CONSEIL DE L'EUROPE AVRUPA KONSEYĐ AVRUPA ĐNSAN HAKLARI MAHKEMESĐ ÇELĐK VE DĐĞERLERĐ - TÜRKĐYE DAVASI (Başvuru no:74500/01) KARARIN ÖZET ÇEVĐRĐSĐ STRAZBURG 26 Haziran 2007 Đşbu karar AĐHS nin 44 2 maddesinde belirtilen koşullar çerçevesinde kesinleşecek olup bazı şekli düzeltmelere tabi olabilir.
Türkiye Cumhuriyeti aleyhine açılan (74500/01) başvuru no lu davanın nedeni bu ülke vatandaşları olan Güllü Çelik (G.Ç.), Yemiş Altıntaş (Y.A.), Fatma Sevük (F.S.), Emine Kıyançiçek (E.K.) ve Naciye Sevük ün (N.S.) (başvuranlar), Avrupa Đnsan Hakları Mahkemesi ne (AĐHM) 5 Haziran 2001 tarihinde Avrupa Đnsan Hakları Sözleşmesi nin Temel Đnsan Haklarını güvence altına alan 34. maddesi uyarınca yapmış oldukları başvurudur. Başvuranlar AĐHM önünde Ankara Barosu avukatlarından K. Genç ve G. Zorcu tarafından temsil edilmektedirler. OLAYLAR I. DAVA KOŞULLARI Başvuranlar sırasıyla 1938, 1939, 1925, 1926, 1980 ve 1944 doğumlu olup Tunceli de ikamet etmektedirler. Başvuranlara göre, G.Ç., Y.A., F.S., E.K. ve A.A. zazaca konuşmaktadır ve Türkçe bilmemektedirler. Başvuranlar, 6 Ekim 1999 tarihinde PKK üyeleri aleyhinde yürütülen bir operasyon sonrasında gözaltına alınmışlardır. Operasyon sırasında bu örgütün iki üyesi öldürülmüştür. 6 Ekim 1999 tarihinde düzenlenen olay yeri tespit tutanağında ölen kişilerin üzerlerinde bulunan iki tüfeğe, bu tüfeklere ait kurşunlara ve el bombasına el konulduğu belirtilmiştir. 7 ve 8 Ekim 1999 tarihlerinde düzenlenen tutanaklara göre başvuranlar jandarma tarafından sorgulanmıştır. Yakalanan kişilerin arasında bulunan N.S., tercüman olarak G.Ç., Y.A., F.S. ve E. K. adına ifade tutanaklarını imzalamış sözkonusu kişiler de bu tutanaklara parmak basmışlardır. N.S. aynı zamanda diğer beş başvuranın da PKK ya yardım eden kişiler olduklarını ifade etmiştir. PKK nın Çiğdem Gedik (Ç.G) ve Semra Arslan (S.A.) isimli iki eski üyesi başvuranlar kendilerini görmeksizin başvuranları teşhis etmişlerdir. Ayrıca başvuranlar operasyon sırasında ölen PKK üyelerini fotoğraflardan yola çıkarak teşhis etmişlerdir. Đki maktulün üzerlerinde başvuranların kod adlarının yazılı olduğu bir not defterinin bulunduğu belirtilmiştir. 8 Ekim 1999 tarihinde başvuranlar, kendilerine isnat edilen suçlamaları ve gözaltında bulundukları sırada verdikleri ifadeleri Cumhuriyet Başsavcısı huzurunda reddetmiştir. Başvuranlar PKK nın eski üyeleri ile kendi aralarında herhangi bir çatışmanın olmadığını belirtmişlerdir. Tunceli Adalet Sarayı nda görev yapan A.Arslan, Türkçe bilmediklerini ifade eden G.Ç., Y.A., F.S. ve E.K. isimli başvuranların tercümanı sıfatıyla sorguya katılmıştır. Aynı gün Cumhuriyet Başsavcısı tutanak düzenlemiş ve bu tutanakta Jandarma ya telefon açarak başvuranlarla yüzleştirilmeleri amacıyla PKK nın eski üyelerinin getirilmesi talep edilmiştir. Jandarma sözkonusu kişilerin kendi denetimleri altında bulunmadığını fakat ertesi gün getirebileceklerini beyan etmişlerdir. Cumhuriyet Başsavcısı, delillerin durumunu, sabit bir ikametgâhlarının bulunmasını ve N.S. nin diğer dört başvurana tercümanlık yapmadığını beyan etmesini dikkate alarak başvuranların tutuksuz olarak yargılanmalarına karar vermiştir. 2
20 Ekim 1999 tarihinde Tunceli Sulh Mahkemesi Hakimi, N.S. ve A.A. nın ifadelerine başvurmuştur. Hakim N.S. ve A.A. nın tutuklu olarak yargılanmasına gerek olmadığına karar vermiştir. Tunceli Cumhuriyet Başsavcısı, 20 Ekim 1999 tarihinde ratione materiae bakımından yetkisizlik kararı vermiş ve dosyayı Malatya Devlet Güvenlik Mahkemesi ne (DGM) sevk etmiştir. Cumhuriyet Başsavcısı, 28 Ekim 1999 tarihinde sunulan bir iddianameyle başvuranların Türk Ceza Kanunu nun 169. maddesi uyarınca mahkum edilmelerini talep etmiştir. Devlet Güvenlik Mahkemesi 8 Kasım 1999 tarihinde Tunceli Ağır Ceza Mahkemesi nden başvuranların ifadelerini almasını istemiştir. Tunceli Ağır Ceza Mahkemesi aynı zamanda Tunceli Đli Jandarma Komutanlığı ndan, öldürülen PKK lıların üzerilerinde bulunan not defterlerinin gönderilmesini istemiştir. Tunceli Ağır Ceza Mahkemesi, 16 Kasım 1999 tarihinde Tunceli Cumhuriyet Başsavcısı na Komutanlık kayıtlarında not defterlerine ilişkin herhangi bir tutanağın mevcut olmadığını bildirmiş ve 6 Ekim 1999 tarihli olay yeri tespit tutanağını göndermiştir. Ağır Ceza Mahkemesi, 30 Kasım 1999 tarihinde istinabe yoluyla başvuranların ifadelerini almıştır. G.Ç., Y.A., F.S. ve E.K. isimli başvuranlara bu sorgulama sırasında tercüman yardımı sağlanmıştır. Başvuranlar kendilerine isnat edilen suçlamaların tamamını reddetmişlerdir. Devlet Güvenlik Mahkemesi, 7 Aralık 1999 tarihinde gerçekleştirilen duruşmada olay yeri tespit tutanağını ve maktullerin üzerlerinde bulunan ve Tunceli Jandarması tarafından gönderilen not defterlerini dosyaya eklemiştir. 29 Aralık 1999 ve 27 Ocak 2000 tarihinde Devlet Güvenlik Mahkemesi tarafından Ç.G. ve S.A. isimli aleyhte tanıkların ifadeleri alınmıştır. Devlet Güvenlik Mahkemesi, 27 Ocak 2000 tarihli bir kararla TCK nın 169. maddesi ve 3713 sayılı Terörle Mücadele Kanunu nun 5. maddesi uyarınca başvuranların suçlu olduklarına kanaat getirmiş ve her birinin üç yıl dokuz ay hapis cezasına mahkum edilmelerine karar vermiştir. Devlet Güvenlik Mahkemesi, başvuranların suçlu olduklarına kanaat getirirken gözaltında bulundukları sırada verdikleri ifadeleri ve PKK nın eski üyeleri ile yüzleştirme tutanaklarını dikkate almıştır. Mahkeme aynı zamanda başvuranların, 5 Ekim 1999 tarihinde öldürülen PKK üyelerini teşhis ettikleri tutanakları ve maktullerin üzerlerinde bulunan not defterlerini dikkate almıştır. 15 Mayıs 2000 tarihinde başvuranlar temyiz talebinde bulunmuşlardır. Başvuranlar mahkemeye sundukları lâyıhalarında aralarından beş kişinin Türkçe okuma ve yazma bilmediğini, yalnızca zazaca konuştuklarını ve N.S. nin iyi ile kötüyü birbirinden ayırt edebilecek yetenekte biri olmadığını belirtmişlerdir. Başvuranlar ifadelerin gerçek olmadığını ve PKK nın eski üyeleri ile yüzleştirme tutanaklarının var olmadığını ileri sürmüşlerdir. Başvuranlar, PKK üyelerinin 1999 yılının Mart ve Nisan aylarında yakalanmaları sonrasında alınan ve içerisinde başvuranların köyü ile ilgili herhangi bir bilginin yer almadığı ifadelere 3
atıfta bulunmuşlardır. Başvuranlar ayrıca 6 Ekim 1999 tarihinde düzenlenen olay yeri tespit tutanağına ve Tunceli Đli Jandarma Komutanlığı nın 16 Kasım 1999 tarihli yazısına dayanarak 5 Ekim 1999 tarihinde öldürülen PKK üyelerinin üzerlerinde herhangi bir not defterinin bulunmadığını iddia etmişlerdir. Başvuranlar usul kaidelerine ve hukuka aykırı olduğu gerekçesiyle kararın bozulmasını talep etmişlerdir. 8 Aralık 2000 tarihinde alınan ve 13 Aralık 2000 tarihinde açıklanan bir kararla Yargıtay temyiz edilen kararı onamıştır. 20 Mart 2001 tarihinde A.A., N.S. ve F.S., 24 Mart 2001 tarihinde Y.A., G.Ç. ve E.K. cezalarını çekmeye başlamışlardır. A.A., F.S., Y.A., G.Ç. ve E.K. 9 Ağustos 2003 tarihinde tahliye edilmişlerdir.n.s. ise 11 Ağustos 2003 tarihinde tahliye edilmiştir. ŞĐKAYETLER AĐHS nin 6 1 ve 3 a), b) ve c) maddelerine atıfta bulunan başvuranlar, Malatya Devlet Güvenlik Mahkemesi önüne çıkarılmamaları sebebiyle adil olarak yargılanmadıklarını ileri sürmektedirler. Başvuranlar ayrıca kendilerine anladıkları bir dilde bilgi verilmemesi ve jandarmaya ifade verdikleri sırada tercüman yardımının sağlanmaması nedeniyle davalarının hakkaniyete uygun olarak görülmediğini iddia etmektedirler. Başvuranlar mahkumiyet kararlarının bu ifadelere dayanarak alındığını ileri sürmektedirler. Son olarak başvuranlar Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı nın tebliğnamesinin kendilerine tebliğ edilmediğinden dolayı şikayetçi olmaktadırlar. HUKUK BAKIMINDAN I. KABULEDĐLEBĐLĐRLĐK HAKKINDA AĐHM, tarafların argümanlarının tümü ışığında başvurunun incelenmesinin bu aşamasında çözülemeyecek fakat olaylar ve hukuk açısından, esastan incelemeyi zorunlu kılan ciddi sorular ortaya koyduğu kanaatindedir; sonuç olarak başvuru AĐHS nin 35 3. maddesine göre açıkça dayanaktan yoksun olarak ilan edilemez. Başvuruda başka hiçbir kabuledilemezlik gerekçesi tespit edilmemiştir. Bu nedenle başvurunun kabuledilebilir ilan edilmesi uygun olacaktır. II. AĐHS NĐN 6. MADDESĐNĐN ĐHLAL EDĐLDĐĞĐ ĐDDĐASI HAKKINDA Başvuranlar Malatya Devlet Güvenlik Mahkemesi önüne çıkarılmamaları nedeniyle adil olarak yargılanmadıklarından dolayı şikayetçi olmaktadırlar. Başvuranlar ayrıca kendilerine anladıkları bir dilde bilgi verilmemesi ve jandarmaya ifade verdikleri sırada tercüman yardımının sağlanmaması nedeniyle davalarının hakkaniyete uygun olarak görülmediğini iddia etmektedirler. Başvuranlar mahkumiyet kararlarının bu ifadelere dayanarak alındığını ileri sürmektedirler. Son olarak başvuranlar Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı nın tebliğnamesinin kendilerine tebliğ edilmediğinden dolayı şikayetçi olmaktadırlar. Başvuranlar bu itibarla AĐHS nin 6 1 ve 3 a), b) ve c) maddesine atıfta bulunmaktadırlar. 1. Başvuranların Devlet Güvenlik Mahkemesi nde gerçekleştirilen duruşmaya katılmamaları hususunda 4
Hükümet, başvuranların ikamet ettikleri Tunceli ilinin, yargılandıkları Malatya ilinden uzak olması sebebiyle başvuranların ifadelerinin istinabe yoluyla alındığını belirtmektedir. Đstinabe Komisyonu nun Ağır Ceza Mahkemesi tarafından kurulmasından önce Mahkeme tarafından başvuranlara bu muhakeme usulünü kabul edip etmedikleri sorulmuştur. Hükümet e göre başvuranlar kendi istekleri ile duruşmalara katılmamışlardır ve bunun sorumluluğu da kendilerine aittir. Başvuranlar kendileri yargılayan mahkemenin duruşma gününü kendilerine tebliğ etmediğini ifade etmişlerdir. Başvuranlar istinabe yoluna giden Ağır Ceza Mahkemesi tarafından tebliğ edilen tebliğnameyi almışlardır. Başvuranlar, Türkçe konuşmadıklarından ve okuma yazma bilmediklerinden dolayı istinabe komisyonu ifadesinin ne anlama geldiğini bilmediklerini ileri sürmüşlerdir. Ayrıca başvuranlara göre Yargıtay önünde bir avukat tarafından temsil edilmiş olmaları bu durumu telafi etmemiştir. AĐHM sanığın duruşmaya katılmasının sağlanmasının AĐHS nin 6. maddesinin amaç ve hedefleri arasında bulunduğunu hatırlatmaktadır. Ayrıca 3. paragrafta yer alan c) ve d) bentleri her sanığa kendini savunma ve tanıkları sorguya çekmek veya çektirme hakkını tanımaktadır, ilgili kişi mevcut olmadan bu hakların kullanılması mümkün değildir (Colozza- Đtalya, 12 Şubat 1985, Monnell ve Morris-Birleşik Krallık, 2 Mart 1987 tarihli karar, Zana- Türkiye, 25 Kasım 1997 tarihli karar, Derleme Kararlar ve Hükümler). 6. maddenin 3. paragrafında yer alan güvenceler, 1. paragrafta ifade edilen adil yargılanma hakkının kendine özgü unsurlarını teşkil ettiğinden dolayı AĐHM başvuranlar tarafından ileri sürülen şikayetlerin bu iki paragraf dikkate alınarak değerlendirilmesinin uygun olacağına kanaat getirmektedir (Bkz, diğerleri arasında, Van Geyseghem-Belçika [Büyük Daire], no: 26103/95). AĐHM mevcut davada başvuranların kendilerini üç yıl dokuz ay hapis cezasına mahkum eden Devlet Güvenlik Mahkemesi önünde gerçekleştirilen duruşmaya çağrılmadıklarını tespit etmektedir. Ağır Ceza Mahkemesi, Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu nun 226 4. maddesine uygun olarak başvuranların savunma ifadelerini almakla görevlendirilmiştir. AĐHM, Türkçeyi iyi bilmedikleri anlaşılan başvuranların içinde bulundukları durum dikkate alındığında Devlet Güvenlik Mahkemesi nin davanın adil olarak görülmesini sekteye uğratmadan, aşağıda yer alan nedenlerden dolayı başvuranların şahsi tanıklıklarını doğrudan değerlendirmeden karar vermesinin mümkün olmadığı kanaatindedir (Bkz., mutatis mutandis, Zana, ve Kalem). Öncelikle başvuranlar hakkında verilen mahkumiyet kararının temel olarak soruşturma safhasında elde edilen delil unsurlarına dayandığı konusu kuşku götürmemektedir. Bu delil unsurları, soruşturma safhasında başvuranlardan alınan ifadeler, 5 Ekim 1999 tarihinde öldürülen PKK üyelerinin başvuranlar tarafından teşhis edildiğine dair tutanaklar ve ölen kişilerin üzerlerinde bulunan not defterlerinden oluşmaktadır. Aynı şekilde PKK nın iki eski üyesi ile yapılan yüzleştirmeye ilişkin tutanaklar da soruşturma safhasında düzenlenmiştir. Üstelik iddia tanıkların esasa bakan hakimler tarafından dinlenmiş olması hususu hiçbir şekilde bu durumu telafi etmemiş zira başvuranlar tanıkların dinlenmesi sırasında orada bulunmamış, tanıkları sorguya çekememiş veya çektirememiş ve onlarla yüzleştirilmemişlerdir. 5
AĐHM nin, Devlet Güvenlik Mahkemesi önünde gerçekleştirilen duruşmaya katılmama sorumluluğun yalnızca başvuranlara ait olduğunu belirten Hükümet görüşüne katılması mümkün değildir. AĐHM bu itibarla AĐHS ile güvence altına alınan bir hakkın kullanımından feragat edildiğinin, şüphe götürmeyecek şekilde ortaya konulması gerektiğini vurgulamaktadır (Bkz., diğerleri arasında, Colozza-Đtalya, 12 Şubat 1985 tarihli karar, Zana kararı, Sejdovic-Đtalya, no: 56581/00, ve Kalem kararı). Zira başvuranların, Ağır Ceza Mahkemesi tarafından ifadelerinin alınması sırasında duruşmaya katılmak istememeleri hususu, hiçbir şekilde kendilerini savunmaktan vazgeçtikleri ve mahkeme önüne çıkmayı reddettikleri anlamına gelmemektedir. Esasında başvuranların davranışlarını ve ifadelerinin inandırıcılığını yakından inceleyebilecek olan esasa bakan mahkeme tarafından başvuranların ifadelerinin alınması büyük önem arz etmiştir. Bu şekilde başvuranlar bazı delillerin inandırıcı olup olmadıklarını ileri sürebilir, Ağır Ceza Mahkemesi tarafından ifadelerinin alınması sonrasında toplanan deliller hakkında görüş bildirebilir, iddia tanıklarını sorgulayabilir veya sorguya çektirebilir ve bu tanıklıkların inandırıcılıkları hakkında görüş bildirebilirlerdi (Bkz., mutatis mutandis, Kalem kararı). Kuşkusuz esasa bakan hakimler istinabe yoluyla alınan ifadeleri büyük bir titizlikle incelemiş ve başvuranlara bunlara itiraz etme imkanını sağlamıştır fakat bu durum, bir duruşmanın gerçekleşmesi ya da doğrudan hakim karşısında çıkılması yerine geçmemektedir. AĐHS uyarınca adil yargılanma hakkının demokratik bir toplumdaki önemini dikkate alan AĐHM, bu nedenlerden dolayı savunma haklarına yönelik bu türden bir ihlalin haklı gösterilemeyeceğine kanaat getirmektedir. Sonuç olarak AĐHS nin 6 1 ve 3 c) maddesi ihlal edilmiştir. 2. iddianın en kısa sürede ve başvuranların anlayacakları bir dilde tebliğ edilmemiş olması hususunda AĐHM, 6. maddenin 3 paragrafının a) bendine yer alan hükümlerin ilgili kişiye kendisine yöneltilen suçlama hakkında bilgi verilmesi gerekliliğini vurguladığını hatırlatmaktadır. Đddianame, cezai soruşturmalarda belirleyici bir rol oynamaktadır: tebliğ edilmesi ile birlikte, sözkonusu kişi hukuki esaslar ve olgusal hususlar hakkında resmi olarak bilgilendirilir (Kamasinski-Avusturya, 19 Aralık 1989 tarihli karar). AĐHS nin 6 3 a) maddesi sanığa, yöneltilen suçlamanın yalnız nedeninden yani iddianamenin dayandırıldığı aleyhindeki maddi olaylardan değil aynı zamanda suçlamanın niteliğinden de haberdar edilme hakkını tanımaktadır ve bu Komisyon un da belirttiği üzere ayrıntılı bir şekilde olmalıdır (Pélissier ve Sassi-Fransa [Büyük Daire], no: 25444/94). Bu maddenin kapsamı, özellikle AĐHS nin 6. maddesinin 1. paragrafı tarafından güvence altına alınan adil yargılanma hakkı ışığında değerlendirilmelidir (Bkz., mutatis mutandis, Deweer-Belçika, 27 Şubat 1980 tarihli karar; Artico-Đtalya, 13 Mayıs 1980 tarihli karar; Goddi-Đtalya, 9 Nisan 1984 tarihli karar; Colozza-Đtalya, 12 Şubat 1985 tarihli karar). AĐHM ceza alanında bir sanık aleyhine yöneltilen suçlamalar ve dolayısıyla mahkemenin aleyhinde kabul edebileceği hukuki nitelendirme hakkında tam ve kesin bir bilginin verilmesi, adil yargılanma için vazgeçilmez temel koşullardan birisini teşkil etmektedir (Pélissier ve Sassi-Fransa kararı). 6
Buna karşılık AĐHM her ne kadar gözaltı süresince yapılan tercümenin gerçekleştiği koşullar taraflar arasında tartışma konusu olsa da başvuranların yargılama süresince üç defa tercüman yardımından faydalandıklarını tespit etmektedir. Bununla birlikte 8 Ekim 1999 tarihinde Cumhuriyet Başsavcısı huzurunda bir görevli ve 30 Kasım 1999 tarihinde Tunceli Ağır Ceza Mahkemesi huzurunda ise bir tercüman kendilerine tercümanlık etmiş ve bu şekilde başvuranlar kendilerine yöneltilen suçlamanın niteliği hakkında bilgilendirilmişlerdir. Bu hususta AĐHM 6 3 a) maddesi hükümlerinin, sanığın kendisine yöneltilen suçlamanın niteliği ve nedeninden ne şekilde haberdar edileceği hususunda herhangi bir usulün şart koşulmadığını hatırlatmaktadır (Pélissier ve Sassi-Fransa kararı). Sonuç olarak AĐHS nin 6 1 ve 3 a) maddesi ihlal edilmiştir. 3. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı nın tebliğnamesinin başvuranlara tebliğ edilmemesi hususunda AĐHM başvuranlar tarafından dile getirilen şikayete benzer şikayetleri daha önce incelediğini ve Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı nın tebliğnamesinin başvuranlara tebliğ edilmemesi sebebiyle ve yargılanabilir bir kişinin yazılı olarak buna cevap verememesini göz önüne alarak AĐHS nin 6 1. maddesinin ihlal edildiği yönünde karar aldığını hatırlatmaktadır (Bkz. Göç-Türkiye [Büyük Daire], no: 36590/97, ve Abdullah Aydın-Türkiye (no: 2) [Büyük Daire], no: 63739/00, 10 Kasım 2005 tarihli karar). AĐHM mevcut davayı incelemiş ve Hükümet in davayı farklı şekilde sonuçlandıracak hiçbir tespit ve delil sunmadığına kanaat getirmiştir. Sonuç olarak mevcut davada AĐHS nin 6 1. maddesi ihlal edilmiştir. III. AĐHS NĐN 41. MADDESĐNĐN UYGULANMASI HAKKINDA A. Tazminat Başvuranların her biri 8.915 Euro tutarında maddi zarara uğradığını iddia etmektedir. Bu tutar 283 Euro tutarındaki asgari ücret temel alınarak hesaplanmış olup otuz bir ayı aşkın bir süre cezaevinde kalmaları nedeniyle uğradıkları gelir kaybına tekabül etmektedir. Başvuranların her biri ayrıca 50.000 Euro tutarında manevi tazminat talep etmektedir. Hükümet bu iddialara itiraz etmektedir. AĐHM mevcut davada adil tazmine gidilmesine sebep olacak tek unsurun, başvuranların 6 1 ve 3 c) maddelerinde belirtilen güvencelerden faydalanamadıkları hususunun olacağını tespit etmektedir. AĐHM nin aksi durumda davanın ne şekilde sonuçlanacağı hususunda spekülasyon yapması hiç kuşkusuz mümkün değildir. Buna karşın AĐHM, başvuranların mevcut kararda yer alan ihlal tespitinin telafi edemeyeceği şekilde bir takım manevi zarara uğramış olabileceklerini kabul etmektedir. AĐHS nin 41. maddesi uyarınca hakkaniyete uygun olarak başvuranların her birine manevi tazminat olarak 10.000 Euro ödenmesinin uygun olacağına kanaat getirmektedir. B. Masraf ve Harcamalar 7
Başvuranlar, AĐHM önünde temsil edilmek amacıyla yaptıkları masraf ve harcamalar adına 9.491 Euro (avukatlık masrafı olan 8.691 Euro ile 800 Euro tutarındaki genel masraflar) talep etmektedirler. Başvuranlar taleplerini desteklemek amacıyla ilgili belgeleri sunmuşlardır. AĐHM elindeki mevcut unsurları dikkate alarak başvuranlara tüm masraflarla birlikte toplu olarak 2.500 Euro ödenmesinin uygun olacağına kanaat getirmektedir. C. Gecikme Faizi AĐHM, Avrupa Merkez Bankası nın marjinal kredi kolaylıklarına uyguladığı faiz oranına üç puanlık bir artışın ekleneceğini belirtmektedir. BU GEREKÇELERE DAYALI OLARAK AĐHM OYBĐRLĐĞĐYLE; 1. Başvurunun kabuledilebilir olduğuna; 2. Başvuranların Malatya Devlet Güvenlik Mahkemesi önünde gerçekleştirilen duruşmaya katılmamış olmaları sebebiyle AĐHS nin 6 1 ve 3 c) maddesinin ihlal edildiğine; 3. AĐHS nin 6 1 ve 3 a) maddesinin ihlal edilmediğine; 4. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı nın tebliğnamesinin tebliğ edilmemiş olması sebebiyle AĐHS nin 6 1. maddesinin ihlal edildiğine; 5. a) AĐHS nin 44 2. maddesi gereğince kararın kesinleştiği tarihten itibaren üç ay içinde, ödeme tarihindeki döviz kuru üzerinden Yeni Türk Lirası na çevrilmek üzere Savunmacı Hükümet tarafından başvuranlara: i. manevi tazminat olarak başvuranların her birine 10.000 Euro (on bin) ödenmesine; ii.masraf ve harcamalar için toplu olarak 2.500 Euro (iki bin beş yüz) ödenmesine; iii. yukarıdaki miktarların her türlü vergiden muaf tutulmasına; b)sözkonusu sürenin bittiği tarihten itibaren ödemenin yapılmasına kadar, Hükümet in, Avrupa Merkez Bankası nın o dönem için geçerli olan faiz oranının üç puan fazlasına eşit oranda faiz uygulanmasına; 6. Adil tazmine ilişkin diğer taleplerin reddedilmesine; Karar vermiştir. Đşbu karar Fransızca olarak hazırlanmış ve AĐHM Đçtüzüğü nün 77 2 ve 3 maddesi gereğince 26 Haziran 2007 tarihinde yazılı olarak bildirilmiştir. 8