KEBDİRLİLER DE KAPI. "Git başımdan! Beni bu işe bulaştırma" diye bağırdı. Kendi bilir, ne yapalım. Bende kendim giderim o zaman.

Transkript

1 KEBDİRLİLER DE KAPI Zil çaldı. Öğretmenin ardından hepimiz sınıftan fırladık. Nazlı 'nın arkasından koşup yetiştim; fark edince daha hızlı yürümeye başladı. "Nazlı, dur bir dakika! Diye seslendim. "Git başımdan! Beni bu işe bulaştırma" diye bağırdı. Kendi bilir, ne yapalım. Bende kendim giderim o zaman. Okulun bitmesi ile hemen eve koştum. Çantamı bırakıp oyun oynama bahanesi ile dışarıya çıktım. Aslında yalan söylemeyi sevmiyorum ama orada ne olduğunu çok merak ediyordum. Aslında Nazlı da gelseydi çok güzel olurdu ama neyse korkak işte. Sonunda hurdalığa geldim. Burada o rengârenk ışıkları gördüğümüz, girişi yasaklanmış eski bir garaj vardı. Zaten; uzun yıllardır kullanılmayan ve içinde kimsenin olmadığı bu garajdan, daha önce hiç görmediğim renkli ışıklar gelmesindeki sırrı öğrenmek için buradaydım. Garajın arkasında küçük bir delik buldum. Biraz zor oldu ama delikten geçmeyi başardım. Artık içerdeydim. Burası çok karanlık ve kötü kokuyordu. Fenerimin ışığı bile çok az aydınlatıyordu. Hâlbuki pillerini yeni değiştirmiştim ve oldukça güçlü ışık veriyordu. Bu çok tuhaftı! Burada bir kapı buldum, garajın içi çok tozlu ve her yerde örümcek ağı olmasına karşı kapı çok yeni ve parlaktı. Bu iş iyice tuhaflaşıyordu. Kapıyı açmamla birlikte çok parlak bir ışıkla karşılaştım. Nazlı ile daha önce gördüğümüz ışığın aynısıydı. Şimdi yanımda olmasını çok isterdim. Biraz sonra ışık şiddeti azalmaya başladı ve sonra kayboldu. Daha fazla merakıma direnemedim ve içeri girdim. Daha bir adım atmıştım ki kapı aniden arkamdan kapandı. Ne kadar uğraştıysam da kapıyı bir türlü açamadım. Belki başka bir çıkış vardır diye dolaşmaya başladım. Garajda olduğumu bilmesem burasının bir mağara olduğuna yemin bile edebilirdim. Burası çok parlaktı, tuhaf yanı ise bu parlaklığın kapkara olan duvarlardan gelmesiydi. Derinden su sesi duymaya başladım, yürüdükçe sesin bir şelaleye ait olduğunu gördüm. Arkasında ne vardı acaba? Filmlerde gördüğüm şey aklıma geldi ve biranda şelalenin içine girip arkasına geçtim. Artık rüya gördüğümü zannetmeye başlayacaktım, garajın içinde bu olamazdı. Taki ayağım takılıp düşünceye kadar. Canımın acıması rüyada olmadığımın kesin kanıtı idi. Önümde yemyeşil bir çayır, arkasında ağaçların çoğu kesilmiş bir orman Burada birileri olmalıydı. Biraz daha dolaşınca insan sesleri duymaya başladım. Birazda korkuyla bir ağacın arkasına gizlenip izlemeye başladım. Bir adam; Acele edin daha çıkaracak çok elmasımız var. Duvarları oymak zaten bir hayli zamanımızı aldı bari bunu çabuk bitirin. diye bağırıyordu.

2 Söylenenleri duyunca yüksek sesle Elmas mı! diye bağırdım. Beni fark eden adam; Sen nasıl geldin buraya çocuk diye öfkeden köpürürcesine haykırdı. Şey, ben demeye fırsat kalmadan iki adam beni bağlayıp daha önce fark etmediğim bir odaya kilitledi. Bu oda burada nasıl birden oluşmuştu, elimde olmadan ağlamaya başladım. Buradan nasıl kurtulacaktım? Yüksekteki küçük bir pencereden gelen güneş ışığı sadece odadaki bir noktayı aydınlatıyordu. Filmlerde izlediğim bir olay aklıma geldi. Hemen o noktaya gittim. Dikkatlice gözlüğümü elime alıp sonrada ağzıma sıkıştırdım. Açısını ayarlayarak güneş ışığını bir noktaya toplamayı ve iplerimi yakmaya çalıştım. İtiraf edeyim filmlerde daha kolay oluyordu ama sonunda ipleri yakmayı başardım. O sırada bir inleme sesi duydum, kolilerin arkasına baktığımda benimle aynı yaşlarda bir erkek çocuğunu elleri ve ağzı bağlı olarak buldum. Merhaba benim adım Zeynep seni de mi yakaladılar? diye sorarken bir yandan da ellerini çözüyordum. Birden ağlamaya başladı. Yanlış bir şey mi söyledim dedim. Seninle ilgisi yok, buradaki adamlarla ilgili diye söze başladı. Bende sözünü kesmeden onu dinledim.

3 Benim adım Mazelah, ülkemizin ismi Gablicahir dir, ülke iki bölgeden oluşmaktadır, o adamlar bu ülkenin Serastin bölgesinden geliyorlar. Biz Kebdirliler ışık olmadan yaşayamayız. Ancak Serastin lilerin böyle bir sorunu yok. Onların tek derdi bizim burada ışık kaynağı olarak kullandığımız elmasları ele geçirip ülkenin tek hâkimi olmak. Işık kaynağımız olmadan en fazla bir gün yaşayabiliriz. Elmasların bulunduğu kuyunun taşlarını eritmek için de büyük bir ateş yakmayı planlıyorlar bunun içinde bütün ağaçları kesiyorlar Bunları durduracak kimse yok mu? diye sordum, Aslında var, yani vardı. Biz Kebdirliler sadece emirle iş yaparız, emiri ise sadece bölgemizin kralından alırız, Kral Alemah, yani babam. İyi ya hemen ondan yardım isteyelim dedim, yine ağlamaya başladı, Babamı esir alıp bir odaya kapattılar, çok hasta, gözlerini bile açamıyor yani sonumuz hiç iyi değil! Önce buradan kurtulalım sonra bir çaresine bakarız dedim. Çevremde bulunan kolileri pencerenin altına sürükleyerek basit bir merdiven yapıp pencereye ulaştık. Kurtulmuştuk ama gariplikler devam ediyordu odaya girdiğimiz yere değil farklı bir yere çıkmıştık. Etrafımızda ağaçları kesilmemiş bir orman ve içinde çok tanıdık olmasına karşın hiç tanımadığım hayvanlar vardı. Buraya nasıl geldik, bunlar nasıl hayvanlar, hiç anlamıyorum dedim. Burada kapılar hep farklı yerlere açılır, o yüzden Kebdirliler olarak odalara girmemeye çalışırız, bütün odaların nereye açıldığını sadece babam bilir. Hayvanlar ise bildiğimiz evcil hayvanlar işte; mesela bu Bukelemunkuş, şuradaki Zebraköpek, diğeri de Timsahat dedi. Bunlar bizim hayvanlarımızın birleşimiymiş, gerçi bayağı komik görünüyorlar. Mazelah ın babasının esir tutulduğu odaya geldik. Kapı kapalıydı ancak nöbetçi kimse yoktu. Kapıyı nasıl açacağımızı sorduğumda; Bölgemizdeki tüm kapıları açan tek anahtar var, o da bende dedi. Şaşırmıştım! Şimdiye kadar niye kullanmadığını, babasını niye kurtarmadığını sorduğumda aldığım cevaba artık şaşırmamıştım. Söylemiştim sana biz Kebdirliler sadece emirle iş yaparız, kimse de bana emir vermedi

4 Kısa bir emrimle kapı açılmıştı. Babası yatakta yatıyordu, dediği gibi çok hasta görünüyordu ne olduğunu sorduğumda, Babam Girekozay hastalığına yakalanmış diye bağırdı. Girekozay nedir dedim, Çok ağır üşütmüş dedi, Sıkıntı bu mu? Diye istemeden güldüm aklıma bir şarkı geldi Nane limon kabuğu bir güzel kaynasın aman Ha ha ha ha ha içine hatmi çiçeği biraz çörek otu katasın aman Ha ha ha ha ha hatta biraz tarçın bir tutam zencefil aman Ha ha ha ha ha bin derde deva geliyor biraz daha sabret güzelim Hemen malzemeleri istedim, gerçekten burada her şey emirle hemen oluyormuş, bunu bildiklerinden Serastin liler kapıya nöbetçi bile koyma ihtiyacı duymamışlar. Buda bizim şansımız oldu. Kaynattığımız içeceği krala içirince kendine geldi. Bütün olanları anlattıktan sonra babası olaya el koydu. Askerleri kısa sürede Serastin lileri yakaladılar. Elmaslar dolayısıyla da Kebdirliler kurtulmuştu. Kral Alemah, Zeynep kızım sen oğlumu, beni ve hepsinden önemlisi bölgemiz Kebdirliler i kurtardın. Çok teşekkür ediyorum sana minnettarız, gerçi yabancısın ama dile benden ne dilersen krallığım emrine amadedir dedi. Çok duygulanmış, gururlanmış ve mutlu olmuştum. Ama olayları düşündükçe içimi bir hüzün kapladı. Kebdirliler i kurtarmıştım ama kendimi, ailemi her şeyimi bir kapının arkasında kaybetmiştim. Tüm başımdan geçenleri umutsuzca krala anlattım. Mazelah da duygulanmış gözleri dolmuştu ama babasının gözlerinde bir ışık belirdi, saçlarımı okşarken, Bir yol olabilir. Bizim bölgemizde her kapı farklı yerlere açılır ve bu kapıların sırrı sadece kraliyet erkeklerinde bulunur. Bende bu sırrı zamanı gelince oğlum Mazelah a anlatacağım. Büyük büyük dedemden beri anlatılan bir efsane kapı var. Şimdiye kadar kimse o kapıdan geçmedi. Her kapıyı açan anahtarımız bile o kapıyı açamadı. Anlatılan efsaneye göre kapıyı sadece bölgemiz yok olmanın eşiğinden kurtaracak bir kahraman açabilecekmiş. Yüzyıllardır kapıyı açan olmadı bir denesen deyince içimde bir ümit doğdu. Kapının önüne geldiğimizde anahtar deliğinin olmadığını sadece kapı kolunun olduğunu gördük. Biraz korku, biraz ümitle kapı kolunu ittim.

5 Bir şelale. Evet, kapının arkasında sadece bir şelale vardı. Bu ülke beni şaşırtmaya devam ediyordu. Mazelah ve babası ile vedalaştım. Her şeyi göze alıp şelaleden geçtim. Karanlık, sadece karanlık, zifiri karanlık, sonra! Sonra bir ışık, tanıdık bir ışık, o rengârenk ışık, ilk gördüğüm ışık. Sanki olayları tekrar yaşıyordum. Sonunda ışık azaldı ve bir kapı göründü. Derin bir nefes aldım ve kapıyı açtım. Garajın önündeydim, ne yapacağımı şaşırdım. Hemen eve koştum. Kapıyı açtığı gibi anneme sarıldım. Şaşıran annem, Gene neyi unuttun şimdi oyun oynamak için dışarı çıkmıştın deyince Gablicahir de geçirdiğim zamanın burada sadece birkaç dakikaya denk geldiğini anladım. Ertesi günü iple çektim. Okul çıkışı Nazlı ya tüm olanları anlattım, hemen garaja gidip aynı delikten içeri girdik, çok heyecanlıydı ama sadece tozlu bir kapı bulduk. Eski, tozlu ve örümcek ağı kaplı Zeynep Dilruba ÇELİK Avcılar Okyanus Koleji 5-C