T E Sï ÜNï. 9.6MVTaM 1FEJaUSJL )FNaUPMPKJ,PnHSFTJ. .BZðT Van. #ïl%ïrï ZETï,ïTA#I

Transkript

1 YÜZÜNC ÜY T E Sï,ÜL FA VERSïTESï T ÜNï I IL 9.6MVTaM FEJaUSJL )FNaUPMPKJ,PnHSFTJ.BZðT Van #ïl%ïrï ZETï,ïTA#I

2 BİLİMSEL SEKRETERYA Doç. Dr. Mesut Garipardıç Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatrik Hematoloji Bilim Dalı Tel: Faks: E-posta: mgaripardic@mynet.com ORGANİZASYON SEKRETERYASI Serenas Turizm Kongre Organizasyon A.Ş. Turan Güneş Bul. 5. Cad. No: Yıldız Çankaya - Ankara Tel : Faks : E-posta : E-posta: info@tphd0.org Web : Yayın Hizmetleri BAYT Bilimsel Araştırmalar Basın Yayın ve Tanıtım Ltd. Şti. Ziya Gökalp Cad. 0/, Kızılay, Ankara Tel. (0) info@bayt.com.tr

3 İçindekiler Önsöz... V Düzeleme Kurulu... VI Bilimsel Program... VII Sözel Bildiriler... Poster Bildiriler... Yazar Dizini III

4

5 Önsöz Saygı değer Meslektaşlarım, 4 8 Mayıs 0 tarihleri arasında Van ilinde gerçekleştirilecek olan 9. Ulusal Pediatrik Hematoloji Kongresi nde sizleri ağırlamaktan büyük mutluluk ve onur duymaktayız. Çocuk Hematoloji bilim dalı, pediatrinin diğer bütün bilim dalları ile örgün ilişki içinde hem laboratuar hem de klinik uygulamalarla hizmet veren ayrıca koruyucu ve aile hekimliği alanında da gittikçe daha geniş alanları kapsayan yapısı ile günümüzde öne çıkan bir bilim alanıdır. Bu yılki kongremiz de iki önemli konuyu ele alıp tüm alt başlıklarını detaylı tartışmayı planladık. Öncelikle; besinsel demir ve vitamin B- Folik asit eksikliklerini ülkemizdeki durumu ve güncel genetik gelişmeleri paylaşmak istedik. İkinci konu başlığımız ise akut lösemiler olup Akut lenfoblastik ve myeloblastik lösemilerin tedavisinde Türkiye de uygulanan çeşitli protokol sonuçları yanısıra kök hücre transplantasyonunu da kapsayacak şekilde tedavi yaklaşımlarını tartışacağız. Van doğal güzellikleri ve tarihi özellikleri ile ülkemizinen ilgi çekici yörelerinden biridir. Siz değerli meslektaşlarımızın bu tabiat ve tarih özelliklerini görmenizi sağlayacak sosyal programları da bilimsel toplantıların aralarına yerleştirdik. Türk Pediatrik Hematoloji Derneği Yönetim Kurulu ve Kongre düzenleme kurulu olarak, tüm katılımcılara en iyi düzeyde bilimsel kazanım ve paylaşımların doldurduğu, dostlukların ve anıların keyifle anılacağı bir Kongre geçirmelerini diliyoruz. Van da buluşmak dileğiyle Prof. Dr. Ahmet Faik Öner Kongre Başkanı V

6 Düzenleme Kurulu Türk Pediatrik Hematoloji Derneği Yönetim Kurulu (TPHD) Prof. Dr. Gülyüz Öztürk Prof. Dr. Mualla Çetin Prof. Dr. Kaan Kavaklı Prof. Dr. Tiraje Celkan Uz. Dr. Zafer Şalcıoğlu Doç. Dr. Canan Vergin Prof. Dr. Namık Özbek Prof. Dr. Bahattin Tunç (Başkan) (İkinci Başkan) (Genel Sekreter) (Genel Sekreter) (Sayman) (Üye) (Üye) (Üye) Yerel Düzenleme Kurulu Prof. Dr. Ahmet Faik Öner Doç. Dr. Mesut Garipardıç (Kongre Başkanı) (Kongre Sekreteri) Doç. Dr. Oğuz Tuncer Doç. Dr. Murat Doğan Doç. Dr. Cihangir Akgün Uz. Dr. Kamuran Karaman Uz. Dr. Nihat Demir VI

7 Bilimsel Program 5 Mayıs 0 - Cumartesi 09:0-0:0 Açılış 0:0-0:45 Kahve molası 0:45-:0 Ülkemizde nötropeniye yeni yaklaşım Oturum Başkanı: Ahmet Faik Öner Konuşmacı: Ömer Devecioğlu :0-:5 Demir metabolizması ve bozuklukları Oturum Başkanı: Fatma Gümrük Konuşmacı: A. Emin Kürekçi :5-:5 Uydu Oturumu Şelasyon tedavisinde olgular üzerinde tartışma Oturum Başkanı: Zafer Şalcıoğlu Konuşmacılar: Bülent Antmen Şule Ünal * Bu oturum Novartis tarafından desteklenmektedir. :5-5:00 Besinsel demir eksikliği Oturum Başkanları: Ünsal Özgen - Murat Söker Konuşmacılar: Dünyada ve Türkiye de DEA: Özcan Bör Dünyada ve Türkiye de profilaksi deneyimi: Songül Yalçın Tedavi yaklaşımları: Saadet Akarsu 5:00-5:0 Kahve molası 5:0-7:00 Demir eksikliği ve genetik Oturum Başkanları: Zümrüt Uysal Ali Bay Konuşmacılar: Genetik bozukluklara genel bakış: İdil Yenicesu Olgularla tartışma: Ülker Koçak 7:00-8:00 Çocukluk çağında paroksismal noktürnal hemoglobinüri Oturum Başkanıı: Tiraje Celkan Konuşmacılar: Zeynep Karakaş Can Balkan 8:0-:00 Açılış kokteyli :00-:00 Sosyal program VII

8 Bilimsel Program 6 Mayıs 0 - Pazar 08:0-09:0 Vitamin B eksikliği ve genetik bozukluklar Oturum Başkanı: Nejat Akar Konuşmacı: Ahmet Koç 09:0-:00 Besinsel vitamin B ve folik asit eksikliği Oturum Başkanları: Davut Albayrak - Lale Olcay Konuşmacılar: Besinsel vitamin B eksikliği Klinik özellikler ve laboratuvar tanı: Erol Erduran Besinsel vitamin B eksikliği Tedavi yaklaşımları: Aziz Polat Folik asit eksikliklerinde Metabolizma laboratuvar tanı klinik tedavi yaklaşımları: Selma Ünal :00-:0 Kahve molası :0-:0 Birlikte Tartışalım Oturum Başkanları: Yurdanur Kılınç - M. Akif Özdemir Konuşmacılar: Vitamin B eksikliği olan anne bebeği: Birol Baytan Nörolojik bulgularla başvuran megaloblastik anemi olgusu: Mehmet Fatih Azık :0-:0 Uydu Oturumu Günümüzün tehdidi: İnhibitör riski, geleceğin anahtarı: Profilaksi Oturum Başkanı: Ayşegül Ünüvar Konuşmacı: İnhibitör: Nazan Sarper Profilaksi: Hervé Chambost * Bu oturum Erkim tarafından desteklenmektedir. :0-4:00 Kahve molası 4:00-5:00 Dernek veri tabanı bilgi sunumu Hemofili Alt Çalışma grubu: Kaan kavaklı KİT Alt Alt Çalışma grubu: Savaş Kansoy Talasemi Alt Çalışma grubu: Yeşim Aydınok Lösemi Alt Çalışma grubu: M. Akif Yeşilipek 5:00-6:00 Uydu Oturumu Hematolojik maligniteli çocuk hastada fungal enfeksiyonun erken tedavisi Oturum Başkanı: Namık Özbek Konuşmacı: Andreas Groll * Bu oturum Pfizer tarafından desteklenmektedir. VIII

9 Bilimsel Program 6:00-7:00 Sözel sunum I Oturum Başkanları: Hüseyin Gülen - Yusuf Ziya Aral S-00: Beta Talasemi Major ve Intermedialı Çocuklarda Vitamin D Eksikliği Canan Albayrak S-00: Rez-ALL BFM 00 Protokolü Türkiye Sonuçları Volkan Hazar S-00: Nutrisyonel Vitamin B Eksikliği Vakalarında Oral B Tedavisi Ayşenur Bahadır S-004: Sağlıklı kemik iliği donörlerinde granülosit koloni stimüle edici faktörün mezenkimal kök hücre kaynaklı immün modülatör sitokinlere etkisi İkbal Ok Bozkaya S-005: BFM ALL tedavi protokolü sırasında yaşanan engeller ve problemler Aida Koka 7: Van Kalesi ve Kedi Evi Gezisi IX

10 Bilimsel Program 7 Mayıs 0 - Pazartesi 08:0-09:5 Lösemik kök hücre ve lösemi patogenezi Oturum Başkanı: Leyla Ağaoğlu Konuşmacı: Türkan Patıroğlu 09:5-:5 ALL de kemoterapi protokolleri ve Türkiye deneyimleri Oturum Başkanları: Lebriz Yüksel Soycan Şebnem Yılmaz Konuşmacılar: COG protokolu: Bülent Zülfikar St Jude protokolu: Selin Elmas BFM protokolu: Gönül Aydoğan ALL protokollerinde KİT endikasyonları: Mehmet Ertem :5-:0 Kahve molası :0-:0 Sözel sunum II Oturum Başkanları: Neşe Yaralı - Alphan Küpesiz S-006: T Hücreli Akut Lenfoblastik Löseminin Tedavisinde FoxM Transkripsiyon Faktörünün Hedeflenmesi Özlem Tüfekçi S-007: Talasemi Majorlu Hastalarda Serum NT-ProBNP Düzeyi, Kalp T* MRI ve Doku Doppler Ölçümlerinin Kardiyak Disfonksiyonun Tanısında ve Takibindeki Yeri Melike Sezgin Evim S-008: Ağır Hemofili A Hastalarında Eklem Bulguları ile Serum Anjiogenik ve İnflamatuvar Faktör Düzeylerinin İlişkisinin Araştırılması Tuba Hilkay Karapınar S-009: Çocuklarda Alfa/Beta T Hücre (TcRαβ/CD9) Deplesyonu İle Haploidentik Nakil Deneyimleri Musa Karakükçü S-00: Çocukluk Çağı İmmün Trombositopenisinde BAFF, APRIL ve İkinci Uyarıcı Moleküllerin Patogenezdeki Yeri Salih Gözmen S-07: Bernard Soulier Sendromu ve Glanzman Trombastenisi Tanısıyla İzlenen Olgularımızda Mutasyon Analizi Hüseyin Tokgöz :0-:0 Uydu Oturumu Pediatrik hematolojide ekinokandine bakış Oturum Başkanı: Mualla Çetin Konuşmacı: Fungal enfeksiyon ve ekinokandin: Ayper Somer Olgu tartışması: İlgen Şaşmaz * Bu oturum Merck Sharp Dohme tarafından desteklenmektedir. :0-9:00 Akdamar Adası Gezisi 0:00 Gala gecesi X

11 Bilimsel Program 8 Mayıs 0 - Salı AML de genetik çalışmalar ve protokollerdeki yeri Oturum Başkanı: Ümran Çalışkan Konuşmacı: Hale Ören 09:5-:00 AML kemoterapi protokolleri Türkiye deneyimleri Oturum Başkanları: Türkiz Gürsel - Duygu Uçkan Konuşmacılar: MRC protokolu: Adalet Meral Güneş BFM protokolu: Deniz Karapınar AML protokollerinde KİT endikasyonları: Sema Anak :00-:5 Kahve molası :5-:5 Sözel sunum III Oturum Başkanları : Hilmi Apak Canan Albayrak S-0: Sekonder Hemofagositk Sendromlu Çocuk Hastaların Plazma mikrorna profillemesi ve Klinik Öneminin Araştırılması Ali Bay S-0: Mikrosefalik Osteoblastik Primordial Cücelik Tip II (MOPD II) Hastalarında Çarpıcı Hematolojik Bulgular ve Perisentrin Geninin Hematopoezdeki Potansiyel Rolü Şule Ünal S-0: Çocukluk Çağı Nüks Akut Lenfoblastik Lösemi Hastalarında Tüm Genom SNP Array Analizi Yücel Erbilgin S-04: Kemoterapi Alan Hastalarda Serum Kitotriozidaz ve Nötrofil Jelatinaz İlişkili Lipokalin Enzim Aktivitelerinin Nötropeni İle İlişkisinin Araştırılması Serhat Kılıç S-05: Pediatrik Febril Nötropenide 0 Yıllık Deneyim: Tek Merkez Sonuçları Rejin Kebudi S-06: Çocukluk çağı akut lösemilerinde minimal rezidüel hastalık tespitinde CD49f'nin önemi Türkan Patıroğlu :5-:5 Uydu Oturumu İnvazif fungal enfeksiyonlarda güncel yaklaşım Oturum Başkanı: Rejin Kebudi Konuşmacı: Pediatrik invaziv fungal enfeksiyonlarda erken tedavinin önemi: Volkan Hazar İnvaziv fungal enfeksiyon tedavisinde direnç ve alevlenen enfeksiyonlar: Ateş Kara * Bu oturum Gilead tarafından desteklenmektedir. :5-:0 Ara :0-4:0 Eğitim Platformu Oturum Başkanları: Canan Vergin - Bahattin Tunç Konuşmacılar: Tıp Eğitimi: Sabri Kemahlı TPHD yeni müfredat önerisi: Gülyüz Öztürk 4:0-5:00 Akılcı ilaç oturumu Oturum Başkanı: Mualla Çetin 5:00 Genel Kurul 7.00 Kapanış XI

12 XII

13 Sözel Bildiriler

14

15 9. Ulusal Pediatrik Hematoloji Kongresi, 4-8 Mayıs, 0 S-00 BETA TALASEMİ MAJOR VE INTERMEDİALI ÇOCUKLARDA VİTAMİN D EKSİKLİĞİ Canan Albayrak, Davut Albayrak Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bölümü, Samsun Beta talasemia major ve intermedialı hastalar osteoporoz ve patolojik kırıklara eğilimlidir. Vitamin D eksikliği osteoporoz ve sonuçlarını arttırır. Bu çalışmada amacımız çocuk hematoloji bölümünde izlenen talasemi major ve intermedialı çocuklarda vitamin D eksikliği ve yetersizliği sıklığını geriye dönük olarak belirlemektir. Hastane kayıtlarından 4 talasemi major ve intermedialı hastanın kaydına ulaşıldı. Kan örnekleri Ocak- Haziran 0 tarihleri arasında transfüzyon öncesinde alındı. Yaş, cinsiyet, serum ferritin, karaciğer enzimleri, kalsiyum, fosfor, alkalen fosfataz, 5-OH vitamin D ve parathormon düzeyleri kaydedildi. 5-OH vitamin D düzeyleri HPLC ile ölçüldü. Normal vitamin D düzeyi 0-80 ng/ml idi. Otuz dört talasemi major (%8) ve sekiz (%9) talasemi intermedia hastası çalışmaya dahil edildi. Median yaş dokuz yaş (7 ay- yaş) olup, erkek, 9 kız hastadan oluşuyordu. Hastaların ortanca vitamin D seviyesi.80 ( ) ng/ml idi. Hastalar ölçülen vitamin D seyiyelerine göre gruplandırıldı. Hastaların 5 inde (%6) vitamin D düzeyi 0 ng/ ml in altında (ağır vitamin D eksikliği), 8 inde (%4) 0 ile 0 ng/ml arasında (vitamin D eksikliği), 6 sında (%4) 0-0 ng/ml arasında (vitamin D yetersizliği) ve ünde (%7) 0 ng/ml üstünde (normal) idi. Talasemili hastaların hiçbirisinde riketsin belirgin klinik ve radyolojik bulguları saptanmadı. Vitamin D seviyeleri cinsiyet ve yaş gruplarında farklı değildi. Talasemi major and intermedia grupları arasında ferritin ve alkalen fosfataz düzeyleri açısından önemli fark bulundu (p=0.00, p=0.000). Talasemi major grubunda vitamin d düzeyi ile ferritin düzeyleri ve yaş arasında korelasyon bulunmadı (p=0.059, p=0.057). Vitamin D seviyeleri eksik veya yetersiz olan hastalara 00 U/gün vitamin D verildi. Talasemilerde artmış eritropoez kemik iliğinin kemik lehine genişlemesine neden olur. Osteoporoz, patolojik kırıklara eğilim talasemilerin önemli bulgularındandır. Vitamin D eksikliği talasemilerdeki kemik bulgularını ağırlaştırır. Dünyada talasemili hastalarda vitamin d düzeylerindeki eksiklik değişik oranlarda bulunmuştur (%5-87). Türkiye oldukça güneşli bir ülke olmasına rağmen bizim talasemili hastalarımızın büyük çoğunluğunda (%9) vitamin D seviyesi düşük bulundu. Talasemi hastalarında demir depolanması hiperpigmentasyon yaparak vitamin d nin dönüşümünü azaltabilir. Ayrıca karaciğerde demir depolanması karaciğer fonksiyonlarını bozarak vitamin d nin 5 hidroksilasyonunu azaltabilir. Ancak bizim hastalarımız demir şelatörü olarak deferasirox kullanıyorlardı ve daha önceki desferoksamin kullandıkları döneme göre hem cilt renkleri oldukça açıktı, hem de karaciğer fonksiyonları normal düzeylerde idi. Hastalarımızdaki düşük vitamin d düzeyi sebebi, aşırı koyuyucu anneler nedeniyle güneş ışınlarına maruziyet sürelerinin az olması olabilir. Bu sonuçların ışığında biz, talasemili hastalarda düzenli vitamin D seviyesi kontrolünü ve vitamin D profilaksisi almalarını öneriyoruz. Anahtar Kelimeler: vitamin D eksikliği, çocuk, beta talasemi S-00 REZ-ALL BFM 00 PROTOKOLÜ TÜRKİYE SONUÇLARI Volkan Hazar, Çetin Timur, Gönül Aydoğan, Nazan Sarper 4, Tiraje Celkan 5, Selin Aytaç 6, Hale Ören 7, Emine Türkkan 8, Mustafa Büyükavcı 9, Deniz Karapınar 0, Mehmet Akif Özdemir, Türk Rez All Çalışma Grubu Adına Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji/Onkoloji Bilim Dalı, Antalya Sağlık Bakanlığı Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Hematoloji/Onkoloji Servisi, İstanbul Sağlık Bakanlığı Kanuni Sultan Süleyman Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Hematoloji/Onkoloji Servisi, İstanbul 4 Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, Kocaeli 5 İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji/Onkoloji Bilim Dalı, İstanbul 6 Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, Ankara 7 Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, İzmir 8 Sağlık Bakanlığı Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Hematoloji/Onkoloji Servisi, İstanbul 9 Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, Erzurum 0 Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, İzmir Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, Kayseri Osmangazi, Başkent, Gaziantep, Necmettin Erbakan ve Gazi Üniversitesi, Tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji Bilim Dalları, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Onkoloji Bilim Dalı, Sağlık Bakanlığı Behçet Uz Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Hematoloji/Onkoloji Servisi Ülkemizde, modifiye BFM 95 protokolü ile tedavi edilen akut lenfoblastik lösemi (ALL) olgularında relaps oranı yaklaşık %5 kadardır. Bu çalışmada, ALL tanısı aldıktan sonra herhangi bir protokolle tedavi sonrasında ilk relapsını yapan ve Rez-ALL BFM 00 protokolü ile tedavi edilen olguların sonuçlarını vermek amaçlanmıştır. Bu çok merkezli çalışmaya, 8 merkezden 50 olgu alınmıştır. Olguların 46 sında (%58.4) izole kemik iliği, 48 inde (%9.) kemik iliği dışı ve 56 sında (%.4) kombine relaps saptanmıştır. On bir olgu S, olgu S ve 8 olgu S/S4 kolunda tedavi edilmiştir. Bu tedavi yaklaşımlarıyla ikinci tam remisyon elde edilme oranı %76.8 iken, olguların uzun süreli ikinci remisyonda kalma oranı %40.0 olarak saptanmıştır. Olgular ortanca 6 ay süre ile (aralık, -75 ay) ikinci tam remisyonda kalmışlardır. S/S4 kolunda olay (tedavi altında erken ölüm, tedaviye direnç ya da relaps) istatistiksel olarak daha sık bulunmuştur (ki kare testi, p<0.00). S/S4 kolundaki 8 olgunun sadece 8 ine (%.7) hematopoietik kök hücre nakli (HKHN) uygulanabilirken diğerleri, S kolunda olduğu gibi, sadece kemoterapi almışlardır. Ortanca aylık izlem süresince (aralık, 8-4 ay) riske yönelik tedavi yaklaşımıyla 5 yıllık lösemisiz sağ kalım hızı S kolunda %70.0±4.5, S kolunda %48.±5.7 ve S/S4 kolunda %5.4±4. olarak saptandı (Log rank testi, p<0.00). Beş yıllık genel sağ kalım hızları tüm hasta grubunda %.0±.6 iken, S kolunda %77.8±.9, S kolunda %4.4±6. ve S/S4 kolunda %6.0±.6 olarak belirlendi (Log rank testi, p<0.00). S/S4 kolunda, hem lösemisiz hem de genel sağ kalım hızları HKHN yapılanlarda, sadece kemoterapi alanlara göre anlamlı olarak daha yüksekti (%6.±0.5 vs %7.±.7 ve %5.7±0.9 vs %5.±.5, Log rank testi, p<0.00). Sonuç olarak, bu tedavi yaklaşımlarıyla ikinci tam remisyon elde edilme oranları tatmin edicidir. S/S4 kolunda uzun süreli ikinci tam remisyon elde etmede, allojenik HKHN tek tedavi seçimi olarak durmaktadır. Anahtar Kelimeler: Relaps ALL, tedavi S-00 NUTRİSYONEL VİTAMİN B EKSİKLİĞİ VAKALARINDA ORAL B TEDAVİSİ Aysenur Bahadır, Pınar Gökçe Reis, Erol Erduran Karadeniz Teknik Üniversitesi, Pediatrik Hematoloji Bilim Dalı, Trabzon Giriş: Günümüzde B vitamin (vit-b) eksikliğinde intramuskuler (IM) tedavi uygulanmaktadır. IM uygulama çocukluk yaş grubunda uygulaması zor bir yöntemdir. Bu çalışmadaki amacımız nutrisyonel vit-b eksikliği tedavisinde oral vit-b vererek tedavinin etkinliğini araştırmaktır.

16 4 Yöntem: Çalışmaya 0-7 yaş arasında vit-b düzeyi 00 mg/dl nin altında olan 47 çocuk dahil edildi. Vakalar; Grup : -4 (-0) ay ve Grup : -7 (6-7) yaş olarak ikiye ayırıldı. Grup deki vakalardan metabolik tarama testleri (tandem mass, idrar kan aminoasiti), anne vit-b düzeyi, Grup deki vakalardan antiparietal antikor, gaitada helikobakter pylori ve tüm vakalardan homosistein, idrarda protein bakıldı. Test sonuçları negatif olanlar veya annesinde vit-b seviyesi düşük bulunanlar nutrisyonel vit-b eksikliği olarak kabul edildi. Tüm hastalara oral 000 μcg B ampul (siyanokobalamin=dodex) sabah aç karnına bir hafta her gün, hafta gün aşırı, hafta haftada iki gün sonrasında haftada bir verildi. 4 ay ara ile B düzeyleri takip edildi. Gruplarda kendi içinde tedavi süresine göre tedavisi 4 ayda (A grubu) ve 8 ayda (B grubu) kesilenler olarak ikiye ayrıldı. Tedavi kesiminden sonra 4 ay ara ile hastalar takip edildi. Sonuçlar: Grup A da (n=0) 4 ay tedavi aldıktan sonra vaka kontrole gelmedi. Tedavi kesiminden sonraki vakanın 4. ay kontrolünde, vakanın 8. ay kontrolünde, 5 vakanın. ay kontrolünde vit-b seviyesi 00 pg/ml üzerindeydi. Sadece vakanın tedavi kesim sonrası 8. ay kontrolünde vit-b seviyesi 48,7 pg/ml olup tekrar tedavi başlandı. Grup B de (n=0) tedavi kesiminden sonra 4 vaka kontrole gelmedi, vakanın 4. ay kontrolünde, 5 vakanın. ay takibinde vit-b seviyesi 00 pg/ml üzerinde seyrediyordu. Grup A da (n=5) tedavi kesiminden sonra 4 vaka kontrole gelmedi, 5 vakanın 4. ay kontrolünde ve vakanın 8. ay kontrolünde vit-b seviyesi 00 pg/ml nin altına düştü ve tekrar tedavi başlandı. Dört vakanın 4. ay takibinde, vakanın 8. ay takibinde vit-b seviyesi 00 pg/ml üzerinde seyretti. Grup B de (n=) tedavi kesiminden sonra vaka kontrole gelmedi, 4 vakanın 4. ay kontrolünde, vakanın 8. ay kontrolünde vit-b seviyesi 00 pg/ ml nin altına düştü ve tekrar tedavi başlandı. Üç vakanın 4. ay takibinde ve vakanın. ay takibinde vit-b seviyesi 00 pg/ml üzerindeydi. İki yaş altındaki grubun tedavi yanıtının iki yaş üstündeki gruptan daha iyi olduğu görüldü (sırası ile p=0,00, p=0,00). Grup de artan yaş ile vit-b düzeyi arasında negatif korelasyon izlendi (% - 65,). Tartışma: İki yaş altındaki grupta oral 000 μcg dozunda B tedavisi sonrası aylık takipte vit-b seviyesinin düşmediği izlendi. Tedavinin 4 ayda kesilmesi ile 8 ayda kesilmesi arasında fark görülmedi. Grup de tekrar tedavi başlanan vakaların yaşından büyük olduğu görüldü. Hastaların yaşları arttıkça büyümeyle orantılı olarak verdiğimiz dozun yeterli olmadığını ve daha yüksek dozlarda oral tedaviye ihtiyaç olduğunu düşündük. süpernatantlarında immün modulatuvar sitokinler olan TGF- β, HGF ve PGE düzeyleri ölçülerek G-CSF ile uyarılmamış sağlıklı kemik iliği vericilerinden aynı şekilde elde edilen kemik iliği MKH leri ile karşılaştırılmıştır. Çalışmada ayrıca kemik iliği mikroçevresini yansıtacağı düşünülen kemik iliği plazmasında da aynı solubl faktör düzeyleri ölçülmüş ve karşılaştırmalar yapılmıştır. Çalışmada G-CSF ile uyarılmış veya uyarılmamış sağlıklı donörlerin tamamından MKH kültürleri geliştirilebilmiştir. İncelemeler sonunda morfolojik, antijenik ve farklılaşma özellikleri açısından G-CSF ile uyarılmış MKH lerin sağlıklı kontrollerden elde edilenler ile benzerlik gösterdiği görülmüştür (Şekil ). G-CSF ile uyarılmış 8 sağlıklı donörün MKH süpernatantında TGF- β, HGF ve PGE düzeylerinin incelenmesi sonucu ise PGE düzeyinde kontrol grubuna göre istatiksel anlamlı bir düşüklük saptanmıştır (Şekil ). Donörlerin kemik iliği plazmasında aynı sitokinler ölçülmüş ve G-CSF alanlarda HGF düzeyleri istatiksel anlamlı bir yükseklik bulunmuştur (Şekil). G-CSF nin kemik iliği üzerine etkisi hayvan deneylerinde incelenmiş, bilindiği kadarıyla bu konuda insanlarda yapılan bir çalışma bildirilmemiştir. Bu bulgular, G-CSF nin kemik iliği kaynaklı immün modulatuvar sitokinlerde değişikliğe neden olarak kemik iliği mikroçevresini değiştirdiği ve MKH nin salgıladığı sitokinleri etkilediğini göstermektedir. Anahtar Kelimeler: Mezenkimal kök hücre, granülosit koloni uyarıcı faktör, immün modulasyon Anahtar Kelimeler: Nutrisyonel vitamin B eksikliği, oral tedavi S-004 SAĞLIKLI KEMİK İLİĞİ DONÖRLERİNDE GRANÜLOSİT KOLONİ STİMÜLE EDİCİ FAKTÖRÜN MEZENKİMAL KÖK HÜCRE KAYNAKLI İMMÜN MODÜLATÖR SİTOKİNLERE ETKİSİ Şekil. Mezenkimal kök hücre karakterizasyonu İkbal Ok Bozkaya, Yasin Köksal, Fatih Mehmet Azık, Betül Tavil, Tekin Aksu, Meltem Özgüner, Bahattin Tunç, Duygu Uçkan Çetinkaya Ankara Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hematoloji Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastaesi, Hematoloji kliniği, Ankara Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kemik iliği ünitesi, Ankara Ankara Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hematoloji Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastaesi, KİT laboratuvarı, Ankara Granülosit koloni uyarıcı faktör (G-CSF) hematopoezi ve immün sistemi düzenleyici temel hematopoetik büyüme faktörüdür. G-CSF nin T hücre reaktivitesi ve antijen sunan hücrelerin fonksiyonunu modifiye ederek immün sistemi etkilediği bildirilmiştir. Devam eden çalışmalarda ise G-CSF nin inflamatuvar cevabı uyarıcı ancak adaptif immün sistemi baskılayıcı özellikleri gösterilmiştir. Mezenkimal kök hücrelerden (MKH) immün modulatuvar olarak transforme edici büyüme faktörü β (TGF- β), hepatosit büyüme faktörü (HGF), prostaglandin E (PGE) gibi faktörlerin salgılandığı bilinmektedir. G-CSF nin immün sistem üzerindeki etkilerinde MKH lerin katkısı ve MKH lerden salınan immün modulatuvar sitokinlerin etkisi olup olmadığı incelenmemiştir. G-CSF ile uyarılmış kemik iliğinden izole edilen MKH lerin salgıladıkları immün modulatuvar sitokinlerde değişiklikler olacağı düşünülerek bu çalışma planlanmıştır. G-CSF ile uyarılmış ve uyarılmamış sağlıklı kemik iliği nakli vericilerinden toplanan kemik iliği örneklerinden izole edilerek in-vitro hücre kültür ortamında çoğaltılan MKH lerin incelenmesi planlanmıştır. G-CSF ile uyarılmış 8 sağlıklı kemik iliği donörlerinden elde edilen MKH ler invitro kültür ortamında çoğaltıldıktan sonra morfolojik, fenotipik, farklılaşma özellikleri incelenmiş ve. pasaja getirilen hücrelerin (P) kültür Şekil. GCSF ile uyarılmış ve uyarılmamış kemik iliğinden izole edilen MKH süpernatanlarında ve kemik iliği plazmasında PGE konsantrasyonları Şekil. GCSF ile uyarılmış ve uyarılmamış kemik iliğinden izole edilen MKH süpernatanlarında ve kemik iliği plazmasında HGF konsantrasyonları

17 9. Ulusal Pediatrik Hematoloji Kongresi, 4-8 Mayıs, 0 5 S-005 BFM ALL TEDAVİ PROTOKOLÜ SIRASINDA YAŞANAN ENGELLER VE PROBLEMLER Aida Koka, Nihal Özdemir, Gülen Tüysüz, Hilmi Apak, Leman Yantri, Ethem Erginöz, Tiraje Celkan Cerrahpaşa Çocuk Hematoloji-Onkoloji Bilim Dalı, İstanbul Cerrahpaşa Halk Sağlığı Bilim Dalı, İstanbul Giriş: Protokoller benzer hastaları benzer ilaçlarla tedavi ve analiz etmeyi hedefler. BFM ALL protokollerinin uygulaması sırasında aksamalara sebep olan nedenleri, hastalığın hangi döneminde hangi problemlerle daha çok karşılaşıldığını ve hangi çözümlerin daha uygun olacağını ortaya koymayı hedefledik. Metod: Ocak 995 Ekim 0 tarihleri arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji ve Onkoloji Kliniği nde yeni ALL tanısı (B-ALL dışında) alan, 8 yaşından küçük toplam 4 hasta çalışmaya alındı. Sonuçlar: Ortalama yaş 6,8y ±,75y idi. Hastaların %8, si prekürsör B-ALL (OS %8±,), %,8 i T-ALL idi(os %6,±,4; p:0,007). MSS tutulumu olan hastaların (%7,7 si) EFS si %47,6±, (p:0,00). Tedavinin 5 ve.üncü gününde trombosit değerinin <50.000/mm olması daha yüksek mortalite ve PF de daha fazla FNP geçirme ile ilişkili idi (p:0,000). Mikrobiyolojik ajanlar olguların %0 sinde pozitif bulundu. Ergenler lenfopeniye daha eğilimli idi (p:0,0); nörolojik olaylar P fazında lenfopenik hastalarda daha sık idi (p:0,09). Nötrofil sayısı <500/mm olan hastalar PF sırasında daha fazla FNP geçirdi (p:0,04), ve nötrofil sayısı düştükçe PF-F geçiş döneminde FNP gelişme oranı artmaktaydı (p:0,05)..üncü gün nötropeni ve trombositopeni arasında yakın ilişki vardı (p:0,000). Monositopenisi olan (<00/mm) hastalarda da,5 kat artmış mortalite (p:0,0) ve kat artmış nüks oranı (p:0,04) saptandı. Şekil.. gün plt sayısına göre genel sağkalım. Trombositopeni derinleştikçe genel sağkalım anlamlı şekilde düşüyor Genel olarak tedavinin ilk günü tedaviye aralık vermemeye çalıştık. Ancak PF ve F-F geçişi sırasında gecikme olan hastalarda ölüm veya relaps riski ile ilişki bulunmadı (p:0,79). Bu dönemde olguların %69 unda gecikme nedeni febril nötropeni idi. Toksisite nedeniyle hastada atlanan L-asp ölüm veya relaps üzerinde etkili bulunmadı (p:0,75, p:0,488). Gecikme süresi arttıkça genel sağkalım düşmekte (p:0,05), relaps oranı,5 kat artmakta (p:0,0) idi. PF sonundaki. siklofosfamid 48 hastada verilememişti. Bu tedavi atlanan hastaların ölüm oranı 5 kat daha yüksekti, genel sağkalım ve EFS ise daha düşüktü (p:0,000, p:0,004). Bu dönemde yaşanan fnp geçirenlerde relaps riski,5 kat daha yüksekti (p:0,04). En az sorun kaydedilen dönem Protokol M idi. Protokol de gecikenlerde nüks riski,5 kat artmıştı (p:0,0). Bu fazda en çok izlenen yan etki febril nötropeni (70 hasta) idi. Bu fazda febril nötropeniye giren hastalarda(erkeklerde daha sık p:0,04) nüks riski,5 kat daha yüksekti (p:0,04). Çalışmanın genel sağkalımı %74,8±,9 idi, 5 yıllık EFS si %74±, idi. Toplam hasta nüks etti (7 si T-ALL); 6 sı izole kemik iliği nüksü idi. Nüks sonrası hasta (nükslerin %7) ex oldu. Toplam 4 hasta (%7,8) ex oldu. Eks olan hastaların 5 inde (%8) ölüm sebebi sepsiskardiyopulmoner arrest idi. Çıkarım: Bir merkez kullandığı protokolde tecrübe kazandığı ölçüde başarılı olur. Bu nedenle kullanılan protokolun sorunlarını bilerek tedaviye başlamak hastayı takip eden doktora kolaylık sağlayacak ve başarıyı yükseltecektir. Anahtar Kelimeler: ALL, BFM protokolu, protokol gecikmesi S-006 T HÜCRELİ AKUT LENFOBLASTİK LÖSEMİNİN TEDAVİSİNDE FOXM TRANSKRİPSİYON FAKTÖRÜNÜN HEDEFLENMESİ Özlem Tüfekçi, Melis Kartal Yandım, Hale Ören, Gülersu İrken, Yusuf Baran Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, İzmir İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü, Fen Fakültesi, Moleküler Biyoloji ve Genetik Bölümü, İzmir Giriş-Amaç: FoxM, hücresel çoğalma, farklılaşma, hücre döngüsünün düzenlenmesi gibi birçok hücresel olayda görev alan bir transkripsiyon faktörüdür. Son yıllarda yapılan çalışmalarda bazı kanser türlerinde FoxM sinyal ağının bozulduğu ve gen ekspresyonunun yüksek oranda arttığı gösterilmiştir. Çocukluk çağının en sık görülen kanser tipi olan akut lenfoblastik lösemide (ALL) ise FoxM ile ilgili yapılmış bir çalışma henüz bulunmamaktadır. Bir tiazol antibiyotiği olan siomisin A, FoxM transkripsiyonel aktivasyonunu önleyen önemli bir inhibitördür. Deksametazon, ALL tedavisinde çok önemli yere sahip ve T-hücreli ALL de diğer steroidlere göre daha etkin olduğu bilinen bir kortikosteroiddir. Bu çalışmamızda, Jurkat hücrelerinde (T-hücreli ALL) FoxM gen ekspresyon düzeyinin belirlenmesi ve siomisin A ve deksametazon uygulanması ile bu ekspresyondaki değişikliklerin incelenmesi amaçlanmıştır. Gereçler ve Yöntem: FoxM geninin ekspresyon düzeyleri RT-PCR ile gösterilmiştir. Siomisin A ve deksametazon un Jurkat hücreleri üzerindeki antiproliferatif etkileri MTT hücre çoğalma testi ile saptanmıştır. Deksametazonun, siomisin A ile kombinasyonlarının olası sinerjistik, additif, nötral veya antagonistik etkilerinin belirlenmesi amacı ile izobologram analizi yapılmıştır. Bu ajanların apoptotik etkileri ise kaspaz- aktivitesindeki ve mitokondri zar potansiyelindeki bozulmalar ve fosfatidilserinin hücre zarındaki lokalizasyonu ile belirlenmiştir. Bu amaçla, sırasıyla, kaspaz- kolorimetrik kiti, JC- mitokondriyal membran potansiyeli kiti ve Anneksin V-FITC apoptoz ölçüm kiti kullanılmıştır. Siomisin A ve deksametazon un hücre döngüsü üzerindeki etkilerinin araştırılması amacıyla, hücre döngüsü analizi yapılmıştır. Bulgular: T-ALL hücre hattında FoxM gen ekspresyon seviyesinin belirgin derecede artmış olduğu ve siomisin A ve deksametazon uygulanan Jurkat hücrelerinde FoxM gen ekspresyon seviyelerinin her bir ilacın dozuna bağımlı olarak azaldığı gösterilmiştir. Bir ve 0 μm deksametazona 7 saat boyunca maruz bırakılan Jurkat hücrelerinin çoğalması kontrol grubuna göre %8 ve % azalırken, aynı dozlarda deksametazonun, siomisin A ile kombine uygulanan hücrelerin çoğalmasını %74 ve %75 oranında baskıladığı izlenmiştir. Yapılan izobologram analizinde deksametazon ve siomisin A nın çok kuvvetli sinerji gösterdikleri ortaya koyulmuştur. Hücre döngüsü analizinde, siomisin A ve deksametazon kombinasyonu ile FoxM in belirgin baskılandığı, Jurkat hücrelerinin G fazında durdurulduğu ve bölünmelerinin anlamlı derecede azaldığı gösterilmiştir. Sonuç: FoxM ekspresyonunun T-ALL hücre hattında belirgin olarak artmış olduğu, bir FoxM inhibitörü olan siomisin A nın ve deksametazonun lösemik hücre çoğalmasını hücre döngüsünü G fazında baskılayarak önemli oranda azalttığı gösterilmiştir. Tüm bu bulgular, FoxM in T- ALL patogenezinde olası bir rolü olduğunu ve FoxM in T-ALL tedavisinde önemli bir hedef olabileceğini göstermektedir. Anahtar Kelimeler: akut lenfoblastik lösemi, FoxM, siomisin A

18 6 S-007 TALASEMİ MAJORLU HASTALARDA SERUM NT-PROBNP DÜZEYİ, KALP T* MRI VE DOKU DOPPLER ÖLÇÜMLERİNİN KARDİYAK DİSFONKSİYONUN TANISINDA VE TAKİBİNDEKİ YERİ Melike Sezgin Evim, Adalet Meral Güneş, Birol Baytan, Özlem Bostan Uludag Universitesi Tip Fakultesi, Pediatrik Hematoloji Bilim dalı, Bursa Uludag Universitesi Tip Fakultesi, Pediatrik Kardiyoloji Bilim dalı, Bursa Talasemi majorde; kardiyak nedenler hala en önemli mortalite ve morbidite nedenidir. Kardiyak demir yükünün ve hasarının erken dönemde, saptanması ve tedavisi çok önemlidir. Talasemi majorlu hastalarda kardiyak durumun belirlenmesinde, serum NT-proBNP, kalp T* MRI ve doku Doppler yöntemlerinin etkinliğini araştırdık. Çalışmamıza; sistolik fonksiyonları korunmuş, düzenli şelasyon ve transfüzyon tedavisi alan talasemi majorlu olgu alındı. Kontrol grubu 7 sağlıklı olgudan oluştu. Hastalardan; çalışma başlangıcında ve 6 ay ara ile toplam üç kez serum ferritin ve NT-proBNP düzeyleri ve T* MRI ve doku Doppler ölçümleri yapıldı. Kontrol grubundan da ferritin ve NTproBNP çalışıldı ve doku Doppler ölçümleri yapıldı. Hastalarımızın NT-proBNP düzeyleri kontrollerden farksızdı. Hastaların doku Doppler ölçümlerinde, sistolik ve diyastolik fonksiyonlar anlamlı derecede kötü idi. Kalp T* MRI ile doku Doppler ölçümleri arasında korelasyon saptanmadı. Ancak;kardiyak demir birikimi olan grupta, ET-septal ile T* MRI arasında negatif korelasyon bulundu. Kalp T* MRI da kardiyak demir birikimi saptanmayan hastaların septumdan yapılan doku Doppler ölçümleri kontrollerden farksız iken, sol ventrikül lateral duvarından yapılan ölçümleri, kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha kötü bulundu. Hastaların süreç içindeki diyastolik fonksiyonları belirgin olarak kötü etkilendi. Bu kötü etkilenme; hem ferritini yüksek olan grupta, hem de T* MRI >0 ms (demir birikimi olmayan) grupta saptandı. Sonuç olarak; NT-proBNP, konvansiyonel M-mode EKO da normal sistolik fonksiyonu olan hastalarda kardiyak etkilenmeyi göstermemektedir. Sonuç olarak, hastaların kardiyak durumunun belirlenmesi ve şelasyon tedavisi, sadece kalp T*MRI ölçümlerine göre yapılmamalıdır. Bu hastaların kardiyak fonksiyonlarının doku Doppler ile değerlendirilmesinin, kardiyak komplikasyonları daha iyi yönetilebileceğini düşündürmüştür. Anahtar Kelimeler: Talasemi Major, Doku Doppleri S-008 AĞIR HEMOFİLİ A HASTALARINDA EKLEM BULGULARI İLE SERUM ANJİOGENİK VE İNFLAMATUVAR FAKTÖR DÜZEYLERİNİN İLİŞKİSİNİN ARAŞTIRILMASI Tuba Hilkay Karapınar, Nihal Karadaş, Gülcihan Özek, Özlem Tüfekçi, Berna Atabay 4, Meral Türker 4, Faize Yüksel 5, Deniz Yılmaz Karapınar, Canan Vergin, Gülersu İrken, Hale Ören Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, İzmir Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, İzmir Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Pediatrik Hematoloji Kliniği, İzmir 4 Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Pediatrik Hematoloji Kliniği, İzmir 5 Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Hematoloji-Onkoloji Laboratuvarı, İzmir Giriş-Amaç: Ağır hemofili A hastalarında erken yaşta başlanan profilaktik Faktör VIII konsantresi replasmanına rağmen eklem içi kanamalar tam olarak önlenememekte, kalıcı eklem hasarları oluşmaya devam etmektedir. Kalıcı eklem hasarlarının azaltılması için kanamanın erken teşhis ve tedavisi önemlidir. Günümüzde, klinik bulgular ve mevcut laboratuvar ve radyolojik görüntüleme yöntemleri ile eklem içi kanamayı ilk başladığında saptamak henüz mümkün değildir. Son dönemde yapılan çalışmalarda hemofili hastalarında tekrarlayan eklem içi kanamalar sonrası sinovit gelişiminde neoanjiyogenezisin önemli rol oynadığı, hemofilik artropatide sinovyada saptanan histolojik anormalliklerin ve neoanjiyogenezisin diğer eklem hastalıklarındakilerle benzer olduğu gösterilmiştir. Bu çalışmada ağır hemofili A hastalarında eklem bulguları ile plazma anjiogenik ve inflamatuvar faktör düzeyleri arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlanmıştır. Hastalar ve Yöntem: Çalışmaya hemofili takibi yapılan dört merkezden inhibitörü negatif olan, ağır hemofili A lı olgular alındı. Akut eklem içine kanama ile gelen ve eklem hasarı olan 0 ağır Hemofili A hastası, akut eklem kanaması olmayan (mevcut eklem hasarı olan veya olmayan) 5 ağır hemofili A hastası ve kontrol grubu olarak da sağlıklı erkek çocuk alındı. Hastalar eklem hasarı olanlar ve ileri eklem hasarı olanlar olmak üzere alt gruba ayrıldı. Tüm hastalardan ve kontrol grubundan periferik kandan tam kan sayımı, C-reaktif protein (CRP), serum ferritin, laktik asit ve ELISA yöntemiyle vasküler endotelyal büyüme faktörü ( VEGF), intersellüler adezyon molekülü, trombomodulin (TM), makrofaj migrasyon inhibitör faktör (MIF) ve endostatin bakıldı. Hemofili hastalarının eklem bulguları klinik olarak Hemofilik eklem sağlığı skoru, radyolojik olarak Petterson radyolojik skorlaması ve Denver manyetik rezonans görüntüleme skorlaması ile değerlendirildi. Bulgular: Hemofili hastalarında serum ferritin, CRP ve laktik asit düzeylerinin sağlıklı kontrollere göre yüksek olduğu, eklem hasarı olan hemofili hastalarında ise CRP nin eklem hasarı olmayanlara göre daha yüksek olduğu bulundu. Sadece akut eklem kanaması sırasında CRP ve MIF düzeylerinin belirgin arttığı saptandı. Serum TM ile VEGF ve MIF değerleri atasında pozitif korelasyon saptandı. Sonuç: Çalışmamız sonuçlarına göre serum CRP ve MIF düzeylerinin akut kanama sırasında yüksek olarak bulunması eklem hasarının derecesine bağlı olmadan kanama varlığını desteklemektedir.mevcut bulgular, bu anjiyogenik faktörlerin düzeylerinin daha fazla sayıda akut eklem kanamalı ağır Hemofili A hastasında incelenmesinin erken eklem hasarı konusunda bilgi verebileceğini düşündürmektedir. Anahtar Kelimeler: anjiyogenezis, hemartroz, hemofili S-009 ÇOCUKLARDA ALFA/BETA T HÜCRE (TCRΑΒ/CD9) DEPLESYONU İLE HAPLOİDENTİK NAKİL DENEYİMLERİ Musa Karakükcü, Ekrem Ünal, Bilgen Işık, Ebru Yılmaz, Fatma Türkan Mutlu, Türkan Patıroğlu, Mehmet Akif Özdemir Erciyes Üniversitesi Pediatrik Hematoloji Onkoloji Bilim Dalı, Kayseri Uygun vericisi olmayan hastalar için haploidentik transplantasyon küratif bir seçenek olabilir. Son yıllarda özellikle Graft Versus Host hastalığını (GVHD) önlemek için yapılan in vivo veya in vitro T hücre deplesyonları sonucu nakil başarılarında anlamlı artışlar sağlanmıştır. Ancak gecikmiş immün toparlanma ve bunun getirdiği enfeksiyonlar halen majör ölüm nedeni olarak devam etmektedir. Bu nedenle in vivo veya in vitro T hücre deplesyonlarına ek olarak immün sistemin erken yapılandırılması haploidentik nakillerdeki başarıyı artıracaktır. Haploidentik nakillerde farklı in vitro graft manüplasyon teknikleri kullanılmıştır. Bunlar CD4 seleksiyonu, CD deplesyonu, CD/CD9 deplesyonu ve son olarak Almanya da Tubingen Grubu tarafından başarı ile kullanılan αβ T lenfositlerin deplesyonu (TcRαβ/CD9). Kemik İliği Nakli ünitemizde Relaps AML, Ağır Aplastik Anemi, Refrakter ALL, SCID, Relaps ALL tanıları ile izlenen 5 hastaya toplamda 6 kez TcRαβ/CD9 deplesyonu ile haploidentik nakil yapıldı. Hastaların transplantasyon ilişkili mortaliteleri (TRM) 0 idi. Bu hastalardan ikisinde farklı hazırlama rejimi kullanıldığı için ayrı tutuldu. Diğer hastalar için ATG, Fludarabin, Thiotepa, Melfalan ile hazırlama rejimi uygulandı. Haploidentik donor belirlemesinde özellikle malign hastalarda NK alloreaktivitesine bakıldı ve alloreaktif ebeveyn tercih edildi. Bir hastada alloreaktif olduğu için anne, bir hastada baba, diğer bir hastada ise önce baba verici oldu, graft rejeksiyonu sonrası anneden haploidentik nakil yapıldı. Vericilerden ortanca 9.7 (range )x 0 6 CD4 hücre toplandı. Üründe %99.9 TcRαβ deplesyonu yapılarak kalan ortanca 0.08 (range )x 0 5 TcRαβ hücre ile birlikte kök hücreler hastalara nakledildi. Hastalarda GVHD proflaksisi için oral MMF kullanıldı. Hastalarda ortanca +0. günde nötrofil, ortanca +. günde trombosit

19 9. Ulusal Pediatrik Hematoloji Kongresi, 4-8 Mayıs, 0 7 engraftmanı gerçekleşti. Hastalarda ortalama. haftada bakılan kimerizm değerleri %99.-99,70 arasında idi. Bir hastada +5. gün Grade II cilt GVHD tespit edildi ve steroid başlandı. Döküntüler geriledi. Hastalar ortalama +0. günde taburcu edildiler. Ancak viral PCR takiplerine devam edildi. Hastalarda bakteriyel enfeksiyon izlenmedi. Ancak her hastada CMV PCR pozitifliği vardı. Genelde CMV PCR pozitifliği naklin. haftasından sonra başladı ve pozitiflikten sonra foskarnet veya CMV Ig ile tedavi edildi,. haftadan sonra ise oral valgansiklovir ile tedaviye devam edildi. Hastalarda BK virüs, EBV ve Adeno virüs PCR pozitiflikleri de gözlendi. Bir hastada sidofovir ile tedaviye başlandı. TcRαβ/CD9 deplesyonu ile haploidentik nakiler vericisi olmayan hastalarda pahalı ve zor bir yöntem olmasına rağmen sağladığı erken engraftman ve tam kimerizm yanında nispeten erken immün yapılanma ile umut verici görünmektedir. Anahtar Kelimeler: Haploidentik Transplantasyon, Alfa/Beta T Hücre Deplesyonu S-00 ÇOCUKLUK ÇAĞI İMMÜN TROMBOSİTOPENİSİNDE BAFF, APRIL VE İKİNCİ UYARICI MOLEKÜLLERİN PATOGENEZDEKİ YERİ Salih Gözmen, Tuba Hilkay Karapınar, Özlem Tüfekçi, Canan Vergin, Faize Yüksel, Gülersu İrken, Hale Ören Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi, Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, İzmir Dr. Behcet Uz Çocuk Hastanesi, Çocuk Hematoloji Kliniği, İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi, Hematoloji-Onkoloji Laboratuvarı, İzmir Amaç: İmmün trombositopeni (İTP), trombosit yüzeyindeki antijenik yapılara karşı otoantikor oluşumu, bu otoantikorlarla kaplı trombositlerin retiküloendotelyal sistem tarafından ortamdan uzaklaştırılması ile karakterize bir hastalıktır. Otoimmün hastalıkların patogenezinde suçlanan birçok faktör son yıllarda immün trombositopenide de çalışılmaktadır. Ancak bu çalışmalar daha çok erişkin yaş grubu çalışmalardır. Bu çalışmanın amacı, B hücreleri aktive eden faktör (BAFF), çoğalmayı uyaran ligand (APRIL) ve ikincil uyarıcı molekül düzeylerinin çocukluk çağı İTP sindeki yerini araştırmaktır. Gereç-Yöntem: Çalışmaya 0 yeni tanı İTP, 0 kronik İTP hastası ve 0 sağlıklı kontrol alınmıştır. Hasta ve kontrol grubundaki tüm olgulardan serum BAFF, APRIL, interlökin 4(IL-4) ve interferon gama (IFN- γ) düzeyleri ve akım sitometrisi ile lökosit ve lenfositlerden CD9, CD, CD, CD40, CD 54 ekspresyon düzeyleri çalışılmıştır. Tedavi başlanan hasta grubunda (IVIG veya steroid) tedavinin ikinci haftasında (7-4. günler arası) bu değerlerin kontrolleri alınmıştır. Bulgular: Yeni tanı İTP grubunda ortalama BAFF değerleri diğer iki gruptan yüksek bulunmuştur. Yeni tanı İTP grubunda BAFF değerleri tedavi sonrası belirgin olarak gerilemiştir. Yeni tanı İTP grubunda APRIL, IL-4 ve IFN- γ düzeyleri ve kronik İTP grubunda BAFF, APRIL, IL-4 ve IFN- γ düzeyleri tedavi öncesi ve sonrasında benzer saptanmıştır. Lenfositlerde CD9 ve CD, lökositlerde CD40, T hücrelerde CD54 ekspresyonları ve CD+/CD40+, CD-/CD40+, CD+/CD40- B hücre, CD9-/CD- lenfosit oranları tüm gruplarda tedavi öncesi ve sonrasında benzer bulunmuştur. Sonuç: Bu çalışma, erişkin yaş grubu çalışmalarındaki sonuçlardan farklı olarak BAFF ın sadece çocukluk çağı yeni tanı İTP patogenezinde önemli bir faktör olduğunu göstermektedir. Anahtar Kelimeler: APRIL, BAFF, immün trombositopeni S-0 SEKONDER HEMOFAGOSİTK SENDROMLU ÇOCUK HASTALARIN PLAZMA MİKRORNA PROFİLLEMESİ VE KLİNİK ÖNEMİNİN ARAŞTIRILMASI Ali Bay, Enes Çoşkun, Serdar Öztuzcu, Fatih Yılmaz, Sercan Ergün, Elif Aktekin Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji Kliniği, Gaziantep Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Kliniği, Gaziantep Giriş: Hemofagositk lenfohistiyositoz (HLH) ailesel ve sekonder nedenleri olan nadir görülen bir hastalıktır. Mikro RNA lar (mirna) dolaşımda ve hücrelerde bulunan protein sentez ve regülasyonunda rolü olan küçük RNA lardır. Amaç: Bu çalışmada sekonder HLH li çocuklarla sağlıklı çocukların plazma mirna ekspresyon seviyelerini kıyaslarak çocukluk çağı sekonder HHL si için bir biyomarker belirlemeyi amaçladık. Materyal-Metod: Gaziantep Üniversitesi Pediatrik Hematoloji Kliniğinde 0-0 yıllarında izlenen sekonder HLH li hasta ve sağlıklı çocuk kontrol grubu olarak çalışmaya alındı. RT-PCR (qrt-pcr) tekniğiyle 79 mirna nın plazma ekspresyon seviyeleri araştırıldı ve iki grup arasında kıyaslandı. Tam ekspresyon gösteren dört mirna dan biri olan mir-4a-5p normalizasyon için referans gen olarak kullanıldı. Bulgular: Dört mikro RNA her iki grupta da tam ekpresyon gösterdi (mir-4a-5p, mir-05-5p, mir-0cp, and mir-48-5p). mir-05-5p nin plazma ekpresyon seviyesinin HLH hastalarında 6, kat arttığı tespit edildi (p=0,0). mir-94-5p ve mir-0c-5p nin ekspresyon oranları ise sırasıyla %8,8 ve %77,7 olarak tespit edildi. mir-94-5p nin plazma expresyon seviyesi HLH li hastalarda 6 kat artmış olarak bulundu (p=0,009). mir-0c-5p nin plazma ekspresyon seviyesi ise HLH hastalarda 0 kat (0,) azaldığı tespit edildi (p=0,0). mir-9-5p %40,9 oranında expresyon gösterdi, ekspresyon seviyesi HLH li hastalarda 96 kat azalmış olarak bulundu (p=0,04). Sonuç: Bazı mirna seviyelerinde sekonder HLH ve kontrol grubu arasında anlamlı farklılıklar bulduk. mir-05 in de hücre siklusu ve transkripsyonuyla ilişkili EF ve EF5 proteinleriyle bağlantısı gösterilmiştir. Imflamasyondan sorumlu p00 proteiniyle mir-94-5p nin ilişkisi gösterilmiştir. Yine imflamasyonda rolü bulunan MUC7 ile mir-0c-5p nin ilintisi gösterilmiştir. Bu bulgular ileride yapılacak diğer çalışmalarla desteklenmesi halinde hastalığın patofizyolojisinin aydınlatılmasında ve yeni tedavi metodları geliştirilmesinde yararlı bilgiler sağlayabilir. Anahtar Kelimeler: Hemofagositk lenfohistiyositoz, Mikro RNA S-0 MİKROSEFALİK OSTEOBLASTİK PRİMORDİAL CÜCELİK TİP II (MOPD II) HASTALARINDA ÇARPICI HEMATOLOJİK BULGULAR VE PERİSENTRİN GENİNİN HEMATOPOEZDEKİ POTANSİYEL ROLÜ Şule Ünal, Mualla Çetin, Yasemin Alanay, Koray Boduroğlu, Eda Utine, Fatma Gümrük Hacettepe Üniversitesi, Pediatrik Hematoloji Ünitesi, Ankara Hacettepe Üniversitesi, Genetik Ünitesi, Ankara Amaç: Mikrosefalik osteoblastik primordial cücelik Tip II (MOPD II), Seckel sendromu ile benzerlikleri olmakla birlikte doğumda mikrosefali olmaması, sıklıkla normal zekalarının ve iskelet displazi bulgularının olmasıyla Seckel sendromu ndan ayrılabilen otozomal resesif bir hastalıktır. MOPD II ye pericentrin genindeki fonksiyon kaybına neden olan mutasyonlar yol açmaktadır. Anemi, T hücre klonalitesi, myelodisplastik sendrom, AML gibi hematolojik bulguları olabilen Seckel sendromunun aksine MOPD II li hastalardaki hematolojik bulgular hakkındaki bilgilerimiz sınırlıdır.

20 8 Yöntem: Çalışmamızda 7 aileden, 8 MOPD II hastasının (7 sinde pericentrin mutasyonu mevcut, hastada mutasyon bakılamadı) hematolojik özellikleri değerlendirildi (Tablo ). Hastalarda enfeksiyona ait klinik ya da laboratuar bulgusu bulunmamaktaydı. Table Bulgular: Serum demir, demir bağlama kapasiteleri ve ferritin değerleri normal bulundu. Hastaların 7/8 inde (%87.5) trombositoz, 6/8 inde (%75) lökositoz vardı. Hastaların 5/8 inde (%6.5) trombositoz ve lökositoz beraber bulunmaktaydı ve /8(%5) hastada anemi eşlik etmekteydi. Çalışma grubunun ortalama Hb değeri.8±.4 g/dl (0-4.), beyaz küre ve trombosit sayısı sırasıyla.6±0.5x09/l (.-44.) ve 5.0±.x09/L (85-668) bulundu. Olgu 4 e beyaz küre 44.x09/L kadar yükseldiğinden kemik iliği aspirasyonu da yapıldı. Selüler kemik iliğinde yaşıyla uyumlu formül bulguları vardı. Olgu 6 da reküren moyamoya hastalığı gelişti ve enoksaparin ve asetil salisilik asit ile tedavi edildi. Tüm hastalar 4-80 aylık takiplerinde hayattadırlar. Sonuç: Hall ve ark, 7 yayınlanmış ve yayınlanmamış olgu içeren derlemelerinde, hematolojik bulgular arasında anemiden bahsetmekte, ancak lökositoz ve trombositoza değinilmemektedir. Bizim yaptığımız literatür taramasında sadece ayrı MOPD II li hasta olgu sunumunda hastaların hemogram bulgularına sunum sırasında yer verilmiştir. Olgulardan birinde lökositoz ve trombositoz bir arada, diğerinde yalnız trombositoz bulunmaktadır. Pericentrin, hücre siklusu ve mitozda önemli fonksiyonları olan bir sentrozom proteinidir. Pericentrin de defekt olduğunda hücre siklusu kontrol noktaları bozulmakta, mikrotübüllerin organizasyonunda defekt olmaktadır. Bu durum MOPDII hastalarında görülen cücelik mekanizmasını açıklayabilir. KML blastik fazında olan hastaların sağlıklı ya da KML nin kronik fazındaki bireylerle karşılaştırıldığında perisentrin fonksiyonlarında bozulma olduğu görülmektedir. Bu da perisentrinin onkogenezde potansiyel bir rolü olduğuna işaret etmektedir. Perisentrin aşırı eksprese eden fare fibroblast ya da kemik iliği hücreleri anöploid olmakta, multipolar spindle geliştirmekte ve bu defektler nedeniyle ölmektedirler. Lökositoz ve trombositoz farklı hücrelerde perisentrinin farklı fonksiyonlarıyla ilgili olabilir. MOPD II hastalarımızda hastalığın eşlik eden bir bulgusu olarak gördüğümüz lökositoz ve trombositoz, perisentrinin hematopoezdeki rolüne işaret etmesi bakımından ilginç bulunmuştur. Anahtar Kelimeler: MOPD II, perisentrin S-0 ÇOCUKLUK ÇAĞI NÜKS AKUT LENFOBLASTİK LÖSEMİ HASTALARINDA TÜM GENOM SNP ARRAY ANALİZİ Yücel Erbilgin, Özden Hatırnaz Ng, Tülin Tiraje Celkan, Sinem Fırtına, İsmail Can, Ayşegül Ünüvar, Leyla Ağaoğlu, Hilmi Apak, Emine Zengin 4, Emine Türkkan 5, Müge Sayitoğlu, Uğur Özbek İstanbul Üniversitesi, Deneysel Tıp Araştırma Enstitüsü, Genetik Anabilim Dalı, İstanbul stanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, İstanbul İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Çocuk Hematoloji Onkoloji Bilim Dalı, İstanbul 4 Kocaeli Üniversitesi, Kocaeli Tıp Fakültesi,Çocuk Hematoloji Bilim Dalı, Kocaeli 5 Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Bölümü, İstanbul Çocukluk çağı akut lenfoblastik lösemi (ALL) hastalarının %80 i tedaviye yanıt vermekle beraber, tedavi sonrası nüks önemli bir sorun teşkil etmektedir. Nüks ALL hastalarının tanı ve nüks örnekleri incelendiğinde, baskın olan klonun çoğunlukla ortak atadan köken aldığı, buna karşın yeni kromozomal varyasyonların, gen mutasyonlarının varlığı, kemoterapötik ajanlara karşı direnç gelişimi gibi farklı biyolojik ve klinik değişimlerin meydana geldiği gözlenmiştir. Ancak hangi moleküler bozuklukların nükse yol açtığı, nüks ve ilk lösemiye neden olan hücreler arasındaki ilişki ve farklılıklar henüz açıklanabilmiş değildir. Genom boyu analiz teknolojinin ilerlemesi ile lösemik hücre genomunun incelenmesi mümkün hale gelmiştir. Bu nedenle çalışmamızda, akut lösemiye neden olan ve tedavi direncine yol açan kopya sayısı değişikliklerini (CNV) yüksek çözünürlüklü Illumina HumanCytoSNP- 00K teknolojini kullanarak belirlemeyi hedefledik. Çalışma, n=9 B-ALL, n=5 T-ALL tanısı almış 4 hasta ile yapıldı. Hastaların n= ün tanı, nüks ve remisyon, n= inin tanı ve nüks dönemlerine ait kemik iliği örneklerinden elde edilen DNA lar Illumina HumanCytoSNP- 00K çipine yüklendi. Bu çip ile hastalar belirteç ile 50 genomik bölge içinde, duplikasyonlar, delesyonlar, amplifikasyonlar, copya nötral LOH ve mozasisizm açısından incelenmiştir. Veri analizleri Illumina KaryoStudio ve GenomeStudio programları kullanılarak yapılmıştır. Tanı ve nüks örnekleri incelendiğinde, genetik lezyonların hastadan hastaya farklılık gösterdiği ve hastaların 4 ile 5 arası genetik değişikliğe sahip olduğu gözlendi. Hastaların tamamı mozaik bir yapı gösterirken büyük kromozomal amplifikasyonlarla birlikte kriptik bölgelerde de tanımlanmış değişimler belirlendi. B-ALL hastalarının hem tanı hem relaps örneklerinde kromozom 4, 6, 8, 9, 0, 4, 7, 8, in amplifikasyonları, B-ALL gelişiminde rol oynayan PAX5, EBF, ve IKZF genlerinde ve tedavi direnci ile ilişkilendirilen CDKN ve MSH6 genlerinde delesyonlar belirlendi. T-ALL hastalarında büyük kromozom amplifikasyonları yerine kromozom,,, 5, 7, 9, 0,, 4, 8, nin kriptik bölgelerinde varyasyonlar, 7p4, 7q5, 4q. yeniden düzenlenme bölgelerinde delesyonlar tespit edildi. Hastalar tanı ve nüks açısından karşılaştırıldığında ise tanıda var olan kromozom amplifikasyonları genellikle hastanın nüksünde de gözlendi. Bu bulgu, nüksteki kanser klonunun tanıda baskın olan klondan evrildiğini desteklemektedir. Bu kromozomal değişikliklere ek olarak nüks örneklerinde tanıda tespit edilmeyen kopya nötral LOH ve spesifik gen lokuslarına özgü delesyonlar belirlendi (BCLa, Homeobox genleri). Küçük delesyon, amplifikasyon ve kopya nötral LOH standart sitogenetik teknikler ile tespit edilemeyen değişikliklerdir. Bu nedenle, tedavi direnci ve nükse yol açan belirteçlerin belirlenmesinde, kişiye özgü tedavi seçeneklerinin geliştirilmesi yolunda yüksek çözünürlüklü genom boyu yaklaşım metodlarının uygulanması önemlidir. Anahtar Kelimeler: Nüks Akut lösemi, SNP array