Fevzi Kadirov (Fevzi Kadir Seven) (Hacıoğlupazarcığı, 1938) Hacıoğlupazarcığı'nda (Dobriç'te) doğdu. Türk Öğretmen Okulundan (Türk Pedagoji Mektebinden) mezun oldu. Birkaç yıl öğretmenlik yaptı. Sonra Sofya'da "Krıstü Sarafov" adını taşıyan Tiyatro Sanatı Enstitüsü'nün Aktörlük Bölümünde okudu. Şumnu Tiyatrosunun Türk Estrat Kolunda aktör olarak çalıştı. 1968 Göç anlaşmasından yararlanarak serbest göçmen olarak Türkiye'ye göç etti. İstanbul'da oturmaktadır. Şiirleriyle Bulgaristan Türkleri edebiyatına girdi. Bunlar dergi ve gazetelerde yayımlanmış olup, henüz toplu olarak bir kitap halinde okurlara sunulmuş değildir. ŞİİRLER BENİ DUYABİLMEN İÇİN (Nimetullah Hafız, Cilt-1, Sf. 89) Geceleri En parlak yıldız oldum yıldızlar arasında Göz kırptım durmaksızın Farkedemedin beni Gündüzleri gölgen bile oldum peşinde Yürüdüm sessiz sessiz Duymadın beni Yine gölgen olup bazan önünde de Yürüdüm Üzerime bastın da Görmedin beni... Sonra Rüzgâr mı olmadım sabah sabah okşıyan yüzünü Sevinç mi olmadım gülüşlerinde İşlerinde kolaylık mı olmadım zaman zaman Sessizliğe mi dönmedim gürültülü gecelerde Rahat uyuyabilmen için Ve görebilmen için bari rüyanda Ama sızın oluvereceğim ansızın ummadığın bir anda Beni duyabilmen için. BEN VE SEN (Nimetullah Hafız, sf. 89) Gönlüm bir daldır hasret bülbüle Sen bir bülbülsün dala konmıyan Sensiz Günlerim karadır, yüreğim yara Sen o yarasın, bende onmıyan. Ben bir çiçeğim hasret bahara Sen bir baharsın gelmekte olan Itır çiçeğine hasretim bazan Sen o ıtırsın içime dolan. Ben Emilecek abir gülüm hasret arıya Sen bir ansın gülden vazgeçen Ben bir kara toprak yağmura hasret Sense kara bulut yağmadan geçen. YAŞADIKÇA (Mehmet Çavuş, Antoloji, 1988, sf: 299) Yalan nedir bilmezdim Öğrendim aldana aldana Kimseyi öğretmedim ama Alıştırmadım yalana. Nice sevdalar gelip geçti başımdan Yeni birşeyler söyledi sevdiğim her kız Yanak öptüm, dudak öptüm, göz öptüm Elayak öpmedim yalnız... DUYUYOR MUSUN? (Mehmet Çavuş, Antoloji, 1988, sf: 299) Bu sabah şafaktan önce davranıp geldim Sevgimle çalıyorum pencereni Bahar getirdim uzaklardan yeşil yeşil Rahatlık getirdim, esenlik getirdim Uyuyor musun?... Beni göremezsin, perdeyi aralama sakın Ellerini de uzatma, elimi tutamazsın Ben senin bir yerinde olmalıyım artık Yüreğini dinle... Duyuyor musun?...
Şaban Mahmudov (Şaban Mahmudoğlu Kalkan) (Razgrat, 1938) Razgrat'ın Şeremet köyünde (Veselets'te) doğdu. İlk ve orta öğrenimini köyünde gördü. Balpınar (Kubrat) Türk Lisesi'nden mezun olduktan sonra birkaç yıl öğretmenlik yaptı. Önce Hasköy Tıp Meslek Okulunu, sonra da Şumnu Öğretmen Enstitüsü'nü bitirdi. Yıllarca sağlık memuru olarak çalıştı. Bulgarlaştırma kampanyasında bir süre Sofya çevresine sürüldü. 1989 Göçünün ilk dalgasıyla Türkiye'ye geldi. Halen İzmir'de bir hastanede çalışmaktadır. Türkiye'de KALKAN soy adını aldı. Şiir sanatına lise öğrenciliği yıllarında atıldı. İlk şiirleri "Eylülcü Çocuk" gazetesinde basıldı. 1966'da "Gerginlik" başlıklı şiir kitabı çıktı. İnsana, yöresine sevgisi dile getirilir. Bazı şiirlerinde sosyalizm gerçeklerinden etkilenerek rejimi övmeğe çalışmıştır. Sanatçının çocuk şiirleri de var. Bunlarda barış, mutluluk, insan ve doğa sevgisi, yükselme özlemi esas konulardır. Şaban Mahmudoğlu Kalkan, hece vezni olduğu gibi, serbest nazım tarzını da kullanmaktadır. MUTLULUĞU BÜTÜNLERKEN (Nitnetullah Hafız, cilt-2, sf: 309-330) Soğuk rüzgâr esiyor başımın üstünde Nasırlı ellerim üşüse de Gönlüm şefkat dolu, sıcak... Erkekleşiyorum gırçlı iskeleler üstünde. Kulenin üstünde bir dev gibi bora Tuğlaları üşütüyor... Açan ümitlerimizi üşütebilir mi hiç? Pamuklu sırtımda, duruyorum makara başında Beton kokusu, kireç kokusu burnumda Senelerden saçları gümüşlenen adam. Sabırsız sabırsız bağırıyor kuleden İştahım elektrik gibi geçiyor ellerimden, Bütün gücümle, bütün zekâmla Kulenin beton, demir iskeletini örüyorum. Ve makaralar yükselirken göklere Arzularım çiçekleniyor içimde... Sonra mutluluğu ariyan düşüncelerimi Aynı cesur ve yumuşak ses kesiyor: Beton doldur! Beton kaldır! Beton!!! Fırtına gözlerimi, yüzüm kamçılıyor son ton betonu doldururken.. Çatlarcasma geriliyor damarlarım Lâstik çarıklarım yapıştıkça toprağa Kuvvetim kaynaşırken inançla demirle Yükselttiğimiz kuleye beton döküyorum! Vicdanımdan gelen bir emirle Boranın ortasında mutluluğu bütünlüyorum! Soğuk rüzgâr esiyor başımın üstünde Nasırlı ellerim üşüse de Gönlüm şevkat dolu, sıcak... Erkekleşiyorum şimdi o dostlar gırçlı iskeleler üstünde. ORTAK ŞİİR (Nitnetullah Hafız, cilt-2, sf: 332) Bahar rüzgârları saçlarımızı okşarken iç içe yürüdüğümüz yol Ortak. Sevgiyle açılmış bir lâleye uzandı ikimizin de eli beraber kopardık Lâle ortak. Gözlerimizde bir parıltı yandı dudaklarımızda bir tebessüm ve mutluluğumuzu doğuran Sevda ortak. İlk yakınlardan tutta ta... Son uzaklara kadar bizim için ufka açılan kapılar civanım ortak. Başı göğsüme koyduğun anda Isındım bana geçen sıcaklığınla sıcaklığımız ortak. Tek sözle civanım artık seninle Bu günüm, yarınım, evim-barkım ve ümidim ortak.
Şahin Mustafov (Şahin Mustafa) (Kırcaali, 1938) Kırcaali ilinin Eğridere (Ardino) kasabasına bağlı Ercek (Ahrânsko) köyünde doğdu. İlk ve orta öğreniminden sonra Kırcaali Türk Öğretmen Okulunda (Türk Pedagoji Mektebinde) okudu. Uzun yıllar öğretmenlik yaptı. 1968 Göç anlaşmasından yararlanarak Türkiye'ye göç etti. Halen İstanbul'da öğretmenlik yapmaktadır. Şiirleri 1955'ten sonra Türkçe dergi ve gazetelerde basılmaya başladı. Bunlan 1965 tarihinde yayımlanan "Vatan Toprağı" şiir kitabında topladı. Rodoplar'da doğup büyümüş, öğretmenliğini bu- ralarda sürdürmüş olan şair, Rodoplar'ın güzelliğini, zenginliğini, bu toprağa büyük sevgisini şiirlerine esas konu seçmiştir. Bu şiirlerde doğallık ve yalınlık yanında, muhteva derinliği vardır. Sanatçımız bu güzel sanat eserleriyle edebiyat çevrelerinin dikkatini üzerine çekmiş, okurların sevgisini kazanmıştır. Şahin Mustafa, Rodoplar'ın güzelliklerini, bura insanlarının temizliğini terennüm eden en ünlü şairlerimizden biri olarak Bulgaristan Türkleri edebiyatında önemli bir yer almaktadır. ŞİİRLER TÜRKÜLER (Balkan Türklerinin Sesi, sayı: 7-8,1991, s/: 26) Türkülerde kavakların yaprağı, Memleketin taşı, otu, toprağı, Türkülerde kara günün acısı Kara günün, kara dünün sancısı. Türkülerde - kahramanlar, savaşlar Türkülerde - hasret sonu sarmaşlar. Onlarda var günümüzün güneşi, Kalbimizin alevlenen ateşi. Türkülerde Tunam, Kara Denizim, Arzuların, sevgilerin temizi... Türkülerde Meriçimiz, Ardamız, Ekmek kokan Dobrucamız, Trakyamız. Türkülerde ayrılık ve kavuşma Türkülerde destanı bir sevişme, Bizim Rodop Tütününün kokusu. Türkülerde haklı gurur duygusu Ve bir sözle türkülerde ülkemiz. Ufukları: aydın, geniş, tertemiz. "Pek yokuştur bizim ilin yolları, Boynumdadır nazlı yârin kolları" "Çok yer gezdim, dünyaları dolaştım, Gelip sonra memlekete sarmaştım" "Uzun kavak daim dalın kurusun, Yaprakların suda muda çürüsün". Bazı defa türkü dinler, coşarız. Her mısrada hayat vardır, biz varız. Bazı defa gözyaşımız boşanır. Türkülersiz acep nasıl yaşanır? RODOPLU KIZ (Nimetullah Hafız, cilt-2, s/: 350-351) Saçlanna takmış bir mor menekşe Gözlerinde neşe, kalbinde neşe, Yüzünü çevirmiş doğan güneşe Bir bahar çiçeği şu Rodoplu kız. Pamuk gibi değil nasırlı eli, Alnının teriyle açıyor gülü, Yüreği çırpınır bir kuş misali Bir bahar çiçeği Rodplu kızın. Gönlüne sahiptir, kimse satamaz, Kaderini yeller önüne katamaz, Kara fereceyle kimse tutamaz Bir bahar çiçeği Rodoplu kızı. Artık günler başka, havalar başka. Temiz düşünceyle inanır aşka. Sevgiyle evini çevirir köşke Bir bahar çiçeği şu Rodoplu kız.
SEVDA TÜRKÜSÜ (Nimetullah Hafız, cilt-2, sf: 360-361) Akçabardak gibi açtı sevda içimizde ve yeşillendi dal... budak gibi. Sevda benden beni aldı sana verdi; Sevda senden seni aldı, bana verdi... DİBEK PINAR (Nimetullah Hafız, cilt-2, sf: 356-357) Sana neden "Dibek pınar" diyorlar Bilmiyordum, bilmiyorum ben yine. Bildiğim şu: senin soğuk suyun var Başka yerde raslamadım dengine. Dört tarafın ulu kayın ağacı Budaklan yel estikçe sallanır. Hâtıra var yüreğimde çok acı "Dibek pınar" denilince canlanır.... Bir tarlamız vardı pınar yanında Bu tarlaya o yıl tütün dikmiştik. Ve o çetin tütün kırım anında Biz tarlaya ailece çıkmıştık. Bir candarla kasabanın şefleri Gelmişlerdi buraya bu yaz gününde. Yemiş içmiş denkleşmişti keyfleri Oynarlardı "Dibek pınar" önünde. Onlar gitti, vardık pınar yanma Koşa koşa kardeşimle ikimiz. Bulduğumuz birkaç karpuz kabuğuna Ne kadar çok sevinmiştik, bilseniz! Kara yeşil karpuz kabuklarını Babam bizim elimizde görünce Farketmeden döktü gözyaşlarını Bunu asla unutamam ölünce. Bu âtıra bağlı senin adına "Dibek pınar", benim Dibek pınar'ım! Şimdi düştüm sıra dağlar ardına Seni anar, suyun için yanarım. Sana neden "Dibek pınar" diyorlar Bilmiyordum, bilmiyorum ben yine. Bildiğim şu: senin soğuk suyun var Başka yerde raslamadım dengine. GÜVERCİN (Nimetullah Hafız, cilt-2, sf: 338-339) Güvercin resmeden oğlum Odada sessizlik ister. Korkar da uçar güvercin, Susun, der. Korkma oğlum, telâşlanma. Uçamaz güvercinin. Kendi elinle resmettiğin Ömrün boyunca senin. HENÜZ VARAMADIM DELİORMAN'A (Nimetullah Hafız, cilt-2, sf: 340-341) Henüz varamadım Deliorman'a, Resimlerde gördüm Kara Deniz'i. Çıkamadım Rilam, Pirinim henüz Tepelerinize sizin! Nice insanlar seviyor sizi! Güzeli gören sever elbette. Ama makbuldür sanırım Görmeden sevmek de... ESKİ DEĞİRMEN (Nimetullah Hafız, cilt-2, sf: 342-343) Birazcık darı bulurduk, Kapına gelir vururduk, Oluğa bakar dururduk Eski değirmen, değirmen. Dökülen acı gözyaşı Döndürürdü ağır daşı: Duyar miydin ağlayışı: Eski değirmen, değirmen? Bizim darı un olurdu Sahibin hakkın alırdı, Şükür, bize de kalırdı Eski değirmen, değirmen... Dış kapın çoktan çürümüş Taşım yosun bürümüş, Uyumuşsun sen, uyumuş Eski değirmen, değirmen...