SİNUS LİFT TEKNİĞİYLE UYGULANAN DENTAL İMPLANT KAYBI VE REHABİLİTASYONU: OLGU SUNUMU

Transkript

1 BİLİMSEL ÇALIŞMALAR 16 OCAK 2014 SİNUS LİFT TEKNİĞİYLE UYGULANAN DENTAL İMPLANT KAYBI VE REHABİLİTASYONU: OLGU SUNUMU TÜRK DİŞHEKİMLİĞİ DERGİSİ Copyright stanbul 2014 TDD; Ocak 2014, 89: 6-10 Olgu sunumu / Case report Özge Özdal 1 Merve Özgül 1 Cem Tanyel 1 Damla Güler 1 Çi dem Ünlü 1 Bülent Katibo lu 1 Sinus lift tekni iyle uygulanan dental implant kayb ve rehabilitasyonu: Olgu sunumu A failed dental implant with sinus lift technic and its rehabilitation: Case report ÖZET ABSTRACT Maksiller sinüsün anatomisi ve hacmi, diflsiz maksiler çene kemi inde implant uygulamalar aç s ndan önemli bir rol oynamaktad r. Atrofik çene kemi i olan olgularda yetersiz vertikal kemi in bulunmas implant stabilitesi ve baflar s n olumsuz etkilemektedir. Bu durumda bölgenin implant ile rehabilitasyonu, ço u zaman kemik grefti kullan larak yap labilmekte ve kemi in boyutu, uygulanacak cerrahi operasyon tekni ini de belirlemektedir. Bu tür implantasyon operasyonlar, çeflitli sinüs ogmentasyonu teknikleriyle birlikte dental implantlar n yap lmas yla baflar l bir flekilde gerçeklefltirilmektedir. Bu olgu sunumunun amac, atrofik maksillan n tedavisi için uygulanan cerrahi ve protetik prosedürü anlatmakla beraber, kullan lan sinüs lifting tekni ini vurgulamak, bunun yan nda da olgunun implant uygulamas ve implant destekli protetik rehabilitasyonunu sunmaktad r. Anahtar kelimeler Maksiller sinüs cerrahisi, dental implant kayb, sinüs ogmentasyonu. Lack of sufficient bone height along maxillary sinus causes significant difficulty for placement of implants in edentulous maxillary jaw. Because, the ability to ensure high primary implant stability in a severely atrophied ridge is of chief concern. Restoration of lost dentition in the severely atrophic posterior maxilla has been successfully treated with various sinus augmentation techniques such as using bone grafts and bone substitutes which are frequently used to enable placement of dental implants. The aim of this case report was to describe a surgical and prosthetic procedure for treating the atrophic maxilla. It explains maxillary sinus lifting technic, implant survival and the implant-retained prosthetic rehabilitation of the patients. Key words Maxillary sinus surgery, fail of dental implant, sinus augmentation. G R fi Maksiller sinüs (highmore antrumu), paranazal sinüsler aras nda genellikle en büyü ü olarak tan mlanan 2 adet bofllu a verilen add r. Her biri piramit flekline benzemekle birlikte anterior duvar n maksillan n fasyal yüzeyi, posterior duvar n maksillan n infraorbital yüzeyi oluflturmaktad r. Medial duvar n burnun lateral duvarlar oluflturmakla birlikte bu bölgede bulunan önemli oluflumlardan biri maksiller sinüs ostiumdur. Ortalama 4 mm çap nda ve 1 mm uzunlu unda olan ostium orta mea ethmoidal infundubuluma aç lmaktad r. Bir di er önemli oluflum ise orbita kenar n n 7-8 mm afla s nda bulunan foramen infraorbitaledir. Sinüs maksillarisin lateral duvar zigomatik kemi in içinde ilerleyen k sm n ucudur. Maksiller sinüsün tavan orbita taban, taban ise üst posterior difllerle komfluluktad r. Nadiren premolar ve kanin diflleriyle de komfluk göstermektedir. Maksiller sinüsün her birinin boyutlar yetiflkin bireylerde ortalama 23 mm geniflli inde, 33 mm derinli- inde, 34 mm anterior- posterior uzunlu unda olup tahmin edilen hacmi 15 cc dir (19). Maksiller sinüsün kavitesi ise Schneiderian membran ad verilen ortalama 0.8 mm kal nl nda ince bir zarla kapl d r. Maksiller sinüsün 3 önemli görevi bulunmaktad r. Bunlar; sese rezonans vermesi, solunan havan n s nmas için rezerv odas görevi yapmas ve kafatas a rl n n azalt lmas d r. Bu görevlere sahip olmas ve önemli anatomik komfluluklar n n bulunmas nedeniyle maksiller sinüs operasyonlar nda çok dikkat edilmesi gerekmektedir (20). Maksillan n posterior bölgesindeki difllerin kaybedilmesi sonucu maksiller sinüs bofllu u zamanla alveolar krete do ru geniflleyerek bölgedeki kemikte vertikal yönde rezorpsiyon görülür. Bu alan implant ile rehabilite edilmek isteniyorsa ve implant stabilitesi için yeterli vertikal kemik bulunmuyorsa gerekli incelemeler sonucu kontrendike bir durum olmad sürece bölgeye sinüs lifting operasyonu yap lmas gerekmektedir (2). Maksiller sinüs kavitesi içerisinde yer alan Schneiderian membran n n elevasyonla yükseltilerek oluflturulan alveolar kret ile membran aras ndaki bofllu a greft materyali yerlefltirilerek bölgede yeniden kemikleflme sa lanmas na sinüs lifting operasyonu denir (3). Rezorpsiyon sonras implant yerlefltirilmesi planlanan kemi in vertikal yüksekli ine ba l olarak 2 farkl sinüs lifting tekni i kul- 1- stanbul Üniversitesi Difl Hekimli i Fakültesi, A z, Difl, Çene Cerrahisi AD.

2 17 BİLİMSEL ÇALIŞMALAR SİNUS LİFT TEKNİĞİYLE UYGULANAN DENTAL İMPLANT KAYBI VE REHABİLİTASYONU: OLGU SUNUMU A FAILED DENTAL IMPLANT WITH SINUS LIFT TECHNIC AND ITS REHABILITATION: CASE REPORT ÖZET Maksiller sinüsün anatomisi ve hacmi, dişsiz maksiler çene kemiğinde implant uygulamaları açısından önemli bir rol oynamaktadı r. Atrofik çene kemiği olan olgularda yetersiz vertikal kemiğin bulunması implant stabilitesi ve başarısını olumsuz etkilemektedir. Bu durumda bölgenin implant ile rehabilitasyonu, çoğu zaman kemik grefti kullanılarak yapılabilmekte ve kemiğin boyutu, uygulanacak cerrahi operasyon tekniğini de belirlemektedir. Bu tür implantasyon operasyonları, çeşitli sinüs ogmentasyonu teknikleriyle birlikte dental implantların yapılmasıyla başarılı bir şekilde gerçekleştirilmektedir. Bu olgu sunumunun amacı, atrofik maksillanın tedavisi için uygulanan cerrahi ve protetik prosedürü anlatmakla beraber, kullanılan sinüs lifting tekniğini vurgulamak, bunun yanında da olgunun implant uygulaması ve implant destekli protetik rehabilitasyonunu sunmaktadır. Anahtar kelimeler Maksiller sinüs cerrahisi, dental implant kaybı, sinüs ogmentasyonu. ABSTRACT Lack of sufficient bone height along maxillary sinus causes significant difficulty for placement of implants in edentulous maxillary jaw. Because, the ability to ensure high primary implant stability in a severely atrophied ridge is of chief concern. Restoration of lost dentition in the severely atrophic posterior maxilla has been successfully treated with various sinus augmentation techniques such as using bone grafts and bone substitutes which are frequently used to enable placement of dental implants. The aim of this case report was to describe a surgical and prosthetic procedure for treating the atrophic maxilla. It explains maxillary sinus lifting technic, implant survival and the implant-retained prosthetic rehabilitation of the patients. Key words Maxillary sinus surgery, fail of dental implant, sinus augmentation. GİRİŞ Maksiller sinüs (highmore antrumu), paranazal sinüsler arasında genellikle en büyüğü olarak tanımlanan 2 adet boşluğa verilen addır. Her biri piramit şekline benzemekle birlikte anterior duvarı nı maksillanın fasyal yüzeyi, posterior duvarını maksillanın infraorbital yüzeyi oluşturmaktadır. Medial duvarını burnun lateral duvarları oluşturmakla birlikte bu bölgede bulunan önemli oluşumlardan biri maksiller sinüs ostiumdur. Ortalama 4 mm çapında ve 1 mm uzunluğunda olan ostium orta mea ethmoidal infundubuluma açılmaktadır. Bir diğer önemli oluşum ise orbita kenarının 7-8 mm aşağısında bulunan foramen infraorbitaledir. Sinüs maksillarisin lateral duvarı zigomatik kemiğin içinde ilerleyen kısmın ucudur. Maksiller sinüsün tavanı orbita tabanı, tabanı ise üst posterior dişlerle komşuluktadır. Nadiren premolar ve kanin dişleriyle de komşuk göstermektedir. Maksiller sinüsün her birinin boyutları yetişkin bireylerde ortalama 23 mm genişliğinde, 33 mm derinli- ğinde, 34 mm anterior- posterior uzunluğunda olup tahmin edilen hacmi 15 cc dir (19). Maksiller sinüsün kavitesi ise Schneiderian membranı adı verilen ortalama 0.8 mm kalınlığında ince bir zarla kaplıdır. Maksiller sinüsün 3 önemli görevi bulunmaktadır. Bunlar; sese rezonans vermesi, solunan havanın ısınması için rezerv odası görevi yapması ve kafatası ağırlığının azaltılmasıdır. Bu görevlere sahip olması ve önemli anatomik komşuluklarının bulunması nedeniyle maksiller sinüs operasyonlarında çok dikkat edilmesi gerekmektedir (20). Maksillanın posterior bölgesindeki dişlerin kaybedilmesi sonucu maksiller sinüs boşluğu zamanla alveolar krete doğru genişleyerek bölgedeki kemikte vertikal yönde rezorpsiyon görülür. Bu alan implant ile rehabilite edilmek isteniyorsa ve implant stabilitesi için yeterli vertikal kemik bulunmuyorsa gerekli incelemeler sonucu kontrendike bir durum olmadığı sürece bölgeye sinüs lifting operasyonu yapılması gerekmektedir (2). Maksiller sinüs kavitesi içerisinde yer alan Schneiderian membranı nın elevasyonla yükseltilerek oluşturulan alveolar kret ile membran arasındaki boşluğa greft materyali yerleştirilerek bölgede yeniden kemikleşme sağlanmasına sinüs lifting operasyonu denir (3). Rezorpsiyon sonrası implant yerleştirilmesi planlanan kemiğin vertikal yüksekliğine bağlı olarak 2 farklı sinüs lifting tekniği kullanılmaktadır. 5 mm ve daha fazla olan vertikal kemikte internal sinüs lifting (osteotom tekniği) adı verilen teknik kullanılarak implant kavitesinde osteotomlar aracılığıyla sinüs membranı yükseltilir. Bu durumda 3-4 mm kemik yüksekliği kazanılmaktadır (16). Alveolar kemik yüksekliği implant rehabilitasyonuna izin vermediğinde ve internal sinüs lifting yöntemiyle yeterli kemik

3 BİLİMSEL ÇALIŞMALAR 18 boyutu elde edilemeyeceği düşünülen 4 mm veya daha az kemik yüksekliğinde ise lateral sinüs lifting tekniği adını alan diğer teknik tercih edilmektedir (11). En yaygın teknik olan lateral sinüs lifting tekniği ilk kez 1977 yılında Tatum tarafından tanımlanmış ve ilk defa 1980 yılında Boyne ve James tarafından yayımlanmıştır (9). Bu yöntem alveolar krete yapılan insizyonla başlar. Çoğu zaman insizyonun yönü keratinize dişetinde yara yeri oluşturmamak amacıyla palatinale doğru yapılır. Tam kalınlıklı şap lateral antral duvara erişebilinecek yükseklikte kaldırılır. Ortaya çıkan kemik üzerinde osteotomi frezleri ile sinüs kavitesine giriş amacı yla oval veya dikdörtgen şeklinde pencere açılır. Bu işlem sırasında sinüs membranının perfore olmaması için dikkat edilmeli ve açılan pencerenin alt sınırı, sinüs tabanının ortalama 5 mm üzerinde pozisyonlandırılmalıdır. Ortaya çıkan membran, sinüs perforasyon riskini en aza indirmek için özel dizayn edilmiş, altıgen sap yapısı ile stabil şekilde tutulabilir, aktif uçların şekil değişikliğine uğramadığı ve her anatomik bölgeye uygun olarak farklı açılandırılmış olan aletlerle nazikçe kemikten yukarı doğru sıyrılır. Greftleme için yeterli hacim elde edildiğinde hazı rlanan greft materyali oluşturulan boşluğa yerleştirilir. Alandaki greftin stabilizasyonu ve epitel hücrelerinin kemik hücrelerinden daha kısa sürede bölgeye göçünü engellemek için pencere üzeri rezorbe olabilen bir membranla örtülerek kaldırılan tam kalınlı klı şap primer olarak kapatılır (21). Ortalama 6 aylık iyileşme periyodundan sonra uygulanacak implant için gerekli stabiliteyi sağlayacak kemik miktarı elde edilmiş olur (5). Yaşayan sisteme implante edilerek organ ve dokuların işlevini üstlenmek üzere tasarlanmış materyallere greft materyali (biyomateryal) denir. Greft materyallerinin; fiziksel kimyasal, mekanik, termal özelliklerinin iyi bilinmesi ve dokuyla alerjik, toksik, karsinojenik reaksiyon vermemesi istenir (18). Sinüs lifting operasyonunda kullanı lacak greft materyalinin sinüs içindeki kemik formasyonu etkinliğinin ve implantlarla eş zamanlı yerleştirildi ğinde stabilizasyon kapasitesinin yüksek olması, kullanımının kolay, düşük antijenitede ve yüksek güvenilirlikte olması beklenir. Greft materyalleri elde ediliş kaynağına göre dörde ayrılır. Bunlar; otojen greftler (iliak kemikten, semfiz bölgesinden, ramus mandibuladan, calvariumdan, tüberosite maksilladan alınan otojen greftler), allogreftler/ homojen greftler, xenogreftler/heterojen greftler ve alloplastik greftlerdir (1). Bu olgu sunumundaki amacımız, maksilla posterior bölgede lateral sinüs lifting tekniği kullanılarak implant tedavisi için uygun miktarda kemik oluşumu sağlanmasıyla birlikte uygulanan implantın iatrojenik nedenle kı sa süre sonra kaybedilmesini ve tekrar implant rehabilitasyonuyla sağlanan başarıyı bildirmektir. OLGU SUNUMU Otuz beş yaşındaki erkek hasta, maksilla sol bölgedeki köprü protezinin 24 numaralı diş bölgesindeki kantilever sonucu yeterli ağız hijyenini sağlayamadığı için rahatsız olduğunu belirterek yerine implant destekli bir restorasyon yapılması isteğiyle İstanbul Üniversitesi Diş hekimliği Fakültesi Ağız, Diş, Çene Cerrahisi Anabilim Dalı Kliniği ne başvurdu. Alınan anamnezde hastanın herhangi bir sistemik hastalığının olmadığı ve sigara kullanmadığı öğrenildi. Yapılan radyolojik incelemede 24 ve 26 numaralı diş bölgelerine iki implant yapılması planlandı (şekil 1). 24 numaralı diş bölgesine 1 adet kemik içi silindirik implant (4.1/10 mm ITI Straumann, İsviçre) yerleştirildi. 26 numaralı diş bölgesinde yetersiz vertikal kemik yüksekliği olduğu için lateral sinüs lifting tekniğiyle kemik hacminin arttırılmasına karar verildi. Ksenogreft (Bio-Oss) kullanılarak yapılan sinüs lifting

4 19 BİLİMSEL ÇALIŞMALAR tekniğiyle 6 ay sonraki kontrol panaromik radyografisinde vertikal yönde 10 mm kemik kazancı sağlandığı ve toplam kemik yüksekliğ inin 13 mm olduğu görüntülendi (şekil 2). Yeterli kemikleşme sağlanmasının ardından 26 numaralı diş bölgesine 1 adet kemik içi silindirik implant (4.1/10 mm ITI Straumann, İsviçre) yerleştirildi (şekil 3). İmplant uygulamasının ardından ve 12. haftalarda yapılan periyodik kontroller sonucunda klinik olarak implantın mobilizasyonu gözlemlendi ve implant kaybedildi. Bölgedeki mevcut granülasyon dokuları temizlenerek implant kavitesi ksenogreft (Bio-Oss) ile greftlenerek 6 ay beklendi (şekil 4). 6 aylık iyileşme sürecinin ardından bölgeye tekrar 1 adet kemik içi silindirik implant ( mm Dental İmplant KA, Mode Medikal, Türkiye) yerleştirildi ve 3 ay beklendi (şekil 5). İyileşme sürecinin ardından yeterli osseointegrasyon sağlanarak implantların protetik restorasyonları tamamlandı (şekil 6). TARTIŞMA Sinüs lifting, maksilla posterior bölgede implant için gerekli olan vertikal mesafenin yeterli olmadığı durumlarda bu kemik mesafesini arttırmak amacıyla sinüs tabanının yükseltilmesi işlemidir (4). Scheiderian membranının elevasyonu ile oluşturulan sinüs tabanındaki kavitenin greftlenmesi, dental implantasyon için uygun olmayan posterior maksilla bölgesinde implant rehabilitasyonu sağlamasına olanak veren bir prosedürdür. Greft materyalleri içinde otojen kortikokansellöz greftin başarı oranı en yüksek olduğu bildirilmektedir. Osteoindüktif faktörler otojen greft ile transfer olur ve ogmente alanda osteogenezis, kemik formasyonu ve greft stabilizasyonu meydana gelir. Yaşayabilecek osteoblast hücrelerini, organik ve inorganik matriksleri ve biyolojik modifiye edici faktörleri içerir. Fakat otojen greftlerin elde edilmesi için yapılan ek cerrahi işleme gerek duyulması, verici sahada yara yeri oluşturulması, kullanımının limitli olması ve parsiyel rezorpsiyona eğilimli olması gibi dezavantajları da bulunmaktadı r. Bu sorunların önüne geçebilmek için otojen kemiğin yerine konabilir greft materyalleri kullanılmaktadı r. Bunlardan bazıları; demineralize edilmiş dondurulmuş kurutulmuş kemik allogreft (DFDB), sığır kaynaklı kemik (xenogreft), rezorbe olmayan hidroksiapatit (DF13BA ile veya tek), rezorbe olabilen hidroksiapatit (tek veya DFDB ile birlikte), deproteinize sığır kemik minerali (DBBM), kollagen, trikalsiyum fosfat ve kalsiyum sülfattır. Bunlar kombine olarak ya da tek başına kullanılan materyallerdir (10, 17). Ayrıca son yıllarda yapılan çalışmalar, trombositten zengin fibrinin (PRF) de greft materyali olarak kullanımında başarılı sonuçlar elde edildiğini ortaya koymaktadır. Choukroun ve ark. ları (7) yaptıkları 9 sinüs ogmentasyonu çalışmasının 6 sında PRF ile allogrefti kombine, 3 ünde sadece allogreft kullanarak histolojik sonuçları n benzer olduğunu fakat bu sonuçlara deney grubunda 4 ay, kontrol grubunda ise 8 ay sonra ulaştıklarını belirtmişlerdir. Olgumuzda ikinci bir cerrahi işleme ihtiyaç duymamak ve yapılan çeşitli çalışmalarda da başarısı kanıtlandığı için kullanılacak greft materyali Bio-Oss olarak belirlendi. Ewers ve ark. (10) Bio-Oss ve Algipore ticari isimli greft materyallerini karşı laştırdıkları çalışmada, histolojik bulgularda Bio-Oss granüllerinin rahatlı kla görüldüğünü, enşamasyona sebep olmadığını, fagostik hücreler içermediği ve olgun, kompakt bir kemik oluşturduğunu bildirmişlerdir. Bunun yanında Algipore partiküllerinin ise implantasyondan 6 ay sonra tamamen osseointegre olduğu ve çok çekirdekli fagositer hücreler tarafından bir süre sonra rezorbe edildiğini de belirtmişlerdir. Olgumuzda

5 BİLİMSEL ÇALIŞMALAR 20 da osseointegrasyonun gerçekleşmemesi sonucu yaşanılan implant kaybının sebebinin kullanılan greft materyalinde olmadığını düşünerek oluşan kaviteyi tekrar Bio-Oss ile greftledik. Osseointegrasyon kavramı ilk olarak 1977 de Branemark ve ark. (6) tarafından yaşayan kemik dokusu ile titanyum implant arasında, ışık mikroskobu düzeyinde büyütme ile gözlenen direkt temas olarak tanımlanmıştır. Osseointegrasyon, kemiğin oluşumunun, fonksiyona adaptasyonunun ve tamirinin ömür boyu sürdüğü bir işlemdir. Osseointegrasyonun gerçekleşmesi ve devamının sağlanmasında etkili olan biyomateryale yönelik faktörler; implantın makro (implantın dizaynı), mikro (yüzey özellikleri) ve ultra (yüzeyin kimyasal özellikleri) olarak sıralanabilir. İmplant yüzey topografisi mikro yapı olarak adlandırılmaktadır. Yüzey pürüzlülüklerini arttırmak ve osseointegrasyonu geliştirmek amacıyla geliştirilen metotları Bagno ve Di Bello biyokimyasal metotlar, fiziksel (mekanik) metotlar, kimyasal metotlar olmak üzere üç ana sınıfta belirtmektedirler. Biyokimyasal metotlar, titanyum implant yüzeylerine eklenebilecek biyoaktif ajanlarla iyileşmenin ve osteointegrasyonun hızlandırılması amaçlanmaktadır. Mekanik metotlar fiziksel güçlerle yüzeyin şekillendirildiğ i metotlardır. En fazla kullanılan mekanik teknikler; işleme (machining), tornalama (turning), kesme (cutting), titanyum plazma sprey (TPS), kumlama (blasting) ve cilalamadır (polishing) (15). Kimyasal metotlar, titanyumun kimyasal yapısında özellikle de yüzey tabakasında modifikasyonlar yapmak için uygulanırlar. Bunlar; asitle dağlayarak (acid-etching) pürüzlendirme ve dental implantları n anodizasyon ile pürüzlendirilmesidir. Asitleme ile implant yüzeyinde 1.5-2μm çapında mikro çukurcuklar oluştuğu bildirilmektedir. Ayrıca asitlemenin osseointegrasyonu ciddi bir biçimde hızlandırdığını bildiren çalışmalar da mevcuttur. Sandblasted Large Grid Acid (SLA) Etched implant yüzeyleri, kumlanmış ve asitlenmiş titanyum yüzeyleri olarak 1977 de Straumann tarafından piyasaya sürülmüştür. SLA yüzey, kaplama bir yüzey değildir. Büyük kum tanelerinin implant üzerine püskürtülmesi ile makro pürüzlülük oluşturulur. Asitin yüzeye uygulanması ile 2-4μm mikro çukurcuklar elde edilir. SLA implant yüzeyleri orta derecede pürüzlü yüzeylerdir. Pürüzlülük derecesi implant yüzeyi boyunca aynıdır. Martin ve ark. (14) osteoblast benzeri hücrelerde alkalen fosfataz aktivitesinin TPS yüzeylere oranla SLA yüzeylerde daha fazla olduğ unu göstermişlerdir. Li ve ark. (13) uyguladığımız implant yüzeyi birçok çalışmada da olduğu gibi başarısı yüksek bulunan SLA yüzey olmasına rağmen iatrojenik kaynaklı implant kaybı yaşandı. Literatüre bakıldığında bifazik kalsiyum fosfat seramiği ile kumlanmı ş titanyum (BCP-Ti) yüzeylerle de ilgili birçok başarılı çalışmaya rastlanmaktadır. Guehennec ve ark. (12) yaptıkları çalışmada pürüzsüz Ti yüzey, alümina ile kumlanmış Ti yüzey, SLA ve BCP-Ti yüzeyin, erken dönem osseointegrasyonda osteoblastik hücrelerle arasındaki etkileşimini incelemişlerdir. Yapılan mikroskobik incelemede pürüzlülük oranı diğer kumlanmış yüzeylere oranla BCP-Ti yüzeyde daha fazla olduğunu belirterek implantasyondan 2 gün sonra SLA yüzey ve BCP-Ti yüzeyin tamamına osteoblastik hücrelerin göç ettiğini bildirmişlerdir. Başka bir çalışmada ise Citeau ve ark. (8) alümina ve silika partikülleri ile kumlanmış titanyum yüzeyler ile BCP-Ti yüzeyleri karşılaştırmışlardır. Silika ve alümina partikülleri ile kumlanmış titanyum yüzeylerin peri-implanter dokulara sitotoksik iyon salınmasına neden olabileceğini ve BCP-Ti yüzeylerin pürüzlülük oranının daha yüksek olmasıyla birlikte osteoblastik hücrelerin yüzeyde non-sitotoksik alan oluşturarak osseointegrasyonda daha etkin olduğunu belirtmişlerdir. Olgumuzda ikinci kez uyguladığımız implant BCP-Ti yüzeye sahiptir ve operasyon sonrası gerekli osseointegrasyon sağlanarak restoratif rehabilitasyonu da tamamlanmıştır. SONUÇ Günümüz dental implantoloji ürünleri bize çok farklı yüzey alternatişeri sunmaktadır. Bu yüzeylerin çoğu hazırlanma ve uygulanma açısından başarılı literatür bilgileri ile karşımıza çıkmaktadır. Günümüz teknolojisi ile hazırlanmış, özellikle orijini belli implant sistemlerinin yüzey özellikleri başarı açısından birbirine yakın literatür sonuçlarına sahiptirler. Bu yüzden çalı şmamızda sunulan olguda yaşanan implant kaybı idiopatik olarak belirlenmiştir ve yüzey başarısına ölçü olarak gösterilemez. Ancak yapılan ikinci uygulamadaki başarı, üst düzey standartlardaki yüzey çalışmalarının yaklaşık olarak birbirine yakın başarı düzeyine sahip olduğunun göstergesidir. SLA yüzeylerle, asit uygulanmış torna yüzeylerin biyomekanik olarak osseointegrasyonunu kıyaslamışlar ve SLA yüzeylerin tork direncini daha yüksek bulmuşlardır. Olgumuzda ilk

6 21 BİLİMSEL ÇALIŞMALAR KAYNAKLAR 1. Acocella A, Sacco R, Nardi P, Agostini T. Simultaneous implant placement in sinus floor augmentation using iliac bone block grafts in severe maxillary atrophies: case report. Implant Dent Dec; 17(4): Akkocaoğlu M, Aktafl A. Otojen kemikle maksiller sinüs ogmentasyonu ve dental implant uygulaması: Olgu sunumu. Haccettepe Diflhekimliği Fakültesi Dergisi 2005; 29 (4A): Balaji SM. Direct v/s Indirect sinus lift in maxillary dental implants. Ann Maxillofac Surg Jul; 3(2): Ballantyne JC, Groves J. A synopsy of otolaryngology. 3th ed. John Wright and Sons Ltd, Bristol, 1983; Balleri P, Veltri M, Nuti N, Ferrari M. Implant placement in combination with sinus membrane elevation without biomaterials: a 1-year study on 15 patients. Clin Implant Dent Relat Res Oct; 14(5): Branemark P-I. Et al. Tissue-Integrated Prostheses. JOMS Vol 42, N 8, Choukroun J, Diss A, Simonpieri A, Girard MO, Schoeffler C, Dohan SL, Dohan AJ, Mouhyi J, Dohan DM. Platelet-rich fibrin (PRF): a second-generation platelet concentrate. Part V: histologic evaluations of PRF effects on bone allograft maturation in sinus lift. Oral Surg Oral Med Oral Pathol Oral Radiol Endod Mar; 101(3): Citeau A, Guicheux J, Vinatier C, Layrolle P, Nguyen TP, Pilet P, Daculsi G. In vitro biological effects of titanium rough surface obtained by calcium phosphate grid blasting. Biomaterials Jan; 26(2): Esfahanizadeh N, Rokn AR, Paknejad M, Motahari P, Daneshparvar H, Shamshiri A. Comparison of lateral window and osteotome techniques in sinus augmentation: histological and histomorphometric evaluation. J Dent (Tehran) Summer; 9(3): Ewers R, Goriwoda W, Schopper C, Moser D, Spassova E. Histologic findings at augmented bone areas supplied with two different bone substitute materials combined with sinus floor lifting. Report of one case. Clin Oral Implants Res Feb; 15(1): Gonzalez S, Tuan MC, Ahn KM, Nowzari H. Crestal Approach for Maxillary Sinus Augmentation in Patients with 4 mm of Residual Alveolar Bone. Clin Implant Dent Relat Res Apr Le Guehennec L, Lopez-Heredia MA, Enkel B, Weiss P, Amouriq Y, Layrolle P. Osteoblastic cell behaviour on different titanium implant surfaces. Acta Biomater May; 4(3): Li D, Ferguson SJ, Beutler T. Biomechanical comparison of the sandblasted and acid-etched and the machined and acid-etched titanium surface for dental implants. J Biomed Mater Res. 2002; 60(2): Martin JY, Schwartz Z, Lankford J. Effect of titanium surface roughness on proliferation, differantiation, and protein synthesis of human osteoblast-like cells. J Biomed Mater Res. 1995; 29(3): Oral Surg Oral Med Oral Pathol Oral Radiol Endod Mar; 101(3): Pal US, Sharma NK, Singh RK, Mahammad S, Mehrotra D, Singh N, Mandhyan D. Direct vs. indirect sinus lift procedure: A comparison. Natl J Maxillofac Surg Jan; 3(1): Scarano A, Piattelli A, Perrotti V, Manzon L, Iezzi G. Maxillary sinus augmentation in humans using cortical porcine bone: a histological and histomorphometrical evaluation after 4 and 6 months. Clin Implant Dent Relat Res Mar; 13(1): Serra E Silva FM, Ricardo de Albergaria- Barbosa J, Mazzonetto R. Clinical evaluation of association of bovine organic osseous matrix and bovine bone morphogenetic protein versus autogenous bone graft in sinus floor augmentation. J Oral Maxillofac Surg Jun; 64(6): Tiwana PS, Kushner GM, Haug RH. Maxillary sinus augmentation. Dent Clin North Am Jul; 50(3): Türker M., Yücetafl S (1999). Ağız, Difl, Çene Hastalıkları ve Cerrahisi. Atlas Kitapçılık Ankara, Woo I, Le BT. Maxillary sinus floor elevation: review of anatomy and two techniques. Implant Dent Mar; 13(1):