CON S EI L D E L'EUROPE KONSEYĐ AVRUPA ĐNSAN HAKLARI MAHKEMESĐ DÖRDÜNCÜ DAĐRE GÜMRÜKÇÜLER VE DĐĞERLERĐ - TÜRKĐYE DAVASI (Başvuru no: 9580/03) KARARIN ÖZET ÇEVĐRĐSĐ (Esas) STRAZBURG 26 Ocak 2010 Đşbu karar Sözleşme nin 44 / 2 maddesinde belirtilen koşullar çerçevesinde kesinleşecek olup şekli bazı düzeltmelere tabi tutulabilir. 1 T.C. Dışişleri Bakanlığı, 2010. Bu gayrıresmi özet çeviri Dışişleri Bakanlığı Avrupa Konseyi ve İnsan Hakları Genel Müdür Yardımcılığı tarafından yapılmış olup, Mahkeme yi bağlamamaktadır. Bu çeviri, davanın adının tam olarak belirtilmiş olması ve yukarıdaki telif hakkı bilgisiyle beraber olması koşulu ile Dışişleri Bakanlığı Avrupa Konseyi ve İnsan Hakları Genel Müdür Yardımcılığı na atıfta bulunmak suretiyle ticari olmayan amaçlarla alıntılanabilir.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti aleyhine açılan ve (9580) numaralı başvurunun nedeni otuz dört T.C. vatandaşı Rifat Gümrükçüler (1950 doğumlu), Yaşar Tepealan (1939), Süleyman Alanay (1942), Ahmet Demirci (1341), Mustafacan Gümrükçüler (1996), Saadettin Gümrükçüler (1957), Mehmet Tevfik Gümrükçüler (1953), Ahmet Alanay (1964), Saadettin Gümrükçüler (1948), Uğur Alanay (1948), Mehmet Nevzat Alanay (1953), Mehmet Tevfik Gümrükçüler (1952), Kerim Gümrükçüler (1962) et Numan Gümrükçüler (1948), Ülfet Raşitoğlu (1944), Emine Turgut (1942), Sema Gümrükçüler (1961), Emine Tavlı (1960), Fatma Mahigül (1955), Saadet Gönüllü (1946), Latife Ağaoğlu (1944), Hatice Saba Arman (1932), Emine Aydan Alanay (1946), Candan Sarıkadıoğlu (1950), Akgül Latife Aydoğan (1940), Ayşe Alanay (1338), Günay Baykara (1934), Müge Gücüoğlu (1969), Đnci Alanay (1942), Serpil Özgen (1946), Hayriye Alanay (1927), Fatma Hafize Gümrükçüler (1911) Ayşe Gümrükçüler (1958) ve Hafize Sema Çağırıcı (1956) tarafından (başvuranlar) 15 Ocak 2003 tarihinde Avrupa Đnsan Hakları Mahkemesi ne Avrupa Đnsan Hakları Sözleşmesi nin (AĐHS) 34. maddesi uyarınca yapılan başvurudur. Başvuranlar Avrupa Đnsan Hakları Mahkemesi (AĐHM) önünde Ankara Barosu avukatlarından M. Đ. Turgut tarafından temsil edilmektedir. OLAYLAR I. DAVANIN KOŞULLARI Başvuranlar Alanya, Đstanbul, Ankara, Manavgat ve Đzmir de ikamet etmektedir. 1968 yılındaki kadastro çalışmaları sırasında Alanya nın (Antalya) Tepe semtinde bulunan ve sırasıyla 160.878 m 2 ve 97.332 m 2 yüzölçümündeki iki arazi 2 (ada no: 126) ve 12 (ada no: 94) parsel numaraları ile başvuranların ataları adına tarım arazisi olarak kaydedilmiştir. 19 Haziran 1970 tarihinde kısıtlayıcı herhangi bir şerh düşülmeksizin her iki mülkiyet de ilgililerin adına tescil edilmiştir. Başvuranlar aralarının ölümünün ardından sözü edilen parsellerin mirasçıları olmuşlardır. Orman Genel Müdürlüğü (Genel Müdürlük) 10 Ağustos 1994 tarihinde Alanya Asliye Hukuk Mahkemesi ne (Mahkeme) 12 ve 2 numaralı parsellerin tapu senedinin iptal edilerek kendi adına tescil edilmesi yönünde dava açmıştır. Bu iki dava mahkeme kayıtlarında 1994/342 ve 1994/346 olarak geçmiştir. 20 Nisan 1995, 20 Ekim 1995 ve 10 Ekim 1995 tarihlerinde başvuranlardan bazıları Mahkemeye müdahil taraf olarak katılmak istediklerini beyan etmişlerdir. Başvuranların bir kısmı 31 Ocak 1996 tarihinde aynı mahkemede karşı dava açma talebinde bulunmuştur. Başvuranlar sözü edilen arazilerin mülkiyetinin uzun bir süreden bu yana atalarında olduğunu ve tapularının bulunduğunu öne sürerek Mahkemeden ihtilaf konusu arazilerin ormanlık alanın bir bölümünde olmadığı yönünde bir karar vermesini talep etmişlerdir. Mahkeme 9 Nisan 1996 tarihinde bu davayı diğer iki davayla birleştirmiştir. Mahkeme tarafların ve bilirkişilerin huzurunda olay yerinde üç ayrı inceleme yapmıştır. 22 Mayıs 1995 ve 10 Temmuz 1996 tarihlerinde dava dosyasına eklenen bilirkişi raporlarına göre taşınmazların ormanlık alan vasfına sahip olduğu konusunda çelişkiler bulunduğundan, Mahkeme üçüncü bir bilirkişi incelemesi yapılmasını istemiştir. 21 Kasım 1997 tarihinde hazırlanan üçüncü bilirkişi raporu dosyaya eklenmiş, bu son rapora göre 2 numaralı parselin 2
114.872,35 m 2 si ve 12 numaralı parselin 82.290,53 m 2 si orman alanının bir bölümü olarak değerlendirilmiştir. Mahkeme 5 Mayıs 1998 tarihinde 1994/342-118 ve 1994/346-118 numaralı iki davaya ilişkin iki karar almıştır. Buna göre Orman Genel Müdürlüğü nün taleplerini kısmen yerinde bularak başvuranların 2 numaralı parseldeki 114.872,35 m 2 ve 12 numaralı parseldeki 82.290,53 m 2 lik taşınmazların tapu senedinin iptal edilerek Genel Müdürlük adına tescil edilmesine ve buna değin açılan karşı davanın reddine karar vermiştir. Mahkeme taşınmazların kalan kısımlarının başvuranlara bırakılmasına ve bu bağlamdaki karşı dava taleplerinin reddedilmesini kararlaştırmıştır. Mahkeme 11 Kasım 1949 tarihinde kaydedilen tapu senedinin sözü edilen arazinin doğu, batı ve kuzey istikametindeki alanlara karşılık geldiğini fakat güney bölümünde belirsizliklerin olduğunu, arazi üzerinde 60-70 yıllık ağaçların bulunduğunu ve 8 Şubat 1937 tarih ve 3166 sayılı Orman Kanunu na göre taşınmazın orman alanının bir bölümü olarak sayılması gerektiğini, 24 Mart 1950 tarih ve 5658 sayılı Orman Kanunu na göre taşınmazların imara açık alanlar kapsamına girmediğini ve 2896 (1983) ve 3373 (1987) sayılı yasalar ile değiştirilen 31 Ağustos 1956 tarih ve 6831 sayılı Kanun a göre ise ormanlık arazi olarak sayılması gerektiğini ifade etmiştir. Mahkeme ayrıca Yargıtay ın 5 Temmuz 1993 tarihli (1992/11290 E ve 1993/5824 K) kararına atıfta bulunarak, buna göre tapu sicilinde yer alan ibarelere göre taşınmazların orman arazisi dışında vasıflandırıldıklarında ancak tapudaki tescilin geçerli olacağına itibar etmiştir. Yargıtay 18 Şubat 2002 tarihinde temyizine gidilen kararları onamıştır. Yargıtay 24 Haziran 2002 tarihinde başvuranlar tarafından yapılan karar düzeltme taleplerini reddetmiştir. Yargıtay ın kararları başvuranlara sırasıyla 24 Haziran 2002 ve 18 Temmuz 2002 tarihlerinde tebliğ edilmiştir. HUKUK I. AĐHS YE EK 1 NO LU PROTOKOL ÜN 1. MADDESĐ NĐN ĐHLAL EDĐLDĐĞĐ ĐDDĐASI HAKKINDA Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesine ve AĐHS nin 6. maddesine atıfta bulunan başvuranlar kamu yararı olmaksızın ve tazminat ödemeden tapu senetlerinin iptal edilmesinin mülkiyet hakkına yönelik orantısız bir müdahaleyi teşkil ettiğini ileri sürmektedir. Yapılan bu şikayet ışığında AĐHM, başvurunun Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesi bakımından inceleneceğini ifade etmektedir. A. Kabuledilebilirlik hakkında Hükümet başvuranların iç hukuk yollarını tüketmediklerini savunmaktadır. Başvuranlar tazminat davasına dair iki başvuru yolunu kullanmamışlardır. Başvuranlar Medeni Kanun un 1007. maddesine dayalı olarak tapu kaydının tutulmasından ileri gelen Devletin sorumluluğuna karşı her türlü tazminat davası açabilir, öte yandan Borçlar Kanunu nun genel hükümlerine uygun olarak tazminat talebinde bulunabilirlerdi. Hükümet bu çerçevede özellikle tapu sicil kayıtlarının tutulmasından ileri gelen Devletin objektif sorumluluğu hakkındaki ulusal içtihadı hatırlatarak, diğer hükümlerin yanı sıra Đzmir Asliye Hukuk Mahkemesi nin 8 Nisan 2004 tarihinde almış olduğu ve Yargıtay ın 21 Şubat 2005 te onadığı kararına atıfta bulunmaktadır. Đzmir Asliye Hukuk Mahkemesi nde benzer koşulları içeren ve Orman Genel Müdürlüğü nün talebi üzerine tapusu yargı kararı ile iptal edilerek Hazine adına tescili konu edilen bir davada, 3
davayı açan kimse tazminat elde edebilmiştir. 20 Eylül 2001 tarihli bu davada, Mahkeme Hazinenin bizzat bahse konu taşınmazın niteliğini göz önünde bulundurmaksızın satışını gerçekleştirmesi dolayısıyla ilgiliye tazminat ödemesi gerektiğine hükmetmiştir. Başvuranlar Hükümetin savlarına karşı çıkmakta, Hükümetin söylediğinin aksine Yargıtay ın Medeni Kanun un 1007. maddesini değerlendirmediğini ileri sürmektedir. Başvuranlara göre Hükümetin vermiş olduğu örnek bu aşamada uygulanamaz. Başvuranlar taşınmazlarının kamulaştırılması sözkonusu olduğunda iç hukukta etkili herhangi bir başvuru yolunun mevcut olmadığını iddia etmektedir. AĐHM, daha önce de benzer itirazların dile getirildiğini ve bunların reddedildiğini hatırlatır (Bkz. diğerleri arasında, Rimer vd.-türkiye kararı). Mevcut başvuruda benimsediği bu kararın dışına çıkılmasını gerektirecek herhangi bir özel durumun sözkonusu olmadığını belirtir. AĐHS nin 35. maddesinin 3. paragrafı çerçevesinde başvurunun dayanaktan yoksun olmadığını kaydeden AĐHM, ayrıca başka açılardan bakıldığında da kabuledilemezlik unsuru bulunmadığını tespit eder. Bu nedenle başvuru kabuledilebilir niteliktedir. B. Esasa dair AĐHM nin bu konudaki yerleşik içtihadına (Bkz., diğerleri arasında, Kopecky-Slovakya kararı, no: 44912/98 ve Özden-Türkiye (no1) kararı no: 11841/02, 3 Mayıs 2007) göndermede bulunan Hükümet başvuranların Ek 1 no lu Protokol ün 1 maddesi uyarınca ne «mevcut bir mülke» sahip olduklarını ne de «meşru bir beklentiyi» öne sürebileceklerini savunmaktadır. Hükümet bu bağlamda kamusal ormanlık alanların özel bir mülkiyetin konusunu teşkil edemeyeceğini belirten Anayasa nın 169. maddesini hatırlatmaktadır. Hükümet başvuranlara getirilen sınırlamanın Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesinin birinci bendinin ikinci paragrafı gereğince genel menfaatler çerçevesinde tabiatın ve ormanların korunması amacını güttüğünün altını çizerek, başvuranların talep etmeleri halinde iç hukukta tazminat yoluna gidebilmelerinin mümkün olması ölçüsünde bu tür bir sınırlamanın orantısız olarak nitelendirilemeyeceğini savunmaktadır. Başvuranlar Hükümetin bu tespitlerine karşı çıkmakta ve taşınmaz bir mülke sahip olduklarını, bunu iç hukuka uygun olarak edindiklerini ve yetkili merciler aracılığıyla taşınmazı tapu sicilinde tescil ettirdiklerini iddia etmektedir. Başvuranlara göre mevcut başvuruda ihtilaf konusu bir mülkün mevcut olup olmadığından değil, Devletin kamu yararı bulunmadan kamulaştırma yapmasından ve kendilerine herhangi bir kamulaştırma bedeli ödememesinden kaynaklanmaktadır. Başvuranlara göre kadastro çalışmalarına itiraz etmemeleri mülkiyet haklarına hiçbir surette etki etmemektedir. Bu nedenledir ki Hazine tapu senedinin iptali istemiyle dava açma gereğini duymuştur. AĐHM bir başvuranın «mülkü» ile ilişkili olmadığı müddetçe Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesinin ihlal edildiğini öne süremeyeceğini hatırlatır. Mülk kavramı «mevcut malları» olduğu kadar bir başvuranın mülkiyet hakkından etkili şekilde istifade etme «meşru beklentisini» ileri sürmesine neden olacak, alacaklar da dahil olmak üzere, mamelek değerlerini de kapsar. Buna karşın etkili bir şekilde istifade etmenin olanaksız olduğu mülkiyet hakkının tanınması Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesi uyarınca bir mülkü teşkil etmez ve bahse konu bu koşulun gerçekleşmemesi ile birlikte şarta bağlı bir alacağı oluşturur (Bkz. Prince Hans-Adam II Liechtenstein-Almanya kararı no: 42527/98 ve Gratzinger ve Gratzingerova-Çek Cumhuriyeti no: 39794/989). AĐHM «meşru beklenti» kavramının bir 4
alacakla ilintili mamelek menfaat sözkonusu olduğunda «mamelek değerin» iç hukuktaki mahkemelerin yerleşik içtihadı ile oluşturulmuş yeterli bir dayanağa sahip olması gerektiğini hatırlatır (Bkz. sözü edilen, Kopecky-Slovakya). Bununla birlikte bu argümana göre, ihtilaf konusu taşınmazı ilk edinenlerin malik sıfatının bulunmaması nedeniyle başvuranların Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesi uyarınca güncel ve öne sürülebilir somut bir alacağa dayalı ne «mevcut malı» ne de «meşru beklentileri» vardır, AĐHM bu durumda Hükümetin savını reddetmektedir. AĐHM mezkur mamelek değerin bir alacak konusunu teşkil edemeyeceği saptamasında bulunarak; mevcut halde geçerli bir mülkiyete dayanan bir malikin iki taşınmazı sözkonusu olduğunu ifade etmektedir. Sözü edilen bu araziler 1970 yılında başvuranların atalarının adına tescil edilmiştir. Başvuranlar iptal kararını veren yargı hükümlerine dek, mülkiyet hakkı itiraz konusu edilmeyen, tapu sicilinde kayıtlı ve geçerliliği bulunan bir mülkün «hukuki» emniyetine sahip olduklarını düşünmekteydiler. Yürürlükteki kimi anayasal ve yasal hükümlerin orman alanlarının bir bölümünü oluşturan taşınmazların mutlak surette özel bir mülkiyetin konusunu teşkil edemeyeceği yönünde kısıtlamalar getirdiği doğru kabul edilse bile, kaydı usulüne uygun olarak yapılan tapuların malikleri olan kişilerin mülkiyet hakkını güvence altına alan diğer yasal hükümlerin de mevcut olduğu gözden kaçırılmamalıdır. Nihai bir yargı kararını gerçekleştirmek adına yetkili makamlar tarafından tapu senetleri iptal edilinceye dek sözkonusu mülkiyetin geçerli olacağı kabul edilmelidir. Halihazırda AĐHM, Ek 1 no lu Protokol ün birinci bendinin ikinci cümlesi anlamında başvuranların mülkiyet haklarına yönelik mülkten yoksun bırakma olarak değerlendirilmesi gereken bir müdahalenin var olduğunu tespit etmektedir (bkz. mutatis mutandis, Brumărescu, adı geçen, prg. 77). Ulusal mahkemeler tarafından öne sürülen gerekçeler ışığında, AĐHM başvuranların mülkiyetinden yoksun bırakılması işleminin Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesinin birinci bendinin ikinci paragrafı gereğince genel menfaatler çerçevesinde tabiatın ve ormanların korunması amacını güttüğü kanısındadır (Bkz. diğerleri arasında, sözü edilen Rimer vd.- Türkiye kararı). AĐHM, başvuranların dile getirdiği şikayete benzer bir şikayeti daha önce de incelediğini ve Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesinin ihlal edildiği sonucuna vardığını hatırlatır. Bunun yanı sıra, AĐHM taşınmazın değeri ile uyuşmayan makul bir meblağ ödemeksizin mülkiyetten yoksun bırakmanın aşırı bir müdahaleyi oluşturduğunu ve istisnai koşullarda toplam bir tazminatın yokluğunun Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesi ile bağdaşmadığını dile getirmektedir (Bkz. sözü edilen Turgut vd.-türkiye ve Rimer vd.-türkiye kararı). Mevcut başvuruda, başvuranlar taşınmazlarının orman Genel Müdürlüğüne devredilmesini müteakip her hangi bir tazminat elde edememişlerdir. AĐHM, Hükümetin bu davanın farklı bir sonuca ulaşmasını sağlayacak ikna edici hiçbir tespit ve delil sunmadığını tespit etmiştir (Bkz. sözü edilen Turgut vd.-türkiye ve Rimer vd.-türkiye). Bu nedenle Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesi ihlal edilmiştir. II. AĐHS NĐN 6/1 MADDESĐ NĐN ĐHLAL EDĐLDĐĞĐ ĐDDĐASI HAKKINDA Başvuranlar yargılama sürecinin uzunluğu ile AĐHS nin 6/1 maddesinde öngörülen «makul süre» ilkesinin ihlal edildiğini ileri sürmektedir. 5
Hükümet başvuranların bu iddiasına karşı çıkmakta, davaların karmaşık bir yapısının ve başvuranların sayısının bir hayli fazla olduğunu savunmaktadır. AĐHS nin 35. maddesinin 3. paragrafı çerçevesinde şikayetin dayanaktan yoksun olmadığını kaydeden AĐHM, ayrıca başka açılardan bakıldığında da kabuledilemezlik unsuru bulunmadığını tespit eder. Bu nedenle şikayet kabuledilebilir niteliktedir. Esasa gelince, AĐHM başvuranların yakındıkları yargılama süreçlerinin davaların açıldığı 10 Ağustos 1994 tarihinde başlayıp Yargıtay ın 24 Haziran 2002 tarihli kararı ile sona erdiğini saptamaktadır; iki dereceli mahkemede görülen davalar sekiz yıldan fazla sürmüştür. Zira, AĐHM daha önce de buna benzer sorunları ortaya koyan birçok başvurunun incelediğini ve mahkemenin bu konudaki yerleşik içtihadı ışığında «makul süre» ilkesinin ihlal edildiği sonucuna vardığını hatırlatır (Bkz. diğer birçokları arasında Frydlender-Fransa kararı no: 30979/96). Bu başvuruda farklı bir sonuca ulaşılmasını sağlayacak herhangi bir unsurun yokluğunda, AĐHM aynı gerekçelere dayalı olarak AĐHS nin 6/1 maddesinin ihlal edildiği sonucuna varmaktadır. III. AĐHS NĐN 41. MADDESĐ NĐN UYGLANMASI HAKKINDA Başvuranlar maddi zarara uğradıklarını öne sürerek taşınmazdan yoksun kaldıkları 24 Haziran 2002 tarihindeki değerinin 55.485.577 Euro olduğunu, 21.918.453,58 Euro tutarında gelir kaybına uğradıklarını ve bunun 29.800.551 Euro sunun gecikme faizi olduğunu belirterek toplam 107.204.581,58 Euro maddi tazminat talep etmektedir. Başvuranlar bu sonuca ulaşmak için birçok unsuru dayanak göstermektedir. Başvuranlar öncelikle, iç hukuktaki mahkemelerin taşınmazların maliki olmadıkları değerlendirmesini yapmaları üzerine, Alanya Asliye Hukuk Mahkemesi nden ihtilaf konusu taşınmazların değerini tespit etmek bakımından komşu arazi üzerinde bir bilirkişi incelemesi yapılmasını talep ettiklerini belirtmektedir. Başvuranlar bunun üzerine Alanya Asliye Hukuk Mahkemesi tarafından 26 Ekim 2007 tarihinde tayin edilen bilirkişi incelemesinin saptamış olduğu değeri dayanak noktası almaktadırlar. Bilirkişinin 6 Kasım 2007 tarihli raporunda Alanya nın Tepe semtinde bulunan taşınmazın TL/m 2 değeri 280 TL. dır (yaklaşık 164,91 Euro/m 2 ). Bu birim fiyattan yola çıkılarak yapılan hesaplamaya göre taşınmazın 6 Kasım 2007 tarihindeki değeri 32.514.130.00 Euro ya tekabül etmektedir. Başvuranlar Alanya Kaymakamlığı Malmüdürlüğü tarafından düzenlenen ve Tepe ye komşu Bektaş semtinde açık artırmayla satışa sunulan taşınmaz malların değerini içeren belgeyi kanıt olarak sunmaktadır. Bu belgeye göre başvuranlar tarafından örnek olarak gösterilen on iki arazinin metre kare fiyatı 194 Euro/m 2 ve 281 Euro/m 2 arasında değişmektedir. Bu rakamlara göre başvuranların taşınmazlarının değeri 38.299.967,00 Euro ve 55.595.988,00 Euro arasında bulunmaktadır. Başvuranlar ayrıca, üç taşınmazın satış değerine ilişkin değerlendirmeyi dosyaya ilave etmektedir. Bu değerlendirmeye göre taşınmazların 2002 deki değeri sırasıyla 31.546.06,00 Euro, 28.588.616,00 Euro ve 29.574.431,00 Euro dur. Başvuranlar son olarak, Alanya nın çok rağbet gören turistik bir şehir olduğunu ve son yıllarda taşınmaz malların oldukça değer kazandığını iddia etmektedir. Bu amaçla 128,350.88 m 2 üzerine inşa edilen 342 adet lüks villanın % 35 lik payı belediyeye bırakıldıktan sonra 6
2002 yılı rakamlarına göre taşınmazların değeri 55.485.577 Euro yu bulmuştur. Başvuranlar buna 21.918.453,58 Euro luk gelir kaybını ve 29.800.551 gecikme faizini eklemektedir. Başvuranlar AĐHS nin 6/1 maddesinin ihlal edilmesi dolayısıyla 10.000 Euro manevi tazminat talep etmektedir. Başvuranlar kişi başı 50.000 Euro olmak üzere toplamda 1.700.000 Euro manevi tazminat talep etmektedir. Yargılama masraf ve giderleri ile ilgili olarak başvuranlar Ankara Barosu nun ücret tarifesine dayalı olarak temsil giderleri için 5.500 TL (yaklaşık 2.500 Euro) talep etmektedir. Başvuranlar yine 16.335.687,23 Euro luk tazminat üzerinden % 15 lik oranı temsil giderleri olarak talep etmektedir. Hükümet AĐHM yi dayanaktan yoksun olarak değerlendirdiği bu meblağları reddetmeye davet etmektedir. Hükümete göre dosyaya eklenen raporlar gerçek dışı ve herhangi bir kanıt değeri yok. Kanıt unsurlarının iç hukuk sürecinde elde edilmesi gerekmekteydi. Mevcut dava koşullarında, Savunmacı Devlet ile başvuranlar arasında olası bir uzlaşma ihtimalini göz önünde bulunduran AĐHM, 41. maddenin uygulanmasının bu aşamada uygulanamayacağına kanaat getirmektedir. BU GEREKÇELERE DAYALI OLARAK, AĐHM, OYBĐRLĐĞĐYLE, 1. Başvurunun kabuledilebilir olduğuna; 2. Ek 1 no lu Protokol ün 1. maddesinin ihlal edildiğine; 3. AĐHS nin 6/1 maddesinin ihlal edildiğine; 4. AĐHS nin 41. maddesinin uygulanması hususunun bu aşamada uygulanamayacağına ve sonuç itibarıyla, a) saklı tutulmasına; b) Hükümet ve başvuranların, AĐHS nin 44/2 maddesi uyarınca kararın tebliğinden itibaren üç ay içinde bu mesele hakkındaki görüşlerini yazıyla kendisine bildirmeye ve bilhassa aralarında varacakları her türlü uzlaşmadan kendisini haberdar etmeye davet edilmesine; c) Sonraki sürecin saklı tutulmasına ve gerektiğinde daire başkanının izlenecek süreci belirlemeye yetkili kılınmasına; KARAR VERMĐŞTĐR. Đşbu karar Fransızca olarak hazırlanmış ve AĐHM nin iç tüzüğünün 77. maddesinin 2. ve 3. paragraflarına uygun olarak 26 Ocak 2010 tarihinde yazılı olarak bildirilmiştir. 7