ORHAN PAMUK TA ÇOKSESLİ ROMAN A GİRİŞ: BEYAZ KALE*

Transkript

1 A. Alper AKÇAM ORHAN PAMUK TA ÇOKSESLİ ROMAN A GİRİŞ: BEYAZ KALE* Beyaz Kale den sonra, Orhan Pamuk un diyalojiyi, çoksesli romanı yapıtlarında özellikle önem vererek yapılandırdığını, çoküsluplu olabilmeyi başardığını görüyoruz. Dostoyevski ve çağdaş Batı romanı etkisi, yazarın romanla ilgili kendi açıklamalarından da anlaşılacağı üzere, artık iyice görünür durumdadır. Orhan Pamuk un Beyaz Kale romanının yazılış serüveni üzerine yaptığı, aynı kitabın sonunda yer alan açıklamasında Dostoyevski nin ve esinlendiği Dostoyevski romanı Öteki nin adı açıkça anılmaktadır: Böylece hikâyem, kendi iç mantığının zorlamalarının ya da benim hayâl gücümün tembelliği yüzünden beni de heyecanlandıran bambaşka bir biçim alıverdi. Kendinden hoşnut olmadığı, müzisyen olmak için öykündüğü Mozart ın adını kendi adına ekleyiveren E. T. A. Hoffman ın çift teması üzerine kurulu kitapların farkındaydım tabi, Edgar Allen Poe nin sinir bozucu hikâyelerinin de, son bölümde, Slav köylerindeki saralı papaz efsanesiyle selâmladığım Dostoyevski nin Öteki adıyla çevrilen isyan ettirici romanının da (Orhan Pamuk, Beyaz Kale, s. 188). Orhan Pamuk un çoksesli roman çalışmalarının ilki sayılabilecek Beyaz Kale de birbirine benzeyen iki kahraman, kahramanların kendi iç sesleri, bu iç seslerin karşıdan geleceği varsayılan yanıta yönelmiş dağılışı, kahramanlarla onları çevreleyen onlar diye tanımlanan toplumsal düşünce ve davranış yapısı arasında yapılmış diyaloglar gerçekleştirilmektedir. Tüm söylemlerde, kendi dışına yönelmiş bir gözucu izlemesi, söylem sahibinin öteki ne ait olası yanıtı düşünerek son sözü kendisine bırakmak için ayırdığı kaçış payı gibi Dostoyevski romanının ana öğeleri biçemde yaygın olarak yer tutmaktadır. Birinci tekil ağız anlatıcısı olan ilk kahramanımız, bir deniz savaşında tutsak alınmış İtalyan asıllı bir Hristiyan, Batılı bir esirdir. Tutsak alındığı andan başlayarak geçmişteki ben kurulumu örselenmiş, kendi geçmişi ve kimliğiyle şimdiki benliği arasında kırılmalar oluşmuştur. Anlatıcıyı bir sonlandırmadan, tekil bir söylemden uzak tutan, diyalojide etkileri olan bir benlik yaralanmasıdır tutsaklık... Romanın sonunda, kahramanımız kendisine ait olduğunu sandığı geçmişin gerçekten yaşanmış mı, yoksa yıllardır düşleminde kurduğu bir öykü mü olduğu konusunda kuşkuludur. Yapıtta, aynı zamanda benzer bir şekilde tutsak düşmüş Cervantes e ve onun yitik metinlerine göndermeler de yer almaktadır. Sonradan 1

2 öğrendik: Venedikliler altı tane gemiyi yakmışlar. Bir yolunu bulup esirlerle konuşayım, belki ülkemden haber alırım diyordum, İspanyolmuş çoğu: Sessiz, cahil, ürkek şeyler, yardımdan ve yiyecek dilenmekten başka bir şey konuşacak halleri yoktu. Yalnızca bir tanesi ilgimi çekti: Kolu kopmuştu bunun; ama umutluydu; aynı serüvenlerin atalarından birinin de başından geçtiğini, sonra kurtulup kopmayan koluyla bir şövalye romanı yazdığını, kendisinin de aynı şeyi yapmak için kurtulacağına inandığını söylüyordu. Sonraları, yaşamak için hikâyeler uydurduğum yıllarda, hikâyeler uydurmak için yaşamayı düşleyen bu adamı hatırladım (Beyaz Kale, İletişim Yayınları, 16. Baskı, Temmuz 1995). Kahramanımızın bir masa başında diğer kahraman Hoca ile karşılıklı yazdıkları itiraf larından Hoca ya ait olanlar karalanıp yırtılarak atılmakta, Hoca nın Batı seferi sırasında zor kullanarak itiraf a zorladığı köylülerden aldığı bilgilerin içeriğinden fazlaca söz edilmemektedir; bu alanda bir belirsizlik yer almaktadır (yitik metin). Romanın başında Faruk Darvinoğlu nun Gebze Kaymakamlığı arşivinde bulduğunu söylediği el yazmasının yazarının hangi kahraman olduğu belli değildir. Belki de ayrı ayrı bölümler halinde yazılıp birleştirilmiştir. Ya da Darvinoğlu nun kendisi yazmıştır metni, bir el yazması hikâyesi uydurmuştur... Ayrıca Darvinoğlu nun yaptığı çeviri filolojik kurallara uygun da dağildir ( Kitabı günümüz Türkçesine çevirirken hiçbir üslup kaygısı gütmediğimi okuyanlar göreceklerdir: Bir masanın elyazmasından bir ik cümle okuduktan sonra, kâğıtlarımın durduğu başka bir odadaki öteki bir masya geçiyor, aklımda kalan anlamı günümüz kelimeleriyle anlatmaya çalışıyordum Beyaz Kale, s. 10). Böylece metin taşıdığı yazar karmaşıklığı, anlatıcı çoğulluğu, yitik metinler, çeviri sekmeleriyle Don Kişot a benzer bir biçem üzerine, çoğul biçemlilikle kurulmuştur.. Kahramanımız Müslüman olursa bağışlanacak ve evlendirilecektir ama bunu kabul etmeyince başının kesilmesi kararlaştırılır. Ölüme yaklaştığını duyumsadığı o anda gördüğü düşlerde karşısına çıkmış bir adamı daha sonra huzuruna götürüldüğü Paşa nın yanında görecektir: Kahramanımıza tıpatıp benzeyen, Hoca adındaki bu adamla kendisini sorgulayacağı, onda kendisini, kendinde onu bulacağı uzun bir yaşam geçirecektir. İdam kararı, bağışlanma, ölüm eşiği gibi öğeler Dostoyevski romanlarını ve yaşamını çağrıştırmaktadır. Romanın başında İtalyan kahramanımızın Hoca ya anlattığı bir düşü vardır: Hoca onun yerine İtalya ya gidip nişanlısı ile evlenmekte, kendisiyse bir köşeden Türk giysileriyle eğlenceyi izlemektedir; annesi ve nişanlısı onu tanımazlar, sırtlarını dönüp uzaklaşırlar. 2

3 İtalyan kahramanımız ve Hoca zaman zaman kendilerini karşısındakinin yerine koymakta, günün birinde öteki ne dönüşeceklerini düşünmektedirler. Romanın sonunda kahramanımızın uğursuz olduğu söylentisiyle nedeniyle kellesi istenmeye başlandığında, Hoca onun elbiselerini giyecek, onun yerine yaşamak üzere İtalya ya gidecektir. Hoca ile tutsak İtalyan kahraman arasındaki diyalogların bir sonlandırmaya yol alma olasılığı yoktur. Orhan Pamuk un kahramanları da Dostoyevski nin kahramanları gibi nesnelleşmiş, belirli bir aile, toplum çevresi ile davranışları sonlandırılmış birer insan değil, birer düşünce taşıyıcısıdırlar; kendileri, karşılarındaki öteki ve topluma yönelmiş, onların olası yanıtlarını da kapsayan söylemlerle yapılanmışlardır. Beyaz Kale deki çoksesli yapıyı oluşturan öğeleri şöylece sıralayabiliriz: 1. İtalyan kahramanın kendi iç sesiyle kurduğu diyaloglar, 2. Hoca nın diyalojik yapısı, 3. İtalyan kahraman ve Hoca nın iç seslerinin birbirlerini göz ucuyla izleyerek, ötekinin yanıtını da kapsayan diyalogları, 4. Birinci tekil anlatıcı İtalyan Kahraman ve Hoca yı çevreleyen toplumla ilişkileri. Her bir kahraman için onlar olarak adlandırılan Müslüman ve Hristiyan toplum, kahramanların her ikisini de içeren diyalojik biz tasarımıyla toplumsal söylemler arasında oluşmuş diyaloglar. Orhan Pamuk un Beyaz Kale için işaret ettiği yapıtlardan birisi olan Dostoyevski nin Öteki adlı romanında, sesler ayrı kahramanlar içinde açıkça belirginleşmiş olmasalar da benzer bir çoksesli yapı vardır: Burada aktörler Golyadkin in sesinin ve bilincinin bölündüğü üç sestir: Golyodkin in bir başka kişi olmadan yapamayan kendim için ben i (Beyaz Kale de yazarın son açıklamalarından da asıl kahraman olduğu anlaşılan Hoca için İtalyan kahramanın sesini bir başka kişi olarak görmekteyiz), Golyadkin in kurmaca öteki için ben i (ötesindeki yansımaları), yani Golyadkin in ikinci ikame edici sesi; ve son olarak Golyadkin i tanımayan ve yapıtta başka özerk bir karakter olmadığı için henüz gerçekten Golyadkin in dışında var oluyormuş gibi betimleyen sahici öteki ses (M. Bahtin, Dostoyevski Poetikasının Sorunları, s. 295). Golyadkin in dış konuşmasında, anlatıcının konuşmasında ve ötekinin konuşmasında aynı söz, ton ve iç yönelim kümesi yinelenir ve bu üç ses birbiriyle karşılaşır; birbirleri hakkında değil birbirleriyle konuşmaya başlarlar (M. Bahtin, a.g.y., s. 299). 3

4 Anlatının gönderge nesnesi gibi görünen kültür ayrılıkları, Hoca nın iç dünyasında zaman zaman belirgin duruma gelen Batı karşısında geç kalmış, hatta geri kalmış olmanın getirdiği tedirginlik parodi tarzında işlenmiştir. İtalyan tutsağın Doğu toplumu gözlemi çeşitli parodik öğeler içermektedir. Batılılaşma sorunsalıyla ilgili birbildirimde bulunmak için yazılmamıştır roman; bu konudaki söylemlerin birbiriyle yan yana ve karşı karşıya durduğu bir sinkrisis ve anakrisis ortamı yaratma kaygısı öndedir. İtalyan kahramanımızın Hoca ile birlikte yazdıkları hikâyeler, risaleler, Hoca nın kehanet bildirimleri, Hayat-ül Hayvan ve Acaib-ül Mahlûkat adlı kitaplar çeşitli parodik öğeler olarak anlatıda yer alırlar. Anlatıya parodik ve polemiğe dayalı öğelerin katılımıyla anlatı daha da çoksesli daha da kesintiye eğilimle duruma getirmektedir (M. Bahtin, Dostoyevski Poetikasının Sorunları, s. 306). Böylece, anlatıcının kahraman karşısındaki sonlandırıcı gücü de azalmakta, kahramanın dolaysız ve özerk anlatım gücü çoğalmaktadır. Hoca, yazdıkları, düşündükleri hakkında ikircimler içindedir. Hoca, çoğu zaman, kendi toplumunun Batı karşısındaki kaçınılmaz yenilgisine inanmaktadır. Bu bir değişim, başkalaşımı da içeren bir karşıtlık gibi durur: Belki de yıkım, ötekilerin üstünlüğünü görerek onlara benzemeye çalışmak demekti (Beyaz Kale, s. 122). Batı kültürü ve bilgisi karşısındaki bu geri ve geç kalmış olma kaygısına karşın Müslümanlığı konusunda bir kuşkusu yoktur. Hoca nın kişilik yapısı, günümüze kadar uzanmış Osmanlı aydın yapısını yansıtmaktadır. Hoca nın kendi toplumu, onlar diye betimlediği kendi Müslüman toplumu ile düştüğü düşünce ayrılıklarını dile getiren benlik parçası ile inançlarına bağlı, veba salgını sırasında daha da belirginleşen tartışılmaz Allah ve yazgı sığınmacılığından yana olan benlik parçası arasında bir sentez oluşturma, bir sonuçlandırmaya varma çabası da gözlenmez. Orhan Pamuk tamamen diyalojik bir biçemle kaleme almıştır romanı. Başlarda daha görünür olan roman konusu, anlatının gönderge nesnesi giderek geri plana düşmekte, kahramanlar arasındaki diyaloji, düşünce çatışmaları öne çıkmaktadır. Romanın sonuna gelindiğinde İtalyan kahramanın yeniden ülkesine dönme, eski yaşamına kavuşma arzusu yok olmuştur, içinde bulunduğu toplumla olan düşünce ayrılıkları da enaza indirgenmiştir ama ortaya çıkmış olan bir sentez değil, yeni bir olasılıklar ortamıdır. Olay örgüsü, yalnızca söylemlerin, diyalogların gerçekleşmesi için kullanılmış bir araç gibi yapılanır. Romanın kahramanların diyalojik iç sesleri arasında zaman zaman gönderge nesnesinden uzaklaşan anlatı içinde bilginin temelleriyle ilgili öğeler arasında yer alan, Hoca nın İtalyan 4

5 kahramandan öğrendiği Ptolemaios kuramı esasına dayanan (dünya merkezli, Aristo ca benimsenmiş kozmik sistem) kozmik bilgi, olay örgüsünün geçtiği 17. Yüzyılın ikinci yarısındaki Batı bilgi sistemi ile çelişkili bir durum göstermektedir (Romanın başlangıcında romana ait el yazmalarını bulmuş Faruk Darvinoğlu nun giriş yazısından, anlatılan zamanının yılları arası olduğu anlaşılmaktadır. Ayrıca yazarın roman sonunda da hikâyesini 17. Yüzyıl sonlarına oturttuğuna ilişkin bir açıklaması vardır). Kendisi de İtalyan olan Galile nin 1597 yılında katıldığı güneş merkezli Kopernik in kozmik sistem kabulu, çok daha önceki yıllara dayanmaktadır. Padişah tarafından getirtilen bir taklitçi, görünüş olarak kahramanlarımıza benzemese de her ikisi gibi konuşmayı başarabilmektedir. Diyalojik yapıyı güçlendiren bu tür epizodlar metne serpiştirilmiştir. İtalyan kahraman, yüzüne bakmadığı taklitçi konuşurken Hoca nın konuştuğu sanısına kapılmıştır. Böylece kahramanların Dostoyevski de önemli bir öğe olarak görülmüş nesnelleşmemiş, düşünce taşıyıcısı, birer söylemden ibaret yapıları bir kez daha görünür kılınmıştır. Kahramanlarımızın da katıldıkları bir av partisinde köpeğin yakaladığı bir tavşanın hiç yara almamış olduğu görüldüğünde, Padişan Hoca dan bu durumla ilgili bir kehanette bulunmasını ister. Yuvarlak sonu, hatta gülünç derecede kaçış payı taşıyan kehanetlerle bir tür kehanet parodisi yapılanır. Tüm roman boyunca, Müneccimbaşı Hüseyin Efendi nin yerine geçecek olan Hoca nın kehanetleri sürecektir. Hoca İtalyan kahramanın da yardımıyla risaleler, hikâyeler yazıp Padişah a götürmektedir. Tüm yazdıklarının, İtalyan kahramanının olmasa bile ona bildiklerini öğreten Batılı bilginlerin onayına gereksinimi olduğunu düşünmektedir. Onu kendisine inanmaktan alıkoyan, küçümser gözüktüğü benim basit düşüncelerimin eksikliği de tam değildi. Benim gibilerin onların bana bütün o bilgileri öğreten kafamın içine o kutuları, o bilgi gözlerini yerleştiren ötekilerin düşüncelerini öğrenmek istiyordu asıl. Onlar bu durumda ne düşünür acaba? Bana sormak için can attığı, ama soramadığı buydu işte! (...) Bitirip bitirmediğini bilemediğim bu kitabı, bir süre sonra bırakıp yeniden o aptallar nakaratına döndü. Yapılması gereken asıl bilim, onların neden öyle aptal olduklarını anlamaktan geçiyormuş; kafalarının içinin neden öyle olduğunu bilip ona göre düşünmekten! (Beyaz Kale, s ). Hoca nın aptallar dediği kendi ülkesinin insanlarıdır. 5

6 Hoca nın İtalyan tutsak karşısındaki durumu Dostoyevski nin Öteki romanında Golyadkin in kendi iç seslerinden birisiyle özdeşleşen misafir- öteki nin onayınını almadan yaşayabilme arzusu ile onsuz olamama durumunun oluşturduğu diyalojiyi anımsatmaktadır. Benzeri ve birlikte yaşadığı İtalyan tutsak karşısında zaman zaman kimlik bunalımları geçiren Hoca bir gün Niye benim ben dedikten sonra, Ben benim, ben benim ah! diye yakınmaya başlar. Kendi şarkısının hep aynı nakaratı söylemekte olduğundan da yakınmaktadır. İtalyan anlatıcı kahraman gülmemek için kendisini zor tutmaktadır. Önemli olan tek şey tercihtir: Ben kimim? ve Kiminleyim sorusunun yanıtıdır önemli olan. Kişinin kendi sesini bulması ve onu diğer sesler arasında yönlendirmesi, onu bazı seslerle birleştirirken bazılarıyla da karşıt kılması, sesin bölünmez bir kaynaştığı bir başkasının sesinden ayırması bunlar kahramanların roman boyunca çözmesi gereken sorunlardır. Kahramanın söylemini tam da bu belirler (M. Bahtin, Dostoyevski Poetikasının Sorunları, s. 322). Orhan Pamuk un romanın son kısmındaki açıklamalarından Hoca nın Benim ben! söyleminde gönderme yaptığı Koestler in Uykudagezerler deki Kepler yorumu (Niye benim ben?), biçem içndeki varoluşu açıklıyor olsa da Dostoyevski kahramanlarına ve biçemine özgü kişinin kendi sesi sorunsalının öncelikle değerlendirilmesi daha uygun düşmektedir. Beyaz Kale adı, Padişah ın Osmanlı seferinde karşılaştıkları ve bir türlü ele geçiremedikleri bir kaleden gelmektedir (Yazar bu imgeyi Tadeutz Trevanian ın Transilvanya da Yolculuklar adlı gravürlü kitabından aldığını söylemektedir). Beyaz kale, kahramanımız Hoca için elegeçirilemez ve ulaşılamaz Batılılık düşüncesini de simgeleyen bir metafor aynı zamanda. Metnin tamamında bir Doğu kültürü parodisi de serpiştirilmiştir. Hoca, Gebze de kendilerine verilen dirliğin çevresindeki halka Padişah a anlattığı kozmik kuramı anlatır; ertesi gün kapı önünde buldukları taze kan sızmakta olan koyun yüreği, halkın bilgi karşısındaki tutumunu göstermektedir. Romanda, kimlik ve gerçeklik sorgulaması için ayna metaforu kullanılır. Hoca ve İtalyan kahramanımız sık sık yarı çıplak bir durumda aynanın karşısına geçerler; Hoca nın bunalımları için bir kimlik tanımlama, arayış yeri gibidir ayna. Aynı zamanda göstergenin çift uçlu karakterini, bir kimliğin, bir söylemin ancak bir diğer kimlik ya da söylem karşısında kendisini gerçeğe yakın olarak algılayabileceğini gösteren bir metafordur... Veba salgını sırasında ayna karşısında durdukları bir gün, İtalyan benzerine, Ben sen oldum der Hoca (Beyaz Kale, s. 92). 6

7 İtalyan kahramanının önerisi üzerine kendi geçmişlerindeki anıları ve kötülükleri yazmak üzere bir masada karşı karşıya dururlar. Burada da Dostoyevski romanlarının ana öğlerinden olan itiraf metaforu anlatıya girmiş olur. İtalyan kahraman, gelecekte Hoca nın yaşamının kendisine ait olacağını sezdiği için onu yazmaya yöneltmekte, onu öğrenmeye çalışmaktadır. Hoca itiraftan kaçınmakta, yazdıklarını yırtmaktadır. Masa başındaki bu itiraf oyunu, Dostoyevski nin Bahtin tarafından tipik bir menippea sayılan Bobok öyküsünü anımsatmaktadır. Öyküde ölüler konuşmaktadır. Bütün utançları bir kenara bırakmanızı öneriyorum.(...) Hepemiz öykülerimizi yüksek sesle anlatacağız ve hiçbir şeyden utanmayacağız! (...) Haydi çıplak kalalım, çırılçıplak! diye ünledi bütün sesler (anan, M. Bahtin, Dostoyevski Poetikasının Sorunları, s. 206). İtiraf öğesi, çıktıkları Batı seferi sırasında, Hoca nın önce Müslüman köylüleri sonra Hristiyanları sorgulaması, giderek zor kullanarak sorguya çekmesi, hatta zaman zaman kelle kesmelerle sürer. İtirafların arkasında hayata ait bir gerçek peşindedir Hoca... Bir yandan da bu düşüncesinden kuşku duymaktadır. Roman boyunca karnavalesk yapının bir görüntüsü olarak sıkça yer alan düşler önemli bir yer tutmaktadır. İtalyan kahramanımızın gördüğü bu düşlerden birisinde, Venedik teki bir maskeli balo sırasında annesi ve kızkardeşi Hoca yı kahramanımız zannetmekte, Hoca maskesini indirince ortaya kahramanın gençliği çıkmaktadır (Beyaz Kale, s. 140). Birbirlerine ikiz kadar benzeyen İtalyan Kahraman ve Hoca nın Padişahla ilişkileri inişli çıkışlı bir gidiş izlemektedir. Kimi zaman birisi Padişah ın gözdesi olup öne çıkmakta, diğeri geri plana atılmaktadır, kimi zaman da tam tersi gerçekleşmektedir. Antikitede parodi ile karnavala özgü dünya anlayışı arasında bölünmez bir bağlantı vardı. Tacı geri alınan ikizin yaratılışı bir parodileştirmedir; keza o bahsettiğimiz dünyanın ters yüz edilmesi de öyle. Bu nedenle parodi çift değerlidir (M. Bahtin, Dostoyevski Poetikasının Sorunları, s. 190). Romanın sonunda, Orhan Pamuk un romanın yazım serüvenini anlattığı bölümde, romanın başında Faruk Darvinoğlu nun Gebze Kaymakamlığı arşivi içinde bulmuş olduğu el yazmalarını hangi kahramanın yazmış olabileceğine ilişkin bir kesin düşüncesi olmaması, romandaki diyalojiyi perçinlemekte, kahramanların yalnızca kendisi ve ötekine yönelmiş bir hitap oldukları şeklindeki Dostoyevski yazın anlayışını işaret etmektedir. Beyaz Kale de, Doğu kültürünün parodik öğeleri, Cervantes ve bazı diğer Batılı metinlere değiniler, tutsak düşmüş bir Batılı nın memleket özlemi üzerine yapılanmış serüvenci tutum gibi olay örgüsünü oluşturan çeşitli öğeler yer alıyor olsalar da, bunlar, genel yapı içerisinde 7

8 giderek güç yitiren, tümü de birer düşünce taşıyıcısı olarak gerçekleşmiş kahramanların diyalojik roman içerisinde buluşmalarına olanak sağlamış bir araç gibi görülürler. Hoca nın Padişah a hiçbir anlamı olmayan ve okuduktan sonra hiçbir kimsenin bir anlam çıkaramayacağı bir hikâye yazma düşüncesini, romanın kendi gönderge nesnesi, tematik izleğiyle olan gevşek ilişkisini vurgulayan Ahmet Oktay ve (Orhan Pamuk u Anlamak, Derleyen Engin Kılıç, s. 81) ve Beyaz Kale nin kişilerinin Sessiz Ev in kişileri gibi ruhsal derinlikleri olmadığını söyleyen Fethi Naci nin (a.g.y., s. 82) değerlendirmeleri, Beyaz Kale de kahramanların birer söylem taşıyıcısı durumuna dönüştüğü, anlatılan şeyden çok ona yönelmiş diyalojinin öne çıktığı Dostoyevski romanlarını andırır karnavalesk havanın biçeme egemen olduğu doğrultusundaki yargımızın kanıtları olarak gösterilebilir. Kaynakça: Orhan Pamuk, Beyaz Kale, İletişim Yayınları, 16. Baskı, 1995 Mihail Bahtin, Karnavaldan Romana, Ayrıntı Yayınları 2001, Mihail Bahtin, Rabelais ve Dünyası, Ayrıntı Yayınları 2005, Mihail Bahtin, Dostoyevski Poetikasının Sorunları, Metis Eleştiri, Eylül 2004, 1. Basım Orhan Pamuk u Anlamak, Derleyen Engin Kılıç, İletişim yayınları, 1. Baskı 1999 Alperakcam@gmail.com, alakcam@yahoo.com * Varlık Dergisi nde yayınlanmıştır. 8