Arz, yoksulluk, bilinç ve iletişim politikaları

Transkript

1 Arz, yoksulluk, bilinç ve iletişim politikaları İrfan erdoğan Yarım saat kadar birşeyler söyleyeceğim. Herkes söylediklerim hakkında bir şey düşünecek. İstisnasız herkesin düşüncesinin ozeti şu olacak: irfan hoca eleştirdi. Kapitalizmin bilinç yönetimindeki başarısına hayranım. Medyanın ve okulların bu başarıda çok önemi var. Arz iyidir. Çünkü bir hizmet, birşeyler sunuyorsun. Arzı teşvik eden talep de iyidir. Ama memurlar ve işçiler ücret talep ettiklerinde talep kötüdür. Dünyalar tatlısı işveren hep arz eder; gözü doymak bilmeyen işçiler, memurlar falan da durmadan talep eder. Eleştiri de kötüdür. Harçlara karşı görüşlerini ifade eden ögrenciler, düzeni bozdukları için kötüdür. Şimdi ben eger etkili iletişım içın şunları yapın. Esnek üretim ve toplam kalite yönetiminde etkinliği aretırma yolları; vücut dilinizi iyi kullanın; yönetici ve duyarlılık eğitimine hoş geldiniz; şimdi gevşeyin; herkes birbirini masaja başlasın; sarıl; öp; hah tamam dur. bunları anlatsam. Ben dünyanın evrensel düzeninde evrensel gerçeklerle ilgili evrensel bazı durumu anlatıyor olurum. Para da kazanırım. Burada bedavadan kürek sallamam. Ama eğer ben küresel pazarın, UNEsconun, iletişim politikalarının ve medyanın yapısının ve iş yapış biçiminin doğasını soruşturursam eleştiriyor olurum. Yani ben pek de makbul bir insan değilim. Ben bugün eleştirmeyeceğim. Anlatacaklarımın hiçbiri eleştiri değil. Sadece ve sadece bir durum değerlendirmesi. İnandınız mı? Sanmıyorum. Ama ısrar ediyorum eleştirmiyecegim, olanı olduğu gibi sunacağım. Ben otoriteyi siyasal güce de indirgemeyeceğim. Kuresl pazar yapısı, bu yapıda unesconun ve medyanın yeri, iletişım politikaları üzerinde duracağım. Bunu yaparken iletiım politikalarının, küresel pazarın, unesconun ve medyanın

2 ürettiklerinin doğası üzerinde duracagım. bunu özlü bir şekilde yapmaya çalışacagım. Önce, iletişim politikaları iletişim İletişim politikaları ne demek, kim ne içın ne amaçla hazırlar ve uygular? Iletişım politikasında gönderici, mesaj, alıcı ve geri besleme vardır. Gönderici devlet olabilir, şırket olabilir, bir kurum olabilir. Göndericiler mesajı hazırlar, bir araçla, ozellikle medya ile alicilara gönderir. Alicılar da arzu ettikleri şekilde bu mesajları yorumlar ve gerekirse geri besleme yaparlar. Göndericinin bir iletişim politikası vardır; bu politikayı mesajında biçımlendirir. Medyayla gönderir. Sonra oturur dua etmeye başlar ïnşallah izelyiciler benim istedigim şekilde çözümleme yapar diye kıvranir durur. Izleyiciler, özgur bir şekilde bu mesajları alir, önce o yapiyi şoyle bir bir yıkar parçalar, darmadaginık ederler. Sonra kendileri yeniden inşa ederek kendi ozgur ve bagımsız anlamalarını yüklerler ve kendi iletişim politikalarıni bu anlamlar çerçevsinde bleirleyerek, ona göre hareket ederler. Boylece post-modern dünyada milletin gozü kulagı ve vicdanı olan medyanin da aracılığıyla yonetem ve yonetilen, urünü olan ve urün satın almak isteyen, relklamı olan ve reklamlarla dogru seçım yapmak için can atan izleyiciler buluşur. Sarmaş dolaş. Onlar ermiş muradına İktisat dersinde fiyatların pazarda serbestçe oluşması masalı bu. Sosyal bilimlerdeki özgurlük, enformasyonun ve bilginin serbest oluşümu ve dolaşımı masalı bu. Bu masalda arz ve talep çarşida karşılaşirlar; henuz fiyatlar belirlenmemiştir. Arz talebe nasılsın der. Talep de valla haberim yok der. Arz ile talep tokalaşirlar ve pazarliğa başlarlar. Sonunda talebin eli değil, kolu gider. Arz kolla ve talep de kolsuz ayrılırlar. Talep şaşkın. Benzin dolara endeksli olarak durmadan yükselir. Sonra dolar birden düşmeye başlar. Ama benzin artmaya devam eder. Medyada du du du du dilleri ve Firdevzin çarpık bacakları. Diller, bacaklar, aşklar, ihanetler Avrupa Birliğinin bize olan tutumuyla birleştirilir. Talep benzincide veya

3 süermarkette bir bakar öbür kol da gitmiş. Serbest pazar der. Ama el, kol, bacak gidiyor durmadan. Serbest pazar. kim serbest? Kim pazar? Neden kocamaaan profösörler serbest pazarda kendilerinin maaşlarının artmasıyla ilgili politikaları belirleyemezler? Neden politikaları belirleyemediklerini anlayan profesörler, öğrenciler, memurlar, kısaca çalışanlar, politikalarımızı belirlemede etkili olmak istiyoruz diye sokakta iki adim attıklarında kafaları kırlır ve bedavadan panzer suyuyla banyo yaptırılır? Neden medyada ïki polis yaralandı, trafik aksadı, millet işine zamanında gidemedi, düzen bozuldu haberleri verilir? Bir neden vereyim: İletişim amaçlı insan girişimdir. Amaçlarımızı ilişkilerden geçerek gerçekleştiririz. Bu gerçekleştirme de örgütlü yapılar içinde, örgütlü yapılardan geçerek olur. Bir ilişkinin olabilmesi için iletişim zorunludur. Dolayısıyla, özel mülkiyet yapısı ve ilişkilerinin egemen olduğu bir ortamda amaç gerçekleştirme daima egemenlik ve mücadele içinde olur. Yani, amaç gerçekleştirme egemenlik ve mücadeledeki güç ile bağıntılıdır. Dolayısıyla, iletişim politikasının olması ve gerçekleşmesi, dolayısıyla amaçların gerçekleşmesi üretim tarzı ve ilişkilerine bağli olarak şekillenir. Bu şekillenmede birileri kolsuz kalırken birileri de Amerikan Senatosunda şunları söyler: (General Smedly D. Butler'ın askerlikten ilişkisini kestikten sonraki demeci): "Ordunun gangasterlerinin haraç torbasında bilmedikleri bir şeytanlık yoktur... Benim gibi bir ordu mensubunun böyle bir karşılaştırma yapması acayip görünebilir. Doğruyu söylemek beni böyle yapmaya zorunlu kılıyor. Aktif askeri serviste otuz üç yıl dört ay geçirdim... Bu süre içinde, zamanımın büyük kısmını bankerler, Wall Street ve Büyük firmalar için üst-sınıf-koruyucukabadayı olarak harcadım.. Kısaca, ben kapitalistin haraççısı ve gangasteriydim. O zamanlar, bir oyunun\haraçcılığın\şantajcılığın parçası olduğumdan şüpheleniyordum. Şimdi eminim. Ordu mesleğinin her üyesi

4 gibi, orduyu terkedinceye kadar, hiçbir zaman orijinal bir düşünceye sahip değildim. Verilen emirleri yerine getirirken kendi mental gücüm askıda kaldı. Bu askeri serviste tipik bir durumdur. 1914'de Meksika'nın, özellikle Tampico'nun, Amerikan petrol çıkarları için emniyetli bir yer olmasına yardım ettim. Haiti ve Küba'yı National City bankasının gelir toplaması için temiz bir yer olmasına yardım ettim. Wall Street'in çıkarları için yarım düzine Orta Amerika cumhuriyetlerinin soyulmasına yardım ettim. Şantajcılık\haraçcılık kayıtının listesi çok uzun ile 1912 arasında, Brown Kardeşlerin milletlerarası bankası için temizliğe yardım ettim. 1916'da, Amerikan şeker çıkarları için Dominikan Republic'i düzelttim. Çinde, 1927'de, Amerikan Standart Oil firmasının işlerini rahatsız edilmeden yürütmesine yardım ettim. O yıllar boyunca, kapalı kapılar ardında bizim çocukların söylediği gibi, "işim tıkırındaydı." Madalyalarla, rütbelerle ve onurlarla ödüllendirildim. Yaptıklarıma şimdi baktığımda, kendimi Al Capon'a bir iki ip ucu vermiş gibi hissediyorum. Al Capon'un en fazla yapabileceği şantajını\haraçını sadece şehrin üç bölgesinde yürütmekti. Ben üç kıtada yürüttüm." (Common Sense, November 1935). Bu generalin doğruyu yansıtmasına, bir başka generalin 1966'daki kızgın sözlerini ekleyelim. Marine Corps komutanı General David M. Shoup Amerika'nın az gelişmiş ülkelerdeki girişimlerini şöyle değerlendiriyordu: Eğer biz kirli, kanlı, dolar-hileli parmağımızı ezilmiş ve sömürülmüş ülkelerin işlerinden çekmiş olsaydık ve çekersek, kendileri kendi çarelerini bulurlar. Kendilerinin istediği ve hazırladığı. Kendilerinin üzerinde çalıştığı ve savaştığı. Eğer, kötü bir şansla, "varlıklılar" "varlıksızlarla" barışçı bir yolla paylaşmayı red ettiği için devrimleri şiddetli bir devrim olursa, en azından, elde ettikleri kendi istedikleri olur, Amerikalılar tarafından boğazlarına dürtülen Amerikan stili değil.

5 Yirminci yüzyılın başında biri bunları soyluyordu. Şimdi yirmibirinci yüzyılın başındayız. Küresel pazar denen bir egemenlik yapısı var. Küresel pazar yapısında, üretimin, dagitımın ve tüketimin koşülları serbest pazar ilkelerine göre belirlenmiyor. Kuresel pazardaki dev firmalar, firmaların ardındaki devletler, dünya bankası ve IMF gibi modern tefeciler ve şantajcılar yoğun bir orgutlenme ve ilişki agından geçcerek neyin üretileceğine, ne kadar, nerede ve nasıl uretileceğine, neyin nereden nasıl dagıtılacagına, işçilerin, tüketicilerin, alıcıların, izleyicilerin doguştan itibaren nasıl hazirlanacagına ve nasıl yönlendirileceğine; karşı gelenlerin ve mücadele edenlerin nasıl marjinal duruma düşürülecegine, nasıl bastırılacagına, nasıl yok edileceğine karar verirler. Kuresel pazar egemenliklerin perçinlendigi, mücadeelelerin susuturulduğu ve zildiği bir yerdir. Bu yerde hiçbirşey ozgur değildir. hiçbirşey serbest degildir. Bu pazarda gerçek bilgi ve gerçek enformasyon degerli maldir ve mülkiyetin bir parçasıdir. Bu pazarda medyadan sunulanlar bilgi degildir, küresl pazarın bilincinin yansıtılmasıdır. Bu yansıtılan bilinç eger pazarın çıkarıan hizmet ediyorsa, gerçeği yansıtır. Eger pazar gerçegi pazar içın işlevsel degilse, o zaman hurafelerle, masallarla, mitlerle, yalanlarla, sahte imajlar bilinç yönetimi yapılır. Bunu yutmayanların büyük çoğunluğu cebinden ve kafasından vurulma korkusuyla meşrulaştırılmış baskı yollarıyla sindirilir. Sindirilmeyenlerin akibetini medya haber bile yapmaz. Gulben Elgen memelerini gostererek medyada uçar Biz alttan bastirılarak ve sikıştıralarak kaldirilmış bu sergiye ah ne guzel dedigimizde seksist oluruz. Bazıları da medya seksist der. Bir araç sesist olamaz. Ve tartışmalar. ve tartışmalar. İşte buna bilinç yönetiminden geçerek bir kazı binbir yolla yolma denir. İletişim zirvesi, medyasıyla ve 1989 dan beri susturulmuş UNESCO suyla, bu yolma işınin muhasebesini çoktan yapmış olan ve bilinçyönetimiyle ilgili ilekleri çöktan hazırlamış olan bir zirve olacak. Zirve mücadelelerin oldugu fakat zirve metni ve ilkeleri uzerinde hiçbir etkinin yapılamadıgi

6 bir yer. Zirve küresle pazarın gereksinimleriyle biçımlendirilmiş bir pazarlama mekanizmasıdır. O kadar. İkinci dünya savaşı sonunda birinci dünya savasıyla kurulan düna düzeninde bazı degişıklikler oldu: Eski somurgecilerin bazıları tümüyle güçlerini yitirirken bazıları ciddi güç kaybına uğradı. Sadece Amerika en güçlü olarak çıktı. Savaş sırasında Amerikan şirketleri o zamana kadar asla yapamadıkları oranda kar elde ettiler ve büyüdüler. ABD artık dünya egemenliginde liderlii elde etti ve bu liderliği sürdurme işıne girdik işıni girdi. Galiplerin dünya tarihini kendilerinin istedigi biçımde yazmaları ve bunu sürdurebilmeelri içın sayısız kontrol mekanizmaları kurmaları gerekir. Bu mekanizmalardan biri de Birleşmiş Milletlerin oluşturulmasıdır. Birleşmiş Milletlerin nihai gorevi ikinci dünya savasıyla ortaya çikan yegemenlik yapisınin surdurülmesi ve geliştirilmesidir. Birleşmiş Milletler olarak kurulan bu yapı bu amaçla birçok alt-örgutlenmelerle sayısız faaliyetler yüklenmiştir. Bu orgutlenmelerden biri de Unesco dur. Adı ister UNESCo veya Dünya Saglik orgütü, Insan hakları komisyonu olsun farketmez; bu alt-örgutlerin faaliyetleri egemen bir pazar yapısının sürdurulmesini, gelişmesini ve yaygınlaşmasini saglamaktir. Bu egemen pazar yapısı kapitalist üretim tarzi ve ilişkileriyle gelen bir karaktere sahiptir. Bu pazarda uretilen malların maksimum karı saglayacak bir şekilde uretilmesi ve dağıtılması gerekir. Aynı zamanda, kitle uretimi yapan bir endüstriyel yapi kitle tüketimine muhtaçtir. Dolayısıyla, ekonomik pazar ürün üretirken, aynı zamanda o pazarın bilincini, düşenselini, ideolojisini, siyasalını, kültürelini ve bilimini de üretir. Nasil ki mülkiyet yapısı ve bu yapının işeyisi ve uretimi planlı politiklarla yürütülüyorsa, pazarın bilincinin üretimi de şansa, tesadüfe bırakılamaz. Özellikle o pazar yapısı toplumun ve toplumların sosyal olarak geniş katılımla ürettiği zenginliklerin bölüşücünde büyük bir çoğunluğun yoksun bırakılmasına neden oluyorsa, işte o zaman o pazarın çeşitli meşrulaştırma

7 yollarından geçerek bilinç yaratma işine aktif olarak girmesi ve bu kontrol işinde başarısını aç ve issiz bırakma, örgütlü baskı yollarıyla desteklemesi gerekir. Eğitimsizlikle yoksulluk arasında bağ kuran resmi ve özel eğitim sistemi, iletişim medyası sistemi, iletişim zirveleri, Çevre zirveleri, Dünya bankası, IMF, UNESCO vb işte bu mekanizmalar arasında yer alır. İkinci dünya savaşından sonra egemen kapitalist pazarin temel politikası kapitalist uretimtarzına işlevsel olan ulus devletlerin kurulmasıydı. Bu politikayle gelen iletişim politikası bu ulus devletlerin ve insanlarının modernleşmesi, çağdaşlaşması, yani batı ve batılı gibi olması olası propagandası ekseninde donuyordu. UNESCO da bu politikayı yaygınlaştırmaya çalışan örgütlu yapılardan biriydi. Kapit;laist pazarın egemen politikası ozluce şöyleydi: Karrrdeşim siz çoook geri kaldıniz birey ve toplum olarak modernleşmeniz gerekir. Bunun içın de biz sizin boyunuzu posunuzu ölçtük ve sonunda modernleşmeniz içın gerekli bir indeks çikardık. Bu indekste gösterilen seviyeye geldiginizde, gelişmiş olacaksıniz. Biz sizı bu sırad, hadin ya, sıkıldım, hadi kadi, diye teşvik ederiz. Bi sürü yardımlarda bulunuruz. Iletişim politikalarıyla ilgili gelişmişlik ölçütleri UNESCO nun dokumanlarında da yansitıldı: Bunu yutmak için hakikaten aptal olmak gerekir. Aptal olmana gerek yok, akıllı olsan da yuttururlar. yutmazsan, merak etme yuttururlar. Açıkça gleişmme modernleşe şu oluyor: Kapitalist kitle üretim teknolojilerinin ürettiği ürünleri satın alacaksın (radyon, televizyonun, sineman olacak). tabi bu ürünlerin ürettiği ürünleri de alacaksın (programlar, software denene şeyler). Yani bu kadar almışken, ayıp olmasın diye, bireysel modernleşme için, iletim medyasının modern iş yapış biçimini de transfer edeceksin. Yani, haber nedir bilmen gerekir/ haber nasıl yapılır bilmen gerekir. Bunları da aldın mı tamamdır. İşin biter. Modern oldun ve kalkındın. Bugün bunların hepsi

8 vaaaar. Modern miyiz? neden Avrupa bizi kabul etmiyor? Neden hala dünya pazarında yeni-sömürge durumundayız? O 1960 lardi. Modernleşme artik bitti. ondan ciddi bir kopuş var. Artık post-modern dünyada yaşıyoruz. O zaman politikalar da post modern politikalar olacak. Bu politikalar da meselaaaa iletişim zirvelerinde herkesin özgürce katılmasıyla serbestçe belirlenecek. UNECO da bu belirlemede katkıda bulunacak. Aynı masallar. Farklı söylemelerle. Ve ben de yuttum. İletişim zirvesine gidilecek. Gezilecek görülecek. Yenilecek içilecek. Politikalar zaten saptanmış. kararlar zaten alınmış. Ama bunların galasının yapılması gerekir. İşte iletişim zirvesi kapitalist pazarın bilinç yönetim politikalarının periyodik yaptıkları açılış galalarından biridir. Orada pazar kendini kutlayacak. Herkes alkışlayacak. Bu pazarın hazırladığı metinlere hiçbir ülke hiçbir şekilde değişim, farklılık getiremeyecek, çünkü getirilemez. Tartışmalar sadece ve sadece güçlüler arasında payını artırma veya bir şekilde bir yerde üstünlük elde etme çabası biçiminde olabilir ki, zaten oraya gelen metinler üzerinde önceden uzlaşma sağlanmıştır. Yirmi birinci yüzyılın bu zirvesi de 40 ve elli yıl öncesinde olduğu gibi kapitalist endüstriyel yapının üretim, dağıtım ve tüketimle ilgili satış promosyonu olacaktır. Yoksulluktan bahsedilecektir ve dünyada yoksulluğun kaldırılması için girişimlerin artırılması gerekliliğinde söz edilecektir; öneriler sunulacaktır. Bu öneriler doğrultusunda çeşitli örgütlü yapılar, UNESCO dahil faaliyetlerde bulunacaktır. Yoksulluğu azaltma için girişimlerde bulunulacaktır. bu girişimlerde önce Türkiye de yoksulluğun nedenleri bulunmaya çalışılacaktır. Sanki bilinmiyor Türkiye ve benzeri birçok ülkede araştırmalar devam edecektir. İletişim endüstriyel yapıların iletişim politikalarıyla gelen araştırmalar yapılacaktır. Ve bu araştırmalarda yoksullara şu sorular sorulacaktır:.

9 Eğer kazara medya ilgilenirse, bunlardan bazılarını küçük bir haber yapacaktır. televizyon programlarında, filmlerde, haberlerde yoksulluğun nedeni olarak eğitimsizlik, çok çocuk yapma, tembellik, yol yordam bilmeme, beceriksizlik çeşitli ifadelerle vurgulanacaktır. tabi bu haberlerde pek yogun yansitılmaz, çünkü adam kopeği ısırmalı ki haber olsun. Düşünün newyork hava alanında birisi bir köpeğin kuyruğuna basmış ve köpek havlamış. E! Na apalim; her gün milyonlarca köpeğin kuyruğuna basılıyor ve bağırıyor. Hatta alıştığı için bağırmıyor bile. Ama eğer New York hava alanında kuyruğuna basılan bir kopek İstanbul hava alanında acıyla bağırmaya başlarsa, bu haber olur. Dikkat edilirse, olağan olan haber değildir; olağan üstü, normal olmayan, aykırı bir şeyler olmalı ki haber olsun. Bir insanin haftanın yedi gün çalışması ve her gün 10 saat işte tutulması olağan ve normal olduğu için haber olmaz bu. Çünkü zaten bu her iş yerinde yaygın olarak yapılandır. Bu normali sunanlar haberciliğin ne olduğunu bilmeyenlerdir. Dünya iletişim zirvesi olacak. Zirve belki biraz haber olacak Eğer o sırada Tarkan New York ta erkek arkadaşıyla bu gece sıcak, sımsıcak olacak diye öpüşmezse, meşhur bir sporcuyu iki kız paylaşamazlarsa, meşhur birileri bir tuvaletin penceresinde sıkışıp kalmazsa, Erdoğan ile Denktaş birbirlerine diş göstermezse, haber olur. UNESCO politikaları artık Amerika nın egemen olduğu bir pazarın çıkarların göre belirleniyor ve yürütülüyor. Bu politikalar o denli pervasız bir şekilde hazırlanıyor ki, Artık küresel pazarda egemen olan teknolojilerin ürünlerinin korunması için her turlu tedbirler getirilmeye çalışılıyor. Bir örnek vereyim: digital mirasın korunması. UNESO dan ve diğer baskı mekanizmalarından geçerek ileri sürülen politikaya göre örneğin Türkiye digital mirası korumalıdır ve bununla ilgili olarak gerekli tedbirleri almalıdır. Bu tedbirlerin ne oldugu da gene ayni pazar tarafından

10 belirlenmektedir. Benim aklıma şu geldi hemen: bir dakika kardeşim, digital mirasın korunması için, benim digital teknolojiye sahip olmam, bu digital teknolojinin benim içın miras olması, tehlikede olması gerekir ki koruyayım. Digitalim yoksa, benim değilse, neyi koruyacağım. Digital mirası koruma işinde genel teknolojik ürünleri ve bu ürünler üzerindeki mülkiyet haklarını koruma, dolayısıyla yaygınlaşma ve kar maksimizasyonu var. Daha kötüsü, bu digital teknolojiyle kaybolan miraslarımızı kaydedeceğiz, koruyacağız: yani digital ile gelen bir sürü teknolojiyle geleneksel olanlar ortadan kalkmaktadır; aman onları koruyun diyorlar. Nasıl koruyacağız; digital kayıt ile. Afidersiniz ama siz benim olanı yok ediyorsunuz; yok ederken de koruyun diyorsunuz; nasıl korunacağını da kaydedin, resmedin, arşivlere koyun diyorsunuz. İşte zirvede bu tür politikaların tekrarlanana galalarından biri yapılacak. Nerden başlasam Ne yapsam ne yapsam Bir yerden başlamak gerek. Soğuk bir kış gecesiydi. Oda buz gibi. Titreyen odun sobası Yok. böyle değildi. Her şey Tanrının iletişim politikaları yüzünden oldu. Öyle mi olduydu? Yok, ondan olmadı. Suç Havva daydı. Tanrı iletişim politikasını açık ve seçik bir şekilde belirlemişti: Ademe demişti ki: Eğer elmayı yersen ayvayı yersin!. Garden of Eden deydiler Adem ile Havva. Niye oradaydılar? Ne bileyim Zaten Ademin elmalarda falan gözü yokmuş. Ama Havva. işte o havva var ya, işte o, Nez gibi giyinmiş, seksi bir klip eşliğinde kıvrıla kıvrıla yılan kılığında gelmiş ve Adem e açıp elmayı göstermiş: Ye! iyidir demiş. Adem tereddüt etmiş. Bir sürü kliplerden sonra, Adem dayanamamış saaadece bir diş atmış. Birden n aptın lan diye bir ses duymuş. Tanrı öfkeli. Havva mutlu you just foolish casanovva diye Adem in etrafında dönüyormuş. Neticeyi biliyorsunuz. Tanrı ikisinin de neticelerine tekmeyi vurarak

11 dünyaya atmış. Eee, UNESCO nerede, dünya zirvesi nerede, küresel pazar nerede? Çuvalladım mı acaba? Tanrı Eden deki (Cennet bahçesindeki) mülkiyet yapısını ve bu yapıyla gelen ilişki tarzlarını belirlerken çok otoriter, antidemokratik ve seksist davranıyor. İlişkinin nasıl olacağını ve ilişki kurallarını kendisi belirliyor. Modern ve özellikle post-modern tanrılar artık öyle değil. Çoğulcu bir dünya pazarı var; bu çoğulcu pazarda çoğul görüşler, çoğul düşünceler, çoğul amaçlar, ve elbette özgürlükler var. Dolayısıyla bu pazarın iletişim politikalarında da Tanrı sonradan Reagan ve Bush amcaları yaratmış ve onları Tanrının vizyonu ve misyonuyla dünyaya göndermiş. Bu sırada Adem işsiz olduğu için yapacak bir şeyi yokmuş durmadan elma yiyormuş. Dolayısıyla bir sürü Ademler ve Havvalar olmuş çoğalmışlar. Reagan ve Bush amcalar misyonları doğrultusunda manifest destiny (yani alnımıza yazılan görev ifa ediyoruz) diyerek Adem ve Havvanın oğullarını ve kızlarını yönetmeye başlamışlar. Onlar erecek muradına Biz?