DERİN BEBEK. Annenin o zayıf yüreği dayanamadı. Terk edilmiş boş bankoya sık sık gelip giden çirkin hemşireye fısıldarcasına konuştu.

Transkript

1 DERİN BEBEK Hastanenin acil bölümünde, bekleme salonundaydılar. Belirli kalitenin altındaki sağlık kurumlarının o bilindik zefiranın hakim olduğu havasına, hastalıklarından korkmuş insanların saçtığı kokular karışmıştı. Görevli sağlık personelinin matlaşmış cilt ve saçlarında, yer çekimine uygun düşmüş yüz çizgilerinde yorgunluk, bıkkınlık, kasvet dolaşıyordu. Her hareketleri uykusuz ve bezgindi. Bekleyen hastalar birkaç taneydi. Yine de onlara yeni katılmış anne ve baba için çok fazlaydı. Çünkü on aylık bebekleri Derin, hiç durmadan ağlıyordu. Ateşi çok yükselmişti. Babasının kucağında hangi şekilde beklerse beklesin rahatsızdı. Annenin o zayıf yüreği dayanamadı. Terk edilmiş boş bankoya sık sık gelip giden çirkin hemşireye fısıldarcasına konuştu. Bebeğin durumunu göstererek biraz daha acil bakıp bakamayacaklarını sordu. Bıkkın, biraz da sert bir şekilde beklemeleri gerektiği söylendi. Bakışlarını, muayene odasının kapısından kucağındaki bebeği arasında çaresizce dolaştıran babanın yanına gelen genç anne omuzlarını silkerek durumu özetledi. Daha bekleyeceklerdi. Küçük Derin in acı dolu bağırışları arasında fazlasıyla uzun geçen bir yarım saatten sonra muayene odasından çağrıldılar. 1

2 Aceleyle içeri girdiler. Doktor yirmili yaşlarının sonunda, dökük ve yılgın saçları, asık suratı, uykulu bakışları, öfkelendirecek kadar yavaş hareketleriyle keyifsiz bir tipti. Solgun ve kirli beyaz önlüğü biraz çarpık duruyordu. Her hareketinde salınan stetoskop, tıbbi bir cihazdan ziyade zorla taşıdığı bir süs eşyası gibiydi, doktorun boynunda. Ağlayan bebeği, profesyonel hareketlerle sedyeye yatırdı. Küçük eller, sürekli titriyordu. Minik bedenin büyük acılara tahammül etmeye çalıştığı belliydi. Cildi kızarmış, teni pul pul dökülmüştü. Sımsıkı kapattığı gözlerinden artık yaş gelmiyordu. Derin sanki çok gücü varmış gibi saatlerce ağlamıştı. Doktor, küçük bedeni kısa süre muayene ettikten sonra ağzının içine baktı. Dudakları güven vermeyecek şekilde büzüldü. Odada anne babadan daha dikkatli birisi olsaydı, muayenenin üstün körü yapıldığını, doktorun teşhis koyarken hiç de dikkatli olmadığını fark edebilirdi. Bebeğin üstünü toparlamaya gerek dahi duymadan arkasını dönen doktor, küçük masasına büyük tahtına- yöneldi. Fazlasıyla mekanikleşmiş bir hareketle gömlek cebinden ilaç markası yazılı, eşantiyon tükenmez kalemini çıkarttı. Reçeteye bir şeyler karaladı. Endişeli anne, bebeğin üstünü toplarken aynı genç baba gibi bakışlarını doktora dikmişti. Beyaz gömlekli, yorgun ve isteksiz bu doktor, o an için -o iki kişi için- TANRININ ELİ ydi. Sedyede yatan küçük bebeklerinin acılarına son verebilecek, hastalığına teşhis koyabilecek, yazacağı ilaçlarla tedavi edebilecek Tanrının lütuf ettiği bir insanüstü insandı. 2

3 Ebeveynlerin gözü, sessizce yazmakta olan ketum doktordaydı. Artık küçük bebek susmuştu. Arada küçük nidalarla soluklarını düzenlemeye çalışıyordu. Gözlerini kapatmış, minik başını o tanıdık anne kokusuna gömmeye çabalıyordu. Baba, daha fazla dayanamayıp sordu: Kızımın nesi var doktor bey? Asık ve bîtap suratlı doktor, sonunda zahmet edip anne babaya baktı. Yarı kapalı gözlerinden saçtığı bakışlardan, oranın patronu olduğunu vurgulayan anlamlar çıkıyordu. Bir şeyi yok! Görüntüsünden de itici bir ses tonu vardı, adamın. Asla istemediği bu mesleği yaparken acı çekiyor, nöbetlerine içten içe küfrediyor, sorumluluk almaktan hazzetmiyordu. Tüm bu ruh hali ise karakteri olup çıkmış, her hareketine, tavrına hatta bakışlarına, konuşmasına yansıyordu. Anne baba, şaşkın şekilde birbirine bakakaldı. Doktor, konuşmaya devam edince dikkat kesildiler. Bebek küçük. Diş çıkarıyor. Ateş de yapar, ağlatır da. Ağrı kesici-ateş düşürücü yazdım. Bebeklerinin hiçbir hastalığı olmadığını duyduklarına sevindikleri kadar tüm akşamüstü ve bütün gece aralıksız ağlamalara bu denli basit bir şeyin neden olmasını algılayamamışlardı. Bir diş çıkarma olayının bu kadar üzücü geçmesini anlamamalarını ilk kez ebeveyn olmalarına, bebeğin çok ağlamasını ise kendi beceriksizliklerine yoran anne baba, başka da bir şey söylemeden çıkıp giden doktorun arkasından bakakalmıştı. 3

4 * Küçük bebek Derin, yine şiddetle ağlıyordu. Hastanenin acil bölümüne giren anne baba, artık aşina oldukları kayıt işlemlerini yaptırırken gelenleri tanıyan çatık kaşlı hemşire doktora haber vermek için uzaklaştı. Bekleme salonunda yerini alan babanın kucağındaki Derin bebek, koridoru inleterek ağlıyordu. Birden muayene odasından doktor çıktı. Tanıdık bezgin bakışları, yerini şimşekler saçan gözlere bırakmıştı. Çaresiz anne babanın üstüne öyle bir yürüdü ki duramayıp çarpacaktı. Peşi sıra gelen ispiyoncu, çirkin hemşire de kavgaya hazır gibiydi. Doktor, tok sesiyle azarlamaya başlamıştı bile. Nedir bu kardeşim? Bebek ağlıyor diye kaçtır geliyorsunuz? Bir ayda bu dördüncü gelişiniz. Bakamayacaksanız ne diye çocuk yapıyorsunuz? diye katıldı, hemşire. Anne baba, şaşkın ve ürkmüş şekilde kendilerini savunmaya çalışıyorlardı. Ne yapalım doktor bey. Hiç susmuyor! Gecemiz gündüzümüz yok. İlaç verdik ya kardeşim! diye yüklendi, doktor. Ne söylediyseniz yaptık. Bir süre rahatlıyor. Sonra yeniden ağlamaya başlıyor! Anne, kendilerine yönelmiş bu yersiz saldırı karşısında göz yaşartıcı bir alttan alış ile savunmadaydı. Yeter! Hadi bakalım. Evinize. 4

5 Anne baba, çaresiz, koridor boyunca çıkışa yürümeye başladılar. Hemşire, arkadan laf göndermeye devam ediyordu: Bu ne yahu! Hastalık hastası insanlar. Bir şeyi yok bebeğin. Diş çıkarıyor. Ağlayacak tabi! Bir yandan da bu gerginliği merakla seyreden diğer hastalara, kaçamak bakışlar atıyordu. Izdırap içinde ağlamaya devam eden Derin bebeğin babasını durduran bir adam belirdi, kabul bankosunun orada. Bekleyin, lütfen! dedi. Doktor olduğu belli olan adamın yaşı diğeri ile hemen hemen aynı gözüküyordu. Bir aydır çaresizce, derman bulmak adına, bu servise geliyorlardı. Ancak bu doktoru hiç görmemişlerdi. Açık sarı saçları, hafif kambur duruşu, sakin gözleri vardı, bu doktorun. Eğer izin verirseniz bu küçüğün tahlil sonuçlarını bir de ben değerlendireyim? diye sordu, doktor; nazik ses tonuyla. Bîçare aile kadar bekleme salonunda, olan biteni seyreden hastalar, öfkeli hemşire ve doktor da şaşkındı. Aileyi kovalayan kara saçlı doktor, avına fırlayan yırtıcı bir kuş gibi koridoru aştı. Ne münasebet! diye çıkıştı. Diğer doktor, sakince dönüp: Bu ufaklık hala şiddetle ağlıyor. Bir muayene de ben yapayım, diye önerdi. 5

6 Etik mi bu Doktor Özgür Bey! Ben ilaçlarını yazdım. Aile fazla duygusal o kadar! dedi adam. Evet. Hastalık hastası bunlar. Üç kere muayene etti, Doktor Faruk Bey! diyerek araya girdi, bet suratlı hemşire. Bakmayı reddettiğiniz bir hastayı muayene etmem mi kıymetli etik değerlerinizi incitiyor Doktor Faruk Bey? Az önce bu aileyi evlerine gönderdiniz. Yani artık benim hastalarım. Bence lütfen işinize bakın! Koridora sessizlik çöktü. Söylenebilecek söz yoktu. Tehlikeli bakışlar saçılıyordu, doktorlar arasında. Ancak ne Doktor Faruk ne de yapışık hemşiresi bu sözlere verecek cevap bulamamışlardı. Özgür bey, sempatik gülümsemesini takınarak babaya döndü. İzin verir misiniz? Ağlayan bebeği kucağına alıp diğer muayene odasına yürüdü, yeni doktor. Anne baba ise yepyeni bir umutla takip ettiler. Doktor Özgür Bey, bebeği tamamen soymuştu. Önce yüz üstü sonra da sırt üstü çevirdiği bebeğin, hemen her yerini uzun bir süre inceledi. Tahlil sonuçlarını görmek istemiştim! diye hatırlattı. Baba cevapladı: Bize hiç tahlil yapılmadı ki? Başını bir an çeviren doktorun kaşları nasıl olur? diye sorarcasına kalkmıştı. Bebeğin üstünü kapattıktan sonra annesine bıraktı. 6

7 Yanlış duymadıysam bir ay içerisinde üç kez daha gelmişsiniz. Hiç tahlil yapmadılar mı? Derin in. Yani bebeğimizin diş çıkarttığını, ateşi olmasının da ağlamasının da normal olduğunu söylediler. Ateş düşürücü ve ağrı kesici ilaçlar verdiler. Ancak tahlil yapmadılar. Hemen tahlil isteyeceğim. Bebeğin ciddi bir hastalığı olduğunu düşünüyordu. * * Sabah saatlerinde uykusuz ve derbeder aile, servis katındaki odaya davet edildi. Bir köşede ayakta dikilen Doktor Faruk, Doktor Özgür suç işlemiş çocuklar gibi başları önünde bekliyorlardı. Aile içeri girdiğinde ayağa kalkan Bölüm Başkanı ve karşısındaki koltuklarda iki sivil giyimli adam daha vardı. Birisi hastane başhekimi, diğeri ise öfkeli bir avukattı. Odaya yoğun bir kasvet, acımasız gerçeklerin ağırlığı hâkimdi. Bölüm başkanı durumu açıklamaya başlamıştı. Genç annenin adeta kulakları tıkanmış, artık nerede olduğunu bilemez bir garip bilinçsizlik içerisindeydi *** 7

8 Ben bu hikâyeyi tamamlarken; Büyük şehirlerimizden birisinde, bir hastane odasında DERİN takma isimli bebek, önündeki iki olasılık için savaşıyor. Yani ya ölecek ya da şanslı ise kalan yaşamını tek böbrekle geçirecek ve belki de hayat boyu diyalize ihtiyaç duyacak. Diş çıkarttığı için ateşinin yükseldiği sanılıyordu. Ancak 10 aylık minik Derin in böbreklerinden birisinde ciddi bir enfeksiyon gelişmişti. Doğru teşhis konulamadığı ve gerekli ilaçları kullanmadığı için iltihap ilerledi. Gelişerek yayılan iltihap geri dönüşü olmayacak şekilde, söz konusu böbreğine hasar verdi. Şimdi Diyaliz tedavisi alıyor. Yaşama olasılığı çok düşükmüş. Yaşarsa, tekrarlayan diyaliz tedavilerine bağlı HEPATİT gibi bulaşıcı hastalıklara maruz kalacak. Birçok benzer hasta gibi genç yaşlarında ölecek. Yine şanslı olup yaşarsa kullanacağı böbrek ilaçları sebebiyle dişetleri büyüyecek ve tekrar tekrar ağız içi ameliyatları geçirecek. Çünkü küçük Derin i ilk kez muayene eden doktor, performans yasasından dolayı çok muayene yapmalı, gereken puanları almalıydı, daha fazla para kazanmak için. Çünkü ilk muayeneyi yapan doktor, mesleğini hiç sevmiyordu. Çünkü ilk muayeneyi yapan doktor, fazla hasta baktığı için yorgun, ilgisiz ve dikkatsizdi. 8

9 * Gerçek şu ki Derin bebeğin ve tabii ki ailesinin hayatı karardı. Bu vakanın ağır sonuçlarını hangi tazminat cezaları düzeltebilir, Derin den çalınanları ne geri getirebilir, annesinin yüreğini ne ferahlatabilir. Yorum sizin 9