidrofilik özelliğini sağlar ve fagositozdan korur, İ.V. katater, trakeal kanül gibi yüzeylere tutunmayı kolaylaştırır. 2- Fimbria ve/veya kapsüler polisakkarit: İnsan epitel hücrelerine bağlanmayı sağlar. 3- Lipopolisakkarit ve Lipid A: Dokulardaki lipidleri yıkan enzimler üretirler, hücre duvarında bulunan lipid A potansiyel toksik etki göstererek patojeniteyi arttırır. 4- Aerobaktin gibi siderofor ve demir tutucu dış membran reseptör proteinlerinin üretimi ile bakteri üremesi için gerekli demir temin edilmektedir. Ayrıca son zamanlarda 6

11 yapılan çalışmalarda antibiyotik direnci sağlayan PER-1 geninin virülansı arttırdığı ve klinik olarak daha ölümcül infeksiyonlara neden olduğu gösterilmiştir (3,24,25) Acinetobacter İnfeksiyonları Acinetobacter türleri hastane kökenli fırsatçı infeksiyonlara neden olurlar, toplum kökenli infeksiyonlar oldukça nadirdir. Tüm organlarda süpüratif infeksiyonlara neden olabilirler. Tüm Acinetobacter türleri arasında en sık ve en ciddi klinik tablolara yol açan etken A. baumannii dir. Klinikte en sık hastane kaynaklı pnömoniye neden olurlar. Klinik özellikleri ile diğer etkenlerden ayrımı mümkün değildir, tanı etkenin kültürde izole edilmesiyle konur (3). Solunum sistemi infeksiyonları: Taşova ve ark. (4) Acinetobacter cinsi bakterilerin neden olduğu nozokomiyal infeksiyonların hastaneye yatıştan gün sonra ortaya çıktığını ve en sık pnömonilere yol açtığını bildirmektedirler ve bu çalışmada A. baumannii (%66.3) ensık izole edilen türdür. Mekanik ventilasyon, endotrakeal ve gastrik tüp, ileri yaş, kronik akciğer hastalığı, bağışıklık sisteminin baskılanması, cerrahi girişim ve geniş spekturumlu antibiyotik kullanımı en önemli risk faktörleridir. Nozokomiyal bulaşmadan kolonize sağlık çalışanları, ventilatör cihazları, eldivenler, kontamine parenteral beslenme sıvıları sorumlu tutulmuştur (26). Ülkemizde yapılan bir çalışmada A. baumannii hastane kökenli pnömoni etkenleri arasında (%24) ilk sırada yer almıştır, bu olguların önemli bir kısmının ventilatörle ilişkili pnömoni olduğu dikkati çekmektedir (26). Acinetobacter pnömonileri genellikle multiloberdir. Kavitasyon, plevral effüzyon ve bronkopulmoner fistül gelişebilir. Üç gün içerisinde uygun antibiyotik tedavisi başlanan hastalarda mortalite azalmakta, sekonder bakteriyemi ve septik şok gelişenlerde mortalite artmaktadır. Prognoz altta yatan hastalık ve risk faktörleriyle yakından ilişkilidir. Mortalite oranları %20-60 arasında değişmektedir (26). Acinetobacter infeksiyonları sıklıkla hastane kaynaklı olmasına rağmen toplum kökenli alt solunum yolu infeksiyonlarında da izole edilmiştir (16). Bakteriyemi: En sık pnömonilere sekonder ve hastaneye yatışın ikinci haftasında gelişir. İntravenöz kateterler, üriner sistem, yara-deri infeksiyonları, batın içi infeksiyonlar 7

12 bakteriyeminin diğer kaynaklarını oluşturmaktadır. Acinetobacter bakteriyemi insidansı %8.4 ün üzerinde bildirilmiştir (3,4). Bağışıklık sistemi baskılanmış kişiler ve yeni doğanlar iki önemli risk grubunu oluşturmaktadırlar. Malign hastalıklar, travma ve yanıklar, düşük doğum ağırlığı, konvülzyon, mekanik ventilasyon ve antibiyotik kullanımı bu hastalarda başlıca risk faktörleridir (3,4). Acinetobacter bakteriyemisi tek patojenli veya polimikrobiyal bakteriyemi şeklinde görülebilir. Polimikrobiyal bakteriyemilerde mortalite artmaktadır, Acinetobacter baumannii ye bağlı bakteriyemilerde diğer türlere göre klinik tablo daha ağır seyreder. Mortalite oranı %17-46 olarak bildirilmiştir (3,16,27). Merkezi sinir sistemi infeksiyonları: Acinetobacter cinsi bakteriler travma, beyin cerrahisi girişimi, lomber ponksiyon, ventrikülografi, myelografi sonucu gelişen menenjitlere yol açmaktadırlar. Ventrikülostomi, serebrospinal sıvı kaçağı, uygunsuz antibiyotik kullanımı, beş günden uzun süreli ventrikül kateteri bulunması başlıca risk faktörleridir (3,28). Ülkemizden Saba ve ark. (29) yaptığı bir çalışmada Acinetobacter türleri 55 nozokomiyal menenjit olgusunun 13 de izole edilerek, izole edilen tüm etkenler arasında ikinci sırada yer aldığı bildirilmiştir. Mortalite oranı %20-27 arasında bildirilmektedir (3). Üriner sistem infeksiyonları: Genellikle yaşlı, yoğun bakım ünitesinde kalan, uzun süredir sondalı ve böbrek taşı olan erkek hastalarda görülmektedir. Yurt dışında 228 hastanenin katıldığı bir nokta prevalans çalışmasında Acinetobacter cinsi bakterilerle gelişen üriner sistem infeksiyonları %1.8 oranında bildirilmiştir (30). Yumuşak doku infeksiyonları: Travmatik yaralar, cerrahi insizyon bölgeleri, yanık, venöz kateter uygulaması, bağışıklık sisteminin baskılanması başlıca risk faktörleridir. Venöz kateterle ilişkili selülit bildirilmiştir ve genellikle kateterin çıkarılmasıyla iyileşir. Riskli hastalarda polimikrobiyal infeksiyonlara ve sinerjistik nekrotizan fasiite neden oldukları bildirilmiştir (3,16). Diğer infeksiyonlar: Endoftalmit, protez kalp kapağı endokarditi, periton diyalizi ile ilişkili peritonit, perkütan transhepatik kolanjiografi ve perkütan safra drenajıyla ilişkili kolanjit, pankreas ve karaciğer apseleri, otolog kemik iliği transplantasyonundan sonra gelişen tiflit, osteomyelit, septik artrit bildirilen diğer nadir olgulardır (3,16). 8

13 Acinetobacter Türlerinde Antibiyotik Direnç Mekanizmaları Acinetobacter cinsi bakterilerde antibiyotik direnci giderek artmakta ve tedavide zorluklarla karşılaşılmaktadır. Aminoglikozidler, üreidopenisilinler, florokinolonlar, üçüncü kuşak sefalosporinler gibi geniş spektrumlu antibiyotiklerin yaygın kullanımı Acinetobacter türlerini antibiyotiklere dirençli hale getirmiştir. Üçüncü kuşak sefalosporinlerin yaygın kullanımının, karbapeneme dirençli suşların ortaya çıkmasıyla anlamlı olarak ilişkili olduğu gösterilmiştir (6). Özellikle A. baumannii diğer türlere göre daha dirençlidir ve yoğun bakım ünitelerindeki mortalitenin %19-25 inden sorumludur (14). Beta-laktam antibiyotiklere karşı direnç mekanizmaları: Acinetobacter baumannii izolatlarında beta-laktam direnci diğer türlere göre daha sıktır (3,31,32). Beta-laktam antibiyotiklere karşı oluşan direnç; beta-laktamaz enzimleriyle antibiyotiğin parçalanması, beta-laktam antibiyotiğin hücre içine girişinin engellenmesi ve penisilin bağlayan proteinlerde (PBP) oluşan değişiklikler sonucunda üç farklı mekanizma ile gelişebilmektedir. Genellikle bu mekanizmaların bir arada işlemesi sonucu direnç gelişimi gözlenmektedir. 1-Beta-laktamazlar: Acinetobacter kökenlerinde beta-laktam direncinin en önemli sebebi beta-laktamaz üretimidir. Beta-laktamazlar plazmid, kromozom veya transpozon kontrolünde sentezlenirler. Gram negatif bakterilerdeki kromozomal beta-laktamazların miktarları, sentez yolu ve direçteki rolleri farklılık göstermektedir (32). Acinetobacter türlerinde bulunan kromozomal enzimlerin büyük çoğunluğu Ambler sınıf C (NCTC 7844, ML 4961) içerisinde yeralmakta ve sefalosporinaz aktivitesi göstermektedir. Bu beta-laktamazlar penisilin ve sefalosporinlere direnç gelişiminden sorumludur. Yapılan çalışmalarda A. baumannii izolatlarının %98 inde sefalosporinaz aktivitesi saptanmıştır (32,33). ACE-1 den ACE-4 e kadar numaralandırılmış enzimler Ambler sınıf C de yer alan sefalosporinazlardır. ACE-1 sefuroksime karşı zayıf etki gösterir ancak klavulonik aside dirençlidir ve en geniş spektrumlu enzimdir (3,32). İmipeneme dirençli Acinetobacter baumannii kökenlerinde kromozomal OXA-24 enziminin varlığı gösterilmiştir. Bu enzim Ambler sınıf D de yer almakta ve karbapenemleri hidrolize etmektedir (33-35). Yeni tanımlanan sınıf C enzimler günümüzde Acinetobacter kökenli sefalosporinazlar olarak adlandırılırlar (Acinetobacter-Derived Cephalosporinases (ADCs) ) ve yeni yapılan çalışmalarda yedi adet ADC Amp C geni tanımlanmıştır (36). 9

14 Plazmidlerce kodlanan enzimler sınıf A, B ve D beta-laktamazlar içerisinde yer almaktadırlar (36). Bunlar içerisinde Ambler sınıf A da yer alan TEM-1 ve TEM-2 betalaktamazlarının varlığı Acinetobacter türlerindeki beta-laktam direncinden büyük ölçüde sorumlu tutulmaktadır. Yılmaz ve ark. (37) yaptıkları bir çalışmada hastane infeksiyonu etkeni olan 60 A. baumannii izolatının tümünde beta-laktamaz varlığı saptanmış ve çoğunda birden fazla beta-laktamazın varlığı tespit edilmiştir. Yapılan çalışmalarda TEM-1, TEM-2 ve SHV dışı sınıf A da yer alan genişlemiş spektrumlu beta-laktamazlar (GSBL) tanımlanmıştır. Bu beta-laktamazlar PER-1 ve VEB-1 enzimleridir. VEB-1 enzimi ilk olarak 2001 yılında Fransa dan yayınlanmıştır (38-40). Ambler sınıf A da yeralan PER-1 enzimi ilk kez 1996 yılında Türkiye de saptanmış ve PER-1 enzimi taşıyan kökenlerle gelişen infeksiyonlarda prognozun daha kötü olduğu bildirilmiştir. Bu enzim bir GSBL dir. Geniş spektrumlu sefalosporin ve gentamisin direncinden yüksek düzeyde, amikasin direncinden düşük düzeyde sorumlu tutulmaktadır, karbapenemlere etkisiz veya orta derecede etki göstermektedir (25,38). Vila ve ark. (41) pazmidlerce kodlanan sınıf D beta-laktamaz (oksasilinaz) tanımlamışlar ve OXA-21 olarak adlandırmışlardır. Bu enzim oksasilin, kloksasilin ve metisilini hidrolize etmektedir. İskoçya da 1985 yılında plazmid kaynaklı karbapenemleri hidrolize eden ilk beta-laktamaz ARI-1 olarak tanımlanmıştır; imipenemi hidrolize etmekte ancak ikinci ve üçüncü kuşak sefalosporinlere etki etmemektedir (3). Bu enzime zaman içerisinde OXA-23 adı verilmiştir. Yeni çalışmalarla diğer OXA enzimleri ( OXA-23-27, OXA-40, OXA-51,OXA-58) tanımlanmıştır (42,43). Tüm bu enzimler plazmidlerce kodlanan sınıf D karbapenemazlardır. Karbapenemler çoğu beta-laktamazlar tarafından hidrolize edilmezler. Acinetobacter türlerinde karbapenem ve yeni kuşak sefalosporinleri hidrolize eden metallo-beta-laktamazlar tanımlanmıştır ( IMP, VIM). Bu enzimler plazmidlerce kodlanan sınıf B beta-laktamazlardır (44-46). 2-Beta-laktam antibiyotiğin hücreye girişinin engellenmesi: Enzimlerle beta-laktam antibiyotiklerin inhibisyonu direnç gelişiminde tek unsur değildir. Hücre duvar geçirgenliğinde azalma direnç gelişimine önemli bir katkı sağlamaktadır (3,31). Bakterinin dış membranı, antibiyotikler ve diğer moleküller için yarı geçirgen bir engel oluşturmaktadır. Beta-laktam gibi küçük hidrofilik moleküller, bakteri içine dış membran proteini (outer membrane protein-omp) adı verilen porlar yolu ile girer. Acinetobacter kökenlerinde dış membran geçirgenliği E.coli nin %1-3 ü kadardır. Protein 1 ve 2 A. baumannii nin dış membran porinlerini oluşturmaktadır (47). 10

15 Yapılan çalışmalarda caro tarafından kodlanan 29 kda luk dış membran proteininde azalma karbapenem direncinde önemli rol oynamaktadır. Porin protein sayısını değiştiren mutasyonlar sonucu direnç gelişebilir (34,48,49). 3-PBP de oluşan değişiklikler: Bu tip direnç esas olarak stafilokok ve enterokok gibi gram pozitif türlerde görülmekle beraber Acinetobacter türlerinde de tanımlanmıştır. Burada direnç PBP sayısında azalma, kromozomal mutasyonlar sonucu PBP lerin antibiyotiklere afinitelerinin azalması ve beta-laktam antibiotiklere düşük afinite gösteren yeni PBP sentezlenmesi şeklinde gelişebilir (32). Kinolonlara karşı direnç mekanizmaları: Kinolon grubu antibiyotiklere karşı direnç hedef enzimlerdeki (DNA giraz ve topoizomeraz IV) mutasyonlara, geçirgenlikte azalmaya veya antibiyotiğin aktif atımına bağlı olabilmektedir. Bu mekanizmaların tümü kromozom kontrolündedir (50,51). Acinetobacter türlerine karşı kinolonlar 1988 li yıllara kadar oldukça etkili iken günümüzde dirençli kökenler ön plandadır (52). DNA giraz ve topoizomeraz IV teki yapısal değişiklikler kinolon direncine yol açmaktadır, buda gyra ve parc genlerinde mutasyonlar sonucu ortaya çıkar. Bu mutasyonlar sıklıkla enzimin amino ucundaki bir bölgede oluşmaktadır; bu bölgeye kinolon direncini belirleyen bölge denilmektedir. Böylece kinolonların enzim-dna kompleksine affiniteleri azalır (31,53,54). Diğer bir mekanizma ise kromozomlarca kodlanan ilaç dışa atım pompaları ile ilacın hücre içinde birikiminin engellenmesidir. Pseudomonas aeruginosa kökenlerinde mex ABopr M operonu aktif bir dışa atım (active efflux) sistemini kodlayarak tetrasiklin, kloramfenikol ve florokinolonlara karşı direnç gelişimine yol açmaktadır (34,47). Acinetobacter türlerinde de aynı mekanizmanın etkili olduğu düşünülmektedir. Kinolonlar, gram-negatif bakterilerde hücre içine dış membrandaki porinlerden veya fosfolipitten difüzyonla girmektedir (48). Acinetobacter türlerinde porin sayısı az ve küçüktür, bu nedenle dış membran geçirgenliği E.coli dekinin %1-3 ü kadardır. Mutasyonlarla belirli porinlerin kaybı bu geçirgenliği daha da azaltmaktadır; ancak porin kaybı tek başına yeterli değildir. Son yıllarda direnç gelişiminde porinlerdeki azalma ile birlikte atım pompalarının da gerekli olduğu saptanmıştır (31,47). Aminoglikozidlere karşı direnç mekanizmaları: Acinetobacter türlerinde aminoglikozid direnci 3 mekanizma ile gerçekleşir: 11

16 1- Ribozomlarda oluşan mutasyonlar sonucu ribozomal hedeflerde değişiklik gelişebilir. Bu mekanizma oldukça nadirdir, streptomisine dirençli klinik Pseudomonas izolatlarında bildirilmiştir (3,34,47). 2- İlacın hücreye girişi ve birikiminde azalma ve aktif atım pompaları yolu ile direnç gelişebilir. Bu mekanizma solunum zinciri ve lipopolisakkarit değişiklikleriyle birliktedir ve tüm aminoglikozidlere karşı çapraz direnç oluşturmaktadır (34,55). 3- En önemli direnç mekanizması ise, aminoglikozidleri değiştiren enzimlerle, bu antibiyotiklerin amino yada hidroksil gruplarının enzimatik olarak değiştirilmesidir. Toplam üç tip aminoglikozid değiştiren enzim saptanmıştır: a. Aminoglikozid asetiltransferazlar (AAC): Aminoglikozidlerin amino grubunu asetile ederler. b. Aminoglikozid fosfotransferazlar (APH): Aminoglikozidlerin hidroksil grubunu fosforile ederler. c. Aminoglikozid nükleotidiltransferazlar (ANT): Aminoglikozidlerin hidroksil grubunu adenile ederler (3,56). Aminoglikozidleri değiştiren enzimler sıklıkla plazmid kontrolünde sentezlenmekte ve bu enzimlerin sentezinden sorumlu olan genler transpozonlarla taşınabilmektedir. Bir aminoglikozid molekülü birden fazla bölgede değişikliğe uğrayabilir ve bir enzim bir çok aminoglikozid molekülünü değiştirebilir. Yapılan çalışmalarda bu enzimlerin farklı coğrafyalarda farklı tiplerinin yaygın olduğu tespit edilmiştir. Belçika da 54 Acinetobacter spp. izolatının 36 sında AAC(3)-Ia enzimini kodlayan gen saptanırken, İspanya da 54 izolatın sadece ikisinde saptanmıştır. İspanya da bu 54 izolatın %15 inde streptomisin ve spektinomisin değiştiren ANT(3 )9 saptanmıştır (56,57). Bu durum aminoglikozidlere karşı gelişen direncin, kullanımı yaygın olan antibiyotiklerin seçici baskısı sonucu yayılmakta olduğunu göstermektedir. Vila ve ark. (57) A. baumannii izolatlarında en sık amikasini değiştiren APH(3 )-VI ve gentamisini değiştiren AAC(3)-I enzimlerini saptamışlardır. Diğer antibiotiklere karşı direnç mekanizmaları: A. baumannii izolatları kloramfenikol ve trimetoprim-sülfametaksazole karşı yüksek düzeyde direnç göstermektedirler, ancak bu direncin genetik temeli çok az bilinmektedir. Trimetoprim direncinden, plazmid DNA sı tarafından taşınan dhfr geninin kodladığı dihidrofolat redüktaz enziminin sorumlu olduğu bildirilmiştir (56). Devaud ve ark. (58) Acinetobacter izolatlarında kloramfenikol asetil transferaz 1 (CAT1) enziminin varlığını saptamışlardır; bu enzim transpozon ve plazmidlerce 12

17 kodlanmaktadır. Yapılan diğer bir çalışmada CAT1 aktivitesi saptanmamış ve direnç geçirgenlikte azalma ve hedef proteinde mutasyonlara bağlanmıştır (57). Acinetobacter İnfeksiyonlarında Tedavi Acinetobacter cinsi bakteriler genel olarak hastane kaynaklı fırsatçı infeksiyonlara neden olmaktadırlar. Malignite, yanık, konağın savunma sisitemini baskılayan durumlar, ileri yaş, ağır cerrahi girişim, uzun süre yoğun bakım ünitesinde kalma, uzun süre mekanik ventilatöre bağlı kalma, uzun süreli antibiotik kullanımı, damar içi kateterizasyon, enteral beslenme, idrar sondası, endotrakeal tüp ve trakeostomi varlığı infeksiyon gelişimi için başlıca risk faktörleridir (3,23). Acinetobacter baumannii infeksiyonlarının tedavisi bu mikroorganizmanın bir çok antibiyotiğe karşı direnç geliştirebilmesi nedeniyle oldukça güçtür. Sulbaktam ve kombinasyonları, karbapenemler, üçüncü kuşak sefalosporinler ve kolistin tedavide kullanılabilecek en etkili antibiyotiklerdir (5,59). Acinetobacter İnfeksiyonlarında Etkili Antibiyotikler 1- Beta-laktamaz inhibitörleri ile kombine antibiyotikler: Beta-laktamazlar birkaç nadir tür dışında hemen her bakteride bulunmuştur. Yapısal olarak PBP lere benzerler ve beta-laktam antibiyotikleri hidrolize ederek etkisiz kılarlar. Bu nedenle üç tane beta-laktamaz inhibitörü üretilmiştir. Bu üç bileşik (sulbaktam, tazobaktam ve klavulonat) antibakteriyel etkileri zayıf beta-laktam molekülleridir (60). Diğerlerinden farklı olarak sulbaktam Acinetobacter türlerine antibakteriyel etkilidir (60,61). Sulbaktam, 1-1 didioksi penisilanik asit-sülfondur. Yapısal ve farmakokinetik özellikleriyle ampisiline benzer; serum yarı ömrü saattir. İnflamasyon olsa bile beyin omurilik sıvısına geçişi yetersizdir (60,61). Yaklaşık %38 oranında proteinlere bağlanır ve bakterilerde kromozomal beta-laktamaz indüksiyonuna neden olmamaktadır. Sulbaktam, gram negatif bakterilerde PBP2 ye bağlanarak inhibisyona yol açar. Bu özellik tek başına antibakteriyel etkinliğe yol açmamakla birlikte penisilin veya sefalosporinlerle kombine edildiğinde antibakteriyel etkinliğin güçlenmesine neden olmaktadır (61). a) Ampisilin-sulbaktam: Ampisilin aminopenisilinler grubunda yer alan beta-laktam bir antibiyotiktir. Yapısal olarak bakterilerin hücre duvar sentezinde rol alan disakkarid peptidlerin karboksi terminali ile benzerlik gösterir. Bu benzerlik nedeniyle PBP lere bağlanarak hücre duvar sentezini durdurur. Oral kullanımda biyoyararlanımı düşüktür, oral alımı takiben %30-55 i emilir. Ampisilinin vücut sıvılarında dağılımı oldukça iyidir. Terapötik konsantrasyona asit sıvısında, plevral, sinoviyal ve oküler sıvılarda erişilirken; 13